dinsdag, augustus 31, 2004
DE PRESIDENT VAN BEDROCK CITY
De cursus die ik vorige week moest faciliteren, speelde zich af in de “International Westminster University” in Tashkent. Van buiten een prachtig gebouw, en ook van binnen ziet het er op het eerste gezicht goed en solide uit; geen Europese universiteit zou zich moeten schamen om in dit gebouw te huizen.
Nadere inspectie leert echter, dat de meeste muren nu al gesierd worden door een network van enorme scheuren, niettegenstaande het feit dat het gebouw pas twee jaar geleden in gebruik is genomen.
Toen onze training goed en wel op gang was, voelde ik een trilling, het water danste in de glazen. Ik dacht dat het een kleine aardbeving was. Aan het eind van de ochtend werd het duidelijk, dat het hier slechts ging om een bus die regelmatig door de straat reed, wat het toch niet zo kleine gebouw (4 etages en twee vleugels) op zijn grondvesten deed schudden.
Op de eerste etage ligt een grote houten knots in een glazen kastje. Voor de nieuwe leider van Bedrock City. De tekst erbij vermeld, dat: “deze scepter is geschonken aan de president door de Westminster University in Londen, als symbool van macht en authoriteit”. Zouden de Britten nou echt die tekst bedacht hebben?
Op de tweede etage een gigantische ingelijste poster. Op de voorgrond de president, achter hem, naast enige bekende Oezbeekse gebouwen, ook onder andere de Egyptische piramiden, het Vrijheidsbeeld, de Toren van Pisa, de Big Ben. Is dat een afspiegeling van ‘s presidents ambities?
De zaal waar onze training plaatsvindt heet “Lecture Theatre”. Dat “lecture” hadden ze er wat mij betreft rustig af mogen laten.
Reageer
De cursus die ik vorige week moest faciliteren, speelde zich af in de “International Westminster University” in Tashkent. Van buiten een prachtig gebouw, en ook van binnen ziet het er op het eerste gezicht goed en solide uit; geen Europese universiteit zou zich moeten schamen om in dit gebouw te huizen.
Nadere inspectie leert echter, dat de meeste muren nu al gesierd worden door een network van enorme scheuren, niettegenstaande het feit dat het gebouw pas twee jaar geleden in gebruik is genomen.
Toen onze training goed en wel op gang was, voelde ik een trilling, het water danste in de glazen. Ik dacht dat het een kleine aardbeving was. Aan het eind van de ochtend werd het duidelijk, dat het hier slechts ging om een bus die regelmatig door de straat reed, wat het toch niet zo kleine gebouw (4 etages en twee vleugels) op zijn grondvesten deed schudden.
Op de eerste etage ligt een grote houten knots in een glazen kastje. Voor de nieuwe leider van Bedrock City. De tekst erbij vermeld, dat: “deze scepter is geschonken aan de president door de Westminster University in Londen, als symbool van macht en authoriteit”. Zouden de Britten nou echt die tekst bedacht hebben?
Op de tweede etage een gigantische ingelijste poster. Op de voorgrond de president, achter hem, naast enige bekende Oezbeekse gebouwen, ook onder andere de Egyptische piramiden, het Vrijheidsbeeld, de Toren van Pisa, de Big Ben. Is dat een afspiegeling van ‘s presidents ambities?
De zaal waar onze training plaatsvindt heet “Lecture Theatre”. Dat “lecture” hadden ze er wat mij betreft rustig af mogen laten.
Reageer
maandag, augustus 30, 2004
INVASIE
De wachtkamer van de internationale kliniek is niet erg klein. Als wij echter met zijn allen tegelijk onder behandeling moeten, en we nemen onze nanny ook nog mee, dan is dat een ware invasie. Vooral wanneer de kinderen weten wat het doel is van dit bezoek: vaccinaties! Ze proberen hun vrees te verbergen onder een dekmantel van luidruchtig bravour.
Als we netjes op tijd aankomen, blijken zich al allerlei spoedgevallen verschanst te hebben om gladjes voor te dringen. De receptioniste roept me en fluistert verlegen, dat de afspraak nog wel eventjes kan uitlopen. Als dat de eerste keer was, had ik het misschien wel zo gelaten. Maar ik kan me uit de afgelopen vier jaar geen enkele afspraak herinneren, die op tijd plaatsvond, of het moest mijn bevalling zijn, maar die was zonder afspraak.
Aangezien het nooit te laat is om positieve veranderingen aan te brengen, besluit ik om er nu eens niet voetstoots mee accoord te gaan, en ik antwoord haar vriendelijk, dat dat niet zo’n goed idee is. Misschien kan iemand zonder afspraak dit keer wat langer wachten? Hoezo, wil zij weten. Nou, mijn kinderen zijn nu heel zoet, maar binnen vijf minuten kunnen ze gaan klieren en schreeuwen, als ik ze daartoe aanspoor, en een bron van irritatie vormen voor andere bezoekers.
Binnen twee minuten worden wij uitgenodigd naar de behandelkamer. Enig onderzoek naar de gezondheidssituatie in Bangladesh leert, dat wij allemaal twee vaccinaties moeten hebben. Er worden twee dokters ingezet om ons zo snel mogelijk weg te werken. Evengoed kost deze operatie maar liefst anderhalf uur, nog afgezien van de tijd die nodig is om de rekening voor te bereiden en af te handelen. De voordringers kregen hun trekken thuis. Als dit echter het gebruikelijke behandeltempo is, ben ik bang dat de wachttijden kunnen gaan oplopen tot een hele dag.
Reageer
De wachtkamer van de internationale kliniek is niet erg klein. Als wij echter met zijn allen tegelijk onder behandeling moeten, en we nemen onze nanny ook nog mee, dan is dat een ware invasie. Vooral wanneer de kinderen weten wat het doel is van dit bezoek: vaccinaties! Ze proberen hun vrees te verbergen onder een dekmantel van luidruchtig bravour.
Als we netjes op tijd aankomen, blijken zich al allerlei spoedgevallen verschanst te hebben om gladjes voor te dringen. De receptioniste roept me en fluistert verlegen, dat de afspraak nog wel eventjes kan uitlopen. Als dat de eerste keer was, had ik het misschien wel zo gelaten. Maar ik kan me uit de afgelopen vier jaar geen enkele afspraak herinneren, die op tijd plaatsvond, of het moest mijn bevalling zijn, maar die was zonder afspraak.
Aangezien het nooit te laat is om positieve veranderingen aan te brengen, besluit ik om er nu eens niet voetstoots mee accoord te gaan, en ik antwoord haar vriendelijk, dat dat niet zo’n goed idee is. Misschien kan iemand zonder afspraak dit keer wat langer wachten? Hoezo, wil zij weten. Nou, mijn kinderen zijn nu heel zoet, maar binnen vijf minuten kunnen ze gaan klieren en schreeuwen, als ik ze daartoe aanspoor, en een bron van irritatie vormen voor andere bezoekers.
Binnen twee minuten worden wij uitgenodigd naar de behandelkamer. Enig onderzoek naar de gezondheidssituatie in Bangladesh leert, dat wij allemaal twee vaccinaties moeten hebben. Er worden twee dokters ingezet om ons zo snel mogelijk weg te werken. Evengoed kost deze operatie maar liefst anderhalf uur, nog afgezien van de tijd die nodig is om de rekening voor te bereiden en af te handelen. De voordringers kregen hun trekken thuis. Als dit echter het gebruikelijke behandeltempo is, ben ik bang dat de wachttijden kunnen gaan oplopen tot een hele dag.
Reageer
zondag, augustus 29, 2004
VERMIST
In ons huis verdwenen er de laatste maanden regelmatig dingen. Geen waardevolle dingen, maar wel lastig. Twee kammen, een paar haarelastiekjes. Een afstandsbediening, stukjes speelgoed. Hadden we vroeger een dubbel bestek voor zes personen, tegenwoordig moet ik ’s morgens vechten tegen mijn luiheid en een paar messen van de vorige avond afwassen, anders smeren de kinderen de chocoladepasta met hun handen op de boterhammen.
Lang zoeken leverde niets op. Maar vanochtend, toen ik op de grond zat zag ik opeens iets kleurigs schimmeren. Onze verwarmingen worden aan het oog onttrokken door houten latjes. De opening tussen die latjes is nauwelijks groot genoeg om er een blad papier tussen te steken. Maar als je heel klein bent, en buigzaam, en stout, kun je bij de zijkanten komen. En laat de opening daar nu net iets groter zijn!
Wij hadden dus een zondagochten schatzoeken. En ik kan morgenochtend weer lui zijn.
Reageer
In ons huis verdwenen er de laatste maanden regelmatig dingen. Geen waardevolle dingen, maar wel lastig. Twee kammen, een paar haarelastiekjes. Een afstandsbediening, stukjes speelgoed. Hadden we vroeger een dubbel bestek voor zes personen, tegenwoordig moet ik ’s morgens vechten tegen mijn luiheid en een paar messen van de vorige avond afwassen, anders smeren de kinderen de chocoladepasta met hun handen op de boterhammen.
Lang zoeken leverde niets op. Maar vanochtend, toen ik op de grond zat zag ik opeens iets kleurigs schimmeren. Onze verwarmingen worden aan het oog onttrokken door houten latjes. De opening tussen die latjes is nauwelijks groot genoeg om er een blad papier tussen te steken. Maar als je heel klein bent, en buigzaam, en stout, kun je bij de zijkanten komen. En laat de opening daar nu net iets groter zijn!
Wij hadden dus een zondagochten schatzoeken. En ik kan morgenochtend weer lui zijn.
Reageer
zaterdag, augustus 28, 2004
WORDS, WORDS, WORDS
Schrijven is verslavend. Woorden gaan dag en nacht door mijn hoofd als een eindeloze malende brij. Als kind had ik daar al last van. ’s Avonds in bed dacht ik altijd, dat ik teveel dacht en probeerde de gedachtenstroom tot stilstand te brengen. Maar wanneer dit enigszins lukte, werd ik bang. Dan dacht ik dat het zo moest voelen als je dood was. En hervatte mijn gedachtenstroom met dubbele energie.
Nu zijn er niet alleen de gedachten, maar daarbij nog de afweging of het leuk is om het aan anderen te laten lezen en zo ja, op welke manier. Letters vormen kralen van woorden die zich aaneenrijgen tot een volzin-ketting. Dat gaat dag en nacht door en wordt nog erger, als ik een inspirerend boek aan het lezen ben.
’s Nachts is het lastig. Ik lig in bed en de woorden willen eruit. Maar ik wil slapen. Het is twee uur! Woorden, verdwijn!
Reageer
Schrijven is verslavend. Woorden gaan dag en nacht door mijn hoofd als een eindeloze malende brij. Als kind had ik daar al last van. ’s Avonds in bed dacht ik altijd, dat ik teveel dacht en probeerde de gedachtenstroom tot stilstand te brengen. Maar wanneer dit enigszins lukte, werd ik bang. Dan dacht ik dat het zo moest voelen als je dood was. En hervatte mijn gedachtenstroom met dubbele energie.
Nu zijn er niet alleen de gedachten, maar daarbij nog de afweging of het leuk is om het aan anderen te laten lezen en zo ja, op welke manier. Letters vormen kralen van woorden die zich aaneenrijgen tot een volzin-ketting. Dat gaat dag en nacht door en wordt nog erger, als ik een inspirerend boek aan het lezen ben.
’s Nachts is het lastig. Ik lig in bed en de woorden willen eruit. Maar ik wil slapen. Het is twee uur! Woorden, verdwijn!
Reageer
vrijdag, augustus 27, 2004
LOGEREN
Erin, Elodies vriendinnetje van de hoek, is geboren onder hetzelfde sterrenbeeld als Elodie en in hetzelfde jaar. Slechts vier dagen scheiden hun geboortes. Ze zijn beiden derde kind binnen het gezin. Ze hebben lang sluik haar en zijn dol op make up.
Maar daar houdt de vergelijking op. Elodie is blozend, staat stevig op de aarde, vaak gekenmerkt door een paar handen in haar zij en een neus in de lucht, en is af en toe hondsbrutaal. Erin daarentegen is bleek, smal en verlegen, staart geregeld bedremmeld naar haar eigen voeten en doet niet alles even openlijk.
Zoals meisjes van die leeftijd betaamt, is het vervullen van de eigen verlangens het eerste streven. Daar hebben ze zo hun eigen methodes voor. Elodie legt luidruchtig haar eigen wil op, Erin gebruikt soms wat geniepige methodes. Zo willen ze altijd graag bij elkaar slapen, in zoverre, dat voor Erin dat bij elkaar bij haar thuis moet zijn. De respectievelijke moeders hangen echter de reciprociteitsgedachte aan, en daarom moet er nu eens bij Elodie worden geslapen. Met desastreuze gevolgen.
Om negen uur gaan de meisjes naar bed. Om tien over negen besluit erin, dat ze haar moeder wel erg mist. Elodie suggereert dat ze haar “blankie” pakt, een dekentje uit haar babytijd dat ze overal rondsleept. Erin snift: “Nee, als ik het dekentje vasthoudt, moet ik nog meer aan mijn moeder denken. Ik wil gewoon naar haar toe.”
“Dan zul je volgende week wel problemen krijgen, als je de hele week bij je vriendin moets slapen”, vindt Elodie. Erins ouders gaan naemlijk een week naar Duitsland. “Nee hoor”, beweert Erin, “geen probleem, want zij heeft heel andere spullen dan jij.” “Wat dan zo al” snibt Elodie. “Nou, een airconditioner bij voorbeeld, inplaats van zo’n stomme plafond ventilator”.
Het eind van het liedje is, dat Vincent Erin naar huis brengt. Elodies stoerheid valt uiteen als een suikerklontje in de hete thee. Tot tien uur ligt ze nog te snikken. Want ook voor een stoer klein meisje is het moeilijk om teleurstelling te verbergen.
Reageer
Erin, Elodies vriendinnetje van de hoek, is geboren onder hetzelfde sterrenbeeld als Elodie en in hetzelfde jaar. Slechts vier dagen scheiden hun geboortes. Ze zijn beiden derde kind binnen het gezin. Ze hebben lang sluik haar en zijn dol op make up.
Maar daar houdt de vergelijking op. Elodie is blozend, staat stevig op de aarde, vaak gekenmerkt door een paar handen in haar zij en een neus in de lucht, en is af en toe hondsbrutaal. Erin daarentegen is bleek, smal en verlegen, staart geregeld bedremmeld naar haar eigen voeten en doet niet alles even openlijk.
Zoals meisjes van die leeftijd betaamt, is het vervullen van de eigen verlangens het eerste streven. Daar hebben ze zo hun eigen methodes voor. Elodie legt luidruchtig haar eigen wil op, Erin gebruikt soms wat geniepige methodes. Zo willen ze altijd graag bij elkaar slapen, in zoverre, dat voor Erin dat bij elkaar bij haar thuis moet zijn. De respectievelijke moeders hangen echter de reciprociteitsgedachte aan, en daarom moet er nu eens bij Elodie worden geslapen. Met desastreuze gevolgen.
Om negen uur gaan de meisjes naar bed. Om tien over negen besluit erin, dat ze haar moeder wel erg mist. Elodie suggereert dat ze haar “blankie” pakt, een dekentje uit haar babytijd dat ze overal rondsleept. Erin snift: “Nee, als ik het dekentje vasthoudt, moet ik nog meer aan mijn moeder denken. Ik wil gewoon naar haar toe.”
“Dan zul je volgende week wel problemen krijgen, als je de hele week bij je vriendin moets slapen”, vindt Elodie. Erins ouders gaan naemlijk een week naar Duitsland. “Nee hoor”, beweert Erin, “geen probleem, want zij heeft heel andere spullen dan jij.” “Wat dan zo al” snibt Elodie. “Nou, een airconditioner bij voorbeeld, inplaats van zo’n stomme plafond ventilator”.
Het eind van het liedje is, dat Vincent Erin naar huis brengt. Elodies stoerheid valt uiteen als een suikerklontje in de hete thee. Tot tien uur ligt ze nog te snikken. Want ook voor een stoer klein meisje is het moeilijk om teleurstelling te verbergen.
Reageer
donderdag, augustus 26, 2004
FACILITEREN
Tijdens de laatste week van mijn contract vindt er een training van WHO plaats in Tashkent. De training is bedoeld voor Oezbeekse nutrition specialisten en behandelt alle aspecten van voeding voor moeder en kind.
Al in maart was de regionale adviseur van WHO in Tashkent en ik beloofde haar, nog onwetend over onze op handen zijnde verhuizing, te zullen assisteren bij deze training. Het kwam nu weliswaar niet zo goed uit, maar omdat ik het beloofd had, en het stiekum wel leuk vond, besloot ik mee te werken.
Zo kwam het dat ik optrad als facilitator. Ik vind dat zo’n vies woord, in het Nederlands. Met name omdat het doet denken aan het woord “faciliteren” en daarbij stel ik me de meest vreemde processen voor, die “gefaciliteerd” zouden kunnen worden.
De organisaties zijn het er ook niet over eens, wat deze functie inhoudt. In sommige gevallen zijn de facilitators gewoon de trainers, in andere gevallen zijn ze een soort assistenten.
Hier was het iets ertussenin. De training werd gegeven door twee trainers, de vier facilitators mochten de werkgroepen leiden. In het Russisch, graag.... En morgen is geheel gewijd aan de facilitatoren: dan moeten we een concept “Nutrition policy” opstellen en een “Action plan” en “Nutrition guidelines” voor moeder en kinderen. Ik hoef mij in elk geval niet te vervelen.
Reageer
Tijdens de laatste week van mijn contract vindt er een training van WHO plaats in Tashkent. De training is bedoeld voor Oezbeekse nutrition specialisten en behandelt alle aspecten van voeding voor moeder en kind.
Al in maart was de regionale adviseur van WHO in Tashkent en ik beloofde haar, nog onwetend over onze op handen zijnde verhuizing, te zullen assisteren bij deze training. Het kwam nu weliswaar niet zo goed uit, maar omdat ik het beloofd had, en het stiekum wel leuk vond, besloot ik mee te werken.
Zo kwam het dat ik optrad als facilitator. Ik vind dat zo’n vies woord, in het Nederlands. Met name omdat het doet denken aan het woord “faciliteren” en daarbij stel ik me de meest vreemde processen voor, die “gefaciliteerd” zouden kunnen worden.
De organisaties zijn het er ook niet over eens, wat deze functie inhoudt. In sommige gevallen zijn de facilitators gewoon de trainers, in andere gevallen zijn ze een soort assistenten.
Hier was het iets ertussenin. De training werd gegeven door twee trainers, de vier facilitators mochten de werkgroepen leiden. In het Russisch, graag.... En morgen is geheel gewijd aan de facilitatoren: dan moeten we een concept “Nutrition policy” opstellen en een “Action plan” en “Nutrition guidelines” voor moeder en kinderen. Ik hoef mij in elk geval niet te vervelen.
Reageer
woensdag, augustus 25, 2004
EETKAMER ARRANGEMENT
Anna is verschrikkelijk. Daar zij een meisje is, zou zij in het raamkozijn moeten zitten en borduren. Wel, in het raamkozijn zitten doet zij, ondanks dat dit zich op 1.20 meter bevindt en zij slechts twee turven hoog is. Maar er is altijd wel een stoel of krukje in de buurt die je als opstap kunt gebruiken. Toen ik gisteren thuiskwam van kantoor, trof ik de stoelen in de eetkamer zo aan:
Denkend dat de nanny de kamer had gestofzuigd en vergeten was de boel op zijn plaats te zetten, zette ik snel alles weer zo neer, dat wij ook daadwerkelijk aan tafel zouden kunnen zitten. Hoe dom van mij. In de halve minuut die ik nodig had om naar de keuken te lopen en een Campari orange in the schenken, was Anna al bovenop de tafel geklommen en zat daar pontificaal te glimmen. En dat had ze klaarblijkelijk al de hele dag gedaan. Vandaar deze veiligheidsmaatregel. De komende maanden wordt dit dus ons nieuwe eetkamer arrangement.
Reageer
Anna is verschrikkelijk. Daar zij een meisje is, zou zij in het raamkozijn moeten zitten en borduren. Wel, in het raamkozijn zitten doet zij, ondanks dat dit zich op 1.20 meter bevindt en zij slechts twee turven hoog is. Maar er is altijd wel een stoel of krukje in de buurt die je als opstap kunt gebruiken. Toen ik gisteren thuiskwam van kantoor, trof ik de stoelen in de eetkamer zo aan:
Denkend dat de nanny de kamer had gestofzuigd en vergeten was de boel op zijn plaats te zetten, zette ik snel alles weer zo neer, dat wij ook daadwerkelijk aan tafel zouden kunnen zitten. Hoe dom van mij. In de halve minuut die ik nodig had om naar de keuken te lopen en een Campari orange in the schenken, was Anna al bovenop de tafel geklommen en zat daar pontificaal te glimmen. En dat had ze klaarblijkelijk al de hele dag gedaan. Vandaar deze veiligheidsmaatregel. De komende maanden wordt dit dus ons nieuwe eetkamer arrangement.
Reageer
dinsdag, augustus 24, 2004
Overigens wordt er weer geknutseld aan de website en er is zelfs een nieuw RECEPT VAN DE WEEK!!
Reageer
Reageer
VEILIGHEIDSGORDELS
De UN in Oezbekistan stelt het dragen van veiligheidsgordels voor autoritten tijdens werktijd verplicht, een gebod dat slechts wordt opgevolgd door de bazen binnen deze organisatie en diegenen die in de niet benijdenswaardige positie verkeren, hen te moeten vergezellen tijdens (een van) hun ritten. Verder worden veiligheidsgordels slechts gebruikt door een enkele (domme) buitenlander.
Het verhaal doet de ronde dat een buitenlander eens werd aangehouden door de politie, uit moest stappen en verklaren waarom hij gordels droeg in de auto; dergelijk vreemd gedrag moest toch een reden hebben.
Vandaag zag ik in een taxi de mooiste uitdossing van veiligheidsriemen ooit. De chauffeur had, waarschijnlijk omdat de riemen zijns insziens teveel zwiebelden en zijn aandacht afleidden, met behulp van drie stukken felblauw bouwtape de gordels aan beide zijden aan de auto vastgeplakt. Bruikbaar waren ze dus niet meer. Maar in geval van een ongeluk kon hij ze in een beweging lostrekken.
Reageer
De UN in Oezbekistan stelt het dragen van veiligheidsgordels voor autoritten tijdens werktijd verplicht, een gebod dat slechts wordt opgevolgd door de bazen binnen deze organisatie en diegenen die in de niet benijdenswaardige positie verkeren, hen te moeten vergezellen tijdens (een van) hun ritten. Verder worden veiligheidsgordels slechts gebruikt door een enkele (domme) buitenlander.
Het verhaal doet de ronde dat een buitenlander eens werd aangehouden door de politie, uit moest stappen en verklaren waarom hij gordels droeg in de auto; dergelijk vreemd gedrag moest toch een reden hebben.
Vandaag zag ik in een taxi de mooiste uitdossing van veiligheidsriemen ooit. De chauffeur had, waarschijnlijk omdat de riemen zijns insziens teveel zwiebelden en zijn aandacht afleidden, met behulp van drie stukken felblauw bouwtape de gordels aan beide zijden aan de auto vastgeplakt. Bruikbaar waren ze dus niet meer. Maar in geval van een ongeluk kon hij ze in een beweging lostrekken.
Reageer
maandag, augustus 23, 2004
VIEZE WOORDEN
Sinds onze reis naar Nederland zijn de kinderen trotse bezitters van “Sing Star”, een programma voor de Playstation waarbij ze zelf, alleen of met zijn tweetjes, kunnen playbacken. Nu de verkoop van spullen hier grote vormen begint aan te nemen moest hun televisietje er ook aan geloven. Als tegenprestatie mocht de Playstation in de huiskamer aangesloten worden en ben ik nu regelmatig getuige van deze ongecontroleerde herrie (citaat van mijn ouders, 20 april 1973).
Natuurlijk moesten ze hun zangkunsten vertonen in bijzijn van hun trotse moeder. Ik heb maar vast informatie aangevraagd bij het hoger onderwijs, het lijkt me beter dat ze een vak leren. Elodie krijgt nog wel wat herkenbare tonen uit haar mond, Vincents zingen neigt meer naar het geluid dat uit de koe van de buren opklinkt. Victor zit er tussenin. Anna danst alleen nog maar zonder geluid.
Na het zingen konden we een paar echte clips zien, ingezongen door de originele artiesten. Het viel mij op dat er veel gezoen en sexuele exercitie (citaat van mijn vader, 1 mei 1973) te zien was, en ik maakte daar een snibbige opmerking over.
Elodie sprong op en deed haar handen in haar zij. Zo’n ouderwetse moeder moet je op haar nummer zetten. En een meisje neemt tegenwoordig ook geen blad meer voor haar mond: “Nou mama, dan heb jij de laatste clip van Britney Spears niet gezien. Daar treedt zij ook op met blote tieten en een blote pik!” Zou het dan toch allemaal namaak zijn, dat lichaam van Britney?
Reageer
Sinds onze reis naar Nederland zijn de kinderen trotse bezitters van “Sing Star”, een programma voor de Playstation waarbij ze zelf, alleen of met zijn tweetjes, kunnen playbacken. Nu de verkoop van spullen hier grote vormen begint aan te nemen moest hun televisietje er ook aan geloven. Als tegenprestatie mocht de Playstation in de huiskamer aangesloten worden en ben ik nu regelmatig getuige van deze ongecontroleerde herrie (citaat van mijn ouders, 20 april 1973).
Natuurlijk moesten ze hun zangkunsten vertonen in bijzijn van hun trotse moeder. Ik heb maar vast informatie aangevraagd bij het hoger onderwijs, het lijkt me beter dat ze een vak leren. Elodie krijgt nog wel wat herkenbare tonen uit haar mond, Vincents zingen neigt meer naar het geluid dat uit de koe van de buren opklinkt. Victor zit er tussenin. Anna danst alleen nog maar zonder geluid.
Na het zingen konden we een paar echte clips zien, ingezongen door de originele artiesten. Het viel mij op dat er veel gezoen en sexuele exercitie (citaat van mijn vader, 1 mei 1973) te zien was, en ik maakte daar een snibbige opmerking over.
Elodie sprong op en deed haar handen in haar zij. Zo’n ouderwetse moeder moet je op haar nummer zetten. En een meisje neemt tegenwoordig ook geen blad meer voor haar mond: “Nou mama, dan heb jij de laatste clip van Britney Spears niet gezien. Daar treedt zij ook op met blote tieten en een blote pik!” Zou het dan toch allemaal namaak zijn, dat lichaam van Britney?
Reageer
zondag, augustus 22, 2004
OPSLAG
Voor diegenen die de achtergrond van een autoverkoop niet helemaal begrepen gisteren, nog even wat uitleg. Ik begrijp het ook niet helemaal, trouwens. De procedure is alleen van kracht bij buitenlanders. Oezbeken kunnen gewoon het eigendomspapiertje via een notaris op een andere naam laten zetten.
De verkoper zet, na een warwinkel van papier te hebben bemachtigd en anderhalve dag verspild te hebben bij verschillende overheidsinstellingen (Echt Niet Overdreven), de auto in een overheidsopslagplaats. De nummerplaten moeten er worden afgeschroefd.
Daarna treedt het volgende nummer van het papiercircus in werking. Er moet schriftelijke toestemming verkregen worden van een of andere hotemetoot om de auto op de nieuwe naam over te schrijven. En die toestemming komt niet altijd. En nooit voor niets. En als dat allemaal rond is, en alle nieuwe formulieren zijn klaar, inclusief het notoire groene, dan moet de koper nog naar een nieuwe afdeling. Om nummerplaten te verkrijgen. Voor elke actie moet betaald. En betalen moet via de kassa, die altijd helemaal in het andere deel van het gebouw zit. Of via een postkantoor 20 straten verderop. De officiele betalingen dan. De bonussen kunnen direct en ter plekke worden afgerekend.
Alle formulieren moeten worden geregistreerd, anders zijn ze waardeloos. Het registreren zorgt ervoor dat ze altijd kunnen worden teruggevonden....Een ernstig uitziende jongeman in een groen uniform kalligrafeert de meterslange details van het formulier in een pre-Stalinistisch journaalboek. Onderhand schudt hij alle mannelijke bezoekers de hand. Van tijd tot tijd verdwijnt hij naar de gang om achter de deur duistere zaken te bespreken, die niet voor onze oren bestemd zijn. Zo duurt ieder formulier vijftien minuten. En er zijn nog acht wachtenden voor U.
Als de koper dan zijn felbegeerde toestemming en de platen heeft kunnen bemachtigen, mag hij de auto ophalen. Daar gaat gewoonlijk nog zo’n twee weken overheen.
Als hij nieuw is in Oezbekistan, moet hij een Oezbeeks rijbewijs halen. Niet dat hij daarvoor zijn rijkunsten moet vertonen, maar wel een medische keuring bij een speciale arts (betalen of afkopen) en voor het papier zelf moet ook flink wat betaald. Het is maar drie maanden geldig.
Mijn Nederlandse rijbewijs deed het erg goed in deze streken. Auto’s met UN platen mogen namelijk niet worden aangehouden. Daar hebben we een hoop geld aan bespaard!
Reageer
Voor diegenen die de achtergrond van een autoverkoop niet helemaal begrepen gisteren, nog even wat uitleg. Ik begrijp het ook niet helemaal, trouwens. De procedure is alleen van kracht bij buitenlanders. Oezbeken kunnen gewoon het eigendomspapiertje via een notaris op een andere naam laten zetten.
De verkoper zet, na een warwinkel van papier te hebben bemachtigd en anderhalve dag verspild te hebben bij verschillende overheidsinstellingen (Echt Niet Overdreven), de auto in een overheidsopslagplaats. De nummerplaten moeten er worden afgeschroefd.
Daarna treedt het volgende nummer van het papiercircus in werking. Er moet schriftelijke toestemming verkregen worden van een of andere hotemetoot om de auto op de nieuwe naam over te schrijven. En die toestemming komt niet altijd. En nooit voor niets. En als dat allemaal rond is, en alle nieuwe formulieren zijn klaar, inclusief het notoire groene, dan moet de koper nog naar een nieuwe afdeling. Om nummerplaten te verkrijgen. Voor elke actie moet betaald. En betalen moet via de kassa, die altijd helemaal in het andere deel van het gebouw zit. Of via een postkantoor 20 straten verderop. De officiele betalingen dan. De bonussen kunnen direct en ter plekke worden afgerekend.
Alle formulieren moeten worden geregistreerd, anders zijn ze waardeloos. Het registreren zorgt ervoor dat ze altijd kunnen worden teruggevonden....Een ernstig uitziende jongeman in een groen uniform kalligrafeert de meterslange details van het formulier in een pre-Stalinistisch journaalboek. Onderhand schudt hij alle mannelijke bezoekers de hand. Van tijd tot tijd verdwijnt hij naar de gang om achter de deur duistere zaken te bespreken, die niet voor onze oren bestemd zijn. Zo duurt ieder formulier vijftien minuten. En er zijn nog acht wachtenden voor U.
Als de koper dan zijn felbegeerde toestemming en de platen heeft kunnen bemachtigen, mag hij de auto ophalen. Daar gaat gewoonlijk nog zo’n twee weken overheen.
Als hij nieuw is in Oezbekistan, moet hij een Oezbeeks rijbewijs halen. Niet dat hij daarvoor zijn rijkunsten moet vertonen, maar wel een medische keuring bij een speciale arts (betalen of afkopen) en voor het papier zelf moet ook flink wat betaald. Het is maar drie maanden geldig.
Mijn Nederlandse rijbewijs deed het erg goed in deze streken. Auto’s met UN platen mogen namelijk niet worden aangehouden. Daar hebben we een hoop geld aan bespaard!
Reageer
zaterdag, augustus 21, 2004
GROENE FORMULIERTJES
In tijden van verhuizing worden er veel bezoeken gebracht aan gezellige overheidsinstellingen, in Oezbekistan. Zo is daar de verkoop van de auto. Wie denkt dat daarbij alleen het overhandigen van geld en eigendomspapieren in tegengestelde richting bij te pas komt, ziet het behoorlijk verkeerd.
Een koper was zo gevonden. Binnen twee dagen belden er drie gegadigden en aan het eind van de tweede dag was de deal rond. Gelukkig had ik alle papieren bij elkaar in een afgesloten map bewaard dus die kon ik zo overhandigen.
Na een dag belde de tegenpartij op. Het groene formulier was niet goed. Het moest een “customs declaration” zijn. Nou had ik toevallig een copie gemaakt. En kan ik toevallig Russisch lezen. Onderzoek leerde, dat het formulier gesierd werd door het opschrift “customs declaration” in het Russisch.
Maar weer even bellen. Ja dat was wel zo, maar er stond onder het hoofdje “extra informatie” ook iets over storage dus dit was het storage formulier. Dus ze konden niets doen, die overheidsjongens. Ruik ik hier corruptie misschien? Buitenlanders? Valt er wat op te hengelen?
De brave man is twee dagen bezig geweest om, samen met een beambte, naar het formulier te zoeken, een formulier van het soort dat in zesvoud wordt uitgeprint, en waarvan er dus, naast het zogenaamd zoekgeraakte, nog 5 anderen moeten zijn op verschillende afdelingen. Niet een werd er gevonden. Wel veel excuses: “We zijn een paar keer verhuisd.” “Mevrouw X werkt hier niet meer.” “Meneer Y heeft de folders verplaatst.”
Het formulier werd nooit gevonden, daar het hoogstwaarschijnlijk nooit bestaan heeft. Vanmiddag hebben we samen vier uur doorgebracht in het gezellige overheidsgebouw, de afgezant van de koper en ik . We werden niet van het kastje naar de muur gestuurd maar wel van kamertje naar kamertje. Om half zes (zucht) stond de auto in storage en hadden we een nieuw groen formulier. Zonder extra informatie over die storage. De dame die het getypt had kreeg een bonusje. Voor haar hulp. Surprise, surprise!
Reageer
In tijden van verhuizing worden er veel bezoeken gebracht aan gezellige overheidsinstellingen, in Oezbekistan. Zo is daar de verkoop van de auto. Wie denkt dat daarbij alleen het overhandigen van geld en eigendomspapieren in tegengestelde richting bij te pas komt, ziet het behoorlijk verkeerd.
Een koper was zo gevonden. Binnen twee dagen belden er drie gegadigden en aan het eind van de tweede dag was de deal rond. Gelukkig had ik alle papieren bij elkaar in een afgesloten map bewaard dus die kon ik zo overhandigen.
Na een dag belde de tegenpartij op. Het groene formulier was niet goed. Het moest een “customs declaration” zijn. Nou had ik toevallig een copie gemaakt. En kan ik toevallig Russisch lezen. Onderzoek leerde, dat het formulier gesierd werd door het opschrift “customs declaration” in het Russisch.
Maar weer even bellen. Ja dat was wel zo, maar er stond onder het hoofdje “extra informatie” ook iets over storage dus dit was het storage formulier. Dus ze konden niets doen, die overheidsjongens. Ruik ik hier corruptie misschien? Buitenlanders? Valt er wat op te hengelen?
De brave man is twee dagen bezig geweest om, samen met een beambte, naar het formulier te zoeken, een formulier van het soort dat in zesvoud wordt uitgeprint, en waarvan er dus, naast het zogenaamd zoekgeraakte, nog 5 anderen moeten zijn op verschillende afdelingen. Niet een werd er gevonden. Wel veel excuses: “We zijn een paar keer verhuisd.” “Mevrouw X werkt hier niet meer.” “Meneer Y heeft de folders verplaatst.”
Het formulier werd nooit gevonden, daar het hoogstwaarschijnlijk nooit bestaan heeft. Vanmiddag hebben we samen vier uur doorgebracht in het gezellige overheidsgebouw, de afgezant van de koper en ik . We werden niet van het kastje naar de muur gestuurd maar wel van kamertje naar kamertje. Om half zes (zucht) stond de auto in storage en hadden we een nieuw groen formulier. Zonder extra informatie over die storage. De dame die het getypt had kreeg een bonusje. Voor haar hulp. Surprise, surprise!
Reageer
vrijdag, augustus 20, 2004
BOZE DROOM
Om half twaalf is ze voor het eerst wakker, onze kleine Anna. Twee uur later weer. Ze huilt klaaglijk dus ik geef haar een flesje. Vijf minuten later klinken de meest vreselijke geluiden uit haar luier, gevolgd door mee huilen. Haar billetjes zijn helemaal stuk. Ik til haar uit haar bedje maar kan haar niet eens normal op de arm nemen want de poep komt er aan alle kanten uit. Ik kleed haar uit en zet haar onder de douche. Zij vindt het niet erg, zo’n middernachtelijke douchebeurt. Ze staat met een stralende snoet in de badkuip en deelt genereus kusjes uit.
Ik zet haar op het aankleedkussen om haar af te drogen. Op de handdoek ligt iets dat lijkt op een stukje vochtig WC papier. Ik heb mijn lenzen niet in. Ik pak het en spring op, als door een wesp gestoken. Het is echter geen wesp, maar een salamander. Gadver! Het lijkt wel een boze droom. Helaas ben ik klaarwakker. In de slaapkamer teruggekomen, blijkt het hele bed verschoond te moeten worden. Anna laat zich weer zo terugleggen en zingt nog een beetje, alvorens in slaap te vallen. Ik ben nog steeds klaarwakker. Na twee uur, als ik net in slaap ben gevallen, begint het verhaal van voor af aan. Zonder salamander dit keer.
Lekker slapen – hoe was dat ook alweer?
Reageer
Om half twaalf is ze voor het eerst wakker, onze kleine Anna. Twee uur later weer. Ze huilt klaaglijk dus ik geef haar een flesje. Vijf minuten later klinken de meest vreselijke geluiden uit haar luier, gevolgd door mee huilen. Haar billetjes zijn helemaal stuk. Ik til haar uit haar bedje maar kan haar niet eens normal op de arm nemen want de poep komt er aan alle kanten uit. Ik kleed haar uit en zet haar onder de douche. Zij vindt het niet erg, zo’n middernachtelijke douchebeurt. Ze staat met een stralende snoet in de badkuip en deelt genereus kusjes uit.
Ik zet haar op het aankleedkussen om haar af te drogen. Op de handdoek ligt iets dat lijkt op een stukje vochtig WC papier. Ik heb mijn lenzen niet in. Ik pak het en spring op, als door een wesp gestoken. Het is echter geen wesp, maar een salamander. Gadver! Het lijkt wel een boze droom. Helaas ben ik klaarwakker. In de slaapkamer teruggekomen, blijkt het hele bed verschoond te moeten worden. Anna laat zich weer zo terugleggen en zingt nog een beetje, alvorens in slaap te vallen. Ik ben nog steeds klaarwakker. Na twee uur, als ik net in slaap ben gevallen, begint het verhaal van voor af aan. Zonder salamander dit keer.
Lekker slapen – hoe was dat ook alweer?
Reageer
donderdag, augustus 19, 2004
VOEDSELVERGIFTIGING
Met een Duits-Engels echtpaar en hun drie kleine kinderen gingen we zwemmen in het Sheraton, en aansluitend eten bij het enige Turkse restaurant van de stad. Het was geen fancy restaurant maar er was een fantastische speelplaats bij en een kinderoppas, zodat ik zelfs Anna uit het oog kon laten. Heerlijke rust, die helaas enkele dagen later werd afgestraft.
Onze kennissen kwamen hier vaker en bestelden. Toen ik mijn eerste hap wilde nemen rook ik iets dat deed denken aan het vlees van Tobias, als het te lang in de koelkast heeft gestaan. Elodie schoof haar bordje weg met de opmerking, dat ze het vlees niet lekker vond. Normaal schakel ik dan onmiddelijk over in de “Niet zeuren” modus, maar dit keer liet ik het gaan, gesteund door mijn eigen waarneming.
Alle anderen zaten smakelijk te smullen en ik wilde geen spelbreker zijn, dus at ik de helft van mijn bord dapper leeg. Anderhalve dag later was ik mijn tanden aan het poetsen toen Vincent de badkamer binnensloop, grijsgroen van kleur. Overgeven en diarree. Even later was ook Victor aan de beurt. En halverwege de nacht ikzelf. Alleen Elodie bleef gespaard, Anna had helaas ook meegegeten. De jongens waren na een halve dag weer beter. Anna moet om het uur een schone luier, en eerlijk gezegd heb ikzelf af en toe ook een luier nodig.
Het ergste is de buikpijn, waar verder niemand last van schijnt te hebben. Een kramp per 10 minuten. Een uitgeput mens pakt niet veel dozen in. Maar hopen dat het snel overgaat.
Reageer
Met een Duits-Engels echtpaar en hun drie kleine kinderen gingen we zwemmen in het Sheraton, en aansluitend eten bij het enige Turkse restaurant van de stad. Het was geen fancy restaurant maar er was een fantastische speelplaats bij en een kinderoppas, zodat ik zelfs Anna uit het oog kon laten. Heerlijke rust, die helaas enkele dagen later werd afgestraft.
Onze kennissen kwamen hier vaker en bestelden. Toen ik mijn eerste hap wilde nemen rook ik iets dat deed denken aan het vlees van Tobias, als het te lang in de koelkast heeft gestaan. Elodie schoof haar bordje weg met de opmerking, dat ze het vlees niet lekker vond. Normaal schakel ik dan onmiddelijk over in de “Niet zeuren” modus, maar dit keer liet ik het gaan, gesteund door mijn eigen waarneming.
Alle anderen zaten smakelijk te smullen en ik wilde geen spelbreker zijn, dus at ik de helft van mijn bord dapper leeg. Anderhalve dag later was ik mijn tanden aan het poetsen toen Vincent de badkamer binnensloop, grijsgroen van kleur. Overgeven en diarree. Even later was ook Victor aan de beurt. En halverwege de nacht ikzelf. Alleen Elodie bleef gespaard, Anna had helaas ook meegegeten. De jongens waren na een halve dag weer beter. Anna moet om het uur een schone luier, en eerlijk gezegd heb ikzelf af en toe ook een luier nodig.
Het ergste is de buikpijn, waar verder niemand last van schijnt te hebben. Een kramp per 10 minuten. Een uitgeput mens pakt niet veel dozen in. Maar hopen dat het snel overgaat.
Reageer
woensdag, augustus 18, 2004
CERTIFICATEN
Het Ministerie van Cultuur bevindt zich op de onderverdieping van een oude morsige flat in het centrum van Tashkent en bestaat hoofdzakelijk uit twee dames die veel geld innen van arme buitenlanders die hun (in Oezbekistan gekochte) spullen mee willen nemen als ze het land verlaten.
Voorheen waren er certificaten nodig voor goederen ouder dan 40 jaar, maar ziedaar, Karimov heeft in al zijn wijsheid besloten per 1 augustus de wet te veranderen en nu moeten er papieren komen voor alle kunstvoorwerpen. Het wordt aan de discretie van de juffrouwen overgelaten om te beoordelen of iets kunst is. Maar daarvoor hebben ze een eenvoudig criterium: “Is het handgemaakt?” En dat is bijna alles, in Oezbekistan.
In de vroege ochtend gaan Gula, Anna en ik op weg met een schilderij en een tapijt in de achterbak. De dames laten echter weten dat alle stukken moeten worden meegebracht, hoewel ze bij een voorafgaand telefoongesprek heel wat anders beweerden. Ik zie er tegenop om met al die rommel op en neer te rijden, vooral omdat een van de tapijten 6 bij 3 meter is. De dames laten zich maar wat graag verleiden om met ons mee te gaan, tegen een kleine vergoeding en geleid door nieuwsgierigheid. Zo’n buitenlander blijft toch een vreemde diersoort. Tegen mij: “Spelen jouw kinderen met Oezbeekse kinderen??? Wat vinden ze daarvan?” Tegen Gula: “Hoe is dat nou om voor een buitenlander te werken? Wat betalen ze?”
Thuisgekomen worden er foto’s gemaakt van onze tapijten (3 op een foto) en schilderijen (5 op een foto, absoluut onherkenbaar dus). Er komt een vodje papier. Natuurlijk moet ik de dames nog even wegbrengen om het tweede vodje te ontvangen. Ze voegen daar nog even welwillend aan toe, dat de douane beambte op het vliegveld waarschijnlijk ook geld zal vragen. “Maar dat moet U niet doen hoor, U heeft het immers al aan ons gegeven!” Ik ga weer naar huis, 200 dollar en een illusie armer.
Reageer
Het Ministerie van Cultuur bevindt zich op de onderverdieping van een oude morsige flat in het centrum van Tashkent en bestaat hoofdzakelijk uit twee dames die veel geld innen van arme buitenlanders die hun (in Oezbekistan gekochte) spullen mee willen nemen als ze het land verlaten.
Voorheen waren er certificaten nodig voor goederen ouder dan 40 jaar, maar ziedaar, Karimov heeft in al zijn wijsheid besloten per 1 augustus de wet te veranderen en nu moeten er papieren komen voor alle kunstvoorwerpen. Het wordt aan de discretie van de juffrouwen overgelaten om te beoordelen of iets kunst is. Maar daarvoor hebben ze een eenvoudig criterium: “Is het handgemaakt?” En dat is bijna alles, in Oezbekistan.
In de vroege ochtend gaan Gula, Anna en ik op weg met een schilderij en een tapijt in de achterbak. De dames laten echter weten dat alle stukken moeten worden meegebracht, hoewel ze bij een voorafgaand telefoongesprek heel wat anders beweerden. Ik zie er tegenop om met al die rommel op en neer te rijden, vooral omdat een van de tapijten 6 bij 3 meter is. De dames laten zich maar wat graag verleiden om met ons mee te gaan, tegen een kleine vergoeding en geleid door nieuwsgierigheid. Zo’n buitenlander blijft toch een vreemde diersoort. Tegen mij: “Spelen jouw kinderen met Oezbeekse kinderen??? Wat vinden ze daarvan?” Tegen Gula: “Hoe is dat nou om voor een buitenlander te werken? Wat betalen ze?”
Thuisgekomen worden er foto’s gemaakt van onze tapijten (3 op een foto) en schilderijen (5 op een foto, absoluut onherkenbaar dus). Er komt een vodje papier. Natuurlijk moet ik de dames nog even wegbrengen om het tweede vodje te ontvangen. Ze voegen daar nog even welwillend aan toe, dat de douane beambte op het vliegveld waarschijnlijk ook geld zal vragen. “Maar dat moet U niet doen hoor, U heeft het immers al aan ons gegeven!” Ik ga weer naar huis, 200 dollar en een illusie armer.
Reageer
dinsdag, augustus 17, 2004
VAN DE REGEN IN DE DRUP
In Bangladesh is het nu de natte periode. De moesson komt genadeloos omlaag. Of eigenlijk loopt die periode juist nu ten einde. Bangladesh is eigenlijk niets meer dan het land dat de Ganges heeft overgeslagen, de Gangesdelta. Er is dan ook overal water. Aftakkingen van rivieren zowel als regen. En het is maar een klein land dus een keer in de zoveel tijd stijgt het water te hoog en staat alles onder.
Het ene jaar wat erger dan het andere. Dit jaar was weer een topjaar, maar uiteindelijk was in in 1988 zelfs slechter. 33 miljoen mensen dakloos dit jaar. Dat is onvoorstelbaar, zo’n groot aantal mensen. Stel je voor dat Nederland en Belgiё tegelijk onder zouden lopen. Dat zou pas de aandacht van het wereldnieuws trekken. Nu het in Bangladesh is, resulteert het in een eenmalig artikeltje op de voorpagina en dat is dat; de meeste mensen zijn het allang vergeten, zo ze er al van gehoord hadden.
Oezbekistan is een land dat geteisterd wordt door droogte, Bangladesh wordt geteisterd door water, Ik ben benieuwd hoe wij Nederlanders, met toch een behoorlijk natte historie, ons daar thuis zullen voelen.
Reageer
In Bangladesh is het nu de natte periode. De moesson komt genadeloos omlaag. Of eigenlijk loopt die periode juist nu ten einde. Bangladesh is eigenlijk niets meer dan het land dat de Ganges heeft overgeslagen, de Gangesdelta. Er is dan ook overal water. Aftakkingen van rivieren zowel als regen. En het is maar een klein land dus een keer in de zoveel tijd stijgt het water te hoog en staat alles onder.
Het ene jaar wat erger dan het andere. Dit jaar was weer een topjaar, maar uiteindelijk was in in 1988 zelfs slechter. 33 miljoen mensen dakloos dit jaar. Dat is onvoorstelbaar, zo’n groot aantal mensen. Stel je voor dat Nederland en Belgiё tegelijk onder zouden lopen. Dat zou pas de aandacht van het wereldnieuws trekken. Nu het in Bangladesh is, resulteert het in een eenmalig artikeltje op de voorpagina en dat is dat; de meeste mensen zijn het allang vergeten, zo ze er al van gehoord hadden.
Oezbekistan is een land dat geteisterd wordt door droogte, Bangladesh wordt geteisterd door water, Ik ben benieuwd hoe wij Nederlanders, met toch een behoorlijk natte historie, ons daar thuis zullen voelen.
Reageer
maandag, augustus 16, 2004
SLANK
Elodie zucht en kijkt met lede ogen naar haar ontbijtbordje. “Mama, hoef ik mijn tweede boterham niet meer, ik heb niet zo’n honger.” We hebben vakantie en ik werk ook nauwelijks nog als gevolg van onze ophanden zijnde verhuizing. Er wordt ruim uitgeslapen en dit ontbijt vindt dan ook plaats om half elf. Het is daarom raar dat ze geen honger heeft, terwijl ze normaal goed kan eten.
Nee, ze is ook niet ziek. Ze wil dunner worden! Haar vriendinnetje Erin, die een paar huizen verderop woont, is gisteren teruggekeerd. Erin heeft twee draadjes aan haar rokje hangen in plaats van benen. Elodies vriendinnetje Sophie heeft dezelfde draadjes. Nu wil Elodie die draadjes ook. Scoubidou benen, jawel.
Die draadjes komen echter niet aangewaaid, die twee meisjes eten ook nauwelijks iets. Gisteren at Erin bij ons, pannenkoeken. “Do you like pancakes, Erin?” “Mm, so-so”. In het jaar dat wij haar kennen heeft nog geen enkel voedingsmiddel een blije lach op haar gezicht getoverd. Ze krijgt een pannenkoek met dik bruine suiker, die ze voor tweederde opeet. De limonade kan onaangeroerd weer naar binnen. Thuis hoeft ze haar bord nooit leeg te eten, vertelt ze vrijwillig. Een toetje lust ze ook niet. De American cheesecake die ik net gebakken heb, die haar als Amerikaanse toch moet aanspreken, laat ze ook aan haar neus voorbij gaan. “Ik houd niet van taart.”
We hopen maar dat Elodies lekkere trek sterker is dan haar wens om op tante Sidonia te lijken.
Reageer
Elodie zucht en kijkt met lede ogen naar haar ontbijtbordje. “Mama, hoef ik mijn tweede boterham niet meer, ik heb niet zo’n honger.” We hebben vakantie en ik werk ook nauwelijks nog als gevolg van onze ophanden zijnde verhuizing. Er wordt ruim uitgeslapen en dit ontbijt vindt dan ook plaats om half elf. Het is daarom raar dat ze geen honger heeft, terwijl ze normaal goed kan eten.
Nee, ze is ook niet ziek. Ze wil dunner worden! Haar vriendinnetje Erin, die een paar huizen verderop woont, is gisteren teruggekeerd. Erin heeft twee draadjes aan haar rokje hangen in plaats van benen. Elodies vriendinnetje Sophie heeft dezelfde draadjes. Nu wil Elodie die draadjes ook. Scoubidou benen, jawel.
Die draadjes komen echter niet aangewaaid, die twee meisjes eten ook nauwelijks iets. Gisteren at Erin bij ons, pannenkoeken. “Do you like pancakes, Erin?” “Mm, so-so”. In het jaar dat wij haar kennen heeft nog geen enkel voedingsmiddel een blije lach op haar gezicht getoverd. Ze krijgt een pannenkoek met dik bruine suiker, die ze voor tweederde opeet. De limonade kan onaangeroerd weer naar binnen. Thuis hoeft ze haar bord nooit leeg te eten, vertelt ze vrijwillig. Een toetje lust ze ook niet. De American cheesecake die ik net gebakken heb, die haar als Amerikaanse toch moet aanspreken, laat ze ook aan haar neus voorbij gaan. “Ik houd niet van taart.”
We hopen maar dat Elodies lekkere trek sterker is dan haar wens om op tante Sidonia te lijken.
Reageer
zondag, augustus 15, 2004
BANGLADESH
Ik hobbelde met de grote witte jeep door de laatste straat naar huis en bedacht, dat ik met mijn ogen dicht zou kunnen rijden zonder een enkele kuil te raken. En er zijn er echt voldoende. In Den Haag, vier jaar geleden, op weg naar huis over de talloze verkeersdrempels, overviel me datzelfde gevoel. Die straat kon ik ook uittekenen.
Het begint te kriebelen. We kennen onze omgeving als onze broekzak. Het wordt saai.
Tijdens een van onze tafelgesprekken stelt een van de kinderen de vraag, wanneer we nu eindelijk eens gaan verhuizen. Eindelijk verhuizen, hoe bedoel je? Een normale Nederlander verhuist gemiddelt drie keer in zijn leven, waarvan een keer om het ouderlijk huis te verlaten. Zover zijn jullie nog niet eens!
De kinderen vinden echter unaniem, dat we hier al vier jaar gewoond hadden, en dat dat wel welletjes was. Tijd voor een nieuwe horizon, een nieuwe uitdaging. Mammie, het wordt saai!
Wie ben ik om tegen de wens van de kinderen in te gaan. En dus gaan we. Verhuizen! Naar Bangladesh! En dat al over zo’n week of twee! Kan ik ook weer eens een spannend verhaal vertellen.
Reageer
Ik hobbelde met de grote witte jeep door de laatste straat naar huis en bedacht, dat ik met mijn ogen dicht zou kunnen rijden zonder een enkele kuil te raken. En er zijn er echt voldoende. In Den Haag, vier jaar geleden, op weg naar huis over de talloze verkeersdrempels, overviel me datzelfde gevoel. Die straat kon ik ook uittekenen.
Het begint te kriebelen. We kennen onze omgeving als onze broekzak. Het wordt saai.
Tijdens een van onze tafelgesprekken stelt een van de kinderen de vraag, wanneer we nu eindelijk eens gaan verhuizen. Eindelijk verhuizen, hoe bedoel je? Een normale Nederlander verhuist gemiddelt drie keer in zijn leven, waarvan een keer om het ouderlijk huis te verlaten. Zover zijn jullie nog niet eens!
De kinderen vinden echter unaniem, dat we hier al vier jaar gewoond hadden, en dat dat wel welletjes was. Tijd voor een nieuwe horizon, een nieuwe uitdaging. Mammie, het wordt saai!
Wie ben ik om tegen de wens van de kinderen in te gaan. En dus gaan we. Verhuizen! Naar Bangladesh! En dat al over zo’n week of twee! Kan ik ook weer eens een spannend verhaal vertellen.
Reageer
zaterdag, augustus 14, 2004
JARIG
Er wordt twee keer indringend aan de deur gebeld. Gula doet open, het is de postbode met twee brieven. Een hele happening als je gemiddeld een brief per drie maanden ontvangt. Een van de brieven is voor de heer Marius en kan alleen persoonlijk worden overhandigd. Helaas, de heer Marius is er niet en komt voorlopig ook niet. Kan zijn vrouw de honneurs waarnemen?
Eigenlijk, niet. Het is een heel belangrijk bericht. Waar gaat het dan over? Dat wist de postbode niet te vertellen. Misschien een betaling. Na veel vijven en zessen wordt het bericht onder luid gezucht uit de tas gehaald en overhandigd. Ik ren naar binnen en scheur met trillende vingers de envelop open (erg discreet was ik al nooit). Ik ben geschokt door wat ik lees:
“Happy birthday to you!!”
Reageer
Er wordt twee keer indringend aan de deur gebeld. Gula doet open, het is de postbode met twee brieven. Een hele happening als je gemiddeld een brief per drie maanden ontvangt. Een van de brieven is voor de heer Marius en kan alleen persoonlijk worden overhandigd. Helaas, de heer Marius is er niet en komt voorlopig ook niet. Kan zijn vrouw de honneurs waarnemen?
Eigenlijk, niet. Het is een heel belangrijk bericht. Waar gaat het dan over? Dat wist de postbode niet te vertellen. Misschien een betaling. Na veel vijven en zessen wordt het bericht onder luid gezucht uit de tas gehaald en overhandigd. Ik ren naar binnen en scheur met trillende vingers de envelop open (erg discreet was ik al nooit). Ik ben geschokt door wat ik lees:
“Happy birthday to you!!”
Reageer
vrijdag, augustus 13, 2004
VUILE KAZAKHEN
Toen wij op vakantie waren zijn er opnieuw drie bomaanslagen geweest in Tashkent door zelfmoordenaars. Wederom geen grote schade, wel vallen er helaas een paar doden te betreuren. Werd er bij de vorige aanslagen met de vinger naar de extremistische moslim organisaties gewezen, dit keer zijn het de vuile Kazakhen.
Als gevolg daarvan zijn onmiddelijk alle grenzen tussen Oezbekistan en Kazakhstan dichtgegooid. Alleen mensen met Oezbeekse nationaliteit mogen er nog in. Mensen die op weg waren naar de begrafenis van hun moeder in Tashkent werden bot teruggestuurd. Maar ook Russen met een transit visum was hetzelfde lot beschoren. Zij zouden eens besmet kunnen zijn geraakt tijdens hun reis door Kazakhstan.
Gelukkig is voor alles een oplossing. Het is weliswaar via officiele weg onmogelijk om als Kazakh Oezbekistan te bereiken, via andere wegen is het nog steeds gemakkelijk. In de krant stond al, dat mensen, wiens tuin aan de grens lag, doorgang aanboden voor de fantastische som van 300 Sum (30 dollarcent). Dat lijkt mij een goede investering...
Reageer
Toen wij op vakantie waren zijn er opnieuw drie bomaanslagen geweest in Tashkent door zelfmoordenaars. Wederom geen grote schade, wel vallen er helaas een paar doden te betreuren. Werd er bij de vorige aanslagen met de vinger naar de extremistische moslim organisaties gewezen, dit keer zijn het de vuile Kazakhen.
Als gevolg daarvan zijn onmiddelijk alle grenzen tussen Oezbekistan en Kazakhstan dichtgegooid. Alleen mensen met Oezbeekse nationaliteit mogen er nog in. Mensen die op weg waren naar de begrafenis van hun moeder in Tashkent werden bot teruggestuurd. Maar ook Russen met een transit visum was hetzelfde lot beschoren. Zij zouden eens besmet kunnen zijn geraakt tijdens hun reis door Kazakhstan.
Gelukkig is voor alles een oplossing. Het is weliswaar via officiele weg onmogelijk om als Kazakh Oezbekistan te bereiken, via andere wegen is het nog steeds gemakkelijk. In de krant stond al, dat mensen, wiens tuin aan de grens lag, doorgang aanboden voor de fantastische som van 300 Sum (30 dollarcent). Dat lijkt mij een goede investering...
Reageer
donderdag, augustus 12, 2004
LOST AND FOUND
Het wachten op de bagage was nog niet voorbij. De eerste dag was er niets gevonden. Turkish Airways moet een bloeiend bedrijf zijn, te oordelen naar het aantal pogingen dat ik moet doen om iemand aan de lijn te krijgen. Na twee en een halve dag vertelt een ongeduldige juffrouw mij dat de bagage gevonden is, in Istanbul ligt en die avond naar Tashkent gestuurd zal worden. Dus morgen is het er? Nou nee, je weet nooit, belt U morgen nog maar een keer, this is Uzbekistan.
De volgende ochtend vertelt een even chagrijnige juffrouw mij, dat er inderdaad bagage is aangekomen. Of alle drie stuks er zijn, weet ze niet. En ze kan niet bellen met de luchthaven, het is er veel te druk. Op mijn herinnering aan de belofte, dat zij de bagage thuis zouden komen brengen, zegt ze, dat dat onmogelijk is. Ze hebben helemaal geen chauffeur. Dus ik moet nog een keer naar de luchthaven, anders krijg ik niets. En dan maar hopen dat alle bagage er is.
Op de luchthaven is een speciaal kantoor met vier kamers ingericht als “Lost and found”. Slechts in een van de donkere kamertjes zit een morsige persoon met een ouderwets schrift voor zich, overduidelijk niets te doen. Ik mag gaan zitten en wachten tot hij klaar is met nietsdoen. Ik prefereer te blijven staan, de stoelen zijn niet al te schoon en ik hoop dat hij sneller klaar is met nietsdoen, als ik blijf staan. Dit blijkt inderdaad het geval, al na drie minuten begint hij met zijn vinger langs de bladzijden van zijn schriftje te gaan. Al gauw vindt hij iets. Helaas, eentje maar. Bent U blij dat het er is? Please, give a present! Deze vraag wordt zeker nog tien keer herhaald. Hij zal toch met een origineler eufemisme voor omkoopsom moeten komen, wil hij ooit iets ontvangen. Wanneer ik hem laat weten dat ik vind, dat hij een kado aan mij moet aanbieden voor alle geleden schade, vindt hij opeens de andere twee stuks bagage ook.
Ik moet dingen tekenen, er wordt een hooggeblondeerde ruim beschilderde juffrouw geroepen die met mij meeloopt naar de bagageruimte. De man roept nog eens achter me aan waar het kado nou blijft.
We lopen door de luchthaven die volkomen uitgestorven is. Geen passagier, geen beambte, geen vliegtuig, wij twee zijn de enige die bewegen. Je vraagt je af waarom ze vanochtend niet konden bellen. Het lijkt wel alsof er per dag maar drie vliegtuigen opstijgen. Welcome to the world, Tashkent!
Uitgaand van de activiteit bij “Lost and found” verwachtte ik hooguit tien koffers die op hun eigenaar wachtten. Ik was dan ook stomverbaasd te zien dat er minstens driehonderd stuks rondlagen. Op mijn vraag of niemand die kwam ophalen, haalde de blonde juffrouw ongeinteresseerd haar schouders op. Gelukkig bevonden mijn stukken zich ook tussen de gevonden voorwerpen. Het rugtasje was open geweest en doorzocht, en vervolgens dichtgemaakt en verzegeld. Waarschijnlijk had de douane twijfels over de elektrische tandenborstels, en anders wel over de babyfoon. Maar we zijn blij dat alles terug is, en zonder een centje omkoopsom te betalen.
Reageer
Het wachten op de bagage was nog niet voorbij. De eerste dag was er niets gevonden. Turkish Airways moet een bloeiend bedrijf zijn, te oordelen naar het aantal pogingen dat ik moet doen om iemand aan de lijn te krijgen. Na twee en een halve dag vertelt een ongeduldige juffrouw mij dat de bagage gevonden is, in Istanbul ligt en die avond naar Tashkent gestuurd zal worden. Dus morgen is het er? Nou nee, je weet nooit, belt U morgen nog maar een keer, this is Uzbekistan.
De volgende ochtend vertelt een even chagrijnige juffrouw mij, dat er inderdaad bagage is aangekomen. Of alle drie stuks er zijn, weet ze niet. En ze kan niet bellen met de luchthaven, het is er veel te druk. Op mijn herinnering aan de belofte, dat zij de bagage thuis zouden komen brengen, zegt ze, dat dat onmogelijk is. Ze hebben helemaal geen chauffeur. Dus ik moet nog een keer naar de luchthaven, anders krijg ik niets. En dan maar hopen dat alle bagage er is.
Op de luchthaven is een speciaal kantoor met vier kamers ingericht als “Lost and found”. Slechts in een van de donkere kamertjes zit een morsige persoon met een ouderwets schrift voor zich, overduidelijk niets te doen. Ik mag gaan zitten en wachten tot hij klaar is met nietsdoen. Ik prefereer te blijven staan, de stoelen zijn niet al te schoon en ik hoop dat hij sneller klaar is met nietsdoen, als ik blijf staan. Dit blijkt inderdaad het geval, al na drie minuten begint hij met zijn vinger langs de bladzijden van zijn schriftje te gaan. Al gauw vindt hij iets. Helaas, eentje maar. Bent U blij dat het er is? Please, give a present! Deze vraag wordt zeker nog tien keer herhaald. Hij zal toch met een origineler eufemisme voor omkoopsom moeten komen, wil hij ooit iets ontvangen. Wanneer ik hem laat weten dat ik vind, dat hij een kado aan mij moet aanbieden voor alle geleden schade, vindt hij opeens de andere twee stuks bagage ook.
Ik moet dingen tekenen, er wordt een hooggeblondeerde ruim beschilderde juffrouw geroepen die met mij meeloopt naar de bagageruimte. De man roept nog eens achter me aan waar het kado nou blijft.
We lopen door de luchthaven die volkomen uitgestorven is. Geen passagier, geen beambte, geen vliegtuig, wij twee zijn de enige die bewegen. Je vraagt je af waarom ze vanochtend niet konden bellen. Het lijkt wel alsof er per dag maar drie vliegtuigen opstijgen. Welcome to the world, Tashkent!
Uitgaand van de activiteit bij “Lost and found” verwachtte ik hooguit tien koffers die op hun eigenaar wachtten. Ik was dan ook stomverbaasd te zien dat er minstens driehonderd stuks rondlagen. Op mijn vraag of niemand die kwam ophalen, haalde de blonde juffrouw ongeinteresseerd haar schouders op. Gelukkig bevonden mijn stukken zich ook tussen de gevonden voorwerpen. Het rugtasje was open geweest en doorzocht, en vervolgens dichtgemaakt en verzegeld. Waarschijnlijk had de douane twijfels over de elektrische tandenborstels, en anders wel over de babyfoon. Maar we zijn blij dat alles terug is, en zonder een centje omkoopsom te betalen.
Reageer
dinsdag, augustus 10, 2004
DE ORDE VAN DE NEDERLANDSE LEEUW
Iedere keer als we voor een paar weken terug zijn in Nederland, valt ons iets anders op. Vorig jaar leek het ons overal zo vol. Zoveel huizen, zoveel mensen, zoveel auto's. Dit jaar was dat wat minder, waarschijnlijk mede veroorzaakt door het feit dat wij hier waren in het midden van het hoogseizoen, en het aantal tjdelijke emigranten is altijd groter dan het aantal tijdelijke immigranten (zulks in tegenstelling tot de groepen met een meer permanente status).
Wat mij dit keer opviel was de orde die overal heerst, welhaast dwangmatig. Auto's staan keurig geparkeerd, allemaal lijnrecht en dezelfde kant op. De meeste parkeerplaatsen zijn tegenwoordig gemarkeerd met witte stenen, zo ook fietspaden. Langs de meeste wegen zijn keurige fietspaden en trottoirs. Huizen in een groep zien er veelal min of meer hetzelfde uit.
Wat me het meest opviel was de orde en netheid van de voortuintjes. Niemand maakt daar nu eens een lekker rommeltje van. Alles regelmatig gewaterd en van onkruid ontdaan. Ingedeeld in nette vakjes, rond of vierkant, en met potten in schematische opstelling. En letterlijk alle voortuinen zijn omheind door een hek, muurtje of heg. Tijdens mijn fietstochten heb ik zonder succes gespeurd naar een voortuin-zonder-omheining. Pas op de laatste dag kwam ik er achter, dat het allerlaagste hegje ooit zich bevond rondom de voortuin van het huis waar ik zelf in logeer. Gelukkig, er is nog iemand in Zeist recalcitrant genoeg om zijn eigen individualiteit in de strijd te zetten tegen de voortuintjes-maffia!
Reageer
Iedere keer als we voor een paar weken terug zijn in Nederland, valt ons iets anders op. Vorig jaar leek het ons overal zo vol. Zoveel huizen, zoveel mensen, zoveel auto's. Dit jaar was dat wat minder, waarschijnlijk mede veroorzaakt door het feit dat wij hier waren in het midden van het hoogseizoen, en het aantal tjdelijke emigranten is altijd groter dan het aantal tijdelijke immigranten (zulks in tegenstelling tot de groepen met een meer permanente status).
Wat mij dit keer opviel was de orde die overal heerst, welhaast dwangmatig. Auto's staan keurig geparkeerd, allemaal lijnrecht en dezelfde kant op. De meeste parkeerplaatsen zijn tegenwoordig gemarkeerd met witte stenen, zo ook fietspaden. Langs de meeste wegen zijn keurige fietspaden en trottoirs. Huizen in een groep zien er veelal min of meer hetzelfde uit.
Wat me het meest opviel was de orde en netheid van de voortuintjes. Niemand maakt daar nu eens een lekker rommeltje van. Alles regelmatig gewaterd en van onkruid ontdaan. Ingedeeld in nette vakjes, rond of vierkant, en met potten in schematische opstelling. En letterlijk alle voortuinen zijn omheind door een hek, muurtje of heg. Tijdens mijn fietstochten heb ik zonder succes gespeurd naar een voortuin-zonder-omheining. Pas op de laatste dag kwam ik er achter, dat het allerlaagste hegje ooit zich bevond rondom de voortuin van het huis waar ik zelf in logeer. Gelukkig, er is nog iemand in Zeist recalcitrant genoeg om zijn eigen individualiteit in de strijd te zetten tegen de voortuintjes-maffia!
Reageer
maandag, augustus 09, 2004
WONEN IN HET BUITENLAND
Vaak vragen mensen waarom we in het buitenland willen wonen. Je hebt het toch goed hier, een leuk huis, auto voor de deur, kruidenier om de hoek? Tja, waarom wil ik dat eigenlijk?
Natuurlijk om iets van de wereld te zien, maar dat is een saai en uitgekauwd argument. Het leukste van in het buitenland wonen is de uitdaging. De uitdaging van een nieuwe plek te leren kennen, daar weer jouw plek te creÁ ren. Om je kinderen andere dingen te leren dan het standaard schoolpakket, te laten zien dat andere mensen het niet zo goed hebben als wij. Zodat ze alles wat wij hebben niet meer als een gegeven beschouwen en eerder bereid zijn te delen. En dat ze niet meer denken dat Albert Heijn melk maakt en iedereen een Playstation heeft.
Maar de belangrijkste uitdaging zit van binnen. Als je in het buitenland woont, en zeker in een ontwikkelingsland, confronteer je jezelf constant met vragen. Wat is belangrijk? Waar liggen mijn prioriteiten? Waar gaat het om? Geen vragen die een standaard antwoord kennen, en ook vragen die zich steeds weer voordoen. Maar ze dwingen je om meer serieus bij dingen stil te staan. Het leven verloopt niet gladjes en soepel in de routine van alledag.
En die uitdaging vind ik het meest interessant, vooral als je af en toe een glimp op kunt vangen van wat je nu eigenlijk belangrijk vindt.
Reageer
Vaak vragen mensen waarom we in het buitenland willen wonen. Je hebt het toch goed hier, een leuk huis, auto voor de deur, kruidenier om de hoek? Tja, waarom wil ik dat eigenlijk?
Natuurlijk om iets van de wereld te zien, maar dat is een saai en uitgekauwd argument. Het leukste van in het buitenland wonen is de uitdaging. De uitdaging van een nieuwe plek te leren kennen, daar weer jouw plek te creÁ ren. Om je kinderen andere dingen te leren dan het standaard schoolpakket, te laten zien dat andere mensen het niet zo goed hebben als wij. Zodat ze alles wat wij hebben niet meer als een gegeven beschouwen en eerder bereid zijn te delen. En dat ze niet meer denken dat Albert Heijn melk maakt en iedereen een Playstation heeft.
Maar de belangrijkste uitdaging zit van binnen. Als je in het buitenland woont, en zeker in een ontwikkelingsland, confronteer je jezelf constant met vragen. Wat is belangrijk? Waar liggen mijn prioriteiten? Waar gaat het om? Geen vragen die een standaard antwoord kennen, en ook vragen die zich steeds weer voordoen. Maar ze dwingen je om meer serieus bij dingen stil te staan. Het leven verloopt niet gladjes en soepel in de routine van alledag.
En die uitdaging vind ik het meest interessant, vooral als je af en toe een glimp op kunt vangen van wat je nu eigenlijk belangrijk vindt.
Reageer
THUISREIS MET HINDERNISSEN
Als gewoonlijk gebeurde er het een en ander op weg naar huis. Ik ben altijd een beetje voorzichtig met dit soort vaststellingen, ik ken mensen die de naam hebben dat er altijd iets misgaat. Het idee is dan al gauw dat het aan jou ligt. Helaas heb ik wel geprobeerd om het op te lossen, lief zowel als met stemverheffing (QED) maar zonder resultaat.
Het begon al bij het afgeven van het onderstel van de maxicosi op Istanbul. De stewardess beloofde tot driemaal toe met de hand op haar hart dat ik het in Tashkent bij de gate zou krijgen. Ik lichtte haar uitgebreid in over de andere keren dat ik het niet kreeg, maar nee hoor, echt, gaat U maar zitten, wij zorgen voor U, het komt goed, zij zou het persoonlijk doen. Dit keer gaat het anders. Turkish Airways is er voor U.
Het zal niemand verbazen nadat het karretje niet kwam en zij de eerste was die er ook niets aan kon doen. “Custom regulations. This is Uzbekistan.” Reeds gewapend met baby en andere tassen heb ik de maxicosi onzacht op de grond gezet en gezegd dat er dan maar iemand die voor mij moest dragen omdat ik ook maar twee handen heb. Na veel luide vijven en zessen is er iemand meegelopen. Tot halverwege, want verder mocht hij niet. Alweer “custom regulations”.
Bij de douane zat een chagrijnige vrouw die tot drie keer toe vijf paspoorten telde, haar vinger naar buiten stak en op mij en de kinderen wees en zei dat ze er twee miste. Bij de derde keer “Een, twee, drie, vier, vijf (vijf minuten verstreken met een huilende spartelende baby) werd ik zo boos dat ze van schrik de paspoorten uit het hokje naar buiten gooide en ons doorliet.
Toen bleken ook nog eens drie stuks bagage te zijn achtergebleven onderweg. Vervelend, maar niet onoverkomelijk, ware het niet, dat de Turkish Airways beambte weigerde dit te registreren. Daar stonden wij met zijn vijven, moe en akelig, en hij sprak: “Om drie uur bent U aan de beurt”. (Het was kwart voor twee). Niets hielp, smeken, soebatten, schreeuwen, het was wachten of wegwezen. Om drie uur mochten we mee naar zijn kantoortje en schreef hij op wat wij misten. Wat erin zat interesseerde hem allerminst dus we waren zo klaar. Nog minder interesseerde het hem hoe dergelijke problemen in andere luchthavens worden afgehandeld. “Sorry, Miss, this is Uzbekistan!”.
Reageer
Als gewoonlijk gebeurde er het een en ander op weg naar huis. Ik ben altijd een beetje voorzichtig met dit soort vaststellingen, ik ken mensen die de naam hebben dat er altijd iets misgaat. Het idee is dan al gauw dat het aan jou ligt. Helaas heb ik wel geprobeerd om het op te lossen, lief zowel als met stemverheffing (QED) maar zonder resultaat.
Het begon al bij het afgeven van het onderstel van de maxicosi op Istanbul. De stewardess beloofde tot driemaal toe met de hand op haar hart dat ik het in Tashkent bij de gate zou krijgen. Ik lichtte haar uitgebreid in over de andere keren dat ik het niet kreeg, maar nee hoor, echt, gaat U maar zitten, wij zorgen voor U, het komt goed, zij zou het persoonlijk doen. Dit keer gaat het anders. Turkish Airways is er voor U.
Het zal niemand verbazen nadat het karretje niet kwam en zij de eerste was die er ook niets aan kon doen. “Custom regulations. This is Uzbekistan.” Reeds gewapend met baby en andere tassen heb ik de maxicosi onzacht op de grond gezet en gezegd dat er dan maar iemand die voor mij moest dragen omdat ik ook maar twee handen heb. Na veel luide vijven en zessen is er iemand meegelopen. Tot halverwege, want verder mocht hij niet. Alweer “custom regulations”.
Bij de douane zat een chagrijnige vrouw die tot drie keer toe vijf paspoorten telde, haar vinger naar buiten stak en op mij en de kinderen wees en zei dat ze er twee miste. Bij de derde keer “Een, twee, drie, vier, vijf (vijf minuten verstreken met een huilende spartelende baby) werd ik zo boos dat ze van schrik de paspoorten uit het hokje naar buiten gooide en ons doorliet.
Toen bleken ook nog eens drie stuks bagage te zijn achtergebleven onderweg. Vervelend, maar niet onoverkomelijk, ware het niet, dat de Turkish Airways beambte weigerde dit te registreren. Daar stonden wij met zijn vijven, moe en akelig, en hij sprak: “Om drie uur bent U aan de beurt”. (Het was kwart voor twee). Niets hielp, smeken, soebatten, schreeuwen, het was wachten of wegwezen. Om drie uur mochten we mee naar zijn kantoortje en schreef hij op wat wij misten. Wat erin zat interesseerde hem allerminst dus we waren zo klaar. Nog minder interesseerde het hem hoe dergelijke problemen in andere luchthavens worden afgehandeld. “Sorry, Miss, this is Uzbekistan!”.
Reageer
zaterdag, augustus 07, 2004
TAFELMANIEREN (3)
Bij tafelmanieren hoort, in de optiek van een moeder van een groot gezin, ook het dekken en afruimen van de tafel. Natuurlijk doen mijn kinderen dat altijd graag en bovendien geheel uit zichzelf (ze zijn zo verschillend van andere kinderen). Als Pasen en Pinksteren op een dag vallen, waarschijnlijk.
Gewoonlijk gaat dit tafelritueel gepaard met verzoeken, smeekbedes, dreigementen en erger. Excuses zijn niet van de lucht.
"Ik heb het gisteren gedaan."
"Vincent doet nooit iets."
"Ik heb de hond al uitgelaten."
"Ik moet naar de WC."
"Moet ik nu alweer helpen?"
Voor andere ouders waarschijnlijk herkenbare argumenten. Zelfs de regel "Neem altijd iets mee aan je handen als je de tafel verlaat" werkt niet altijd vlekkeloos. Vincent en Victor hadden afruimtaak vandaag. Vincent had een pak hagelslag en een kopje in zijn handen en was twee stappen verwijderd van de tafel. Ik herinnerde hem eraan, dat hij zijn tanden goed moest gaan poetsen om de desastreuze gevolgen van de beugel te minimaliseren. Hij deed twee stappen terug, zette de attributen terug op tafel en snelde (door de keuken!) naar boven om zijn tanden te gaan poetsen.
Reageer
Bij tafelmanieren hoort, in de optiek van een moeder van een groot gezin, ook het dekken en afruimen van de tafel. Natuurlijk doen mijn kinderen dat altijd graag en bovendien geheel uit zichzelf (ze zijn zo verschillend van andere kinderen). Als Pasen en Pinksteren op een dag vallen, waarschijnlijk.
Gewoonlijk gaat dit tafelritueel gepaard met verzoeken, smeekbedes, dreigementen en erger. Excuses zijn niet van de lucht.
"Ik heb het gisteren gedaan."
"Vincent doet nooit iets."
"Ik heb de hond al uitgelaten."
"Ik moet naar de WC."
"Moet ik nu alweer helpen?"
Voor andere ouders waarschijnlijk herkenbare argumenten. Zelfs de regel "Neem altijd iets mee aan je handen als je de tafel verlaat" werkt niet altijd vlekkeloos. Vincent en Victor hadden afruimtaak vandaag. Vincent had een pak hagelslag en een kopje in zijn handen en was twee stappen verwijderd van de tafel. Ik herinnerde hem eraan, dat hij zijn tanden goed moest gaan poetsen om de desastreuze gevolgen van de beugel te minimaliseren. Hij deed twee stappen terug, zette de attributen terug op tafel en snelde (door de keuken!) naar boven om zijn tanden te gaan poetsen.
Reageer
TAFELMANIEREN (2)
Ook onze Anna heeft nog niet veel tafelmanieren. Ze wil wel met bestek eten en liefst van een bord. Helaas valt het bord meestal halverwege de maaltijd van tafel en met het bestek bereikt slechts een klein percentage van het aangeboden voedsel haar mond.
Desalniettemin mag ik haar niet helpen (zou ze kunnen praten, dan had ze gezegd: "Zelluf doen!"). Ondanks dat ze nog niet kan praten weet ze toch goed duidelijk te maken dat hulp niet op zijn plaats is.
Nu heb ik de ultieme oplossing. Ik zet haar in een van de dubbele wasbakken in de keuken, met bord en lepel en al, slechts gehuld in een hemdje, of indien het voer erg vloeibaar is van consistentie, enkel in een luier. Na afloop pakken we het kind op, kloppen haar boven het aanrecht uit, spoelen de resten door de gootsteen en klaar is Kees! Ik wou, dat ik al die dingen had geweten bij mijn eerste kind. Foto volgt nog.
Reageer
Ook onze Anna heeft nog niet veel tafelmanieren. Ze wil wel met bestek eten en liefst van een bord. Helaas valt het bord meestal halverwege de maaltijd van tafel en met het bestek bereikt slechts een klein percentage van het aangeboden voedsel haar mond.
Desalniettemin mag ik haar niet helpen (zou ze kunnen praten, dan had ze gezegd: "Zelluf doen!"). Ondanks dat ze nog niet kan praten weet ze toch goed duidelijk te maken dat hulp niet op zijn plaats is.
Nu heb ik de ultieme oplossing. Ik zet haar in een van de dubbele wasbakken in de keuken, met bord en lepel en al, slechts gehuld in een hemdje, of indien het voer erg vloeibaar is van consistentie, enkel in een luier. Na afloop pakken we het kind op, kloppen haar boven het aanrecht uit, spoelen de resten door de gootsteen en klaar is Kees! Ik wou, dat ik al die dingen had geweten bij mijn eerste kind. Foto volgt nog.
Reageer
vrijdag, augustus 06, 2004
KEN JE NIET LESEN?
Op een zonnige middag op weg van Zandvoort naar Zeist rijden wij door Haarlem. Het is druk op beide banen van de tweebaansweg, die is opgesierd met bordjes "50" en camera’s. Ik word opgeduwd door een bestelbusje. Ik rijd op de linkerbaan. De rechterbaan is zo vol dat ik me er niet tussen kan persen. Ik ga 60 rijden, maar harder wil ik niet, dat wordt me te duur. De bestelbus denkt daar anders over en toetert geïrriteerd. Misschien iemand die daar vaker rijdt en weet dat de camera0s zijn gemaakt van karton.
Bij het stoplicht gaat het raampje open, een dikke, ruim behaarde manspersoon, getooid met gouden sieraden, van hoofdstedelijke afkomst leunt op zijn arm naar buiten en snauwt:
"Ken je niet een beetje doorraien?"
"Sorry, meneer, maar je mag niet harder dan 50 op deze weg."
"Ja hoor es, we hebben nie allemaal fekansie so as jai!"
"Nee, jammer he?"
"As je nie wil doorraien, mot je op de rechterbaan gaan raien."
Hij heeft me niet verstaan, waarschijnlijk. Behalve dat hij de borden niet kan lezen, verstaat hij mogelijk mijn dialect ook niet. Uiteindelijk heb ik mijn talenkennis niet voor niets. Ik pas mij aan:
"Hoor is effe schat, as je niet lesen ken, dan moes je ouwk maar niet meer autoraien, fin je selluf ook nie?"
Het raampje gaat dicht. Het is me gelukt. Hij heeft het begrepen.
Reageer
Op een zonnige middag op weg van Zandvoort naar Zeist rijden wij door Haarlem. Het is druk op beide banen van de tweebaansweg, die is opgesierd met bordjes "50" en camera’s. Ik word opgeduwd door een bestelbusje. Ik rijd op de linkerbaan. De rechterbaan is zo vol dat ik me er niet tussen kan persen. Ik ga 60 rijden, maar harder wil ik niet, dat wordt me te duur. De bestelbus denkt daar anders over en toetert geïrriteerd. Misschien iemand die daar vaker rijdt en weet dat de camera0s zijn gemaakt van karton.
Bij het stoplicht gaat het raampje open, een dikke, ruim behaarde manspersoon, getooid met gouden sieraden, van hoofdstedelijke afkomst leunt op zijn arm naar buiten en snauwt:
"Ken je niet een beetje doorraien?"
"Sorry, meneer, maar je mag niet harder dan 50 op deze weg."
"Ja hoor es, we hebben nie allemaal fekansie so as jai!"
"Nee, jammer he?"
"As je nie wil doorraien, mot je op de rechterbaan gaan raien."
Hij heeft me niet verstaan, waarschijnlijk. Behalve dat hij de borden niet kan lezen, verstaat hij mogelijk mijn dialect ook niet. Uiteindelijk heb ik mijn talenkennis niet voor niets. Ik pas mij aan:
"Hoor is effe schat, as je niet lesen ken, dan moes je ouwk maar niet meer autoraien, fin je selluf ook nie?"
Het raampje gaat dicht. Het is me gelukt. Hij heeft het begrepen.
Reageer
donderdag, augustus 05, 2004
TAFELMANIEREN
Onze vakantie-oppas-hond heeft geen tafelmanieren. Hij bedelt dat het een lieve lust is. Hij is omnivoor, eet alles van boterhammen tot yoghurt en garnalen. Anna had dat al gauw door en deelt haar dagelijkse kost met hem.
Dat de hond absoluut niet kieskeurig is, blijkt wel uit het feit dat hij dol is op sokken en ook van tijd tot tijd wordt gesignaleerd met een Nijntje of ander stuk babyspeelgoed. Soms is het moeilijk te herkennen omdat alleen de armpjes van de knuffel nog aan beide zijden van zijn bek uitsteken.
Vandaag wist hij echter een nieuw kledingstuk te bemachtigen: mijn onderbroek. Waarschijnlijk tussen de gewassen was uitgevallen. Het frivole kant was opgesierd met gaatjes van iets grotere doorsnede. Helaas had hij ook de zijkant van de broek doorgescheurd, zodat deze niet meer draagbaar is, tenzij je houdt van een a-symetrische string. Het is maar goed dat niemand hem heeft zien lopen, ze zouden eens rare gedachten kunnen krijgen over dit rare gezin!
Reageer
Onze vakantie-oppas-hond heeft geen tafelmanieren. Hij bedelt dat het een lieve lust is. Hij is omnivoor, eet alles van boterhammen tot yoghurt en garnalen. Anna had dat al gauw door en deelt haar dagelijkse kost met hem.
Dat de hond absoluut niet kieskeurig is, blijkt wel uit het feit dat hij dol is op sokken en ook van tijd tot tijd wordt gesignaleerd met een Nijntje of ander stuk babyspeelgoed. Soms is het moeilijk te herkennen omdat alleen de armpjes van de knuffel nog aan beide zijden van zijn bek uitsteken.
Vandaag wist hij echter een nieuw kledingstuk te bemachtigen: mijn onderbroek. Waarschijnlijk tussen de gewassen was uitgevallen. Het frivole kant was opgesierd met gaatjes van iets grotere doorsnede. Helaas had hij ook de zijkant van de broek doorgescheurd, zodat deze niet meer draagbaar is, tenzij je houdt van een a-symetrische string. Het is maar goed dat niemand hem heeft zien lopen, ze zouden eens rare gedachten kunnen krijgen over dit rare gezin!
Reageer
woensdag, augustus 04, 2004
UITVERKOOP
In de winkels slaat de uitverkoop-moeheid toe. Verkopers en verkoopsters hebben ongetwijfeld genoeg van al die klanten die voor weinig geld ook nog eisen willen stellen. Er wordt weinig verkocht, de winkelstraten zijn uitgestorven. Wanneer rechts in de winkel de afgeprijsde zomerkleren hangen, rukt van links de nieuwe wintermode op. Daar kijkt helemaal niemand naar. Niet verwonderlijk, een dikke trui passen als het buiten 30 graden is, is niets om naar uit te kijken. Badpakken passen is al erg genoeg.
Toch wordt er nog veel goedbedoelde moeite gedaan om nog iets te verkopen. Wanneer ik een bloes pas die van boven twee maten te klein is, zegt de juffrouw: "Hij staat U fantastisch". Dat de broek die ik eronder pas behoorlijk te wijd is, doet ze af met: "Een broek kan beter te groot zijn dan te klein, toch?". Een andere broek die te groot is: "U kunt hem altijd innemen." In de volgende winkel pas ik een beige broek met een verticale rode streep. Deze blijkt erg wijd te zijn en ik vraag de juffrouw of ze iets kleiners heeft. Daarop komt ze met een felblauwe broek met witte bloemen. Hij is inderdaad kleiner, tenminste korter, want het is een capri. Verder heeft hij niets met de vorige gemeen. Als ik hem niet wil passen, zucht ze verveeld. Weer zo’n klant die niets gaat kopen.
Ik denk dat ik maar eens een Wehkampgids ga bestellen.
Reageer
In de winkels slaat de uitverkoop-moeheid toe. Verkopers en verkoopsters hebben ongetwijfeld genoeg van al die klanten die voor weinig geld ook nog eisen willen stellen. Er wordt weinig verkocht, de winkelstraten zijn uitgestorven. Wanneer rechts in de winkel de afgeprijsde zomerkleren hangen, rukt van links de nieuwe wintermode op. Daar kijkt helemaal niemand naar. Niet verwonderlijk, een dikke trui passen als het buiten 30 graden is, is niets om naar uit te kijken. Badpakken passen is al erg genoeg.
Toch wordt er nog veel goedbedoelde moeite gedaan om nog iets te verkopen. Wanneer ik een bloes pas die van boven twee maten te klein is, zegt de juffrouw: "Hij staat U fantastisch". Dat de broek die ik eronder pas behoorlijk te wijd is, doet ze af met: "Een broek kan beter te groot zijn dan te klein, toch?". Een andere broek die te groot is: "U kunt hem altijd innemen." In de volgende winkel pas ik een beige broek met een verticale rode streep. Deze blijkt erg wijd te zijn en ik vraag de juffrouw of ze iets kleiners heeft. Daarop komt ze met een felblauwe broek met witte bloemen. Hij is inderdaad kleiner, tenminste korter, want het is een capri. Verder heeft hij niets met de vorige gemeen. Als ik hem niet wil passen, zucht ze verveeld. Weer zo’n klant die niets gaat kopen.
Ik denk dat ik maar eens een Wehkampgids ga bestellen.
Reageer
dinsdag, augustus 03, 2004
VERBAZING
De meeste ouders zullen het wel kennen: kinderen houden nooit op je te verbazen. Maandenlang zeuren ze om een vakantie in Nederland. Nu zijn we er ruim twee weken. Gisteren vroeg ik ze, hoe ze het zouden vinden om de volgende dag terug naar Oezbekistan te gaan, in plaats van zondag. Ik rekende voor de volle honderd procent op een afkeurend gebrul.
Dat bleek slechts 33%: Elodie wilde liever nog even blijven. De jongens echter vonden het prima om terug te gaan. Sterker nog, toen zij hoorden dat wij niet gingen werden ze boos! Natuurlijk heb ik met hun de reden van dit gedrag doorgesproken: Nederland is zo saaaaai. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de Playstation 2 en drie zojuist aangeschafte spelletjes er iets mee te maken hebben.
Reageer
De meeste ouders zullen het wel kennen: kinderen houden nooit op je te verbazen. Maandenlang zeuren ze om een vakantie in Nederland. Nu zijn we er ruim twee weken. Gisteren vroeg ik ze, hoe ze het zouden vinden om de volgende dag terug naar Oezbekistan te gaan, in plaats van zondag. Ik rekende voor de volle honderd procent op een afkeurend gebrul.
Dat bleek slechts 33%: Elodie wilde liever nog even blijven. De jongens echter vonden het prima om terug te gaan. Sterker nog, toen zij hoorden dat wij niet gingen werden ze boos! Natuurlijk heb ik met hun de reden van dit gedrag doorgesproken: Nederland is zo saaaaai. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de Playstation 2 en drie zojuist aangeschafte spelletjes er iets mee te maken hebben.
Reageer
maandag, augustus 02, 2004
RIJBEWIJS
De middelste zoon des huizes (21 jaar oud) geniet met ons van warme croissantjes en verse jus d’orange voor het ontbijt en vertelt onderhand over zijn plannen voor die dag. Hij wil met de auto van zijn ouders opa en oma gaan bezoeken en daarna naar het zomerhuisje met de hond. Elodie luistert met een grote frons tussen haar wenkbrauwen.
Wij hebben haar echter geleerd mensen niet in de rede te vallen zonder ernstige noodzaak en ze wacht dan ook op haar beurt voor commentaar. Met nauw verholen ergernis zit ze op het puntje van haar stoel. Als de plannen eindelijk zijn uitgevouwen, steekt ze haar neus in de lucht en vraagt bits: "Zeg Rein, heb jij eigenlijk wel een rijbewijs??" Waarmee we een glimp konden opvangen van de wijze waarop zij later haar eigen puberkinderen zou kunnen gaan behandelen.
Reageer
De middelste zoon des huizes (21 jaar oud) geniet met ons van warme croissantjes en verse jus d’orange voor het ontbijt en vertelt onderhand over zijn plannen voor die dag. Hij wil met de auto van zijn ouders opa en oma gaan bezoeken en daarna naar het zomerhuisje met de hond. Elodie luistert met een grote frons tussen haar wenkbrauwen.
Wij hebben haar echter geleerd mensen niet in de rede te vallen zonder ernstige noodzaak en ze wacht dan ook op haar beurt voor commentaar. Met nauw verholen ergernis zit ze op het puntje van haar stoel. Als de plannen eindelijk zijn uitgevouwen, steekt ze haar neus in de lucht en vraagt bits: "Zeg Rein, heb jij eigenlijk wel een rijbewijs??" Waarmee we een glimp konden opvangen van de wijze waarop zij later haar eigen puberkinderen zou kunnen gaan behandelen.
Reageer
zondag, augustus 01, 2004
PITTIG
Zaterdag is bolletjesdag bij de grootste kruidenier van Nederland. Daarom hebben wij een uitgebreide lunch in de tuin; bruine bolletjes met ham en witte bolletjes met kalfsleverworst. Dit soort maaltijden lenen zich bij uitstek voor het behandelen van de vragen des levens. De kinderen stellen ze en wij antwoorden. Deze keer gaat het over de betekenis van "pittig" als menselijke eigenschap. Victor kent het woord; ter illustratie wuift hij enthousiast met zijn hand voor zijn mond op en neer alsof hij zojuist een ajam pedis heeft verorberd in plaats van een broodje leverworst. Maar nee, pittige meisjes zijn niet om in te bijten.
Na rijp beraad besluiten wij pittig te definieren als het tegenovergestelde van saai. Wat dan, is de legitieme vraag, is saai? Onwillekeurig dringt zich een gebeurtenis aan mij op. De schoenenaankoop die een uur geleden heeft plaatsgevonden. De winkel bevindt zich op een straathoek. Over beide straten loopt een zebrapad met voetgangerslicht en geluidssignaal voor slechtzienden. Als aan de ene kant brave burgers mogen oversteken, moeten ze aan de andere kant wachten. Het pasritueel gaat dan ook vergezeld van een a-synchroon tikkenconcert.
De vriendelijke winkelmeneer vraagt Teb waarmee hij van dienst kan zijn. Teb steekt zijn rechtervoet in de hoogte en wijst op de schoen. De schoen wordt uitgetrokken om de maat nader te bestuderen. Exact dezelfde schoenen komen uit het magazijn en worden aangetrokken. De koop is beklonken. De oude schoenen beeindigen hun leven in de prulenbak van de winkelmeneer.
De rode schoenen die ik eergisteren heb gekocht, hoewel oersaai qua snit, vindt Teb ongetwijfeld bovenmatig pittig, al was het maar vanwege de kleur. Waarmee duidelijk wordt dat ook saai en pittig subjectieve begrippen zijn, waarmee de schoenenindustrie zijn voordeel doet.
Reageer
Zaterdag is bolletjesdag bij de grootste kruidenier van Nederland. Daarom hebben wij een uitgebreide lunch in de tuin; bruine bolletjes met ham en witte bolletjes met kalfsleverworst. Dit soort maaltijden lenen zich bij uitstek voor het behandelen van de vragen des levens. De kinderen stellen ze en wij antwoorden. Deze keer gaat het over de betekenis van "pittig" als menselijke eigenschap. Victor kent het woord; ter illustratie wuift hij enthousiast met zijn hand voor zijn mond op en neer alsof hij zojuist een ajam pedis heeft verorberd in plaats van een broodje leverworst. Maar nee, pittige meisjes zijn niet om in te bijten.
Na rijp beraad besluiten wij pittig te definieren als het tegenovergestelde van saai. Wat dan, is de legitieme vraag, is saai? Onwillekeurig dringt zich een gebeurtenis aan mij op. De schoenenaankoop die een uur geleden heeft plaatsgevonden. De winkel bevindt zich op een straathoek. Over beide straten loopt een zebrapad met voetgangerslicht en geluidssignaal voor slechtzienden. Als aan de ene kant brave burgers mogen oversteken, moeten ze aan de andere kant wachten. Het pasritueel gaat dan ook vergezeld van een a-synchroon tikkenconcert.
De vriendelijke winkelmeneer vraagt Teb waarmee hij van dienst kan zijn. Teb steekt zijn rechtervoet in de hoogte en wijst op de schoen. De schoen wordt uitgetrokken om de maat nader te bestuderen. Exact dezelfde schoenen komen uit het magazijn en worden aangetrokken. De koop is beklonken. De oude schoenen beeindigen hun leven in de prulenbak van de winkelmeneer.
De rode schoenen die ik eergisteren heb gekocht, hoewel oersaai qua snit, vindt Teb ongetwijfeld bovenmatig pittig, al was het maar vanwege de kleur. Waarmee duidelijk wordt dat ook saai en pittig subjectieve begrippen zijn, waarmee de schoenenindustrie zijn voordeel doet.
Reageer
