zondag, oktober 31, 2004
BLOED OP DE STOEP
Dhaka is geplaveid met expats en velen van hen komen uit de Verenigde Staten. Het is dan ook onmogelijk om aan Halloween te ontsnappen. Omdat ik geen knutselmoeder ben, hadden we geen prachtige verkleedkleren in de kast liggen, zoals andere families altijd wel lijken te hebben.
Maar geen nood: we hadden zojuist de gordijnen van ons nieuwe huis overgenomen en gewassen; practige diepblauwe zijde, fantastisch voor een Enge Mantel. Die was zo geknipt, maar natuurlijk niet compleet zonder een Eng Masker.
Het feit dat de auto het begaf voor de feestneuzenwinkel, had ons moeten waarschuwen. Maar nee, wij gingen naar binnen en kochten een heel byzonder masker, met een hart en een slangetje. Als je in het hart kneep, vulde het masker zich met bloed.
Toen Victor bij zijn vriendje aanbelde, kneep hij in het hart om de onbekende die de deur zou openen de stuipen op het lijf te jagen. Helaas werkte het ding niet naar behoren en het bloed spoot eruit op de foute plaats. Victor's handen, voeten en kleren zaten onder, en het stoepje baadde in het bloed. Het bloed liet zich niet verwijderen. Het vriendje vond het wel gaaf, zo'n plas bloed maakte de aankleding van het feest helemaal af. Een zien of zijn moeder het over vier weken nog steeds leuk vindt.
Reageer
Dhaka is geplaveid met expats en velen van hen komen uit de Verenigde Staten. Het is dan ook onmogelijk om aan Halloween te ontsnappen. Omdat ik geen knutselmoeder ben, hadden we geen prachtige verkleedkleren in de kast liggen, zoals andere families altijd wel lijken te hebben.
Maar geen nood: we hadden zojuist de gordijnen van ons nieuwe huis overgenomen en gewassen; practige diepblauwe zijde, fantastisch voor een Enge Mantel. Die was zo geknipt, maar natuurlijk niet compleet zonder een Eng Masker.
Het feit dat de auto het begaf voor de feestneuzenwinkel, had ons moeten waarschuwen. Maar nee, wij gingen naar binnen en kochten een heel byzonder masker, met een hart en een slangetje. Als je in het hart kneep, vulde het masker zich met bloed.
Toen Victor bij zijn vriendje aanbelde, kneep hij in het hart om de onbekende die de deur zou openen de stuipen op het lijf te jagen. Helaas werkte het ding niet naar behoren en het bloed spoot eruit op de foute plaats. Victor's handen, voeten en kleren zaten onder, en het stoepje baadde in het bloed. Het bloed liet zich niet verwijderen. Het vriendje vond het wel gaaf, zo'n plas bloed maakte de aankleding van het feest helemaal af. Een zien of zijn moeder het over vier weken nog steeds leuk vindt.
Reageer
zaterdag, oktober 30, 2004
LOGEREN
Op donderdagavond had Elodie bij haar Philippijnse vriendinnetje gelogeerd. Op vrijdagmiddag ontmoeten we haar weer in de Dutch Club. Om acht uur zijn we klaar om naar huis te gaan. Inmiddels speelt ze met een nieuw meisje.
"Mam, Claudia nodigt me uit om bij haar te komen slapen!"
"Nou, Elodie, je bent nog helemaal niet thuis geweest, dat doen we volgende week maar weer eens."
Dikke tranen en een kwaad gezicht.
"Ik heb niks te doen thuis! Ik verveel me zoho! Ik ken niemand! Ik woon hier pas een week." Even stilte. "Of zes."
"Elo, niet zeuren."
Ze speelt haar laatste troef uit.
"Ga jij dan maar zelf tegen Claudia zeggen dat ik niks van je mag."
Moeder heeft een week hart. Elodie heeft alweer niet thuis geslapen vannacht.
Reageer
Op donderdagavond had Elodie bij haar Philippijnse vriendinnetje gelogeerd. Op vrijdagmiddag ontmoeten we haar weer in de Dutch Club. Om acht uur zijn we klaar om naar huis te gaan. Inmiddels speelt ze met een nieuw meisje.
"Mam, Claudia nodigt me uit om bij haar te komen slapen!"
"Nou, Elodie, je bent nog helemaal niet thuis geweest, dat doen we volgende week maar weer eens."
Dikke tranen en een kwaad gezicht.
"Ik heb niks te doen thuis! Ik verveel me zoho! Ik ken niemand! Ik woon hier pas een week." Even stilte. "Of zes."
"Elo, niet zeuren."
Ze speelt haar laatste troef uit.
"Ga jij dan maar zelf tegen Claudia zeggen dat ik niks van je mag."
Moeder heeft een week hart. Elodie heeft alweer niet thuis geslapen vannacht.
Reageer
vrijdag, oktober 29, 2004
ETEN VAN DE VLOER
Mijn ouders blijven maar doorzeuren over tafelmanieren. Ze zetten me in mijn kinderstoel, geven me een bordje, beker en lepel, en roepen hoera als ik de helft van mijn lepelinhoud inderdaad in mijn mond weten te krijgen.
Ik begrijp die opwinding niet zo goed. Onze kok en nanny, volwassen mensen toch, eten ook niet aan tafel. Ze zetten gewoon een schaal op de keukenvloer en eten met hun handen.
Ik heb besloten dat dit heel verstandig is, en zal me vanaf vandaag bij hun aansluiten. Zoals mijn ouders regelmatig zeggen: "Je kunt hier van de vloer eten, er ligt genoeg."
Reageer
Mijn ouders blijven maar doorzeuren over tafelmanieren. Ze zetten me in mijn kinderstoel, geven me een bordje, beker en lepel, en roepen hoera als ik de helft van mijn lepelinhoud inderdaad in mijn mond weten te krijgen.
Ik begrijp die opwinding niet zo goed. Onze kok en nanny, volwassen mensen toch, eten ook niet aan tafel. Ze zetten gewoon een schaal op de keukenvloer en eten met hun handen.
Ik heb besloten dat dit heel verstandig is, en zal me vanaf vandaag bij hun aansluiten. Zoals mijn ouders regelmatig zeggen: "Je kunt hier van de vloer eten, er ligt genoeg."
Reageer
donderdag, oktober 28, 2004
WIE WIL ER NOU EEN HOND ZIJN
In het Engels gebruikt men weleens het woord hond voor niet-zo-heel-mooie vrouwen. Ook in het Nederlands is het niet positief wanneer je het woord hond gebruikt voor je medemens, of het moet zijn “zo trouw als een hond.” Ik had dan ook niet gedacht dat iemand de naam “DOGS” vrijwillig zou aannemen. Maar dat blijkt wel het geval, in Dhaka. Hier heet een groep golf enthousiastelingen DOGS, in hoofdletters maar liefst.
Nieuwsgierig als ik ben, en wetend dat golfers een slag apart zijn, ging ik op onderzoek uit. Waren deze mensen hondstrouw, misschien? Of blaften zij anderen af? Kwispelden ze als niemand het zag?
Het magere excuus was, dat DOGS een afkorting is van Dhaka Oddball Golf Society. Oddballs, zeker.
De leider van deze club stelde me desgewenst gerust. Vrouwelijke leden van de club worden “vrouwtjeshond” genoemd, en niet, zoals het woordenboek zou voorschrijven, "teef". Voor het geval ik ooit nog eens lid zou willen worden van deze club.
Reageer
In het Engels gebruikt men weleens het woord hond voor niet-zo-heel-mooie vrouwen. Ook in het Nederlands is het niet positief wanneer je het woord hond gebruikt voor je medemens, of het moet zijn “zo trouw als een hond.” Ik had dan ook niet gedacht dat iemand de naam “DOGS” vrijwillig zou aannemen. Maar dat blijkt wel het geval, in Dhaka. Hier heet een groep golf enthousiastelingen DOGS, in hoofdletters maar liefst.
Nieuwsgierig als ik ben, en wetend dat golfers een slag apart zijn, ging ik op onderzoek uit. Waren deze mensen hondstrouw, misschien? Of blaften zij anderen af? Kwispelden ze als niemand het zag?
Het magere excuus was, dat DOGS een afkorting is van Dhaka Oddball Golf Society. Oddballs, zeker.
De leider van deze club stelde me desgewenst gerust. Vrouwelijke leden van de club worden “vrouwtjeshond” genoemd, en niet, zoals het woordenboek zou voorschrijven, "teef". Voor het geval ik ooit nog eens lid zou willen worden van deze club.
Reageer
woensdag, oktober 27, 2004
DODE VIS
De nieuwe school schrijft palm tops voor als verplicht materiaal. Tenminste, voor groep 6 en 7, toevallig de groepen waar Vincent en Victor in zitten. Ze kosten 300 dollar per stuk, en dienen natuurlijk te worden gefinancierd door de ouders.
We hebben al snel door waar het om gaat bij deze machientjes - de spelletjes. En dan met name het mini aquarium wat erop zit. Daar zwemmen vissen in rond. Die vissen moeten gevoerd worden; ze kunnen ziektes krijgen, die je klasgenoten naar je kunnen "beamen". En ze kunnen verkocht worden aan diezelfde klasgenoten.
Op een ochtend komt Victor niet naar beneden voor het ontbijt. Boos stommel ik de trap op. Half zeven 's ochtends is geen tijd om spelletjes met mij te doen.
Hij zit zenuwachtig met het bijbehorende stokje op het schermpje van de plam top te tikken.
"Victor, #@$!, wat doe je daar!"
"Ik voer mijn visjes."
"Nu onmiddelijk naar beneden, ontbijten, die visjes gaan heus niet meteen dood. Je kom te laat op school."
Tranen springen in zijn ogen.
"Mama, een paar vissen zijn al dood gegaan van de honger vannacht..."
Reageer
De nieuwe school schrijft palm tops voor als verplicht materiaal. Tenminste, voor groep 6 en 7, toevallig de groepen waar Vincent en Victor in zitten. Ze kosten 300 dollar per stuk, en dienen natuurlijk te worden gefinancierd door de ouders.
We hebben al snel door waar het om gaat bij deze machientjes - de spelletjes. En dan met name het mini aquarium wat erop zit. Daar zwemmen vissen in rond. Die vissen moeten gevoerd worden; ze kunnen ziektes krijgen, die je klasgenoten naar je kunnen "beamen". En ze kunnen verkocht worden aan diezelfde klasgenoten.
Op een ochtend komt Victor niet naar beneden voor het ontbijt. Boos stommel ik de trap op. Half zeven 's ochtends is geen tijd om spelletjes met mij te doen.
Hij zit zenuwachtig met het bijbehorende stokje op het schermpje van de plam top te tikken.
"Victor, #@$!, wat doe je daar!"
"Ik voer mijn visjes."
"Nu onmiddelijk naar beneden, ontbijten, die visjes gaan heus niet meteen dood. Je kom te laat op school."
Tranen springen in zijn ogen.
"Mama, een paar vissen zijn al dood gegaan van de honger vannacht..."
Reageer
dinsdag, oktober 26, 2004
GEEN HUISWERK
"Eerst jullie huiswerk maken jongens, voordat je TV gaat kijken."
"Maar we hebben geen huiswerk, mammie!"
"Helemaal niks?"
"Nee hoor, we hebben alles al op school gedaan!"
Dit is hetzelfde liedje, elke dag om vijf uur als we thuiskomen. Vandaag zijn de oudergesprekken op school. Drie kinderen met een gemiddelde van drie leraren per kind, dat is negen maal hetzelfde liedje:
"De kinderen doen het erg goed op school. Het is alleen jammer dat ze NOOIT hun huiswerk doen. Kunt U, als ouder, niet een beetje meer moeite doen om ze te enthousiasmeren?"
Vinden jullie ouderschap soms ook zo'n nutteloze baan?
Reageer
"Eerst jullie huiswerk maken jongens, voordat je TV gaat kijken."
"Maar we hebben geen huiswerk, mammie!"
"Helemaal niks?"
"Nee hoor, we hebben alles al op school gedaan!"
Dit is hetzelfde liedje, elke dag om vijf uur als we thuiskomen. Vandaag zijn de oudergesprekken op school. Drie kinderen met een gemiddelde van drie leraren per kind, dat is negen maal hetzelfde liedje:
"De kinderen doen het erg goed op school. Het is alleen jammer dat ze NOOIT hun huiswerk doen. Kunt U, als ouder, niet een beetje meer moeite doen om ze te enthousiasmeren?"
Vinden jullie ouderschap soms ook zo'n nutteloze baan?
Reageer
maandag, oktober 25, 2004
NIET EERLIJK
De bazaar was binnen in een gebouw, een netwerk van lange donkere gangetjes met kleurrijke kleren die links en rechts hingen te pronken. De kleren waren van niet zo goede kwaliteit maar kostten dan ook bijna niets. Wij, drie Nederlandse vrouwen, overduidelijk langer en witter dan de rest. trokken onmiddelijk aandacht. Overal waar we langer dan 10 seconden bleven staan, verzamelde zich een kring van mensen om ons heen, die ongevraagd advies gaven of vroegen om geld.
Na een half uur voegden zich drie meisjes van tussen 8 en 10 jaar oud bij ons, die niet meer weggingen.
Hoewel het duidelijk geen toeval was dat ze vandaag niet op school zaten, spraken ze goed Engels en waren bijdehand. Ze rekenden met ons mee als we moesten betalen.
"Whatch it, madam, people can cheat you here."
You are so beautiful! Can I carry your bag please? What is your name?".
Ze bleken zelfs een beetje Russisch te spreken.
"Kak djela? Garasjao! Da swiedanja."
Toen we klaar waren om naar huis te gaan, gaven we ze wat geld. We hadden niet zoveel kleine biljetjes bij ons, dus een van ons pakte een wat groter biljet uit haar tas. Onmiddelijk zagen we onze fout in.
Het oudste meisje graaide het geld weg. Zij, die eerst nog zo lief was, had nu een boosaardige glimlach op haar gezicht.
"Zeg, je deelt het toch wel met je vriendinnen?"
Ze rende er vandoor. Vriendinnen, welke vriendinnen? De andere meisjes konden niets anders doen dan haar teleurgesteld nastaren.
Reageer
De bazaar was binnen in een gebouw, een netwerk van lange donkere gangetjes met kleurrijke kleren die links en rechts hingen te pronken. De kleren waren van niet zo goede kwaliteit maar kostten dan ook bijna niets. Wij, drie Nederlandse vrouwen, overduidelijk langer en witter dan de rest. trokken onmiddelijk aandacht. Overal waar we langer dan 10 seconden bleven staan, verzamelde zich een kring van mensen om ons heen, die ongevraagd advies gaven of vroegen om geld.
Na een half uur voegden zich drie meisjes van tussen 8 en 10 jaar oud bij ons, die niet meer weggingen.
Hoewel het duidelijk geen toeval was dat ze vandaag niet op school zaten, spraken ze goed Engels en waren bijdehand. Ze rekenden met ons mee als we moesten betalen.
"Whatch it, madam, people can cheat you here."
You are so beautiful! Can I carry your bag please? What is your name?".
Ze bleken zelfs een beetje Russisch te spreken.
"Kak djela? Garasjao! Da swiedanja."
Toen we klaar waren om naar huis te gaan, gaven we ze wat geld. We hadden niet zoveel kleine biljetjes bij ons, dus een van ons pakte een wat groter biljet uit haar tas. Onmiddelijk zagen we onze fout in.
Het oudste meisje graaide het geld weg. Zij, die eerst nog zo lief was, had nu een boosaardige glimlach op haar gezicht.
"Zeg, je deelt het toch wel met je vriendinnen?"
Ze rende er vandoor. Vriendinnen, welke vriendinnen? De andere meisjes konden niets anders doen dan haar teleurgesteld nastaren.
Reageer
zondag, oktober 24, 2004
RECEPT VAN DE WEEK
Het is weer tijd voor het recept van de week. Heel veel werk, deze keer, maar het resultaat mag er zijn. Wil je iets makkelijkers, dan zoek je gewoon wat anders uit op de website!
Reageer
Het is weer tijd voor het recept van de week. Heel veel werk, deze keer, maar het resultaat mag er zijn. Wil je iets makkelijkers, dan zoek je gewoon wat anders uit op de website!
Reageer
zaterdag, oktober 23, 2004
RIKSJA (2)
In Dhaka rijden er bijna net zoveel riksja’s (fietstaxi’s) als auto’s. Het vervoeren van een passagier (soms twee of drie) is geen sinecure, de bestuurder moet vaak op de trappers staan om de fiets op gang te houden. Daar hebben ze allemaal prachtige gespierde bruine kuiten van gekregen. Tot overmaat van ramp loopt de ketting er ook nog regelmatig af.
De meeste riksjawallahs (bestuurders) bezitten geen riksja; die huren ze van een malik (riksja verhuurder) voor 40 takka (68 dollarcent) per dag, en moeten dan proberen voldoende ritjes te maken om dat geld terug te verdienen en liefst nog iets meer. Een riksjaritje is niet duur; voor 10 takka kom je zelfs als buitenlander al een aardig eind. Maar veel buitenlanders verplaatsen zich liever in hun opzichtige four-wheel drive; de meeste riksja reizigers zijn Bengalen.
De straten zijn hobbelig en vaak vol water, dus de reis kan een beetje hachelijk zijn. Daarbij storten de riksjawallah’s zich vaak met de moed der wanhoop tussen het verkeer, anders is er geen doorkomen aan. Maar op een of andere manier gaat het altijd goed.
De meeste riksja’s zijn ware kunststukken. Mistris (riksja bouwers) bouwen ze uit gebruikt tin, en beschilderen ze kleurrijk met figuren, bloemen of filmsterren. Vaak worden de handvaten ook nog ruimschoots versierd. Stukken riksja zijn te koop (voor niet bestaande toeristen?) als riksja-art. Voorlopig vind ik het leuker om die art in beweging te zien.
Reageer
In Dhaka rijden er bijna net zoveel riksja’s (fietstaxi’s) als auto’s. Het vervoeren van een passagier (soms twee of drie) is geen sinecure, de bestuurder moet vaak op de trappers staan om de fiets op gang te houden. Daar hebben ze allemaal prachtige gespierde bruine kuiten van gekregen. Tot overmaat van ramp loopt de ketting er ook nog regelmatig af.
De meeste riksjawallahs (bestuurders) bezitten geen riksja; die huren ze van een malik (riksja verhuurder) voor 40 takka (68 dollarcent) per dag, en moeten dan proberen voldoende ritjes te maken om dat geld terug te verdienen en liefst nog iets meer. Een riksjaritje is niet duur; voor 10 takka kom je zelfs als buitenlander al een aardig eind. Maar veel buitenlanders verplaatsen zich liever in hun opzichtige four-wheel drive; de meeste riksja reizigers zijn Bengalen.
De straten zijn hobbelig en vaak vol water, dus de reis kan een beetje hachelijk zijn. Daarbij storten de riksjawallah’s zich vaak met de moed der wanhoop tussen het verkeer, anders is er geen doorkomen aan. Maar op een of andere manier gaat het altijd goed.
De meeste riksja’s zijn ware kunststukken. Mistris (riksja bouwers) bouwen ze uit gebruikt tin, en beschilderen ze kleurrijk met figuren, bloemen of filmsterren. Vaak worden de handvaten ook nog ruimschoots versierd. Stukken riksja zijn te koop (voor niet bestaande toeristen?) als riksja-art. Voorlopig vind ik het leuker om die art in beweging te zien.
Reageer
vrijdag, oktober 22, 2004
RIKSJA
Expat vrouwen hebben verschillende smaken, en dat is maar goed ook. De vrouw van Tebs collega vertelde, desgevraagd, dat ze nooit in een riksja zou plaatsnemen.
“Afschuwelijk! De bankjes zijn zo smal! En de bestuurders onbeleefd! En je wordt vies!”
Ik daarentegen vind het heerlijk. In een taxi is het vaak benauwd en muf. In de riksja zit je hoog boven alles uit, je hebt een prachtig uitzicht, een windje door je haar, heerlijk koel. Je bent echt deel van de stad.
Dat je je af en toe stevig moet vasthouden, neem ik wel op de koop toe.
Reageer
Expat vrouwen hebben verschillende smaken, en dat is maar goed ook. De vrouw van Tebs collega vertelde, desgevraagd, dat ze nooit in een riksja zou plaatsnemen.
“Afschuwelijk! De bankjes zijn zo smal! En de bestuurders onbeleefd! En je wordt vies!”
Ik daarentegen vind het heerlijk. In een taxi is het vaak benauwd en muf. In de riksja zit je hoog boven alles uit, je hebt een prachtig uitzicht, een windje door je haar, heerlijk koel. Je bent echt deel van de stad.
Dat je je af en toe stevig moet vasthouden, neem ik wel op de koop toe.
Reageer
donderdag, oktober 21, 2004
ONDER HET ZEIL
Op de hoek van de straat zitten vier oude mannen in witte lappen, handen in verband, op hun hurken in een nette rij langs de weg. Ze scanderen ritmisch "Allah, allah, allah", als ging het om een nieuw rap nummer. Op elke vierde tel steken ze hun hand uit voor baksjiesj.
100 meter van ons huis verwijderd zitten twee mannen met een stalletje fruit. Meestal zitten ze voor hun tafeltje met koopwaar en zeggen vriendelijk goedendag. Vandaag hangt er een groot blauw dekzeil overheen. Nieuwsgierig als ik ben probeer ik eronder te loeren. Daar zie ik twee paar voeten, wat bananenschillen en een brandend sigaretje.
De heren zitten stiekum te eten! Tijdens Ramadan, met de zon vol aan de hemel. Ik dacht toch niet dat ze katholiek waren. Of zouden ze hopen dat Allah niet onder dat zeiltje kan kijken?
Reageer
Op de hoek van de straat zitten vier oude mannen in witte lappen, handen in verband, op hun hurken in een nette rij langs de weg. Ze scanderen ritmisch "Allah, allah, allah", als ging het om een nieuw rap nummer. Op elke vierde tel steken ze hun hand uit voor baksjiesj.
100 meter van ons huis verwijderd zitten twee mannen met een stalletje fruit. Meestal zitten ze voor hun tafeltje met koopwaar en zeggen vriendelijk goedendag. Vandaag hangt er een groot blauw dekzeil overheen. Nieuwsgierig als ik ben probeer ik eronder te loeren. Daar zie ik twee paar voeten, wat bananenschillen en een brandend sigaretje.
De heren zitten stiekum te eten! Tijdens Ramadan, met de zon vol aan de hemel. Ik dacht toch niet dat ze katholiek waren. Of zouden ze hopen dat Allah niet onder dat zeiltje kan kijken?
Reageer
woensdag, oktober 20, 2004
RAMADAN
Het is Ramadan. En dat zullen we weten ook. Tussen zonsopgang en zonsondergang mag er niet gegeten worden. De mensen zijn moe en chagrijnig. Wij proberen hen te respecteren. Wij eten niet in het openbaar. Het personeel krijgt al om vier uur vrij. Zodat ze op tijd kunnen zijn voor de iftar. Ik loop nu met nog verhullender kleding op straat, dan ik al deed.
Het is jammer dat dat respect niet altijd wederzijds is. Zoals ’s morgens vroeg. Het vasten gaat in om 4.36 uur. Voor die tijd moet het ontbijt dus zijn verzwolgen. Na het ontbijt zijn de mensen uitgeslapen en volgegeten. Zo ook de personen die naast ons huis aan de flat bouwen. Dus gaan ze met elkaar praten. Je zou echter denken dat ze zijn geboren in een hutje op de bulderbaan, aan het volume van hun stem te oordelen. Hele schreeuwpartijen vinden plaats daar voor onze deur.Om 8 uur gaan ze weer een tukje doen. Ook ’s avonds om 10 uur, na de iftar, vinden de luidruchtige meningsuitingen plaats. Vragen of ze zachter kunnen praten, terugschreeuwen, het heeft geen enkel resultaat. Moeten wij ook maar met de Ramadan meedoen.
Ik begin nu te begrijpen waarom oorlogen ontstaan. Mensen (van allerlei achtergrond) die geen enkele moeite doen om zich in elkaars situatie in te leven. Ik stond al bijna met mijn keukenmes in de tuin. Gelukkig zijn onze kok en nanny katholiek.
Reageer
Het is Ramadan. En dat zullen we weten ook. Tussen zonsopgang en zonsondergang mag er niet gegeten worden. De mensen zijn moe en chagrijnig. Wij proberen hen te respecteren. Wij eten niet in het openbaar. Het personeel krijgt al om vier uur vrij. Zodat ze op tijd kunnen zijn voor de iftar. Ik loop nu met nog verhullender kleding op straat, dan ik al deed.
Het is jammer dat dat respect niet altijd wederzijds is. Zoals ’s morgens vroeg. Het vasten gaat in om 4.36 uur. Voor die tijd moet het ontbijt dus zijn verzwolgen. Na het ontbijt zijn de mensen uitgeslapen en volgegeten. Zo ook de personen die naast ons huis aan de flat bouwen. Dus gaan ze met elkaar praten. Je zou echter denken dat ze zijn geboren in een hutje op de bulderbaan, aan het volume van hun stem te oordelen. Hele schreeuwpartijen vinden plaats daar voor onze deur.Om 8 uur gaan ze weer een tukje doen. Ook ’s avonds om 10 uur, na de iftar, vinden de luidruchtige meningsuitingen plaats. Vragen of ze zachter kunnen praten, terugschreeuwen, het heeft geen enkel resultaat. Moeten wij ook maar met de Ramadan meedoen.
Ik begin nu te begrijpen waarom oorlogen ontstaan. Mensen (van allerlei achtergrond) die geen enkele moeite doen om zich in elkaars situatie in te leven. Ik stond al bijna met mijn keukenmes in de tuin. Gelukkig zijn onze kok en nanny katholiek.
Reageer
dinsdag, oktober 19, 2004
EEN ANDER HUIS
Dhaka bestaat uit een aantal wijken, waarvan volgens de deskundigen voor buitenlanders er slechts drie bewoonbaar zijn, Banani, Gulshan en Baridhara. Banani wordt al behoorlijk vol en druk, dus blijven alleen de laatste twee over. De meeste buitenlanders wonen liever in Baridhara, het is daar luxer, sjieker, en er wonen veel meer expats. Up to western standards, zeg maar. Wij hadden liever in Gulshan willen wonen, veel meer groen, couleur locale, en de tuinen zijn vaak veel groter. Er zijn veel winkeltjes en markten. De huizen in Baridhara zijn veelal even groot als het stuk grond waar ze op staan. Grond is schaars en duur, en vooral daar.
Maar helaas was er geen keus en kwamen we in Baridhara terecht. In Gulshan zijn de kavels zo groot, dat het vaak de moeite loont de huizen af te breken en er een grote flat neer te zetten. Dat de leegstand in de flats enorm is, lijkt de toekomstige eigenaars niet te deren.
De ochtend nadat wij het contract getekend hadden, ging ik tennissen op de Dutch Club. Gewoontegetrouw keek ik op het prikbord.
“To let. Gulshan. Big house, road 49. Lake side.”
Tweetalige vloeken probeerden zich een weg naar buiten te banen. Ik slikte en deelde slechts een “Het zal toch niet gebeuren!” met mijn publiek.
Na de lunch ging ik op pad, ik houd van zelfkastijding. Ik ging lopen, zodat ik me tijdens de wandeling kon opwinden over wat we gemist hadden. En dat was maar goed ook. Dat we het gemist hadden, bedoel ik. Het huis was enorm, daarover was geen discussie mogelijk. Anderhalf keer zo groot als ons toekomstige huis. Het leek een stuk grond aan het meer te hebben. Maar dat was schijn, dat was namelijk de parkeerplaats van de naburige Noorse ambassade. Het meer kon je dus niet zien, en een tuin was er niet bij. Met veel fantasie kon je een auto kwijt op het tuinpaadje. Het huis lag op gehoorafstand van de Kemal Ataturk Avenue, een van de twee doorgaande wegen in deze buurt. Deze weg is dag en nacht vol met staande en/of rijdende auto’s. En alle automobilisten hebben hier de gewoonte om constant luid te toeteren, of ze nu stilstaan of rijden. Toeters en bellen zweefden dan ook de ramen van het huis binnen.
Ik kon weer omkeren, om me nu rechtmatig te gaan verheugen op onze nieuwe plek. Zonder auto’s, met tuin(tje).
Reageer
Dhaka bestaat uit een aantal wijken, waarvan volgens de deskundigen voor buitenlanders er slechts drie bewoonbaar zijn, Banani, Gulshan en Baridhara. Banani wordt al behoorlijk vol en druk, dus blijven alleen de laatste twee over. De meeste buitenlanders wonen liever in Baridhara, het is daar luxer, sjieker, en er wonen veel meer expats. Up to western standards, zeg maar. Wij hadden liever in Gulshan willen wonen, veel meer groen, couleur locale, en de tuinen zijn vaak veel groter. Er zijn veel winkeltjes en markten. De huizen in Baridhara zijn veelal even groot als het stuk grond waar ze op staan. Grond is schaars en duur, en vooral daar.
Maar helaas was er geen keus en kwamen we in Baridhara terecht. In Gulshan zijn de kavels zo groot, dat het vaak de moeite loont de huizen af te breken en er een grote flat neer te zetten. Dat de leegstand in de flats enorm is, lijkt de toekomstige eigenaars niet te deren.
De ochtend nadat wij het contract getekend hadden, ging ik tennissen op de Dutch Club. Gewoontegetrouw keek ik op het prikbord.
“To let. Gulshan. Big house, road 49. Lake side.”
Tweetalige vloeken probeerden zich een weg naar buiten te banen. Ik slikte en deelde slechts een “Het zal toch niet gebeuren!” met mijn publiek.
Na de lunch ging ik op pad, ik houd van zelfkastijding. Ik ging lopen, zodat ik me tijdens de wandeling kon opwinden over wat we gemist hadden. En dat was maar goed ook. Dat we het gemist hadden, bedoel ik. Het huis was enorm, daarover was geen discussie mogelijk. Anderhalf keer zo groot als ons toekomstige huis. Het leek een stuk grond aan het meer te hebben. Maar dat was schijn, dat was namelijk de parkeerplaats van de naburige Noorse ambassade. Het meer kon je dus niet zien, en een tuin was er niet bij. Met veel fantasie kon je een auto kwijt op het tuinpaadje. Het huis lag op gehoorafstand van de Kemal Ataturk Avenue, een van de twee doorgaande wegen in deze buurt. Deze weg is dag en nacht vol met staande en/of rijdende auto’s. En alle automobilisten hebben hier de gewoonte om constant luid te toeteren, of ze nu stilstaan of rijden. Toeters en bellen zweefden dan ook de ramen van het huis binnen.
Ik kon weer omkeren, om me nu rechtmatig te gaan verheugen op onze nieuwe plek. Zonder auto’s, met tuin(tje).
Reageer
maandag, oktober 18, 2004
JARIG
Elf jaar alweer. Nog steeds spichtig maar nu met lange benen. Een wijsneus met een eigen mening. Met grote blauwe ogen die de aandacht van meisjes trekken, maar die ook om niets een stortvloed kunnen produceren.
Vandaag is hij blij, want hij heeft maar liefst drie parkietjes gekregen, die zich, gezien hun veelvuldige promiscue gedrag, zeker zullen gaan vermenigvuldigen. En een boek van David Macauley, "The way things work", want hij blijft een Professor Zonnebloem.
Vanavond eten we spaghetti en chocolademousse. En een appeltaart met elf kaarsjes. Victor is jarig!
Reageer
Elf jaar alweer. Nog steeds spichtig maar nu met lange benen. Een wijsneus met een eigen mening. Met grote blauwe ogen die de aandacht van meisjes trekken, maar die ook om niets een stortvloed kunnen produceren.
Vandaag is hij blij, want hij heeft maar liefst drie parkietjes gekregen, die zich, gezien hun veelvuldige promiscue gedrag, zeker zullen gaan vermenigvuldigen. En een boek van David Macauley, "The way things work", want hij blijft een Professor Zonnebloem.
Vanavond eten we spaghetti en chocolademousse. En een appeltaart met elf kaarsjes. Victor is jarig!
Reageer
zondag, oktober 17, 2004
EEN HUIS
Het is ons eindelijk gelukt, we hebben een huis. Een aardig huis in een leuke buurt. Natuurlijk valt er altijd wat te mopperen, de tuin is niet zo groot en de huiskamer ook niet. Maar het is een rustige omgeving (heel byzonder in Dhaka), voldoende kamers en daarbij heeft het flinke ramen dus het is licht binnen.
Er kwam nog bijna een kink in de kabel. De moeder van de huiseigenaar overleed tussen zijn bod en ons tegenbod. Intussen was het ons duidelijk geworden dat we al uiterlijk half november moeten verhuizen, dus dat begon erom te spannen. Maar de landlord bleek een zakenman en had een strak schema van 's morgens contract tekenen en 's middags begrafenis.
Waarmee we ook in de leuke maar ook lastige periode komen. Het huis moet ingericht en we hebben nagenoeg niets. Meubels, gordijnen, een koelkast, servies, alles moet aangeschaft. En winkelen in Dhaka is geen sinecure. De winkels zijn klein en hebben een beperkt assortiment.
Daarbij is het Ramadan, hetgeen de zaken ook al een beetje compliceert. Maar vandaag hadden we een vruchtbare dag; 6 airco's, een koelkast, een slaapkamerkast en bijna een servies. Nog even volhouden dus!
Reageer
Het is ons eindelijk gelukt, we hebben een huis. Een aardig huis in een leuke buurt. Natuurlijk valt er altijd wat te mopperen, de tuin is niet zo groot en de huiskamer ook niet. Maar het is een rustige omgeving (heel byzonder in Dhaka), voldoende kamers en daarbij heeft het flinke ramen dus het is licht binnen.
Er kwam nog bijna een kink in de kabel. De moeder van de huiseigenaar overleed tussen zijn bod en ons tegenbod. Intussen was het ons duidelijk geworden dat we al uiterlijk half november moeten verhuizen, dus dat begon erom te spannen. Maar de landlord bleek een zakenman en had een strak schema van 's morgens contract tekenen en 's middags begrafenis.
Waarmee we ook in de leuke maar ook lastige periode komen. Het huis moet ingericht en we hebben nagenoeg niets. Meubels, gordijnen, een koelkast, servies, alles moet aangeschaft. En winkelen in Dhaka is geen sinecure. De winkels zijn klein en hebben een beperkt assortiment.
Daarbij is het Ramadan, hetgeen de zaken ook al een beetje compliceert. Maar vandaag hadden we een vruchtbare dag; 6 airco's, een koelkast, een slaapkamerkast en bijna een servies. Nog even volhouden dus!
Reageer
zaterdag, oktober 16, 2004
MARTELKAMER
Ik had het al een aantal keer uitgesteld, maar nu moest het er echt van komen: de herhalingsvaccinatie voor Hepatitis B. Zo niet, dan moest de hele cyclus weer van voor af aan worden toegediend, hetgeen mij niet verkieslijk leek, gelet op het koor van protesten dat nu al opklonk.
Dus gingen wij op weg naar de gedoodverfde expat-dokter, die daardoor in opeerste staat van arrogantie was geraakt en met opgetrokken wenkbrauwen neerkeek op mijn tegenstribbelende en jengelende kinderen. Vanwege zijn monopolie konden er geen afspraken worden gemaakt en moesten de kinderen nog een half uur langer lijden onder de aankomende marteling. Eerst werd de strijd beslecht over de persoon die als eerste de vaccinatie in ontvangst ging nemen. Dat werd ik natuurlijk.
Victor, de enige coole van het stel, nam plaats met een minachtende blik op zijn medebroeders en onderging de injectie zonder een geluid. Elodie was al wat minder dapper:
"Kan ik niet een drankje krijgen, in plaats van een prik?" sprak zij snikkend, en plengde nog een paar traantjes gedurende de 5 seconden dat de naald in haar arm zat. Vincent was als vanouds de ergste. Zich heftig verzettend en huilend ontving hij de prik.
Nu kwam de arrogantie van de dokter goed van pas. Waar in Oezbekistan eindloze geruststellingen aan de prik vooraf gingen (Het is niet erg hoor, ga maar rustig zitten, het doet geen pijn) met slechts averechtse en marteltijd verlengende uitwerking, haalde deze dokter zijn schouders op en ramde de naald erin.
"Zo, klaar, wegwezen!"
Reageer
Ik had het al een aantal keer uitgesteld, maar nu moest het er echt van komen: de herhalingsvaccinatie voor Hepatitis B. Zo niet, dan moest de hele cyclus weer van voor af aan worden toegediend, hetgeen mij niet verkieslijk leek, gelet op het koor van protesten dat nu al opklonk.
Dus gingen wij op weg naar de gedoodverfde expat-dokter, die daardoor in opeerste staat van arrogantie was geraakt en met opgetrokken wenkbrauwen neerkeek op mijn tegenstribbelende en jengelende kinderen. Vanwege zijn monopolie konden er geen afspraken worden gemaakt en moesten de kinderen nog een half uur langer lijden onder de aankomende marteling. Eerst werd de strijd beslecht over de persoon die als eerste de vaccinatie in ontvangst ging nemen. Dat werd ik natuurlijk.
Victor, de enige coole van het stel, nam plaats met een minachtende blik op zijn medebroeders en onderging de injectie zonder een geluid. Elodie was al wat minder dapper:
"Kan ik niet een drankje krijgen, in plaats van een prik?" sprak zij snikkend, en plengde nog een paar traantjes gedurende de 5 seconden dat de naald in haar arm zat. Vincent was als vanouds de ergste. Zich heftig verzettend en huilend ontving hij de prik.
Nu kwam de arrogantie van de dokter goed van pas. Waar in Oezbekistan eindloze geruststellingen aan de prik vooraf gingen (Het is niet erg hoor, ga maar rustig zitten, het doet geen pijn) met slechts averechtse en marteltijd verlengende uitwerking, haalde deze dokter zijn schouders op en ramde de naald erin.
"Zo, klaar, wegwezen!"
Reageer
vrijdag, oktober 15, 2004
HAAT-LIEFDE VERHOUDING
"Mammie, Vincent slaat me!"
"Ja maar Victor krabde me."
"Mama, Vincent heeft me drie keer over de grond gesleurd!"
"Elodie sloeg met haar schoen op mijn rug."
"De jongens willen nooit met me spelen!"
"Elodie zit steeds te klieren!"
Katten en honden zijn het. Maar ze kunnen niet zonder elkaar. Nadat ze een half uur gezwommen hebben, komt Vincent knorrig uit het zwembad.
"Ik heb geen zin meer."
"Nou, dan ga je even iets anders doen."
"Maar ik wil niet alleen spelen. Ik weet niets te doen, zonder Elodie en Victor!!"
Reageer
"Mammie, Vincent slaat me!"
"Ja maar Victor krabde me."
"Mama, Vincent heeft me drie keer over de grond gesleurd!"
"Elodie sloeg met haar schoen op mijn rug."
"De jongens willen nooit met me spelen!"
"Elodie zit steeds te klieren!"
Katten en honden zijn het. Maar ze kunnen niet zonder elkaar. Nadat ze een half uur gezwommen hebben, komt Vincent knorrig uit het zwembad.
"Ik heb geen zin meer."
"Nou, dan ga je even iets anders doen."
"Maar ik wil niet alleen spelen. Ik weet niets te doen, zonder Elodie en Victor!!"
Reageer
donderdag, oktober 14, 2004
VEEL TE VEEL
Onze kok kan heel behoorlijk koken. Luisteren kan hij iets minder en maat houden al helemaal niet. Wij zijn weliswaar met zijn zessen, maar hij kookt voor een heel bataljon. Zo kan het gebeuren dat de geur van kokoskoekjes al naar boven kruipt als ik aan het douchen ben. Lekker voor bij de koffie. De aanblik van bijna 60 koekjes beneemt me echter een beetje de eetlust.
's Avonds verschijnen er ware bergen eten op tafel. Een kilo vlees, 500 gram rijst, en dan nog een schaal met komkommer en tomaten. Voor het toetje bakt hij twee pompoentaarten, waarvan wij op zijn hoogst een halve opeten. Broden bakt hij per drie, als ik hem vraag tomatenpuree te maken voor een flesje cocktailsaus vind ik de volgende ochtend nog vijf grote bakken in de vriezer.
Hij gooit niets weg, alles gaat in bakjes in de koelkast. Ondanks mijn aandringen echter, kookt hij de volgende dag eenzelfde hoeveelheid zodat de bakjes zich eindeloos opstapelen en ik ze na drie dagen in de vuilnisbak leeg, voordat hij komt.
Hij verveelt zich waarschijnlijk. Ik heb het lunchen onder de dreiging van deze voedselbergen al opgegevn. Dus tussen de middag heeft hij niets te doen. Misschien moeten we hem op een part-time contract zetten.
Reageer
Onze kok kan heel behoorlijk koken. Luisteren kan hij iets minder en maat houden al helemaal niet. Wij zijn weliswaar met zijn zessen, maar hij kookt voor een heel bataljon. Zo kan het gebeuren dat de geur van kokoskoekjes al naar boven kruipt als ik aan het douchen ben. Lekker voor bij de koffie. De aanblik van bijna 60 koekjes beneemt me echter een beetje de eetlust.
's Avonds verschijnen er ware bergen eten op tafel. Een kilo vlees, 500 gram rijst, en dan nog een schaal met komkommer en tomaten. Voor het toetje bakt hij twee pompoentaarten, waarvan wij op zijn hoogst een halve opeten. Broden bakt hij per drie, als ik hem vraag tomatenpuree te maken voor een flesje cocktailsaus vind ik de volgende ochtend nog vijf grote bakken in de vriezer.
Hij gooit niets weg, alles gaat in bakjes in de koelkast. Ondanks mijn aandringen echter, kookt hij de volgende dag eenzelfde hoeveelheid zodat de bakjes zich eindeloos opstapelen en ik ze na drie dagen in de vuilnisbak leeg, voordat hij komt.
Hij verveelt zich waarschijnlijk. Ik heb het lunchen onder de dreiging van deze voedselbergen al opgegevn. Dus tussen de middag heeft hij niets te doen. Misschien moeten we hem op een part-time contract zetten.
Reageer
woensdag, oktober 13, 2004
BLOED, ZWEET EN TRANEN
Het was een hele klus om de website af te krijgen, veel erger dan ik had gedacht. Maandenlang zat ik te schrijven, te schuiven, te knippen en te plakken. En toen de site klaar was, was hij nog niet klaar. Wat in de ene browser mooi leek, was in de andere browser niets. Dus weer aan de gang!
Maar nu is hij klaar, voor zover een website klaar kan zijn. Want natuurlijk komen er nieuwe recepten, en gaan de verhalen van de kinderen en reizen gewoon door. Ik hoop niet dat het zoiets wordt als een fotoboek - stapels foto's van de laatste drie jaar die nog moeten worden ingeplakt.
Ik hoop dat jullie allemaal in de website gaan rondneuzen en vooral, dat jullie mailen als er iets niet goed is. Een link die niet werkt, een typefout, wat dan ook. Ikzelf vind het erg vervelend om de boodschap "page not found" te krijgen. Alle suggesties zijn welkom.
Met de nieuwe pagina dus ook een nieuw Recept-van-de-week: dambord koekjes. Lekker en leuk. Ik wens jullie wereld-kook-plezier!
Reageer
Het was een hele klus om de website af te krijgen, veel erger dan ik had gedacht. Maandenlang zat ik te schrijven, te schuiven, te knippen en te plakken. En toen de site klaar was, was hij nog niet klaar. Wat in de ene browser mooi leek, was in de andere browser niets. Dus weer aan de gang!
Maar nu is hij klaar, voor zover een website klaar kan zijn. Want natuurlijk komen er nieuwe recepten, en gaan de verhalen van de kinderen en reizen gewoon door. Ik hoop niet dat het zoiets wordt als een fotoboek - stapels foto's van de laatste drie jaar die nog moeten worden ingeplakt.
Ik hoop dat jullie allemaal in de website gaan rondneuzen en vooral, dat jullie mailen als er iets niet goed is. Een link die niet werkt, een typefout, wat dan ook. Ikzelf vind het erg vervelend om de boodschap "page not found" te krijgen. Alle suggesties zijn welkom.
Met de nieuwe pagina dus ook een nieuw Recept-van-de-week: dambord koekjes. Lekker en leuk. Ik wens jullie wereld-kook-plezier!
Reageer
dinsdag, oktober 12, 2004
FRUIT
In Bangladesh op de bazaar is veel goedkoop en heerlijk fruit te koop. Bananen en hun kleine zoet-kruidige broertjes appelbananen, papaya, ananas, guava, peren, appels, custard appels en houtappels. Pomelo is hier een heel populaire vrucht. Er zijn nog veel vruchten waarvan ik de naam niet eens ken. Maar de meest interessante vrucht hier is toch wel de druif. Ze noemen de kleine banaan "appel-banaan", maar eigenlijk hadden ze de druiven "appel-druiven" moeten noemen. Zij zijn namelijk zo groot als appels. Nu zijn de appels hier niet zo heel groot, maar het is toch een forse maat voor een druifje!
Reageer
In Bangladesh op de bazaar is veel goedkoop en heerlijk fruit te koop. Bananen en hun kleine zoet-kruidige broertjes appelbananen, papaya, ananas, guava, peren, appels, custard appels en houtappels. Pomelo is hier een heel populaire vrucht. Er zijn nog veel vruchten waarvan ik de naam niet eens ken. Maar de meest interessante vrucht hier is toch wel de druif. Ze noemen de kleine banaan "appel-banaan", maar eigenlijk hadden ze de druiven "appel-druiven" moeten noemen. Zij zijn namelijk zo groot als appels. Nu zijn de appels hier niet zo heel groot, maar het is toch een forse maat voor een druifje!
Reageer
maandag, oktober 11, 2004
PIELEPEINS
Elodie heeft een nieuw vriendinnetje, Hendrika. De naam roept associaties op met een klein meisje op klompjes, haar witblonde krullen wapperend in een lentebriesje, terwijl ze bij het hek op haar vader staat te wachten, die op het land werkt.
Fout en bevooroordeeld. Hendrika heeft zwart steil haar en is van (half)Filippijnse afkomst. Als Elodie over dit heugelijke feit e-mailt met haar Nederlandse vriendin, blijkt overduidelijk haar beperkte Nedrlandse schoolachtergrond:
"Ik heb een nieuw vriendinnetje. Ze is Pielepeins."
Aan haar Amerikaanse vriendin Erin schrijft ze in het Engels, met minder grammatica- en spelfouten:
"You would not want to live in this house. There are spiders as big as horses."
Har fantasie is op de loop gegaan met haar. Er was één behoorlijke spin, die zich daar had verschanst toen het huis leegstond en die al direct op de eerste dag door onze kok naar de spinnenhemel was gestuurd. Mogelijk heeft Elodie schrijftalent.
Reageer
Elodie heeft een nieuw vriendinnetje, Hendrika. De naam roept associaties op met een klein meisje op klompjes, haar witblonde krullen wapperend in een lentebriesje, terwijl ze bij het hek op haar vader staat te wachten, die op het land werkt.
Fout en bevooroordeeld. Hendrika heeft zwart steil haar en is van (half)Filippijnse afkomst. Als Elodie over dit heugelijke feit e-mailt met haar Nederlandse vriendin, blijkt overduidelijk haar beperkte Nedrlandse schoolachtergrond:
"Ik heb een nieuw vriendinnetje. Ze is Pielepeins."
Aan haar Amerikaanse vriendin Erin schrijft ze in het Engels, met minder grammatica- en spelfouten:
"You would not want to live in this house. There are spiders as big as horses."
Har fantasie is op de loop gegaan met haar. Er was één behoorlijke spin, die zich daar had verschanst toen het huis leegstond en die al direct op de eerste dag door onze kok naar de spinnenhemel was gestuurd. Mogelijk heeft Elodie schrijftalent.
Reageer
zondag, oktober 10, 2004
HARTAL
In Bangladesh bestaan twee belangrijke partijen, de regering en de oppositie, en die liggen elkaar niet na aan het hart. Koffiedrinken in het Torentje wordt hier niet gedaan. De partij die nu regering is, kan straks oppositie zijn en vice versa. De oppositie ligt dwars en schrijft regelmatig stakingen uit, die hartals heten.
Tijdens een hartal kun je rustig door onze woonwijken rijden. Je moet echter niet naar het centrum, want daar lopen oproerkraaiende stakers en die houden niet van mensen die toch naar het werk gaan. Een ongelukje is dan zo gebeurd.
Vandaag was het de derde verjaardag van de zittende regering, een mooie gelegenheid dus voor de oppositie om een hartal uit te schrijven. Teb had dus vrij.
Dat is heel vervelend, zo’n hartal. Erst moesten we een uurtje tennissen, toen samen koffie drinken, toen een rondje golf lopen, en toen ook nog samen lunchen. Vermoeiend hoor.
Reageer
In Bangladesh bestaan twee belangrijke partijen, de regering en de oppositie, en die liggen elkaar niet na aan het hart. Koffiedrinken in het Torentje wordt hier niet gedaan. De partij die nu regering is, kan straks oppositie zijn en vice versa. De oppositie ligt dwars en schrijft regelmatig stakingen uit, die hartals heten.
Tijdens een hartal kun je rustig door onze woonwijken rijden. Je moet echter niet naar het centrum, want daar lopen oproerkraaiende stakers en die houden niet van mensen die toch naar het werk gaan. Een ongelukje is dan zo gebeurd.
Vandaag was het de derde verjaardag van de zittende regering, een mooie gelegenheid dus voor de oppositie om een hartal uit te schrijven. Teb had dus vrij.
Dat is heel vervelend, zo’n hartal. Erst moesten we een uurtje tennissen, toen samen koffie drinken, toen een rondje golf lopen, en toen ook nog samen lunchen. Vermoeiend hoor.
Reageer
zaterdag, oktober 09, 2004
NATTE VOETEN
Ze hadden gezegd dat na 1 October het droge seizoen zou aanbreken. Het jaartal hadden ze daarbij niet vermeld, maar het was zeker geen 2004. Want gisteren regende het weer. Of regenen is een understatement. Het was een staalgrijs ondoorzichtig gordijn dat met meedogenloos geweld op het dak en de straat neerkletterde.
Om drie uur moesten de kinderen opgehaald. Ik besloot mijn dichte schoenen aan te trekken, omdat de dag ervoor mijn slippers nogal glibberig waren geworden van het regenwater. Een verstandige keuze, zo bleek al snel. De hele weg stond onder water. Auto’s kwamen aangereden als motorboten op het Ijsselmeer, een ruime boeggolf nalatend. Ik had natuurlijk opzij kunnen stappen, in de plas die tot halverwege mijn kuiten kwam. De boeggolf haalde dezelfde hoogte met gemak, dus het was stappen van de regen in de drup.
Helaas moest ik naar de grote weg doorwaden, om een taxi aan te houden. Anders hadden de kinderen de nacht op school moeten doorbrengen. De taxichauffeur was optimistisch:
“Tomorrow, mam, it will be dry. And if not, the day after.”
Reageer
Ze hadden gezegd dat na 1 October het droge seizoen zou aanbreken. Het jaartal hadden ze daarbij niet vermeld, maar het was zeker geen 2004. Want gisteren regende het weer. Of regenen is een understatement. Het was een staalgrijs ondoorzichtig gordijn dat met meedogenloos geweld op het dak en de straat neerkletterde.
Om drie uur moesten de kinderen opgehaald. Ik besloot mijn dichte schoenen aan te trekken, omdat de dag ervoor mijn slippers nogal glibberig waren geworden van het regenwater. Een verstandige keuze, zo bleek al snel. De hele weg stond onder water. Auto’s kwamen aangereden als motorboten op het Ijsselmeer, een ruime boeggolf nalatend. Ik had natuurlijk opzij kunnen stappen, in de plas die tot halverwege mijn kuiten kwam. De boeggolf haalde dezelfde hoogte met gemak, dus het was stappen van de regen in de drup.
Helaas moest ik naar de grote weg doorwaden, om een taxi aan te houden. Anders hadden de kinderen de nacht op school moeten doorbrengen. De taxichauffeur was optimistisch:
“Tomorrow, mam, it will be dry. And if not, the day after.”
Reageer
donderdag, oktober 07, 2004
VERLOREN (2)
De avond na het verliesdrama zitten we aan tafel. Ik heb, in samenwerking met onze kok, een heerlijk toetje gemaakt van chocolade ijs gemengd met gepureerde bananen. Je moet toch wat met al die bananen. Het smaakt de kinderen prima, hetgeen Vincent nog eens extra demonstreert door de schaal te pakken en hem tot op de bodem uit te likken. Zijn gezicht vol chocola en slechts een dikke bos warrig haar steekt er bovenuit.
“Zie je nou Teb, hoe Vincent zit te eten, hij vindt het zeker lekker.”
“Nee, ik denk dat hij hoopt zijn sok op de bodem te vinden.”
Vincent beent boos van de tafel naar zijn kamer, tranen van woede in zijn ogen. Ze moeten nog leren tegen een garpje te kunnen.
Maar er is nog hoop op verbetering, het laat hem in elk geval niet koud.
Reageer
De avond na het verliesdrama zitten we aan tafel. Ik heb, in samenwerking met onze kok, een heerlijk toetje gemaakt van chocolade ijs gemengd met gepureerde bananen. Je moet toch wat met al die bananen. Het smaakt de kinderen prima, hetgeen Vincent nog eens extra demonstreert door de schaal te pakken en hem tot op de bodem uit te likken. Zijn gezicht vol chocola en slechts een dikke bos warrig haar steekt er bovenuit.
“Zie je nou Teb, hoe Vincent zit te eten, hij vindt het zeker lekker.”
“Nee, ik denk dat hij hoopt zijn sok op de bodem te vinden.”
Vincent beent boos van de tafel naar zijn kamer, tranen van woede in zijn ogen. Ze moeten nog leren tegen een garpje te kunnen.
Maar er is nog hoop op verbetering, het laat hem in elk geval niet koud.
Reageer
woensdag, oktober 06, 2004
VERLOREN
Op het schoolplein staan twee van mijn kindertjes (de mannelijke helft van het nageslacht) te wachten met hangende schouders en een sip gezicht. Vincent merkwaardig gekleed, met slechts een sok en zonder stropdas. Ik weet zeker dat dat vanochtend anders was. Aan Victor is niets te zien, afgezien van zijn miserabele houding.
"Is er iets, jongens?"
"Hoe weet jij dat nou, mama? Daar snappen wij niets van."
Teb had me al gewaarschuwd, iets meer ervaren dan ik. "Kinderen verliezen constant dingen. Je moest eens weten hoe vaak ik al naar alle uithoeken van Nederland ben gereden om honkbalknuppels/golfclubs/schoenen/tassen/kleding en wat dies meer zij op te halen."
Dat het zo erg kon zijn had hij zelfs niet kunnen vermoeden. Een trieste kampioenslijst van verloren en vergeten spullen van gisteren:
1. Aanwijspennetje van palmtop (Victor)
2. Zwembril (Victor)
3. Badmuts (Victor)
4. Sportshirt (Victor)
5. Een sok (Vincent)
6. Stropdas (Vincent)
7. Spullen voor kookles (Elodie)
8. Sportschoenen (Elodie)
9. Een paraplu (alle drie)
Ik denk dat ik een goede straf weet: ik vergeet mijn kinderen maar eens een dagje op het schoolplein. Kunnen ze de verloren tijd nuttig besteden met het zoeken naar vergeten voorwerpen.
Reageer
Op het schoolplein staan twee van mijn kindertjes (de mannelijke helft van het nageslacht) te wachten met hangende schouders en een sip gezicht. Vincent merkwaardig gekleed, met slechts een sok en zonder stropdas. Ik weet zeker dat dat vanochtend anders was. Aan Victor is niets te zien, afgezien van zijn miserabele houding.
"Is er iets, jongens?"
"Hoe weet jij dat nou, mama? Daar snappen wij niets van."
Teb had me al gewaarschuwd, iets meer ervaren dan ik. "Kinderen verliezen constant dingen. Je moest eens weten hoe vaak ik al naar alle uithoeken van Nederland ben gereden om honkbalknuppels/golfclubs/schoenen/tassen/kleding en wat dies meer zij op te halen."
Dat het zo erg kon zijn had hij zelfs niet kunnen vermoeden. Een trieste kampioenslijst van verloren en vergeten spullen van gisteren:
1. Aanwijspennetje van palmtop (Victor)
2. Zwembril (Victor)
3. Badmuts (Victor)
4. Sportshirt (Victor)
5. Een sok (Vincent)
6. Stropdas (Vincent)
7. Spullen voor kookles (Elodie)
8. Sportschoenen (Elodie)
9. Een paraplu (alle drie)
Ik denk dat ik een goede straf weet: ik vergeet mijn kinderen maar eens een dagje op het schoolplein. Kunnen ze de verloren tijd nuttig besteden met het zoeken naar vergeten voorwerpen.
Reageer
dinsdag, oktober 05, 2004
NUMMERS
Adressen vinden in Dhaka is heel gemakkelijk. De stad is naar Amerikaans model ingericht, de straten hebben veelal geen namen maar nummers. Dus als je het nummer van straat en huis weet, is het heel gemakkelijk. Tenminste...
Er zijn een paar kleine probleempjes die zich voordoen. Er zijn bijvoorbeeld een aantal districten, en elk district kent dezelfde straatnummers. Zo kun je klilometers ver van je bestemming op het zelfde adres staan.
Vanmorgen moest ik naar de tandarts, road 11, house 52, district Banani. Helaas kende deze straat ook nog blok A tot en met F en ieder blok had dezelfde nummers.
Daarna moesten we een flat bezichtigen, road 104, house 6, no blocks. Geen probleem dus. Ware het niet dat er in dezelfde straat drie flats waren met de nummers 6, en behoorlijk ver uit elkaar.
Het zal dan ook niemand verbazen dat we drie kwartier te laat op onze afspraak aankwamen. Vooral als de straten ook nog eens zo vol zijn:
Reageer
Adressen vinden in Dhaka is heel gemakkelijk. De stad is naar Amerikaans model ingericht, de straten hebben veelal geen namen maar nummers. Dus als je het nummer van straat en huis weet, is het heel gemakkelijk. Tenminste...
Er zijn een paar kleine probleempjes die zich voordoen. Er zijn bijvoorbeeld een aantal districten, en elk district kent dezelfde straatnummers. Zo kun je klilometers ver van je bestemming op het zelfde adres staan.
Vanmorgen moest ik naar de tandarts, road 11, house 52, district Banani. Helaas kende deze straat ook nog blok A tot en met F en ieder blok had dezelfde nummers.
Daarna moesten we een flat bezichtigen, road 104, house 6, no blocks. Geen probleem dus. Ware het niet dat er in dezelfde straat drie flats waren met de nummers 6, en behoorlijk ver uit elkaar.
Het zal dan ook niemand verbazen dat we drie kwartier te laat op onze afspraak aankwamen. Vooral als de straten ook nog eens zo vol zijn:
Reageer
maandag, oktober 04, 2004
AFVALMAATSCHAPPIJ
De habitat van de westerse mens is van steen of beton, ingedeeld in rechthoekige ruimtes, die hij vult met nuttige en nutteloze dingen. Die dingen moeten voldoen aan regels, soms volstrekt ongrijpbare, maar in elk geval veelvuldig wisselende regels. De mens kijkt naar bewegende beelden en bedrukt papier om te zien hoe de regels van dat moment luiden. Zet de spullen op straat die niet meer aan deze regels voldoen. Zelden is een ander mens bereid om deze spullen nog eens te gebruiken. De afvalmaatschappij.
Bangladesh, ook een afvalmaatschappij. De habitat van een groot aantal mensen is het asfalt, met name daar waar vuilnis zich opstapelt. Met minutieuze precisie wordt elk stukje vuilnis onderzocht op mogelijke voedingswaarde. De buit is schamel want er zijn veel arme mensen en zij gooien niets eetbaars weg. Deze mens heeft de hele dag nodig om genoeg te eten te vinden, om in leven te blijven. De rest van de dag slaapt hij. Naast het afval.
Reageer
De habitat van de westerse mens is van steen of beton, ingedeeld in rechthoekige ruimtes, die hij vult met nuttige en nutteloze dingen. Die dingen moeten voldoen aan regels, soms volstrekt ongrijpbare, maar in elk geval veelvuldig wisselende regels. De mens kijkt naar bewegende beelden en bedrukt papier om te zien hoe de regels van dat moment luiden. Zet de spullen op straat die niet meer aan deze regels voldoen. Zelden is een ander mens bereid om deze spullen nog eens te gebruiken. De afvalmaatschappij.
Bangladesh, ook een afvalmaatschappij. De habitat van een groot aantal mensen is het asfalt, met name daar waar vuilnis zich opstapelt. Met minutieuze precisie wordt elk stukje vuilnis onderzocht op mogelijke voedingswaarde. De buit is schamel want er zijn veel arme mensen en zij gooien niets eetbaars weg. Deze mens heeft de hele dag nodig om genoeg te eten te vinden, om in leven te blijven. De rest van de dag slaapt hij. Naast het afval.
Reageer
zondag, oktober 03, 2004
APPELTAART
Er is weer een nieuw recept van de week op onze pagina Worldcook: appeltaart. Want juist als je ver weg woont, moet je de tradities in ere houden.
Ik heb het onze kok ook geleerd. En het recept voor hem opgeschreven. Maar nu is het nog de vraag of hij het ooit zal kunnen reproduceren. Hij heeft het namelijk zorgvuldig verborgen weten te houden, maar we zijn er toch achtergekomen: hij kan niet lezen en schrijven. Analfabeten beschikken over een enorme creativiteit om dit verborgen te houden. Wanneer hij boodschappen ging doen, vroeg hij altijd om een lijstje, en zette mij daardoor op het verkeerde been. Dat lijstje had hij nodig, omdat hij niet alles kon onthouden; vervolgens ging hij naar een kleine supermarkt en gaf het lijstje daar aan de winkeleigenaar, die terstond zijn wensen vervulde. Zo kon het gebeuren dat de dingen die wel op het lijstje stonden maar niet in die winkel verkrijgbaar waren, steeds werden "vergeten". We hebben onder andere een week gewacht op papier voor de printer.
Nu ik weet hoe dat komt is het niet erg. Vanwege de gevoeligheid van het onderwerp, heeft Teb gisteren met hem gepraat en aangeboden dat ik hem wel les zou kunnen geven. We waren bang dat zijn trots misschien gekrenkt zou zijn, maar niets was minder waar. Het eerste dat hij tegen mij zei toen ik mijn hoofd vanmorgen uit mijn kamer stak was: "Kunnen we vanmiddag met de lessen beginnen?"
Reageer
Er is weer een nieuw recept van de week op onze pagina Worldcook: appeltaart. Want juist als je ver weg woont, moet je de tradities in ere houden.
Ik heb het onze kok ook geleerd. En het recept voor hem opgeschreven. Maar nu is het nog de vraag of hij het ooit zal kunnen reproduceren. Hij heeft het namelijk zorgvuldig verborgen weten te houden, maar we zijn er toch achtergekomen: hij kan niet lezen en schrijven. Analfabeten beschikken over een enorme creativiteit om dit verborgen te houden. Wanneer hij boodschappen ging doen, vroeg hij altijd om een lijstje, en zette mij daardoor op het verkeerde been. Dat lijstje had hij nodig, omdat hij niet alles kon onthouden; vervolgens ging hij naar een kleine supermarkt en gaf het lijstje daar aan de winkeleigenaar, die terstond zijn wensen vervulde. Zo kon het gebeuren dat de dingen die wel op het lijstje stonden maar niet in die winkel verkrijgbaar waren, steeds werden "vergeten". We hebben onder andere een week gewacht op papier voor de printer.
Nu ik weet hoe dat komt is het niet erg. Vanwege de gevoeligheid van het onderwerp, heeft Teb gisteren met hem gepraat en aangeboden dat ik hem wel les zou kunnen geven. We waren bang dat zijn trots misschien gekrenkt zou zijn, maar niets was minder waar. Het eerste dat hij tegen mij zei toen ik mijn hoofd vanmorgen uit mijn kamer stak was: "Kunnen we vanmiddag met de lessen beginnen?"
Reageer
zaterdag, oktober 02, 2004
ANNA OP TAFEL
Anna mag dan vandaag 17 maanden zijn geworden, ze is nog steeds niet minder stout. En ze houdt nog steeds van klimmen. En van bananen. Dus als ze bananen op de tafel ziet, zit ze zelf ook in een mum van tijd op tafel. En wij op de kast.
Soms staat er iets anders op tafel. Zoals gisteren, een glas gin-en-tonic. Gin is heeeel erg moeilijk te krijgen hier. Maar niet voor Anna. Die goot het in één keer letterlijk in haar kraag. Gelukkig niet figuurlijk. En mama had het nakijken.
Reageer
Anna mag dan vandaag 17 maanden zijn geworden, ze is nog steeds niet minder stout. En ze houdt nog steeds van klimmen. En van bananen. Dus als ze bananen op de tafel ziet, zit ze zelf ook in een mum van tijd op tafel. En wij op de kast.
Soms staat er iets anders op tafel. Zoals gisteren, een glas gin-en-tonic. Gin is heeeel erg moeilijk te krijgen hier. Maar niet voor Anna. Die goot het in één keer letterlijk in haar kraag. Gelukkig niet figuurlijk. En mama had het nakijken.
Reageer
vrijdag, oktober 01, 2004
BANANAGUARD OFWEL HET DOOSJE (2)
Speciale dank aan Zus van Zonen, die mij deze link toestuurde: Bananaguard, protect your banana. Ik dacht eerst nog dat het om een pagina voor boven de 16 ging, maar nee, het was een serieuze zaak.
Wanneer je zo lang in het buitenland verblijft als wij, zoeven de nieuwe ontwikkelingen je soms voorbij. Er is een oplossing voor ons bananenprobleem! Maar of dit fenomeen ook binnenkort naar Bangladesh komt, is de vraag. Het maakt op mij een erg Amerikaanse indruk. Een banaan heeft in elk geval nog nooit sjieker door de school gereisd.
Reageer
Speciale dank aan Zus van Zonen, die mij deze link toestuurde: Bananaguard, protect your banana. Ik dacht eerst nog dat het om een pagina voor boven de 16 ging, maar nee, het was een serieuze zaak.
Wanneer je zo lang in het buitenland verblijft als wij, zoeven de nieuwe ontwikkelingen je soms voorbij. Er is een oplossing voor ons bananenprobleem! Maar of dit fenomeen ook binnenkort naar Bangladesh komt, is de vraag. Het maakt op mij een erg Amerikaanse indruk. Een banaan heeft in elk geval nog nooit sjieker door de school gereisd.
Reageer
