zaterdag, juli 31, 2004
VERVUILINGSBIJDRAGE
Op vrijdagochtend is er plotseling een gat in het programma. Geen afspraken of dingen die gedaan moeten worden. De zon staat hoog aan de hemel. De kinderen willen graag naar het zwembad. Dus vooruit, de familie gaat op weg.
Bij de kassa ontstaat enige verwarring. De juffrouw, niet gewapend met al teveel humor, wil eerst vijf kinderen afrekenen. Hertelling leert dat dit niet klopt. Zij beklaagt zich daarop dat vele mensen zonder betaling binnen proberen te komen. Daar wordt zij erg moe van, en dat is aan haar te zien. Ze telt dus voorzorgshalve gewoon vast wat extra personen. Anna moet de volle prijs betalen. Wij vragen verbaasd of dit klopt.
Met een bits gezicht antwoordt zij: "Ja mevrouw, dit soort kinderen zijn de grootste vervuilers." De entree blijkt dus geen zwembadentree, maar een vervuilingsbijdrage. Om voor de volle 100% van die drie Euro te kunnen profiteren, hebben wij Anna dan ook direct na de kassa haar luier uitgetrokken. Je betaalt tenslotte niet voor niets.
Reageer
Op vrijdagochtend is er plotseling een gat in het programma. Geen afspraken of dingen die gedaan moeten worden. De zon staat hoog aan de hemel. De kinderen willen graag naar het zwembad. Dus vooruit, de familie gaat op weg.
Bij de kassa ontstaat enige verwarring. De juffrouw, niet gewapend met al teveel humor, wil eerst vijf kinderen afrekenen. Hertelling leert dat dit niet klopt. Zij beklaagt zich daarop dat vele mensen zonder betaling binnen proberen te komen. Daar wordt zij erg moe van, en dat is aan haar te zien. Ze telt dus voorzorgshalve gewoon vast wat extra personen. Anna moet de volle prijs betalen. Wij vragen verbaasd of dit klopt.
Met een bits gezicht antwoordt zij: "Ja mevrouw, dit soort kinderen zijn de grootste vervuilers." De entree blijkt dus geen zwembadentree, maar een vervuilingsbijdrage. Om voor de volle 100% van die drie Euro te kunnen profiteren, hebben wij Anna dan ook direct na de kassa haar luier uitgetrokken. Je betaalt tenslotte niet voor niets.
Reageer
vrijdag, juli 30, 2004
VERLIEFD
Vincent is verliefd. Toen hij vier dagen bij zijn vriend Mike logeerde, zag hij haar weer, zijn jeugdliefde, een pittig meisje met halflang donker haar, gekleed in een stoere jongensbroek. De liefde vlamde weer op.
Thuis echter had hij tot nu toe altijd een zeer duidelijke mening over het vrouwelijk ras, vooral over de jonge variant: "Meisjes zijn stom!" Gemeen als elke moeder, herinnerde ik hem aan deze, op zijn minst wekelijkse uitspraak. Vincent meende dat ik die uitspraak wat genuanceerder moest zien: "Niet alle meisjes zijn stom, sommige zijn leuk maar de meeste meisjes zijn stom." Ik vond dit nog al een behoorlijke meningswijziging. "OK", bromde hij, stuurs voor zich uitkijkend, "goed dan, alle meisjes zijn stom, behalve een!"
Reageer
Vincent is verliefd. Toen hij vier dagen bij zijn vriend Mike logeerde, zag hij haar weer, zijn jeugdliefde, een pittig meisje met halflang donker haar, gekleed in een stoere jongensbroek. De liefde vlamde weer op.
Thuis echter had hij tot nu toe altijd een zeer duidelijke mening over het vrouwelijk ras, vooral over de jonge variant: "Meisjes zijn stom!" Gemeen als elke moeder, herinnerde ik hem aan deze, op zijn minst wekelijkse uitspraak. Vincent meende dat ik die uitspraak wat genuanceerder moest zien: "Niet alle meisjes zijn stom, sommige zijn leuk maar de meeste meisjes zijn stom." Ik vond dit nog al een behoorlijke meningswijziging. "OK", bromde hij, stuurs voor zich uitkijkend, "goed dan, alle meisjes zijn stom, behalve een!"
Reageer
donderdag, juli 29, 2004
VAKANTIE
Laat in de middag rijden wij richting het Zandvoortse strand. Het is heerlijk weer, en op dit tijdstip zijn er geen files en vinden wij direct een parkeerplaats. Wij lopen naar beneden over het nog warme maar al niet meer hete zand. De oudste kinderen zijn in een mum van tijd omgekleed en rennen de zee in. Even later gaan zij gewapend met visnetten het water in en komen terug met garnalen en een scholletje. Dat de garnalen nauwelijks een voorafje kunnen vullen mag de pret niet drukken.
Anna heeft haar eerste ervaring met zand en vindt het geweldig, aan haar voeten zowel als aan haar handen. De hele tijd speelt zij met de “grote” meisjes. Het eten wordt voor ons bereid en wij zitten, temidden van huisjeseigenaren, heerlijk op het terrasje met een biertje en een glas rose. Na het eten zien we tijdens het koffiedrinken de zon in zee ondergaan.
Plotseling weet ik weer wat vakantie is. En dat is niet wat wij nu doen. Rennen van hot naar her, in de tussentijd snel dingen kopen die in Oezbekistan niet te vinden zijn. Werkdingen moeten geregeld, en privé-zaken. Ontelbare telefoontjes gepleegd, post opgehaald. We moeten (willen) veel mensen opzoeken of zij ons. Hoe gezellig het ook vaak is, vakantie is het niet. Vakantie is rondlopen in korte broek en T-shirt, ´s morgens wakker worden en weten dat je vandaag niets hoeft, en morgen en overmorgen ook niet. Misschien moeten wij na onze vakantie maar eens een weekje op vakantie gaan.
Reageer
Laat in de middag rijden wij richting het Zandvoortse strand. Het is heerlijk weer, en op dit tijdstip zijn er geen files en vinden wij direct een parkeerplaats. Wij lopen naar beneden over het nog warme maar al niet meer hete zand. De oudste kinderen zijn in een mum van tijd omgekleed en rennen de zee in. Even later gaan zij gewapend met visnetten het water in en komen terug met garnalen en een scholletje. Dat de garnalen nauwelijks een voorafje kunnen vullen mag de pret niet drukken.
Anna heeft haar eerste ervaring met zand en vindt het geweldig, aan haar voeten zowel als aan haar handen. De hele tijd speelt zij met de “grote” meisjes. Het eten wordt voor ons bereid en wij zitten, temidden van huisjeseigenaren, heerlijk op het terrasje met een biertje en een glas rose. Na het eten zien we tijdens het koffiedrinken de zon in zee ondergaan.
Plotseling weet ik weer wat vakantie is. En dat is niet wat wij nu doen. Rennen van hot naar her, in de tussentijd snel dingen kopen die in Oezbekistan niet te vinden zijn. Werkdingen moeten geregeld, en privé-zaken. Ontelbare telefoontjes gepleegd, post opgehaald. We moeten (willen) veel mensen opzoeken of zij ons. Hoe gezellig het ook vaak is, vakantie is het niet. Vakantie is rondlopen in korte broek en T-shirt, ´s morgens wakker worden en weten dat je vandaag niets hoeft, en morgen en overmorgen ook niet. Misschien moeten wij na onze vakantie maar eens een weekje op vakantie gaan.
Reageer
woensdag, juli 28, 2004
HANDENBINDERTJE
Ik dacht dat ik de Nederlandse taal aardig onder de knie had. Maar ook ik kan, op 45-jarige leeftijd, nog steeds iets leren op dat gebied, en wel van onze kleine Anna. Zij heeft mij geleerd wat de ware betekenis is van het woord "handenbindertje". Haar oudere broers en zus konden natuurlijk ook niet zonder toezicht door het leven gaan, toen ze 14 maanden waren. Ze klommen ook wel eens ergens op of probeerden de prullenbak leeg te halen.
Anna echter is veel erger dan dat. Zit ik aan de eettafel de krant te lezen, dan zit ze binnen 10 seconden naast me. Op de tafel. Vandaag is het haar bijna gelukt om uit het campingbedje te klimmen, dat toch al gauw 75 centimeter hoog is.
Als ik aan het koken ben, probeert ze op het aanrecht te klimmen. Waar nodig sleurt ze er gewoon een stoel of een krukje bij. Ze pakt alle kasten uit en onderzoekt alles wat ze vindt. Met de snelheid van het licht. Ze kan deuren openmaken en gaat dan rechtstreeks voor de trap. En daar blijft het niet bij, natuurlijk, de tweede verdieping dient ook te worden onderzocht.
Ik kan niet eens even rustig naar het toilet. Dan moet ik haar meenemen. Terwijl ik op topsnelheid het programma afwerk, heeft zij inmiddels al de toiletborstel uitgepakt en een hele WC rol afgerold. En als ik mij ophef om me netjes aan te kleden, hangt zij ondersteboven in het toilet om zelf de kwaliteit van het water te testen. Misschien moeten we gaan denken aan een Anna-kooi.
Reageer
Ik dacht dat ik de Nederlandse taal aardig onder de knie had. Maar ook ik kan, op 45-jarige leeftijd, nog steeds iets leren op dat gebied, en wel van onze kleine Anna. Zij heeft mij geleerd wat de ware betekenis is van het woord "handenbindertje". Haar oudere broers en zus konden natuurlijk ook niet zonder toezicht door het leven gaan, toen ze 14 maanden waren. Ze klommen ook wel eens ergens op of probeerden de prullenbak leeg te halen.
Anna echter is veel erger dan dat. Zit ik aan de eettafel de krant te lezen, dan zit ze binnen 10 seconden naast me. Op de tafel. Vandaag is het haar bijna gelukt om uit het campingbedje te klimmen, dat toch al gauw 75 centimeter hoog is.
Als ik aan het koken ben, probeert ze op het aanrecht te klimmen. Waar nodig sleurt ze er gewoon een stoel of een krukje bij. Ze pakt alle kasten uit en onderzoekt alles wat ze vindt. Met de snelheid van het licht. Ze kan deuren openmaken en gaat dan rechtstreeks voor de trap. En daar blijft het niet bij, natuurlijk, de tweede verdieping dient ook te worden onderzocht.
Ik kan niet eens even rustig naar het toilet. Dan moet ik haar meenemen. Terwijl ik op topsnelheid het programma afwerk, heeft zij inmiddels al de toiletborstel uitgepakt en een hele WC rol afgerold. En als ik mij ophef om me netjes aan te kleden, hangt zij ondersteboven in het toilet om zelf de kwaliteit van het water te testen. Misschien moeten we gaan denken aan een Anna-kooi.
Reageer
dinsdag, juli 27, 2004
ZIEK IN ZEIST
Hollandse verkoudheid heeft toegeslagen, of wat het dan ook mag zijn. En Hollandse blaasontsteking. Ik heb het de ene minuut ijskoud, dan weer gloeiend heet. En hoofdpijn, en keelpijn. Ook arme kleine Anna heeft het te pakken. Haar neus wordt gesierd door een permanente snottebel. Haar stemmetje klinkt als het kwaken van een kikker.
Aan neus afvegen heeft ze een enorme hekel, dus meestal laten we de bel daar maar hangen. Met als gevolg dat ze na een paar uur met een pikzwarte plakkerige toet rondloopt. Slapen doet ze ’s nachts ook al niet meer; elk half uur is ze wakker. Wat niet positief bijdraagt tot de gezondheidstoestand van de andere gezinsleden.
Vanochtend wilde ik even winkelen, de laatste aankopen doen omdat dit onze enige vrije dag is. Maar het winkelen was een bezoeking. De winkelstraat leek wel het parcours van de vierdaagse. Eenieder die een gat in zijn hand heeft, kan ik een fikse verkoudheid aanraden. Het doet wonderen voor het uitgavenpatroon.
Reageer
Hollandse verkoudheid heeft toegeslagen, of wat het dan ook mag zijn. En Hollandse blaasontsteking. Ik heb het de ene minuut ijskoud, dan weer gloeiend heet. En hoofdpijn, en keelpijn. Ook arme kleine Anna heeft het te pakken. Haar neus wordt gesierd door een permanente snottebel. Haar stemmetje klinkt als het kwaken van een kikker.
Aan neus afvegen heeft ze een enorme hekel, dus meestal laten we de bel daar maar hangen. Met als gevolg dat ze na een paar uur met een pikzwarte plakkerige toet rondloopt. Slapen doet ze ’s nachts ook al niet meer; elk half uur is ze wakker. Wat niet positief bijdraagt tot de gezondheidstoestand van de andere gezinsleden.
Vanochtend wilde ik even winkelen, de laatste aankopen doen omdat dit onze enige vrije dag is. Maar het winkelen was een bezoeking. De winkelstraat leek wel het parcours van de vierdaagse. Eenieder die een gat in zijn hand heeft, kan ik een fikse verkoudheid aanraden. Het doet wonderen voor het uitgavenpatroon.
Reageer
maandag, juli 26, 2004
DIERENLIEFDE
Anna´s liefde voor dieren manifesteert zich in elk van onze logeerwoningen in Nederland. In Limburg waren er goudvissen die zij telkens weer uit hun natte gevangenis probeerde te bevrijden, wat overigens enkel resulteerde in een kleddernatte vloer. De visjes wisten het graaiende handje steeds te ontduiken.
Nu heeft ze een hond om haar liefde op bot te vieren. Wij hebben haar geleerd dat ze niet aan ´s honds haren mag trekken, noch het dier slaan, maar enkel aaien. De woorden "aai-aai" begrijpt ze goed. Onder het uitspreken van de toverformule "aai-aai" petst ze de arme hond venijnig op zijn zwart-witte vacht. Maar niet alleen de hond moet het ontgelden; ook de schemerlamp staat te wankelen na een aai en alle meubels worden door haar een voor een geaaid. Mag je ergens niet aankomen? Aai-aai opent de deuren!
Met haar intelligentie is niets mis: naast de woorden "papa" en "hallo" (= telefoon; deze kennis is volgens Teb een gevolg van mijn buitensporig belgedrag") en "dag" (uiteraard de afsluiting van datzelfde telefoongesprek) kent ze nu ook het woord "aai". Vier woorden op veertienmaandige leeftijd, dat is toch werkelijk niet mis.
Reageer
Anna´s liefde voor dieren manifesteert zich in elk van onze logeerwoningen in Nederland. In Limburg waren er goudvissen die zij telkens weer uit hun natte gevangenis probeerde te bevrijden, wat overigens enkel resulteerde in een kleddernatte vloer. De visjes wisten het graaiende handje steeds te ontduiken.
Nu heeft ze een hond om haar liefde op bot te vieren. Wij hebben haar geleerd dat ze niet aan ´s honds haren mag trekken, noch het dier slaan, maar enkel aaien. De woorden "aai-aai" begrijpt ze goed. Onder het uitspreken van de toverformule "aai-aai" petst ze de arme hond venijnig op zijn zwart-witte vacht. Maar niet alleen de hond moet het ontgelden; ook de schemerlamp staat te wankelen na een aai en alle meubels worden door haar een voor een geaaid. Mag je ergens niet aankomen? Aai-aai opent de deuren!
Met haar intelligentie is niets mis: naast de woorden "papa" en "hallo" (= telefoon; deze kennis is volgens Teb een gevolg van mijn buitensporig belgedrag") en "dag" (uiteraard de afsluiting van datzelfde telefoongesprek) kent ze nu ook het woord "aai". Vier woorden op veertienmaandige leeftijd, dat is toch werkelijk niet mis.
Reageer
zondag, juli 25, 2004
VERHUIZEN
Als wij uit Oezbekistan naar Nederland komen, zijn we altijd blij met een slaapplek. Een eigen huis hebben we immers niet meer. Vorig jaar hebben we een zeilboot geprobeerd, maar met een 14 maanden oude dochter is dat nu ook niet de plek waar je drie weken wilt verblijven. Gelukkig kunnen we in de huizen van vriendinnen en familie verblijven. Helaas echter moet er dan ook verhuisd worden tussendoor.
Vandaag was weer zo’n dag, dat we verhuisden van het ene naar het andere huis. De derde keer, en de laatste. De zondag werd schoonmaak-, opruim- en wasdag. Het weer leende zich daar uitstekend voor.
Nu hebben we de gewoonte om in elk huis iets achter te laten. Tandenborstels in het ene huis, een telefoon oplader in het andere. Wat we in het derde huis hebben achtergelaten is nog niet duidelijk, want we zijn daar pas vier uur geleden uit vertrokken en hebben het nog niet kunnen missen.
Uit angst iets achter te laten wat van belang zou kunnen zijn, ben ik haast panisch in het inzamelen van spullen. Soms kan deze hamsterlijke activiteit zijn doel voorbijschieten. Vandaag vond ik, slechts een half uur na aankomst op onze nieuwe logeerplek, in mijn "tasje voor belangrijke dingen" het paspoort van hoofdbewoner Reinout en de telefoon oplader van zijn broer Joris. Had ik er waarschijnlijk zonder na te denken ingestopt, en weliswaar gelukkig, maar ook volkomen toevallig, vrijwel direct weer teruggevonden. Omdat ik de paspoorten nodig had en er eentje te veel vond. Anders was de ellende niet te overzien geweest.
Reageer
Als wij uit Oezbekistan naar Nederland komen, zijn we altijd blij met een slaapplek. Een eigen huis hebben we immers niet meer. Vorig jaar hebben we een zeilboot geprobeerd, maar met een 14 maanden oude dochter is dat nu ook niet de plek waar je drie weken wilt verblijven. Gelukkig kunnen we in de huizen van vriendinnen en familie verblijven. Helaas echter moet er dan ook verhuisd worden tussendoor.
Vandaag was weer zo’n dag, dat we verhuisden van het ene naar het andere huis. De derde keer, en de laatste. De zondag werd schoonmaak-, opruim- en wasdag. Het weer leende zich daar uitstekend voor.
Nu hebben we de gewoonte om in elk huis iets achter te laten. Tandenborstels in het ene huis, een telefoon oplader in het andere. Wat we in het derde huis hebben achtergelaten is nog niet duidelijk, want we zijn daar pas vier uur geleden uit vertrokken en hebben het nog niet kunnen missen.
Uit angst iets achter te laten wat van belang zou kunnen zijn, ben ik haast panisch in het inzamelen van spullen. Soms kan deze hamsterlijke activiteit zijn doel voorbijschieten. Vandaag vond ik, slechts een half uur na aankomst op onze nieuwe logeerplek, in mijn "tasje voor belangrijke dingen" het paspoort van hoofdbewoner Reinout en de telefoon oplader van zijn broer Joris. Had ik er waarschijnlijk zonder na te denken ingestopt, en weliswaar gelukkig, maar ook volkomen toevallig, vrijwel direct weer teruggevonden. Omdat ik de paspoorten nodig had en er eentje te veel vond. Anders was de ellende niet te overzien geweest.
Reageer
zaterdag, juli 24, 2004
DE GESCHIEDENIS HERHAALT ZICH
Het kon niet uitblijven: ook wij raken in de ban van nieuwe trends. Een van die trends is het knopen met plastic touwtjes en het heet Scoubidou. Het voordeel is dat het niet zo duur is; hoewel 3 Euro voor een paar touwtjes waar je een jaar geleden nog geen 5 cent voor zou hebben betaald, dat doet je denken dat een slim iemand zijn creativiteit heeft omgezet in een fors vermogen. Maar het is een leuke bezigheid en ik zie het liever dan die kinderduimpjes, die nerveus op een gameboy schermpje bewegen.
Nu wij ook tot het leger kopers behoren, zie ik de touwtjes plotseling overal liggen. Ik zie meisjes al knopend door de winkelstraat lopen en een volwassen verkoper met het puntje van zijn tong uit zijn mond, die tussen zijn brandnieuwe Cd’s uit twee slierten een doelloos sleutelhangertje probeert te fabriceren. Waarvan hij er al zes aan zijn sleutelbos heeft hangen.
De kinderen zitten gebroederlijk naast elkaar op de grond en trekken aan de touwtjes, terwijl buiten de zon nutteloos staat te schijnen. Eerst knopen, dan trekken, twee touwtjes per kind. Wanneer gevangenisbewoners genoeg hebben van het in elkaar zetten van wasknijpers, zou deze bezigheidstherapie een welkome afwisseling kunnen bieden, hoe onnut ook.
Het heeft ook iets nostalgisch. Voor mijn geestesoog passeren macramé, punniken en mandjes vlechten met raffia. Allemaal dingen die in mijn jeugd populair waren. De geschiedenis herhaalt zich, alleen met moderne achtergrond en materialen. De aanwijzingen voor het knopen zijn dan ook te vinden op internet: Scoubidou
Reageer
Het kon niet uitblijven: ook wij raken in de ban van nieuwe trends. Een van die trends is het knopen met plastic touwtjes en het heet Scoubidou. Het voordeel is dat het niet zo duur is; hoewel 3 Euro voor een paar touwtjes waar je een jaar geleden nog geen 5 cent voor zou hebben betaald, dat doet je denken dat een slim iemand zijn creativiteit heeft omgezet in een fors vermogen. Maar het is een leuke bezigheid en ik zie het liever dan die kinderduimpjes, die nerveus op een gameboy schermpje bewegen.
Nu wij ook tot het leger kopers behoren, zie ik de touwtjes plotseling overal liggen. Ik zie meisjes al knopend door de winkelstraat lopen en een volwassen verkoper met het puntje van zijn tong uit zijn mond, die tussen zijn brandnieuwe Cd’s uit twee slierten een doelloos sleutelhangertje probeert te fabriceren. Waarvan hij er al zes aan zijn sleutelbos heeft hangen.
De kinderen zitten gebroederlijk naast elkaar op de grond en trekken aan de touwtjes, terwijl buiten de zon nutteloos staat te schijnen. Eerst knopen, dan trekken, twee touwtjes per kind. Wanneer gevangenisbewoners genoeg hebben van het in elkaar zetten van wasknijpers, zou deze bezigheidstherapie een welkome afwisseling kunnen bieden, hoe onnut ook.
Het heeft ook iets nostalgisch. Voor mijn geestesoog passeren macramé, punniken en mandjes vlechten met raffia. Allemaal dingen die in mijn jeugd populair waren. De geschiedenis herhaalt zich, alleen met moderne achtergrond en materialen. De aanwijzingen voor het knopen zijn dan ook te vinden op internet: Scoubidou
Reageer
donderdag, juli 22, 2004
HAGELSLAGEN
De lokale supermarkt is een Eldorado voor kinderen die in Centraal Azië wonen. In Oezbekistan eten we twee keer per dag brood, met worst, kaas, jam, pindakaas en honing. Fabrieksmatig geproduceerde rommel is er bij ons niet te koop. De pindakaas en jam maken wij zelf.
Op de terugweg van vakantie nemen we meestal dozen vol hagelslag mee. De grootte van het gezin echter en de eetsnelheid reduceren de overlevingstijd van deze bruine korreltjes tot enkele weken. De discussies herhalen zich dagelijks: “Jongens, jullie mogen zoveel boterhammen met hagelslag als je wilt, maar als het op is, is het op.” Een moeilijke keuze tussen Carpe Diem en Een Appeltje (hageltje) voor de Dorst. Doorgaans wint de trek.
Maar nu zijn we in Nederland. Reeds op de eerste dag gaan we op weg naar de lokale Heijn, op de voet gevolgd door de kinderschaar. Ze mogen uitzoeken. Het is feest.
Melk en pure hagelslag, original hagelslag, gekleurde muisjes, babymuisjes, vlokken en vlokfeest, witte, bruine en praline chocoladepasta. De familie de Ruyter kan weer eens op vakantie. De normale wetgeving: “een hartig, een zoet”, heffen we tijdelijk op.
Ik kan mijn hobby tijdelijk in de koelkast zetten. Boterhammen eten is vakantie-feest.
Reageer
De lokale supermarkt is een Eldorado voor kinderen die in Centraal Azië wonen. In Oezbekistan eten we twee keer per dag brood, met worst, kaas, jam, pindakaas en honing. Fabrieksmatig geproduceerde rommel is er bij ons niet te koop. De pindakaas en jam maken wij zelf.
Op de terugweg van vakantie nemen we meestal dozen vol hagelslag mee. De grootte van het gezin echter en de eetsnelheid reduceren de overlevingstijd van deze bruine korreltjes tot enkele weken. De discussies herhalen zich dagelijks: “Jongens, jullie mogen zoveel boterhammen met hagelslag als je wilt, maar als het op is, is het op.” Een moeilijke keuze tussen Carpe Diem en Een Appeltje (hageltje) voor de Dorst. Doorgaans wint de trek.
Maar nu zijn we in Nederland. Reeds op de eerste dag gaan we op weg naar de lokale Heijn, op de voet gevolgd door de kinderschaar. Ze mogen uitzoeken. Het is feest.
Melk en pure hagelslag, original hagelslag, gekleurde muisjes, babymuisjes, vlokken en vlokfeest, witte, bruine en praline chocoladepasta. De familie de Ruyter kan weer eens op vakantie. De normale wetgeving: “een hartig, een zoet”, heffen we tijdelijk op.
Ik kan mijn hobby tijdelijk in de koelkast zetten. Boterhammen eten is vakantie-feest.
Reageer
woensdag, juli 21, 2004
POSTBUS 51
Het is raar om weer in Nederland te zijn. Ik krijg begrip voor oude mensen, die de trends allemaal niet zo goed meer kunnen volgen. Muziek is lawaai, de nieuwste kleren zijn raar en onhandig. De laatste films en boeken (en de laatste betekent van de laatste jaren) kennen we niet. Maar ook sommige maatschappelijke ontwikkelingen zijn ons vreemd.
Postbus 51 adviseert over situaties die bij ons niet voorkomen. Kom je in aanraking met geweld? Kijk dan de andere kant op en noteer het signalement. Twee moeilijk te combineren activiteiten. Natuurlijk komt in Oezbekistan ook wel eens geweld op straat voor. Mensen die in metro of bus spuiten en joints roken en medepassagiers lastig vallen dan wel mishandelen, dat gebeurt daar echter niet. Mocht er zich geweld voordoen ten aanzien van iemand die zich niet voldoende kan weren, dan zal beslist een medepassagier opspringen en de belaagde verdedigen. Daarbij is het niet belangrijk of het slachtoffer buitenlander is of Oezbeek, man of vrouw.
En die medepassagier wordt dan bedankt voor zijn heldhaftig optreden. En niet, zoals in Nederland, bekeurd wegens zelfstandig optreden en belaagd door Postbus 51 spotjes. Om toch vooral de andere kant op te kijken, als een medepassagier wordt mishandeld.
Reageer
Het is raar om weer in Nederland te zijn. Ik krijg begrip voor oude mensen, die de trends allemaal niet zo goed meer kunnen volgen. Muziek is lawaai, de nieuwste kleren zijn raar en onhandig. De laatste films en boeken (en de laatste betekent van de laatste jaren) kennen we niet. Maar ook sommige maatschappelijke ontwikkelingen zijn ons vreemd.
Postbus 51 adviseert over situaties die bij ons niet voorkomen. Kom je in aanraking met geweld? Kijk dan de andere kant op en noteer het signalement. Twee moeilijk te combineren activiteiten. Natuurlijk komt in Oezbekistan ook wel eens geweld op straat voor. Mensen die in metro of bus spuiten en joints roken en medepassagiers lastig vallen dan wel mishandelen, dat gebeurt daar echter niet. Mocht er zich geweld voordoen ten aanzien van iemand die zich niet voldoende kan weren, dan zal beslist een medepassagier opspringen en de belaagde verdedigen. Daarbij is het niet belangrijk of het slachtoffer buitenlander is of Oezbeek, man of vrouw.
En die medepassagier wordt dan bedankt voor zijn heldhaftig optreden. En niet, zoals in Nederland, bekeurd wegens zelfstandig optreden en belaagd door Postbus 51 spotjes. Om toch vooral de andere kant op te kijken, als een medepassagier wordt mishandeld.
Reageer
dinsdag, juli 20, 2004
WEER VIES WEER
Vorig jaar zomer kwamen de kinderen in Nederland na twee jaar niet meer in hun geboorteland te zijn geweest (behalve Anna, die immers in Tashkent geboren is). Wij bleven twee maanden en hadden uitzonderlijk geluk: van deze tijd was het ongeveer 6 weken redelijk tot goed weer. Mijn kinderen leden daardoor aan een vertekend weerbeeld: ze dachten dat het in Nederland altijd mooi weer was. Onze anekdotes over grijze luchten, eindeloze regenbuien en kille weekends werden door hun slechts met meewarige glimlachjes ontvangen. Ja, als je wat ouder bent laat je herinnering je wel eens in de steek.
Nu echter worden hun gedachten door de werkelijkheid achterhaald. Toen we aankwamen was het regelrecht noodweer, en sindsdien is het grijs, druilerig en regenachtig. Heel af en toe een waterig zonnetje. De kleren die we bij ons hebben voldoen bij lange na niet: vier jaar wonen in een zonnig Oezbekistan heeft ervoor gezorgd dat er zich in onze garderobe geen kleren meer bevinden voor natte-en-koude-zomerdagen. Wij hebben winterkleren, warm en met lange mouwen, en zomerkleren, luchtig en zonder mouwen. Daartussenin niets. Dus we bibberen gezamenlijk. Het voordeel is, dat het dan straks weer leuker is om naar huis te gaan.
Reageer
Vorig jaar zomer kwamen de kinderen in Nederland na twee jaar niet meer in hun geboorteland te zijn geweest (behalve Anna, die immers in Tashkent geboren is). Wij bleven twee maanden en hadden uitzonderlijk geluk: van deze tijd was het ongeveer 6 weken redelijk tot goed weer. Mijn kinderen leden daardoor aan een vertekend weerbeeld: ze dachten dat het in Nederland altijd mooi weer was. Onze anekdotes over grijze luchten, eindeloze regenbuien en kille weekends werden door hun slechts met meewarige glimlachjes ontvangen. Ja, als je wat ouder bent laat je herinnering je wel eens in de steek.
Nu echter worden hun gedachten door de werkelijkheid achterhaald. Toen we aankwamen was het regelrecht noodweer, en sindsdien is het grijs, druilerig en regenachtig. Heel af en toe een waterig zonnetje. De kleren die we bij ons hebben voldoen bij lange na niet: vier jaar wonen in een zonnig Oezbekistan heeft ervoor gezorgd dat er zich in onze garderobe geen kleren meer bevinden voor natte-en-koude-zomerdagen. Wij hebben winterkleren, warm en met lange mouwen, en zomerkleren, luchtig en zonder mouwen. Daartussenin niets. Dus we bibberen gezamenlijk. Het voordeel is, dat het dan straks weer leuker is om naar huis te gaan.
Reageer
maandag, juli 19, 2004
KINDEREN UIT HET BUITENLAND
De Zijderoute is voor mijn kinderen een doodgewone straat. Ze zijn in Kazakstan geweest en in Istanbul, rijden regelmatig rond in Oezbekistan. Een verhuizing naar een ander land is voor hun gewoner dan voor de meeste Nederlandse kinderen het verhuizen naar een andere wijk. Ze spreken vloeiend Duits en Engels en behoorlijk Russisch. Toch blijkt hun kennis beperkt.
Eergisteren, op Schiphol, riep een zoetgevooisde juffrouw de aankomst van een vliegtuig uit Kopenhagen om. Waar ligt Kopenhagen nu, Teb? In Nederland of in Duitsland?
Vervolgens, met een blik op de kaart van Nederland die boven de ontbijttafel in de keuken is opgehangen, hoogstwaarschijnlijk met het doel om de geografische kennis van Nederland van de kindertjes van mijn vriendin op te vijzelen: goh, ik wist niet dat België zo groot was!
Hierdoor gealarmeerd, laten we ze de twaalf provincies (door Teb aangeprezen als 13!) opnoemen, waarbij als eerste de provincie “Noord-Nederland”wordt gebezigd.
De hoofdstad van Rheinlanland-Pfalz kennen ze, ze kunnen de presidenten van Amerika opnoemen. Ze weten wie de president van Oezbekistan is en wat hij wil. Maar hun aardrijkskundige kennis van Nederland en Europa verdient nog wat bijles.
Reageer
De Zijderoute is voor mijn kinderen een doodgewone straat. Ze zijn in Kazakstan geweest en in Istanbul, rijden regelmatig rond in Oezbekistan. Een verhuizing naar een ander land is voor hun gewoner dan voor de meeste Nederlandse kinderen het verhuizen naar een andere wijk. Ze spreken vloeiend Duits en Engels en behoorlijk Russisch. Toch blijkt hun kennis beperkt.
Eergisteren, op Schiphol, riep een zoetgevooisde juffrouw de aankomst van een vliegtuig uit Kopenhagen om. Waar ligt Kopenhagen nu, Teb? In Nederland of in Duitsland?
Vervolgens, met een blik op de kaart van Nederland die boven de ontbijttafel in de keuken is opgehangen, hoogstwaarschijnlijk met het doel om de geografische kennis van Nederland van de kindertjes van mijn vriendin op te vijzelen: goh, ik wist niet dat België zo groot was!
Hierdoor gealarmeerd, laten we ze de twaalf provincies (door Teb aangeprezen als 13!) opnoemen, waarbij als eerste de provincie “Noord-Nederland”wordt gebezigd.
De hoofdstad van Rheinlanland-Pfalz kennen ze, ze kunnen de presidenten van Amerika opnoemen. Ze weten wie de president van Oezbekistan is en wat hij wil. Maar hun aardrijkskundige kennis van Nederland en Europa verdient nog wat bijles.
Reageer
zondag, juli 18, 2004
DAKLOOS
Het was druk in Putten. Louise was er, met een kinderbedje. Opa en oma waren er. Wij kwamen uit Oezbekistan met zijn zessen. Nou ja, met zijn zessen, drie van ons stonden onder een viaduct te schuilen omdat het noodweer was en de auto lekte. We waren om 3 uur ’s nachts opgestaan en al zo’n 16 uur onderweg.
Gelukkig hadden we een fantastisch dak boven ons hoofd aangeboden gekregen en konden we lekker uitrusten….dacht iedereen. Maar de bewaarder van de sleutel, de buurman die inmiddels verhuisd was, was spoorloos. Zijn winkel was dicht, zijn huis donker en leeg. Geen auto voor de deur.
Zijn eigen buurman wist het ook niet (een halfnaakte man uit het badkamerraam: “Nee, ze wonen hier net. Ik heb geen idee!” Zijn mobiele telefoon was mogelijk niet aangesloten, volgens de juffrouw van Vodafone. En het regende pijpenstelen. Na een uur op en neer rijden, bellen enzovoorts, met een brullend hondsmoe kleintje, zijn we bij Louise ingetrokken. Arme ziel, zij verwachtte een rustige week en heeft nu opeens zes mensen in huis waarvan vier lawaaiige, beweeglijke kinderen. Een ware invasie!
Wij zijn blij dat we in ieder geval een dak boven ons hoofd hebben. Wij proberen om de paar uur de sleutelbewaarder te pakken te krijgen. Maar wij hebben het boze gevoel dat hij gewoon op vakantie is gegaan, met de sleutel.
Reageer
Het was druk in Putten. Louise was er, met een kinderbedje. Opa en oma waren er. Wij kwamen uit Oezbekistan met zijn zessen. Nou ja, met zijn zessen, drie van ons stonden onder een viaduct te schuilen omdat het noodweer was en de auto lekte. We waren om 3 uur ’s nachts opgestaan en al zo’n 16 uur onderweg.
Gelukkig hadden we een fantastisch dak boven ons hoofd aangeboden gekregen en konden we lekker uitrusten….dacht iedereen. Maar de bewaarder van de sleutel, de buurman die inmiddels verhuisd was, was spoorloos. Zijn winkel was dicht, zijn huis donker en leeg. Geen auto voor de deur.
Zijn eigen buurman wist het ook niet (een halfnaakte man uit het badkamerraam: “Nee, ze wonen hier net. Ik heb geen idee!” Zijn mobiele telefoon was mogelijk niet aangesloten, volgens de juffrouw van Vodafone. En het regende pijpenstelen. Na een uur op en neer rijden, bellen enzovoorts, met een brullend hondsmoe kleintje, zijn we bij Louise ingetrokken. Arme ziel, zij verwachtte een rustige week en heeft nu opeens zes mensen in huis waarvan vier lawaaiige, beweeglijke kinderen. Een ware invasie!
Wij zijn blij dat we in ieder geval een dak boven ons hoofd hebben. Wij proberen om de paar uur de sleutelbewaarder te pakken te krijgen. Maar wij hebben het boze gevoel dat hij gewoon op vakantie is gegaan, met de sleutel.
Reageer
zaterdag, juli 17, 2004
WAT WE ACHTERLIETEN
Wij hebben niet zoveel bij ons, voor drie weken. Een grote koffer en een klein koffertje. Dat houdt niet over voor zes personen. Verder wat kadootjes, speelgoed voor onderweg, luiers, eten en drinken voor Anna.
Maar we hebben dan ook wat achtergelaten. Onder andere deze Marsupilami.
Onze bloedeigen Knurk en Fluffy. Nu kunnen ze drie weken lang tegen Gula schreeuwen, als ze de koelkastdeur horen. Hoef ik niet meer om de dag te zeuren dat ze tot hun enkels in hun eigen uitwerpselen staan. Dat ze gevoerd moeten worden, en water nodig hebben. Goddank hoeven cavia’s niet te worden uitgelaten. En de schoonheidswedstrijd hebben ze ook al niet gewonnen!
Reageer
Wij hebben niet zoveel bij ons, voor drie weken. Een grote koffer en een klein koffertje. Dat houdt niet over voor zes personen. Verder wat kadootjes, speelgoed voor onderweg, luiers, eten en drinken voor Anna.
Maar we hebben dan ook wat achtergelaten. Onder andere deze Marsupilami.
Onze bloedeigen Knurk en Fluffy. Nu kunnen ze drie weken lang tegen Gula schreeuwen, als ze de koelkastdeur horen. Hoef ik niet meer om de dag te zeuren dat ze tot hun enkels in hun eigen uitwerpselen staan. Dat ze gevoerd moeten worden, en water nodig hebben. Goddank hoeven cavia’s niet te worden uitgelaten. En de schoonheidswedstrijd hebben ze ook al niet gewonnen!
Reageer
vrijdag, juli 16, 2004
HET KRUKJE
Een dag voor de vakantie stond ik op Het Krukje. Het Oezbeekse weertype leent zich slechts voor luchtige mouwloze niemendalletjes en alle dingen met mouwen worden naar het achtergedeelte van de kast verbannen. Maar vanavond gaan we naar Nederland. En als ik de berichten van nieuwslezers en vrienden mag geloven, is het daar hondenweer als gewoonlijk.
Er moest dus geklommen worden om bagage op te duikelen. Helaas was het krukje van Oezbeekse makelij, en dus wankel. Ik stortte er dan ook af. Niet zwaargewond, maar een gekneusde teen en een blauwe bil komen niet zo goed uit bij een negen uur durende vliegreis en eindeloze voettochten over de vliegvelden. Maar koud zal ik het niet hebben.
Reageer
Een dag voor de vakantie stond ik op Het Krukje. Het Oezbeekse weertype leent zich slechts voor luchtige mouwloze niemendalletjes en alle dingen met mouwen worden naar het achtergedeelte van de kast verbannen. Maar vanavond gaan we naar Nederland. En als ik de berichten van nieuwslezers en vrienden mag geloven, is het daar hondenweer als gewoonlijk.
Er moest dus geklommen worden om bagage op te duikelen. Helaas was het krukje van Oezbeekse makelij, en dus wankel. Ik stortte er dan ook af. Niet zwaargewond, maar een gekneusde teen en een blauwe bil komen niet zo goed uit bij een negen uur durende vliegreis en eindeloze voettochten over de vliegvelden. Maar koud zal ik het niet hebben.
Reageer
donderdag, juli 15, 2004
DROMEN
Voor een moeder van vier (kleine) kinderen is het soms een weelde om in een hotel te slapen, met de nadruk op Slapen.
5.22 uur; ik droom over een ligstoel aan het strand op een tropisch eiland onder de palmen. Plotseling hoor ik waterdruppels. Ze klinken zo hard dat ik er wakker van wordt. Het is het melodietje van mijn SMS. De kinderen sturen het volgende bericht: Anna heeft 15 stappen gelopen. Dat is heel mooi, maar moeten ze me daarvoor wakker maken? Na veel woelen val ik weer in slaap. Tot een uur later weer de SMS klinkt: Mama, ben je nu nog niet wakker! Het blijkt dat ze dachten dat het in Istanbul twee uur later was.
Tijdsverschil is een moeilijk begrip voor kinderen, slapen een moeizaam proces voor ouders.
Reageer
Voor een moeder van vier (kleine) kinderen is het soms een weelde om in een hotel te slapen, met de nadruk op Slapen.
5.22 uur; ik droom over een ligstoel aan het strand op een tropisch eiland onder de palmen. Plotseling hoor ik waterdruppels. Ze klinken zo hard dat ik er wakker van wordt. Het is het melodietje van mijn SMS. De kinderen sturen het volgende bericht: Anna heeft 15 stappen gelopen. Dat is heel mooi, maar moeten ze me daarvoor wakker maken? Na veel woelen val ik weer in slaap. Tot een uur later weer de SMS klinkt: Mama, ben je nu nog niet wakker! Het blijkt dat ze dachten dat het in Istanbul twee uur later was.
Tijdsverschil is een moeilijk begrip voor kinderen, slapen een moeizaam proces voor ouders.
Reageer
woensdag, juli 14, 2004
LUXE
Terug uit Turkije. 's Avonds op de tap-chan (Oezbeekse lage tuinbank waar je met 2 tot 10 man op kunt hangen), onder het pas aangebrachte tentdak. Verfrissend windje van de ventilator die aan het plafond in de serre hangt en de wind die onder het dakje doorblaast. De tuinverlichting aan. De kinderen naar bed. Volkomen rust, geen auto's, motoren, lawaaiige buren of hangjongeren.
Een glaasje wijn, kussen in je rug. Op het lage tafeltje de lap-top met daarin een DVD. Abrikoosje uit de boom. Dat is luxe.
Waarom gaan we eigenlijk op vakantie? Waarom willen we weg uit dit land? Soms is Oezbekistan fantastisch!
Reageer
Terug uit Turkije. 's Avonds op de tap-chan (Oezbeekse lage tuinbank waar je met 2 tot 10 man op kunt hangen), onder het pas aangebrachte tentdak. Verfrissend windje van de ventilator die aan het plafond in de serre hangt en de wind die onder het dakje doorblaast. De tuinverlichting aan. De kinderen naar bed. Volkomen rust, geen auto's, motoren, lawaaiige buren of hangjongeren.
Een glaasje wijn, kussen in je rug. Op het lage tafeltje de lap-top met daarin een DVD. Abrikoosje uit de boom. Dat is luxe.
Waarom gaan we eigenlijk op vakantie? Waarom willen we weg uit dit land? Soms is Oezbekistan fantastisch!
Reageer
dinsdag, juli 13, 2004
WEL OF NIET IN ISTANBUL
In de internetwereld van vandaag is het niet altijd eenvoudig om uit te maken waar iemand is. Ik was vorige week niet in Tashkent. Het weblog ging echter gewoon door, in ieder geval tot woensdag. Dus leek het alsof ik gewoon thuis was. De techniek staat voor niets. Een moderne alibi voor een misdaad. Waarvan ik er op zijn minst eentje in gedachten heb!
De eerste vier dagen in Istanbul waren gewijd aan een workshop over voeding en gezondheid. Interessant, echter niet voor de gezondheid. We werden opgesloten in een ruimte zonder ramen, begonnen om half negen 's ochtends en eindigden op dezelfde tijd 's avonds. Met tussendoor beperkte eetgelegenheid. Ik was al blij niet aan roken verslaafd te zijn.
Daarna hebben we toeristisch gezworven. istanbul is een fantastische stad, enorm groot en voorzien van prachtige bezienswaardigheden. Ook het uitgaansleven is geweldig, ongeveer het tegengestelde van Tashkent. Als de foto's klaar zijn volgt er meer.
Reageer
In de internetwereld van vandaag is het niet altijd eenvoudig om uit te maken waar iemand is. Ik was vorige week niet in Tashkent. Het weblog ging echter gewoon door, in ieder geval tot woensdag. Dus leek het alsof ik gewoon thuis was. De techniek staat voor niets. Een moderne alibi voor een misdaad. Waarvan ik er op zijn minst eentje in gedachten heb!
De eerste vier dagen in Istanbul waren gewijd aan een workshop over voeding en gezondheid. Interessant, echter niet voor de gezondheid. We werden opgesloten in een ruimte zonder ramen, begonnen om half negen 's ochtends en eindigden op dezelfde tijd 's avonds. Met tussendoor beperkte eetgelegenheid. Ik was al blij niet aan roken verslaafd te zijn.
Daarna hebben we toeristisch gezworven. istanbul is een fantastische stad, enorm groot en voorzien van prachtige bezienswaardigheden. Ook het uitgaansleven is geweldig, ongeveer het tegengestelde van Tashkent. Als de foto's klaar zijn volgt er meer.
Reageer
maandag, juli 12, 2004
TERRORISTEN
Met gesloten gezichten lopen ze door het vliegveld van Istanbul, een man en een vrouw, de man met een groene rugtas en een blauw koffertje op wieltjes, de vrouw slechts met een zwart handtasje. Na de eerste tassencontrole slaken ze een zucht van verlichting. Het ging goed, de douane heeft niets gemerkt.
Bij de tweede controle zijn ze minder gelukkig. Een boze douanemeneer strekt zijn vinger bevelend uit naar de groene rugzak. Die moet open en uitgepakt. In zijn haast de inhoud aan het daglicht bloot te stellen, zet hij de vers gekochte appeltaartjes op zijn kop op de band. Met trillende handen maakt hij de tas open. De twee kijken benauwd toe. Ze zijn betrapt. Uit de tas komen maar liefst drie waterpistolen. Of liever, water bazooka’s.
Die mogen absoluut niet mee het vliegtuig in. Je zou de piloot eens nat kunnen spuiten! Ze moeten ingecheckt worden. De twee knikken en worden na enige minuten discussie weer vrijgelaten. Maar het zijn Nederlandse terroristen, en ze doen dus niet wat hun bevolen werd. De bazooka’s gaan gewoon mee in de handbagage. En bij het derde controlepunt worden ze gelukkig weer niet opgemerkt. Zo kan het, dat boven de hoofden van twee Nederlanders drie wapens meereisden van Istanbul naar Tashkent. De terroristen kregen hun trekken al snel thuis. De volgende ochtend werden ze uitgebreid door de kinderen natgespoten.
Reageer
Met gesloten gezichten lopen ze door het vliegveld van Istanbul, een man en een vrouw, de man met een groene rugtas en een blauw koffertje op wieltjes, de vrouw slechts met een zwart handtasje. Na de eerste tassencontrole slaken ze een zucht van verlichting. Het ging goed, de douane heeft niets gemerkt.
Bij de tweede controle zijn ze minder gelukkig. Een boze douanemeneer strekt zijn vinger bevelend uit naar de groene rugzak. Die moet open en uitgepakt. In zijn haast de inhoud aan het daglicht bloot te stellen, zet hij de vers gekochte appeltaartjes op zijn kop op de band. Met trillende handen maakt hij de tas open. De twee kijken benauwd toe. Ze zijn betrapt. Uit de tas komen maar liefst drie waterpistolen. Of liever, water bazooka’s.
Die mogen absoluut niet mee het vliegtuig in. Je zou de piloot eens nat kunnen spuiten! Ze moeten ingecheckt worden. De twee knikken en worden na enige minuten discussie weer vrijgelaten. Maar het zijn Nederlandse terroristen, en ze doen dus niet wat hun bevolen werd. De bazooka’s gaan gewoon mee in de handbagage. En bij het derde controlepunt worden ze gelukkig weer niet opgemerkt. Zo kan het, dat boven de hoofden van twee Nederlanders drie wapens meereisden van Istanbul naar Tashkent. De terroristen kregen hun trekken al snel thuis. De volgende ochtend werden ze uitgebreid door de kinderen natgespoten.
Reageer
zondag, juli 11, 2004
UITZICHT OVER DE BOSPORUS
Alle collega's klagen. Ons hotel ligt middenin de beroemdste winkelstraat van Istanbul. De kamers zijn vol van geluid en hebben uitzicht op de gevel van de overkant. Lekker slapen is er niet bij.
Wij klagen niet. Als enige hebben wij een kamer aan de achterkant. Rustig, en met fantastisch uitzicht over de Bosporus. Dag en nacht is er druk bootverkeer. We zien het Topkapi paleis, en als we op onze tenen gaan staan zelfs de Aya Sofia. Het is zo mooi, dat we zelfs onze tanden voor het raam poetsen. Gisteravond hebben we een kwartier lang het vuurwerk staan bewonderen, dat boven het Topkapi paleis (speciaal voor ons) werd afgestoken. Dat was het enige geluid dat we hoorden. En de meeuwen, die overvliegen!
Reageer
Alle collega's klagen. Ons hotel ligt middenin de beroemdste winkelstraat van Istanbul. De kamers zijn vol van geluid en hebben uitzicht op de gevel van de overkant. Lekker slapen is er niet bij.
Wij klagen niet. Als enige hebben wij een kamer aan de achterkant. Rustig, en met fantastisch uitzicht over de Bosporus. Dag en nacht is er druk bootverkeer. We zien het Topkapi paleis, en als we op onze tenen gaan staan zelfs de Aya Sofia. Het is zo mooi, dat we zelfs onze tanden voor het raam poetsen. Gisteravond hebben we een kwartier lang het vuurwerk staan bewonderen, dat boven het Topkapi paleis (speciaal voor ons) werd afgestoken. Dat was het enige geluid dat we hoorden. En de meeuwen, die overvliegen!
Reageer
woensdag, juli 07, 2004
ISTANBUL
Ik moet helaas voor vier dagen afhaken. Of helaas, eigenlijk niet, want ik zit in Istanbul. Voor het werk (geen geintje). Een paar dagen werken en dan nog een paar dagen toeristisch rondwandelen. En foto’s en indrukken opdoen voor de website. Alleen maar reisverhalen over Oezbekistan wordt uiteindelijk ook een beetje saai.
Mocht ik langs een internetcafe komen, dan zal ik jullie updaten. Maar het kan zomaar gebeuren dat ik daar geen tijd voor heb. Te druk met rondkijken, fotograferen en winkelen in deze prachtige stad. En aankomende maandag ben ik er al weer!
Reageer
Ik moet helaas voor vier dagen afhaken. Of helaas, eigenlijk niet, want ik zit in Istanbul. Voor het werk (geen geintje). Een paar dagen werken en dan nog een paar dagen toeristisch rondwandelen. En foto’s en indrukken opdoen voor de website. Alleen maar reisverhalen over Oezbekistan wordt uiteindelijk ook een beetje saai.
Mocht ik langs een internetcafe komen, dan zal ik jullie updaten. Maar het kan zomaar gebeuren dat ik daar geen tijd voor heb. Te druk met rondkijken, fotograferen en winkelen in deze prachtige stad. En aankomende maandag ben ik er al weer!
Reageer
dinsdag, juli 06, 2004
WWW.WORLDCOOK.NET
Eindelijk, na veel klussen, knippen, plakken, kleuren, fotograferen en schrijven is de nieuwe website klaar. Of eerlijk gezegd, klaar is hij nog niet helemaal. Enkele links kloppen nog niet en er moet nog wat geschreven op de pagina’s over de kinderen en reizen. Maar er staan al heel wat recepten op. Het maken van de site was een behoorlijke klus. Er gaat ontzettend veel tijd in zitten.
Als hij dan eenmaal op het net staat, dan is het ook erg leuk. De reclame begon me te irriteren, vooral daar Lycos er niet zuinig mee is. Steeds die opspringende vensters voor je muis met nutteloze informatie. Maar dat is over. Nu prijkt ons servies in volle glorie op de kookfoto’s.
Ik zou zeggen, neem een kijkje en stuur je suggesties en/of recepten aan mij!
Het adres:
http://www.worldcook.net
Reageer
Eindelijk, na veel klussen, knippen, plakken, kleuren, fotograferen en schrijven is de nieuwe website klaar. Of eerlijk gezegd, klaar is hij nog niet helemaal. Enkele links kloppen nog niet en er moet nog wat geschreven op de pagina’s over de kinderen en reizen. Maar er staan al heel wat recepten op. Het maken van de site was een behoorlijke klus. Er gaat ontzettend veel tijd in zitten.
Als hij dan eenmaal op het net staat, dan is het ook erg leuk. De reclame begon me te irriteren, vooral daar Lycos er niet zuinig mee is. Steeds die opspringende vensters voor je muis met nutteloze informatie. Maar dat is over. Nu prijkt ons servies in volle glorie op de kookfoto’s.
Ik zou zeggen, neem een kijkje en stuur je suggesties en/of recepten aan mij!
Het adres:
http://www.worldcook.net
Reageer
maandag, juli 05, 2004
CHAMPAGNE
Al meer dan vier weken geleden begon Anna te lopen. Maar direct daarna liet ze het afweten. Wat we ook probeerden, ze wilde niet meer. Een verdwaald stapje of twee, en dan ging ze snel weer zitten. Probeerden we haar dan op haar beentjes te zetten, dan ging ze schreeuwen en spartelen. Een maand lang ging dat zo door. Of ze kroop, of ze liep op vier poten als een soort krab. We werden wanhopig.
Maar nu komt het dan toch eindelijk. Steeds meer stapjes zet ze op die kleine voetjes. Daarom zijn we aan de champagne gegaan. Om het te vieren. Inclusief Anna zelf. Als ze er namelijk net zo lang over doet om champagne te leren drinken als om te leren lopen, dan kunnen we beter nu alvast beginnen.
Reageer
Al meer dan vier weken geleden begon Anna te lopen. Maar direct daarna liet ze het afweten. Wat we ook probeerden, ze wilde niet meer. Een verdwaald stapje of twee, en dan ging ze snel weer zitten. Probeerden we haar dan op haar beentjes te zetten, dan ging ze schreeuwen en spartelen. Een maand lang ging dat zo door. Of ze kroop, of ze liep op vier poten als een soort krab. We werden wanhopig.
Maar nu komt het dan toch eindelijk. Steeds meer stapjes zet ze op die kleine voetjes. Daarom zijn we aan de champagne gegaan. Om het te vieren. Inclusief Anna zelf. Als ze er namelijk net zo lang over doet om champagne te leren drinken als om te leren lopen, dan kunnen we beter nu alvast beginnen.
Reageer
zondag, juli 04, 2004
DE KINDEREN ADVOCAAT
Wij zijn geen voetballiefhebbende familie, ik wel het minst. Wij kijken eigenlijk nooit. Behalve bij Europese- en wereldkampioenschappen, dan worden we enthousiast.
Zo ook dit keer. Klein minpuntje was, dat als gevolg van het tijdverschil de wedstrijden pas om 12 uur 's nachts werden vertoond. Teb ging kijken, wij prefereerden de video-opname. Bij de kinderen was wat extra overtuiging nodig van mijn kant, om niet bij de live uitzending aanwezig te zijn.
De kinderen vonden het zo leuk, dat zij met hun pas verworven handigheid met de figuurzaag de voetballers uit triplex gingen uitzagen. Een heel karwei, dus bij de laatste wedstrijd met trieste afloop waren er nog maar 5 klaar.
Mijn kinderen zijn echter gezegend met een groot doorzettingsvermogen en niet zo snel uit het veld geslagen als de heer Advocaat. Zelfs na het verlies van Nederland zaagden ze door en het aantal voetballers uit goed hout gesneden bedraagt nu al negen. Misschien moeten we deze maar inzetten in de volgende kampioenschappen.
Reageer
Wij zijn geen voetballiefhebbende familie, ik wel het minst. Wij kijken eigenlijk nooit. Behalve bij Europese- en wereldkampioenschappen, dan worden we enthousiast.
Zo ook dit keer. Klein minpuntje was, dat als gevolg van het tijdverschil de wedstrijden pas om 12 uur 's nachts werden vertoond. Teb ging kijken, wij prefereerden de video-opname. Bij de kinderen was wat extra overtuiging nodig van mijn kant, om niet bij de live uitzending aanwezig te zijn.
De kinderen vonden het zo leuk, dat zij met hun pas verworven handigheid met de figuurzaag de voetballers uit triplex gingen uitzagen. Een heel karwei, dus bij de laatste wedstrijd met trieste afloop waren er nog maar 5 klaar.
Mijn kinderen zijn echter gezegend met een groot doorzettingsvermogen en niet zo snel uit het veld geslagen als de heer Advocaat. Zelfs na het verlies van Nederland zaagden ze door en het aantal voetballers uit goed hout gesneden bedraagt nu al negen. Misschien moeten we deze maar inzetten in de volgende kampioenschappen.
Reageer
zaterdag, juli 03, 2004
ALTIJD MOOI WEER
Sommige expats beweren, dat het saai wordt als je in een land woont waar het altijd mooi weer is. Wij vinden dat niet (als echte Nederlanders). Wij zijn iedere dag weer blij als we een strakblauwe lucht zien. De zon doet wonderen voor ons humeur. En voor de vitamine D.
Zelfs vandaag, terwijl het 40 graden was. Sommige mensen worden daar chagrijnig van, maar wij worden vrolijk. Op de golfbaan was het behoorlijk puffen, zes kilometer lopen in de volle zon. Het enkele boompje dat daar staat geeft niet veel verkoeling. De caddies zijn getooid met petten, waaromheen ze sjaaltjes hebben gebonden; lange mouwen die met elastiekjes onder de korte mouwen zijn vastgebonden; lange broeken en sokken. Je mocht eens bruin worden!
Wij lopen in korte broeken, ik ook nog eens in een shirtje zonder mouwen. En we worden behoorlijk bruin. En warm. Maar het bier smaakt dan des te lekkerder!
Reageer
Sommige expats beweren, dat het saai wordt als je in een land woont waar het altijd mooi weer is. Wij vinden dat niet (als echte Nederlanders). Wij zijn iedere dag weer blij als we een strakblauwe lucht zien. De zon doet wonderen voor ons humeur. En voor de vitamine D.
Zelfs vandaag, terwijl het 40 graden was. Sommige mensen worden daar chagrijnig van, maar wij worden vrolijk. Op de golfbaan was het behoorlijk puffen, zes kilometer lopen in de volle zon. Het enkele boompje dat daar staat geeft niet veel verkoeling. De caddies zijn getooid met petten, waaromheen ze sjaaltjes hebben gebonden; lange mouwen die met elastiekjes onder de korte mouwen zijn vastgebonden; lange broeken en sokken. Je mocht eens bruin worden!
Wij lopen in korte broeken, ik ook nog eens in een shirtje zonder mouwen. En we worden behoorlijk bruin. En warm. Maar het bier smaakt dan des te lekkerder!
Reageer
vrijdag, juli 02, 2004
POEDEL MET SCHAAR
Het was weer tijd om naar de kapper te gaan. Niet dat ik over mijn haar struikelde, maar het zag er wel weer uit als een nieuw model zwabber. De kapper, waar ik al eens eerder over geschreven heb, zit bij ons om de hoek. De dame die mij altijd knipt, heeft een zeer interessant uiterlijk.
Met name heur haar is een blikvanger. De onderkant is lang en pikzwart; het haar bovenop is iets korter en spierwit; ze ziet eruit als een poedel op leeftijd en het is onmogelijk te zeggen wat voor haarkleur ze zelf ooit had.
Haar wenkbrauwen heeft ze weggeëpileerd en vervangen door een donkerbruin potloodboogje, haar oogleden zijn paarsgeverfd en haar lippen glossy bruinrood, precies de kleur van het kappersmanteltje dat ik omheb. Ze draagt drie oorbellen in elk oor, twee kleintjes en een enorme hanger.
Maar ze kan knippen als de beste. Zelfs mijn tuttige kapseltje rolt perfect onder haar schaar vandaan. En dat alles voor nog geen twee Euro, en binnen twintig minuten. Tijdens het knippen kan ik mijn ogen niet van haar afhouden. Tot mijn ontsteltenis lijkt ze op mij. Onder de vermomming had mijn tweelingzus kunnen zitten, lichte huid met moedervlekjes, beetje spits gezicht, gemiddelde grootte en omvang, blauwe ogen. Ik begin haar vermomming op mijzelf te projecteren en de kniptijd vliegt om. Als ik thuis de voordeur opendoe leg ik snel de denkbeeldige vermomming af. Zo’n schok wil ik mijn geliefden niet aandoen!
Reageer
Het was weer tijd om naar de kapper te gaan. Niet dat ik over mijn haar struikelde, maar het zag er wel weer uit als een nieuw model zwabber. De kapper, waar ik al eens eerder over geschreven heb, zit bij ons om de hoek. De dame die mij altijd knipt, heeft een zeer interessant uiterlijk.
Met name heur haar is een blikvanger. De onderkant is lang en pikzwart; het haar bovenop is iets korter en spierwit; ze ziet eruit als een poedel op leeftijd en het is onmogelijk te zeggen wat voor haarkleur ze zelf ooit had.
Haar wenkbrauwen heeft ze weggeëpileerd en vervangen door een donkerbruin potloodboogje, haar oogleden zijn paarsgeverfd en haar lippen glossy bruinrood, precies de kleur van het kappersmanteltje dat ik omheb. Ze draagt drie oorbellen in elk oor, twee kleintjes en een enorme hanger.
Maar ze kan knippen als de beste. Zelfs mijn tuttige kapseltje rolt perfect onder haar schaar vandaan. En dat alles voor nog geen twee Euro, en binnen twintig minuten. Tijdens het knippen kan ik mijn ogen niet van haar afhouden. Tot mijn ontsteltenis lijkt ze op mij. Onder de vermomming had mijn tweelingzus kunnen zitten, lichte huid met moedervlekjes, beetje spits gezicht, gemiddelde grootte en omvang, blauwe ogen. Ik begin haar vermomming op mijzelf te projecteren en de kniptijd vliegt om. Als ik thuis de voordeur opendoe leg ik snel de denkbeeldige vermomming af. Zo’n schok wil ik mijn geliefden niet aandoen!
Reageer
donderdag, juli 01, 2004
LOYALITEIT
De loyaliteit onder mijn collega’s is laag en afnemend. Eergisteren werden twee van hen geinformeerd dat hun contract niet zou worden verlengd. Precies op de dag voor het contract af zou lopen. Op hun eerdere verzoeken om meer duidelijkheid dienaangaande reageerde het management eenvoudigweg niet. Een van hen had nog ruim 40 vakantiedagen, die zij voorheen niet op mocht nemen, en nu dus niet meer kon opnemen. Helaas zat alleen zij daarover in.
Degene met de ongebruikte vakantiedagen was mijn kamergenoot. Zij werkte hier al vijf jaar. Zij is een harde werker met een enorme hoeveelheid kennis en ervaring. Helaas is zij iets te eerlijk en bovendien spreekt zij deze eerlijkheid te snel uit en op de verkeerde momenten. En sommige informatie houdt men natuurlijk liever binnenskamers. Hoewel ze in het merendeel van de gevallen gelijk had, vergat ze wel eens het leuke papiertje om de mededeling in te pakken. En ik ben bang dat haar bazen het zelfs met papiertje liever niet wilden horen. De image van een grote, gezellige, hardwerkende en intelligente familie moet worden hooggehouden. Niets is minder waar (zou zij hebben gezegd).
Gisteren kwam ze naar kantoor, om afscheid te nemen. Ze had al haar gevoelens in een Word document verwerkt. Helaas is haar verbale capaciteit groter dan haar schriftelijke, in ieder geval in het Engels, en het bericht was behoorlijk hard en heel persoonlijk. Zij vroeg aan mij of ik het wilde herschrijven, zonder de boodschap aan te tasten. Dat heb ik gedaan. In meer bloemrijke bewoordingen en zonder namen te noemen hebben we de boodschap de ether ingestuurd. Verpakt in een leuk papiertje, van mij.
Reageer
De loyaliteit onder mijn collega’s is laag en afnemend. Eergisteren werden twee van hen geinformeerd dat hun contract niet zou worden verlengd. Precies op de dag voor het contract af zou lopen. Op hun eerdere verzoeken om meer duidelijkheid dienaangaande reageerde het management eenvoudigweg niet. Een van hen had nog ruim 40 vakantiedagen, die zij voorheen niet op mocht nemen, en nu dus niet meer kon opnemen. Helaas zat alleen zij daarover in.
Degene met de ongebruikte vakantiedagen was mijn kamergenoot. Zij werkte hier al vijf jaar. Zij is een harde werker met een enorme hoeveelheid kennis en ervaring. Helaas is zij iets te eerlijk en bovendien spreekt zij deze eerlijkheid te snel uit en op de verkeerde momenten. En sommige informatie houdt men natuurlijk liever binnenskamers. Hoewel ze in het merendeel van de gevallen gelijk had, vergat ze wel eens het leuke papiertje om de mededeling in te pakken. En ik ben bang dat haar bazen het zelfs met papiertje liever niet wilden horen. De image van een grote, gezellige, hardwerkende en intelligente familie moet worden hooggehouden. Niets is minder waar (zou zij hebben gezegd).
Gisteren kwam ze naar kantoor, om afscheid te nemen. Ze had al haar gevoelens in een Word document verwerkt. Helaas is haar verbale capaciteit groter dan haar schriftelijke, in ieder geval in het Engels, en het bericht was behoorlijk hard en heel persoonlijk. Zij vroeg aan mij of ik het wilde herschrijven, zonder de boodschap aan te tasten. Dat heb ik gedaan. In meer bloemrijke bewoordingen en zonder namen te noemen hebben we de boodschap de ether ingestuurd. Verpakt in een leuk papiertje, van mij.
Reageer
