maandag, mei 31, 2004
UITBUITERLANDERS
Wij, als koloniale buitenlanders, onderhouden natuurlijk een legertje personeel. Een tuinman, tevens zwembadschoonmaker. Een kinderoppas, tevens huishoudster. En een chauffeur, tevens, nee eigenlijk nog niet eens chauffeur.
Deze chauffeur wil namelijk niet autorijden. Iedere kilometer doet hem in zuchten uitbarsten, dat de benzine zo duur is en de plek zo ver. Als we willen dat hij de auto wast, moeten we dat de dag van tevoren aankondigen. Hij vertelt de vriendjes van de jongens dat ze voortaan maar niet meer af moeten spreken, omdat hij geen zin heeft om de jongens helemaal naar hun huis te brengen. Hij moet om half zes thuis zijn anders krijgt hij slaag. Dat de kinderen iedere woensdag tot kwart over zes basketballen is dan ook een constante bron van irritatie. Voor hem zowel als voor ons. Want iedere keer afzakkende schouders en een knorrig gezicht, daar word je zelf ook niet vrolijk van.
Dus hebben we besloten het probleem tijdelijk op te lossen. Aan het eind van deze week is het vakantie voor de kinderen, drie maanden lang. En die paar boodschappen kunnen we ook zelf doen. Dus onze chauffeur hoeft niet meer te rijden, geen benzine meer in zijn auto te doen, de banden slijten niet meer. Wij sturen hem drie maanden naar huis.
Ik ben alleen bang dat hij daar ook niet zo blij mee zal zijn. Hij is namelijk 53, en hier dus een oude man. De gemiddelde levensverwachting voor mannen is 56. Hij is wat knorrig en langzaam en spreekt geen woord Engels. Hij is nauwelijks bereid iets buiten de werkuren te doen, terwijl hij vaak veel minder werkt dan de afgesproken uren en ook doorbetaald krijgt als wij een paar weken weg zijn (niet zo gewoon in Oezbekistan). Maar zijn memorie is kort en de goede dingen snel vergeten.
Kortom, niet direct iemand die uit een lijst van honderden gegadigden als chauffeur zal worden uitgekozen. Door ons is hij dan ook slechts door toeval ingehuurd, omdat zijn zoon, een heel leuke man, een baan had gevonden bij de UN. Hij was een half jaar onze chauffeur geweest en vroeg of wij zijn vader aan een baan konden helpen, ondanks dat deze geen Engels sprak en geen enkele ervaring als chauffeur. En wij maar hopen dat de zoon op zijn vader leek.
Ondanks dat hij niet beter verdient voel ik me tocheen beetje harteloos. Wij zijn uitbuiterlanders geworden.
Reageer
Wij, als koloniale buitenlanders, onderhouden natuurlijk een legertje personeel. Een tuinman, tevens zwembadschoonmaker. Een kinderoppas, tevens huishoudster. En een chauffeur, tevens, nee eigenlijk nog niet eens chauffeur.
Deze chauffeur wil namelijk niet autorijden. Iedere kilometer doet hem in zuchten uitbarsten, dat de benzine zo duur is en de plek zo ver. Als we willen dat hij de auto wast, moeten we dat de dag van tevoren aankondigen. Hij vertelt de vriendjes van de jongens dat ze voortaan maar niet meer af moeten spreken, omdat hij geen zin heeft om de jongens helemaal naar hun huis te brengen. Hij moet om half zes thuis zijn anders krijgt hij slaag. Dat de kinderen iedere woensdag tot kwart over zes basketballen is dan ook een constante bron van irritatie. Voor hem zowel als voor ons. Want iedere keer afzakkende schouders en een knorrig gezicht, daar word je zelf ook niet vrolijk van.
Dus hebben we besloten het probleem tijdelijk op te lossen. Aan het eind van deze week is het vakantie voor de kinderen, drie maanden lang. En die paar boodschappen kunnen we ook zelf doen. Dus onze chauffeur hoeft niet meer te rijden, geen benzine meer in zijn auto te doen, de banden slijten niet meer. Wij sturen hem drie maanden naar huis.
Ik ben alleen bang dat hij daar ook niet zo blij mee zal zijn. Hij is namelijk 53, en hier dus een oude man. De gemiddelde levensverwachting voor mannen is 56. Hij is wat knorrig en langzaam en spreekt geen woord Engels. Hij is nauwelijks bereid iets buiten de werkuren te doen, terwijl hij vaak veel minder werkt dan de afgesproken uren en ook doorbetaald krijgt als wij een paar weken weg zijn (niet zo gewoon in Oezbekistan). Maar zijn memorie is kort en de goede dingen snel vergeten.
Kortom, niet direct iemand die uit een lijst van honderden gegadigden als chauffeur zal worden uitgekozen. Door ons is hij dan ook slechts door toeval ingehuurd, omdat zijn zoon, een heel leuke man, een baan had gevonden bij de UN. Hij was een half jaar onze chauffeur geweest en vroeg of wij zijn vader aan een baan konden helpen, ondanks dat deze geen Engels sprak en geen enkele ervaring als chauffeur. En wij maar hopen dat de zoon op zijn vader leek.
Ondanks dat hij niet beter verdient voel ik me tocheen beetje harteloos. Wij zijn uitbuiterlanders geworden.
Reageer
zondag, mei 30, 2004
OEZBEEKS CABARET
De Russische cabaratier Maksim Galkin, die twee dagen zou optreden in het “Paleis voor de Vriendschap” in Tashkent, is al naar huis gestuurd voordat de eerste dag ten einde was, op het eerste vliegtuig, zonder betaling van het contractueel overeengekomen bedrag.
Hij had een ontoelaatbare grap gemaakt. De grap verliep als volgt:
“De Russische president Putin eet de helft van wat hij verdient zelf op en geeft de rest aan zijn volk.
De president van Kazakhstan Nazarbayev eet ook de helft van wat hij verdient zelf op en geeft de rest aan zijn volk. Maar de Oezbeekse president Karimov eet de helft van wat hij verdient zelf op en geeft de rest aan zijn dochter.”
Schande. Van officiele zijde is geen commentaar gegeven op deze gebeurtenis. De cabaretier heeft laten weten niet meer in Oezbekistan te willen optreden.
Reageer
De Russische cabaratier Maksim Galkin, die twee dagen zou optreden in het “Paleis voor de Vriendschap” in Tashkent, is al naar huis gestuurd voordat de eerste dag ten einde was, op het eerste vliegtuig, zonder betaling van het contractueel overeengekomen bedrag.
Hij had een ontoelaatbare grap gemaakt. De grap verliep als volgt:
“De Russische president Putin eet de helft van wat hij verdient zelf op en geeft de rest aan zijn volk.
De president van Kazakhstan Nazarbayev eet ook de helft van wat hij verdient zelf op en geeft de rest aan zijn volk. Maar de Oezbeekse president Karimov eet de helft van wat hij verdient zelf op en geeft de rest aan zijn dochter.”
Schande. Van officiele zijde is geen commentaar gegeven op deze gebeurtenis. De cabaretier heeft laten weten niet meer in Oezbekistan te willen optreden.
Reageer
zaterdag, mei 29, 2004
TRANEN
Onze Victor is een emotioneel kind, soms een beetje te emotioneel. Vanochtend aan het ontbijt bespraken we het immer interessante onderwerp puberen, en de noodzaak van straffen als grenzen worden overschreden. In het algemeen eigenlijk, niemand had iets fouts gedaan. Elodie gaf slechts een van haar normale bijdehandte (brutale?) antwoorden en sprak toen met een stralende snoet: ”Ben ik soms al aan het puberen?”
Daarop kwam het onderwerp op school en straffen. Op de Duitse School doet zich dat niet voor, daar vinden de leraren dat het in het takenpakket van de ouders zit, ervoor te zorgen dat de kinderen alles doen wat de leraren voorschrijven.
Plotseling echter herinnerde Victor zich zijn tijd in Tashkent International School. Daar was namelijk een “strafbankje”, waar hij eens op had moeten zitten. En hij had helemaal niets gedaan. Na even doorvragen bleek, dat hij slechts had “teruggepest”. En ondanks dat deze schoolperiode ruim drie jaar geleden plaatsvond, welden er grote tranen in zijn ogen op over zoveel onrechtvaardigheid.
Interessant detail was, dat Vincent, die toch op dezelfde school zat, nog nooit op het bankje had gezeten en zich zelfs het hele bestaan van dat bankje niet meer kon herinneren.
Reageer
Onze Victor is een emotioneel kind, soms een beetje te emotioneel. Vanochtend aan het ontbijt bespraken we het immer interessante onderwerp puberen, en de noodzaak van straffen als grenzen worden overschreden. In het algemeen eigenlijk, niemand had iets fouts gedaan. Elodie gaf slechts een van haar normale bijdehandte (brutale?) antwoorden en sprak toen met een stralende snoet: ”Ben ik soms al aan het puberen?”
Daarop kwam het onderwerp op school en straffen. Op de Duitse School doet zich dat niet voor, daar vinden de leraren dat het in het takenpakket van de ouders zit, ervoor te zorgen dat de kinderen alles doen wat de leraren voorschrijven.
Plotseling echter herinnerde Victor zich zijn tijd in Tashkent International School. Daar was namelijk een “strafbankje”, waar hij eens op had moeten zitten. En hij had helemaal niets gedaan. Na even doorvragen bleek, dat hij slechts had “teruggepest”. En ondanks dat deze schoolperiode ruim drie jaar geleden plaatsvond, welden er grote tranen in zijn ogen op over zoveel onrechtvaardigheid.
Interessant detail was, dat Vincent, die toch op dezelfde school zat, nog nooit op het bankje had gezeten en zich zelfs het hele bestaan van dat bankje niet meer kon herinneren.
Reageer
vrijdag, mei 28, 2004
SCHONE SCHIJN
Deze ochtend waren wij, in tegenstelling tot andere ochtenden, op tijd klaar. Victor had binnen 40 minuten zijn verplichte hoeveelheid boterhammen weten te verwerken en dientengevolge reden wij op tijd weg. God straft onmiddelijk, of, in dit geval, Allah. Om precies te zijn was het de linkerhand van Allah, president Karimov.
Toen we de tweede bocht omgingen wachtte ons een enome rij auto’s. Aangezien file een onbekend verschijnsel is in Tashkent, wisten we direct dat Onze President eraan kwam. Wij reden natuurlijk onverstoord aan de linkerkant langs de vijf rijen dikke file en stelden ons vooraan op. De twee politieagenten die opgesteld stonden in de eerste linie omklemden hun kalashnikovs nog iets steviger. Je weet het immers niet met die buitenlanders, die geen enkel aantoonbaar respect hebben voor de linkerhand van Allah, zij zouden zomaar te ver kunnen doorrijden.
Na vijf minuten van het uitzicht op een lege weg genoten te hebben, zien we de eerste wagen van de –altijd eender samengestelde- stoet aankomen. Eerst een politiewagen zonder zwaailichten; dan een zwarte 4-wheel drive; dan een politiewagen met zwaailichten; 4 poenerige dike zwarte Mercedessen (in een ervan de president); een politewagen met zwaailichten, een zwarte four wheel drive en een politiewagen zonder zwaailichten. En allemaal kachelen ze met een vaartje van 130 kilometer per uur over ‘s heren lege wegen.
De president moet wel denken dat Tashkent autoloos is; net zoals hij denkt dat iedereen gelukkig is. Zijn paleis bevindt zich in een enorm park; zijn oprijlaan (the President’s Road) bestaat uit een zesbaans glanzend geasfalteerde snelweg. In de verte staan armoedige flats. Die zijn aan zijn oog onttrokken door metershoge billboards aan de rand van zijn landgoed, met daarop juichende Oezbeken en wuivend graan. De oogst was weer goed dit jaar.
Zou hij geschokt zijn als hij op een van zijn snoepreisjes naar het buitenland normale mensen met normale snelheid in normale auto’s ziet rijden?
Reageer
Deze ochtend waren wij, in tegenstelling tot andere ochtenden, op tijd klaar. Victor had binnen 40 minuten zijn verplichte hoeveelheid boterhammen weten te verwerken en dientengevolge reden wij op tijd weg. God straft onmiddelijk, of, in dit geval, Allah. Om precies te zijn was het de linkerhand van Allah, president Karimov.
Toen we de tweede bocht omgingen wachtte ons een enome rij auto’s. Aangezien file een onbekend verschijnsel is in Tashkent, wisten we direct dat Onze President eraan kwam. Wij reden natuurlijk onverstoord aan de linkerkant langs de vijf rijen dikke file en stelden ons vooraan op. De twee politieagenten die opgesteld stonden in de eerste linie omklemden hun kalashnikovs nog iets steviger. Je weet het immers niet met die buitenlanders, die geen enkel aantoonbaar respect hebben voor de linkerhand van Allah, zij zouden zomaar te ver kunnen doorrijden.
Na vijf minuten van het uitzicht op een lege weg genoten te hebben, zien we de eerste wagen van de –altijd eender samengestelde- stoet aankomen. Eerst een politiewagen zonder zwaailichten; dan een zwarte 4-wheel drive; dan een politiewagen met zwaailichten; 4 poenerige dike zwarte Mercedessen (in een ervan de president); een politewagen met zwaailichten, een zwarte four wheel drive en een politiewagen zonder zwaailichten. En allemaal kachelen ze met een vaartje van 130 kilometer per uur over ‘s heren lege wegen.
De president moet wel denken dat Tashkent autoloos is; net zoals hij denkt dat iedereen gelukkig is. Zijn paleis bevindt zich in een enorm park; zijn oprijlaan (the President’s Road) bestaat uit een zesbaans glanzend geasfalteerde snelweg. In de verte staan armoedige flats. Die zijn aan zijn oog onttrokken door metershoge billboards aan de rand van zijn landgoed, met daarop juichende Oezbeken en wuivend graan. De oogst was weer goed dit jaar.
Zou hij geschokt zijn als hij op een van zijn snoepreisjes naar het buitenland normale mensen met normale snelheid in normale auto’s ziet rijden?
Reageer
donderdag, mei 27, 2004
DE EERSTE STAP
Is het niet bijzonder, dat ouders steeds maar weer uitkijken naar de eerste stap van hun kind? Miljarden eerste stappen zijn reeds gezet op deze aardbol, en enkele zelfs al op de maan, maar het blijft elke keer weer een belangrijke gebeurtenis. Het vierde kind is niet minder spannend.
Maandenlang stond Anna alleen onder steun. Erger nog, zodra zij stond, keek zij angstig om zich heen naar plaatsen waar zij zich met beide handen aan vast kon klemmen, het liefst mama’s rokken natuurlijk. Zij leek het meest op een baby-aapje dat op de rug van haar moeder meereist. Eergisteren stond zij een paar seconden los. En gisteren zag zij het licht. Ze stond los, midden in de kamer, en klapte mee op het prachtige lied “Klap eens in je handjes” dat door de rest van de familie uit volle borst ten gehore werd gebracht. Ook het “boze bolletje” sloeg zij niet over. En daarna deed ze een halve stap. En greep zich toen weer aan mama vast.
Het zal dus niet lang meer duren of we hebben nog een lopertje. Want Anna heeft een enorme hekel aan kriebelend tapijt aan haar knieën. En omdat het zomer is en de broeken steeds korter worden, ging ze de hele dag als een krab op handen en voeten door het huis, hetgeen er niet erg comfortable utizag. Lopen is dan makkelijker.
De foto volgt later. Omdat de sta-tijden nog beperkt zijn, was synchronisatie met de aanwezigheid van de camera tot nu toe niet mogelijk.
Reageer
Is het niet bijzonder, dat ouders steeds maar weer uitkijken naar de eerste stap van hun kind? Miljarden eerste stappen zijn reeds gezet op deze aardbol, en enkele zelfs al op de maan, maar het blijft elke keer weer een belangrijke gebeurtenis. Het vierde kind is niet minder spannend.
Maandenlang stond Anna alleen onder steun. Erger nog, zodra zij stond, keek zij angstig om zich heen naar plaatsen waar zij zich met beide handen aan vast kon klemmen, het liefst mama’s rokken natuurlijk. Zij leek het meest op een baby-aapje dat op de rug van haar moeder meereist. Eergisteren stond zij een paar seconden los. En gisteren zag zij het licht. Ze stond los, midden in de kamer, en klapte mee op het prachtige lied “Klap eens in je handjes” dat door de rest van de familie uit volle borst ten gehore werd gebracht. Ook het “boze bolletje” sloeg zij niet over. En daarna deed ze een halve stap. En greep zich toen weer aan mama vast.
Het zal dus niet lang meer duren of we hebben nog een lopertje. Want Anna heeft een enorme hekel aan kriebelend tapijt aan haar knieën. En omdat het zomer is en de broeken steeds korter worden, ging ze de hele dag als een krab op handen en voeten door het huis, hetgeen er niet erg comfortable utizag. Lopen is dan makkelijker.
De foto volgt later. Omdat de sta-tijden nog beperkt zijn, was synchronisatie met de aanwezigheid van de camera tot nu toe niet mogelijk.
Reageer
woensdag, mei 26, 2004
ONEERLIJK
Enige tijd geleden meldde de speciale UN-rapporteur van martelingen, Theo van Boven, dat martelingen in Oezbekistan nog steeds onverminderd doorgang vonden, met name in gevangenissen en door politie. Na verloop van tijd heeft zelfs de ombudsvrouw van Oezbekistan toegegeven dat dat waar is. Hoewel, niet geheel, de verklaring van haar afgezant luidde: “Hij heeft deels gelijk, maar hij is heel oneerlijk.” De oneerlijkheid werd verder niet toegelicht, noch werd verklaard welk deel van het rapport onjuist was.
De ombudsvrouw, tevens commissaris der mensenrechten van het parlement, is een dochter van de voormalige baas van de Communistische en president-vriendelijke partij van Oezbekistan. Die kan natuurlijk niet toegeven dat er gemarteld wordt. Gemengde belangen zijn in het spel.
Het zou natuurlijk aardig zijn, wanneer een onafhankelijke persoon de belangen der mensen zou behartigen, hier in het verre Oezbekistan. Dit is echter nog toekomstmuziek. Daarbij zijn de statistieken van gevangenissen waarschijnlijk zo “inaccuraat”, dat zelfs voor een niet-partijdige persoon het moeilijk is de waarheid boven water te halen.
Oneerlijk, inderdaad.
Reageer
Enige tijd geleden meldde de speciale UN-rapporteur van martelingen, Theo van Boven, dat martelingen in Oezbekistan nog steeds onverminderd doorgang vonden, met name in gevangenissen en door politie. Na verloop van tijd heeft zelfs de ombudsvrouw van Oezbekistan toegegeven dat dat waar is. Hoewel, niet geheel, de verklaring van haar afgezant luidde: “Hij heeft deels gelijk, maar hij is heel oneerlijk.” De oneerlijkheid werd verder niet toegelicht, noch werd verklaard welk deel van het rapport onjuist was.
De ombudsvrouw, tevens commissaris der mensenrechten van het parlement, is een dochter van de voormalige baas van de Communistische en president-vriendelijke partij van Oezbekistan. Die kan natuurlijk niet toegeven dat er gemarteld wordt. Gemengde belangen zijn in het spel.
Het zou natuurlijk aardig zijn, wanneer een onafhankelijke persoon de belangen der mensen zou behartigen, hier in het verre Oezbekistan. Dit is echter nog toekomstmuziek. Daarbij zijn de statistieken van gevangenissen waarschijnlijk zo “inaccuraat”, dat zelfs voor een niet-partijdige persoon het moeilijk is de waarheid boven water te halen.
Oneerlijk, inderdaad.
Reageer
dinsdag, mei 25, 2004
DE LAATSTE RONDE
Vandaag werd op school nummer 60 in Tashkent de “Pasledni Zvanok” gevierd, de laatste bel. Het Russische deel van de school had vandaag de laatste schooldag. Of, beter gezegd, de kleintjes waren gisteren al vrij, het ging alleen om de hoogste klassen. Darom werd er al om 8 uur ‘s morgens een show opgevoerd op het schoolplein.
Dat was een wijze les voor mij, om voortaan niet ongewapend met digitale camera de straat op te gaan. Want het was weer een spektakel. De jongens en meisjes van de hoogste klas voerden een wals op, op de tonen van “And I can’t help, falling in love with you.” Had ik gedacht, dat ze deze kinderen zouden stimuleren om te gaan studeren! Maar nee, zeker de meisjes hebben met 18 jaar echt wel de trouw- en baarrijpe leeftijd en velen van hun zullen dan ook het familieleven induiken.
Ze waren allemaal eender aangekleed, de jongens in zwarte broek, wit hemd en rode sjerp, en de meisjes in een wit gazen jurkje. Het jurkje liet niets aan de verbeelding over dus er hoorde een kort wit rokje onder. Een van de meisjes echter was iets behoudender en droeg er zelfs een lange witte broek onder. Ze wilde waarschijnlijk geen kwaad bloed zetten bij haar toekomstige nieuwe echtgenoot.
De directrice hield een lange geëmotioneerde speech over het komende leven met vreugde en tranen, maar daar moesten de kinderen niet over wakker liggen, want: Het leven is het leven. (Waarschijnlijk een oude Soviet spreuk). Mijn kinderen plengden slechts tranen over het feit, dat het Duitse deel van de school nog anderhalve week doorgaat.
Een van de Russische vaders is politie-agent en verschijnt elke dag in vol ornaat op het schoolplein. Zo ook dit keer. Blijkbaar ging zijn dochter van school, want hij had op zijn schouder een video-camera van vooroorlogs formaat en draafde, in zijn groene uniform, hijgend achter een wit gazen meisje aan. We zullen hem missen!
Reageer
Vandaag werd op school nummer 60 in Tashkent de “Pasledni Zvanok” gevierd, de laatste bel. Het Russische deel van de school had vandaag de laatste schooldag. Of, beter gezegd, de kleintjes waren gisteren al vrij, het ging alleen om de hoogste klassen. Darom werd er al om 8 uur ‘s morgens een show opgevoerd op het schoolplein.
Dat was een wijze les voor mij, om voortaan niet ongewapend met digitale camera de straat op te gaan. Want het was weer een spektakel. De jongens en meisjes van de hoogste klas voerden een wals op, op de tonen van “And I can’t help, falling in love with you.” Had ik gedacht, dat ze deze kinderen zouden stimuleren om te gaan studeren! Maar nee, zeker de meisjes hebben met 18 jaar echt wel de trouw- en baarrijpe leeftijd en velen van hun zullen dan ook het familieleven induiken.
Ze waren allemaal eender aangekleed, de jongens in zwarte broek, wit hemd en rode sjerp, en de meisjes in een wit gazen jurkje. Het jurkje liet niets aan de verbeelding over dus er hoorde een kort wit rokje onder. Een van de meisjes echter was iets behoudender en droeg er zelfs een lange witte broek onder. Ze wilde waarschijnlijk geen kwaad bloed zetten bij haar toekomstige nieuwe echtgenoot.
De directrice hield een lange geëmotioneerde speech over het komende leven met vreugde en tranen, maar daar moesten de kinderen niet over wakker liggen, want: Het leven is het leven. (Waarschijnlijk een oude Soviet spreuk). Mijn kinderen plengden slechts tranen over het feit, dat het Duitse deel van de school nog anderhalve week doorgaat.
Een van de Russische vaders is politie-agent en verschijnt elke dag in vol ornaat op het schoolplein. Zo ook dit keer. Blijkbaar ging zijn dochter van school, want hij had op zijn schouder een video-camera van vooroorlogs formaat en draafde, in zijn groene uniform, hijgend achter een wit gazen meisje aan. We zullen hem missen!
Reageer
maandag, mei 24, 2004
BLIJ
Na een drie weken durende lijdensweg, ben ik blij. Drie weken lang kon ik niet eten, had ik kapotte wangen, pijn, kon ik niet slapen. Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen. Nu heb ik mijn eerste controlebeurt gehad, bij de beugeltandarts. Zij deed niets, alleen elastiekjes verwisselen, en deelde mee dat dat de eerste drie maanden zo zou blijven. Ondanks dat ik een nieuw kleurtje mocht kiezen (ik ben voor goud gegaan) was dit niet erg opwindend. Ik was hevig teleurgesteld.
Toch dacht ik dat ik al een beetje verandering opmerkte. Dus heeft Teb een nieuwe Jaws foto van mij gemaakt. We hebben de twee foto’s naast elkaar gelegd, en, jawel, er is beweging te zien! Minuscuul natuurlijk, en anderen zullen het zeker niet opmerken, maar voor mij helpt het de boel te verdragen. Want het is nog steeds geen lolletje, dat ijzerwerk in je b…mond, hangende slablaadjes, plakkende broodkruimels, vies uitziende broodresten. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden!
Reageer
Na een drie weken durende lijdensweg, ben ik blij. Drie weken lang kon ik niet eten, had ik kapotte wangen, pijn, kon ik niet slapen. Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen. Nu heb ik mijn eerste controlebeurt gehad, bij de beugeltandarts. Zij deed niets, alleen elastiekjes verwisselen, en deelde mee dat dat de eerste drie maanden zo zou blijven. Ondanks dat ik een nieuw kleurtje mocht kiezen (ik ben voor goud gegaan) was dit niet erg opwindend. Ik was hevig teleurgesteld.
Toch dacht ik dat ik al een beetje verandering opmerkte. Dus heeft Teb een nieuwe Jaws foto van mij gemaakt. We hebben de twee foto’s naast elkaar gelegd, en, jawel, er is beweging te zien! Minuscuul natuurlijk, en anderen zullen het zeker niet opmerken, maar voor mij helpt het de boel te verdragen. Want het is nog steeds geen lolletje, dat ijzerwerk in je b…mond, hangende slablaadjes, plakkende broodkruimels, vies uitziende broodresten. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden!
Reageer
zondag, mei 23, 2004
SELFSUPPORTING
Onze buurt is self-supporting. Niet ongewoon in een land waar de armoede alomtegenwoordig is en inkomens laag of niet aanwezig zijn. De behoeftepiramide is dan een behoefteheuveltje, eten, drinken en slapen. Ieder stukje grond in de tuin wordt benut voor het verbouwen van groente en fruit.
Nu wonen wij in een straat die er heel dorps uitziet. Allemaal lage, oude huizen met slechts één etage. Een straat zonder stoep, met aan één kant huizen. En aan de overkant een reep grond.
De eigendomsbewijzen van deze reep grond worden op miraculeuze wijze onder de inwoners verdeeld. Wij krijgen niets, wij zijn immers buitenlanders en toch niet bekend met het systeem. Daarbij zijn we” rijk” en kopen ons eten dus maar op de bazaar.
Al onze buren echter hebben hun rechten op de stukjes land uitgebuit. Vorig jaar waren er al omheinde stukjes met kippen en groentetuintjes. Er waren echter ook “rommellandjes”, met afgekloven botten en oude boilers.
Dit jaar gaat het duidelijk slechter met de economie. Bijna alle leegstaande stukjes grond staan nu vol met tomaten, sla en wat dies meer zij. Vanochtend, toen wij de deur uitstapten, bereikte ons een enorme stinkende walm. Onze buurman had, op zijn stukje van maar liefst 3 bij 1 meter, 5 schapen uitgestald. En die schapen poepen natuurlijk. Maar hoezo mestprobleem? De lange armen van de EU hebben Oezbekistan klaarblijkelijk nog niet bereikt. Een deel van de mest lag op een hoop op het deel van zijn landje dat recht tegenover onze voordeur ligt. De rest lag verspreid over alle groente-akkertjes van de andere buren. We wanen ons nu echt op het platteland.
Reageer
Onze buurt is self-supporting. Niet ongewoon in een land waar de armoede alomtegenwoordig is en inkomens laag of niet aanwezig zijn. De behoeftepiramide is dan een behoefteheuveltje, eten, drinken en slapen. Ieder stukje grond in de tuin wordt benut voor het verbouwen van groente en fruit.
Nu wonen wij in een straat die er heel dorps uitziet. Allemaal lage, oude huizen met slechts één etage. Een straat zonder stoep, met aan één kant huizen. En aan de overkant een reep grond.
De eigendomsbewijzen van deze reep grond worden op miraculeuze wijze onder de inwoners verdeeld. Wij krijgen niets, wij zijn immers buitenlanders en toch niet bekend met het systeem. Daarbij zijn we” rijk” en kopen ons eten dus maar op de bazaar.
Al onze buren echter hebben hun rechten op de stukjes land uitgebuit. Vorig jaar waren er al omheinde stukjes met kippen en groentetuintjes. Er waren echter ook “rommellandjes”, met afgekloven botten en oude boilers.
Dit jaar gaat het duidelijk slechter met de economie. Bijna alle leegstaande stukjes grond staan nu vol met tomaten, sla en wat dies meer zij. Vanochtend, toen wij de deur uitstapten, bereikte ons een enorme stinkende walm. Onze buurman had, op zijn stukje van maar liefst 3 bij 1 meter, 5 schapen uitgestald. En die schapen poepen natuurlijk. Maar hoezo mestprobleem? De lange armen van de EU hebben Oezbekistan klaarblijkelijk nog niet bereikt. Een deel van de mest lag op een hoop op het deel van zijn landje dat recht tegenover onze voordeur ligt. De rest lag verspreid over alle groente-akkertjes van de andere buren. We wanen ons nu echt op het platteland.
Reageer
zaterdag, mei 22, 2004
DEFINITIES
Een van onze projecten houdt zich bezig met Live Birth Definition. Officiële cijfers in landen zoals Oezbekistan op gezondheidsgebied verschillen vaak nogal van de cijfers zoals die op basis van “westerse” normen zouden worden weergegeven.
Een van de cijfers die van belang is bij het ontwerpen en toepassen van maatregelen is de kindersterfte. Deze wordt stelselmatig veel te laag gerapporteerd. Dit heeft meerdere redenen, een daarvan is dat men liever een iets positievere situatie laat zien, en daarmee samenhangend telt men de geboren babies gewoon anders. Kinderen die binnen afzienbare tijd na de geboorte overlijden, worden niet geteld als overleden, maar als “miscarriage”. Kinderen worden ook pas een week na hun geboorte geregistreerd. Dit brengt automatisch het kindersterfte aantal (infant mortality rate) behoorlijk omlaag, niet in de laatste plaats omdat er nogal wat kinderen doodgaan aan asphyxia (verstikking) direct na de geboorte en infecties oplopen in de eerste week. Om daar iets aan te kunnen doen moet het op de eerste plaats duidelijk (en geregistreerd) zijn dat het probleem zich voordoet.
Men probeert nu overal de internationale definitie van “Live birth” in te voeren. Zo’n definitie lijkt heel eenvoudig. Na de gangbare definitie gelezen te hebben vraag je je echter af, of we het hier over een pasgeboren baby hebben of het gevolg van een enge ziekte.
“Live birth is the complete expulsion or extraction from its mother of a product of conception, irrespective of the duration of pregnancy, which after such separation, breathes or shows any evidence of life.”
Reageer
Een van onze projecten houdt zich bezig met Live Birth Definition. Officiële cijfers in landen zoals Oezbekistan op gezondheidsgebied verschillen vaak nogal van de cijfers zoals die op basis van “westerse” normen zouden worden weergegeven.
Een van de cijfers die van belang is bij het ontwerpen en toepassen van maatregelen is de kindersterfte. Deze wordt stelselmatig veel te laag gerapporteerd. Dit heeft meerdere redenen, een daarvan is dat men liever een iets positievere situatie laat zien, en daarmee samenhangend telt men de geboren babies gewoon anders. Kinderen die binnen afzienbare tijd na de geboorte overlijden, worden niet geteld als overleden, maar als “miscarriage”. Kinderen worden ook pas een week na hun geboorte geregistreerd. Dit brengt automatisch het kindersterfte aantal (infant mortality rate) behoorlijk omlaag, niet in de laatste plaats omdat er nogal wat kinderen doodgaan aan asphyxia (verstikking) direct na de geboorte en infecties oplopen in de eerste week. Om daar iets aan te kunnen doen moet het op de eerste plaats duidelijk (en geregistreerd) zijn dat het probleem zich voordoet.
Men probeert nu overal de internationale definitie van “Live birth” in te voeren. Zo’n definitie lijkt heel eenvoudig. Na de gangbare definitie gelezen te hebben vraag je je echter af, of we het hier over een pasgeboren baby hebben of het gevolg van een enge ziekte.
“Live birth is the complete expulsion or extraction from its mother of a product of conception, irrespective of the duration of pregnancy, which after such separation, breathes or shows any evidence of life.”
Reageer
vrijdag, mei 21, 2004
SEKSUELE INTIMIDATIE IN DE WANDELGANGEN
De heer Lubbers, die blijkbaar reeds de 65-jarige leeftijd heeft bereikt, wordt beschuldigd van seksuele intimidatie. Hij zou een vrouw “bij haar achterste” hebben gegrepen. Andere UNHCR medewerksters beweren nu, soortgelijke ervaringen met hem te hebben gehad.
Of het waar is weet ik niet. Ik was er niet bij. Ik heb ook wel eens “soortgelijke ervaringen” gehad; en een enkele keer nog wel erger ook. Nee, de smeuiige details krijgen jullie vandaag niet. Ik heb het nooit aanhangig gemaakt. Niet omdat ik vond dat dat niet nodig was, maar omdat ik altijd de kans kreeg om de persoon in kwestie direct en persoonlijk aan te pakken (en meestal voor gek te zetten) waardoor het euvel zich veel sneller oploste en met minder vervelende nasleep. De krant zou het sowieso niet gehaald hebben.
Lubbers spreekt tegen, dat hij zich “schuldig heeft gemaakt aan ongepast gedrag”. Wat bedoelt hij? Is hij niet schuldig of is achterste-betasten niet ongepast?
Ik weet niet of Lubbers zich ook in het leger grijpende en intimiderende heren moet scharen. Wat ik wel weet, is dat de reactie van zijn lieftallig vrouwmens Ria de kranten heeft gehaald.
Ik citeer het Algemeen Dagblad: “Ruud slaat graag een arm om iemand heen. Lieve vrouwen vinden dat heerlijk. Vrouwen die te nauw in hun velletje zitten en feministisch zijn niet.” Dus vrouwen die het leuk vinden om vastgegrepen te worden zijn lief? En feministische vrouwen zijn stout? Wat is overigens de overeenkomst tussen feministen en “vrouwen die te nauw in hun velletje zitten”? Het is interessant hoe zij de vermeende wandaad van haar echtgenoot direct in de schoenen van foute want feministische vrouwen weet te schuiven.
Het lijkt mij ook niets om door deze, door geluk gepromoveerde, blijkbaar los in het vel zittende politicus fysiek benaderd te worden. Maar ja, ik ben dan ook behoorlijk feministisch, en zit redelijk strak in mijn vel. En lief ben ik alleen voor een beperkt aantal mensen. Die zonder uitzondering ook lief zijn voor mij.
Reageer
De heer Lubbers, die blijkbaar reeds de 65-jarige leeftijd heeft bereikt, wordt beschuldigd van seksuele intimidatie. Hij zou een vrouw “bij haar achterste” hebben gegrepen. Andere UNHCR medewerksters beweren nu, soortgelijke ervaringen met hem te hebben gehad.
Of het waar is weet ik niet. Ik was er niet bij. Ik heb ook wel eens “soortgelijke ervaringen” gehad; en een enkele keer nog wel erger ook. Nee, de smeuiige details krijgen jullie vandaag niet. Ik heb het nooit aanhangig gemaakt. Niet omdat ik vond dat dat niet nodig was, maar omdat ik altijd de kans kreeg om de persoon in kwestie direct en persoonlijk aan te pakken (en meestal voor gek te zetten) waardoor het euvel zich veel sneller oploste en met minder vervelende nasleep. De krant zou het sowieso niet gehaald hebben.
Lubbers spreekt tegen, dat hij zich “schuldig heeft gemaakt aan ongepast gedrag”. Wat bedoelt hij? Is hij niet schuldig of is achterste-betasten niet ongepast?
Ik weet niet of Lubbers zich ook in het leger grijpende en intimiderende heren moet scharen. Wat ik wel weet, is dat de reactie van zijn lieftallig vrouwmens Ria de kranten heeft gehaald.
Ik citeer het Algemeen Dagblad: “Ruud slaat graag een arm om iemand heen. Lieve vrouwen vinden dat heerlijk. Vrouwen die te nauw in hun velletje zitten en feministisch zijn niet.” Dus vrouwen die het leuk vinden om vastgegrepen te worden zijn lief? En feministische vrouwen zijn stout? Wat is overigens de overeenkomst tussen feministen en “vrouwen die te nauw in hun velletje zitten”? Het is interessant hoe zij de vermeende wandaad van haar echtgenoot direct in de schoenen van foute want feministische vrouwen weet te schuiven.
Het lijkt mij ook niets om door deze, door geluk gepromoveerde, blijkbaar los in het vel zittende politicus fysiek benaderd te worden. Maar ja, ik ben dan ook behoorlijk feministisch, en zit redelijk strak in mijn vel. En lief ben ik alleen voor een beperkt aantal mensen. Die zonder uitzondering ook lief zijn voor mij.
Reageer
donderdag, mei 20, 2004
NIET BESTAANDE GEVANGENEN
Volgens de Human Rights Society of Uzbekistan zijn in de Oezbeekse provincie Kashkadarya alleen al ongeveer 1000 jongemannen gearresteerd, na afloop van de aanslagen. Ook in de Fergana valley werden arrestaties gepleegd. Waarschijnlijk wordt een deel van de gevangenen tevens gemarteld. Sommigen worden zelfs vermist.
Natuurlijk wordt dit feit ontkend door de president. Verder zei hij, dat aan die (niet bestaande?) gevangenen gratie zou worden verleend, indien zij oprecht spijt hadden van hun terroristische daden.
Hij wilde slechts een ding van deze “terroristen”: dat ze niet langer meer bij deze activiteiten betrokken zouden zijn en dat ze hun leven geven voor hun land. Zei hij. Hij bedoelde waarschijnlijk dat ze gewoon moesten bekennen, zodat het percentage opgeloste misdaden een ouderwetse 99% zou reflecteren.
Tegelijkertijd verscheen het bericht dat de Canadese regering een groot geldbedrag heeft uitgeloofd voor “de ontwikkeling van het rechtsbesef en de wettelijke bescherming in de Fergana Vallei”. Dat is handig voor de gearresteerde terroristen, kunnen zij op de hoogte gebracht worden van hun rechten. Maar of het op tijd komt is de vraag. En of het helpt?
Reageer
Volgens de Human Rights Society of Uzbekistan zijn in de Oezbeekse provincie Kashkadarya alleen al ongeveer 1000 jongemannen gearresteerd, na afloop van de aanslagen. Ook in de Fergana valley werden arrestaties gepleegd. Waarschijnlijk wordt een deel van de gevangenen tevens gemarteld. Sommigen worden zelfs vermist.
Natuurlijk wordt dit feit ontkend door de president. Verder zei hij, dat aan die (niet bestaande?) gevangenen gratie zou worden verleend, indien zij oprecht spijt hadden van hun terroristische daden.
Hij wilde slechts een ding van deze “terroristen”: dat ze niet langer meer bij deze activiteiten betrokken zouden zijn en dat ze hun leven geven voor hun land. Zei hij. Hij bedoelde waarschijnlijk dat ze gewoon moesten bekennen, zodat het percentage opgeloste misdaden een ouderwetse 99% zou reflecteren.
Tegelijkertijd verscheen het bericht dat de Canadese regering een groot geldbedrag heeft uitgeloofd voor “de ontwikkeling van het rechtsbesef en de wettelijke bescherming in de Fergana Vallei”. Dat is handig voor de gearresteerde terroristen, kunnen zij op de hoogte gebracht worden van hun rechten. Maar of het op tijd komt is de vraag. En of het helpt?
Reageer
woensdag, mei 19, 2004
CADDY-VREUGDE
Heb ik vroeger eens geschreven over caddy-leed in Oezbekistan, ik heb mijn mening moeten herzien. Men is zijn tijd hier ver vooruit! Reeds zolang de golfbaan hier open is, proberen de (veelal vrouwelijke) caddies aan te pappen met (meestal mannelijke) golfspelers om op die manier aan een baan te komen, die mogelijk meer intellectuele bevreding maar in elk geval meer financiële genoegdoening oplevert. In het half jaar dat ik gespeeld heb, heb ik al enkele dames zien vertrekken, onder andere naar een honing producerend bedrijf en een telefoon-expert. Sommigen zetten zich ook in als baby-sit, onder andere bij ons.
Nu heeft men in Nederland ook het licht gezien. Volgens de Volkskrant zouden kansarme jongeren (ik citeer: met een hoog risico om werkloos te blijven) ingezet moeten worden als caddy om op die manier informeel een baan te bemachtigen. Interessant. Als we deze denkwijze tot het einde volgen, doen zich nog veel meer situaties voor, waar deze arme jongeren op "informele wijze" met potentiele werkgevers in contact kunnen komen. Kansen genoeg. Het hangt er maar van af hoe graag je een baan wilt!
)
Reageer
Heb ik vroeger eens geschreven over caddy-leed in Oezbekistan, ik heb mijn mening moeten herzien. Men is zijn tijd hier ver vooruit! Reeds zolang de golfbaan hier open is, proberen de (veelal vrouwelijke) caddies aan te pappen met (meestal mannelijke) golfspelers om op die manier aan een baan te komen, die mogelijk meer intellectuele bevreding maar in elk geval meer financiële genoegdoening oplevert. In het half jaar dat ik gespeeld heb, heb ik al enkele dames zien vertrekken, onder andere naar een honing producerend bedrijf en een telefoon-expert. Sommigen zetten zich ook in als baby-sit, onder andere bij ons.
Nu heeft men in Nederland ook het licht gezien. Volgens de Volkskrant zouden kansarme jongeren (ik citeer: met een hoog risico om werkloos te blijven) ingezet moeten worden als caddy om op die manier informeel een baan te bemachtigen. Interessant. Als we deze denkwijze tot het einde volgen, doen zich nog veel meer situaties voor, waar deze arme jongeren op "informele wijze" met potentiele werkgevers in contact kunnen komen. Kansen genoeg. Het hangt er maar van af hoe graag je een baan wilt!
Reageer
dinsdag, mei 18, 2004
ON THE RADIO (2)
De kinderen mochten natuurlijk opblijven om het onnavolgbare optreden van hun moeder op de radio te volgen. Zelfs Anna brak in enthousiast geschater uit toen ze mijn stem hoorde!
De eerste vraag was, hoe ik mijn weekend doorgebracht had. Gelukkig vertelde ik toen over het ontbijt op bed. Omdat vorige week Moederdag in de vergeethoek was geraakt, hadden we en famille besloten deze week een Teb-en-Herma dag te vieren, zulks ter dekking van zowel (stief)vader- als moederdag. Kadootjes waren er niet, maar wel ontbijt en kruimels. Ik liet mijn eerste reactie op dit ontbijt echter niet los in de ether (*$@+$!! Victor, het is tien over zeven, ben je helemaal van de ratten besnuffeld”) en vertelde slechts hoe blij ik was. De kinderen glommen van trots.
Vervolgens begon de aandacht natuurlijk na 10 minuten te verslappen. Na een vraag of acht kwam het eerste liedje dat ik had mogen kiezen, “Tears in heaven” van Eric Clapton. Ik vertelde waarom ik dit nummer gekozen had, over zijn zoon die uit het raam was gevallen. Dit was voor de kinderen aanleiding om te beginnen over de pianojuf, wier kat eenzelfde lot beschoren was geweest. Victor gaf vervolgens een “live” opvoering over hoe het beestje landde, nog even bleef stuiptrekken, en uiteindelijk besloot toch te overlijden. Het optreden van mama was reeds op de achtergrond geraakt. Indien ik ooit nog eens voor een televisie optreden zal worden gevraagd, denk ik dat ik Victor naar voren schuif.
Reageer
De kinderen mochten natuurlijk opblijven om het onnavolgbare optreden van hun moeder op de radio te volgen. Zelfs Anna brak in enthousiast geschater uit toen ze mijn stem hoorde!
De eerste vraag was, hoe ik mijn weekend doorgebracht had. Gelukkig vertelde ik toen over het ontbijt op bed. Omdat vorige week Moederdag in de vergeethoek was geraakt, hadden we en famille besloten deze week een Teb-en-Herma dag te vieren, zulks ter dekking van zowel (stief)vader- als moederdag. Kadootjes waren er niet, maar wel ontbijt en kruimels. Ik liet mijn eerste reactie op dit ontbijt echter niet los in de ether (*$@+$!! Victor, het is tien over zeven, ben je helemaal van de ratten besnuffeld”) en vertelde slechts hoe blij ik was. De kinderen glommen van trots.
Vervolgens begon de aandacht natuurlijk na 10 minuten te verslappen. Na een vraag of acht kwam het eerste liedje dat ik had mogen kiezen, “Tears in heaven” van Eric Clapton. Ik vertelde waarom ik dit nummer gekozen had, over zijn zoon die uit het raam was gevallen. Dit was voor de kinderen aanleiding om te beginnen over de pianojuf, wier kat eenzelfde lot beschoren was geweest. Victor gaf vervolgens een “live” opvoering over hoe het beestje landde, nog even bleef stuiptrekken, en uiteindelijk besloot toch te overlijden. Het optreden van mama was reeds op de achtergrond geraakt. Indien ik ooit nog eens voor een televisie optreden zal worden gevraagd, denk ik dat ik Victor naar voren schuif.
Reageer
maandag, mei 17, 2004
ON THE RADIO
Gisteravond heb ik weer een paar stappen gezet richting beroemdheid. Ik werd geinterviewd voor de radio! Radio Grande FM, wereldberoemd in Oezbekistan. Het programma heette Flying Dutchmen, en werd aangekondigd als “Flyyyyying Dutchmen!” wat mij het gevoel gaf dat we de veiligheidsriemen reeds moesten vastmaken.
Het programma wordt geproduceerd door Johan en Ronald, twee nederlanders, de een werkzaam voor een sappenfabriek en de ander is schilder. Het programma wordt gesponsord door de Tip-Top sappenfabriek (ja dezelfde) en de ABN AMRO bank.
De studio was driehoekig, vol en klein en de airconditioning werkte niet; de microfoon liet het tevens regelmatig afweten. (This is Uzbekistan! What do you dislike most about Uzbekistan? Probably it has something to do with quality?). Evengoed heb ik een leuke tijd gehad, onder het genot van een heerlijk lokaal biertje, wat je op de radio toch niet kan zien.
Ironisch genoeg, heb ik de vraag “What do you dislike most about Uzbekistan” beantwoord met “The quality of telephone lines”. Achteraf blijkt, dat veel mensen de uitzending niet hebben kunnen ontvangen via internet. Maar het meest vreemde is nog, dat de uitzending in de Verenigde Staten prima te volgen was, terwijl ik uit Nederland niets dan klachten ontving. Zou politieke voorkeur hier een rol hebben gespeeld? Vrees niet, ik heb geen geheimen openbaar gemaakt.
De vragen gingen over mijn werk, mijn leven in Oezbekistan als werkneemster en moeder, wat ik leuk vond en minder in Oezbekistan, en, als verrassing, mocht ik nog een “twee-keuze-test” doen.
Dus plov of boerenkool, wit of zwart, jurk of broek, groot of klein. Sommigen van mijn antwoorden gaven aanleiding tot hilarische reacties, het is mij nog niet helemaal duidelijk waarom. Maar ik ben dan ook een witte vrouw in een grote jurk die meer van boerenkool houdt dan van plov.
Reageer
Gisteravond heb ik weer een paar stappen gezet richting beroemdheid. Ik werd geinterviewd voor de radio! Radio Grande FM, wereldberoemd in Oezbekistan. Het programma heette Flying Dutchmen, en werd aangekondigd als “Flyyyyying Dutchmen!” wat mij het gevoel gaf dat we de veiligheidsriemen reeds moesten vastmaken.
Het programma wordt geproduceerd door Johan en Ronald, twee nederlanders, de een werkzaam voor een sappenfabriek en de ander is schilder. Het programma wordt gesponsord door de Tip-Top sappenfabriek (ja dezelfde) en de ABN AMRO bank.
De studio was driehoekig, vol en klein en de airconditioning werkte niet; de microfoon liet het tevens regelmatig afweten. (This is Uzbekistan! What do you dislike most about Uzbekistan? Probably it has something to do with quality?). Evengoed heb ik een leuke tijd gehad, onder het genot van een heerlijk lokaal biertje, wat je op de radio toch niet kan zien.
Ironisch genoeg, heb ik de vraag “What do you dislike most about Uzbekistan” beantwoord met “The quality of telephone lines”. Achteraf blijkt, dat veel mensen de uitzending niet hebben kunnen ontvangen via internet. Maar het meest vreemde is nog, dat de uitzending in de Verenigde Staten prima te volgen was, terwijl ik uit Nederland niets dan klachten ontving. Zou politieke voorkeur hier een rol hebben gespeeld? Vrees niet, ik heb geen geheimen openbaar gemaakt.
De vragen gingen over mijn werk, mijn leven in Oezbekistan als werkneemster en moeder, wat ik leuk vond en minder in Oezbekistan, en, als verrassing, mocht ik nog een “twee-keuze-test” doen.
Dus plov of boerenkool, wit of zwart, jurk of broek, groot of klein. Sommigen van mijn antwoorden gaven aanleiding tot hilarische reacties, het is mij nog niet helemaal duidelijk waarom. Maar ik ben dan ook een witte vrouw in een grote jurk die meer van boerenkool houdt dan van plov.
Reageer
zondag, mei 16, 2004
EUFEMISMEN
1. “Improving living standards”
In Oezbekistan is geen armoede, daarom heeft de Asian Development bank haar programma, dat wereldwijd de naam “Poverty Reduction” draagt, in Oezbekistan moeten hernoemen, hier heet het “Improvement of Living Standards”.
Ook het onderdeel van het onderzoek, dat door de UN wordt uitgebracht als Current Country Assessment, dat poverty rate heet, bestaat volgens de regering officieel niet.
2. “Verkiezingen in Oezbekistan eind 2004”
Voor verkiezingen moet er minimaal iets te kiezen vallen. Natuurlijk zijn er meerdere partijen, helaas willen ze allemaal hetzelfde, en dat is de president steunen. Gelukkig heeft deze president ieder jaar weer 98% van de mensen achter zich volgens de polls, dus dan is iedereen daar blijkbaar tevreden mee. Never change a winning team!
Reageer
1. “Improving living standards”
In Oezbekistan is geen armoede, daarom heeft de Asian Development bank haar programma, dat wereldwijd de naam “Poverty Reduction” draagt, in Oezbekistan moeten hernoemen, hier heet het “Improvement of Living Standards”.
Ook het onderdeel van het onderzoek, dat door de UN wordt uitgebracht als Current Country Assessment, dat poverty rate heet, bestaat volgens de regering officieel niet.
2. “Verkiezingen in Oezbekistan eind 2004”
Voor verkiezingen moet er minimaal iets te kiezen vallen. Natuurlijk zijn er meerdere partijen, helaas willen ze allemaal hetzelfde, en dat is de president steunen. Gelukkig heeft deze president ieder jaar weer 98% van de mensen achter zich volgens de polls, dus dan is iedereen daar blijkbaar tevreden mee. Never change a winning team!
Reageer
zaterdag, mei 15, 2004
EEN OEZBEEKSE DAG
Woensdag was weer eens een Oezbeekse dag. Zo’n dag waarop allerlei dingen gebeuren, die hier doodgewoon zijn maar in Nederland in de krant zouden komen.
Het begon al met de auto; toen ik 4 kilometer had gereden begon de motor te koken. En dat terwijl hij toch twee weken geleden een grote beurt had gehad en twee dagen geleden nog eens was nagekeken. Dit keer bleek er een plug (?) kapot, de halve motor eruit dus dat kon wel weer even duren. Niet dat dat voorpaginanieuws is, het was meer een voorbode van een Oezbeekse dag.
Nog steeds opgewekt ging ik met de taxi naar het werk. Toen ik even later opbelde, om te vragen hoe het met de auto was afgelopen, werd er niet opgenomen. Een uur later ook niet en weer een uur daarna nog steeds niet; ik kreeg al vermoedens. En ja hoor, voor de zoveelste keer was er een reparatie aan de kabels. Maar, het zou niet lang gaan duren hoor! De hele wijk zat dus zonder telefoon. Gelukkig heeft het vorige keer ook maar twee weken geduurd.
Toen ik thuiskwam, stond daar een verdacht uitziend busje, met daaromheen drie zware jongens, gewapend met een trapje en een grote tang. Die kwamen even ons gas afsluiten. Want de huisbaas had nog steeds niet betaald. Nu is het gelukkig zomer, en waren we net van plan om te gaan barbecuen, dus het was niet onoverkomelijk. Elke dag barbecuen leek ons echter ook niet de oplossing. Nadat de mannen op Teb’s mobiele telefoon met de huisbaas hadden mogen bellen, bleven zij, uitgebreid luierend tegen het busje geleund, wachten op diens komst, zodat de rekening vereffend zou kunnen worden.
Na een half uur kwam hij aan, negeerde de drie mannen, liep bij ons binnen met een uitgestreken gezicht, informeerde naar de gezondheid van onze kleine prinses, en probeerde vervolgens het geld van ons los te peuteren.
Toen wij hoegenaamd niet reageerden (gas en licht zitten volgens het contract bij de huur in) liep hij vrolijk weer naar buiten, trok het geld uit de zak en voldeed de schuld. Het gas bleef stromen.
Was de telefoon ook maar zo makkelijk op te lossen. Helaas is dat niet het geval en zitten we dus tot nu toe nog steeds zonder. Daarom dit voortijdig voor zaterdag gepubliceerde postje; mocht de lijn vanavond aangesloten worden (hetgeen de telefoon beambtes en masse beweren maar wij niet direct geloven) dan komt er zondag een verse post!
Overigens ben ik morgen in een radio interview te beluisteren via internet; http://onair.grand.uz of www.grand.uz om 17.15 Nederlands/Belgische tijd. Hopelijk praat ik een beetje verstaanbaar tussen mijn tandenhekjes door. Helaas kunnen wij het zelf niet beluisteren via internet....
Reageer
Woensdag was weer eens een Oezbeekse dag. Zo’n dag waarop allerlei dingen gebeuren, die hier doodgewoon zijn maar in Nederland in de krant zouden komen.
Het begon al met de auto; toen ik 4 kilometer had gereden begon de motor te koken. En dat terwijl hij toch twee weken geleden een grote beurt had gehad en twee dagen geleden nog eens was nagekeken. Dit keer bleek er een plug (?) kapot, de halve motor eruit dus dat kon wel weer even duren. Niet dat dat voorpaginanieuws is, het was meer een voorbode van een Oezbeekse dag.
Nog steeds opgewekt ging ik met de taxi naar het werk. Toen ik even later opbelde, om te vragen hoe het met de auto was afgelopen, werd er niet opgenomen. Een uur later ook niet en weer een uur daarna nog steeds niet; ik kreeg al vermoedens. En ja hoor, voor de zoveelste keer was er een reparatie aan de kabels. Maar, het zou niet lang gaan duren hoor! De hele wijk zat dus zonder telefoon. Gelukkig heeft het vorige keer ook maar twee weken geduurd.
Toen ik thuiskwam, stond daar een verdacht uitziend busje, met daaromheen drie zware jongens, gewapend met een trapje en een grote tang. Die kwamen even ons gas afsluiten. Want de huisbaas had nog steeds niet betaald. Nu is het gelukkig zomer, en waren we net van plan om te gaan barbecuen, dus het was niet onoverkomelijk. Elke dag barbecuen leek ons echter ook niet de oplossing. Nadat de mannen op Teb’s mobiele telefoon met de huisbaas hadden mogen bellen, bleven zij, uitgebreid luierend tegen het busje geleund, wachten op diens komst, zodat de rekening vereffend zou kunnen worden.
Na een half uur kwam hij aan, negeerde de drie mannen, liep bij ons binnen met een uitgestreken gezicht, informeerde naar de gezondheid van onze kleine prinses, en probeerde vervolgens het geld van ons los te peuteren.
Toen wij hoegenaamd niet reageerden (gas en licht zitten volgens het contract bij de huur in) liep hij vrolijk weer naar buiten, trok het geld uit de zak en voldeed de schuld. Het gas bleef stromen.
Was de telefoon ook maar zo makkelijk op te lossen. Helaas is dat niet het geval en zitten we dus tot nu toe nog steeds zonder. Daarom dit voortijdig voor zaterdag gepubliceerde postje; mocht de lijn vanavond aangesloten worden (hetgeen de telefoon beambtes en masse beweren maar wij niet direct geloven) dan komt er zondag een verse post!
Overigens ben ik morgen in een radio interview te beluisteren via internet; http://onair.grand.uz of www.grand.uz om 17.15 Nederlands/Belgische tijd. Hopelijk praat ik een beetje verstaanbaar tussen mijn tandenhekjes door. Helaas kunnen wij het zelf niet beluisteren via internet....
Reageer
vrijdag, mei 14, 2004
INENTINGEN
Bij ons op kantoor is een deel van het programma erop gericht, alle kinderen van Oezbekistan in te enten tegen de meest vreselijke ziektes. Mijn kinderen zijn geen enthousiaste aanhangers van dit programma. In zoverre, zij vinden het prima zolang het henzelf maar niet betreft.
Gisteren was het bijltjesdag. Teb ging op weg met alle vier, naar de International Clinic, om schema’s met doctor Jan te vergelijken en de nodige spuiten toe te laten dienen. Want de kinderen mogen het dan wel niet nodig vinden, daarom vind ik nog niet dat ze aan risico’s van enge ziektes moeten worden blootgesteld!
Anna was, zoals verwacht, een grote meid. Zij was goed gegroeid en huilde slechts minimaal bij de ontvangst van twee simultane prikken in linker- en rechterbeen. Victor was ook stoer; hij kreeg verder als enige ook twee prikken maar huilde niet. Elodie moest ook al een beetje huilen. Maar Vincent, als grootste en voorbeeld, brulde de boel bij elkaar. Twee verpleegsters moesten hem op zijn plaats houden!
Wat mij weer de haar-knip geschiedenis in gedachten bracht: toen hij twee was heb ik eens zijn pony bijgeknipt, omdat hij bij de kapper altijd zo brulde. Vervolgens kwamen de buren aanbellen om te vragen,of er misschien iets aan de hand was. Zij dachten waarschijnlijk aan kindermishandeling.
In tien jaar tijd is er dus nog niet veel veranderd.
Reageer
Bij ons op kantoor is een deel van het programma erop gericht, alle kinderen van Oezbekistan in te enten tegen de meest vreselijke ziektes. Mijn kinderen zijn geen enthousiaste aanhangers van dit programma. In zoverre, zij vinden het prima zolang het henzelf maar niet betreft.
Gisteren was het bijltjesdag. Teb ging op weg met alle vier, naar de International Clinic, om schema’s met doctor Jan te vergelijken en de nodige spuiten toe te laten dienen. Want de kinderen mogen het dan wel niet nodig vinden, daarom vind ik nog niet dat ze aan risico’s van enge ziektes moeten worden blootgesteld!
Anna was, zoals verwacht, een grote meid. Zij was goed gegroeid en huilde slechts minimaal bij de ontvangst van twee simultane prikken in linker- en rechterbeen. Victor was ook stoer; hij kreeg verder als enige ook twee prikken maar huilde niet. Elodie moest ook al een beetje huilen. Maar Vincent, als grootste en voorbeeld, brulde de boel bij elkaar. Twee verpleegsters moesten hem op zijn plaats houden!
Wat mij weer de haar-knip geschiedenis in gedachten bracht: toen hij twee was heb ik eens zijn pony bijgeknipt, omdat hij bij de kapper altijd zo brulde. Vervolgens kwamen de buren aanbellen om te vragen,of er misschien iets aan de hand was. Zij dachten waarschijnlijk aan kindermishandeling.
In tien jaar tijd is er dus nog niet veel veranderd.
Reageer
donderdag, mei 13, 2004
DOODGETRAPT
Op 4 mei is er een 40-jarige vrouw in de buurt van Samarkand doodgetrapt. Zij probeerde, samen met 150 andere vrouwen, in een bus te komen die gedurende de afgelopen 10 dagen elke dag op deze plek 50 vrouwen ophaalde. Deze vrouwen moesten tomaten gaan zaaien en druivenscheuten planten. Voor dit werk ontvingen ze $1,50 per dag. Dit was een”big opportunity”. De afgelopen jaren hadden de vrouwen, en zelfs schoolmeisjes, in warenhuizen met groente en fruit gewerkt, 12 uur per dag, voor 50-60 dollarcent per dag. Op de kolchoze werd vaak zelfs helemaal geen loon uitbetaald.
De vrouw was moeder van drie kinderen. Haar man was concierge in een school maar verdiende zo weinig (waarschijnlijk rond de $10 per maand) dat hij het gezin niet kon onderhouden. De rouwbijeenkomst werd bij haar ouders gehouden, omdat het dak van haar huis lekte en de ramen slechts waren voorzien van plastic in plaats van glas.
Dat doet armoede met mensen. Misschien moeten we volgend jaar op 4 mei een extra minuut inlassen, om daar eens over na te denken.
Reageer
Op 4 mei is er een 40-jarige vrouw in de buurt van Samarkand doodgetrapt. Zij probeerde, samen met 150 andere vrouwen, in een bus te komen die gedurende de afgelopen 10 dagen elke dag op deze plek 50 vrouwen ophaalde. Deze vrouwen moesten tomaten gaan zaaien en druivenscheuten planten. Voor dit werk ontvingen ze $1,50 per dag. Dit was een”big opportunity”. De afgelopen jaren hadden de vrouwen, en zelfs schoolmeisjes, in warenhuizen met groente en fruit gewerkt, 12 uur per dag, voor 50-60 dollarcent per dag. Op de kolchoze werd vaak zelfs helemaal geen loon uitbetaald.
De vrouw was moeder van drie kinderen. Haar man was concierge in een school maar verdiende zo weinig (waarschijnlijk rond de $10 per maand) dat hij het gezin niet kon onderhouden. De rouwbijeenkomst werd bij haar ouders gehouden, omdat het dak van haar huis lekte en de ramen slechts waren voorzien van plastic in plaats van glas.
Dat doet armoede met mensen. Misschien moeten we volgend jaar op 4 mei een extra minuut inlassen, om daar eens over na te denken.
Reageer
woensdag, mei 12, 2004
REIS MET HINDERNISSEN (3)
Om zes uur vertrokken wij naar Samarkand. Nu lijkt een reis over een snelweg tussen twee van de grootste steden van een land niet zo’n interessante gebeurtenis. Maar in Oezbekistan is dat anders. Toen we vertrokken was het nog licht en schoten we lekker op. Wel liepen er steeds mensen, schapen, geiten, ezels aan beide kanten van de weg, en fietsers en ezelkarren kwamen ons aan beide kanten tegemoet. Mensen staken over zonder te kijken. Enorme gaten in de weg. Maar die zag je allemaal al van ver aankomen.
Toen werd het acht uur, en donker, aardedonker. Lantaarns staan er natuurlijk niet langs deze snelweg. Maar de eerder genoemde lopers, rijders en gaten waren nog evenzeer aanwezig. Nu zonder dat je ze kon zien. Of, eerlijk gezegd, je zag ze pas als je er nagenoeg bovenop zat. De wandelaars liepen zelfs niet in de berm, maar op de autoweg naast de berm (ze wilden hun schoenen zeker niet stoffig maken). Met een ware doodsverachting dan wel een rotsvast geloof in Allah liepen zij langs de weg.
De fietsers voeren geen licht, de auto’s vaak ook niet. Accu’s dienen gespaard te worden voor het nageslacht. Er reed zelfs een auto voor ons die slechts getooid was met een linker achterreflector, de rechter was verloren gegaan.
Dat werd dus, ondanks dat we zeer langzaam gingen rijden, schrik op schrik. En tussen de schrikken door luide bonken als ik weer eens een kuil had weten te raken. Dan spreken we nog niet eens over tegenliggers die wel licht voerden, en bijna allemaal groot licht. Zodat je verblind werd en de koe zelfs niet zag als je hem al had aangereden.
Wonder boven wonder deed de bull-bar zijn naam geen eer aan en kwamen we heelhuids, zij het moe en gestresst, in Samarkand aan. Het hotel was snel gevonden, en leuk en bovenal op loopafstand van het Registan, dus dat was een pleister op de wonde.
Op donderdag hebben we nog een leuke ochtend doorgebracht in Samarkand, en de terugreis naar Tashkent verliep eigenlijk geheel probleemloos (saai he?). Terug in Tashkent heeft John nog even, samen met de garagemeneer, een en ander aan de auto geklust, zodat deze weer als nieuw is. Het miniscule pingeltje wat we af en toe horen, nemen we voor lief. Het herinnert ons aan de afgelopen, gezellige vakantie.
Reageer
Om zes uur vertrokken wij naar Samarkand. Nu lijkt een reis over een snelweg tussen twee van de grootste steden van een land niet zo’n interessante gebeurtenis. Maar in Oezbekistan is dat anders. Toen we vertrokken was het nog licht en schoten we lekker op. Wel liepen er steeds mensen, schapen, geiten, ezels aan beide kanten van de weg, en fietsers en ezelkarren kwamen ons aan beide kanten tegemoet. Mensen staken over zonder te kijken. Enorme gaten in de weg. Maar die zag je allemaal al van ver aankomen.
Toen werd het acht uur, en donker, aardedonker. Lantaarns staan er natuurlijk niet langs deze snelweg. Maar de eerder genoemde lopers, rijders en gaten waren nog evenzeer aanwezig. Nu zonder dat je ze kon zien. Of, eerlijk gezegd, je zag ze pas als je er nagenoeg bovenop zat. De wandelaars liepen zelfs niet in de berm, maar op de autoweg naast de berm (ze wilden hun schoenen zeker niet stoffig maken). Met een ware doodsverachting dan wel een rotsvast geloof in Allah liepen zij langs de weg.
De fietsers voeren geen licht, de auto’s vaak ook niet. Accu’s dienen gespaard te worden voor het nageslacht. Er reed zelfs een auto voor ons die slechts getooid was met een linker achterreflector, de rechter was verloren gegaan.
Dat werd dus, ondanks dat we zeer langzaam gingen rijden, schrik op schrik. En tussen de schrikken door luide bonken als ik weer eens een kuil had weten te raken. Dan spreken we nog niet eens over tegenliggers die wel licht voerden, en bijna allemaal groot licht. Zodat je verblind werd en de koe zelfs niet zag als je hem al had aangereden.
Wonder boven wonder deed de bull-bar zijn naam geen eer aan en kwamen we heelhuids, zij het moe en gestresst, in Samarkand aan. Het hotel was snel gevonden, en leuk en bovenal op loopafstand van het Registan, dus dat was een pleister op de wonde.
Op donderdag hebben we nog een leuke ochtend doorgebracht in Samarkand, en de terugreis naar Tashkent verliep eigenlijk geheel probleemloos (saai he?). Terug in Tashkent heeft John nog even, samen met de garagemeneer, een en ander aan de auto geklust, zodat deze weer als nieuw is. Het miniscule pingeltje wat we af en toe horen, nemen we voor lief. Het herinnert ons aan de afgelopen, gezellige vakantie.
Reageer
dinsdag, mei 11, 2004
REIS MET HINDERNISSEN (2)
Eerst zag het er naar uit dat we helemaal niet in Samarkand of Bukhara zouden aankomen, maar dankzij het feit dat wij onze goede vriend John bij ons hadden, die expert bleek op het gebied van zowel tanden als auto’s, zijn we heelhuids zowel heen als terug gekomen. Het duurde wat langer, maar we kwamen er. Met een goed gebit en een rijdende auto.
In Samarkand vonden wij een pompstation dat er niet uitzag als de laatste resten van een autosloperij in Hiroshima. Er stonden zelfs meer dan een pompen met verschillende soorten benzine.
Nadat we wat betere benzine hadden bijgevuld, liep de auto een heel klein beetje soepeler, maar meer ook niet. Gelukkig zijn er geen heuvels in de weg tussen Samarkand en Buchara. Onze chauffeur op dit stuk was Teb, die zich doof hield (of was?) voor zowel het pingelen van de motor als onze geërgerde commentaren daarop, en dientengevolge bereikten wij een kruissnelheid van 90 kilometer per uur. Helaas was het bij binnenkomst van Bukhara allemaal iets te veel voor de auto en begon de motor te koken.
De volgende ochtend eerst heerlijk door Bukhara gewandeld, want we dachten dat met nieuwe benzine het euvel opgelost zou zijn. Hoe anders bleek de werkelijkheid: waarschijnlijk had de vieze benzine in combinatie met niet-meer-zo-goede bougies (service beurt? Hoezo, this is Oezbekistan?) en een weigerachtige thermostaatklep er voor gezorgd dat er olie in de benizne was gekomen, dat alles roetzwart was en de thermostaat het helemaal niet meer deed. Ik hoop dat ik het allemaal goed verwoord want ik heb de technische autokennis van een zwanger lieveheersbeestje. Gelukkig kon de garage helpen (zij wisten iets meer van auto’s dan ik) en werden er per direct en tegen lage vergoeding wat nieuwe onderdelen ingezet.
Mary en ik hadden ons verschanst (met koffie en Anna uiteraard) op de binnenplaats van ons hotelletje. Na enkele uren waren we blij met het verlossende telefoontje, dat de mannen over tien minuten bij ons zouden zijn en dat we ons klaar moesten maken voor vertrek. We kregen pas argwaan toen ze na een half uur nog steeds niet voor de poort stonden. Een band bleek lek. En niet zo’n klein beetje, maar een enorme scheur, niet verwonderlijk, gelet op de toestand van de wegen.
Desalniettemin gingen we met onbedorven humeur rond 6 uur op weg naar Bukhara.
Wordt vervolgd.
Reageer
Eerst zag het er naar uit dat we helemaal niet in Samarkand of Bukhara zouden aankomen, maar dankzij het feit dat wij onze goede vriend John bij ons hadden, die expert bleek op het gebied van zowel tanden als auto’s, zijn we heelhuids zowel heen als terug gekomen. Het duurde wat langer, maar we kwamen er. Met een goed gebit en een rijdende auto.
In Samarkand vonden wij een pompstation dat er niet uitzag als de laatste resten van een autosloperij in Hiroshima. Er stonden zelfs meer dan een pompen met verschillende soorten benzine.
Nadat we wat betere benzine hadden bijgevuld, liep de auto een heel klein beetje soepeler, maar meer ook niet. Gelukkig zijn er geen heuvels in de weg tussen Samarkand en Buchara. Onze chauffeur op dit stuk was Teb, die zich doof hield (of was?) voor zowel het pingelen van de motor als onze geërgerde commentaren daarop, en dientengevolge bereikten wij een kruissnelheid van 90 kilometer per uur. Helaas was het bij binnenkomst van Bukhara allemaal iets te veel voor de auto en begon de motor te koken.
De volgende ochtend eerst heerlijk door Bukhara gewandeld, want we dachten dat met nieuwe benzine het euvel opgelost zou zijn. Hoe anders bleek de werkelijkheid: waarschijnlijk had de vieze benzine in combinatie met niet-meer-zo-goede bougies (service beurt? Hoezo, this is Oezbekistan?) en een weigerachtige thermostaatklep er voor gezorgd dat er olie in de benizne was gekomen, dat alles roetzwart was en de thermostaat het helemaal niet meer deed. Ik hoop dat ik het allemaal goed verwoord want ik heb de technische autokennis van een zwanger lieveheersbeestje. Gelukkig kon de garage helpen (zij wisten iets meer van auto’s dan ik) en werden er per direct en tegen lage vergoeding wat nieuwe onderdelen ingezet.
Mary en ik hadden ons verschanst (met koffie en Anna uiteraard) op de binnenplaats van ons hotelletje. Na enkele uren waren we blij met het verlossende telefoontje, dat de mannen over tien minuten bij ons zouden zijn en dat we ons klaar moesten maken voor vertrek. We kregen pas argwaan toen ze na een half uur nog steeds niet voor de poort stonden. Een band bleek lek. En niet zo’n klein beetje, maar een enorme scheur, niet verwonderlijk, gelet op de toestand van de wegen.
Desalniettemin gingen we met onbedorven humeur rond 6 uur op weg naar Bukhara.
Wordt vervolgd.
Reageer
maandag, mei 10, 2004
REIS MET HINDERNISSEN
Als beloofd, het verslag van onze reis naar Bukhara en Samarkand. Het leek een peulenschilletje, maar ja, this is Oezbekistan. Waar zou ik anders over moeten schrijven, als alles vanzelf ging. Alvorens op weg te gaan, hadden we de auto een servicebeurt laten geven, om er “zeker” van te zijn dat alles in orde was. De remvoeringen werden vernieuwd, en nog wat technische dingetjes, maar verder alles goed.
De eerste dag zouden we naar Bukhara rijden, zo’n 550 kilometer. Om half acht vertrokken, en de eerste anderhalf uur gingen we als een speer. We vlogen langs de grenzen die Oezbekistan van Kazakhstan scheiden en vice versa. Een deel van de snelweg is namelijk Kazakh grondgebied. Sinds kort mogen arme Oezbeekse sukkels met gewone nummerplaten daar niet meer langs, en moeten zij een fikse omweg nemen langs een tweebaansweg door dorpjes. Je weet maar nooit of zijn hun kofferbak hebben volgestopt met explosieven en hadgranaten, die zij in Kazakhstan willen achterlaten. Of zou het zijn dat de president niet wil dat zij bij de Kazakh winkels, die inderhaast op dit stuk snelweg zijn gebouwd, spullen kopen.
Niet dat de snelweg nou een echte “snelweg” is, maar toch van iets betere kwaliteit dan de B-weg door de dorpjes. Met onze diplomatieke status zoefden we langs de groengemutste mannetjes, die weliswaar als vorm van ultiem machtsvertoon een paar minuten naast de slagboom bleven staan alvorens ons door te laten, maar die vervolgens niet eens opmerkten dat ik het paspoort van Anna vergeten was.
Helaas, haastige spoed is zelden goed. Bij het eerste pompstation na de grens die ons weer toegang tot Oezbekistan gaf, besloten we te tanken. Nog even in de berm gezeten met een thermosfles warme koffie, waarbij we uitkeken op onze auto en nog even memoreerden dat het zo’n prettige auto was zonder problemen. Met de nadruk op was. Want gewoon wegrijden was er niet meer bij. Plankgas geven leidde tot een sukkeldrafje. Achteraf bleek, dat we waarschijnlijk heel slechte benzine hebben gekregen. Mogelijk een octaangehalte van 72, mogelijk met water, of met olie, of een combinatie hiervan.
Hoe dan ook, we moesten verder, dus we sleepten ons met een slakkengang van 50 door de bergen van Jizzax, omdat de auto bij hogere snelheden begon te pingelen en overduidelijk erge moeite had met presteren.
Wordt vervolgd.
Reageer
Als beloofd, het verslag van onze reis naar Bukhara en Samarkand. Het leek een peulenschilletje, maar ja, this is Oezbekistan. Waar zou ik anders over moeten schrijven, als alles vanzelf ging. Alvorens op weg te gaan, hadden we de auto een servicebeurt laten geven, om er “zeker” van te zijn dat alles in orde was. De remvoeringen werden vernieuwd, en nog wat technische dingetjes, maar verder alles goed.
De eerste dag zouden we naar Bukhara rijden, zo’n 550 kilometer. Om half acht vertrokken, en de eerste anderhalf uur gingen we als een speer. We vlogen langs de grenzen die Oezbekistan van Kazakhstan scheiden en vice versa. Een deel van de snelweg is namelijk Kazakh grondgebied. Sinds kort mogen arme Oezbeekse sukkels met gewone nummerplaten daar niet meer langs, en moeten zij een fikse omweg nemen langs een tweebaansweg door dorpjes. Je weet maar nooit of zijn hun kofferbak hebben volgestopt met explosieven en hadgranaten, die zij in Kazakhstan willen achterlaten. Of zou het zijn dat de president niet wil dat zij bij de Kazakh winkels, die inderhaast op dit stuk snelweg zijn gebouwd, spullen kopen.
Niet dat de snelweg nou een echte “snelweg” is, maar toch van iets betere kwaliteit dan de B-weg door de dorpjes. Met onze diplomatieke status zoefden we langs de groengemutste mannetjes, die weliswaar als vorm van ultiem machtsvertoon een paar minuten naast de slagboom bleven staan alvorens ons door te laten, maar die vervolgens niet eens opmerkten dat ik het paspoort van Anna vergeten was.
Helaas, haastige spoed is zelden goed. Bij het eerste pompstation na de grens die ons weer toegang tot Oezbekistan gaf, besloten we te tanken. Nog even in de berm gezeten met een thermosfles warme koffie, waarbij we uitkeken op onze auto en nog even memoreerden dat het zo’n prettige auto was zonder problemen. Met de nadruk op was. Want gewoon wegrijden was er niet meer bij. Plankgas geven leidde tot een sukkeldrafje. Achteraf bleek, dat we waarschijnlijk heel slechte benzine hebben gekregen. Mogelijk een octaangehalte van 72, mogelijk met water, of met olie, of een combinatie hiervan.
Hoe dan ook, we moesten verder, dus we sleepten ons met een slakkengang van 50 door de bergen van Jizzax, omdat de auto bij hogere snelheden begon te pingelen en overduidelijk erge moeite had met presteren.
Wordt vervolgd.
Reageer
zondag, mei 09, 2004
JAPANSE TOERISTEN
De anekdote over Japanse toeristen die Europa in vijf dagen doen en vervolgens thuis op de foto’s zien, wat ze gezien hebben, is wel bekend. Zo voelden wij ons ook, toen we gisteren de foto’s bewerkten. Opeens zagen we al die prachtige gebouwen, kleuren, tegels, uitzichten. De vakantie werd herbeleefd via slideshows op de computer. We zijn tijdens onze trips zo snel doorgelopen dat we dat alles nauwelijks hebben opgemerkt.
De Zijderoute is zo mooi, dat zelfs als je voor de vierde keer naar de steden Samarkand en Bukhara gaat, je nog steeds onder de indruk bent en nieuwe dingen ziet. De kleuren blauw en geel, die gebruikt werden, steken prachtig af bij de lucht. De meeste gebouwen zijn nog redelijk bewaard gebleven, en als ze gerestaureerd worden, is dat handwerk als vanouds en dus niet storend. Toeristen zie je nauwelijks en op de foto dus ook geen wandelaars die het uitzicht bederven.
En met digitale fotografie kun je daar al de volgende dag van genieten. We hebben dus een paar honderd foto’s opgeslagen, bewerkt, geknipt en gedraaid. Van oude steden, gebouwen, kinderen en andere interessante objecten. Hieronder een foto van de Kalon moskee en minaret in Bukhara. De koepel is versierd met verschillende tegelmotieven en arabische Koranteksten.
Reageer
De anekdote over Japanse toeristen die Europa in vijf dagen doen en vervolgens thuis op de foto’s zien, wat ze gezien hebben, is wel bekend. Zo voelden wij ons ook, toen we gisteren de foto’s bewerkten. Opeens zagen we al die prachtige gebouwen, kleuren, tegels, uitzichten. De vakantie werd herbeleefd via slideshows op de computer. We zijn tijdens onze trips zo snel doorgelopen dat we dat alles nauwelijks hebben opgemerkt.
De Zijderoute is zo mooi, dat zelfs als je voor de vierde keer naar de steden Samarkand en Bukhara gaat, je nog steeds onder de indruk bent en nieuwe dingen ziet. De kleuren blauw en geel, die gebruikt werden, steken prachtig af bij de lucht. De meeste gebouwen zijn nog redelijk bewaard gebleven, en als ze gerestaureerd worden, is dat handwerk als vanouds en dus niet storend. Toeristen zie je nauwelijks en op de foto dus ook geen wandelaars die het uitzicht bederven.
En met digitale fotografie kun je daar al de volgende dag van genieten. We hebben dus een paar honderd foto’s opgeslagen, bewerkt, geknipt en gedraaid. Van oude steden, gebouwen, kinderen en andere interessante objecten. Hieronder een foto van de Kalon moskee en minaret in Bukhara. De koepel is versierd met verschillende tegelmotieven en arabische Koranteksten.
Reageer
zaterdag, mei 08, 2004
PARTIR C’EST MOURIR UN PEU
Na bijna twee weken kwam het afscheid toch nog onverwacht snel. Gelukkig hadden de groten een feestje bij de Italiaanse ambassademensen en de kleintjes een pannenkoekenfeestje, dus dat leidde de aandacht wat af.
De lege ruimtes in de koffers waren alweer redelijk opgevuld met Oezbeekse kostbaarheden. De vlucht vertrok om half zes dus er moest om drie uur worden opgestaan. We gingen bijtijds naar bed maar als gewoonlijk werd ik om het uur wakker, bang om door de wekker heen te slapen. Maar dat gebeurde niet, en ook alle kinderen stonden tijdig te dansen, inclusief Anna. Iedereen was een beetje suffig en raar.
Op het vliegveld zijn sinds de verbouwing minimaal dertig balies aanwezig maar slechts een was er open. Dus duurde het drie kwartier voordat de incheck procedure achter de rug was, mede geholpen door een Oezbeek die zich achter een pilaar verschanst had met zijn gigantische geruite tassen, en die op het juiste moment naar voren sprong.
Toen Mary, John en Ryan in de rij voor de paspoortcontrole stonden, werden ze er nog even uitgehaald door een overijverige rijkelijk geuniformeerde ambtenaar. Er was namelijk een Heus Oezbeeks Kunstwerk aangetroffen in hun koffer tijdens de scan. Hoe ze daar wel aan kwamen? Dit was natuurlijk de geboeide dame (zij blijft ook anderen boeien). Nadat er verzekerd was dat de dame een copie was en voor luttele dollars aangekocht op de vlooienmarkt, mocht ook zij Oezbekistan verlaten. Zelfs het overhandigen van smeergelden bleef achterwege dit keer.
De kinderen sloften treurig naar bed. Anna niet. Zonder enig besef van de ernst van de situatie, zat ze nog lange tijd in haar bed in het donker te zwaaien en “Da, da!” te roepen.
Reageer
Na bijna twee weken kwam het afscheid toch nog onverwacht snel. Gelukkig hadden de groten een feestje bij de Italiaanse ambassademensen en de kleintjes een pannenkoekenfeestje, dus dat leidde de aandacht wat af.
De lege ruimtes in de koffers waren alweer redelijk opgevuld met Oezbeekse kostbaarheden. De vlucht vertrok om half zes dus er moest om drie uur worden opgestaan. We gingen bijtijds naar bed maar als gewoonlijk werd ik om het uur wakker, bang om door de wekker heen te slapen. Maar dat gebeurde niet, en ook alle kinderen stonden tijdig te dansen, inclusief Anna. Iedereen was een beetje suffig en raar.
Op het vliegveld zijn sinds de verbouwing minimaal dertig balies aanwezig maar slechts een was er open. Dus duurde het drie kwartier voordat de incheck procedure achter de rug was, mede geholpen door een Oezbeek die zich achter een pilaar verschanst had met zijn gigantische geruite tassen, en die op het juiste moment naar voren sprong.
Toen Mary, John en Ryan in de rij voor de paspoortcontrole stonden, werden ze er nog even uitgehaald door een overijverige rijkelijk geuniformeerde ambtenaar. Er was namelijk een Heus Oezbeeks Kunstwerk aangetroffen in hun koffer tijdens de scan. Hoe ze daar wel aan kwamen? Dit was natuurlijk de geboeide dame (zij blijft ook anderen boeien). Nadat er verzekerd was dat de dame een copie was en voor luttele dollars aangekocht op de vlooienmarkt, mocht ook zij Oezbekistan verlaten. Zelfs het overhandigen van smeergelden bleef achterwege dit keer.
De kinderen sloften treurig naar bed. Anna niet. Zonder enig besef van de ernst van de situatie, zat ze nog lange tijd in haar bed in het donker te zwaaien en “Da, da!” te roepen.
Reageer
vrijdag, mei 07, 2004
OEZBEEKSE DROGER
Vandaag regent het met bakken uit de lucht. Het is de laatste dag van John, Mary en Ryan in Oezbekistan. Ryan was helemaal van zijn stuk want hij dacht dat er pas een week om was. Het zal wel stil worden.
Maar er moet dus ook gewassen, niets vervelender dan thuiskomen met een gezellige volle wasmand. Gisteravond dus nog even snel drie wassen gedraaid.
Helaas begon het een half uur nadat we thuiskwamen te regenen de regen werd niet minder. Toen we opstonden was de was nog net zo nat als voorheen. Wat nu te doen? Een koffer met natte was is zo mogelijk nog erger dan een koffe met vuile was. Oezbeekse schimmeltjes als souvenir.
Gelukkig hebben we een sauna. Dus snel een paar waslijnen opgehangen in de sauna. De saunahitte vol open, et voila, een Oezbeekse wasdroger. En met veel meer capaciteit dan de doorsnee Nederlandse wasdroger. Met aan het eind van de keten onze eigen strijkmachine, zo krijg je het in Nederland niet! En alle was is klaar voor vertrek.
Reageer
Vandaag regent het met bakken uit de lucht. Het is de laatste dag van John, Mary en Ryan in Oezbekistan. Ryan was helemaal van zijn stuk want hij dacht dat er pas een week om was. Het zal wel stil worden.
Maar er moet dus ook gewassen, niets vervelender dan thuiskomen met een gezellige volle wasmand. Gisteravond dus nog even snel drie wassen gedraaid.
Helaas begon het een half uur nadat we thuiskwamen te regenen de regen werd niet minder. Toen we opstonden was de was nog net zo nat als voorheen. Wat nu te doen? Een koffer met natte was is zo mogelijk nog erger dan een koffe met vuile was. Oezbeekse schimmeltjes als souvenir.
Gelukkig hebben we een sauna. Dus snel een paar waslijnen opgehangen in de sauna. De saunahitte vol open, et voila, een Oezbeekse wasdroger. En met veel meer capaciteit dan de doorsnee Nederlandse wasdroger. Met aan het eind van de keten onze eigen strijkmachine, zo krijg je het in Nederland niet! En alle was is klaar voor vertrek.
Reageer
donderdag, mei 06, 2004
TERUG IN TASHKENT
We zijn er weer, terug in Tashkent. Vanochtend waren we nog in Samarkand, op het prachtige Registan, Shah-i-Zinda en Bibi Ghanum mausoleum. De enorme gebouwen, ingelegd met de prachtigste blauwe tegels; je kunt je bijna niet voorstellen hoe lang daaraan gewerkt moet zijn. Regelrechte slavenarbeid. De monumenten zijn zo imposant dat je je er piepklein voelt. De heersers van die tijd deden alle moeite om iedereen te laten zien hoe belangrijk zij waren. Wij hoeven er nu alleen nog van te genieten.
De prijs om al dit moois te kunnen bewonderen is een rit over 280 kilometer “snelweg”: vol hobbels en kuilen, loslopend vee, roadblocks, grensposten en wat dies meer zij. Daarover later meer, alsmede over de rest van onze barre tocht, die heel leuk was, maar, (this is Uzbekistan) niet geheel zonder problemen verliep.
Desalniettemin waren we zo vroeg terug dat we nog tijd hadden voor koffie en taartjes, alvorens ons in het kindergeweld te storten! Dus, eind goed al goed.
Reageer
We zijn er weer, terug in Tashkent. Vanochtend waren we nog in Samarkand, op het prachtige Registan, Shah-i-Zinda en Bibi Ghanum mausoleum. De enorme gebouwen, ingelegd met de prachtigste blauwe tegels; je kunt je bijna niet voorstellen hoe lang daaraan gewerkt moet zijn. Regelrechte slavenarbeid. De monumenten zijn zo imposant dat je je er piepklein voelt. De heersers van die tijd deden alle moeite om iedereen te laten zien hoe belangrijk zij waren. Wij hoeven er nu alleen nog van te genieten.
De prijs om al dit moois te kunnen bewonderen is een rit over 280 kilometer “snelweg”: vol hobbels en kuilen, loslopend vee, roadblocks, grensposten en wat dies meer zij. Daarover later meer, alsmede over de rest van onze barre tocht, die heel leuk was, maar, (this is Uzbekistan) niet geheel zonder problemen verliep.
Desalniettemin waren we zo vroeg terug dat we nog tijd hadden voor koffie en taartjes, alvorens ons in het kindergeweld te storten! Dus, eind goed al goed.
Reageer
maandag, mei 03, 2004
STAARTJES
Ter gelegenheid van de toetreding van nieuwe landen tot de EU, was er zaterdagavond een feestje in de residentie van de Engelse ambassadeur. Deze ambassadeur was voorheen bekend als iemand die op de bres stond voor de vrijheid van de Oezbeken, die speeches hield over de mensenrechten situaties waarvan mensen tranen in de ogen kregen.
Hij was de enige in een dergelijke positie die de omgang van de Oezbeekse regering met de bevolking openlijk afkeurde. Nu blijkt hij mogelijk een dubbele agenda gehad te hebben. Met aan de ene kant zijn vrouw, die de boel bestuurde en er alles aan deed om hem weer terug te laten komen naar Oezbekistan, toen hij eens (om gezondheidsredenen??) terug was gestuurd naar Engeland. En aan de andere kant een Oezbbeeks meisje, wat eruitziet als 18 maar waarschijnlijk minstens (?) 24 is, en waarvan boze tongen beweren dat zij kapster is. De echtgenote is inmiddels voorgoed vertrokken en de ambassadeur oefent de onfortuinlijke combinatie van haren knippen tijdens het bedrijven van de liefde.
Het meisje schijnt al aanwezig te zijn geweest op het feest ter gelegenheid van de verjaardag van de Britse koningin, hoewel toen nog relatief onopgemerkt. Dit keer besloot zij in de geschiedenisboeken toe te treden. Zij was zeer prominent aanwezig, gekleed in een verpleegstersuniformpje dat nauwelijks haar bevallige billen bedekte en met de rits open tot haar navel, en, als finishing touch, twee paardestaartjes boven op haar hoofd. Elodie zou verrukt zijn geweest. De hele avond hing zij aan de arm van de ambassadeur, die eruit ziet zoals je van een Britse ambassadeur mag verwachten: een beetjes saai, grijs, een bril van “geen gezicht 69”, en waarschijnlijk vijftig plus. Opa op stap met zijn kleindochter.
Het meisje voelde zich goed thuis, want op het feestje was, ondanks dat het een feest was voor “official residents of EU countries”, minstens de helft van de bezoekers vrouwelijk, Oezbeeks, 25 min, 50 kilo min, en evident beschikbaar.
Dit muisje blijkt nog een staartje te krijgen. In de wandelgangen wordt gefluisterd, dat afgelopen week een delegatie uit Engeland een serie gesprekken had geverd met de Oezbeekse regering, waarbij de ambassadeur helaas niet aanwezig mocht zijn. Zijn carriere lijkt op dit moment kort en overzichtelijk
Reageer
Ter gelegenheid van de toetreding van nieuwe landen tot de EU, was er zaterdagavond een feestje in de residentie van de Engelse ambassadeur. Deze ambassadeur was voorheen bekend als iemand die op de bres stond voor de vrijheid van de Oezbeken, die speeches hield over de mensenrechten situaties waarvan mensen tranen in de ogen kregen.
Hij was de enige in een dergelijke positie die de omgang van de Oezbeekse regering met de bevolking openlijk afkeurde. Nu blijkt hij mogelijk een dubbele agenda gehad te hebben. Met aan de ene kant zijn vrouw, die de boel bestuurde en er alles aan deed om hem weer terug te laten komen naar Oezbekistan, toen hij eens (om gezondheidsredenen??) terug was gestuurd naar Engeland. En aan de andere kant een Oezbbeeks meisje, wat eruitziet als 18 maar waarschijnlijk minstens (?) 24 is, en waarvan boze tongen beweren dat zij kapster is. De echtgenote is inmiddels voorgoed vertrokken en de ambassadeur oefent de onfortuinlijke combinatie van haren knippen tijdens het bedrijven van de liefde.
Het meisje schijnt al aanwezig te zijn geweest op het feest ter gelegenheid van de verjaardag van de Britse koningin, hoewel toen nog relatief onopgemerkt. Dit keer besloot zij in de geschiedenisboeken toe te treden. Zij was zeer prominent aanwezig, gekleed in een verpleegstersuniformpje dat nauwelijks haar bevallige billen bedekte en met de rits open tot haar navel, en, als finishing touch, twee paardestaartjes boven op haar hoofd. Elodie zou verrukt zijn geweest. De hele avond hing zij aan de arm van de ambassadeur, die eruit ziet zoals je van een Britse ambassadeur mag verwachten: een beetjes saai, grijs, een bril van “geen gezicht 69”, en waarschijnlijk vijftig plus. Opa op stap met zijn kleindochter.
Het meisje voelde zich goed thuis, want op het feestje was, ondanks dat het een feest was voor “official residents of EU countries”, minstens de helft van de bezoekers vrouwelijk, Oezbeeks, 25 min, 50 kilo min, en evident beschikbaar.
Dit muisje blijkt nog een staartje te krijgen. In de wandelgangen wordt gefluisterd, dat afgelopen week een delegatie uit Engeland een serie gesprekken had geverd met de Oezbeekse regering, waarbij de ambassadeur helaas niet aanwezig mocht zijn. Zijn carriere lijkt op dit moment kort en overzichtelijk
Reageer
zondag, mei 02, 2004
ANNA IS JARIG
Onze prinses wordt vandaag een jaar, hoewel het lijkt alsof zij gisteren nog geboren werd. Gehuld in haar nieuwe, gisteren op de vlooienmarkt verkregen jurkje (reeds ontdaan van de vlooien), is zij het stralende middelpunt van belangstelling. Zij klapt met ons mee en doet vrolijk haar handen in de lucht wanneer wij “Hoera!” roepen. Wat moet het heerlijk zijn, zo volledig onbewust van de oorzaak door iedereen verwend en geknuffeld te worden.
Ook een slok champagne laat ze zich niet ontfutselen. Het is ten slotte niet elke dag feest. Om half een tolt ze uitgeput haar bed in. Het uitstapje naar het pretpark, dat wij voor de middag gepland hebben, dreigt in het water te vallen omdat zij haar roes uitslaapt.
Wat een verjaardag, gasten voor jou speciaal uit Nederland gekomen, e-mails, cadeautjes! Jammer genoeg heeft Anna zelf zich niet aan de afspraak gehouden. Wij zeiden nog tegen haar, eerst los lopen, dan pas feest. Mevrouw is echter eigenwijs en beweegt zich nog steeds op vier ledematen door het leven. Dus hebben wij over ons hart gestreken en haar toch een paar dingen gegeven. Maar volgend jaar zullen we niet meer zo gemakkelijk zijn!
Reageer
Onze prinses wordt vandaag een jaar, hoewel het lijkt alsof zij gisteren nog geboren werd. Gehuld in haar nieuwe, gisteren op de vlooienmarkt verkregen jurkje (reeds ontdaan van de vlooien), is zij het stralende middelpunt van belangstelling. Zij klapt met ons mee en doet vrolijk haar handen in de lucht wanneer wij “Hoera!” roepen. Wat moet het heerlijk zijn, zo volledig onbewust van de oorzaak door iedereen verwend en geknuffeld te worden.
Ook een slok champagne laat ze zich niet ontfutselen. Het is ten slotte niet elke dag feest. Om half een tolt ze uitgeput haar bed in. Het uitstapje naar het pretpark, dat wij voor de middag gepland hebben, dreigt in het water te vallen omdat zij haar roes uitslaapt.
Wat een verjaardag, gasten voor jou speciaal uit Nederland gekomen, e-mails, cadeautjes! Jammer genoeg heeft Anna zelf zich niet aan de afspraak gehouden. Wij zeiden nog tegen haar, eerst los lopen, dan pas feest. Mevrouw is echter eigenwijs en beweegt zich nog steeds op vier ledematen door het leven. Dus hebben wij over ons hart gestreken en haar toch een paar dingen gegeven. Maar volgend jaar zullen we niet meer zo gemakkelijk zijn!
Reageer
zaterdag, mei 01, 2004
VLOOIEN OP DE MARKT
Nadat we gisteravond Koninginnedag wederom in gepaste dronkenschap met bitterballen, haring en stroopwafels (niet noodzakelijk tegelijkertijd) bij de honorair consul hebben gevierd, was het vandaag tijd voor de vlooienmarkt. Een attractie die in Tashkent niet mag worden overgeslagen, en vooral niet voor diegenen, die erg van shoppen houden....
Mary ging zich te buiten aan twee beelden van dames, een gekleed en geboeid, een ongekleed en ongeboeid, ter opluistering van haar zojuist verbouwde huis, dit zal haar toekomstige gasten zeker boeien. John kocht een fantastisch embleem van een Ford V8 uit 1937 en is er zeker van met de verkoop van dit attribuut de reiskosten terug te kunnen verdienen. Op de foto hieronder de bolide met op de neus het (toen nog niet ontvreemde) kostbare attribuut.
Teb kocht een bromfietshelm uit het jaar kruik en dingt nu mee in de Willempie verkiezingen. En Herma kocht een melkemmer. De koe staat nog op de verlanglijst.
Wij waren ook nog op zoek naar een kadootje voor Anna, voor morgen. Bij een kraampje zagen we een grote plastic vuilniswagen (wij zijn erg voor gender equality) met vaten die erop getakeld konden worden. Omdat de prijs aan de hoge kant was, vroeg ik de man of hij niet iets anders had voor mijn morgen jarige dochter. Daarop kwam hij met een kristallen vaas. Ik vertelde hem dat Anna een jaar werd. Dat echter ontmoedigde hem in het geheel niet, want, zo sprak hij, kinderen worden heeeel snel groot.
Reageer
Nadat we gisteravond Koninginnedag wederom in gepaste dronkenschap met bitterballen, haring en stroopwafels (niet noodzakelijk tegelijkertijd) bij de honorair consul hebben gevierd, was het vandaag tijd voor de vlooienmarkt. Een attractie die in Tashkent niet mag worden overgeslagen, en vooral niet voor diegenen, die erg van shoppen houden....
Mary ging zich te buiten aan twee beelden van dames, een gekleed en geboeid, een ongekleed en ongeboeid, ter opluistering van haar zojuist verbouwde huis, dit zal haar toekomstige gasten zeker boeien. John kocht een fantastisch embleem van een Ford V8 uit 1937 en is er zeker van met de verkoop van dit attribuut de reiskosten terug te kunnen verdienen. Op de foto hieronder de bolide met op de neus het (toen nog niet ontvreemde) kostbare attribuut.
Teb kocht een bromfietshelm uit het jaar kruik en dingt nu mee in de Willempie verkiezingen. En Herma kocht een melkemmer. De koe staat nog op de verlanglijst.
Wij waren ook nog op zoek naar een kadootje voor Anna, voor morgen. Bij een kraampje zagen we een grote plastic vuilniswagen (wij zijn erg voor gender equality) met vaten die erop getakeld konden worden. Omdat de prijs aan de hoge kant was, vroeg ik de man of hij niet iets anders had voor mijn morgen jarige dochter. Daarop kwam hij met een kristallen vaas. Ik vertelde hem dat Anna een jaar werd. Dat echter ontmoedigde hem in het geheel niet, want, zo sprak hij, kinderen worden heeeel snel groot.
Reageer
