WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

IN DE BERGEN 2
De nacht was koud, berekoud. Arme Anna lag op een matrasje op de grond en had het dus super-berekoud. En besloot ons dat dan ook te laten weten. Na een bijna jaar-lange training van haar moeder over assertief optreden, besloot zij deze in praktijk te brengen. Je kunt wel mopperen maar daar schiet je natuurlijk niets meeop. Vat de koe bij de horens.
Gevolg was dus dat alle groters een korte en gebroken nacht achter de rug hadden en dus ietwat knorrig uit bed kwamen. Tot overmaat van ramp was Mary al twee dagen ziek en kwam Elodie om zes uur haar bed uit met de mededeling dat ze al een uur wakker waren, en dat het nu acht uur was....het was dan ook erg licht, en de soviet-luxaflexen filterden slechts het licht minimaal.
Maar de ochtend maakte veel goed. De kindertjes, die samen een eigen huisje hadden, speelden de hele ochtend daar en buiten en lieten ons optimaal met rust. Het weer was niet zo zonnig en Anna sliep ook, dus....de groters konden even horizontaal. Dat je daar toch zo’n eind voor rijden moet, om even te kunnen slapen.
Tegen lunchtijd vertrokken we voor een rondrit, eerst naar Chimgan, het mondaine ski-oord van Oezbekistan. Helaas was de sneeuw niet meer bereikbaar vanaf de skilift en daarbij was het woensdag dus er was geen winkel of restaurant open. Daarom zetten we vrolijk onze tocht voort via diverse prachtige uitzichten op het Charvakmeer, aan de oever waarvan we uiteindelijk zouden gaan lunchen, in hetzelfde Turkse hotel waar ik al een aantal malen met UNICEF “retreat” had doorgebracht.
Na het eten een voettocht naar het meer, een echte tocht want het water stond heel laag en de waterlijn was minimaal een kilometer verwijderd van het pad waar je normaal te water gaat. Het “strand” bestond uit grof zand en stenen en werd doorsneden door een soort “gletsjerspleten” waarin het smeltwater uit de bergen naar beneden liep. Er lag nog voldoende sneeuw en we hadden dan ook fantastisch uitzicht op de spitse jonge witte bergtoppen, de uitlopers van de Himalaya. Daarna snel naar huis, waar arme Mary wachtte. Hoewel, te oordelen naar haar verdubbelde spreeksnelheid, leek ze alweer aardig opgeknapt. De mannen bogen zich nogmaals over de barbecue die dit keer binnen twee uur en een kwartier op kooksnelheid was.
In de laatste maaltijd hebben we alles opgegeten, en aan Elodie hebben we een horloge mee naar bed gegeven, zodat we de volgende dag redelijk uitgerust en slechts gewapend met twee flessen water op weg naar Tashkent gingen.
Reageer

IN DE BERGEN
Wij waren een dagje de lucht uit, of moet ik zeggen de lucht in? Wij hadden namelijk een “dacha” in de bergen, dat is een buitenhuisje. Geboekt via een heuse reisorganisatie, dus we hadden geen idee wat ons te wachten stond.
Na een prachtige tocht van anderhalf uur kwamen we aan bij het “kamp”, aan de elektrisch bediende hekken stonden ons vijf politie agenten op te wachten met petten die groot genoeg waren om de tropenzon op respectabele afstand te houden. Niet dat dat nodig was, we zaten daar namelijk zo’n 1800 meter hoger dan in Tashkent en de temperatuur was dan ook hooguit zo’n graad of 5.
De dacha’s waren van oud-Russische charme, met de nadruk op oud. Er was een keuken met een grote koelkast, maar helaas zonder kraan of gootsteen; ook potten en pannen behoorden niet tot de inventaris. We konden een grote kazan, een op hout gestookte plov-pan, krijgen, maar die moest gehuurd worden. Gelukkig hadden we de barbecue bij ons. Glazen waren er ook niet, hoewel, ze waren er wel, maar allemaal gebroken, en dan op zo’n manier dat je er echt niets uit kon drinken want de punten staken er uit. We hadden geen idee waarom deze glazen waren blijven staan.
Het park was leuk, heel groot en het kostte ons dan ook een kwartier om naar het ontbijt te wandelen. Er was een zwembad met bijna een laagje ijs erop en een speeltuintje. Central Asian Parcs dus eigenlijk.
De mannen trachtten na aankomst de barbecue aan te maken, en na twee en een half uur klussen hebben we uiteindelijk toch nog gesmuld van heerlijke karbonades en niet geheel gare aardappelen. Victor is met opgestroopte mouwen en pijpen de douche ingestapt om af te wassen. Zijn kinderen toch nog ergens goed voor!
Reageer

VAKANTIE
Wij hebben heerlijke luie dagen. Als Anna nu ook nog zou uitslapen, dan hadden we zelfs lang in bed kunnen blijven. Gelukkig is het weer prachtig dus we genieten van lange zonnige dagen. De eerste dag even naar de bazaar, om de Centraal Aziatische sfeer op te snuiven. En de verkopers snuiven ook iets: nieuw buitenlandervlees! Ons spreken ze normaliter al bijna niet meer aan, we sloffen waarschijnlijk net zo rond als de Oezbeken. Maar gisteren werden we weer bij elk stalletje aangesproken:
“Waar kom je vandaan?
Holland! Tulpen! Goeie kaas!”
Ze weten het allemaal. Sommigen menen ook dat Nederland het land is van de goede tomaten, misschien zagen ze eens een politicus bekogeld worden of zo, anders weet ik niet waar dat idee vandaan komt. De prijsopdrijvende werking van deze belangstelling was natuurlijk ook niet gering. Maar vooruit, je hebt tenslotte niet elke dag logees.
Gisteren de madrassah (Koranschool) bezocht; er is er nog minstens een in Tashkent die nog in werking is, maar deze is heringericht voor toeristen. Niet dat deze toeristen zich in grote getalen laten zien, wij zijn de enige niet-Oezbeken.
In alle voormalige slaaphokjes van de leerlingen hebben zich nu ambachtelijke handwerkers gevestigd: miniatuurschilders, houtbewerking, keramiek, schilderijtjes, beslagen kisten. En waar de meeste dingen van Oezbeekse kwaliteit niet echt aanbevelingswaardig zijn, geldt dat niet voor de handgemaakte kunst. Met name de miniatuurschilderingen zijn prachtig. Het kost een schilder dan ook twee dagen om een potje van 5 centimeter doorsnee te beschilderen. Wij krijgen nog een les over de achtergrond: gekleurd is Ferghana, blauw is Khoresm, en rood met goud is Samarkand, naar analogie van de binnenkant van de koepel in het Registan.
Omdat de schilderingen met het blote oog niet goed te bewonderen zijn, wordt er een loep erbij aangereikt. Mary is alweer begonnen de lege plekken in haar koffer, die ontstaan zijn door het achterlaten van spullen voor ons, op te vullen met kustvoorwerpen.

Reageer

VERHUISD
Omdat ons huis (onze huizen) nu bevolkt worden door 9 mensen, zijn wij (Teb, Anna en ik) verhuisd naar Elodie’s huis; Elodie ligt, met de andere drie kinderen, in “het huis van de jongens”. Heel gezellige boel natuurlijk, vooral als er geslapen moet worden.
Ook bij Teb, Anna en mij is het slapen iets speciaalsElodies hokje is een heel leuke ruime kamer, met meidendingen en een discolamp, dus Anna kijkt haar ogen uit. Teb ook, vooral omdat boven ons bed een plankje hangt waarop de Barbies hun residentie hebben. Hij ziet dan ook zodra hij wakker wordt 14 slanke Barbiebenen boven zijn hoofd (en vier Actionman benen; gender equality, daar doet Elodie niet aan).
Het probleem is eigenlijk het bed; het kraakt....enorm. Het kraakt zo erg dat zelfs onbespied neuspeuteren onmogelijk is. Het is beslist het goedkoopste voorbehoedsmiddel dat er bestaat en daarom hadden de Oezbeken het voor ons waarschijnlijk ook. Die sliepen met een hele familie op die kamer en zodra je je pink (of zo) optilde was het hele gezin wakker.
Anna ook. Ten eerste begint het even na vijf uur al licht te worden, zodat ze al een beetje wakkerder wordt; maar als wij ons dan omdraaien, is het klaar. Wij blijven braaf de hele nacht als mummies met de armen langs het lichaam liggen. Maar naast krakerig is het bed betonhard en bobbelig. Als het dan een beetje lichter wordt, en je wordt half wakker, ben je helemaal stijf. Je wilt je inhouden, maar elke minuut wordt zwaarder, en dan moet je gewoon een heel klein beetje bewegen, kraak, kraak, halla mama en papa! Goedemorgen!
Vanmorgen was het half zes. We kunnen hele lange toeristische vakantiedagen maken!
Reageer

TIJD VOOR KOFFIE
In de meeste landen is het vliegverkeer tussen 11 uur ‘s avonds en 6 uur ‘s ochtends zoveel mogelijk beperkt. Zo niet in Oezbekistan, hier kent men een dergelijke regelgeving niet. De vliegtuigen vertrekken en landen dan ook bij voorkeur op de meest onmogelijke tijden, zodat andere landen de kans hebben het laagvliegend vliegverkeer in het holst van de nacht zoveel mogelijk te beperken.
Het vliegtuig waarmee John, Mary en Ryan uit Amsterdam via Londen en Armeniё naar ons toe komen vliegen wordt dus verwacht om 4 uur ’s nachts en is helaas op tijd. Wij maken ons plan op om op tijd naar bed te gaan maar helaas, Anna heeft zo haar eigen plannetjes. Wij hebben die avond met haar “lang zal ze leven” en “Hoera” geoefend voor de aanstormende verjaardag en ze oefent dit tot bij enen.
Als de wekker om 4 uur gaat is het dan ook nog heeeel vroeg. Gelukkig is het rustig op de weg. Zie je in Nederland zelfs in het holst van de nacht nog heel wat mensen met onduidelijke doeleinden en bestemmingen over ’s heeren wegen rijden, in Oezbekistan slaapt men gewoon. Op de 6 kilometer snelweg die ons van het vliegveld scheiden, komen mij slechts twee auto’s tegemoet. Het heeft iets heel byzonders, zo’n verstilde autoweg. Een autoloze maandagochtend.
Slechts 10 minuten nadat ik op het vliegveld ben gearriveerd, komen ze al naar buiten. Hoera (Anna, meedoen!) ze zijn er! Tijd voor koffie!
Reageer

UZBEK QUALITY MUSIC
CD's en muziekcassettes worden op grote schaal illegaal gecopieerd in Oezbekistan. Dat is mogelijk met relatief eenvoudige apparatuur en het resultaat daarvan is dan ook duidelijk te horen. CD spelers en “music centres” moeten echter worden geimporteerd. Aangezien de regering een actief ontmoedigingsbeleid voert met omkoopschema’s en belastingen zijn de prijzen daarvan torenhoog. Toen mijn ex-baas het land verliet heb ik dan ook de gelegenheid waargenomen en zijn muziek-torentje overgenomen.
Het bleek echter wat ouder dan gedacht en na een paar maanden begaf de CD speler het. Na lang aarzelen (het was tenslotte een oud ding) hebben we het voor reparatie weggebracht. En het kwam terug, met fantastisch resultaat. De CD speler werkt nu weer. Helaas is de snelheid van het deurtje nu zo hoog, dat je er met geen mogelijkheid een CD in kunt leggen. We hebben er gezamelijk naast gestaan en geprobeerd de CD er in een micro seconde in te wringen. Twee gebroken CD’s later hebben we het opgegeven. Het deurtje opent en sluit zichzelf, het inleggen van een CD is blijkbaar een ongewenste handeling. Er is al genoeg lawaai in de wereld.
Geen muziek dus. De rust is weergekeerd.

Reageer

EVALUATIE
Zoals bij de meeste bedrijven, worden de prestaties van alle werknemers ook bij ons eenmaal per jaar geëvalueerd. Er wordt gekeken of je alles hebt gedaan wat je beloofd had, of je goed kon communiceren, enzovoorts.
Nu ben ik in het afgelopen jaar bijna zes maanden afwezig geweest, met zwangerschapsverlof, vakantie, ziekte. In de overige helft van het jaar kan ik niet zeggen dat ik van ijver geblaakt heb. Natuurlijk moest ik regelmatig naar huis om borstvoeding te geven. Maar als ik er wel was, heb ik, eerlijkheidshalve, zeker niet optimaal gepresteerd.
Wie schetst dan ook mijn verbazing als het resultaat van de evaluatie is dat ik “heb gepresteerd zoals verwacht en van tijd tot tijd boven verwachting”. Ik zou blij moeten zijn, maar eigenlijk ben ik beledigd. Zijn de verwachtingen zo laag? Verwachten ze dan helemaal niets van me? En als dat het geval is, waarom dan niet?
De andere verklaring, daar durf ik niet eens aan te denken. Het gros van mijn collega’s heeft namelijk een lagere waardering. Het is toch niet mogelijk dat zij nog minder gedaan hebben dan ik…..
Reageer

REPORTER
Nu ik een blog volschrijf, waag ik me ook eens even lekker aan plat commentaar. Op de zijscheuten van het koningshuis. Natuurlijk is het vervelend voor ze, al dat commentaar, van journalisten en journalisten-in-spe maar anderzijds, ze stellen zichzelf wel heel graag “bloot” aan aandacht.
En nu heb ik het over Mabel en Friso. Want ook hier konden we het interview ontvangen, en ik kon toch niet laten om er even naar te kijken.
Friso, de spijtoptant van de koninklijke familie, die bovendien qua populariteit ruim voorbijgestreefd wordt door zijn oudere broer, sinds deze een, bij het publiek goed vallende, Argentijnse heeft gescoord en daarna nog een nieuw koningskind heeft geproduceerd ook.
Iets zegt mij dat een telg van deze twee weleens niet zo populair zou kunnen worden. Een vader, die eruit ziet en praat alsof hij jarenlang een beugel heeft gehad en de tandarts vergeten heeft de elastiekjes eruit te halen; en een moeder die praat alsof ze haar aardappels nog niet heeft doorgeslikt en die haar haar zo strak heeft achterover getrokken dat ze eruit ziet of ze net met de zwemolympiade heeft meegedaan. Je vraagt je sowieso af hoe een meisje dat zo praat en eruit ziet ooit in kamp Bruinsma is toegelaten. Ze zei dat ze economie was gaan studeren “uit louter intellectuele belangstelling”. Die belangstelling van haar zal dan bij Bruinsma ook wel onderwerp van de dag zijn geweest.
Ze maakten, op mij in elk geval, in dit interview geen erg sympathieke indruk. Hun eigen conclusie was dat ze gewoon gingen trouwen met de familie erbij en dat de publieke opinie daar verder niet toe deed. In dat geval ware dat interview ook beter achterwege gebleven.
Reageer

SUPERMARKT
Bericht van een enthousiaste, nog niet door slechte ervaringen ontmoedigde moeder.
Suffie kondigde het al aan in zijn weblog: dit is de week van de supermarkt. De webloggerswereld is een wereld op zich, althans voor een aantal die-hards. Ze kennen elkaar, sommigen hebben elkaar zelfs lijfelijk mogen aanschouwen. Af en toe zijn er “webloggers-ontmoetingen”. Ze refereren naar elkaar en “organiseren” dingen.
Nu is het vanuit Oezbekistan moeilijk om aan deze samenkomsten deel te nemen (als ik dat al zou hebben gewild) en ik houd het dus maar bij het lezen van mijn favoriete weblogs. Dat is eigenlijk ook prima en voldoende, wat mij betreft. Meestal moet ik er erg om lachen (humoristische weblogs hebben mijn voorkeur), maar ja, ik ben ook maar een mens, en soms raak ik geërgerd. (Dit is een van de dingen die mij ergeren: als mensen zeggen “Ik irriteer mij daaraan”).
Al lezend in de weblogstukken die de digitale wereld waren ingestuurd aangaande het onderwerp “supermarkt” steeg mijn irritatie. Het meest beschrijfbare onderwerp in een supermarket is blijkbaar het gedrag van kinderen. En dan bestaan er geen gewone kinderen, nee het zijn “plakhanden”, “ADHD lijders”, “schreeuwers”, “monsters” kortom, zonder uitzondering kleine slechte evenbeelden van hun ouders die slechts de kwalijke karaktertrekken reflecteren, wanneer zij zich in de supermarket bevinden.
De schrijvers van de stukken beschreven dan ook allemaal breedvoerig, hoe snel zij zich uit deze omgeving wilden losmaken om zich weer naar hun eigen hol te begeven.
Zou het nu zo zijn dat al deze schrijvers chagrijnige, door ervaring wijsgeworden kinderhatende alleengaanden zijn? Of zijn zij net de puberteit ontsproten en zetten zich af tegen het idee dat ze ooit een gezin zouden moeten of kunnen vormen?
Kinderen zijn niet alleen maar leuk, maar zeker ook niet alleen maar vervelend. Zelfs in de supermarkt doen vele volwassenen in vervelendheid niet onder voor kinderen, met name dan, wanneer het zaterdag is en druk en iedereen aan het testen is hoeveel er in een winkelwagentje past zonder dat je onderweg de bovenste artikelen verliest. Die dan door kinderen met plakhanden weer opgeraapt worden.
Reageer

HERMIE OP REIS (3)
Het leuke van ver weg wonen, is dat er zoveel meer te schrijven valt over een middagje Shimkent, dan over winkelen in het nieuwe centrum van Alkmaar.
Na de grens bleek het nog een ruime 100 kilometer naar het Parijs van Centraal Azie. Over een weg die zo vol grote en kleine kuilen zat, dat ik er jeuk van kreeg aan mijn billen. De weg ernaartoe was wel mooi, groene heuvels met her en der schaapskuddes en herders (en ezels). De weg ging langzaam op en neer zodat het elke keer leek alsof hij na 2 kilometer eindigde, waarna je vervolgens weer aan een heel nieuwe reis met een fantastich, zichzelf vernieuwend panorama begon. Het groene gras leek wel een deken die de scherpe punten van de bergen eronder verzachtte. Langs de kant zaten mensen die zojuist geplukte, spierwitte paddenstoelen verkochten, en gele, bruine en witte honing. We hebben ze er niet mee in hun maag laten zitten.
Halverwege stond er een ezel midden op de weg. Een geluk dat de auto de dag daarvoor bij de servicebeurt nieuwe remvoeringen had gekregen. Anders hadden we met 120 kilometer per uur zeker ezelshaslick met bullbar saus op het menu gehad.
Op de foto van gisteren is al te zien, wat een heerlijke aanblik Shimkent biedt als je al ruim vier uur aan het vechten bent om er te komen. Dat is alle moeite waard! En dan het winkelen, ongelooflijk! Langs de winkels slenterend, leek het wel of we in…Tashkent waren. Alles precies hetzelfde. Of nee, niet precies hetzelfde, behoorlijk veel duurder. Maar dezelfde artikelen. Eerst hebben we een aantal winkels aangedaan, maar de meisjes vonden het ook te duur, dus we moesten op zoek naar de bazaar. Die volkomen identiek bleek aan elke bazaar in Tashkent. Leuk als je op vakantie bent, maar anders?
Ik heb dus niets gekocht. Hoewel, in de supermarket vond ik nog wat Kazakhse wodka en chocola, waar ik flink van heb ingeslagen. We krijgen immers binnenkort logees! En we hebben een gezellige dag gehad, met of zonder inkopen, en daar ging het om.
Reageer

HERMIE OP REIS (2)
Zo gingen we dus tegelijk met de vogels op weg op een mooie vroege zaterdagmorgen. De eerste hobbel deed zich al na 2 minuten voor. Ik vroeg de meisjes welke kant ik op moest Zij waren er immers al drie keer geweest. Helaas wist niemand dat. Vorige keer hadden ze immers ook niet gereden? Telefonische consultatie met de man die zich vervolgens naar de buurman spoedde hielp ons op weg. Daarna stonden we binnen een half uur aan de grens. Voor de volgende hobbel.
Een van de meisjes liet, behalve het paspoort, ook de UN badge zien (een intern document). Vervolgens mocht niemand van ons meer de grens over zonder dat document te tonen. Natuurlijk was er een bij die het niet bij zich had (ja waarom ook). Die mocht dus eerst niet mee. En, waar wij Nederlanders dan onmiddelijk op onze achterste benen staan, zei zij gedwee, dat ze dan maar terug moest naar huis. Gelukkig had de groep 25% Nederlandse vertegenwoordiging, die zich voor de volle 100% liet horen. “Zijn jullie gek? Roep je baas maar! Waar staat het van dat document, laat maar zien! Die hele rij vrouwen die jullie daar bij dat andere loket doorlaten, werken die soms ook voor de UN?” Een beetje Russisch spreken kan goed van pas komen,
Pas toen ik gezegd had dat ik de baas was van UNICEF en daarmee ook van deze arme schapen en dat ik desgewenst iets zou kunnen ondertekenen, mochten we eindelijk door. Maar we waren nog niet in Kazakhstan! Er moest namelijk plotsklaps een “technisch paspoort” van de auto op de proppen komen. Mijn mededeling dat ik zoiets in vier jaar nog nooit had hoeven tonen, maakte niets uit. We moesten naar de politiechef. Deze bleek gelukkig een vriendelijk man. Ik vertelde hem dat ik vier kleine kinderen had en dat mijn man mij voor deze ene dag had toegestaan om te winkelen. Als ik nu weer terug zou moeten om dat papier op te halen, tja, dan was het over. Hij knikte begrijpend, sprak “Ladna” (Russich OK) en daar reden we de Oezbeeks-Kazakhse grens over! En het was nog steeds zaterdag!

Reageer

HERMIE OP REIS
Op ons kantoor werken, als afspiegeling van de Oezbeekse bevolking, zowel dames met Russische als met Oezbeekse achtergrond. Helaas mengt een en ander zich niet zo goed. Het wederzijdse neerkijken bereikt grote hoogtes.
Gelukkig val ik buiten alle categorieën en kan dus met iedereen omgaan. En dit keer waren het de Russische dames. Zij hadden al een paar keer verteld, hoezeer ze aan nieuwe schoenen toe waren, nieuwe kleren, nieuwe tassen. Maar in Tashkent was niets behoorlijks te krijgen.
Shimkent (Kazakstan) was “the place to be”, het Parijs van de ex-soviet staten, hier zou je het nieuwste van het nieuwste voor weinig kunnen aanschaffen.
Natuurlijk gaat zo’n reis niet probleemloos, in Oezbekistan. Het is maar een krappe 125 kilometer, maar denk nu niet, we gaan even zaterdag op en neer om wat schoenen en tassen te toucheren. This is Uzbekistan ladies! Er zit nog een grens tussen! En bij die grens wrong hem nu de zojuist genoemde schoen. De dames waren uiteraard al eens eerder die kant op geweest, en toen ze als ezeltjes volbepakt terugkwamen, moest alles worden uitgepakt.
De regel, ad hoc gemaakt, bleek voor te schrijven dat er maar 50 dollar per persoon mocht worden ingevoerd. Over het overige moest worden betaald, belasting boven of onder de tafel. Daarbij kostte het ze 2 uur om deze 100 meter van de grenspost te overwinnen.
Nu rijdt Herma natuurlijk met UN nummerplaten, diplomatiek onschendbaar, en, ze mag zoveel invoeren als ze wil. Dat zou de inkopen een stuk soepeler kunnen laten verlopen. Nu houd ik niet zoveel van winkelen, maar ben altijd in voor een uitje. Dus, op zaterdag de auto volgeladen (met vrouwen van gemiddelde leeftijd), en om kwart over zeven verlieten we Tashkent (in Kazakhstan is het twee uur later dus we moesten vroeg uit de veren teneinde de maximale hoeveelheid goederen in de achterbak te kunnen krijgen), om onze zuurverdiende centjes aan modieuze artikelen te gaan spenderen (wordt vervolgd).
Hieronder een afbeelding van een paar schoenen die ongetwijfeld hoge ogen zouden hebben gegooid bij mijn collega’s (smaken verschillen).

Reageer

SCHONGEGESSEN
Wie weet wat Schongegessen (zoals het hoort in het Duits geschreven, met een Hoofdletter) is? Het is precies zoals het klinkt, namelijk datgene wat de maag verlaat in een antiperistaltieke beweging (kots dus).
Om het verhaal nog smakelijker te maken, alles wat ik vandaag de dag eet verdient de naam Schongegessen. Of eigenlijk meer Schongekaut. Ik kan namelijk nog steeds niet kauwen, en daarom moet alles wat op tafel komt, voor mij eerst via de foodprocessor. Dus boterham met kaas en een beetje warme melk vermalen, spaghetti bolognese met tomatenketchup vermalen, spinaziequiche met liefde vermalen.
En na afloop ziet het er allemaal hetzelfde uit, heel appetijtelijk, alsof iemand het al voor je gekauwd heeft. Alleen de kleur verschilt, bruin-rood, bruin-groen, bruin-bruin. Handig is wel dat Anna in een moeite door van mijn bord mee-eet.
En naast fantastische tanden ben ik straks ook gezegend met fantastische maten!.

Reageer

EUROPESE VISIE
De Europeanen zijn blijkbaar iets realistischer dan de Amerikanen. Waar president Bush enthousiast zijn ogen sluit voor de mensenrechten situatie in dit land en vrolijk doorgaat met geld en steun geven, denkt de European Bank for Reconstruction and Development daar iets genuanceerder over.
Vorig jaar hield deze bank een conferentie in Tashkent, waar al vastgesteld werd dat er in de afgelopen jaren niets veranderd was met de mensenrechten. Als conclusie van de conferentie werd gesteld, dat de president nog een jaar kreeg om er iets aan te doen.
Nu blijkt dat er niets ten goede is veranderd, eerder in tegendeel, heeft de bank besloten dat alle leningen worden bevroren. De president is in woede ontstoken en heeft gesteld dat dit tot verdere armoede (economic hardship) voor de bevolking zal lijden. Hoe waar. En het ergste is dat, ofschoon dit een duidelijk geval is van eigen schuld dikke bult, dit gezegde niet evenzeer geldt voor de arme Oezbeken die eronder zullen lijden.

Reageer

PRIVACY
Veel mensen hebben, in reactie op mijn weblog, al eens laten weten dat ze er niet aan moesten denken dat de hele wereld over hun leven zou kunnen lezen. Natuurlijk heb ik hier lang over nagedacht, voordat ik met het schrijven begon. Ik had een anoniem log kunnen beginnen. Door een paar essentiële kenmerken te veranderen (ik zou als man door het leven kunnen gaan) is de kans niet zo heel groot dat je herkend word. Het log is voor mij echter niet alleen bedoeld om mijn schrijfbehoefte te bevredigen, maar ook voor de communicatie met vrienden, familie en kennissen, en daarom ben ik niet anoniem.
Dit betekent dat ik altijd goed moet nadenken over wat ik wel en niet opschrijf. Sommige dingen zou ik graag willen schrijven, maar die zijn nu net weer niet voor publieke consumptie bedoeld. Daarnaast wil ik niemand kwetsen, ook niet onbedoeld. En als ik iets opschrijf, moet dat ook een zo precies mogelijke benadering zijn van wat ik bedoel. Dit laatste is het allermoeilijkst, omdat iedereen zijn eigen dingen herkent, en niet alleen die dingen leest die ik wilde zeggen. De ruimte tussen de regels is altijd groter dan de regels zelf.
Aan de andere kant is dat ook de charme van schrijven, je gaat niet meer onnadenkend door het leven, maar ziet in elke gebeurtenis een onderwerp en je moet ook steeds overwegen hoe je zelf tegenover dingen staat. Voor iemand die voorheen altijd last had van teveel nadenken is dat niet zo slecht.
Toch schrok ik wel van de week. Ik was op zoek naar het adres van mijn website (ja ik word ook wat ouder) en besloot via Google even te zoeken op Hermie en Uzbekistan. En daar stonden plotseling voor mijn neus een aantal teksten van mijn weblog, over de politieke situatie in Oezbekistan, en wat ik daarvan dacht. Dus zo makkelijk moet het ook voor anderen zijn om mij op te sporen! Hetgeen direct het gebruik van verborgen microfoontjes en camera’s overbodig maakt.
Reageer

LOOPWAGENTJES
In de telegraaf was van de week te lezen dat looprekjes voor baby’s gevaarlijk zijn en verboden zullen worden in Canada (dergelijk belangrijk nieuws vindt men natuurlijk alleen in de Telegraaf, de krant van wakker Nederland).
Het lijkt hier te gaan om een ding wat ik “loopwagentje” noem, en dat ik voor al mijn kindjes ruimschoots gebruikt heb. Mijn kinderen vielen, in de tijd dat ze wel konden staan maar niet konden lopen, regelmatig ten prooi aan een mateloze verveling. Het wagentje bood dan weer een half uur respijt.
Vincent was het snelst ter been in dit apparaat. Wij woonden toen in Saudi Arabië en hadden een huis met witte tegels op de vloer en weinig meubels. Vincent ontwikkelde zich binnen enkele weken tot een ware Nicki Lauda. Zijn oren heeft hij gelukkig nog.
Anna daarentegen vindt het niets. Zodra ze erin zit probeert ze er aan de onderkant uit te kruipen. Gevolg van ons huidige huis met kamerbreed tapijt en drempels, dat draagt niet positief bij aan de snelheid.
Ik vond het juist wel een veilig stuk speelgoed. Omdat er een tafeltje omheen zit, konden de kleintjesde hete koffie niet van tafel pakken, die ze anders moeiteloos toucheerden als ze naar de tafel kropen en zich eraan optrokken. Een aanwezig tafelkleedje kon het resultaat dan zelfs uitbreiden tot een hete-koffie-douche. Volgens de Canadezen echter leidt dit wagentje tot het veelvuldiger grijpen van hete dranken. Ook de trap is een heikel punt. Kinderen zijn net water, ze zoeken altijd het laagste punt.
Amerikanen zeggen dat er al 33 kinderen aan zijn overleden. Zij willen het ding echter niet verbieden.
Waarschijnlijk ben ik zo enthousiast omdat wij gelijkvloers wonen.
Reageer

ZOO
Someone told me
It’s all happening at the zoo
I do believe it,
I do believe it’s true.

Kennen jullie dat lied van Simon en Garfunkel nog? Nou, die Zoo heeft zich verplaatst, en wel naar 2nd Akkurganski Proezd 16, in Tashkent. Hadden wij al een hond, een cavia, en een vogel met drie dode voorgangers, recent heeft zich daar een schildpad bijgevoegd (die mijn nanny niet maar op haar flat houden kon) en nu ook nog een nieuwe haarbal.
Ikzelf heb een grote voorliefde voor de schildpad. Hij is rustig, maakt eigenlijk geen geluid, loopt langzaam, bijt niet, hoeft niet gevoerd noch verschoond en daarbij verkeert hij 6 maanden per jaar in een winterslaap.
De haarbal is een cavia, maar dit keer een langharige, en hij heet Fluffy. Elodie wilde zo graag nog een cavia, een jonge, dus vooruit. Enigzins geschokt was ik wel toen ik daarna een mail naar haar vriendinnetje las:
“Ik wilde nog een cavia, maar mama vond het niet goed. Dus toen hebben we gewoon een buitenkooi gebouwd, en toen heb ik steeds gebedeld, en nu heb ik er een voor mijn verjaardag gekregen!”
Het is overigens een lieverdje. Maar ja, kleine cavia’s worden groot, ook al denkt Elodie van niet. En over een jaar hebben we gewoon twee cavia’s, een wildharige en een gladharige. En dubbele discussies over het voeren en schoonmaken van de kooi. En tweestemmig gepiep als de koelkastdeur opengaat!



Voor de liefhebbers, de rest van de songtekst van “At the zoo”

It's a light and tumble journey
From the East Side to the park;
Just a fine and fancy ramble
To the zoo.

But you can take the crosstown bus
If it's raining or it's cold,
And the animals will love it
If you do.

Somethin' tells me
It's all happening at the zoo.

The monkeys stand for honesty,
Giraffes are insincere,
And the elephants are kindly but
They're dumb.
Orangutans are skeptical
Of changes in their cages,
And the zookeeper is very fond of rum.

Zebras are reactionaries,
Antelopes are missionaries,
Pigeons plot in secrecy,
And hamsters turn on frequently.
What a gas! You gotta come and see
At the zoo.
Reageer

ALLEMAAL SHOW
Leraren op Oezbeekse scholen vertellen de leerlingen, dat de beelden die zij op de Russische televisie gezien hebben over Oezbekistan in de afgelopen twee weken, nep waren. Het commentaar op het nieuws beweerde, dat de gebroken ruiten aan Oezbeekse percelen toebehoorden. Volgens de leraren echter was alles in scene gezet en mogelijk zelfs buiten Oezbekistan opgenomen.
Het belangrijkste feit dat achteraf nog door de autoriteiten te melden viel over de aanslagen, was dat als gevolg daarvan geen enkele trein, metro of bus, zelfs geen goederentrein, een vertraging van meer dan een uur had opgelopen. De vraag is hoe ze dat hebben vastgesteld. Dienstregelingen en spoorboekjes zijn een schaars goed in Oezbekistan.
Hieronder een plaatje van de bazaar in Tashkent. Ik heb het uitgeknipt, op karton gelijmd en opgezet. Maar het lijkt net echt, vind je niet?

Reageer

LIJDEN
Hij zit erin. Eerlijk gezegd zit hij er al een paar dagen in, maar wegens beperkte positieve gevolgen had ik nog niet veel zin om erover te schrijven. Ik vergat hem liever. Maar nu is hij al deel van mijn leven: de beugel.
Het was een heel lief verjaardagskado, het genieten ervan moet nog even wachten. Triesterwijs kon ik niet van alle heerlijkheden op mijn verjaardag gebruik maken. Ik heb twee bitterballen kunnen uitzuigen in een half uur.
De beugel roept veel reacties op bij mensen. Helaas echter liggen de meeste reacties op het vlak van: “Wat ben jij dapper”, of “Wat ben jij sterk”. Eufemismes voor: “Je ziet er niet uit” of “Wat vreselijk!”
Inderdaad, het oogt nog niet erg. Het moet wel heeeel mooi worden over twee jaar, wil ik kunnen zeggen dat het “het waard was”. Mijn collega zei, dat ik nog minstens 100 jaar moest leven om dit lijden terug te verdienen.
Want het ziet er niet uit en het voelt ook niet. Constant prikken in je wang. Moge god verhoeden dat iemand mij nog eens op de bek timmert, met fataal resultaat.
Het goede zal natuurlijk mijn toekomstige fantastische uiterlijk zijn over slechts twee jaar. Hieronder vast een “voor” en “na” foto. Mocht je niet weten welke ik nu ben, James Bond wist het wel.

Reageer

WIJ ZIJN JARIG

Wij zijn vandaag jarig, wij in dit geval niet koninklijk meervoud, maar Elodie en ik. Elodie is 8 geworden, en ik, ik ben zo oud dat ik mezelf niet meer kan herinneren wanneer ik geboren ben.
Vanmorgen kreeg ik gepureerde banaan met yoghurt op bed, omdat ik vanwege mijn pas geinstalleerde verjaardagskado de heerlijke verse croissants die Teb voor ons had gebakken, niet kon eten. En helemaal from scratch gemaakt hoor, Danone heb je bij ons niet. Dus een dag van tevoren deeg maken, boter erop, toeren, toeren, toeren. Volgende ochtend een uur eerder op, croissantjes rollen, laten rijzen, bakken. Maar ze zijn zo lekker, dat ze op de kook-website komen. Voor wie zijn geliefde eens wil verrassen.
We kregen ook allebei bloemen, ik 9 rozen (vanwege mijn leeftijd) en Elodie seringen. Want net als de groente komen de bloemen hier ook met de seizoenen. Waren er vorige week nog lelietjes-van-dalen, deze week staan de seringen op alle straathoeken te geuren.
Ook kreeg Elodie een bewegende haarbal, waarover later meer. Ze is er erg mee in haar nopjes. De verdere bestellingen zijn in uitvoering: chocolademousse, truffels, chocoladetaart (je kunt zien dat Elo op haar moeder lijkt), gevulde eieren (wegens Pasen), spaghetti en lasagna. De zon staat hoog aan de hemel en de lucht is strakblauw, we zullen deze gezamenlijke verjaardag eens helemaal uitbuiten.
Hieronder nog een foto van Elo en mij.

Reageer

DE OEZBEEKSE TUINMAN
Het is maar goed, dat de Oezbeekse tuinman niet naar Isfahan hoeft te vluchten, want het zou slecht met hem aflopen: hij zou al voor de hoek zijn ingehaald. Oezbeekse tuinmannen zijn namelijk niet de snelste der mensen. Op de golfbaan wordt het gras gemaaid door gemotoriseerde tuinmannen, dat gaat nog redelijk snel.
Het onkruid wordt echter gerooid met de hand, door tuinmannen en, voornamelijk, tuinvrouwen. Deze vrouwen willen geen spoortje zon op hun huid (een bruin vel is minderwaardig) en daarom zijn ze getooid in de meest fantastische kleding: een lange gebloemde rok, daaroverheen een shirt in een andere bloem, een vestje met velours bloem, een gebloemde hoofddoek, en daarop nog een papieren zonnenklep. Je zou bijna denken dat zij zelf exotische bloemen waren, die de baan bevolken.
Gekleed in deze kleuren zitten zij op de grond, en trekken met de hand het onkruid eruit. Wanneer er een golfer aankomt, staan ze zuchtend op en schuifelen naar de kant. Ligt de bal op de green, dan schuifelen ze weer terug. De snelheid van plantengroei, zeg maar. En het merendeel van de tijd zitten ze gewoon en trekken niet eens. En genieten niet van de zon.
De golfbaan is heel groot en er staat veel onkruid. Zes kilometer lang en ongeveer 50 meter breed. Hoewel er velle tuinmensen zitten te trekken, lijkt het gebruikelijke Russische vijfjarenplan hier volstrekt ontoereikend.
Reageer

VOLLE CELLEN
In navolging van Turkmenbashi, hebben de Oezbeekse authoriteiten bevolen dat alle mannen met baarden moeten worden opgepakt. Althans, dat beweren enkele politiemannen. Een Zwitserse baardige fietser die door Oezbekistan fietste, werd enkele malen per dag aangehouden.
Verder vindt er door het hele land een schijnbaar volstrekt willekeurige razzia plaats. Een ieder die religious is en al eens in de gevangenis heeft gezeten, wordt opgepakt. Zelfs een blinde man is op deze wijze op het politiebureau verzeild geraakt. Waarschijnlijk dacht men dat hij blind van woede was.
Vele mensen zitten in de gevangenis, wachtend op een proces of “behandeling” en elke dag komen er een paar bij. De president heeft desgewenst de OSCE laten weten, dat hij verwacht binnenkort bekentenissen af te kunnen nemen en aldus voor de oplossing van het raadsel “wie heeft het nu uiteindelijk gedaan” te kunnen zorgen.
Mochten de gevangenen niet snel genoeg bekennen, dan zal hun volgaarne de helpende hand en een passend verhaal worden aangereikt.
Reageer

MENS EN HOND
Dat de baas op zijn hond lijkt of vica versa, is een bekend gezegde. Nu zullen velen hebben gedacht dat de baas op zijn hond gaat lijken na verloop van tijd (of omgekeerd, afhankelijk van wie er de meest geprononceerde gelaatstrekken bezit). Dit nu is niet het geval, zo wijst een
onderzoek van een universiteit in Californië uit. Zie hieronder de mooiste voorbeelden.

Het proces begint al bij het uitzoeken van de hond. De mens kiest blijkbaar een hond die op hem lijkt, net zoals hij of zij een menselijke partner uitzoekt…. Daarom is de gelijkenis groter bij honden met stamboom; van een vuilnisbakkie ben je immers nooit zeker hoe hij er later uit gaat zien. Helaas heeft de hond geen enkele keus.
Onze Tobias is geen rashond. Toch meen ik enige gelijkenis met Victor te bespeuren. Of??

Reageer

CITATEN
Tijdens de onrust vorige week bleek weer eens de objectiviteit en transparantie van de Oezbeekse berichtgeving. De eerste dag van de aanslagen waren deze overal op televisie te zien, behalve in Oezbekistan zelf, waar op kanaal 1 het bezoek van een minister uit Litouwen verslagen werd en op kanaal 2 de dagelijkse Oezbeekse gecostumeerde dansjes te zien waren.
Toen de president er niet meer omheen kon, dat er bommen waren gevallen, gaf hij aan de buitenlandse media door, dat Al Quaeda erachter zat. Dit was zelfs in het NRC te lezen, een krant waarvan ik iets meer objectiviteit en speurzin had verwacht.
Russische media zeiden het volgende over de uitspraak aangaande Al Quaeda:
“This is the official Tashkent way of trying clumsily to avoid accusations that the bombs are the work of Uzbek citizens, unhappy with the authoritarian rule.”
De dag na het verschijnen van deze uitspraak, sprak de president dat buitenlandse media de feiten verdraaiden om er zelf van te kunnen profiteren, en dat het daarom goed zou zijn dat deze media verboden zouden worden in Oezbekistan (ja, dat zou hij wel willen!)
Ook de Britse ambassadeur alhier, nooit vies van een paar controversiële woorden, deed de volgende uitspraak:
“It is a kleptocratic government pursuing an economic policy that is causing the impoverishment of people. Together with repression and lack of political freedoms this leads to radicalization of the population.”
Dat kan hij mooi zeggen! Het is alleen de vraag of de baasjes in zijn home office ook in hun nopjes zijn met dergelijke uitspraken.
Reageer

DE OEZBEEKSE MACHO
Ik stap de ruimte binnen die ruikt naar ontsmettingsmiddelen. Tegenover het raam staan twee behandelstoelen, gebroederlijk naast elkaar. In de rechter ligt al een mevrouw te lijden en het geluid van de boor zingt vrolijk voort.
De tandarts is niet mijn gebruikelijke vriendelijke Koreaanse dame, maar een Oezbeekse kaakchirurg, speciaal uit de verpakking gehaald voor het trekken van drie kiezen. Hij informeert bij mij of ik het wel zeker weet, het trekken van drie kiezen tegelijk.
Ik antwoord dat ik liever een keer goed lijd dan drie keer half. Hij glimlacht en zegt, dat dat heel goed voor me is, dan zal ik flink afvallen. Oei, foute opmerking tegen een vrouw. Bovendien leert een nadere bestudering van de toekomstige beul, dat de omtrek van zijn eigen middel minimaal tien centimeter groter is dan die van zijn heupen. Omdat mijn gewicht zich aan de goede zijde van 60 kilo bevindt, durf ik mij de opmerking te permitteren, dat ik best tevreden ben zo.
Hij kijkt mij aan met een sardonische glimlach en spreekt de onsterfelijke woorden:
”Het kan altijd beter.”
Waarschijnlijk is hij gewend aan Oezbeekse meisjes. Hun postuur van gratenpakhuis is echter meestal niet het gevolg van door tijdschriften verbreide esthetische normen, maar van het simpele gebrek aan eten. Of dat nou beter is?

Reageer

GOEDEMORGEN HOND
Een totalitair regime breidt zich meestal als een olievlek uit naar lagere regionen. Het is net zoiets als de chef-de-bureaux op kantoor: als hij thuis onder de plak zit, is hij op kantoor een tiran. De mensen hier zitten misschien niet thuis onder de plak, maar zuchten wel onder het gewicht van vele plakken van elke hierarchische laag boven de hunne. Het is daarom niet onlogisch dat ze zichzelf ook zo opstellen; ze weten immers niet beter.
De Oezbeekse school is een van die lagen. Concierges proberen daar de scepter te zwaaien, zoals sommige conducteurs in de Nederlandse tram die denken dat het dragen van een uniform de deuren opent voor het rondcommanderen van onschuldige passagiers. Daarbij vindt men het ook prettig regels regelmatig te veranderen, dat biedt weer wat mogelijkheden voor initiatiefrijk authoritair gedrag. Als ieder de regels al kent, en, zoals meestal in Sovietlanden het geval is, braaf opvolgt, valt er natuurlijk niets meer te schreeuwen.
Na de Navruz vakantie bedacht men dat de ouders nu niet meer de school binnen mogen. Nu is de Duitse School natuurlijk altijd een hoofdstuk apart, maar deze concierge had daar helaas geen boodschap aan. Die kende alleen het Oezbeekse hoofdstuk. Toen ik dan ook met mijn kindertjes de deur binnen wilde stappen, begon hij ontzettend te schreeuwen en wilde ons lichamelijk tegenhouden. Nu, dat was geen makkelijke taak, aangezien het een onooglijk mannetje is en het sowieso in je eentje een behoorlijke klus is vier mensen tegelijk tegen te houden. Vervolgens schreeuwde hij een litanie tegen ons, over hoe het verboden was en ik de school uitmoest.
Na vier jaar Oezbekistan is het mij proefondervindelijk duidelijk geworden dat hier maar een antwoord het beste is: gewoon doen alsof je geen Russisch spreekt. Ik haalde dus mijn schouders op, keek hem nietszeggend aan, sprak in het Duits en Engels dat ik er niets van begreep en liep door.
De man riep achter mij aan: “Begrijpt u het dan niet, begrijpt u het dan niet! Wegwezen!”
Door de non-reactie in opperste paniek rende hij naar de Duitse concierge (die ook van Russische origine is maar Duits spreekt) voor hulp. Nadat allen zich in de hal verzameld hadden, en de Duitse concierge geen enkele steun bleek, gaf de man het op en sprak: “Waarom spreekt die vrouw dan ook geen Russisch”.
Daar was mijn kans. Ik keek hem glimlachend aan en zei in het Russisch: “Sorry vriend, Russisch spreek ik wel, maar hondentaal heb ik nog nooit geleerd”.

Reageer

MAANDIG
Mijn kleine meisje was vrijdag voor de laatste keer “maandig”. Ze werd namelijk 11 maanden. De volgende mijlpaal, over een maand, zal dus een jaar zijn. En daarna tellen de maanden niet meer zo zwaar. Misschien is anderhalf nog een noemenswaardige leeftijd, maar 17 maanden, dat hoeft niet op papier.
Het gaat zo snel. Mijn laatste kind (ja echt dit keer) nu alweer bijna een jaar. Zij eet brood in stukjes, loopt aan de hand, schopt tegen een bal. Ze heeft al een eigen wil en draait de volumeknop voluit als haar lakeien niet direct aan haar wensen tegemoet komen.
En wij, wij zijn al zo bezadigd dat we slechts glimlachen. Waar we vroeger dachten, waren ze maar vast groter, dan werd alles makkelijker, denken we nu, ging het maar niet zo snel, kunnen ze niet wat langer klein blijven. Het is nog zo makkelijk.
Voor we het weten zullen we glimlachend toezien op oze kleinkinderen. En tegen elkaar knipogen en zeggen, dat ze alweer zo snel groot zijn geworden.
Het leven is ook maandig. De eerste maand wordt je volwassen, binnen een maand heb je vier kinderen en de volgende maand zijn die kinderen alweer volwassenen. Deze maanden vieren we alleen niet, omdat we liever wilden dat ze eindeloos duurden.
Reageer

ONVERENIGBARE DOELEINDEN
Je hebt allemaal wel eens van die grote plannen. Later, als ik groter ben, dan ga ik...een wereldreis maken, een boek schrijven, mijn geld uitgeven. Meestal komt er niets van, maar soms ook wel.
Ik had ook van die plannen. En, ze zijn in het stadium van uitvoering! Nu doet zich een kleine fout voor in mijn karakter, bij sommigen van de lezers wel bekend. Als ik iets wil, dan moet het ook nu, en niet morgen. Zelfs met de grote levensplannen is dat het geval. En die blijken niet altijd verenigbaar.
Het eerste plan was, dat ik wilde schrijven. Ziehier het resultaat, gelukkig maar, anders waren jullie niet eens van deze perikelen op de hoogte. Het tweede plan was het schrijven van een kookboek. Jarenlang recepten uitgeprobeerd, veranderd, verzameld en weer weggegooid. En nu wordt het een website. Maar, bij ieder recept moet een foto. Dus alles moet nog eens opnieuw gekookt, uitgeprobeerd en gefotografeerd. Ons huis gonst van de kook- en eetactiviteiten.
En dan het derde plan: gebitsregulatie. En dat is geen geringe operatie. De familie krijgt een tweede beugelbekkie. Maar alvorens dat plaats kon vinden, moesten er ook nog drie kiezen uit (hedenochtend).Het ziet er naar uit, dat het eten geen plezier gaat worden de komende anderhalf jaar.
Hoe moet dat nou? Al dat heerlijke eten, wel zien, niet genieten, en achteraf aan de gang met borstels, stokken en touwtjes? Eten jullie maar, mama moet even naar de badkamer.
Hopelijk genieten jullie binnenkort van de recepten. En als de site klaar is, kom ik met mijn stralende filmsterrenlach op de front page.
Reageer

KLUNGELEN
De aanslagen die in Tashkent gepleegd zijn, worden gekenmerkt door een verregaande klungeligheid, hoewel ze daardoor natuurlijk niet minder tragisch zijn. Dit maakt de vingerwijzing van de president naar het buitenland al minder waarschijnlijk. De kwaliteit en de resultaten van de daden doen eerder Oezbeekse achtergronden vermoeden.
Eerdere terroristische aanvallen in andere landen waren van grote omvang en het ging veelal om een aanslag per keer. In Uzbekistan zijn binnen een paar dagen meer dan 10 aanslagen gepleegd. Allen waren gericht op politie agenten en werden zonder uitzondering gedaan met behulp van thuis gefabriceerde, simpele bommen met een zeer beperkte actieradius. De invasie van de Molotov cocktails.
De meeste keren zag men de aanslag al van tevoren aankomen en was de terrorist zelf dan ook de enige die van de vloer kon worden opgeveegd.
Natuurlijk zijn er veel trieste “side effects”. De politie heeft een aantal “alleged terrorists” neergeschoten. De berichtgeving spreekt van terroristen die zichzelf met granaten opbliezen, maar de lichamen die gevonden werden, waren intact op kogelgaten na en wijzen erop dat de politie hun leven kort en overzichtelijk heeft gemaakt.
Verder zijn de roadblocks (politieposten om de steden in en uit te gaan) vermeerderd en verscherpt. En, naar goede Centraal Aziatische gewoonte zag men daar ook weer mogelijkheden. Bijna alle auto’s worden onderzocht. (UN auto’s ontsnappen gelukkig). Om vervolgens door te kunnen rijden moet men…..een omkoopbedrag betalen. Anders ben je zomaar een verdacht sujet. Dus dat wordt betalen. Of je moet heel veel tijd hebben om met de betreffende politieman in discussie te kunnen gaan.
Hieronder een mooi beeld van hartje Tashkent: rechts de madrassah, links het hypermoderne gebouw van NBU (Oezbeekse staatsbank). Op loopafstand van dit punt zijn de “mud houses” te vinden.

Reageer

ONRUSTIG
In Tashkent is het onrustig. Een bommetje hier, een bommetje daar. Het probleem is, niemand weet wie er achter zit. Zijn het de extreme moslims? De Russen? De president zelf en zijn handlangers? De oppositiepartij??
Iedereen beschuldigt elkaar maar nog niemand heeft tot nu toe de daden opgeëist. De oppositie zegt dat de president het doet; er zijn immers over een half jaar verkiezingen en op deze manier komen oppositie en moslims in het algemeen in een kwaad daglicht. De president zegt dat het zeker buitenlanders zijn. Zelfmoordcommando’s zijn immers niet “des Oezbeeks”. De Oezbeken hebben tot nu toe nog geen grond gevonden om hun leven voor te vergooien (en ik kan mij daarin beter inleven dan in degenen die dat wel hebben).
De kruik gaat echter ook hier te water tot hij breekt. Zouden Oezbeken vroeger hun leven niet hebben gegeven voor “de goede zaak”, de situatie wordt nu langzamerhand zo moeilijk dat dat wel eens anders kan worden. Als je niets te eten hebt, je gezin niets te eten heeft, je geen baan hebt, de helft van de winter geen gas en licht, wordt het al moeilijker. Als je daarbovenop nog eens regelmatig door de politie wordt gekoeionneerd om niets, als je ziet dat de zakken van de president en zijn kornuiten te klein zijn voor alles wat naar hen toevloeit, als het slecht met de mensenrechten gesteld is, als je het risico loopt zomaar in de gevangenis gezet te worden en mishandeld om jou je, al dan niet ware, bekentenis af te troggelen, wordt het gewicht van “de goede zaak” al zwaarder. En wanneer het er bovendien naar uitziet dat er de komende jaren geen enkele verandering ten goede valt te verwachten, eerder het tegendeel, en je geen enkele kans maakt om het land te verlaten omdat visa alleen zijn weggelegd voor de happy few, dan is het leven misschien niet meer zo leuk.
De afgelopen maand waren er al twee mensen die het voorbeeld gaven en zichzelf verbrandden. Een chauffeur van een Damas busje die door de politie werd uitgescholden en een omkoopsom moest betalen voor iets wat hij niet eens gedaan had. Hij overgoot zich met benzine en stak deze aan. Volgens omstanders keek de politie toe en glimlachte. De andere was een vrouw wier zoon onterecht was opgepakt en in de gevangenis omgekomen.
De Verenigde Staten hebben de president steun beloofd bij het zoeken van de “terroristen”. Dit geheel in lijn met het oogje wat ze dichtknijpen naar de mensenrechtensituatie bij het geven van financiële hulp aan Oezbekistan. Vorig jaar hebben de Verenigde Staten een onderzoek gedaan naar de mensenrechten alhier en uiteraard heeft het land gefaald op alle gronden, waarop de heer Bush besloot een “National Security Waiver” uit te vaardigen. Mensenrechten worden niet alleen in de “onderontwikkelde landen” geschonden.
Reageer