woensdag, juni 30, 2004
ZONDER LUIER (2)
Babies die pasgeboren zijn, plassen en poepen natuurlijk ook. Het zou te ver gaan om deze tere popjes al met hun broers en zusters de straat op te sturen. Voor dit doel hebben de Oezbeken een speciaal wiegje geconstrueerd.
In het midden van de bodem van het wiegje zit een gat, en daaronder een aardewerken pot. De baby wordt ingebakerd en vervolgens vastgemaakt in het wiegje. Er wordt een speciaal afvoerbuisje door de zwachtels naar binnen gestoken, voor meisjes met een rechte inkeping en voor jongens met een soort pijpekopje.
Het gordijntje van het bedje gaat dicht en klaar is Kees! Meneer Pampers heeft het nakijken.
Reageer
Babies die pasgeboren zijn, plassen en poepen natuurlijk ook. Het zou te ver gaan om deze tere popjes al met hun broers en zusters de straat op te sturen. Voor dit doel hebben de Oezbeken een speciaal wiegje geconstrueerd.
In het midden van de bodem van het wiegje zit een gat, en daaronder een aardewerken pot. De baby wordt ingebakerd en vervolgens vastgemaakt in het wiegje. Er wordt een speciaal afvoerbuisje door de zwachtels naar binnen gestoken, voor meisjes met een rechte inkeping en voor jongens met een soort pijpekopje.
Het gordijntje van het bedje gaat dicht en klaar is Kees! Meneer Pampers heeft het nakijken.
Reageer
dinsdag, juni 29, 2004
ZONDER LUIER (1)
Luiers in Oezbekistan zijn goud waard. Weggooiluiers worden per stuk verkocht (evenals sigaretten en kauwgum) en kosten ongeveer 200 soum, evenveel dus als een groot brood. Met een salaris van 10.000 soum voorwaar een flinke uitgave. Daarom lost men de afvoer van lichaamsproducten hier anders op.
Babies dragen gewoon geen luiers, behalve in noodgevallen zoals feesten en partijen. Ook katoenen luiers zijn veelal te duur. De baby loopt rond in zijn of haar blote billen (voor zover van lopen al sprake is). Als de baby niet je eerste is, heb je geluk. Dan kun je je oudere kinderen met het kind de straat opsturen. Of, zoals in dit geval bij onze buren, is de baby een kleinkind en gaat buiten spelen met de “ooms en tantes”. De behoeftes vallen dan op straat, naast die van de geit. De grote kinderen zijn verantwoordelijk voor de baby, dat begint hier al vroeg. Voetballen is niet zo makkelijk nu, strafschop met baby is niet zo goed voor de gezondheid van de kleine.
Als de baby je eerste kind is, ben je ook in de aap gelogeerd. Het blijft dan binnen en laat alles vallen c.q. lopen waar het zich bevindt. De moeder heeft dan een dagtaak met dweil en zwabber om het huis nog enigszins toonbaar te houden.
Reageer
Luiers in Oezbekistan zijn goud waard. Weggooiluiers worden per stuk verkocht (evenals sigaretten en kauwgum) en kosten ongeveer 200 soum, evenveel dus als een groot brood. Met een salaris van 10.000 soum voorwaar een flinke uitgave. Daarom lost men de afvoer van lichaamsproducten hier anders op.
Babies dragen gewoon geen luiers, behalve in noodgevallen zoals feesten en partijen. Ook katoenen luiers zijn veelal te duur. De baby loopt rond in zijn of haar blote billen (voor zover van lopen al sprake is). Als de baby niet je eerste is, heb je geluk. Dan kun je je oudere kinderen met het kind de straat opsturen. Of, zoals in dit geval bij onze buren, is de baby een kleinkind en gaat buiten spelen met de “ooms en tantes”. De behoeftes vallen dan op straat, naast die van de geit. De grote kinderen zijn verantwoordelijk voor de baby, dat begint hier al vroeg. Voetballen is niet zo makkelijk nu, strafschop met baby is niet zo goed voor de gezondheid van de kleine.
Als de baby je eerste kind is, ben je ook in de aap gelogeerd. Het blijft dan binnen en laat alles vallen c.q. lopen waar het zich bevindt. De moeder heeft dan een dagtaak met dweil en zwabber om het huis nog enigszins toonbaar te houden.
Reageer
maandag, juni 28, 2004
DE GRAADMETER VAN RIJKDOM
De nationale munteenheid van Oezbekistan is de Soum (ook wel Sum). De Soum is niet veel waard, ongeveer een duizendste deel van een dollar. De bankbiljetjes zijn ook niet veel waard. Heel af en toe zijn er biljetjes van 1.000 soum, versgestreken van de pers. Soms ook biljetjes van 500, die er nog redelijk uitzien. Vaker nog biljetjes van 200, die eruitzien alsof ze al door de handen van alle bewoners van Tashkent zijn geweest. En ben je zo ongelukkig om de 100 soum biljetten te krijgen, dan kun je ze beter op het toilet hangen.
Meestal wissel je 100 dollar; krijg je biljetten van 100 soum, dan gaat dat dus al om 1000 stuks. De biljetten zijn altijd bij elkaar gebonden met een elastiekje in stapels van 100. Je hebt dan dus 10 elastiekjes; bij 200 soum biljetten 5 elastiekjes. Heb je tickets nodig voor het vliegtuig, dan heb je per persoon al gauw zo’n 40 tot 80 elastiekjes; voor ons gezin gemiddeld 260 elastiekjes. Ga je een auto kopen, nee deze som gaat te ver voor mijn pinda-grote hersenen. Ik ben tenslotte een blonde vrouw.
Giraal geld bestaat hier nauwelijks en het grootste deel van het geld gaat in vaste vorm rond.
Dit verhaal dient slechts ter illustratie van mijn bewering, dat rijkdom in Oezbekistan niet wordt afgemeten aan de hoeveelheid geld die men in bezit heeft, maar aan de hoeveelheid elastiekjes.
Reageer
De nationale munteenheid van Oezbekistan is de Soum (ook wel Sum). De Soum is niet veel waard, ongeveer een duizendste deel van een dollar. De bankbiljetjes zijn ook niet veel waard. Heel af en toe zijn er biljetjes van 1.000 soum, versgestreken van de pers. Soms ook biljetjes van 500, die er nog redelijk uitzien. Vaker nog biljetjes van 200, die eruitzien alsof ze al door de handen van alle bewoners van Tashkent zijn geweest. En ben je zo ongelukkig om de 100 soum biljetten te krijgen, dan kun je ze beter op het toilet hangen.
Meestal wissel je 100 dollar; krijg je biljetten van 100 soum, dan gaat dat dus al om 1000 stuks. De biljetten zijn altijd bij elkaar gebonden met een elastiekje in stapels van 100. Je hebt dan dus 10 elastiekjes; bij 200 soum biljetten 5 elastiekjes. Heb je tickets nodig voor het vliegtuig, dan heb je per persoon al gauw zo’n 40 tot 80 elastiekjes; voor ons gezin gemiddeld 260 elastiekjes. Ga je een auto kopen, nee deze som gaat te ver voor mijn pinda-grote hersenen. Ik ben tenslotte een blonde vrouw.
Giraal geld bestaat hier nauwelijks en het grootste deel van het geld gaat in vaste vorm rond.
Dit verhaal dient slechts ter illustratie van mijn bewering, dat rijkdom in Oezbekistan niet wordt afgemeten aan de hoeveelheid geld die men in bezit heeft, maar aan de hoeveelheid elastiekjes.
Reageer
zondag, juni 27, 2004
CORRUPTIE (3)
Kun je het een politie-agent kwalijk nemen, die maar 10 dollar per maand verdient, dat hij probeert wat geld erbij te krijgen om zijn kinderen in leven te houden? Ook hier kun je van 10 dollar niet langer dan een halve week leven. Of de beambte bij een overheidsinstelling, die aan haar baas 300 dollar moet betalen om haar baan te behouden, dat zij het van de klanten lospeutert? En die baas dan, die waarschijnlijk nog meer voor zijn eigen baan moet betalen? Degene die je het zou kunnen aanrekenen, zijn zij die op de top van de piramide zitten. Die het geld gebruiken voor hun dikke mercedes, hun derde buitenhuis, een losbandig leven. Die daarna nog steeds geld overhebben. Want die zijn er ook, hier in Oezbekistan. Als zij het zouden opgeven, kon er misschien een eind komen aan de corruptie van het systeem. Helaas is hun levensstandaard ingericht op deze inkomsten en de kans dat ze dit op zullen geven, is nagenoeg uitgesloten.
Ook voor de betalers is het ook nog niet zo makkelijk, niet mee te doen. Als het voor jezelf is, kun je nog weleens je schouders ophalen en denken, dan maar niet of dan maar later. Wat echter te doen als een bepaalde wet niet zal worden aangenomen, die de rechten van de kinderen moet verzekeren? Op gezonde voeding bijvoorbeeld, om maar eens op mijn eigen vakgebied te blijven? Een wet die de jodering van zout verplicht maakt, terwijl jodium hard nodig is en 40% van de kinderen opgezwollen nekjes hebben en onderontwikkelde hersenen? Moet je dan zeggen, ik doe er niet aan mee? Ik probeer naarstig naar een andere oplossing te zoeken, maar na twee jaar vechten ben ik bijna nog geen stap verder. De wet ligt al die tijd al klaar en is al drie keer voor het kabinet van ministers geweest maar wordt elke keer weer om onduidelijke (of overduidelijke?) reden afgewezen. Moet ik dan ook maar zwichten? Wie het weet mag het zeggen.
Reageer
Kun je het een politie-agent kwalijk nemen, die maar 10 dollar per maand verdient, dat hij probeert wat geld erbij te krijgen om zijn kinderen in leven te houden? Ook hier kun je van 10 dollar niet langer dan een halve week leven. Of de beambte bij een overheidsinstelling, die aan haar baas 300 dollar moet betalen om haar baan te behouden, dat zij het van de klanten lospeutert? En die baas dan, die waarschijnlijk nog meer voor zijn eigen baan moet betalen? Degene die je het zou kunnen aanrekenen, zijn zij die op de top van de piramide zitten. Die het geld gebruiken voor hun dikke mercedes, hun derde buitenhuis, een losbandig leven. Die daarna nog steeds geld overhebben. Want die zijn er ook, hier in Oezbekistan. Als zij het zouden opgeven, kon er misschien een eind komen aan de corruptie van het systeem. Helaas is hun levensstandaard ingericht op deze inkomsten en de kans dat ze dit op zullen geven, is nagenoeg uitgesloten.
Ook voor de betalers is het ook nog niet zo makkelijk, niet mee te doen. Als het voor jezelf is, kun je nog weleens je schouders ophalen en denken, dan maar niet of dan maar later. Wat echter te doen als een bepaalde wet niet zal worden aangenomen, die de rechten van de kinderen moet verzekeren? Op gezonde voeding bijvoorbeeld, om maar eens op mijn eigen vakgebied te blijven? Een wet die de jodering van zout verplicht maakt, terwijl jodium hard nodig is en 40% van de kinderen opgezwollen nekjes hebben en onderontwikkelde hersenen? Moet je dan zeggen, ik doe er niet aan mee? Ik probeer naarstig naar een andere oplossing te zoeken, maar na twee jaar vechten ben ik bijna nog geen stap verder. De wet ligt al die tijd al klaar en is al drie keer voor het kabinet van ministers geweest maar wordt elke keer weer om onduidelijke (of overduidelijke?) reden afgewezen. Moet ik dan ook maar zwichten? Wie het weet mag het zeggen.
Reageer
zaterdag, juni 26, 2004
CORRUPTIE (2)
Zo heb ik er dus dagelijks mee te maken, met corruptie. Voor mijzelf, als ik eens een visum nodig heb of papieren voor de auto. Vaak kan ik er dan door mijn semi-diplomatieke status nog onderuit. Maar soms ook niet, dan is het de keus tussen betalen of niet betalen en heel lang wachten.
Oezbeekse kennissen moeten veel meer betalen. Om hun kinderen naar zomerkamp te kunnen sturen bijvoorbeeld, in deze tijd van het jaar een heel populaire activiteit. Maar de plaatsen zijn beperkt en er zijn veel gegadigden. Of om de kinderen naar een bepaalde middelbare school te kunnen sturen. De laagste scholen zijn gratis, maar bij een VWO moet worden betaald. En niet alleen maar om erop te komen (een bedrag dat verschilt per persoon) maar ook om goede cijfers te halen. En daarbij legt de prestatie niet altijd gewicht in de schaal. Ook al heeft het kind geen enkele fout gemaakt, toch moet er betaald worden om geen onvoldoende op het rapport te krijgen. Ook diploma’s van hogescholen en universiteiten kunnen bij gelegenheid door betaling worden verkregen.
Sommigen van mijn collega’s ontvangen geld om een deel van het programma aan een bepaalde tegenpartij te gunnen; hoewel ze dit zelf uiteraard stelselmatig ontkennen. Er is zelfs iemand die wil promoveren en die daarbij geholpen wordt tegen uitwisseling van een van onze activiteiten. Bij deze activiteiten worden namelijk dagvergoedingen betaald die ongeveer gelijk zijn aan een maandsalaris. Ze zijn dan ook felbegeerd.
Corruptie is er overal in de wereld, ook in Nederland, hoewel niet op deze schaal. Het verschil in de Sovietlanden is, dat corruptie volkomen is geinternaliseerd. Iedereen vind het doodnormaal en niemand klaagt. Het is een kwestie van geven en ontvangen, en dan maar zorgen dat je creditkant hoger uitvalt.
Toch is het niet altijd zo zwart wit als het lijkt. Hoe verwerpelijk corruptie ook lijkt, soms moet je vele afwegingen maken alvorens een gefundeerd oordeel te kunnen geven.
Wordt vervolgd
Reageer
Zo heb ik er dus dagelijks mee te maken, met corruptie. Voor mijzelf, als ik eens een visum nodig heb of papieren voor de auto. Vaak kan ik er dan door mijn semi-diplomatieke status nog onderuit. Maar soms ook niet, dan is het de keus tussen betalen of niet betalen en heel lang wachten.
Oezbeekse kennissen moeten veel meer betalen. Om hun kinderen naar zomerkamp te kunnen sturen bijvoorbeeld, in deze tijd van het jaar een heel populaire activiteit. Maar de plaatsen zijn beperkt en er zijn veel gegadigden. Of om de kinderen naar een bepaalde middelbare school te kunnen sturen. De laagste scholen zijn gratis, maar bij een VWO moet worden betaald. En niet alleen maar om erop te komen (een bedrag dat verschilt per persoon) maar ook om goede cijfers te halen. En daarbij legt de prestatie niet altijd gewicht in de schaal. Ook al heeft het kind geen enkele fout gemaakt, toch moet er betaald worden om geen onvoldoende op het rapport te krijgen. Ook diploma’s van hogescholen en universiteiten kunnen bij gelegenheid door betaling worden verkregen.
Sommigen van mijn collega’s ontvangen geld om een deel van het programma aan een bepaalde tegenpartij te gunnen; hoewel ze dit zelf uiteraard stelselmatig ontkennen. Er is zelfs iemand die wil promoveren en die daarbij geholpen wordt tegen uitwisseling van een van onze activiteiten. Bij deze activiteiten worden namelijk dagvergoedingen betaald die ongeveer gelijk zijn aan een maandsalaris. Ze zijn dan ook felbegeerd.
Corruptie is er overal in de wereld, ook in Nederland, hoewel niet op deze schaal. Het verschil in de Sovietlanden is, dat corruptie volkomen is geinternaliseerd. Iedereen vind het doodnormaal en niemand klaagt. Het is een kwestie van geven en ontvangen, en dan maar zorgen dat je creditkant hoger uitvalt.
Toch is het niet altijd zo zwart wit als het lijkt. Hoe verwerpelijk corruptie ook lijkt, soms moet je vele afwegingen maken alvorens een gefundeerd oordeel te kunnen geven.
Wordt vervolgd
Reageer
vrijdag, juni 25, 2004
CORRUPTIE
Een onderwerp waar ik lang over heb nagedacht is corruptie. En niet alleen over het onderwerp zelf, maar ook over de vraag of ik mijn gedachten hierover aan het papier kan toevertrouwen, of aan het computerscherm, in dit geval. Want het gaat tenslotte in een aantal gevallen om collega’s en bazen. Collega’s die uitdelen en ontvangen. Bazen die misschien niet altijd actief deelnemen, maar die op verschillende niveaus beslist een oogje toeknijpen. Zij hebben het niet geweten.
Ons systeem werkt namelijk op basis van werkplannen, doeleinden, evaluaties en rapporten. Termen die er in het Nederlands nog minder uitnodigend uitzien dan in het Engels. Om uitzicht te hebben op een betere functie, moet je je doelen zo ambitieus mogelijk stellen. En hoe ambitieuzer het doel, des te moeilijker is het te bereiken. Je prestaties worden echter afgemeten aan de zwaarte van je doeleinden en de mate waarin je ze bereikt hebt. In een land als dit is de keus dan niet zo groot. Betaal je niet, dan krijg je niet wat je wilt bereiken, betaal je wel dan krijg je het misschien.
Je moet nog even een creatieve beschrijving aan de activiteit geven; rapportage van “Smeergeld om een resolutie te laten aannemen” staat natuurlijk niet zo fris op het rapport naar het hoofdkwartier. Dus noem je het “Opbouwen van capaciteit onder medewerkers van ziekenhuizen om een resolutie te implementeren”, of een soortgelijke bloemrijke tekst. Iedereen weer blij en op de evaluatie van jouw werkresultaten verschijnt een dikke tien. Op naar de top!
Wordt vervolgd
Reageer
Een onderwerp waar ik lang over heb nagedacht is corruptie. En niet alleen over het onderwerp zelf, maar ook over de vraag of ik mijn gedachten hierover aan het papier kan toevertrouwen, of aan het computerscherm, in dit geval. Want het gaat tenslotte in een aantal gevallen om collega’s en bazen. Collega’s die uitdelen en ontvangen. Bazen die misschien niet altijd actief deelnemen, maar die op verschillende niveaus beslist een oogje toeknijpen. Zij hebben het niet geweten.
Ons systeem werkt namelijk op basis van werkplannen, doeleinden, evaluaties en rapporten. Termen die er in het Nederlands nog minder uitnodigend uitzien dan in het Engels. Om uitzicht te hebben op een betere functie, moet je je doelen zo ambitieus mogelijk stellen. En hoe ambitieuzer het doel, des te moeilijker is het te bereiken. Je prestaties worden echter afgemeten aan de zwaarte van je doeleinden en de mate waarin je ze bereikt hebt. In een land als dit is de keus dan niet zo groot. Betaal je niet, dan krijg je niet wat je wilt bereiken, betaal je wel dan krijg je het misschien.
Je moet nog even een creatieve beschrijving aan de activiteit geven; rapportage van “Smeergeld om een resolutie te laten aannemen” staat natuurlijk niet zo fris op het rapport naar het hoofdkwartier. Dus noem je het “Opbouwen van capaciteit onder medewerkers van ziekenhuizen om een resolutie te implementeren”, of een soortgelijke bloemrijke tekst. Iedereen weer blij en op de evaluatie van jouw werkresultaten verschijnt een dikke tien. Op naar de top!
Wordt vervolgd
Reageer
donderdag, juni 24, 2004
TELE-BUIKJES
In de tijd dat ik geen kinderen had onder de drie, begreep ik niets van het programma “Teletubbies” (in het Russisch: “Tele-foezie”, in het Nederlands “Tele-buikjes”?). Ik vond het gewoon een ontzettend stom programma. Vier van die dikke kerels in een raar gekleurd pak, die rond huppelen en in mono-syllaben spreken. Tubbie-toast!! Tubbie-custard!! Oh-oh!! En ze spreken niet eens, ze juichen de hele tijd. De “educatieve” filmpjes worden steeds twee keer afgedraaid, en niet na een week of zo herhaald, nee, direct na elkaar. Het toppunt van verveling.
Ik heb mijn mening moeten herzien. De beelden blijken gebaseerd op gedegen onderzoek bij kleine kindertjes. Dagenlang hebben de peutertjes in dwangbuisjes voor de TV gezeten, waarna ze hun mening vastlegden op een vragenlijst. Een tien voor Teletubbies!
Anna bevestigt de uitslag. Ze vindt het programma in een woord fantastisch. Ze kraait van plezier als de baby-omroepster op de beeldbuis verschijnt om het programma in te luiden. En ze huilt echte tranen als de bye-bye zwaaiende baby komt. Wij zijn nog steeds niet aan dat verdriet gewend en snellen naar haar toe, in de veronderstelling dat ze zich heeft bezeerd. Gelukkig kunnen we haar dan troosten door de videoband nog eens te starten. Want meestal vergeten we de televisie op de juiste tijd aan te zetten zodat we de live uitzending doorgaans missen. En het principe van direct herhalen blijkt goed te werken bij peuters, dus waarom zouden wij dat niet doen, als moderne ouders?
Rest mij alleen de vraag, waarom er nu zo nodig een TV programma moest worden ontwikkeld voor zulke kleine kinderen. Luie ouders, misschien?
Reageer
In de tijd dat ik geen kinderen had onder de drie, begreep ik niets van het programma “Teletubbies” (in het Russisch: “Tele-foezie”, in het Nederlands “Tele-buikjes”?). Ik vond het gewoon een ontzettend stom programma. Vier van die dikke kerels in een raar gekleurd pak, die rond huppelen en in mono-syllaben spreken. Tubbie-toast!! Tubbie-custard!! Oh-oh!! En ze spreken niet eens, ze juichen de hele tijd. De “educatieve” filmpjes worden steeds twee keer afgedraaid, en niet na een week of zo herhaald, nee, direct na elkaar. Het toppunt van verveling.
Ik heb mijn mening moeten herzien. De beelden blijken gebaseerd op gedegen onderzoek bij kleine kindertjes. Dagenlang hebben de peutertjes in dwangbuisjes voor de TV gezeten, waarna ze hun mening vastlegden op een vragenlijst. Een tien voor Teletubbies!
Anna bevestigt de uitslag. Ze vindt het programma in een woord fantastisch. Ze kraait van plezier als de baby-omroepster op de beeldbuis verschijnt om het programma in te luiden. En ze huilt echte tranen als de bye-bye zwaaiende baby komt. Wij zijn nog steeds niet aan dat verdriet gewend en snellen naar haar toe, in de veronderstelling dat ze zich heeft bezeerd. Gelukkig kunnen we haar dan troosten door de videoband nog eens te starten. Want meestal vergeten we de televisie op de juiste tijd aan te zetten zodat we de live uitzending doorgaans missen. En het principe van direct herhalen blijkt goed te werken bij peuters, dus waarom zouden wij dat niet doen, als moderne ouders?
Rest mij alleen de vraag, waarom er nu zo nodig een TV programma moest worden ontwikkeld voor zulke kleine kinderen. Luie ouders, misschien?
Reageer
woensdag, juni 23, 2004
TELEVISIE KIJKEN
"Mam, Anna wil televisie kijken. Mogen we met haar kijken?”
“Natuurlijk, zet de videoband van teletubbies maar op.”
“Neehee, bah, we willen cartoons kijken.”
“Maar jullie gingen toch voor Anna kijken?”
“Nou ja, een beetje maar, ook een beetje voor ons, dat weet je toch wel.”
“Vooruit dan maar, kijk maar waar je zin in hebt, maar let wel even op Anna want ik moet eten koken.”
Met zijn vieren op de bank kijken ze naar een vreselijke Duitse cartoon, doorspekt met advertenties voor zoete etenswaar en slecht speelgoed. Plotseling een plof, en het licht en de TV gaan uit. Opnieuw stroomuitval. Het geluid van drie paar rennende voeten naar de tuin. Een oerkreet uit de huiskamer. Anna is weer alleen. Zonder TV op de achtergrond, is er niets aan om met Anna te spelen.
Reageer
"Mam, Anna wil televisie kijken. Mogen we met haar kijken?”
“Natuurlijk, zet de videoband van teletubbies maar op.”
“Neehee, bah, we willen cartoons kijken.”
“Maar jullie gingen toch voor Anna kijken?”
“Nou ja, een beetje maar, ook een beetje voor ons, dat weet je toch wel.”
“Vooruit dan maar, kijk maar waar je zin in hebt, maar let wel even op Anna want ik moet eten koken.”
Met zijn vieren op de bank kijken ze naar een vreselijke Duitse cartoon, doorspekt met advertenties voor zoete etenswaar en slecht speelgoed. Plotseling een plof, en het licht en de TV gaan uit. Opnieuw stroomuitval. Het geluid van drie paar rennende voeten naar de tuin. Een oerkreet uit de huiskamer. Anna is weer alleen. Zonder TV op de achtergrond, is er niets aan om met Anna te spelen.
Reageer
dinsdag, juni 22, 2004
WAARZEGSTER
Vrijdagmiddag gaan we met de collega’s lunchen, in een leuk restaurantje, met helaas dezelfde kaart als overal elders (shaslick, plov, salade). Maakt niets uit, we zitten heel gezellig en daarom smaakt zelfs de lokale wijn goed.
Een oudere dame komt naar onze tafel toe, gekleed in de kleuren en fladders van een zigeunerin, maar de kleren zijn net iets te nieuw. Ze heeft een jongetje bij zich van een jaar of drie, netjes gekleed, waarschijnlijk haar kleinzoon. Een grote mand aan haar arm met spullen.
Ik had haar al bijna weggestuurd, maar nee, mijn vrouwelijke collega’s denken daar anders over. Hun hand moet gelezen worden. De vrouw tuurt in de hand en roept vervolgens hoe aardig de bezitters van deze hand zijn, hoeveel geluk hun nog wacht, dat ze misschien wel eens ziek zullen worden op oudere leeftijd maar dat ze daar weer overheen komen, dat ze misschien wel eens iets naars hebben meegemaakt, vroeger, dat ze een goed betaalde baan hebben. De collega’s zijn helemaal onder de indruk van haar kennis (hoe weet ze dat allemaal, dat kan toch niet) en betalen grif een bedrag dat genoeg is om drie van ons in lunch te voorzien.
De vrouw gaat er vervolgens nog eens lekker voor zitten en geeft een van mijn collega’s een kermis-kettinkje. Ze vertelt dat een vrouw het op haar man voorzien heeft en dat haar relatie in gevaar is. Maar ze is in goed gezelschap, de waarzegster zal deze dreiging op afstand houden. De collega bedankt voor de toegezegde steun en krijgt vervolgens te horen dat ze nogmaals eenzelfde bedrag moet neertellen voor het sieraadje. Als ze vervolgens zegt dat ze het eigenlijk niet wil en liever terug wil geven, wordt ze getrakteerd op een dreigende blik van de nep-zigeunerin en een herinnering aan de populariteit van haar echtgenoot. Ze betaalt en stopt het kettinkje in haar tas.
De waarzegster staat op, pakt haar kleinzoon en gaat (bijna fluitend) naar huis. Ik kan haar hand wel lezen, als ze dat wil. In de nabije toekomst zal er heel wat geld binnenkomen. De Oezbeekse vrouw wil klaarblijkelijk graag bedrogen worden. Echter niet door haar man.
Reageer
Vrijdagmiddag gaan we met de collega’s lunchen, in een leuk restaurantje, met helaas dezelfde kaart als overal elders (shaslick, plov, salade). Maakt niets uit, we zitten heel gezellig en daarom smaakt zelfs de lokale wijn goed.
Een oudere dame komt naar onze tafel toe, gekleed in de kleuren en fladders van een zigeunerin, maar de kleren zijn net iets te nieuw. Ze heeft een jongetje bij zich van een jaar of drie, netjes gekleed, waarschijnlijk haar kleinzoon. Een grote mand aan haar arm met spullen.
Ik had haar al bijna weggestuurd, maar nee, mijn vrouwelijke collega’s denken daar anders over. Hun hand moet gelezen worden. De vrouw tuurt in de hand en roept vervolgens hoe aardig de bezitters van deze hand zijn, hoeveel geluk hun nog wacht, dat ze misschien wel eens ziek zullen worden op oudere leeftijd maar dat ze daar weer overheen komen, dat ze misschien wel eens iets naars hebben meegemaakt, vroeger, dat ze een goed betaalde baan hebben. De collega’s zijn helemaal onder de indruk van haar kennis (hoe weet ze dat allemaal, dat kan toch niet) en betalen grif een bedrag dat genoeg is om drie van ons in lunch te voorzien.
De vrouw gaat er vervolgens nog eens lekker voor zitten en geeft een van mijn collega’s een kermis-kettinkje. Ze vertelt dat een vrouw het op haar man voorzien heeft en dat haar relatie in gevaar is. Maar ze is in goed gezelschap, de waarzegster zal deze dreiging op afstand houden. De collega bedankt voor de toegezegde steun en krijgt vervolgens te horen dat ze nogmaals eenzelfde bedrag moet neertellen voor het sieraadje. Als ze vervolgens zegt dat ze het eigenlijk niet wil en liever terug wil geven, wordt ze getrakteerd op een dreigende blik van de nep-zigeunerin en een herinnering aan de populariteit van haar echtgenoot. Ze betaalt en stopt het kettinkje in haar tas.
De waarzegster staat op, pakt haar kleinzoon en gaat (bijna fluitend) naar huis. Ik kan haar hand wel lezen, als ze dat wil. In de nabije toekomst zal er heel wat geld binnenkomen. De Oezbeekse vrouw wil klaarblijkelijk graag bedrogen worden. Echter niet door haar man.
Reageer
maandag, juni 21, 2004
DRUK IN DE SLAAPKAMER
Afgelopen nacht was het druk in mijn slaapkamer, en dat droomde ik niet. Ik sliep zelfs niet.
11.30: De lichten sprongen aan. Als gevolg van stroomuitval eerder die avond wisten we niet of ze aan of uit waren.
12.00 Anna werd wakker. Fles-actie nodig.
00.30 Papier dat voor het raam hangt om de zon buiten te houden raakte los en begon te ritselen. Plakband-actie nodig.
1.00 Buurjongen kwam thuis van een avondje stappen. Disciplinaire actie nodig.
2.00 Anna wakker. Fles zoek-actie nodig.
2.30 Mug zoemt om mijn hoofd.
3.00 Anna wakker.
3.30 Twintig muggenbulten op de meest ongeschikte plaatsen jeuken vreselijk.
4.00 Anna wakker. Nieuwe fles vul-actie nodig.
4.30 Geliefde draait en grompelt.
5.00 Hond blaft.
6.00 Anna wil opstaan.
8.00 Oei, ik moet opstaan, ik ben zo moe en ik heb hoofdpijn. Ik wil nu eindelijk wel eens slapen.
Reageer
Afgelopen nacht was het druk in mijn slaapkamer, en dat droomde ik niet. Ik sliep zelfs niet.
11.30: De lichten sprongen aan. Als gevolg van stroomuitval eerder die avond wisten we niet of ze aan of uit waren.
12.00 Anna werd wakker. Fles-actie nodig.
00.30 Papier dat voor het raam hangt om de zon buiten te houden raakte los en begon te ritselen. Plakband-actie nodig.
1.00 Buurjongen kwam thuis van een avondje stappen. Disciplinaire actie nodig.
2.00 Anna wakker. Fles zoek-actie nodig.
2.30 Mug zoemt om mijn hoofd.
3.00 Anna wakker.
3.30 Twintig muggenbulten op de meest ongeschikte plaatsen jeuken vreselijk.
4.00 Anna wakker. Nieuwe fles vul-actie nodig.
4.30 Geliefde draait en grompelt.
5.00 Hond blaft.
6.00 Anna wil opstaan.
8.00 Oei, ik moet opstaan, ik ben zo moe en ik heb hoofdpijn. Ik wil nu eindelijk wel eens slapen.
Reageer
zondag, juni 20, 2004
AMBITIEUS
Vrijdagavond, kwart over zes, in de gang op kantoor. Ik ben ietsje later dan normaal, meestal probeer ik om zes uur uiterlijk naar huis te gaan. De baas en de sub-baas van ons kantoor staan ook in de gang en kijken met gejaagde blik om zich heen. Ik herinner mij plotseling, dat dit hun laatste dag is, hun vakantie begint, en besluit hun een prettige vakantie te wensen.
“Vakantie?” Een schamper hoongelach is mijn deel. Ja wij hebben weliswaar vrij, maar dat is geen vakantie. Er moet nog heel wat werk verzet worden, tijdens onze vakantie. En voor;opig hebben we hier vanavond ook nog een paar uur werk.
Opeens realiseer ik me waarom ik nooit het glazen plafond van deze organisatie zal doorbreken. En dat ik dat ook niet wil. Ik ben gewoon niet ambitieus genoeg. Ik ben niet bereid al mijn vakanties, weekends en avonden op te geven. Ik leef maar een keer, en wil daar ook graag van genieten. En blijkbaar kan genieten hier maar tot op bepaalde (functie)hoogte.
Reageer
Vrijdagavond, kwart over zes, in de gang op kantoor. Ik ben ietsje later dan normaal, meestal probeer ik om zes uur uiterlijk naar huis te gaan. De baas en de sub-baas van ons kantoor staan ook in de gang en kijken met gejaagde blik om zich heen. Ik herinner mij plotseling, dat dit hun laatste dag is, hun vakantie begint, en besluit hun een prettige vakantie te wensen.
“Vakantie?” Een schamper hoongelach is mijn deel. Ja wij hebben weliswaar vrij, maar dat is geen vakantie. Er moet nog heel wat werk verzet worden, tijdens onze vakantie. En voor;opig hebben we hier vanavond ook nog een paar uur werk.
Opeens realiseer ik me waarom ik nooit het glazen plafond van deze organisatie zal doorbreken. En dat ik dat ook niet wil. Ik ben gewoon niet ambitieus genoeg. Ik ben niet bereid al mijn vakanties, weekends en avonden op te geven. Ik leef maar een keer, en wil daar ook graag van genieten. En blijkbaar kan genieten hier maar tot op bepaalde (functie)hoogte.
Reageer
zaterdag, juni 19, 2004
ZUIPSCHUITEN
Wat doet een mens op de vroege zaterdagochtend in Tashkent? Wel, wodka proeven natuurlijk. We hebben een soort stokerij in de tuin. Nu de kersen zowel als de abrikozen rijp zijn, maken we kersen en abrikozenlikeur. Het klinkt als een oude-wijven-drankje, maar niets is minder waar, het is erg lekker. Het is dan wel ietsje (ietsje?) sterker dan de gekleurde pleur die bij de lokale slijter te koop staat.
Nu zaten we nogal dik in onze wodka. Kazakhse, Russische, Shymkentse en Oezbeekse. Een paar flessen nog speciaal meegenomen tijdens mijn trip naar Kazakstan. En alvorens te beslissen welke wodka in aanmerking komt voor welke likeur, dient deze eerst geproefd te worden. Het smaakte goed en we hadden een vrolijke zaterdag!
Reageer
Wat doet een mens op de vroege zaterdagochtend in Tashkent? Wel, wodka proeven natuurlijk. We hebben een soort stokerij in de tuin. Nu de kersen zowel als de abrikozen rijp zijn, maken we kersen en abrikozenlikeur. Het klinkt als een oude-wijven-drankje, maar niets is minder waar, het is erg lekker. Het is dan wel ietsje (ietsje?) sterker dan de gekleurde pleur die bij de lokale slijter te koop staat.
Nu zaten we nogal dik in onze wodka. Kazakhse, Russische, Shymkentse en Oezbeekse. Een paar flessen nog speciaal meegenomen tijdens mijn trip naar Kazakstan. En alvorens te beslissen welke wodka in aanmerking komt voor welke likeur, dient deze eerst geproefd te worden. Het smaakte goed en we hadden een vrolijke zaterdag!
Reageer
vrijdag, juni 18, 2004
SHANGHAI GROEP
Afgelopen dagen heeft de Shanghai Groep bij ons huisgehouden. Een poging van 6 belangrijke mannen om tegenwicht te bieden aan de Eurotop. De wereld zou anders eens om kunnen vallen door teveel gewicht aan een kant.
De heren hadden een enkele dagen durende vergadering in het Intercontinental Hotel. Nu zijn deze heren niet de meest populaire bij de diersoort “Mens”. Het zijn namelijk de presidenten van de “stan” landen, Rusland en China. Omdat zij niet zo zorgvuldig met hun onderdanen omspringen, liggen er altijd wel ergens medelanders in een hinderlaag om hun leven kort en overzichtelijk te maken. Zijzelf wensen hun glorietijd nog even te verlengen en daarom worden er exorbitante veiligheidsmaatregelen getroffen in Tashkent. In een zeer ruime cirkel rondom het hotel heeft men de straten afgelsoten met behulp van cordons vrachtwagens. Verkeer kan er niet door, voetgangers wordt het hemd van het lijf gevraagd.
Nu ligt het hotel middenin het centrum, hetgeen betekent dat er lange files ontstaan en sommige mensen zelfs niet in staat zijn om hun werkplek te bereiken, gewone mensen wel te verstaan.
Maar, waar de Eurotop slechts ruziet over wiens vriend de tent mag besturen, kwam de Shanghai Groep vandaag tot wereldverbeterende conclusies:
• De resultaten van deze groep zullen afhangen van de mate van economische samenwerking (what is in a name).
• De gezamelijke belangen zullen worden beschermd.
• Vechten tegen terroristen is ons eerste doel (omschrijving terroristen later te definiëren).
• The Verenigde Staten krijgen een “observer status” over de Shanghai Group (don’t bite the hand that feeds you). Rusland was hier uiteraard niet al te blij mee.
Hieronder de zes machtige mannen die de wereld gaan verbeteren.
Reageer
Afgelopen dagen heeft de Shanghai Groep bij ons huisgehouden. Een poging van 6 belangrijke mannen om tegenwicht te bieden aan de Eurotop. De wereld zou anders eens om kunnen vallen door teveel gewicht aan een kant.
De heren hadden een enkele dagen durende vergadering in het Intercontinental Hotel. Nu zijn deze heren niet de meest populaire bij de diersoort “Mens”. Het zijn namelijk de presidenten van de “stan” landen, Rusland en China. Omdat zij niet zo zorgvuldig met hun onderdanen omspringen, liggen er altijd wel ergens medelanders in een hinderlaag om hun leven kort en overzichtelijk te maken. Zijzelf wensen hun glorietijd nog even te verlengen en daarom worden er exorbitante veiligheidsmaatregelen getroffen in Tashkent. In een zeer ruime cirkel rondom het hotel heeft men de straten afgelsoten met behulp van cordons vrachtwagens. Verkeer kan er niet door, voetgangers wordt het hemd van het lijf gevraagd.
Nu ligt het hotel middenin het centrum, hetgeen betekent dat er lange files ontstaan en sommige mensen zelfs niet in staat zijn om hun werkplek te bereiken, gewone mensen wel te verstaan.
Maar, waar de Eurotop slechts ruziet over wiens vriend de tent mag besturen, kwam de Shanghai Groep vandaag tot wereldverbeterende conclusies:
• De resultaten van deze groep zullen afhangen van de mate van economische samenwerking (what is in a name).
• De gezamelijke belangen zullen worden beschermd.
• Vechten tegen terroristen is ons eerste doel (omschrijving terroristen later te definiëren).
• The Verenigde Staten krijgen een “observer status” over de Shanghai Group (don’t bite the hand that feeds you). Rusland was hier uiteraard niet al te blij mee.
Hieronder de zes machtige mannen die de wereld gaan verbeteren.
Reageer
donderdag, juni 17, 2004
VRIJEN IN DE WINTER
Vanochtend tijdens het ontbijt vertelde Victor een van zijn biologische wetenswaardigheden. De bijen-mannetjes worden, nadat een van hen de koningin heeft bevrucht, doodgestoken. Een van de meer gemene spinnen eet haar mannetje op, nadat zij met hem gepaard heeft.
Een bepaalde sprinkhaan maakt het erg bont. Als zij gepaard heeft, zoekt zij een warm holletje, dat net groot genoeg is voor haar. De man blijft buiten staan in de kou en vriest dood (kan hij niet zelf een holletje maken, zou je zeggen).
Opeens komt een heel gemeen idee op in mijn hoofd. Zou dit niet een goede oplossing zijn voor de diersoort “Mens”? Alleen maar in het begin van de winter vrijen, partner de straat op zonder kleren, huppakee, probleem van de overbevolking opgelost? Geen vastlopende relaties, scheidingen, enzovoorts. En alle babies worden in de zomer geboren, dat is ook wel een prettige bijkomstigheid. Voor de landen rondom de evenaar moet ik nog even een oplossing bedenken. Anders staan die mannen daar eindeloos op straat te wachten tot ze bevriezen. Misschien helpt een massale volksverhuizing. Dat doen bijen ook af en toe.
Reageer
Vanochtend tijdens het ontbijt vertelde Victor een van zijn biologische wetenswaardigheden. De bijen-mannetjes worden, nadat een van hen de koningin heeft bevrucht, doodgestoken. Een van de meer gemene spinnen eet haar mannetje op, nadat zij met hem gepaard heeft.
Een bepaalde sprinkhaan maakt het erg bont. Als zij gepaard heeft, zoekt zij een warm holletje, dat net groot genoeg is voor haar. De man blijft buiten staan in de kou en vriest dood (kan hij niet zelf een holletje maken, zou je zeggen).
Opeens komt een heel gemeen idee op in mijn hoofd. Zou dit niet een goede oplossing zijn voor de diersoort “Mens”? Alleen maar in het begin van de winter vrijen, partner de straat op zonder kleren, huppakee, probleem van de overbevolking opgelost? Geen vastlopende relaties, scheidingen, enzovoorts. En alle babies worden in de zomer geboren, dat is ook wel een prettige bijkomstigheid. Voor de landen rondom de evenaar moet ik nog even een oplossing bedenken. Anders staan die mannen daar eindeloos op straat te wachten tot ze bevriezen. Misschien helpt een massale volksverhuizing. Dat doen bijen ook af en toe.
Reageer
woensdag, juni 16, 2004
EEN STAP VOORWAARTS
Oezbekistan gaat twee satellieten lanceren met hulp van de Russen. Geschatte kosten: per satelliet 60 tot 70 miljoen dollar. De een is een communicatie satelliet en de ander is voor metingen op aarde.
Een interessant bedrag, 140 miljoen dollar. Ik zou weleens willen kijken in de financiën van de overheid. Als het gemiddelde salaris 30 dollar per maand is, hebben ze waarschijnlijk vele jaren moeten sparen om een dergelijke operatie te kunnen bekostigen van de belastinginkomsten.
Ik ben er zeker van dat de gemiddelde Oezbeek heel tevreden zal zijn met een dergelijke doordachte besteding van zijn belastingcentjes. Nu hoeft hij tenminste niet meer uren achter zijn dure laptop te zitten om op een goede verbinding te wachten. En kan hij eindelijk zijn digitale decoder gebruiken voor satelliet TV.
Een nieuwe stap voorwaarts voor Oezbekistan in de technologie!
Reageer
Oezbekistan gaat twee satellieten lanceren met hulp van de Russen. Geschatte kosten: per satelliet 60 tot 70 miljoen dollar. De een is een communicatie satelliet en de ander is voor metingen op aarde.
Een interessant bedrag, 140 miljoen dollar. Ik zou weleens willen kijken in de financiën van de overheid. Als het gemiddelde salaris 30 dollar per maand is, hebben ze waarschijnlijk vele jaren moeten sparen om een dergelijke operatie te kunnen bekostigen van de belastinginkomsten.
Ik ben er zeker van dat de gemiddelde Oezbeek heel tevreden zal zijn met een dergelijke doordachte besteding van zijn belastingcentjes. Nu hoeft hij tenminste niet meer uren achter zijn dure laptop te zitten om op een goede verbinding te wachten. En kan hij eindelijk zijn digitale decoder gebruiken voor satelliet TV.
Een nieuwe stap voorwaarts voor Oezbekistan in de technologie!
Reageer
dinsdag, juni 15, 2004
ZO ZIJN ONZE MANIEREN
Het opvoeden van een kind is een levenslange opgave. Het opvoeden van vier kinderen zou wel eens vier levens kunnen kosten. Een van de aspecten, en niet de minst belangrijke, is het bijbrengen van tafelmanieren. Wat zou het heerlijk zijn om alleen maar te hoeven zeggen: “Doe je knieën onder tafel”, en vervolgens nooit meer knieën te zien waar ze niet horen.
Helaas zijn onze kinderen gezegend met een Oostindische doofheid en een selectief geheugen. Er wordt dus naar hartelust gesmakt, onderuit gezeten en zonder bestek gegeten. Om nog maar niet eens te spreken over neuzen peuteren en dingen die niet zwart op wit neergezet moeten worden.
Teb helpt ook al niet mee aan het bijbrengen van algemene beschaving. Als we iets heel lekkers eten, wat volgens hem regelmatig plaatsvindt, vindt hij het zonde om iets op het bord achter te laten laten liggen en likt dan, onder luidkeelse aanmoediging van het voltallige team, het bord af.
Ons gezin begint af te glijden op de schaal van sociale normen. Getuige de foto’s hieronder. En Anna, die het nog leren moet, kijkt de kunst van Vincent af, hetgeen mij ook al niet hoopvol stemt.
Een lichtpuntje is er echter nog: we mogen dan misschien niet zo netjes eten, we genieten er wel met volle teugen van!
Reageer
Het opvoeden van een kind is een levenslange opgave. Het opvoeden van vier kinderen zou wel eens vier levens kunnen kosten. Een van de aspecten, en niet de minst belangrijke, is het bijbrengen van tafelmanieren. Wat zou het heerlijk zijn om alleen maar te hoeven zeggen: “Doe je knieën onder tafel”, en vervolgens nooit meer knieën te zien waar ze niet horen.
Helaas zijn onze kinderen gezegend met een Oostindische doofheid en een selectief geheugen. Er wordt dus naar hartelust gesmakt, onderuit gezeten en zonder bestek gegeten. Om nog maar niet eens te spreken over neuzen peuteren en dingen die niet zwart op wit neergezet moeten worden.
Teb helpt ook al niet mee aan het bijbrengen van algemene beschaving. Als we iets heel lekkers eten, wat volgens hem regelmatig plaatsvindt, vindt hij het zonde om iets op het bord achter te laten laten liggen en likt dan, onder luidkeelse aanmoediging van het voltallige team, het bord af.
Ons gezin begint af te glijden op de schaal van sociale normen. Getuige de foto’s hieronder. En Anna, die het nog leren moet, kijkt de kunst van Vincent af, hetgeen mij ook al niet hoopvol stemt.
Een lichtpuntje is er echter nog: we mogen dan misschien niet zo netjes eten, we genieten er wel met volle teugen van!
Reageer
maandag, juni 14, 2004
OPA EN OMA VERTELLEN
Was onze kleine Anna pas geleden nog maandig, tussen afgelopen zaterdag en zondag waren Teb en ik samen eeuwig, we werden 100 jaar. Omdat Teb op de veertiende jarig is en ik op de elfde, viel het heugelijke feit tussen twee dagen in.
100 jaar geleden, toen was de auto al uitgevonden, maar nog nauwelijks te vinden op straat. De wereldoorlogen hadden nog niet plaatsgevonden. Maar ik moet niet overdrijven, want van deze 100 jaar hebben we er ruim 45 simultaan geleefd, dus zo lang zijn we nog niet op deze aardbol.
Maar ook 45 jaar geleden zag de wereld er anders uit. Auto’s waren er wel, maar niet zo veel als nu. Wij hadden, net als de meeste mensen, nog geen televisie, hoewel de zwart-wit televisie al wel bestond. We hadden wel een platenspeler, want ook CD’s en DVD’s bestonden nog niet.
Niemand had nog een computer. De post ging door de brievenbus in plaats van per email en internet was ook nog verre toekomstmuziek. Je ging niet pinnen bij de supermarkt, hooguit kon je enkele jaren later een groene betaalcheque of een blauwe postgirocheque uitschrijven. De postgiro overigens is natuurlijk ook geschiedenis.
Er was nog niemand op de maan geweest.
We roepen allebei om het hardst dat we ons nog heel jong voelen. Maar als je erover nadenkt, is het toch al een hele tijd geleden, dat we geboren zijn.
Reageer
Was onze kleine Anna pas geleden nog maandig, tussen afgelopen zaterdag en zondag waren Teb en ik samen eeuwig, we werden 100 jaar. Omdat Teb op de veertiende jarig is en ik op de elfde, viel het heugelijke feit tussen twee dagen in.
100 jaar geleden, toen was de auto al uitgevonden, maar nog nauwelijks te vinden op straat. De wereldoorlogen hadden nog niet plaatsgevonden. Maar ik moet niet overdrijven, want van deze 100 jaar hebben we er ruim 45 simultaan geleefd, dus zo lang zijn we nog niet op deze aardbol.
Maar ook 45 jaar geleden zag de wereld er anders uit. Auto’s waren er wel, maar niet zo veel als nu. Wij hadden, net als de meeste mensen, nog geen televisie, hoewel de zwart-wit televisie al wel bestond. We hadden wel een platenspeler, want ook CD’s en DVD’s bestonden nog niet.
Niemand had nog een computer. De post ging door de brievenbus in plaats van per email en internet was ook nog verre toekomstmuziek. Je ging niet pinnen bij de supermarkt, hooguit kon je enkele jaren later een groene betaalcheque of een blauwe postgirocheque uitschrijven. De postgiro overigens is natuurlijk ook geschiedenis.
Er was nog niemand op de maan geweest.
We roepen allebei om het hardst dat we ons nog heel jong voelen. Maar als je erover nadenkt, is het toch al een hele tijd geleden, dat we geboren zijn.
Reageer
zondag, juni 13, 2004
NAAR HET ZWEMBAD
Op een warme zonnige zondag besluiten wij naar het zwembad te gaan. Het kantooruitje is niet doorgegaan wegens gebrek aan belangstelling, dus wij hebben plotseling een vrije zondag. Helaas valt wegens uitgebreid uitslapen (van mij) de ochtend al in het water. Of juist niet.
Dus berekenen wij, dat als we Anna om twaalf uur in bed leggen, er nog voldoende tijd overblijft om in de middag te gaan. Helaas wordt Anna pas om half zes wakker. Om de tijd te doden, zitten we en famille achter de computer. En raken helemaal verslaafd aan Mah Jong.
Bruin zijn we dus vanmiddag niet geworden. Vierkante ogen hebben we wel. En Anna ik en zijn uitgeslapen. Het zwemmen wordt uitgesteld tot volgende week.
Reageer
Op een warme zonnige zondag besluiten wij naar het zwembad te gaan. Het kantooruitje is niet doorgegaan wegens gebrek aan belangstelling, dus wij hebben plotseling een vrije zondag. Helaas valt wegens uitgebreid uitslapen (van mij) de ochtend al in het water. Of juist niet.
Dus berekenen wij, dat als we Anna om twaalf uur in bed leggen, er nog voldoende tijd overblijft om in de middag te gaan. Helaas wordt Anna pas om half zes wakker. Om de tijd te doden, zitten we en famille achter de computer. En raken helemaal verslaafd aan Mah Jong.
Bruin zijn we dus vanmiddag niet geworden. Vierkante ogen hebben we wel. En Anna ik en zijn uitgeslapen. Het zwemmen wordt uitgesteld tot volgende week.
Reageer
zaterdag, juni 12, 2004
WAARHEIDSLIEVEND
“De abrikozen in onze boom zijn allang rijp.”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes. Niets in onze tuin is nog rijp!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes. En jij bent een stom kind!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Welles!”
Onze kinderen zijn erg waarheidslievend, en bereid hun gezinsleden daarvan luidkeels te overtuigen. Ik zie hier een genetische oorzaak. Vroeger wilde ik mensen ook graag overtuigen, als ze iets fout zagen (in mijn optiek dan toch). Na 45 jaar echter heb ik geleerd, dat het veel minder vermoeiend is, als je dat niet probeert. Mensen vinden vanzelf wel uit wat de waarheid is. Ik ben niet op de wereld om ze dat te vertellen. De abrikozen zijn rijp? Prima, ga vooral je gang en eet lekker van die groene keiharde ballen.
Mijn kinderen hebben een gemiddelde leeftijd van bijna 8 jaar. Ik ben bang dat we nog heel wat wellesen en nietesen zullen moeten doorstaan alvorens zij dat geleerd hebben. En ik ga ze er echt niet van overtuigen! (Welles!)
Reageer
“De abrikozen in onze boom zijn allang rijp.”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes. Niets in onze tuin is nog rijp!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes. En jij bent een stom kind!”
“Nietes!”
“Welles!”
“Nietes!”
“Welles!”
Onze kinderen zijn erg waarheidslievend, en bereid hun gezinsleden daarvan luidkeels te overtuigen. Ik zie hier een genetische oorzaak. Vroeger wilde ik mensen ook graag overtuigen, als ze iets fout zagen (in mijn optiek dan toch). Na 45 jaar echter heb ik geleerd, dat het veel minder vermoeiend is, als je dat niet probeert. Mensen vinden vanzelf wel uit wat de waarheid is. Ik ben niet op de wereld om ze dat te vertellen. De abrikozen zijn rijp? Prima, ga vooral je gang en eet lekker van die groene keiharde ballen.
Mijn kinderen hebben een gemiddelde leeftijd van bijna 8 jaar. Ik ben bang dat we nog heel wat wellesen en nietesen zullen moeten doorstaan alvorens zij dat geleerd hebben. En ik ga ze er echt niet van overtuigen! (Welles!)
Reageer
vrijdag, juni 11, 2004
LOYALITEIT
Het bedrijf waar ik werk, leunt sterk op de loyaliteit van de medewerkers. Helaas is er weinig sprake van reciprociteit. De rechten van de werknemers staan beduidend lager op de ladder dan de rechten van andere bevolkingsgroepen. Natuurlijk hebben Oezbeekse werknemers lagere nieuwswaarde dan noodlijdende Iraakse kinderen.
In Nederland hebben werknemers het niet gemakkelijk, maar hier is het nog iets erger. Er vindt een operatie plaats, waarbij iedereen opnieuw op zijn eigen functie moet solliciteren. Ik heb dat bij mijn vorige functie in Oezbekistan al eens meegemaakt, daar heette het “Reprofiling”. Dit keer heeft het geen specifieke naam.
Het idee hierachter is, dat ons kantoor iets in belang toeneemt omdat we begin volgend jaar een onafhankelijk kantoor worden, terwijl we tot nog toe onder Kazakhstan ressorteerden. Als gevolg daarvan schuiven bijna alle functies een graadje op. De oude functies komen te vervallen, en het personeel moet opnieuw solliciteren.
De rat race neemt een aanvang. De baas stimuleert zelfs mensen om op de functie van een collega te solliciteren. Deze collega solliciteert slechts op zijn eigen functie. Mensen krijgen sollicitatie gesprekken, waarbij ze vragenijsten over onze organisatie moeten invullen en op vragen moeten antwoorden, waarop de vragenstellers hun antwoord eigenlijk allang kennen. Ze werken vaak al jaren hier dus het is allang duidelijk wat ze al dan niet kunnen en bereid zijn te doen.
Vervolgens verkeren ze in totale onzekerheid, tot een paar dagen voor het contracteinde, maar het is ook wel eens daarna geweest. Aangezien de meeste salarissen hier tussen de 500 en 1000 dollar per maand liggen en buiten ons kantoor rond de 30 dollar, is het wachten voor de meesten een hard gelag. Met navenant effect op de sfeer en de humeuren.
Vandaag is mijn kamergenoot voor het laatst. Of niet. Zij heeft namelijk nog 60 vakantiedagen. Voorheen werd het haar niet toegestaan, deze op te nemen. Haar contract loopt af per eind juni, dus ze heeft besloten wat vakantie op te nemen. Ze heeft de afgelopen maanden drie keer moeten solliciteren op haar eigen functie, want iedere keer werd er opnieuw met de vacature geadverteerd om onduidelijke reden. Vermoedelijk was zij de enige geschikte kandidaat maar niet de door de baas gewenst. Hoe dan ook, het is haar nog steeds niet medegedeeld of haar contract wordt verlengd of niet. Dus gaat zij vanavond naar huis, zonder te weten of zij een baan heeft.
Aankomende zondag is er een gezellig uitje, met werknemers en hun families. Het management is verbaasd dat er maar zes mensen zich hebben aangemeld.
Reageer
Het bedrijf waar ik werk, leunt sterk op de loyaliteit van de medewerkers. Helaas is er weinig sprake van reciprociteit. De rechten van de werknemers staan beduidend lager op de ladder dan de rechten van andere bevolkingsgroepen. Natuurlijk hebben Oezbeekse werknemers lagere nieuwswaarde dan noodlijdende Iraakse kinderen.
In Nederland hebben werknemers het niet gemakkelijk, maar hier is het nog iets erger. Er vindt een operatie plaats, waarbij iedereen opnieuw op zijn eigen functie moet solliciteren. Ik heb dat bij mijn vorige functie in Oezbekistan al eens meegemaakt, daar heette het “Reprofiling”. Dit keer heeft het geen specifieke naam.
Het idee hierachter is, dat ons kantoor iets in belang toeneemt omdat we begin volgend jaar een onafhankelijk kantoor worden, terwijl we tot nog toe onder Kazakhstan ressorteerden. Als gevolg daarvan schuiven bijna alle functies een graadje op. De oude functies komen te vervallen, en het personeel moet opnieuw solliciteren.
De rat race neemt een aanvang. De baas stimuleert zelfs mensen om op de functie van een collega te solliciteren. Deze collega solliciteert slechts op zijn eigen functie. Mensen krijgen sollicitatie gesprekken, waarbij ze vragenijsten over onze organisatie moeten invullen en op vragen moeten antwoorden, waarop de vragenstellers hun antwoord eigenlijk allang kennen. Ze werken vaak al jaren hier dus het is allang duidelijk wat ze al dan niet kunnen en bereid zijn te doen.
Vervolgens verkeren ze in totale onzekerheid, tot een paar dagen voor het contracteinde, maar het is ook wel eens daarna geweest. Aangezien de meeste salarissen hier tussen de 500 en 1000 dollar per maand liggen en buiten ons kantoor rond de 30 dollar, is het wachten voor de meesten een hard gelag. Met navenant effect op de sfeer en de humeuren.
Vandaag is mijn kamergenoot voor het laatst. Of niet. Zij heeft namelijk nog 60 vakantiedagen. Voorheen werd het haar niet toegestaan, deze op te nemen. Haar contract loopt af per eind juni, dus ze heeft besloten wat vakantie op te nemen. Ze heeft de afgelopen maanden drie keer moeten solliciteren op haar eigen functie, want iedere keer werd er opnieuw met de vacature geadverteerd om onduidelijke reden. Vermoedelijk was zij de enige geschikte kandidaat maar niet de door de baas gewenst. Hoe dan ook, het is haar nog steeds niet medegedeeld of haar contract wordt verlengd of niet. Dus gaat zij vanavond naar huis, zonder te weten of zij een baan heeft.
Aankomende zondag is er een gezellig uitje, met werknemers en hun families. Het management is verbaasd dat er maar zes mensen zich hebben aangemeld.
Reageer
donderdag, juni 10, 2004
EEN WIJZE LES
Ik stapte de Schoenenreus binnen. De kwaliteit van de schoenen was rampzalig, maar ja, ik moest een paar sandalen voor Anna hebben. Meteen bij binnenkomst werd ik tegengehoudem door een wat morsig jongmens, die me gebood mijn rugtas af te geven. Ik raakte behoorlijk geirriteerd, want mijn geld zat tussen alle rotzooi en ik moest eerst de hele tas ondersteboven gooien om het te vinden, waarna de tas vervolgens niet meer dicht ging als gevolg van de omvang van de inhoud, die nu minder strak gepakt was.
Achter mij in de rij stond een jonge vrouw met een bleek sproetig gezicht en sluik haar.
Terwijl ik de tas aan het volproppen was, riep iemand:”He, Herma.” Ik keek verbaasd om. Het was de vrouw achter me. “Ja, jij kent mij natuurlijk niet meer, maar ik jou wel! Ik was vroeger je schoonzus. Ik ben getrouwd met Hans.” Snel liet ik mijn exen-leven in mijn hoofd de revue passeren. Een zwager Hans was daar echter niet bij, noch kon ik mij deze vrouw herinneren. Ik knikte echter quasi enthousiast en vroeg hoe het met haar ging.
“Niet zo goed, ik heb al heel lang een rare ziekte die nooit meer overgaat.” Zij toonde mij haar voet. De teen was in ernstige staat van verval. Ik vroeg mij in een ondeelbaar moment af, wat zij in vredesnaam in de Schoenenreus deed. Een beetje van mijn stuk, probeerde ik een nieuw onderwerp:”En, heb je kinderen?”
Ze barstte in huilen uit. “Je begrijpt helemaal niet hoe erg het is. Ik wil heel graag kinderen maar dat kan toch niet!” Daar stond ik, middenin een volle winkel, met een vrouw die volkomen overstuur was.
Toen werd ik wakker. En begreep de wijze les. Ik had niet naar Molokai, een film over een lepra-kolonie op Hawai, moeten kijken vlak voordat ik naar bed ging. Het kijken naar puisten, stompen waar vroeger ledematen zaten en verfrummelde oren had mijn fantasie geen goed gedaan.
Reageer
Ik stapte de Schoenenreus binnen. De kwaliteit van de schoenen was rampzalig, maar ja, ik moest een paar sandalen voor Anna hebben. Meteen bij binnenkomst werd ik tegengehoudem door een wat morsig jongmens, die me gebood mijn rugtas af te geven. Ik raakte behoorlijk geirriteerd, want mijn geld zat tussen alle rotzooi en ik moest eerst de hele tas ondersteboven gooien om het te vinden, waarna de tas vervolgens niet meer dicht ging als gevolg van de omvang van de inhoud, die nu minder strak gepakt was.
Achter mij in de rij stond een jonge vrouw met een bleek sproetig gezicht en sluik haar.
Terwijl ik de tas aan het volproppen was, riep iemand:”He, Herma.” Ik keek verbaasd om. Het was de vrouw achter me. “Ja, jij kent mij natuurlijk niet meer, maar ik jou wel! Ik was vroeger je schoonzus. Ik ben getrouwd met Hans.” Snel liet ik mijn exen-leven in mijn hoofd de revue passeren. Een zwager Hans was daar echter niet bij, noch kon ik mij deze vrouw herinneren. Ik knikte echter quasi enthousiast en vroeg hoe het met haar ging.
“Niet zo goed, ik heb al heel lang een rare ziekte die nooit meer overgaat.” Zij toonde mij haar voet. De teen was in ernstige staat van verval. Ik vroeg mij in een ondeelbaar moment af, wat zij in vredesnaam in de Schoenenreus deed. Een beetje van mijn stuk, probeerde ik een nieuw onderwerp:”En, heb je kinderen?”
Ze barstte in huilen uit. “Je begrijpt helemaal niet hoe erg het is. Ik wil heel graag kinderen maar dat kan toch niet!” Daar stond ik, middenin een volle winkel, met een vrouw die volkomen overstuur was.
Toen werd ik wakker. En begreep de wijze les. Ik had niet naar Molokai, een film over een lepra-kolonie op Hawai, moeten kijken vlak voordat ik naar bed ging. Het kijken naar puisten, stompen waar vroeger ledematen zaten en verfrummelde oren had mijn fantasie geen goed gedaan.
Reageer
woensdag, juni 09, 2004
CONVERTIBILITEIT
The sum is sinds enige tijd convertibel. Niet dat dat ook is wat het lijkt. Want als gevolg van de convertibiliteit heeft de regering zich genoodzaakt gezien, de export en import van deze fantastische munteenheid aan banden te leggen. Tot zover convertibel dus.
Het probleem doet zich namelijk voor, dat 40% van de geldhoeveelheid omgaat in de handen van “zwarte markt handelaars” (die overigens volgens de regering uiteraard niet bestaan). Ondanks dat de wisselkoers bij banken en in de zwarte markt volkomen gelijk is, prefereren mensen nog steeds op straat te wisselen. Bij banken is er vaak niet voldoende geldvoorraad, lange rijen en je moet je legitimeren.
De oplossing lijkt simpel. Voorzie de banken van meer geld. Dit echter zou inflatie in de hand kunnen werken, en aangezien de regering er zo trots op is dat de sum in de afgelopen jaren in waarde is gestegen ten opzichte van de dollar, willen ze dat natuurlijk vermijden. Daarom hebben ze nu hun eigen pasklare oplossing: de import en export van de sum is beperkt to 50 minimum salarissen. En het minimum salaris ligt op dit moment op $5.50 per maand.
Reageer
The sum is sinds enige tijd convertibel. Niet dat dat ook is wat het lijkt. Want als gevolg van de convertibiliteit heeft de regering zich genoodzaakt gezien, de export en import van deze fantastische munteenheid aan banden te leggen. Tot zover convertibel dus.
Het probleem doet zich namelijk voor, dat 40% van de geldhoeveelheid omgaat in de handen van “zwarte markt handelaars” (die overigens volgens de regering uiteraard niet bestaan). Ondanks dat de wisselkoers bij banken en in de zwarte markt volkomen gelijk is, prefereren mensen nog steeds op straat te wisselen. Bij banken is er vaak niet voldoende geldvoorraad, lange rijen en je moet je legitimeren.
De oplossing lijkt simpel. Voorzie de banken van meer geld. Dit echter zou inflatie in de hand kunnen werken, en aangezien de regering er zo trots op is dat de sum in de afgelopen jaren in waarde is gestegen ten opzichte van de dollar, willen ze dat natuurlijk vermijden. Daarom hebben ze nu hun eigen pasklare oplossing: de import en export van de sum is beperkt to 50 minimum salarissen. En het minimum salaris ligt op dit moment op $5.50 per maand.
Reageer
dinsdag, juni 08, 2004
KLEINE MEISJES WORDEN GROOT
De gisteren gevoerde discussie tussen Elodie en mij bracht mij aan het denken over andere borst-gerelateerde onderwerpen. En over mijn grote verdriet. Want Anna wil niet meer aan de borst. Sinds een week of wat spuugt ze erop. Waar ze de ene avond nog vol enthousiasme lag te slobberen, wendde ze de volgende avond haar hoofd af met een vies gezicht en duwde me met twee handen weg, alsof er een levensgrote harige rups voor haar neus hing te bungelen in plaats van een sappige goed gevulde borst.
Ik hoopte nog dat het tijdelijk zou zijn, maar nee, elke dag speelde zich hetzelfde tafereel af. Ik zei stoer dat het eigenlijk wel prima was zo, ze is tenslotte 13 maanden, lekker makkelijk voortaan. Maar stiekempjes vond ik er natuurlijk helemaal niets aan. Mijn laatste kind stopt er zelf mee! De andere drie heb ik met veel moeite van de borst moeten sleuren, maar Anna zegt bedankt, drink het zelf maar op. Nooit meer zo’n lekker zacht warm bolletje aan de borst…
We houden dit nieuws echter nog even voor ons. Op het werk zijn namelijk regelmatig lange, saaie en behoorlijk nutteloze vergaderingen. En ze lopen altijd vreselijk uit. Maar ik moet om half zeven uiterlijk naar huis, ik moet immers borstvoeding geven? Anna doet echter niet mee aan deze bedriegerij. En ik zal binnenkort ook door de mand vallen, aangezien mijn borstomvang met meer dan de helft is geslonken!
Reageer
De gisteren gevoerde discussie tussen Elodie en mij bracht mij aan het denken over andere borst-gerelateerde onderwerpen. En over mijn grote verdriet. Want Anna wil niet meer aan de borst. Sinds een week of wat spuugt ze erop. Waar ze de ene avond nog vol enthousiasme lag te slobberen, wendde ze de volgende avond haar hoofd af met een vies gezicht en duwde me met twee handen weg, alsof er een levensgrote harige rups voor haar neus hing te bungelen in plaats van een sappige goed gevulde borst.
Ik hoopte nog dat het tijdelijk zou zijn, maar nee, elke dag speelde zich hetzelfde tafereel af. Ik zei stoer dat het eigenlijk wel prima was zo, ze is tenslotte 13 maanden, lekker makkelijk voortaan. Maar stiekempjes vond ik er natuurlijk helemaal niets aan. Mijn laatste kind stopt er zelf mee! De andere drie heb ik met veel moeite van de borst moeten sleuren, maar Anna zegt bedankt, drink het zelf maar op. Nooit meer zo’n lekker zacht warm bolletje aan de borst…
We houden dit nieuws echter nog even voor ons. Op het werk zijn namelijk regelmatig lange, saaie en behoorlijk nutteloze vergaderingen. En ze lopen altijd vreselijk uit. Maar ik moet om half zeven uiterlijk naar huis, ik moet immers borstvoeding geven? Anna doet echter niet mee aan deze bedriegerij. En ik zal binnenkort ook door de mand vallen, aangezien mijn borstomvang met meer dan de helft is geslonken!
Reageer
maandag, juni 07, 2004
KINDEREN EN DRONKEN MENSEN
Gelukkig is mijn geliefde nooit dronken, want ik krijg meer waarheid te horen dan mij lief is van mijn acht jaar oude bijdehandte dochter. Op de foto is te zien hoe ze enkele jaren geleden nog lief was voor haar moeder. Lees het verslag van hedenochtend en oordeel zelf. Om acht uur steek ik mijn hoofd door het raam van de kinderkamer, en zie dat mijn kinderen al op zijn en aan het koe-handelen.
“Ik bied 20 euro”.
“50 Euro”.
“Stommerd, denk je dat je dat varken krijgt voor zo’n klein beetje geld?” (Elo)
Ik meng mij vanuit het raam in de de discussie:
“Kindertjes, komen jullie nog even ontbijten voordat ik wegga?”
“Wegga, hoezo, waar moet je nu weer heen?” (Elo, haar schoolvakantie is begonnen)
“Naar het werk natuurlijk, het is maandag”.
“O, maandag, stomme kut-pianoles.”
Even later, aan tafel, bemoeit ze zich weer met dingen die haar niet aan gaan, dus ik vertel haar dat ze een oude bes is.
“Oude bes? Niks oude bes. Ik ben niet oud, jij bent pas oud!”
Vervolgens:
“Zeg heb jij eigenlijk wel een BH aan?” (Ik loop nog in mijn ochtendkleedje.)
“Nee, hoezo?”
“Nou, je borsten hangen zo.”
Soms, heel soms, vind ik het niet erg om naar het werk te gaan.
Reageer
Gelukkig is mijn geliefde nooit dronken, want ik krijg meer waarheid te horen dan mij lief is van mijn acht jaar oude bijdehandte dochter. Op de foto is te zien hoe ze enkele jaren geleden nog lief was voor haar moeder. Lees het verslag van hedenochtend en oordeel zelf. Om acht uur steek ik mijn hoofd door het raam van de kinderkamer, en zie dat mijn kinderen al op zijn en aan het koe-handelen.
“Ik bied 20 euro”.
“50 Euro”.
“Stommerd, denk je dat je dat varken krijgt voor zo’n klein beetje geld?” (Elo)
Ik meng mij vanuit het raam in de de discussie:
“Kindertjes, komen jullie nog even ontbijten voordat ik wegga?”
“Wegga, hoezo, waar moet je nu weer heen?” (Elo, haar schoolvakantie is begonnen)
“Naar het werk natuurlijk, het is maandag”.
“O, maandag, stomme kut-pianoles.”
Even later, aan tafel, bemoeit ze zich weer met dingen die haar niet aan gaan, dus ik vertel haar dat ze een oude bes is.
“Oude bes? Niks oude bes. Ik ben niet oud, jij bent pas oud!”
Vervolgens:
“Zeg heb jij eigenlijk wel een BH aan?” (Ik loop nog in mijn ochtendkleedje.)
“Nee, hoezo?”
“Nou, je borsten hangen zo.”
Soms, heel soms, vind ik het niet erg om naar het werk te gaan.
Reageer
zondag, juni 06, 2004
EEN LEUKE TIJD
Humanitaire organisaties werken van nature in landen waar mensen het niet goed hebben. Nu is Oezbekistan nog niet de slechtste plaats. Er is armoede, maar niet zo schrijnend als bij voorbeeld in delen van Afrika. Er is honger en ondervoeding, maar mensen gaan er over het algemeen niet dood aan. En er is een heel groot sociaal (familie) vangnet, men helpt elkaar.
In landen als Soedan is dat waarschijnlijk anders. Misschien willen mensen elkaar wel helpen, maar er is niets, en honderdduizenden mensen gaan dood van de honger.
Vorige week hadden we een afscheidsfeestje, van Nederlanders die voor korte tijd in Soedan gaan werken. Ik heb ze een leuke tijd toegewenst. De volgende avond al zagen we beelden op televisie over het westen van Soedan, waar 300.000 mensen mogelijk van de honger zullen sterven. Hun veelkleurige kleding in schrille tegenstelling met de wanhoop op hun gezichten. En ik voelde me een beetje dom. Hoe kun je nu iemand een leuke tijd wensen, die daarheen gaat.
Toch is het niet helemaal onwaar. Ook de humanitaire hulpverleners zijn mensen. Waar we ook wonen, we proberen het gezellig te maken, gaan naar feestjes, doen leuke dingen. Soms is dat raar, dan heb je het gevoel dat je alles hebt en de anderen niets. Maar je kunt problemen van die omvang helaas niet in je eentje oplossen, misschien zijn ze zelfs helemaal niet oplosbaar. Het is dus niet zo dat het ons niet kan schelen. Wij doen ons best en proberen het dan zelf ook nog leuk te hebben. En zien tot onze teleurstelling, dat al die humanitaire hulp maar weinig helpt.
Reageer
Humanitaire organisaties werken van nature in landen waar mensen het niet goed hebben. Nu is Oezbekistan nog niet de slechtste plaats. Er is armoede, maar niet zo schrijnend als bij voorbeeld in delen van Afrika. Er is honger en ondervoeding, maar mensen gaan er over het algemeen niet dood aan. En er is een heel groot sociaal (familie) vangnet, men helpt elkaar.
In landen als Soedan is dat waarschijnlijk anders. Misschien willen mensen elkaar wel helpen, maar er is niets, en honderdduizenden mensen gaan dood van de honger.
Vorige week hadden we een afscheidsfeestje, van Nederlanders die voor korte tijd in Soedan gaan werken. Ik heb ze een leuke tijd toegewenst. De volgende avond al zagen we beelden op televisie over het westen van Soedan, waar 300.000 mensen mogelijk van de honger zullen sterven. Hun veelkleurige kleding in schrille tegenstelling met de wanhoop op hun gezichten. En ik voelde me een beetje dom. Hoe kun je nu iemand een leuke tijd wensen, die daarheen gaat.
Toch is het niet helemaal onwaar. Ook de humanitaire hulpverleners zijn mensen. Waar we ook wonen, we proberen het gezellig te maken, gaan naar feestjes, doen leuke dingen. Soms is dat raar, dan heb je het gevoel dat je alles hebt en de anderen niets. Maar je kunt problemen van die omvang helaas niet in je eentje oplossen, misschien zijn ze zelfs helemaal niet oplosbaar. Het is dus niet zo dat het ons niet kan schelen. Wij doen ons best en proberen het dan zelf ook nog leuk te hebben. En zien tot onze teleurstelling, dat al die humanitaire hulp maar weinig helpt.
Reageer
zaterdag, juni 05, 2004
NOOIT EENS EEN DIER
Op een zonnige middag kwam onze 16-jarige buurjongen aan de deur, gewapend met drie snoezige babypoesjes. Elodie mocht er eentje uitkiezen. Waarschijnlijk had de jongen al langs meerdere deuren geleurd, voordat hij bij ons kwam, maar Elodie dacht daar natuurlijk anders over. In tranen belde zij mij op kantoor.
“Mama, ik mag een gratis poesje uitzoeken, maar Teb laat me niet!”
Het feit, dat ik me aan de zijde van Teb schaarde, maakte mij er als moeder natuurlijk niet populairder op. Ik moest echter werken en stelde de discussie even uit, die uiteraard na zessen in alle hevigheid oplaaide. Ik hield voet bij stuk, terwijl zich in mijn hoofd de film afspeelde van een luid blaffende hond, die ’s morgens om vijf uur een krijsende kat door de tuin achterna zit. Of een kat die met een sardonische grijns zijn lippen aflikt, nadat hij een heerlijk caviaatje heeft verorberd en zich zit te verheugen op zijn toetje van verse parkiet.
Geen van deze argumenten sneed hout, volgens Elodie. Ik was gewoon niet aardig, en, bovenal, niet eerlijk.
“Je bent gemeen, mama. Ik mag nooit eens een dier van jou!”
Waarbij ze gemakshalve voorbij ging aan het feit, dat ze reeds in het bezit is van twee cavia’s, een hond, een parkiet en een schildpad. En dan hebben we het nog niet eens over de tweekrokodillen, de tijger en de octopus die in het zwembad liggen te luieren.
Reageer
Op een zonnige middag kwam onze 16-jarige buurjongen aan de deur, gewapend met drie snoezige babypoesjes. Elodie mocht er eentje uitkiezen. Waarschijnlijk had de jongen al langs meerdere deuren geleurd, voordat hij bij ons kwam, maar Elodie dacht daar natuurlijk anders over. In tranen belde zij mij op kantoor.
“Mama, ik mag een gratis poesje uitzoeken, maar Teb laat me niet!”
Het feit, dat ik me aan de zijde van Teb schaarde, maakte mij er als moeder natuurlijk niet populairder op. Ik moest echter werken en stelde de discussie even uit, die uiteraard na zessen in alle hevigheid oplaaide. Ik hield voet bij stuk, terwijl zich in mijn hoofd de film afspeelde van een luid blaffende hond, die ’s morgens om vijf uur een krijsende kat door de tuin achterna zit. Of een kat die met een sardonische grijns zijn lippen aflikt, nadat hij een heerlijk caviaatje heeft verorberd en zich zit te verheugen op zijn toetje van verse parkiet.
Geen van deze argumenten sneed hout, volgens Elodie. Ik was gewoon niet aardig, en, bovenal, niet eerlijk.
“Je bent gemeen, mama. Ik mag nooit eens een dier van jou!”
Waarbij ze gemakshalve voorbij ging aan het feit, dat ze reeds in het bezit is van twee cavia’s, een hond, een parkiet en een schildpad. En dan hebben we het nog niet eens over de tweekrokodillen, de tijger en de octopus die in het zwembad liggen te luieren.
Reageer
vrijdag, juni 04, 2004
REGISTRATIE
Een nieuw decreet van de Oezbeekse regering schrijft herregistratie voor van alle internationale NGO’s (niet-regerings organisaties in slecht Nederlands) bij het Ministerie van Justitie. Een mogelijkheid van registratie biedt tevens de mogelijkheid van weigeren.
Als gevolg van deze regelingen hebben dus een aantal organisaties geen toestemming meer gekregen om nog langer in Oezbekistan te opereren. Een van hen is de Soros Foundation. Ondanks aandringen van de Amerikaanse regering is registratie onlangs definitief geweigerd. Een van de redenen was dat “Soros de politiek van de regering in diskrediet bracht” en de “essentie van sociaal-economische, publieke en politieke hervormingen verstoorde.” Voorwaar klare taal.
Soros opened zijn deuren in Oezbekistan in 1996 en heeft sindsdien 22 miljoen dollar uitgegeven aan steun. De organisatie heeft bijna alle universiteiten en meer dan 100 middelbare scholen uitgerust met computers en internet toegang.
Soros Open Society Institute moet weg uit Oezbekistan, en daarmee is dit land volgens George Soros zelf naast Belarus het enige land dat deze organisatie weigert toe te laten. Niet verwonderlijk voor een organisatie die erop gericht is, de democratie te bevorderen.
Reageer
Een nieuw decreet van de Oezbeekse regering schrijft herregistratie voor van alle internationale NGO’s (niet-regerings organisaties in slecht Nederlands) bij het Ministerie van Justitie. Een mogelijkheid van registratie biedt tevens de mogelijkheid van weigeren.
Als gevolg van deze regelingen hebben dus een aantal organisaties geen toestemming meer gekregen om nog langer in Oezbekistan te opereren. Een van hen is de Soros Foundation. Ondanks aandringen van de Amerikaanse regering is registratie onlangs definitief geweigerd. Een van de redenen was dat “Soros de politiek van de regering in diskrediet bracht” en de “essentie van sociaal-economische, publieke en politieke hervormingen verstoorde.” Voorwaar klare taal.
Soros opened zijn deuren in Oezbekistan in 1996 en heeft sindsdien 22 miljoen dollar uitgegeven aan steun. De organisatie heeft bijna alle universiteiten en meer dan 100 middelbare scholen uitgerust met computers en internet toegang.
Soros Open Society Institute moet weg uit Oezbekistan, en daarmee is dit land volgens George Soros zelf naast Belarus het enige land dat deze organisatie weigert toe te laten. Niet verwonderlijk voor een organisatie die erop gericht is, de democratie te bevorderen.
Reageer
donderdag, juni 03, 2004
HET SPOOR VAN DE PRESIDENT
Afgelopen vrijdag stonden wij in de rij te wachten tot de president voorbij was. Hij bleek zich richting vliegveld te verplaatsen, op weg naar Ashgabad. Helaas voelde hij onderweg een hobbeltje. Zijn chauffeur kreeg een uitbrander, de verantwoordelijke ambtenaar werd hoogstwaarschijnlijk ontslagen.
De volgende dag deden 12 grote werkwagens hun intrede, bulldozers, stoomwalzen en hoe ze verder ook mogen heten. En tientallen werlieden. De weg werd afgesloten. Er werd koortsachtig gewerkt.
Maandagochtend is de weg een feest voor onze ogen. Zwart en spiegelglad. De president hoeft niet meer naar the vliegveld, hij kan rustig hier opstijgen. Helaas is de vreugde beperkt. Het gaat namelijk om een stukje van 800 meter, waarna de weg richting luchthaven rechtsaf de rondweg opdraait. En direct na deze afslag bevindt de weg zich nog steeds in zijn oude staat van gatenkaas.
Dit spoor vindt men door heel Tashkent, en het wordt “Presidential Road” genoemd. Overal waar hij regelmatig rijdt, is de weg in goede staat, slaat men af, dan is het over. Deze Road eindigt, uiteraard, in de oprijlaan naar zijn paleis.
Reageer
Afgelopen vrijdag stonden wij in de rij te wachten tot de president voorbij was. Hij bleek zich richting vliegveld te verplaatsen, op weg naar Ashgabad. Helaas voelde hij onderweg een hobbeltje. Zijn chauffeur kreeg een uitbrander, de verantwoordelijke ambtenaar werd hoogstwaarschijnlijk ontslagen.
De volgende dag deden 12 grote werkwagens hun intrede, bulldozers, stoomwalzen en hoe ze verder ook mogen heten. En tientallen werlieden. De weg werd afgesloten. Er werd koortsachtig gewerkt.
Maandagochtend is de weg een feest voor onze ogen. Zwart en spiegelglad. De president hoeft niet meer naar the vliegveld, hij kan rustig hier opstijgen. Helaas is de vreugde beperkt. Het gaat namelijk om een stukje van 800 meter, waarna de weg richting luchthaven rechtsaf de rondweg opdraait. En direct na deze afslag bevindt de weg zich nog steeds in zijn oude staat van gatenkaas.
Dit spoor vindt men door heel Tashkent, en het wordt “Presidential Road” genoemd. Overal waar hij regelmatig rijdt, is de weg in goede staat, slaat men af, dan is het over. Deze Road eindigt, uiteraard, in de oprijlaan naar zijn paleis.
Reageer
woensdag, juni 02, 2004
DE DOCHTER VAN DE PRESIDENT
Voor ons kantoor lopen drie gewapende, groen gejaste, ernstig kijkende agenten met wapenstok; aan de overkant, op de linker en rechterhoek een groep met dezelfde samenstelling. Wij hebben onze auto’s van hun gebruikelijke standplaats moeten verwijderen en zover weg moeten zetten, dat we beter te voet hadden kunnen komen. Onze eigen guards kijken met gejaagde blik in het rond en fluisteren tegen elkaar door hun mobilofoons. Op het dak zit een man geknield. Gaat het daarom? Is dat de terrorist? Nee, het blijkt ook een agent te zijn.
Het is namelijk “International Children’s Day”. Het kantoor heeft besloten, op deze dag het uitkomen van een boek over het opvoeden van kinderen in het Oezbeeks groots te vieren. En daarbij is ook de dochter van de president uitgenodigd.
Er zijn natuurlijk hele volksstammen die de president zowel als zijn dochter graag met gezwinde spoed naar de eeuwige jachtvelden zouden laten verhuizen. Zo’n meisje dat de helft van de belastinggelden opfeest, en dan met de genen van haar vader, moet wel een uiterst twijfelachtig lid der mensheid zijn. Vele mensen dragen al onuitwisbare sporen van het beleid van haar vader. En zij is een rijzende ster in de politiek. Ons kantoor echter nodigt haar uit als eregast; het hoofd breken over dit soort zaken staat niet in onze job description.
Het is vreemd, maar de aanwezigheid van al die beveiliging heeft een averechts effect. Ik begin ook een beetje angstig te worden. Ik ga om me heen kijken en meen mensen te zien stoppen die hier niets te zoeken hebben. Tijd om op tijd naar huis te gaan!
Reageer
Voor ons kantoor lopen drie gewapende, groen gejaste, ernstig kijkende agenten met wapenstok; aan de overkant, op de linker en rechterhoek een groep met dezelfde samenstelling. Wij hebben onze auto’s van hun gebruikelijke standplaats moeten verwijderen en zover weg moeten zetten, dat we beter te voet hadden kunnen komen. Onze eigen guards kijken met gejaagde blik in het rond en fluisteren tegen elkaar door hun mobilofoons. Op het dak zit een man geknield. Gaat het daarom? Is dat de terrorist? Nee, het blijkt ook een agent te zijn.
Het is namelijk “International Children’s Day”. Het kantoor heeft besloten, op deze dag het uitkomen van een boek over het opvoeden van kinderen in het Oezbeeks groots te vieren. En daarbij is ook de dochter van de president uitgenodigd.
Er zijn natuurlijk hele volksstammen die de president zowel als zijn dochter graag met gezwinde spoed naar de eeuwige jachtvelden zouden laten verhuizen. Zo’n meisje dat de helft van de belastinggelden opfeest, en dan met de genen van haar vader, moet wel een uiterst twijfelachtig lid der mensheid zijn. Vele mensen dragen al onuitwisbare sporen van het beleid van haar vader. En zij is een rijzende ster in de politiek. Ons kantoor echter nodigt haar uit als eregast; het hoofd breken over dit soort zaken staat niet in onze job description.
Het is vreemd, maar de aanwezigheid van al die beveiliging heeft een averechts effect. Ik begin ook een beetje angstig te worden. Ik ga om me heen kijken en meen mensen te zien stoppen die hier niets te zoeken hebben. Tijd om op tijd naar huis te gaan!
Reageer
dinsdag, juni 01, 2004
SYSTEMATISCHE DISCUSSIE
Op 2 maart schreef ik al in het weblog, dat hier de seizoenen op andere dagen beginnen dan elders in de wereld. En aangezien zich sindsdien alweer drie maanden voltrokken hebben, kon zich gisteren de volgende discussie voordoen:
"Het is koel vandaag. Maar dat is normaal. Morgen zal het veel warmer worden, want dan begint de zomer."
"Wat gek. In de rest van de wereld begint de zomer pas over drie weken. Dat is afhankelijk van de stand van de zon."
"Heel onlogisch. Bij ons hangt het alleen van het weer af. Veel begrijpelijker."
"Dus in Kazakhstan, waar het nu nog heel koud is, begint de zomer pas later? Volgens mij hangt het af van een regeringsbeslissing, bij jullie, en niet van het weer."
"Nee hoor, dat kan niet. Maar de zomer in Kazakhstan begint gewoon morgen. Ik weet ook niet waarom. Wanneer begint de zomer in Nederland dan?"
"Net zoals in veel andere landen op 21 juni".
"En de herfts dan? En de lente en winter?"
"Allemaal rond de 21ste, afhankelijk van de zonnestand".
"O nu snap ik het. Dus het nieuwe jaar begint bij jullie op 21 december in plaats van 1 januari".
Reageer
Op 2 maart schreef ik al in het weblog, dat hier de seizoenen op andere dagen beginnen dan elders in de wereld. En aangezien zich sindsdien alweer drie maanden voltrokken hebben, kon zich gisteren de volgende discussie voordoen:
"Het is koel vandaag. Maar dat is normaal. Morgen zal het veel warmer worden, want dan begint de zomer."
"Wat gek. In de rest van de wereld begint de zomer pas over drie weken. Dat is afhankelijk van de stand van de zon."
"Heel onlogisch. Bij ons hangt het alleen van het weer af. Veel begrijpelijker."
"Dus in Kazakhstan, waar het nu nog heel koud is, begint de zomer pas later? Volgens mij hangt het af van een regeringsbeslissing, bij jullie, en niet van het weer."
"Nee hoor, dat kan niet. Maar de zomer in Kazakhstan begint gewoon morgen. Ik weet ook niet waarom. Wanneer begint de zomer in Nederland dan?"
"Net zoals in veel andere landen op 21 juni".
"En de herfts dan? En de lente en winter?"
"Allemaal rond de 21ste, afhankelijk van de zonnestand".
"O nu snap ik het. Dus het nieuwe jaar begint bij jullie op 21 december in plaats van 1 januari".
Reageer
