zondag, februari 29, 2004
RETREAT
Vrijdagavond ben ik teruggekomen van onze halfjaarlijkse “retreat”. Voor diegenen die niet met de term bekend zijn, dit is een halfjaarlijks “uitje” met al het kantoorpersoneel, waarbij vergaderd, vergaderd en nog meer vergaderd wordt. Het heet dan ook: Annual Management Working and Planning Meeting (of zoiets). Voor mij is het eerder: “Retreat instead of progress.”
We gingen naar hetzelfde hotel als altijd, van Turkse makelij, aan het Charvak meer, anderhalf uur rijden vanaf Tashkent.
Vanuit de kamer hebben we een prachtig uitzicht over het meer en de besneeuwde bergen. Helaas duren de vergaderingen van voor zonsopgang tot na zonsondergang, dus .van de bergen zien we niets, of het moesten bergen papier zijn.
Teb moet, tot zijn spijt, alleen het thuisfront bemannen en ook de kinderen zijn ook maar matig enthousiast. Elodie in het byzonder:
“Wat ga je daar doen, mama?”
“Vergaderen.”
“Praten, bedoel je?”
“Ja eigenlijk wel.”
“Nou, als je drie dagen lang alleen maar gaat praten, dan kun je dat toch net zo goed in Tashkent doen?’
Inderdaad, daar is iets voor te zeggen, maar helaas denkt de baas daar anders over. Als we in Tashkent zouden blijven, zo redeneert zij, zou het zomaar kunnen dat we in de avonduren even naar ons thuisfront gingen, en dat is nou juist niet de bedoeling. Honderd procent commitment aan kantoor, is de boodschap. Kinderen hebben de eerste prioriteit, zolang het maar niet je eigen kinderen zijn.
Dus zitten we ons door de drie dagen heen, die zes dagen schijnen te duren, in een muf en droog hotel, met eten van matige kwaliteit en Exota bij het eten in fantasiekleuren omdat de voorraad drinkwater van het hotel op is.
Tot overmaat van ramp loopt de laatste vergadering enorm uit en zijn we pas om half acht terug in plaats van vijf uur.
Gelukkig hebben we errug veel nuttige conclusies bereikt aan het eind van dit vergaderen (?!).
Reageer
Vrijdagavond ben ik teruggekomen van onze halfjaarlijkse “retreat”. Voor diegenen die niet met de term bekend zijn, dit is een halfjaarlijks “uitje” met al het kantoorpersoneel, waarbij vergaderd, vergaderd en nog meer vergaderd wordt. Het heet dan ook: Annual Management Working and Planning Meeting (of zoiets). Voor mij is het eerder: “Retreat instead of progress.”
We gingen naar hetzelfde hotel als altijd, van Turkse makelij, aan het Charvak meer, anderhalf uur rijden vanaf Tashkent.
Vanuit de kamer hebben we een prachtig uitzicht over het meer en de besneeuwde bergen. Helaas duren de vergaderingen van voor zonsopgang tot na zonsondergang, dus .van de bergen zien we niets, of het moesten bergen papier zijn.
Teb moet, tot zijn spijt, alleen het thuisfront bemannen en ook de kinderen zijn ook maar matig enthousiast. Elodie in het byzonder:
“Wat ga je daar doen, mama?”
“Vergaderen.”
“Praten, bedoel je?”
“Ja eigenlijk wel.”
“Nou, als je drie dagen lang alleen maar gaat praten, dan kun je dat toch net zo goed in Tashkent doen?’
Inderdaad, daar is iets voor te zeggen, maar helaas denkt de baas daar anders over. Als we in Tashkent zouden blijven, zo redeneert zij, zou het zomaar kunnen dat we in de avonduren even naar ons thuisfront gingen, en dat is nou juist niet de bedoeling. Honderd procent commitment aan kantoor, is de boodschap. Kinderen hebben de eerste prioriteit, zolang het maar niet je eigen kinderen zijn.
Dus zitten we ons door de drie dagen heen, die zes dagen schijnen te duren, in een muf en droog hotel, met eten van matige kwaliteit en Exota bij het eten in fantasiekleuren omdat de voorraad drinkwater van het hotel op is.
Tot overmaat van ramp loopt de laatste vergadering enorm uit en zijn we pas om half acht terug in plaats van vijf uur.
Gelukkig hebben we errug veel nuttige conclusies bereikt aan het eind van dit vergaderen (?!).
Reageer
zaterdag, februari 28, 2004
GEMENGDE BELANGEN
De minister van defensie Donald Rumsfeld heeft deze week Oezbekistan met een bezoek vereerd. De Verenigde Staten hebben sinds de inval in Afghanistan militaire bases in Oezbekistan, in ruil voor financiёle steun, en daar moest over gepraat worden. Nu weten de Amerikanen waarschijnlijk ook wel iets van de mensenrechtelijke situatie in dit land.
Daarom werd, een dag voor het bezoek, een Oezbeekse moeder vrijgelaten die al enige tijd in de gevangenis had gezeten en die veroordeeld was tot zes jaar omdat ze had gepotesteerd tegen de behandeling van haar zoon. Haar zoon was veroordeeld wegens sodomie (een titel voor de meest uiteenlopende soorten “misdaden”) en was vervolgens in de gevangenis overleden nadat men hem tijdens de ondervraging in kokend water had ondergedompeld.
Rumsfeld verklaarde desgewenst, dat hij niets van de zaak wist, maar dat de Amerikaanse ambassadeur had gezegd dat hij blij was, dus daar ging het maar om.
Hij verklaarde verder dat hij blij was het gastvrije en vredelievende Oezbekistan te bezoeken, en dat hij vele mogelijkheden zag om samenwerking tussen de beide landen te verlengen en uit te breiden. Vervolgens zei hij dat de Verenigde Staten er niet op uit waren om permanente legerbases in Oezbekistan te houden, maar dat hij wel graag plaatsen wilde reserveren waar ze in geval van een “emergeny” direct hun troepen zouden kunnen neerzetten.
Toen hem door een journalist later gevraagd werd, of de controversiele situatie op het gebied van de mensenrechten enige invloed op de relatie tussen de Verenigde Staten en Oezbekistan zou hebben, antwoordde hij dat “relaties tussen landen niet alleen op één pijler rusten; het gaat om economie, politiek en veiligheid.”
De Verenigde Staten vinden hun aanwezigheid in Centraal Aziё blijkbaar héél belangrijk.
Reageer
De minister van defensie Donald Rumsfeld heeft deze week Oezbekistan met een bezoek vereerd. De Verenigde Staten hebben sinds de inval in Afghanistan militaire bases in Oezbekistan, in ruil voor financiёle steun, en daar moest over gepraat worden. Nu weten de Amerikanen waarschijnlijk ook wel iets van de mensenrechtelijke situatie in dit land.
Daarom werd, een dag voor het bezoek, een Oezbeekse moeder vrijgelaten die al enige tijd in de gevangenis had gezeten en die veroordeeld was tot zes jaar omdat ze had gepotesteerd tegen de behandeling van haar zoon. Haar zoon was veroordeeld wegens sodomie (een titel voor de meest uiteenlopende soorten “misdaden”) en was vervolgens in de gevangenis overleden nadat men hem tijdens de ondervraging in kokend water had ondergedompeld.
Rumsfeld verklaarde desgewenst, dat hij niets van de zaak wist, maar dat de Amerikaanse ambassadeur had gezegd dat hij blij was, dus daar ging het maar om.
Hij verklaarde verder dat hij blij was het gastvrije en vredelievende Oezbekistan te bezoeken, en dat hij vele mogelijkheden zag om samenwerking tussen de beide landen te verlengen en uit te breiden. Vervolgens zei hij dat de Verenigde Staten er niet op uit waren om permanente legerbases in Oezbekistan te houden, maar dat hij wel graag plaatsen wilde reserveren waar ze in geval van een “emergeny” direct hun troepen zouden kunnen neerzetten.
Toen hem door een journalist later gevraagd werd, of de controversiele situatie op het gebied van de mensenrechten enige invloed op de relatie tussen de Verenigde Staten en Oezbekistan zou hebben, antwoordde hij dat “relaties tussen landen niet alleen op één pijler rusten; het gaat om economie, politiek en veiligheid.”
De Verenigde Staten vinden hun aanwezigheid in Centraal Aziё blijkbaar héél belangrijk.
Reageer
vrijdag, februari 27, 2004
PLEUR 2000
Beste meneer van de beoordelings commissie
Wij zijn drie jonge uitvinders, die iedere dag in de weer zijn met zagen, hamers en spijkers, niet altijd tot genoegen van onze moeder. Wij hebben reeds een wip geknutseld, maar begrepen dat zoiets al bestond. Ook onze zeilboot, regelmatig bemand door onze hond, schijnt geen nieuw apparaat te zijn.
Daarom willen wij patent aanvragen op onze “Pleur 2000” (zie onderstaande foto). Wij weten zeker dat een dergelijk apparaat nog niet door iemand is uitgevonden. Het houdt het midden tussen een stelt en een ouderwetse springstok. De naam is afgeleid uit het feit, dat je er gemakkelijk afpleurt, zomaar 2000 keer. Het woord “pleuren” leerden wij van onze moeder, die bij tijd en wijle onpedagogische uitdrukkingen pleegt te gebruiken. (opzooien wordt ook nog wel eens gebezigd als zij wil dat wij ons naar onze eigen burelen begeven).
Wij hopen dat U het patent snel toekent, zodat wij onze massaproductie kunnen starten. Daarmee kunnen wij ook al onze arme buurkindertjes een nieuwe speelmogelijkheid bieden, en zijn wij tegelijkertijd niet meer zo afhankelijk van ons schamele zakgeld.
Met vriendelijke groet,
Vincent, Victor en Elodie
Reageer
Beste meneer van de beoordelings commissie
Wij zijn drie jonge uitvinders, die iedere dag in de weer zijn met zagen, hamers en spijkers, niet altijd tot genoegen van onze moeder. Wij hebben reeds een wip geknutseld, maar begrepen dat zoiets al bestond. Ook onze zeilboot, regelmatig bemand door onze hond, schijnt geen nieuw apparaat te zijn.
Daarom willen wij patent aanvragen op onze “Pleur 2000” (zie onderstaande foto). Wij weten zeker dat een dergelijk apparaat nog niet door iemand is uitgevonden. Het houdt het midden tussen een stelt en een ouderwetse springstok. De naam is afgeleid uit het feit, dat je er gemakkelijk afpleurt, zomaar 2000 keer. Het woord “pleuren” leerden wij van onze moeder, die bij tijd en wijle onpedagogische uitdrukkingen pleegt te gebruiken. (opzooien wordt ook nog wel eens gebezigd als zij wil dat wij ons naar onze eigen burelen begeven).
Wij hopen dat U het patent snel toekent, zodat wij onze massaproductie kunnen starten. Daarmee kunnen wij ook al onze arme buurkindertjes een nieuwe speelmogelijkheid bieden, en zijn wij tegelijkertijd niet meer zo afhankelijk van ons schamele zakgeld.
Met vriendelijke groet,
Vincent, Victor en Elodie
Reageer
donderdag, februari 26, 2004
ORTHODONTIST
Een orthodontist in Oezbekistan is niet helemaal hetzelfde als in Nederland. Voor zover ik het heb begrepen, is het in Nederland lopende band werk, zoals de schooltandarts vroeger, waar ik nog steeds nachtmerries van heb. Hier is dat niet het geval. Gezien de voorgaande kwaliteitsverhalen, besloten wij een diepgaand onderzoek in te stellen alvorens Vincent aan de kunsten van zo iemand over te leveren.
Er zijn locale orthodontisten genoeg te vinden. Ook Oezbeekse kindertjes lopen gebeugeld rond, zij het in een wat mindere mate dan in Nederland. Deze locale orthodontisten zijn zeer goedkoop. Een beugel (niet zo een als Vincent heft, meer zo’n ouderwetse) kost ongeveer 200 dollar. Voor de heel arme kindertjes zijn er tweede hands beugels te koop, die kosten 70 dollar. Dat leek ons nu weer niet zo’n goed idée. Akzam, de zoon van onze nanny Gula, had er zo een en liep binnen de kortste keren rond met een infectie. Aziza, haar dochter, heeft blijvende gaten aan de achterkant van haar tanden omdat de beugel niet zo goed paste.
Dit alles wilden wij Vincent besparen, en kozen dan ook voor een tandarts met buitenlandse (Koreaanse) opleiding en Europese apparatuur, die werd aangeraden voor de meer gefortuneerden. Een bezoek leerde, dat zij voorzien was van de modernste apparaten, alleen de stoel was niet meer supernieuw. Zij bestelde de beugeltjes en onderdelen in Duitsland en reviseerde eerst het gebit, sealde de nog niet gesealde kiezen en deed een fluorbehandeling. Alles tegen buitenlander prijzen, uiteraard.
Op de eerste dag dat wij terug waren van vakantie, belde zij al of we al besloten hadden of Vincent eenbeugel zou krijgen.
Zij bekeek eerst het gebit en beloofde met een offerte te komen. Op zaterdag tussen 11 en 12 werden wij verwacht. Om 5 over 11 belde zij reeds, of we nog wel kwamen. Dit herhaalde zich nadat wij de offerte hadden gekregen, zij belde om de dag of we al besloten hadden.
Toen Vincent uiteindelijk zijn eerste afspraak had, belde ze een uur van tevoren, dat hij wel op tijd moest komen! Kortom, wij hebben haar jaarsalaris verzorgd. Er zijn niet zo erg veel buitenlanders meer hier, en degenen die er zijn, laten de beugels in hun eigen land aanbrengen en in Oezbekistan onderhouden (het onderhoud is erg goedkoop). Wij hadden dat ook wel willen doen maar dat plan viel in het water bij gebrek aan medewerking. Maar deze orthodontiste vindt dat niet erg, integendeel!
Ik moet erbij zeggen dat ze heel aardig en kundig is en dat de beugel er prima uitziet, dus daar gaat het maar om. En wij doen ongepland nog wat goed werk voor de Oezbeekse bevolking.
Reageer
Een orthodontist in Oezbekistan is niet helemaal hetzelfde als in Nederland. Voor zover ik het heb begrepen, is het in Nederland lopende band werk, zoals de schooltandarts vroeger, waar ik nog steeds nachtmerries van heb. Hier is dat niet het geval. Gezien de voorgaande kwaliteitsverhalen, besloten wij een diepgaand onderzoek in te stellen alvorens Vincent aan de kunsten van zo iemand over te leveren.
Er zijn locale orthodontisten genoeg te vinden. Ook Oezbeekse kindertjes lopen gebeugeld rond, zij het in een wat mindere mate dan in Nederland. Deze locale orthodontisten zijn zeer goedkoop. Een beugel (niet zo een als Vincent heft, meer zo’n ouderwetse) kost ongeveer 200 dollar. Voor de heel arme kindertjes zijn er tweede hands beugels te koop, die kosten 70 dollar. Dat leek ons nu weer niet zo’n goed idée. Akzam, de zoon van onze nanny Gula, had er zo een en liep binnen de kortste keren rond met een infectie. Aziza, haar dochter, heeft blijvende gaten aan de achterkant van haar tanden omdat de beugel niet zo goed paste.
Dit alles wilden wij Vincent besparen, en kozen dan ook voor een tandarts met buitenlandse (Koreaanse) opleiding en Europese apparatuur, die werd aangeraden voor de meer gefortuneerden. Een bezoek leerde, dat zij voorzien was van de modernste apparaten, alleen de stoel was niet meer supernieuw. Zij bestelde de beugeltjes en onderdelen in Duitsland en reviseerde eerst het gebit, sealde de nog niet gesealde kiezen en deed een fluorbehandeling. Alles tegen buitenlander prijzen, uiteraard.
Op de eerste dag dat wij terug waren van vakantie, belde zij al of we al besloten hadden of Vincent eenbeugel zou krijgen.
Zij bekeek eerst het gebit en beloofde met een offerte te komen. Op zaterdag tussen 11 en 12 werden wij verwacht. Om 5 over 11 belde zij reeds, of we nog wel kwamen. Dit herhaalde zich nadat wij de offerte hadden gekregen, zij belde om de dag of we al besloten hadden.
Toen Vincent uiteindelijk zijn eerste afspraak had, belde ze een uur van tevoren, dat hij wel op tijd moest komen! Kortom, wij hebben haar jaarsalaris verzorgd. Er zijn niet zo erg veel buitenlanders meer hier, en degenen die er zijn, laten de beugels in hun eigen land aanbrengen en in Oezbekistan onderhouden (het onderhoud is erg goedkoop). Wij hadden dat ook wel willen doen maar dat plan viel in het water bij gebrek aan medewerking. Maar deze orthodontiste vindt dat niet erg, integendeel!
Ik moet erbij zeggen dat ze heel aardig en kundig is en dat de beugel er prima uitziet, dus daar gaat het maar om. En wij doen ongepland nog wat goed werk voor de Oezbeekse bevolking.
Reageer
woensdag, februari 25, 2004
MUIZEN
Wij hebben muizen. Geen vieze dikke met lange staarten, nee, hele kleine schattige grijze muisjes. Twee in de keuken en eentje in de huiskamer. Als je in de keuken rustig gaat zitten, komen ze samen vanachter het fornuis en lopen achter elkaar aan te buitelen en te spelen.
In de huiskamer is het helemaal een brutaal ding, als we televisie kijken, loopt hij tot vlakbij onze voeten! Helaas zijn wij genoodzaakt om vanwege de hygiene hier dodelijke acties te ondernemen. Ik vind het echter heel zielig. Een van de muizen heft zelfs al een naam, hij heet Felix; wij weten alleen niet zeker of we steeds de goede Felix noemen. Elodie heeft anders een fantastische oplossing: we nemen gewoon een poes! Heb je nooit meer last van muizen.
Wij weten natuurlijk waarom die muizen bij ons wonen: omdat wij zo heerlijk koken. Daarom vandaag een recept, smul ze!
Chocolade Charlotte
• lange vingers
• 250 gram witte chocolade
• ¼ liter slagroom
• 3 blaadjes gelatine
• 6 eetlepels suiker
• 3 eieren
Splits de eieren. Houd een klein stukje chocolade achter. Smelt de rest van de chocolade in de magnetron met 3 eetlepels slagroom; doe een voor een de dooiers erbij en laat het mengsel een beetje afkoelen. Week de gelatine 10 minuten in koud water, verhit 2 eetlepels room en los de gelatine erin op. Klop de rest van de slagroom stijf met de suiker. Klop de eiwitten stijf met een snufje zout. Schep de slagroom door het chocolade mengsel, doe de gelatine erbij en schep voorzichtig de eiwitten erdoor. Schep hiervan een bodempje in een schaal, en zet lange vingers tegen elkaar aan rechtop tegen de wand van de schaal. Schep de rest van het chocolade mengsel in het midden en snijd de lange vingers op de rand af. Zet de charlotte 4 uur in de koelkast. Houd, om te storten, de onderkant van de schaal heel even in heet water. Snijd met een warm mes heel dunne plakjes van de overgebleven chocolade en versier de bovenkant.
Reageer
Wij hebben muizen. Geen vieze dikke met lange staarten, nee, hele kleine schattige grijze muisjes. Twee in de keuken en eentje in de huiskamer. Als je in de keuken rustig gaat zitten, komen ze samen vanachter het fornuis en lopen achter elkaar aan te buitelen en te spelen.
In de huiskamer is het helemaal een brutaal ding, als we televisie kijken, loopt hij tot vlakbij onze voeten! Helaas zijn wij genoodzaakt om vanwege de hygiene hier dodelijke acties te ondernemen. Ik vind het echter heel zielig. Een van de muizen heft zelfs al een naam, hij heet Felix; wij weten alleen niet zeker of we steeds de goede Felix noemen. Elodie heeft anders een fantastische oplossing: we nemen gewoon een poes! Heb je nooit meer last van muizen.
Wij weten natuurlijk waarom die muizen bij ons wonen: omdat wij zo heerlijk koken. Daarom vandaag een recept, smul ze!
Chocolade Charlotte
• lange vingers
• 250 gram witte chocolade
• ¼ liter slagroom
• 3 blaadjes gelatine
• 6 eetlepels suiker
• 3 eieren
Splits de eieren. Houd een klein stukje chocolade achter. Smelt de rest van de chocolade in de magnetron met 3 eetlepels slagroom; doe een voor een de dooiers erbij en laat het mengsel een beetje afkoelen. Week de gelatine 10 minuten in koud water, verhit 2 eetlepels room en los de gelatine erin op. Klop de rest van de slagroom stijf met de suiker. Klop de eiwitten stijf met een snufje zout. Schep de slagroom door het chocolade mengsel, doe de gelatine erbij en schep voorzichtig de eiwitten erdoor. Schep hiervan een bodempje in een schaal, en zet lange vingers tegen elkaar aan rechtop tegen de wand van de schaal. Schep de rest van het chocolade mengsel in het midden en snijd de lange vingers op de rand af. Zet de charlotte 4 uur in de koelkast. Houd, om te storten, de onderkant van de schaal heel even in heet water. Snijd met een warm mes heel dunne plakjes van de overgebleven chocolade en versier de bovenkant.
Reageer
dinsdag, februari 24, 2004
BEUGELBEKKIE
Van ons jarenlange buitenlandverblijf zijn wij redelijk internationale mensen geworden. Desalniettemin leren we er elke dag weer bij. Toen Anna en ik kinkhoest hadden, leerden we de woorden Keuchhuste, wooping cough, en kochloesj; we weten inmiddels dat het word voor parkiet Wellensittich is (zeg nou eens eerlijk, hadden jullie daar ooit van gehoord? Dan klinkt het Russische woord papagajoe toch al bekender in de oren); een cavia is een Meeresschwein (marskaja sjwinka, Guinea pig). En nu zijn we bezig aan de internationale update van het woord “beugelbekkie” (daarbij vind ik het Engelse woord “braceface” leuker dan het Duitse “Bügelbrette”, wat zoveel betekent als strijkplank).
Vincent, het onwillige slachtoffer van het ijzerwerk in zijn mond, vindt geen van deze woorden leuk. Op school was er al een jongetje, dat hem “Grünmaul” noemde (er zitten groene plaatjes aan de beugel). Het verbaast me, dat er nog steeds mee geplaagd wordt, aangezien misschien 80% van de jongeren vandaag de dag een beugel heeft.
Het was een moeizaam proces, het aanbrengen van dit moois, en we zijn pas halverwege want de ondertanden moeten nog. Vincent is helaas niet de dapperste der kinderen (hij placht toen hij klein was te krijsen als ik zijn haar knipte) en heeft hier en daar een traantje moeten plengen. Een aantal keren is de buurt uitgelopen om te kijken of er een rituele slachting plaatsvond. Er werd zelfs aan een kleine aardbeving gedacht.
Wel gaf hij zelf toe dat de tandarts erg aardig was: “Ze vraagt zelfs of het wel gaat als er niets aan de hand is”. Tja, hoe zou dat nou komen?
Ons oudste kind wordt dus groot, met beugel en bijna naar de middelbare school! Maar alle woorden met “beugel” erin zijn verboden bij ons thuis.
Reageer
Van ons jarenlange buitenlandverblijf zijn wij redelijk internationale mensen geworden. Desalniettemin leren we er elke dag weer bij. Toen Anna en ik kinkhoest hadden, leerden we de woorden Keuchhuste, wooping cough, en kochloesj; we weten inmiddels dat het word voor parkiet Wellensittich is (zeg nou eens eerlijk, hadden jullie daar ooit van gehoord? Dan klinkt het Russische woord papagajoe toch al bekender in de oren); een cavia is een Meeresschwein (marskaja sjwinka, Guinea pig). En nu zijn we bezig aan de internationale update van het woord “beugelbekkie” (daarbij vind ik het Engelse woord “braceface” leuker dan het Duitse “Bügelbrette”, wat zoveel betekent als strijkplank).
Vincent, het onwillige slachtoffer van het ijzerwerk in zijn mond, vindt geen van deze woorden leuk. Op school was er al een jongetje, dat hem “Grünmaul” noemde (er zitten groene plaatjes aan de beugel). Het verbaast me, dat er nog steeds mee geplaagd wordt, aangezien misschien 80% van de jongeren vandaag de dag een beugel heeft.
Het was een moeizaam proces, het aanbrengen van dit moois, en we zijn pas halverwege want de ondertanden moeten nog. Vincent is helaas niet de dapperste der kinderen (hij placht toen hij klein was te krijsen als ik zijn haar knipte) en heeft hier en daar een traantje moeten plengen. Een aantal keren is de buurt uitgelopen om te kijken of er een rituele slachting plaatsvond. Er werd zelfs aan een kleine aardbeving gedacht.
Wel gaf hij zelf toe dat de tandarts erg aardig was: “Ze vraagt zelfs of het wel gaat als er niets aan de hand is”. Tja, hoe zou dat nou komen?
Ons oudste kind wordt dus groot, met beugel en bijna naar de middelbare school! Maar alle woorden met “beugel” erin zijn verboden bij ons thuis.
Reageer
maandag, februari 23, 2004
MORE UZBEK QUALITY
Al delibererend over Oezbeekse kwaliteit, schoten ons natuurlijk allerlei hilarische incidenten te binnen. Toen Elodie jarig was, wilde ik een taart voor haar bakken, versierd met smarties. De chauffeur, die meestal boodschappen doet, werd er op uitgestuurd maar kwam terug met gesuikerde pinda’s ter grotte van pingpong ballen. Daarom ging Teb zelf op pad. En jawel, bij de Mir, een “Turkse supermarket” (overigens wel de enige die redelijke kwaliteit verkoopt, zij het tegen exorbitante prijzen) vond hij een-persoons doosjes smarties. Meteen maar een flink aantal ingeslagen in ruil voor een Oezbeeks weekloon. Thuisgekomen verdween zijn blijdschap als sneeuw voor de zon: de doosjes bleken tweedehands en gevuld met een sort vieze kleine jelly-beans.
Op dezelfde verjaardag vond het volgende gebeuren plaats: wij gingen naar een pretpark. Dit alleen al verdient enige opmerkingen op kwaliteitsvlak. De zweefmolens en andere toestellen zouden in Bedrock City niet misstaan; voor ieder ritje doen we een kort onderzoek om te zien of de levens van de kinderen daadwerkelijk in gevaar zijn. Maar waar ik het over wilde hebben waren de consumpties. We gingen vergezeld van een horde 6 jarige meiden naar een stalletje waar Oezbeekse koek en zopie te koop was. Aan een metalen rek hingen kleine zakjes chips. Een discussie ontspon zich over welke chips het lekkerste waren. Uiteindelijk kozen ze allemaal wat anders: cornuco’s, wokkels, paprikachips en hoe deze rommel ook verder heten mag. Toen de zakjes echter open gingen, zaten overal dezelfde chips in, gewone, naturel, en niet al te vers, overduidelijk van het merk “Kraak-noch-smaak”. Het grappige was, dat het de meisjes helemaal niet scheen te storen.
Maar waardoor ik op dit onderwerp uiteindelijk kwam, was “Fight Class” (dank je Martin). In de nationale vliegtuigen van Oezbekistan kent men “free seating” (lees: knokken om erin te komen). Je krijgt wel een boarding pass, maar dit is een vod zonder stoelnummer. Op dit kartonnetje zou waarschijnlijk “Economy Class” moeten staan of “Business Class”; er staat echter “Fight Class”, ik neem aan dat het flight class had moeten zijn maar vind het wel veel toepasselijker, nu. En waarschijnlijk hebben ze miljoenen van die boarding passes ingekocht, want al drie-en-een-half jaar zie ik die dingen voorbijkomen!
Reageer
Al delibererend over Oezbeekse kwaliteit, schoten ons natuurlijk allerlei hilarische incidenten te binnen. Toen Elodie jarig was, wilde ik een taart voor haar bakken, versierd met smarties. De chauffeur, die meestal boodschappen doet, werd er op uitgestuurd maar kwam terug met gesuikerde pinda’s ter grotte van pingpong ballen. Daarom ging Teb zelf op pad. En jawel, bij de Mir, een “Turkse supermarket” (overigens wel de enige die redelijke kwaliteit verkoopt, zij het tegen exorbitante prijzen) vond hij een-persoons doosjes smarties. Meteen maar een flink aantal ingeslagen in ruil voor een Oezbeeks weekloon. Thuisgekomen verdween zijn blijdschap als sneeuw voor de zon: de doosjes bleken tweedehands en gevuld met een sort vieze kleine jelly-beans.
Op dezelfde verjaardag vond het volgende gebeuren plaats: wij gingen naar een pretpark. Dit alleen al verdient enige opmerkingen op kwaliteitsvlak. De zweefmolens en andere toestellen zouden in Bedrock City niet misstaan; voor ieder ritje doen we een kort onderzoek om te zien of de levens van de kinderen daadwerkelijk in gevaar zijn. Maar waar ik het over wilde hebben waren de consumpties. We gingen vergezeld van een horde 6 jarige meiden naar een stalletje waar Oezbeekse koek en zopie te koop was. Aan een metalen rek hingen kleine zakjes chips. Een discussie ontspon zich over welke chips het lekkerste waren. Uiteindelijk kozen ze allemaal wat anders: cornuco’s, wokkels, paprikachips en hoe deze rommel ook verder heten mag. Toen de zakjes echter open gingen, zaten overal dezelfde chips in, gewone, naturel, en niet al te vers, overduidelijk van het merk “Kraak-noch-smaak”. Het grappige was, dat het de meisjes helemaal niet scheen te storen.
Maar waardoor ik op dit onderwerp uiteindelijk kwam, was “Fight Class” (dank je Martin). In de nationale vliegtuigen van Oezbekistan kent men “free seating” (lees: knokken om erin te komen). Je krijgt wel een boarding pass, maar dit is een vod zonder stoelnummer. Op dit kartonnetje zou waarschijnlijk “Economy Class” moeten staan of “Business Class”; er staat echter “Fight Class”, ik neem aan dat het flight class had moeten zijn maar vind het wel veel toepasselijker, nu. En waarschijnlijk hebben ze miljoenen van die boarding passes ingekocht, want al drie-en-een-half jaar zie ik die dingen voorbijkomen!
Reageer
zondag, februari 22, 2004
GEBROKEN BENEN EN LEKKER ETEN
Het was alweer 4 maanden geleden dat we een noodgeval hadden in ons gezin, dus het was hoog tijd voor een nieuwe. Dus was Teb aan de beurt. Tijdens de nacht van donderdag op vrijdag had het een heel klein beetje gevroren, op de plassen lag een heel dun vliesje. Teb kwam naar UNICEF om de auto te halen (hij moest natuurlijk naar zijn golf-kantoor...) en gleed aldaar met zijn neus in de lucht uit over een mini-plasje. UNICEF chauffeurs hadden namelijk in al hun wijsheid de auto gewassen en er was wat water achtergebleven. Overigens was het nog geen half uur later stralend weer en minstens 12 graden boven nul.
De schade was dusdanig, dat Teb met een auto van UNICEF naar de kliniek moest worden gebracht. Daar bestudeerde de dokter de ijlings gemaakte röntgenfoto’s en liet toen weten dat zij het ook niet wist. Maar het zou kunnen dat er een chip van het bot af was (ze zag een zwart plekje) en als dat ging zwerven zou hij over 10 jaar niet eens meer kunnen lopen, laat staan golfen. Dan moest er dus afgereisd worden voor een operatie. Volgende dag terugkomen graag voor een nieuwe expertise.
Nou, het huis was natuurlijk in rep en roer. Het ene uur dachten we, ach het is niets; het volgende uur dachten we het ergste. De volgende dag weer naar de kliniek, en na anderhalf uur wachten kwam het verlossende woord van de aangesnelde orthopeed: het valt erg mee. Het zijn de enkelbanden. Desalniettemin mag Teb de hele week niet lopen, heft een of ander bouwsel om zijn been en loopt met krukken, en heeft behoorlijke pijn, die nog zeker acht weken aan zal houden.
Gegolfd werd er dan ook niet van het weekend; ik had geen zin om alleen te gaan. Ik heb mezelf daarom bezig gehouden in de keuken en een eindeloze rij lekkere dingen klaargemaakt. Binnenkort meer recepten op de website. Nu Teb dus niet meer beweegt en meer eet, zal hij wel lekker groeien.....dan kijken die Uzbeekse meisjes tenminste ook niet meer naar hem!
Reageer
Het was alweer 4 maanden geleden dat we een noodgeval hadden in ons gezin, dus het was hoog tijd voor een nieuwe. Dus was Teb aan de beurt. Tijdens de nacht van donderdag op vrijdag had het een heel klein beetje gevroren, op de plassen lag een heel dun vliesje. Teb kwam naar UNICEF om de auto te halen (hij moest natuurlijk naar zijn golf-kantoor...) en gleed aldaar met zijn neus in de lucht uit over een mini-plasje. UNICEF chauffeurs hadden namelijk in al hun wijsheid de auto gewassen en er was wat water achtergebleven. Overigens was het nog geen half uur later stralend weer en minstens 12 graden boven nul.
De schade was dusdanig, dat Teb met een auto van UNICEF naar de kliniek moest worden gebracht. Daar bestudeerde de dokter de ijlings gemaakte röntgenfoto’s en liet toen weten dat zij het ook niet wist. Maar het zou kunnen dat er een chip van het bot af was (ze zag een zwart plekje) en als dat ging zwerven zou hij over 10 jaar niet eens meer kunnen lopen, laat staan golfen. Dan moest er dus afgereisd worden voor een operatie. Volgende dag terugkomen graag voor een nieuwe expertise.
Nou, het huis was natuurlijk in rep en roer. Het ene uur dachten we, ach het is niets; het volgende uur dachten we het ergste. De volgende dag weer naar de kliniek, en na anderhalf uur wachten kwam het verlossende woord van de aangesnelde orthopeed: het valt erg mee. Het zijn de enkelbanden. Desalniettemin mag Teb de hele week niet lopen, heft een of ander bouwsel om zijn been en loopt met krukken, en heeft behoorlijke pijn, die nog zeker acht weken aan zal houden.
Gegolfd werd er dan ook niet van het weekend; ik had geen zin om alleen te gaan. Ik heb mezelf daarom bezig gehouden in de keuken en een eindeloze rij lekkere dingen klaargemaakt. Binnenkort meer recepten op de website. Nu Teb dus niet meer beweegt en meer eet, zal hij wel lekker groeien.....dan kijken die Uzbeekse meisjes tenminste ook niet meer naar hem!
Reageer
zaterdag, februari 21, 2004
UZBEK QUALITY
Bij ons thuis is “Uzbek quality” een gevleugeld woord. Onze geëerde president ontmoedigt import door extreme importbelastingen te heffen. Dat wil niet zeggen dat ze iets aan binnenlandse kwaliteitsbewaking doen, helaas. Het is hier “goedkoop is goedkoop en daar gaat het om”.
Natuurlijk zijn de meeste mensen niet rijk. Maar ze willen ook niet meer geld uitgeven voor meer kwaliteit. Ze betalen 10 dollarcent voor een lamp; ze zullen nooit 15 dollarcent uitgeven, ook al weten ze zeker dat deze lamp drie keer zo lang meegaat. Er is dus ook geen markt voor hoogwaardige producten.
Als je sokken koopt, kan het gebeuren (is gebeurd) dat er na twee dagen gaten invallen; batterijen zijn na een paar uur gebruik leeg, of er nu “Philips Duracell” op staat of “waardeloze prutskaya”. Want in namaken zijn ze goed. Het woord kwaliteit kan namelijk wel gebruikt worden om je waren aan te prijzen. En kwaliteit staat synoniem met “uit Europa” en “uit Rusland”. “Uit China” is niks, ook prutskaya dus. De batterijen hebben dus een prachtige Philips verpakking maar het zijn namaak Philipsen, en, als je pech hebt, nog tweedehands ook.
Anna’s babybedje zag er prachtig uit, maar de stangen bleken bij nader inzien te zijn gemaakt van pijpen die worden gebruikt om electriciteitsdraad door te laten lopen; ze waren buigzaam en stonden te ver van elkaar. Ik heb een lap eromheen gemaakt want het arme kind viel straight haar bed uit.
Ook is het gebeurd dat onze fietsen 4 keer in de maand naar de fietsenmaker moesten; iedere keer werd de band gerepareerd maar de volgende dag was deze weer lek. Gelukkig kosten vier bezoeken dan nog geen kwart van een bezoek in Nederland. Wij zijn er inmiddels aangewend, lage kwaliteit, hoge turnover. Ons motto is: Het kost niks, maar dan heb je ook niks!”
Reageer
Bij ons thuis is “Uzbek quality” een gevleugeld woord. Onze geëerde president ontmoedigt import door extreme importbelastingen te heffen. Dat wil niet zeggen dat ze iets aan binnenlandse kwaliteitsbewaking doen, helaas. Het is hier “goedkoop is goedkoop en daar gaat het om”.
Natuurlijk zijn de meeste mensen niet rijk. Maar ze willen ook niet meer geld uitgeven voor meer kwaliteit. Ze betalen 10 dollarcent voor een lamp; ze zullen nooit 15 dollarcent uitgeven, ook al weten ze zeker dat deze lamp drie keer zo lang meegaat. Er is dus ook geen markt voor hoogwaardige producten.
Als je sokken koopt, kan het gebeuren (is gebeurd) dat er na twee dagen gaten invallen; batterijen zijn na een paar uur gebruik leeg, of er nu “Philips Duracell” op staat of “waardeloze prutskaya”. Want in namaken zijn ze goed. Het woord kwaliteit kan namelijk wel gebruikt worden om je waren aan te prijzen. En kwaliteit staat synoniem met “uit Europa” en “uit Rusland”. “Uit China” is niks, ook prutskaya dus. De batterijen hebben dus een prachtige Philips verpakking maar het zijn namaak Philipsen, en, als je pech hebt, nog tweedehands ook.
Anna’s babybedje zag er prachtig uit, maar de stangen bleken bij nader inzien te zijn gemaakt van pijpen die worden gebruikt om electriciteitsdraad door te laten lopen; ze waren buigzaam en stonden te ver van elkaar. Ik heb een lap eromheen gemaakt want het arme kind viel straight haar bed uit.
Ook is het gebeurd dat onze fietsen 4 keer in de maand naar de fietsenmaker moesten; iedere keer werd de band gerepareerd maar de volgende dag was deze weer lek. Gelukkig kosten vier bezoeken dan nog geen kwart van een bezoek in Nederland. Wij zijn er inmiddels aangewend, lage kwaliteit, hoge turnover. Ons motto is: Het kost niks, maar dan heb je ook niks!”
Reageer
vrijdag, februari 20, 2004
VICTOR EN DE TRILOBIETEN
Victor is naast lui en slordig, ook een heel erg lief kind. Hij is knuffelig, meestal in goed humeur, behulpzaam en heeft een groot gevoel voor humor. Het is dan ook niet verbazend dat ik me schuldig voel als er weer een gameboy-loze dag op de kalender staat. Niet dat hij er zelf niet alles aan doet, om zijn eigen leed te verzachten. Hij is op zulke dagen heel rustig, extra behulpzaam zelfs. En als Vincent of Elodie met computer, Nintendo of gameboy gaan spelen, dan zie je hem plotsklaps niet meer. Dan zit hij naast zijn broer of zus, met een Harry Potterboek of een Donald Duck. Nee, hij kijkt niet mee, echt niet, hij leest! Hij wil gewoon graag bij hun zitten, dat is gezelliger. Enige verslavingsverschijnselen kunnen we hier toch niet ontkennen.
Maar goed, om mijn schuldgevoel tegemoet te komen, zoek ik leuke dingen voor hem om te doen. Dat is niet zo moeilijk, aangezien hij in veel dingen geïnteresseerd is, zoals dinosauriërs, insekten, natuur, planeten, sterren, noem maar op. Toen ik dan ook trilobieten tegenkwam, vond ik dat echt iets voor hem en heb de informatie uitgeprint. Al surfend kwam ik bij “trilobieten koekjes”, en die hebben we samen gemaakt. Ze zien er misschien eng uit, maar ze waren erg lekker!
RECEPT:
• 100 gr boter
• 75 gr suiker
• 1 ei
• 1 zakje vanillesuiker
• 200 gr zelfrijzend bakmeel
• snufje zout
• rozijnen
• 100 gr chocolade
• 1 el room
Maak het deeg van alle ingrediënten behalve rozijnen, chocolade en room. Vorm hiervan trilobieten naar eigen fantasie met behulp van een vork of andere attributen, met rozijnen als ogen. Bak ze 15 minuten op 180 graden en laat ze afkoelen. Smelt de chocolade met de room en doop de trilobieten hier met hun achtereind in.
Reageer
Victor is naast lui en slordig, ook een heel erg lief kind. Hij is knuffelig, meestal in goed humeur, behulpzaam en heeft een groot gevoel voor humor. Het is dan ook niet verbazend dat ik me schuldig voel als er weer een gameboy-loze dag op de kalender staat. Niet dat hij er zelf niet alles aan doet, om zijn eigen leed te verzachten. Hij is op zulke dagen heel rustig, extra behulpzaam zelfs. En als Vincent of Elodie met computer, Nintendo of gameboy gaan spelen, dan zie je hem plotsklaps niet meer. Dan zit hij naast zijn broer of zus, met een Harry Potterboek of een Donald Duck. Nee, hij kijkt niet mee, echt niet, hij leest! Hij wil gewoon graag bij hun zitten, dat is gezelliger. Enige verslavingsverschijnselen kunnen we hier toch niet ontkennen.
Maar goed, om mijn schuldgevoel tegemoet te komen, zoek ik leuke dingen voor hem om te doen. Dat is niet zo moeilijk, aangezien hij in veel dingen geïnteresseerd is, zoals dinosauriërs, insekten, natuur, planeten, sterren, noem maar op. Toen ik dan ook trilobieten tegenkwam, vond ik dat echt iets voor hem en heb de informatie uitgeprint. Al surfend kwam ik bij “trilobieten koekjes”, en die hebben we samen gemaakt. Ze zien er misschien eng uit, maar ze waren erg lekker!
RECEPT:
• 100 gr boter
• 75 gr suiker
• 1 ei
• 1 zakje vanillesuiker
• 200 gr zelfrijzend bakmeel
• snufje zout
• rozijnen
• 100 gr chocolade
• 1 el room
Maak het deeg van alle ingrediënten behalve rozijnen, chocolade en room. Vorm hiervan trilobieten naar eigen fantasie met behulp van een vork of andere attributen, met rozijnen als ogen. Bak ze 15 minuten op 180 graden en laat ze afkoelen. Smelt de chocolade met de room en doop de trilobieten hier met hun achtereind in.
Reageer
donderdag, februari 19, 2004
DISCIPLINE
Ik moet altijd nadenken als de vraag wordt gesteld, in welke klas mijn kinderen zitten. Op de Duitse School hanteren ze namelijk nog steeds het system dat wij vroeger in Nederland ook hadden, namelijk de kleuterschool heet gewoon “kleuterschool”. Nu weet ik wel dat de knip- en plakplicht tegenwoordig al bij 5 jaar of mogelijk zelfs bij 4 jaar begint teneinde de integratie te bevorderen, maar voor mij, als lid van de “Flower-power generatie” (gewoon oude doos dus) is het oude system veel eenvoudiger. Kleuterschool is kleuterschool en eerste klas is eerste klas. Op de kleuterschool fröbel je en leer je een klein beetje; in de eerste klas leer je en fröbel je een klein beetje. Maar ik moet dus oppassenom geen verwarring te stichten in de communicatie.
Om het makkelijker te maken, Elodie zit dus in groep 3, in Nederland is dat groep 5; Vincent zit in groep 6, in Nederland is dat groep 8, en Victor, die het meeste school-gerelateerde nieuws genereert, zit in groep 5, dat is groep 7.
Victor doe thet helemaal niet slecht op school, integendeel. Hij heeft een goed rapport, zit al een klas hoger dan hij naar aanleiding van zijn leeftijd zou moeten en doet daarbij nog mee met lessen van groep 6 (groep 8….). Helaas weet hij dit zelf ook en is discipline een word dat niet in zijn woordenboek voorkomt.
Hij is ongeëvenaard lui en slordig. Minstens eenmaal per dag vergeet hij spullen mee te nemen naar school, en dat kan varieren van boeken tot pennen , sportspullen of zijn twaalf-uurtje. Voorheen liet hij zelfs wel eens zijn hele tas staan. Daarbij maakt hij slechts erratisch (lees: meer niet dan wel) zijn huiswerk.
Op school zijn ze van mening dat de ”huiswerk performance” de taak is van de ouders (die krijgen daar toch voor betaald??); ik moet dan, volgens onze geschoolde buren, ‘s avonds om 6 uur na het werk nog maar eens even controleren of alles in orde is. Maar ja, daar ben ik nu weer veel te lui voor (en zo niet, dan toch te moe). De enkele juffrouw (van Engels), die Victor op zijn gedrag aanspreekt, krijgt van hem te horen dat hij “toch al veel beter Engels spreekt dan de rest van de klas”. Waar, dat wel, maar niet zo’n goede reden.
Dus hebben wij een straf-regime gecreëerd. Geen huiswerk, spullen vergeten, of zoiets, een dag geen gameboy of computer. That sucks, natuurlijk. Vandaar dat hij van de week eens even ernstig met me wilde praten.”Mama”, zo sprak hij, “weet je waarom ik altijd alles vergeet op school? Als ik weer eens een dag niet op de gameboy mag, ben ik daar zo door ontstemd, dat ik mij niet op de schoolprioriteiten kan concentreren”.
Dus eigenlijk is het gewoon mijn eigen schuld.
Reageer
Ik moet altijd nadenken als de vraag wordt gesteld, in welke klas mijn kinderen zitten. Op de Duitse School hanteren ze namelijk nog steeds het system dat wij vroeger in Nederland ook hadden, namelijk de kleuterschool heet gewoon “kleuterschool”. Nu weet ik wel dat de knip- en plakplicht tegenwoordig al bij 5 jaar of mogelijk zelfs bij 4 jaar begint teneinde de integratie te bevorderen, maar voor mij, als lid van de “Flower-power generatie” (gewoon oude doos dus) is het oude system veel eenvoudiger. Kleuterschool is kleuterschool en eerste klas is eerste klas. Op de kleuterschool fröbel je en leer je een klein beetje; in de eerste klas leer je en fröbel je een klein beetje. Maar ik moet dus oppassenom geen verwarring te stichten in de communicatie.
Om het makkelijker te maken, Elodie zit dus in groep 3, in Nederland is dat groep 5; Vincent zit in groep 6, in Nederland is dat groep 8, en Victor, die het meeste school-gerelateerde nieuws genereert, zit in groep 5, dat is groep 7.
Victor doe thet helemaal niet slecht op school, integendeel. Hij heeft een goed rapport, zit al een klas hoger dan hij naar aanleiding van zijn leeftijd zou moeten en doet daarbij nog mee met lessen van groep 6 (groep 8….). Helaas weet hij dit zelf ook en is discipline een word dat niet in zijn woordenboek voorkomt.
Hij is ongeëvenaard lui en slordig. Minstens eenmaal per dag vergeet hij spullen mee te nemen naar school, en dat kan varieren van boeken tot pennen , sportspullen of zijn twaalf-uurtje. Voorheen liet hij zelfs wel eens zijn hele tas staan. Daarbij maakt hij slechts erratisch (lees: meer niet dan wel) zijn huiswerk.
Op school zijn ze van mening dat de ”huiswerk performance” de taak is van de ouders (die krijgen daar toch voor betaald??); ik moet dan, volgens onze geschoolde buren, ‘s avonds om 6 uur na het werk nog maar eens even controleren of alles in orde is. Maar ja, daar ben ik nu weer veel te lui voor (en zo niet, dan toch te moe). De enkele juffrouw (van Engels), die Victor op zijn gedrag aanspreekt, krijgt van hem te horen dat hij “toch al veel beter Engels spreekt dan de rest van de klas”. Waar, dat wel, maar niet zo’n goede reden.
Dus hebben wij een straf-regime gecreëerd. Geen huiswerk, spullen vergeten, of zoiets, een dag geen gameboy of computer. That sucks, natuurlijk. Vandaar dat hij van de week eens even ernstig met me wilde praten.”Mama”, zo sprak hij, “weet je waarom ik altijd alles vergeet op school? Als ik weer eens een dag niet op de gameboy mag, ben ik daar zo door ontstemd, dat ik mij niet op de schoolprioriteiten kan concentreren”.
Dus eigenlijk is het gewoon mijn eigen schuld.
Reageer
SNEEUW
Vanmorgen werden we wakker met sneeuw. Heel raar, omdat het twee dagen geleden nog zoning was en 18 graden. Ondanks dat de sneeuw was blijven liggen, was het niet koud. Het waait hier namelijk nooit en de luchtvochtigheid is laag.
Door de prachtige witte bomen leken de flats vanochtend extra grijs en grauw. We kijken uit naar de lente, die in Uzbekistan op 1 maart begint, en naar Navruz, 20 maart, want dan staan alle bomen in bloei!
Reageer
Vanmorgen werden we wakker met sneeuw. Heel raar, omdat het twee dagen geleden nog zoning was en 18 graden. Ondanks dat de sneeuw was blijven liggen, was het niet koud. Het waait hier namelijk nooit en de luchtvochtigheid is laag.
Door de prachtige witte bomen leken de flats vanochtend extra grijs en grauw. We kijken uit naar de lente, die in Uzbekistan op 1 maart begint, en naar Navruz, 20 maart, want dan staan alle bomen in bloei!
Reageer
woensdag, februari 18, 2004
Russisch Pasen
Oezbekistan is een land van tegenstellingen. Zo vinden we hier Islam en Soviet-samenleving tezamen, een bijna onmogelijke tegenstelling die er toe leidt dat er weinig actie wordt ondernomen door de burgers, omdat men aan de ene kant leeft volgens “In sj’Allah” en aan de andere kant nog steeds gelooft dat de Soviet staat zorgt voor gratis openbaar vervoer en brood voor een dubbeltje.
Ook zie je hier ongewone situaties ontstaan, zoals serieuze moslims die maar wat graag een glas wodka drinken. In dit land bestaat ongeveer 80% van de bevolking uit Moslims, en 15% uit Russisch orthodoxen. Daartussendoor lopen nog wat atheïsten en andere geloven.
We hebben net een maand of wat geleden Ramadan achter de rug, en nu is het alweer tijd voor de Russisch orthodoxen om te gaan vasten!Deze periode heet “Lent” en duurt maar liefst 6 weken. Daarom wordt deze week gebruikt om het er lekker van te nemen, zoiets als ons carnaval.
Pasen is het meest belangrijke religieuze feest voor Russisch orthodoxen.
Het wordt gevierd op (onze) Palmpaas-zondag met het overhandigen van drie zoenen en paaseieren; de bekendste eieren zijn natuurlijk de Faberge eieren.
Maar er horen ook eet-regels bij. Vandaar dat we deze week, de pre-vasten week, elke dag pannenkoeken krijgen met verschillende vullingen.
Aankomende donderdag zal het “schoonmoederdag” zijn, en de man moet naar zijn schoonmama om daar heerlijke pannenkoekjes te scoren. Boft mijn moeder even dat we zo ver weg wonen! Tijdens de vasten is het verboden om iets te eten wat vroeger bewoog; boter en bepaalde soorten olie, eieren en melk mogen ook niet, maar natuurlijk in Oezbekistan wel, met mate. De Oezbeken houden niet van strakke religieuze regimes, wat ook blijkt uit het alcoholgebruik van de moslims hier. Alcohol zou ook verboden zijn tijdens Lent, maar toen ik hier aan een van mijn Russische collega’s vroeg of alcohol tot de verboden producten behoorde, moest zij alleen maar erg aichen en sprak: ”Natuurlijk niet”. Verder eten de mensen vis op vaste dagen, en veel aubergines en paddestoelen.
Op zondag, de laatste dag voor de vasten, is het “De dag van de vergiffenis”. Dan moet je dus iedereen vergeven waar je boos op was (bent). Ik zal mijn best doen, maar gelukkig ben ik niet Russisch orthodox, want het lijkt me heeeel moeilijk in een enkel geval.
Reageer
Oezbekistan is een land van tegenstellingen. Zo vinden we hier Islam en Soviet-samenleving tezamen, een bijna onmogelijke tegenstelling die er toe leidt dat er weinig actie wordt ondernomen door de burgers, omdat men aan de ene kant leeft volgens “In sj’Allah” en aan de andere kant nog steeds gelooft dat de Soviet staat zorgt voor gratis openbaar vervoer en brood voor een dubbeltje.
Ook zie je hier ongewone situaties ontstaan, zoals serieuze moslims die maar wat graag een glas wodka drinken. In dit land bestaat ongeveer 80% van de bevolking uit Moslims, en 15% uit Russisch orthodoxen. Daartussendoor lopen nog wat atheïsten en andere geloven.
We hebben net een maand of wat geleden Ramadan achter de rug, en nu is het alweer tijd voor de Russisch orthodoxen om te gaan vasten!Deze periode heet “Lent” en duurt maar liefst 6 weken. Daarom wordt deze week gebruikt om het er lekker van te nemen, zoiets als ons carnaval.
Pasen is het meest belangrijke religieuze feest voor Russisch orthodoxen.
Het wordt gevierd op (onze) Palmpaas-zondag met het overhandigen van drie zoenen en paaseieren; de bekendste eieren zijn natuurlijk de Faberge eieren.
Maar er horen ook eet-regels bij. Vandaar dat we deze week, de pre-vasten week, elke dag pannenkoeken krijgen met verschillende vullingen.
Aankomende donderdag zal het “schoonmoederdag” zijn, en de man moet naar zijn schoonmama om daar heerlijke pannenkoekjes te scoren. Boft mijn moeder even dat we zo ver weg wonen! Tijdens de vasten is het verboden om iets te eten wat vroeger bewoog; boter en bepaalde soorten olie, eieren en melk mogen ook niet, maar natuurlijk in Oezbekistan wel, met mate. De Oezbeken houden niet van strakke religieuze regimes, wat ook blijkt uit het alcoholgebruik van de moslims hier. Alcohol zou ook verboden zijn tijdens Lent, maar toen ik hier aan een van mijn Russische collega’s vroeg of alcohol tot de verboden producten behoorde, moest zij alleen maar erg aichen en sprak: ”Natuurlijk niet”. Verder eten de mensen vis op vaste dagen, en veel aubergines en paddestoelen.
Op zondag, de laatste dag voor de vasten, is het “De dag van de vergiffenis”. Dan moet je dus iedereen vergeven waar je boos op was (bent). Ik zal mijn best doen, maar gelukkig ben ik niet Russisch orthodox, want het lijkt me heeeel moeilijk in een enkel geval.
Reageer
dinsdag, februari 17, 2004
Vers van het Web
Deze foto komt uit de Telegraaf. Hij is gepubliceerd in Nieuw-Zeeland, en blijkbaar is er bezwaar tegen gemaakt. Niet door mij overigens, want hij geeft in (overdadige) details weer, hoe ik mij af en toe voel, als "breastfeeding mother".
Verder mocht ik in het internet-dagblad (uurblad? minuutblad?) Nu.nl lezen, waarom ik plotsklaps zo actief ben op internet: een explosieve toename van het aantal vrouwelijke internetgebruikers van 50+....of was het nou nog niet zover...ik heb het ook zo druk!
Reageer
Deze foto komt uit de Telegraaf. Hij is gepubliceerd in Nieuw-Zeeland, en blijkbaar is er bezwaar tegen gemaakt. Niet door mij overigens, want hij geeft in (overdadige) details weer, hoe ik mij af en toe voel, als "breastfeeding mother".
Verder mocht ik in het internet-dagblad (uurblad? minuutblad?) Nu.nl lezen, waarom ik plotsklaps zo actief ben op internet: een explosieve toename van het aantal vrouwelijke internetgebruikers van 50+....of was het nou nog niet zover...ik heb het ook zo druk!
Reageer
Te Leuk
Ik heb een probleem: webloggen is Te Leuk! Mijn familie lijdt er vreselijk onder. Mijn geliefde surft als een bezetene op het internet, zoekend op de pagina "Uzbek girls" om aldaar een toegewijde jonge trouwklare dame te vinden om mij te vervangen. Mijn bloedjes van kinderen zwerven op de bazaar, slechts gehuld in vodden, vies en hologig, Vincent met Anna in lappen gewikkeld op zijn arm. Zij klampen aldaar iedere in Mexx en Benetton gehulde buitenlander aan teneinde een paar Soumpjes los te kunnen weken om met een korst brood of wat schillen de honger te stillen.
En Unicef? Daar hebben ze uitgevonden dat ik nu helemaal niets meer doe voor de zielige kindertjes. Ik zit alleen nog achter de computer, te knippen, plakken en loggen. Ik heb ze al een nieuwe arbeidsverhouding aangeboden, in de vorm van een permalink op mijn veel bezochte pagina. Een andere optie is mijn pagina aanmelden met de zoektermen: "Humanitaire organisatie", "Donor" en "Waar blijft ons geld nou eigenlijk?". Helaas geloof ik niet dat ze voor deze activiteiten mijn salaris willen blijven doorbetalen...
Reageer
Ik heb een probleem: webloggen is Te Leuk! Mijn familie lijdt er vreselijk onder. Mijn geliefde surft als een bezetene op het internet, zoekend op de pagina "Uzbek girls" om aldaar een toegewijde jonge trouwklare dame te vinden om mij te vervangen. Mijn bloedjes van kinderen zwerven op de bazaar, slechts gehuld in vodden, vies en hologig, Vincent met Anna in lappen gewikkeld op zijn arm. Zij klampen aldaar iedere in Mexx en Benetton gehulde buitenlander aan teneinde een paar Soumpjes los te kunnen weken om met een korst brood of wat schillen de honger te stillen.
En Unicef? Daar hebben ze uitgevonden dat ik nu helemaal niets meer doe voor de zielige kindertjes. Ik zit alleen nog achter de computer, te knippen, plakken en loggen. Ik heb ze al een nieuwe arbeidsverhouding aangeboden, in de vorm van een permalink op mijn veel bezochte pagina. Een andere optie is mijn pagina aanmelden met de zoektermen: "Humanitaire organisatie", "Donor" en "Waar blijft ons geld nou eigenlijk?". Helaas geloof ik niet dat ze voor deze activiteiten mijn salaris willen blijven doorbetalen...
Reageer
maandag, februari 16, 2004
CADDY-LEED
Zoals George Orwell, de vader der Soviet Staten, reeds memoreerde: "All Uzbeks are equal, but some are more equal than others." Dit gaat hier zeker op, waarbij de positie van opper-varken meestal wordt ingenomen door hoge regerings functionarissen of familieleden van de president. De baas van onze lokale golfclub behoort ook tot dit selecte gezelschap. Hij moet gedacht hebben, als een dokter in dit land 20 dollar per maand verdient, mag het salaris voor een caddy toch hooguit een kwart daarvan zijn. Ze mochten eens last krijgen van hoogmoedswaanzin.
Vandaar dat de heer So, de genoemde baas, de caddies per dag 60 dollarcent betaalt. Daarvan moeten ze ook nog op en neer reizen naar huis. Een ticket voor metro of bus kost al gauw 10 dollarcent; helaas bevindt de golfclub buiten de stad zodat de meeste caddies minstens twee vormen van openbaar vervoer moeten benutten.
Natuurlijk moet meneer So ook op de kleintjes letten. Van het bedrag dat iedere buitenlandse golfer betaalt, is slechts 20 dollar voor de zogenaamde "caddy-fee" (maar wat zouden ze blij zijn als ze daar ook maar de helft van kregen). En daarvan moet hij natuurlijk zijn "caddy-management" bekostigen, een fantastisch krot onderhouden, gratis leidingwater verstrekken, enzovoorts.
Wanneer je een bepaalde caddy wilt, moet je nog twee dollar extra betalen, die, natuurlijk, ook niet aan die bepaalde caddy toevallen. Zo niet, dan zoekt meneer So er een voor je uit. Meisjes voor mannelijke golfspelers, jongens voor vrouwelijke spelers. Homoseksuelen bestaan niet in Oezbekistan.
Niet dat de caddies klagen, uiteindelijk houden ze meer over aan hun werk dan de meeste beroepsgroepen in Oezbekistan. Dit bij de gratie van het feit dat de meeste buitenlanders vijf dollar fooi geven. Tenminste, de niet-Koreaanse buitenlanders; de meeste Koreanen vinden de caddy-fee hoog genoeg en geven dus niets. Een snel rekensommetje leert dan, dat caddies, als ze populair zijn, 125 dollar per maand kunnen verdienen. Daarvoor moeten ze dan wel 7 dagen per week in hun hok zitten zolang het licht is en op afroep beschikbaar zijn!
Reageer
Zoals George Orwell, de vader der Soviet Staten, reeds memoreerde: "All Uzbeks are equal, but some are more equal than others." Dit gaat hier zeker op, waarbij de positie van opper-varken meestal wordt ingenomen door hoge regerings functionarissen of familieleden van de president. De baas van onze lokale golfclub behoort ook tot dit selecte gezelschap. Hij moet gedacht hebben, als een dokter in dit land 20 dollar per maand verdient, mag het salaris voor een caddy toch hooguit een kwart daarvan zijn. Ze mochten eens last krijgen van hoogmoedswaanzin.
Vandaar dat de heer So, de genoemde baas, de caddies per dag 60 dollarcent betaalt. Daarvan moeten ze ook nog op en neer reizen naar huis. Een ticket voor metro of bus kost al gauw 10 dollarcent; helaas bevindt de golfclub buiten de stad zodat de meeste caddies minstens twee vormen van openbaar vervoer moeten benutten.
Natuurlijk moet meneer So ook op de kleintjes letten. Van het bedrag dat iedere buitenlandse golfer betaalt, is slechts 20 dollar voor de zogenaamde "caddy-fee" (maar wat zouden ze blij zijn als ze daar ook maar de helft van kregen). En daarvan moet hij natuurlijk zijn "caddy-management" bekostigen, een fantastisch krot onderhouden, gratis leidingwater verstrekken, enzovoorts.
Wanneer je een bepaalde caddy wilt, moet je nog twee dollar extra betalen, die, natuurlijk, ook niet aan die bepaalde caddy toevallen. Zo niet, dan zoekt meneer So er een voor je uit. Meisjes voor mannelijke golfspelers, jongens voor vrouwelijke spelers. Homoseksuelen bestaan niet in Oezbekistan.
Niet dat de caddies klagen, uiteindelijk houden ze meer over aan hun werk dan de meeste beroepsgroepen in Oezbekistan. Dit bij de gratie van het feit dat de meeste buitenlanders vijf dollar fooi geven. Tenminste, de niet-Koreaanse buitenlanders; de meeste Koreanen vinden de caddy-fee hoog genoeg en geven dus niets. Een snel rekensommetje leert dan, dat caddies, als ze populair zijn, 125 dollar per maand kunnen verdienen. Daarvoor moeten ze dan wel 7 dagen per week in hun hok zitten zolang het licht is en op afroep beschikbaar zijn!
Reageer
zondag, februari 15, 2004
WEEKEND
Zoals verwacht, was het schrijven tijdens het weekend iets minder regelmatig dan gedurende werk-uren. Veel meer te doen ook thuis, natuurlijk. Hoewel, we hadden wel de kans om uit te slapen. Tot 7.30 uur maar liefst! Het lijkt niets, maar als je iedere dag om 6.20 uur moet opstaan, is het heel andere koek. En tijdens het weekend zijn er gelukkig ook niet de dagelijks weerkerende discussies: "Victor eet door!". "Nee, Elo, je mag je ontbijt niet mee naar school nemen!" "Het brood desintegreert niet vanzelf in je mond, je moet wel zelf meekauwen."
Waarna vervolgens het volkje, met de benodigde hoeveelheid boterhammen in de buik, de chocolade- en tandpastasporen nog rond de mond, de helft gekamd en de andere helft niet, zuchtend richting auto aftaait om een heerlijke schooldag te beginnen.
Desalniettemin was er geen tijd om iets te schrijven. Druk met Anna, natuurlijk, die plotseling de wereld vanuit een Homo Erectus positie wil gaan bekijken!
Reageer
Zoals verwacht, was het schrijven tijdens het weekend iets minder regelmatig dan gedurende werk-uren. Veel meer te doen ook thuis, natuurlijk. Hoewel, we hadden wel de kans om uit te slapen. Tot 7.30 uur maar liefst! Het lijkt niets, maar als je iedere dag om 6.20 uur moet opstaan, is het heel andere koek. En tijdens het weekend zijn er gelukkig ook niet de dagelijks weerkerende discussies: "Victor eet door!". "Nee, Elo, je mag je ontbijt niet mee naar school nemen!" "Het brood desintegreert niet vanzelf in je mond, je moet wel zelf meekauwen."
Waarna vervolgens het volkje, met de benodigde hoeveelheid boterhammen in de buik, de chocolade- en tandpastasporen nog rond de mond, de helft gekamd en de andere helft niet, zuchtend richting auto aftaait om een heerlijke schooldag te beginnen.
Desalniettemin was er geen tijd om iets te schrijven. Druk met Anna, natuurlijk, die plotseling de wereld vanuit een Homo Erectus positie wil gaan bekijken!
Reageer
vrijdag, februari 13, 2004
Het heeft lang geduurd voordat het log de lucht in was. Het idee kwam al op toen ik zwanger was (van Anna hoor, nee, zoooo lang nu ook weer niet). Geplaagd door ongebreidelde verveling zat ik achter mijn buro. Er waren weinig expats achtergebleven, en diegenen die er nog waren, waren voornamelijk van het mannelijk soort boven de 50 en dientengevolge niet zwanger. Zwangere Oezbeekse vrouwen zie je niet zoveel, die worden bewaakt als een bedreigde diersoort. Mijn Oezbeekse collega's keken dan ook met opgetrokken wenkbrauwen naar me, omdat ik "al die dingen" nog deed (zij moesten eens weten...).
Ik had behoefte aan wat zwangerenpraatjes en googlede op "zwanger" en "X maanden". Daarop kwamen er meestal drie soorten hits. Het eerste soort bestond uit medische pagina's, handleidingen voor huisartsen, gynaecologen en verloskundigen over hoe te handelen in welke situatie. Je vraagt je af waarom je nog een studie moet volgen, het staat kant en klaar beschreven.
Het tweede soort waren de websites geschreven door zwangeren en hun partners, die waren over het algemeen minder leuk. Blijkbaar worden mensen vooral aangespoord om een website over hun ongeboren baby te starten als er iets mis is. De meest vreselijke en trieste verhalen heb ik gelezen, daar werd ik ook al niet vrolijk van.
Maar gelukkig waren daar de weblogs. Deze weblogs gaan meestal over het dagelijks leven (in dit geval was dat het leven van zwangeren, geschreven door de zwangere zelf), en sommigen zijn heel goed in het beschrijven daarvan. Twee van hun lees ik nog dagelijks, Kika en Wieneke, hoewel hun babies natuurlijk, net als de mijne, allang rondkruipen. Inmiddels lees ik ook weblogs over heel andere onderwerpen. Van mij valt namelijk geen bijdrage meer te verwachten aan 's werelds overbevolking.
Reageer
Ik had behoefte aan wat zwangerenpraatjes en googlede op "zwanger" en "X maanden". Daarop kwamen er meestal drie soorten hits. Het eerste soort bestond uit medische pagina's, handleidingen voor huisartsen, gynaecologen en verloskundigen over hoe te handelen in welke situatie. Je vraagt je af waarom je nog een studie moet volgen, het staat kant en klaar beschreven.
Het tweede soort waren de websites geschreven door zwangeren en hun partners, die waren over het algemeen minder leuk. Blijkbaar worden mensen vooral aangespoord om een website over hun ongeboren baby te starten als er iets mis is. De meest vreselijke en trieste verhalen heb ik gelezen, daar werd ik ook al niet vrolijk van.
Maar gelukkig waren daar de weblogs. Deze weblogs gaan meestal over het dagelijks leven (in dit geval was dat het leven van zwangeren, geschreven door de zwangere zelf), en sommigen zijn heel goed in het beschrijven daarvan. Twee van hun lees ik nog dagelijks, Kika en Wieneke, hoewel hun babies natuurlijk, net als de mijne, allang rondkruipen. Inmiddels lees ik ook weblogs over heel andere onderwerpen. Van mij valt namelijk geen bijdrage meer te verwachten aan 's werelds overbevolking.
Reageer
donderdag, februari 12, 2004
Goedemorgen allemaal. Of, bij jullie is het nog helemaal geen morgen! Liever gezegd, misschien, voor sommigen. Hier zijn we alweer dik op weg naar de lunch. Ik zal jullie even jaloers maken, het is hier reeds drie dagen stralend weer, en gisteren bereikten we hier onmenselijke temperatuurwaarden (18 graden maar liefst). Wij hebben dan ook op ons platje genoten van het zelfgebakken krentenbrood. Wie vraagt er nu nog waarom ik zo nodig uit Nederland weg moest? Uitzicht op onze moestuin met verse andijvie en boerenkool, en op de ontluikende rozen. Een voorproefje van de lente!
Reageer
Reageer
