woensdag, maart 31, 2004
KEUKENTRAPJES
BVN, de TV satellietzender voor Nederlanders “in den vreemde” zond gisteren de hele dag uit. Normaal gesproken vinden hun uitzendingen alleen tussen 12 uur ‘s nachts en 6 uur ‘s ochtends plaats, tijdstippen dus, dat wij nog ruimschoots op twee oren liggen. En noch onze televisieliefde, noch de kwaliteit van de programma’s was ooit van dien aard, dat wij ons bed verlieten om de real-time uitzending te gaan volgen. Costa (“Zon, zee, seks en dubbelspel”) en Vermist kunnen ook zonder onze inmenging plaatsvinden.
Gisteren echter leidde de begrafenis van prinses Juliana (die blijkbaar, nu zij niet meer onder ons is, weer koninging Juliana mag heten, althans zo werd steeds over haar gesproken) tot een uitzending “around-the-clock”. Dit bood ons een kans wat Nederlandse sfeer binnen te brengen in deze turbulente Oezbeekse tijden.
En Nederlands was het! Wie zag er ooit een begrafenisstoet door hagen van mensen trekken, waarvan er velen vergezeld waren door keukentrapjes. Er vonden zelfs interviews plaats over dit onderwerp.
Bij het eerste trapje: “Meneer wat doet U met dit keukentrapje?” “Nou, zoals U kunt zien ben ik zelf de grootste niet.”
Bij het tweede trapje: “Ik heb twee kinderen onder de vier. Zij moeten dit gezien hebben, ik ben er zeker van dat het grote indruk maakt en dat ze zich deze begrafenis hun hele leven kunnen herinneren.”
Dit was een heel nieuw fenomeen voor mij. Zelfs bij sinterklaasoptochten, die toch gefrekwenteerd worden door de kleinste Nederlandse burgers, zag ik dergelijke attributen niet. Of zou ik er overheen hebben gekeken? De trapjes maakten op mij een wat oneerbiedige indruk, een vreemde vorm van lijkenpikkerij (in ieder geval het zicht daarop).
Na afloop toonde BVN (alweer uiterst Nederlandse) commentaren. Twee “oranjespecialisten”, mevrouw Geel en meneer Brusse, mochten vertellen wat zij van de begrafenis vonden. Ik was bijna dankbaar dat die arme prinses Juliana dat niet meer horen kon, deze irrelevante informatie, alsof iemand enig recht heeft zijn of haar commentaar te geven op de manier waarop je begraven wilt worden.
Deze beroemdheden wisten te melden dat de begrafenis “zo licht” was geweest, en dat er minder verdriet was dan bij Prins Claus, die was immers veel jonger; en dat de grafkelder “zo spannend” was omdat we niet wisten wat daarin was; en met dit soort onzin wisten ze toch gauw 20 minuten te vullen.
En toen dat afgelopen was kwam….Lingo! Met het illustere woord “rondgonzen” (is dat nu wat journalisten doen?). Daarna ook nog het journaal, waarin ons eigen Tashkent figureerde. Er werd gesproken over aanslagen in het centrum, waarna vervolgens een paar gebroken ruiten te zien waren van een winkel ver buiten Tashkent. De berichtgeving was heel vreemd en we herkenden ons er absoluut niet in.
Voortaan als de Nederlandse TV de hele dag uitzendt, kunnen wij lekker de hele dag uitslapen.
Wat betreft de situatie in Oezbekistan, op dit moment alles rustig. Het laat zich aanzien dat het voornamelijk een interne kwestie is, waarbij de politie en andere autoriteiten het doelwit zijn. De operaties zijn vrij klungelig en meer dan driekwart van de slachtoffers zijn de “terroristen” (of degenen die daarvoor worden aangezien) zelf. Morgen een uitgebreide update.
Reageer
BVN, de TV satellietzender voor Nederlanders “in den vreemde” zond gisteren de hele dag uit. Normaal gesproken vinden hun uitzendingen alleen tussen 12 uur ‘s nachts en 6 uur ‘s ochtends plaats, tijdstippen dus, dat wij nog ruimschoots op twee oren liggen. En noch onze televisieliefde, noch de kwaliteit van de programma’s was ooit van dien aard, dat wij ons bed verlieten om de real-time uitzending te gaan volgen. Costa (“Zon, zee, seks en dubbelspel”) en Vermist kunnen ook zonder onze inmenging plaatsvinden.
Gisteren echter leidde de begrafenis van prinses Juliana (die blijkbaar, nu zij niet meer onder ons is, weer koninging Juliana mag heten, althans zo werd steeds over haar gesproken) tot een uitzending “around-the-clock”. Dit bood ons een kans wat Nederlandse sfeer binnen te brengen in deze turbulente Oezbeekse tijden.
En Nederlands was het! Wie zag er ooit een begrafenisstoet door hagen van mensen trekken, waarvan er velen vergezeld waren door keukentrapjes. Er vonden zelfs interviews plaats over dit onderwerp.
Bij het eerste trapje: “Meneer wat doet U met dit keukentrapje?” “Nou, zoals U kunt zien ben ik zelf de grootste niet.”
Bij het tweede trapje: “Ik heb twee kinderen onder de vier. Zij moeten dit gezien hebben, ik ben er zeker van dat het grote indruk maakt en dat ze zich deze begrafenis hun hele leven kunnen herinneren.”
Dit was een heel nieuw fenomeen voor mij. Zelfs bij sinterklaasoptochten, die toch gefrekwenteerd worden door de kleinste Nederlandse burgers, zag ik dergelijke attributen niet. Of zou ik er overheen hebben gekeken? De trapjes maakten op mij een wat oneerbiedige indruk, een vreemde vorm van lijkenpikkerij (in ieder geval het zicht daarop).
Na afloop toonde BVN (alweer uiterst Nederlandse) commentaren. Twee “oranjespecialisten”, mevrouw Geel en meneer Brusse, mochten vertellen wat zij van de begrafenis vonden. Ik was bijna dankbaar dat die arme prinses Juliana dat niet meer horen kon, deze irrelevante informatie, alsof iemand enig recht heeft zijn of haar commentaar te geven op de manier waarop je begraven wilt worden.
Deze beroemdheden wisten te melden dat de begrafenis “zo licht” was geweest, en dat er minder verdriet was dan bij Prins Claus, die was immers veel jonger; en dat de grafkelder “zo spannend” was omdat we niet wisten wat daarin was; en met dit soort onzin wisten ze toch gauw 20 minuten te vullen.
En toen dat afgelopen was kwam….Lingo! Met het illustere woord “rondgonzen” (is dat nu wat journalisten doen?). Daarna ook nog het journaal, waarin ons eigen Tashkent figureerde. Er werd gesproken over aanslagen in het centrum, waarna vervolgens een paar gebroken ruiten te zien waren van een winkel ver buiten Tashkent. De berichtgeving was heel vreemd en we herkenden ons er absoluut niet in.
Voortaan als de Nederlandse TV de hele dag uitzendt, kunnen wij lekker de hele dag uitslapen.
Wat betreft de situatie in Oezbekistan, op dit moment alles rustig. Het laat zich aanzien dat het voornamelijk een interne kwestie is, waarbij de politie en andere autoriteiten het doelwit zijn. De operaties zijn vrij klungelig en meer dan driekwart van de slachtoffers zijn de “terroristen” (of degenen die daarvoor worden aangezien) zelf. Morgen een uitgebreide update.
Reageer
dinsdag, maart 30, 2004
DE AANSLAG
Een kleine aardbeving was niet voldoende opschudding: nu heeft er ook een bomaanslag plaatsgevonden in Tashkent. Gisteren hebben twee vrouwen zichzelf en enkele anderen opgeblazen in de buurt van Chorsu bazaar. Tevens is er een flat ontploft waar een “how to make your own bombs” cursus aan de gang was, die zichzelf daarmee heeft opgeheven. Verder zijn er drie politie agenten doodgeschoten.
Natuurlijk riep iedereen direct, dat dit terroristen waren, de eerste woorden van officiële zijde meldden dat er “een link was met de Madrid bomaanslag”.
Nadere overweging zou echter op zijn plaats zijn. Het is begrijpelijk dat mensen in deze tijden direct naar organisaties als Al Quaeda en IMU (de nationale fundamentalistisch Islamitische beweging) wijzen. Deze organisaties richtten hun laffe daden op de Amerikanen bij voorkeur, en anders op Engelsen of andere buitenlanders. In dat geval zou de Amerikaanse ambassade het doelwit zijn geweest; of, aangezien deze beter bewaakt is dan het spreekwoordelijke Fort Knox, de Engelse ambassade, of een van de buitenlandse banken. Chorsu bazaar is nu juist een plaats waar een dergelijke aanslag niet plaats zou vinden.
Chorsu bazaar wordt ook wel “Old City Bazaar” genoemd (hoewel Chorsu het Oezbeekse woord is voor kruispunt); het ligt in het midden van de oude stad, tussen Madrassah’s en mud houses. Dit is een van de armere delen van de stad (mud houses worden doorgaans niet bevolkt door de Oezbeekse Jan Modaal, voor zover die al bestaat) en er wonen veel moslims. Indien een terrorist daar zijn bommen gaat afleveren, is het meest waarschijnlijke slachtoffer een arme moslim, precies degene die hij niet wil treffen.
Eergisteren was er op dezelfde Chorsu bazaar weer een politie-actie. Sinds enkele jaren moet er door de verkopers jaarlijks voor de vergunning een bedrag betaald worden, dat waarschijnlijk hoger is dan de winst van zes maanden. Vele verkopers kunnen dat niet betalen en trachten vergunningsloos hun waar te verkopen. Vooral op Chorsu bazaar staan er op het middenplein “illegale” verkopers met hun schamele koopwaar, die indien nodig directe de boel weer inpakken. De politie komt regelmatig langs en treedt daarbij niet zachtzinnig op tegen vergunningslozen. Natuurlijk kan een dergelijke misdaad worden afgekocht, maar omdat dit slechts een korte termijn oplossing is (volgende keer moet er weer worden af/omgekocht) willen waarschijnlijk niet alle verkopers daaraan meewerken.
Vorig jaar al sloeg de politie een zwangere vrouw dood onder de ogen van haar zoon en andere toeschouwers. Eergisteren deed zich een soortgelijk incident voor: een 70-jarige verkoper werd doodgeslagen.
Het protest tegen dergelijke gebeurtenissen wordt langzaamaan luider. De mensenmenigte begint te grommen. Misschien was het dus geen terrorisme; maar ik weet niet wat erger is.
Reageer
Een kleine aardbeving was niet voldoende opschudding: nu heeft er ook een bomaanslag plaatsgevonden in Tashkent. Gisteren hebben twee vrouwen zichzelf en enkele anderen opgeblazen in de buurt van Chorsu bazaar. Tevens is er een flat ontploft waar een “how to make your own bombs” cursus aan de gang was, die zichzelf daarmee heeft opgeheven. Verder zijn er drie politie agenten doodgeschoten.
Natuurlijk riep iedereen direct, dat dit terroristen waren, de eerste woorden van officiële zijde meldden dat er “een link was met de Madrid bomaanslag”.
Nadere overweging zou echter op zijn plaats zijn. Het is begrijpelijk dat mensen in deze tijden direct naar organisaties als Al Quaeda en IMU (de nationale fundamentalistisch Islamitische beweging) wijzen. Deze organisaties richtten hun laffe daden op de Amerikanen bij voorkeur, en anders op Engelsen of andere buitenlanders. In dat geval zou de Amerikaanse ambassade het doelwit zijn geweest; of, aangezien deze beter bewaakt is dan het spreekwoordelijke Fort Knox, de Engelse ambassade, of een van de buitenlandse banken. Chorsu bazaar is nu juist een plaats waar een dergelijke aanslag niet plaats zou vinden.
Chorsu bazaar wordt ook wel “Old City Bazaar” genoemd (hoewel Chorsu het Oezbeekse woord is voor kruispunt); het ligt in het midden van de oude stad, tussen Madrassah’s en mud houses. Dit is een van de armere delen van de stad (mud houses worden doorgaans niet bevolkt door de Oezbeekse Jan Modaal, voor zover die al bestaat) en er wonen veel moslims. Indien een terrorist daar zijn bommen gaat afleveren, is het meest waarschijnlijke slachtoffer een arme moslim, precies degene die hij niet wil treffen.
Eergisteren was er op dezelfde Chorsu bazaar weer een politie-actie. Sinds enkele jaren moet er door de verkopers jaarlijks voor de vergunning een bedrag betaald worden, dat waarschijnlijk hoger is dan de winst van zes maanden. Vele verkopers kunnen dat niet betalen en trachten vergunningsloos hun waar te verkopen. Vooral op Chorsu bazaar staan er op het middenplein “illegale” verkopers met hun schamele koopwaar, die indien nodig directe de boel weer inpakken. De politie komt regelmatig langs en treedt daarbij niet zachtzinnig op tegen vergunningslozen. Natuurlijk kan een dergelijke misdaad worden afgekocht, maar omdat dit slechts een korte termijn oplossing is (volgende keer moet er weer worden af/omgekocht) willen waarschijnlijk niet alle verkopers daaraan meewerken.
Vorig jaar al sloeg de politie een zwangere vrouw dood onder de ogen van haar zoon en andere toeschouwers. Eergisteren deed zich een soortgelijk incident voor: een 70-jarige verkoper werd doodgeslagen.
Het protest tegen dergelijke gebeurtenissen wordt langzaamaan luider. De mensenmenigte begint te grommen. Misschien was het dus geen terrorisme; maar ik weet niet wat erger is.
Reageer
maandag, maart 29, 2004
DE GRENS TUSSSEN OEZBEKISTAN EN TADJIKISTAN
Onze aardbeving van zaterdagochtend heeft het nieuws gehaald. Het blijkt er een te zijn geweest van vier op de schaal van Richter met verschillende naschokken. Men noemde het een “daybreak quake”; een iets te illustere naam voor zo’n gebeurtenis; eerder een leuke naam voor de tegenwoordig zo populaire ontbijtdrinks: “Probeer de nieuwe daybreak quake van Brinta! Schud jezelf aangenaam wakker!”
Het episch centrum lag op de gens van Tadjikistan en Oezbekistan. Zou het een wraakactie zijn van de Tadjieken? Op vrijdag waren er namelijk drie jongelingen op een mijnenveld op de grens gelopen en omgekomen, terwijl ze er met een kudde koeien op uit waren. Op deze grens liggen aan beide kanten nog veel mijnen en geen van beide landen heeft de Ottawa conventie ondertekend of wil er iets aan doen. Met als gevolg dat er regelmatig spelende kinderen en arme geitenhoeders en vruchtenverzamelaars van beide nationaliteiten sneuvelen.
De dag daarvoor was er ook al onrust aan deze grens: 23 parachutisten van Oezbeekse afkomst hadden de wind fout ingeschat en waren tijdens een oefenoperatie aan de Tadjiekse kant van de grens geland. De Tadjieken waren daar uiteraard erg opgewonden over geraakt en hadden hun protesten geuit, over dit voorval maar ook over het feit dat ze moeten worden ingelicht indien er oefenoperaties dichtbij de grens zijn. Genoeg redenen dus voor vendetta.
Hieronder een foto van het prachtige Pamir gebergte op de grens tussen Oezbekistan en Tadjikistan.
Reageer
Onze aardbeving van zaterdagochtend heeft het nieuws gehaald. Het blijkt er een te zijn geweest van vier op de schaal van Richter met verschillende naschokken. Men noemde het een “daybreak quake”; een iets te illustere naam voor zo’n gebeurtenis; eerder een leuke naam voor de tegenwoordig zo populaire ontbijtdrinks: “Probeer de nieuwe daybreak quake van Brinta! Schud jezelf aangenaam wakker!”
Het episch centrum lag op de gens van Tadjikistan en Oezbekistan. Zou het een wraakactie zijn van de Tadjieken? Op vrijdag waren er namelijk drie jongelingen op een mijnenveld op de grens gelopen en omgekomen, terwijl ze er met een kudde koeien op uit waren. Op deze grens liggen aan beide kanten nog veel mijnen en geen van beide landen heeft de Ottawa conventie ondertekend of wil er iets aan doen. Met als gevolg dat er regelmatig spelende kinderen en arme geitenhoeders en vruchtenverzamelaars van beide nationaliteiten sneuvelen.
De dag daarvoor was er ook al onrust aan deze grens: 23 parachutisten van Oezbeekse afkomst hadden de wind fout ingeschat en waren tijdens een oefenoperatie aan de Tadjiekse kant van de grens geland. De Tadjieken waren daar uiteraard erg opgewonden over geraakt en hadden hun protesten geuit, over dit voorval maar ook over het feit dat ze moeten worden ingelicht indien er oefenoperaties dichtbij de grens zijn. Genoeg redenen dus voor vendetta.
Hieronder een foto van het prachtige Pamir gebergte op de grens tussen Oezbekistan en Tadjikistan.
Reageer
zondag, maart 28, 2004
GOLFKAMPIOEN
Vier lange weken lang heeft Teb niet gegolfd. Hij vertoonde reeds lichte ontwenningsverschijnselen. Gelukkig regende het vaak, dan kon hij tenminste zeggen dat hij niets gemist had. Hij kon nog geen 500 meter lopen, laat staan 6 kilometer. Maar zoals met de meeste problemen loste deze zich vanzelf op en na verloop van tijd hinkelde hij alweer aardig vooruit. Dus toen op een dag de zon echt doorkwam, was hij niet meer binnen te houden.
Bij het eerste rondje werd hij alweer uitgenodigd om met een wedstrijd mee te doen. En nee zeggen, ja, dat kon hij natuurlijk niet. Nog steeds ietwat gehinderd door het been, moest hij rustig aandoen, en, won daardoor waarschijnlijk de tweede prijs! En niet zomaar, nee, de brutoscore, dat wil zeggen dat zijn handicap niet meetelde, gewoon de tweede plaats in punten dus, en dat tussen Koreanen en Japanners!
Verder was hij na die wedstrijd trotse bezitter van een knalrood hoofd, na vier weken binnenzitten en plotseling weer een hele dag in de zon (insmeren is niet voor mannen), dan kun je qua kleurverdeling meedoen met de wielrenners.
Nu prijkt alweer de vierde Oezbeekse beker in onze kast. En Teb kreeg een bon voor een gratis rondje golf. Die hij vandaag maar meteen is gaan verzilveren. De vrouw mocht er eens aan gaan wennen, anders, dat hij in het weekend thuis is.
Reageer
Vier lange weken lang heeft Teb niet gegolfd. Hij vertoonde reeds lichte ontwenningsverschijnselen. Gelukkig regende het vaak, dan kon hij tenminste zeggen dat hij niets gemist had. Hij kon nog geen 500 meter lopen, laat staan 6 kilometer. Maar zoals met de meeste problemen loste deze zich vanzelf op en na verloop van tijd hinkelde hij alweer aardig vooruit. Dus toen op een dag de zon echt doorkwam, was hij niet meer binnen te houden.
Bij het eerste rondje werd hij alweer uitgenodigd om met een wedstrijd mee te doen. En nee zeggen, ja, dat kon hij natuurlijk niet. Nog steeds ietwat gehinderd door het been, moest hij rustig aandoen, en, won daardoor waarschijnlijk de tweede prijs! En niet zomaar, nee, de brutoscore, dat wil zeggen dat zijn handicap niet meetelde, gewoon de tweede plaats in punten dus, en dat tussen Koreanen en Japanners!
Verder was hij na die wedstrijd trotse bezitter van een knalrood hoofd, na vier weken binnenzitten en plotseling weer een hele dag in de zon (insmeren is niet voor mannen), dan kun je qua kleurverdeling meedoen met de wielrenners.
Nu prijkt alweer de vierde Oezbeekse beker in onze kast. En Teb kreeg een bon voor een gratis rondje golf. Die hij vandaag maar meteen is gaan verzilveren. De vrouw mocht er eens aan gaan wennen, anders, dat hij in het weekend thuis is.
Reageer
zaterdag, maart 27, 2004
WAKKER GESCHUD
Het is vijf uur in de nacht en we liggen heerlijk te slapen, met zijn drietjes op een kamer. Dan begint Anna te draaien. Haar bed kraakt aan alle kanten. Teb begint ook te draaien. Het bed hobbelt en bobbelt. Verdorie, kunnen ze me nooit eens rustign laten slapen!
Dan begint de hond ook nog te blaffen. Teb draait zo hard dat de ruiten ervan rinkelen...hoewel...kan dat eigenlijk wel? Ik schrik wakker. Het was een kleine aardbeving.
Niets bijzonders in Tashkent. Het monument in het centrum herinnert nog aan de grote beving van 30 jar geleden. Dit monument wordt overigens door sommige buitenlanders voorzien van de titel:"Blijf van mijn vrouw af."
Een paar keer per jaar is er zeker een bevinkje. Toch schrik je altijd een klein beetje. De aarde gedraagt zich als een bokkig steigerend paard. En jij bent heel klein en machteloos. Gelukkig besloot de aarde het bij een klein trillinkje te laten. Het zette me wel aan het denken. Misschien zou het handig zijn om wat kleren klaar te leggen, voor het geval dat er eens een meer serieuze aarbeving zou plaatsvinden. De buren hebben dan toch al genoeg schrik gehad!
Reageer
Het is vijf uur in de nacht en we liggen heerlijk te slapen, met zijn drietjes op een kamer. Dan begint Anna te draaien. Haar bed kraakt aan alle kanten. Teb begint ook te draaien. Het bed hobbelt en bobbelt. Verdorie, kunnen ze me nooit eens rustign laten slapen!
Dan begint de hond ook nog te blaffen. Teb draait zo hard dat de ruiten ervan rinkelen...hoewel...kan dat eigenlijk wel? Ik schrik wakker. Het was een kleine aardbeving.
Niets bijzonders in Tashkent. Het monument in het centrum herinnert nog aan de grote beving van 30 jar geleden. Dit monument wordt overigens door sommige buitenlanders voorzien van de titel:"Blijf van mijn vrouw af."
Een paar keer per jaar is er zeker een bevinkje. Toch schrik je altijd een klein beetje. De aarde gedraagt zich als een bokkig steigerend paard. En jij bent heel klein en machteloos. Gelukkig besloot de aarde het bij een klein trillinkje te laten. Het zette me wel aan het denken. Misschien zou het handig zijn om wat kleren klaar te leggen, voor het geval dat er eens een meer serieuze aarbeving zou plaatsvinden. De buren hebben dan toch al genoeg schrik gehad!
Reageer
vrijdag, maart 26, 2004
MEER KAZAKHSTAN
Teb ging gisteren naar de Kazakh ambassade. Niet voor het eerst, hij is daar inmiddels kind aan huis. Sommige dingen zijn makkelijk in Oezbekistan, anderen iets minder. Eerst moest hij uitvinden hoe, wanneer en tegen welke prijs visa aangeschaft kunnen worden. Nu zou je in Nederland gewoon opbellen, maar hier is dat niet zo eenvoudig.
Het opbellen leerde in ieder geval dat er maar drie uur per dag stonden, voor dergelijke operaties. Gelukkig was zijn been nog steeds niet optimaal, dus tijd genoeg voor het oplossen van logistieke problemen. Het eerste bezoek voldeed aan de verwachtingen: het visum kan binnen een dag klaar zijn en kost weinig voor diplomaten. Vandaar dat Teb op woensdagochtend goedgemutst op weg ging om dit varkentje even te wassen. Helaas bleek het varkentje (de consul) niet aanwezig.
“Maar, U had toch gezegd, binnen een dag, en het kan elke dag?”
“Ja meneer, maar dan moet natuurlijk de consul er wel zijn.”
“En, is hij morgen aanwezig?”
“Mmm, in principe wel, maar je weet nooit, geen garantie, dit is Oezbekistan!”
Maar de volgende dag had hij meer geluk en inmiddels kan ik naar Kazakhstan. Want het ging om een visum voor mij! Een paar vrouwelijke collega’s willen naar een plaats vlak over de grens om wat te winkelen, omdat de kwaliteit van spullen in Oezbekistan zo bekend is. Toen zij dit een half jaar geleden probeerden, werden ze lastiggevallen bij de grens en moesten alle spullen uitgepakt worden. De Oezbeekse regering heeft bedacht, dat binnenlandse productie (smeergelden) gestimuleerd moeten worden en import met klem ontmoedigd. Daarom worden hoge importbelastingen geheven, mensen tegengehouden bij de grens, spullen ingenomen. Tevens zendt de regering berichten rond dat mensen niets uit Kazakhstan moeten kopen, omdat deze spullen van inferieure kwaliteit zouden zijn.
Omdat mijn auto UN-nummerplaten heeft, kan ik waarschijnlijk gewoon doorrijden. Vandaar dat ik volgende week zaterdag de dames ga chaufferen. Beleef ik ook nog eens iets.
Reageer
Teb ging gisteren naar de Kazakh ambassade. Niet voor het eerst, hij is daar inmiddels kind aan huis. Sommige dingen zijn makkelijk in Oezbekistan, anderen iets minder. Eerst moest hij uitvinden hoe, wanneer en tegen welke prijs visa aangeschaft kunnen worden. Nu zou je in Nederland gewoon opbellen, maar hier is dat niet zo eenvoudig.
Het opbellen leerde in ieder geval dat er maar drie uur per dag stonden, voor dergelijke operaties. Gelukkig was zijn been nog steeds niet optimaal, dus tijd genoeg voor het oplossen van logistieke problemen. Het eerste bezoek voldeed aan de verwachtingen: het visum kan binnen een dag klaar zijn en kost weinig voor diplomaten. Vandaar dat Teb op woensdagochtend goedgemutst op weg ging om dit varkentje even te wassen. Helaas bleek het varkentje (de consul) niet aanwezig.
“Maar, U had toch gezegd, binnen een dag, en het kan elke dag?”
“Ja meneer, maar dan moet natuurlijk de consul er wel zijn.”
“En, is hij morgen aanwezig?”
“Mmm, in principe wel, maar je weet nooit, geen garantie, dit is Oezbekistan!”
Maar de volgende dag had hij meer geluk en inmiddels kan ik naar Kazakhstan. Want het ging om een visum voor mij! Een paar vrouwelijke collega’s willen naar een plaats vlak over de grens om wat te winkelen, omdat de kwaliteit van spullen in Oezbekistan zo bekend is. Toen zij dit een half jaar geleden probeerden, werden ze lastiggevallen bij de grens en moesten alle spullen uitgepakt worden. De Oezbeekse regering heeft bedacht, dat binnenlandse productie (smeergelden) gestimuleerd moeten worden en import met klem ontmoedigd. Daarom worden hoge importbelastingen geheven, mensen tegengehouden bij de grens, spullen ingenomen. Tevens zendt de regering berichten rond dat mensen niets uit Kazakhstan moeten kopen, omdat deze spullen van inferieure kwaliteit zouden zijn.
Omdat mijn auto UN-nummerplaten heeft, kan ik waarschijnlijk gewoon doorrijden. Vandaar dat ik volgende week zaterdag de dames ga chaufferen. Beleef ik ook nog eens iets.
Reageer
donderdag, maart 25, 2004
KAZAKHSTAN
Kazakhstan is een land met een enorme oppervlakte. Het is bijna drie miljoen vierkante kilometer groot, dat is maar liefts zes maal zo groot als Oezbekistan. Toch wonen er slechts 17 miljoen mensen, terwijl er in Oezbekistan 26 miljoen wonen. Het aantal mensen dat in Kazakhstan wonen, is dus even groot als in Nederland (ik zag dat wij de 16 miljoen grens ook alweer enige tijd geleden gepasseerd zijn). Daar Nederland slechts 41.000 vierkante kilometer groot is, heeft iedere Kazakh 73 maal zoveel grond tot zijn beschikking.
Verder is het in Kazakhstan behoorlijk koud en het waait er veel. Een groot deel van het land grenst aan Siberië, en hoorde daar waarschijnlijk gewoon bij in de tijd van Groot Rusland. De Kazakh in het algemeen is dus de eenzame bewoner van een lege, koude toendra.
Dat is duidelijk te zien aan de bewaker van de Kazakh ambassade. Deze man maakt duidelijk dat de woorden Kazakh en Kozak aan elkaar verwant moeten zijn. Gewapend met niet alleen zijn grimmige gezicht ijsbeert (wonen die ook in Siberië?) hij voor de ambassade op en neer. De Kazakh ambassade is naast de Duitse School dus wij kennen de man goed. De Duitse School is gevestigd in school nummer 60 (iets poëtisch als een school met een naam is in ex-Soviet landen niet gebruikelijk) en deze school heeft 2.000 leerlingen. De parkeerplaats van de school heeft ruimte voor zo’n 14 auto’s. Oezbeken brengen, net als Nederlanders, ook bijna allemaal hun kinderen met de auto naar school. Wij denken dus iedere ochtend dat de oorlog is uitgebroken.
Als zo’n arme sukkel met zijn auto dan echter 5 meter te ver naar voren gaat staan en met zijn bumper (hoewel nog steeds op de openbare weg) ter hoogte van de ambassade komt, vliegt de bewaker op hem af, luid gesticulerend en dreigementen uitend. En als hij daarvan niet onder de indruk is, komt ere en politieman op de proppen, die in Oezbekistan altijd handig ergens op een straathoek voorradig staat te zijn.
De Kazakh ambassade heeft een prachtige lege parkeerplaats voor een aantal parkeerders dat minstens dubbel zo groot is als bij de Duitse School. Op het tijdstip dat de school begint, is de ambassade nog niet open, en als de school sluit, is de ambassade alweer dicht (ze hebben zeer beperkte openingsuren). Hun parkeerplaats is dan ook altijd leeg. Het is echter absoluut uitgesloten dat daar een auto wordt geparkeerd!
Wordt vervolgd.
Reageer
Kazakhstan is een land met een enorme oppervlakte. Het is bijna drie miljoen vierkante kilometer groot, dat is maar liefts zes maal zo groot als Oezbekistan. Toch wonen er slechts 17 miljoen mensen, terwijl er in Oezbekistan 26 miljoen wonen. Het aantal mensen dat in Kazakhstan wonen, is dus even groot als in Nederland (ik zag dat wij de 16 miljoen grens ook alweer enige tijd geleden gepasseerd zijn). Daar Nederland slechts 41.000 vierkante kilometer groot is, heeft iedere Kazakh 73 maal zoveel grond tot zijn beschikking.
Verder is het in Kazakhstan behoorlijk koud en het waait er veel. Een groot deel van het land grenst aan Siberië, en hoorde daar waarschijnlijk gewoon bij in de tijd van Groot Rusland. De Kazakh in het algemeen is dus de eenzame bewoner van een lege, koude toendra.
Dat is duidelijk te zien aan de bewaker van de Kazakh ambassade. Deze man maakt duidelijk dat de woorden Kazakh en Kozak aan elkaar verwant moeten zijn. Gewapend met niet alleen zijn grimmige gezicht ijsbeert (wonen die ook in Siberië?) hij voor de ambassade op en neer. De Kazakh ambassade is naast de Duitse School dus wij kennen de man goed. De Duitse School is gevestigd in school nummer 60 (iets poëtisch als een school met een naam is in ex-Soviet landen niet gebruikelijk) en deze school heeft 2.000 leerlingen. De parkeerplaats van de school heeft ruimte voor zo’n 14 auto’s. Oezbeken brengen, net als Nederlanders, ook bijna allemaal hun kinderen met de auto naar school. Wij denken dus iedere ochtend dat de oorlog is uitgebroken.
Als zo’n arme sukkel met zijn auto dan echter 5 meter te ver naar voren gaat staan en met zijn bumper (hoewel nog steeds op de openbare weg) ter hoogte van de ambassade komt, vliegt de bewaker op hem af, luid gesticulerend en dreigementen uitend. En als hij daarvan niet onder de indruk is, komt ere en politieman op de proppen, die in Oezbekistan altijd handig ergens op een straathoek voorradig staat te zijn.
De Kazakh ambassade heeft een prachtige lege parkeerplaats voor een aantal parkeerders dat minstens dubbel zo groot is als bij de Duitse School. Op het tijdstip dat de school begint, is de ambassade nog niet open, en als de school sluit, is de ambassade alweer dicht (ze hebben zeer beperkte openingsuren). Hun parkeerplaats is dan ook altijd leeg. Het is echter absoluut uitgesloten dat daar een auto wordt geparkeerd!
Wordt vervolgd.
Reageer
woensdag, maart 24, 2004
MIJN AUTO – MIJN KASTEEL
Vroeger kon ik nooit begrijpen dat mannen eindeloos op vrije dagen hun auto stonden te poetsen. Auto’s waren slechts vervoermiddelen voor mij. Nu ik echter mijn Nissan heb, is dat anders. Niet dat ik hem ooit was, laat staan poets, daar hebben we onze Abbas voor; een klein meisje als ik kan niet eens bij het dak. Bovendien mag zo’n stoere auto ook best een beetje vies zijn. Maar ik houd wel van deze auto. Hij is oud maar rijdt als een trein en is groot en sterk. En je kunt er bijna iedereen mee uit-racen!
Het is altijd leuk om de Oezbeken om te zien kijken als er een dametje in een rokje uit zo’n auto stapt. Zeker nadat ze de rijstijl hebben gezien!
Maar natuurlijk is de auto 10 jaar oud en is er soms iets aan de hand. Soms betekent eigenlijk altijd de accu. En het arme ding kan daar ook niets aan doen, want hij wordt uitgeput door kinderen die de deuren openlaten of het binnenlampje aan; geliefden die per ongeluk de mistlampen aanzetten; eigenaren die de sleutel niet goed omdraaien zodat de ventilator blijft lopen.
Gisterochtend was hij helemaal op. Het is altijd zo triest, wanneer je de contactsleutel omdraait en je hoort alleen een droge “klik”. En dat gebeurde. Gelukkig het leven in dit land eenvoudig, je loopt 500 meter en daar staat de werkeloze buurman op de taxistandplaats met zijn antieke bolide en die brengt je voor 50 dollarcent naar je werk! De nieuwe accu zit er vandaag alweer in en wij rijden alweer vrolijk rond.
Onderstaande foto is genomen op de dag dat de bolide in ons gezin kwam, toen wij beiden (auto en ik) nog wat jonger waren.
Reageer
Vroeger kon ik nooit begrijpen dat mannen eindeloos op vrije dagen hun auto stonden te poetsen. Auto’s waren slechts vervoermiddelen voor mij. Nu ik echter mijn Nissan heb, is dat anders. Niet dat ik hem ooit was, laat staan poets, daar hebben we onze Abbas voor; een klein meisje als ik kan niet eens bij het dak. Bovendien mag zo’n stoere auto ook best een beetje vies zijn. Maar ik houd wel van deze auto. Hij is oud maar rijdt als een trein en is groot en sterk. En je kunt er bijna iedereen mee uit-racen!
Het is altijd leuk om de Oezbeken om te zien kijken als er een dametje in een rokje uit zo’n auto stapt. Zeker nadat ze de rijstijl hebben gezien!
Maar natuurlijk is de auto 10 jaar oud en is er soms iets aan de hand. Soms betekent eigenlijk altijd de accu. En het arme ding kan daar ook niets aan doen, want hij wordt uitgeput door kinderen die de deuren openlaten of het binnenlampje aan; geliefden die per ongeluk de mistlampen aanzetten; eigenaren die de sleutel niet goed omdraaien zodat de ventilator blijft lopen.
Gisterochtend was hij helemaal op. Het is altijd zo triest, wanneer je de contactsleutel omdraait en je hoort alleen een droge “klik”. En dat gebeurde. Gelukkig het leven in dit land eenvoudig, je loopt 500 meter en daar staat de werkeloze buurman op de taxistandplaats met zijn antieke bolide en die brengt je voor 50 dollarcent naar je werk! De nieuwe accu zit er vandaag alweer in en wij rijden alweer vrolijk rond.
Onderstaande foto is genomen op de dag dat de bolide in ons gezin kwam, toen wij beiden (auto en ik) nog wat jonger waren.
Reageer
dinsdag, maart 23, 2004
OEZBEEKS BEHANG
Ik kreeg een verzoek om iets over pubers te schrijven die achter het behang geplakt moeten worden (dank je Cora) en de timing van dit verzoek was perfect. Wij hadden juist een her-decoratie actie achter de rug. Helaas heeft ons huis slechts verf op de muren dus het kostte wat extra moeite, om de pubers onzichtbaar te maken.
Ik weet nooit precies waar de puberleeftijd begint, maar wat mij betreft zit Vincent er volop in en Victor begint eraan te snuffelen. De Navruz vakantie is net gisteren begonnen. Als het gedrag gisteren model moet staan voor de rest van vakantie, mogen de mannen van mij gerust een 52-wekig schooljaar hebben.
Overdag ging het goed. Het was heerlijk weer, ik had vrij, dus wat bloemen gekocht en geplant zodat het er buiten ook weer gezellig uitzag (hebben de pubers die naar buiten gegooid worden tenminste iets te kijken).
Na het eten liep Vincent met een donderwolk op zijn gezicht door het huis. Ik wist dat hij en Victor ruzie hadden gemaakt dus zei maar even niks. Maar toen hij naar bed ging wilde hij tot mijn stomme verbazing niet gedag zeggen. Na veel touwtrekken kwam het hoge woord eruit: ik had Victor toegestaan “extra minuten” op de computer te spelen (ze mogen maximaal een uur per dag spelen in de vakantie) en hem niet! Victor werd voorgetrokken! Ik was een rot-moeder! Het was oneerlijk!!
Natuurlijk was “mijn toestemming” slechts een hersenspinsel van Victor, die gewoon stiekum anderhalf uur gespeeld had toen ik boodschappen aan het doen was; en vervolgens tegen mij zei dat hij een kwartier had gespeeld en tegen Vincent dat hij van mij langer mocht. Desgevraagd ontkende hij natuurlijk en was zijn moeder een rot-wijf. Teb, die zei dat Victors tijdsbegrip rekbaar was afhankelijk van het feit of hij het toetsenbord van de piano of de computer bediende, kreeg nog snel te horen dat Victor hem wel eventjes zou….als…..
Gezamenlijk getooid met woedend gezicht togen de heren, die elkaar zojuist nog in de haren zaten, af, nu in hun lot verbonden door een simultane oneerlijke behandeling en het gezamenlijk bezit van een rot-moeder en een rot-Teb.
Reageer
Ik kreeg een verzoek om iets over pubers te schrijven die achter het behang geplakt moeten worden (dank je Cora) en de timing van dit verzoek was perfect. Wij hadden juist een her-decoratie actie achter de rug. Helaas heeft ons huis slechts verf op de muren dus het kostte wat extra moeite, om de pubers onzichtbaar te maken.
Ik weet nooit precies waar de puberleeftijd begint, maar wat mij betreft zit Vincent er volop in en Victor begint eraan te snuffelen. De Navruz vakantie is net gisteren begonnen. Als het gedrag gisteren model moet staan voor de rest van vakantie, mogen de mannen van mij gerust een 52-wekig schooljaar hebben.
Overdag ging het goed. Het was heerlijk weer, ik had vrij, dus wat bloemen gekocht en geplant zodat het er buiten ook weer gezellig uitzag (hebben de pubers die naar buiten gegooid worden tenminste iets te kijken).
Na het eten liep Vincent met een donderwolk op zijn gezicht door het huis. Ik wist dat hij en Victor ruzie hadden gemaakt dus zei maar even niks. Maar toen hij naar bed ging wilde hij tot mijn stomme verbazing niet gedag zeggen. Na veel touwtrekken kwam het hoge woord eruit: ik had Victor toegestaan “extra minuten” op de computer te spelen (ze mogen maximaal een uur per dag spelen in de vakantie) en hem niet! Victor werd voorgetrokken! Ik was een rot-moeder! Het was oneerlijk!!
Natuurlijk was “mijn toestemming” slechts een hersenspinsel van Victor, die gewoon stiekum anderhalf uur gespeeld had toen ik boodschappen aan het doen was; en vervolgens tegen mij zei dat hij een kwartier had gespeeld en tegen Vincent dat hij van mij langer mocht. Desgevraagd ontkende hij natuurlijk en was zijn moeder een rot-wijf. Teb, die zei dat Victors tijdsbegrip rekbaar was afhankelijk van het feit of hij het toetsenbord van de piano of de computer bediende, kreeg nog snel te horen dat Victor hem wel eventjes zou….als…..
Gezamenlijk getooid met woedend gezicht togen de heren, die elkaar zojuist nog in de haren zaten, af, nu in hun lot verbonden door een simultane oneerlijke behandeling en het gezamenlijk bezit van een rot-moeder en een rot-Teb.
Reageer
maandag, maart 22, 2004
PRINSES JULIANA
De dood van prinses Juliana kwam toch nog als een schok, ondanks dat ze al 93 was. Als kind kon ik me nooit voorstellen dat zo iemand ook dood kon gaan. Voor mij waren koninginnen en prinsessen onsterfelijk, als in sprookjes. De werkelijkheid bleek natuurlijk anders. Daarbij schrijf en denk ik nog steeds onwillekeurig “koningin Juliana”, dat is er nooit meer uit gegaan.
Naar aanleiding van het overlijden zetten wij zondagochtend vroeg de TV aan op BVN, om te zien of er nog iets op het nieuws zou komen. We bleken precies aan het begin van een documentaire over het leven van Prinses Juliana te hebben ingeschakeld, wat ook meteen een soort recente Nederlandse geschiedenis was. Heel interessant dus, ook voor de kinderen. De kinderen (met name Elodie) waren vooral geboeid door interessante objecten, zoals een heuse troon, een fantastische gouden koets, en zelfs, aan het eind, een Hermelijnen Mantel!
Wij vonden de verschillende visies die aan de orde kwamen het meest interessant. Allereerst werden de verschillen tussen Juliana en Bernhard behandeld: waar Juliana in allerlei moeizame situaties in beeld kwam, zag je Bernhard steeds in het buitenland en het liefst in ietwat buitennissige omstandigheden; hij zei daarover: zij heeft haar werk, ik het mijne...tja.
Wat ik ook leuk vindt, zijn de verschillende opvattingen die in het algemeen over prinses Juliana heersen: velen vinden haar blijkbaar “heel gewoon” (wat waarschijnlijk in dit geval als compliment dient te worden gezien). Er werd een stukje Barend Servet vertoond, waarin “Juliana” spruitjes zat schoon te maken. Maar niet iedereen dacht er zo over. Ik kan me ook nog een conference herinneren (ik dacht Wim Sonneveld maar mijn geliefde houdt stug vol dat het Kan moet zijn), waar de koningin de lakeien de opdracht gaf op koninginnendag om “de kadoos aan te pakken en achter de rodondendrons te sodemieteren”; hoewel krasse taal wees dit stukje niet op een “gewone koningin”.
Ik benijd de koningin, prinsen en prinsessen niet. Je kunt niets doen zonder dat iedereen het kan zien, zelfs doodgaan doe je niet in stilte. Desalniettemin ontkom je blijkbaar, aldus de eigen woorden van Juliana, ook niet aan de toenemende eenzaamheid op hoge leeftijd. Je kon weliswaar Juliana en haar gezin vrolijk zien zeilen en skieёn, maar het feit dat we dit konden zien, betekende wel dat zij ook daar achtervolgd en omringd werden door de pers. Een luxeleven in gevangenschap.
Ik ben niet echt een monarchist. Zeker na alle schandalen van de laatste tijd, vraag ik me wel eens af wat de toegevoegde waarde is van een koniingshuis voor Nederland.Een ding werd mij echter wel duidelijk uit de documentaire: Nederland heeft met Juliana iemand verloren die een grote stempel heeft gedrukt op de geschiedenis van de twintigste eeuw.
Reageer
De dood van prinses Juliana kwam toch nog als een schok, ondanks dat ze al 93 was. Als kind kon ik me nooit voorstellen dat zo iemand ook dood kon gaan. Voor mij waren koninginnen en prinsessen onsterfelijk, als in sprookjes. De werkelijkheid bleek natuurlijk anders. Daarbij schrijf en denk ik nog steeds onwillekeurig “koningin Juliana”, dat is er nooit meer uit gegaan.
Naar aanleiding van het overlijden zetten wij zondagochtend vroeg de TV aan op BVN, om te zien of er nog iets op het nieuws zou komen. We bleken precies aan het begin van een documentaire over het leven van Prinses Juliana te hebben ingeschakeld, wat ook meteen een soort recente Nederlandse geschiedenis was. Heel interessant dus, ook voor de kinderen. De kinderen (met name Elodie) waren vooral geboeid door interessante objecten, zoals een heuse troon, een fantastische gouden koets, en zelfs, aan het eind, een Hermelijnen Mantel!
Wij vonden de verschillende visies die aan de orde kwamen het meest interessant. Allereerst werden de verschillen tussen Juliana en Bernhard behandeld: waar Juliana in allerlei moeizame situaties in beeld kwam, zag je Bernhard steeds in het buitenland en het liefst in ietwat buitennissige omstandigheden; hij zei daarover: zij heeft haar werk, ik het mijne...tja.
Wat ik ook leuk vindt, zijn de verschillende opvattingen die in het algemeen over prinses Juliana heersen: velen vinden haar blijkbaar “heel gewoon” (wat waarschijnlijk in dit geval als compliment dient te worden gezien). Er werd een stukje Barend Servet vertoond, waarin “Juliana” spruitjes zat schoon te maken. Maar niet iedereen dacht er zo over. Ik kan me ook nog een conference herinneren (ik dacht Wim Sonneveld maar mijn geliefde houdt stug vol dat het Kan moet zijn), waar de koningin de lakeien de opdracht gaf op koninginnendag om “de kadoos aan te pakken en achter de rodondendrons te sodemieteren”; hoewel krasse taal wees dit stukje niet op een “gewone koningin”.
Ik benijd de koningin, prinsen en prinsessen niet. Je kunt niets doen zonder dat iedereen het kan zien, zelfs doodgaan doe je niet in stilte. Desalniettemin ontkom je blijkbaar, aldus de eigen woorden van Juliana, ook niet aan de toenemende eenzaamheid op hoge leeftijd. Je kon weliswaar Juliana en haar gezin vrolijk zien zeilen en skieёn, maar het feit dat we dit konden zien, betekende wel dat zij ook daar achtervolgd en omringd werden door de pers. Een luxeleven in gevangenschap.
Ik ben niet echt een monarchist. Zeker na alle schandalen van de laatste tijd, vraag ik me wel eens af wat de toegevoegde waarde is van een koniingshuis voor Nederland.Een ding werd mij echter wel duidelijk uit de documentaire: Nederland heeft met Juliana iemand verloren die een grote stempel heeft gedrukt op de geschiedenis van de twintigste eeuw.
Reageer
zondag, maart 21, 2004
NAVRUZ
Vandaag is het Navruz. Navruz betekent “nieuwe dag” of “begin van het nieuwe jaar”. Het is een Moslim feestdag, die in Centraal Azie wordt gevierd, en die eigenlijk het begin van de lente inluidt, de lente die volgens de Soviet aanhangers hier reeds op de eerste maart was begonnen. Het is dan ook niet verbazend dat de viering van Navruz tijdens de Sovietdagen in Uzbekistan (voor de onafhankelijkheid van 1991) verboden was.
Denk nu niet dat daarmee de datum vaststaat; in Tashkent werd de viering al op 19 maart gestart, en een snel in het leven geroepen resolutie van de president heeft bepaald, dat Navruz door heel Oezbekistan tot eind maart gevierd mag worden, afhankelijk van het weer. Maar de president had dit keer gelijk, vrijdag was het heerlijk weer en vandaag regent het. Misschien een idee voor de politici in Nederland, als Pasen weer ees verregend lijkt te gaan worden?
Dat het Navruz is, daar kunnen we niet om heen. De president houdt een boeiende speech. In Tashkent staan om de 50 meter gekleurde vlaggen, borden met bloemen en felicitatie teksten en er hangen overal kleurige lampjes. En het belangrijkste is: we hebben een vrije dag morgen! Want de UN geeft altijd een vervangende dag als een feestdag op zondag valt. De arme Oezbeken werken natuurlijk veelal niet binnen het UN systeem, en die moeten dus gewoon werken...
Reageer
zaterdag, maart 20, 2004
BLAUWE BRIEF
Evenals de Nederlandse belastingen, kent de Duitse school de zogenaamde “blauwe envelop”, hier eigenlijk “blauwe brief” genoemd. Deze brief heeft niets met belasting te maken, maar is even angstaanjagend en als zodanig zeker een belasting.
De blauwe brief wordt namelijk uitgedeeld als een leerling dreigt te blijven zitten. In het Duitse schoolsysteem mag een leerling niet blijven zitten, als daarvoor geen waarschuwing is afgegeven. Indien de leerling al een 5 op het midden-jaar rapport had, is dat voldoende waarschuwing (vindt het hoofd van de school). Zag het er op dit rapport redelijk uit, maar zijn de zaken aanzienlijk verslechterd sindsdien, dan wordt enkele maanden voor het jaareinde de brief overhandigd. In theorie zou de leerling er nog iets aan kunnen doen. In praktijk echter zijn de zaken min of meer beslist (ik maakte deel uit van de lerarenvergadering en heb dus wat meer inside information).
Een vijf is voldoende voor zittenblijven. Maar een Duitse vijf is geen Nederlandse. Het puntenstelsel gaat namelijk van 1 tot 6, waarbij een 1 heel goed is en een zes slecht. Een vijf is tussen een Nederlandse drie en vier, schat ik.
De eer van de brief viel maar liefst vier van de vijfentwintig kinderen te beurt, en dat in een school waar de grootste klas bestaat uit vijf leerlingen! Bij de meeste kinderen stond de vijf bij het vak Duits.
Nu zou je denken dat zo’n brief met de nodige discretie zou worden overhandigd, en het liefst aan de ouders, maar nee, het theater speelde zich en plein publique in de klas af. Eerst moest aan de kinderen worden uitgelegd wat deze brief inhield en vervolgens werden de slachtoffers ermee verblijd. Victor kwam huilend thuis. Niet dat hij een slachtoffer was, maar zijn vriendje wel (het vriendje Abror met de briljante zusters). De ouders waren er nog niet eens van op de hoogte.
De educatie op de Duitse School is prima; de menselijke omgang laat helaas nog wat te wensen over.
Reageer
Evenals de Nederlandse belastingen, kent de Duitse school de zogenaamde “blauwe envelop”, hier eigenlijk “blauwe brief” genoemd. Deze brief heeft niets met belasting te maken, maar is even angstaanjagend en als zodanig zeker een belasting.
De blauwe brief wordt namelijk uitgedeeld als een leerling dreigt te blijven zitten. In het Duitse schoolsysteem mag een leerling niet blijven zitten, als daarvoor geen waarschuwing is afgegeven. Indien de leerling al een 5 op het midden-jaar rapport had, is dat voldoende waarschuwing (vindt het hoofd van de school). Zag het er op dit rapport redelijk uit, maar zijn de zaken aanzienlijk verslechterd sindsdien, dan wordt enkele maanden voor het jaareinde de brief overhandigd. In theorie zou de leerling er nog iets aan kunnen doen. In praktijk echter zijn de zaken min of meer beslist (ik maakte deel uit van de lerarenvergadering en heb dus wat meer inside information).
Een vijf is voldoende voor zittenblijven. Maar een Duitse vijf is geen Nederlandse. Het puntenstelsel gaat namelijk van 1 tot 6, waarbij een 1 heel goed is en een zes slecht. Een vijf is tussen een Nederlandse drie en vier, schat ik.
De eer van de brief viel maar liefst vier van de vijfentwintig kinderen te beurt, en dat in een school waar de grootste klas bestaat uit vijf leerlingen! Bij de meeste kinderen stond de vijf bij het vak Duits.
Nu zou je denken dat zo’n brief met de nodige discretie zou worden overhandigd, en het liefst aan de ouders, maar nee, het theater speelde zich en plein publique in de klas af. Eerst moest aan de kinderen worden uitgelegd wat deze brief inhield en vervolgens werden de slachtoffers ermee verblijd. Victor kwam huilend thuis. Niet dat hij een slachtoffer was, maar zijn vriendje wel (het vriendje Abror met de briljante zusters). De ouders waren er nog niet eens van op de hoogte.
De educatie op de Duitse School is prima; de menselijke omgang laat helaas nog wat te wensen over.
Reageer
vrijdag, maart 19, 2004
LEGO
Wim de Bie schreef er al op 3 maart over in zijn Bieslog: Lego is erg aan veranderingen onderhevig. Ik kan me herinneren dat ik als kind veel met Lego speelde, onder andere met mijn oom Herman. De Lego zat allang niet meer in originele doosjes, maar in een grote ton van waspoeder (ik weet zelfs het merk nog: Dash. Bestaat geloof ik ook al niet meer).
We bouwden vaak villa’s van rode steentjes en raampjes en deurtjes met een dak van speciale blauwe daksteentjes. Op een of andere manier hadden we nooit genoeg daksteentjes en bleef het dak open voor weer en wind invloeden. Ook autootjes behoorden tot de favoriete constructies.
Daarna kwamen er allerlei nieuwe Legozaken, zoals Duplo, Primo, de treinen, politiestations en brandweerkazernes. Dat was nog leuk, zij het dat je een maand moest overwerken om dit moois aan te kunnen schaffen. De computerspellen werden al wat minder maar konden er nog mee door. Toen ze echter met een soort “bionic man” kwamen, allerlei rare robots in gekleurde blikken, vond ik het al niet zo leuk meer. Zelfs de legomannen die legosport bedrijven zien er ietwat dreigend uit.
En blijkbaar zijn ze op deze weg verder gegaan, want de laatste nieuwigheid betreft “enge popjes”. In deze tijd van Jugio en Pokemon (ook alweer uit?) is dat blijkbaar wat de jeugd wil. Ik kan het niet meer bijhouden en ben bij legohuisjes blijven steken. Gelukkig is er nu ook “Lego voor baby’s” (volgens mij was dat vroeger Primo) en daar speelt Anna graag mee, gewoon een treintje met een aanhangwagentje. Zou Legoland nu in de toekomst een mega-spookhuis worden?
Onderstaande Robobot “Slap shot” (slap stick?) is deel van de hockeyserie en wordt verkocht voor kinderen vanaf 7 jaar.
)
Reageer
Wim de Bie schreef er al op 3 maart over in zijn Bieslog: Lego is erg aan veranderingen onderhevig. Ik kan me herinneren dat ik als kind veel met Lego speelde, onder andere met mijn oom Herman. De Lego zat allang niet meer in originele doosjes, maar in een grote ton van waspoeder (ik weet zelfs het merk nog: Dash. Bestaat geloof ik ook al niet meer).
We bouwden vaak villa’s van rode steentjes en raampjes en deurtjes met een dak van speciale blauwe daksteentjes. Op een of andere manier hadden we nooit genoeg daksteentjes en bleef het dak open voor weer en wind invloeden. Ook autootjes behoorden tot de favoriete constructies.
Daarna kwamen er allerlei nieuwe Legozaken, zoals Duplo, Primo, de treinen, politiestations en brandweerkazernes. Dat was nog leuk, zij het dat je een maand moest overwerken om dit moois aan te kunnen schaffen. De computerspellen werden al wat minder maar konden er nog mee door. Toen ze echter met een soort “bionic man” kwamen, allerlei rare robots in gekleurde blikken, vond ik het al niet zo leuk meer. Zelfs de legomannen die legosport bedrijven zien er ietwat dreigend uit.
En blijkbaar zijn ze op deze weg verder gegaan, want de laatste nieuwigheid betreft “enge popjes”. In deze tijd van Jugio en Pokemon (ook alweer uit?) is dat blijkbaar wat de jeugd wil. Ik kan het niet meer bijhouden en ben bij legohuisjes blijven steken. Gelukkig is er nu ook “Lego voor baby’s” (volgens mij was dat vroeger Primo) en daar speelt Anna graag mee, gewoon een treintje met een aanhangwagentje. Zou Legoland nu in de toekomst een mega-spookhuis worden?
Onderstaande Robobot “Slap shot” (slap stick?) is deel van de hockeyserie en wordt verkocht voor kinderen vanaf 7 jaar.
Reageer
donderdag, maart 18, 2004
KINDERTAAL
Ik weet het, kindertaal als onderwerp is al door vele (vrouwen)weekbladen uitgemolken. "Prietpraat", hoewel al heel oud, staat mij nog vers in het geheugen. Een dergelijke rubriek bestaat waarschijnlijk nog steeds , zij het onder een andere naam. Het is dan ook een dankbaar onderwerp. En natuurlijk, ik kom ook vaak met kinderspraak in aanraking, als gevolg van de mij omringende kinderschaar. Zo wist Elodie mij gisteren te melden dat Anna nog steeds heuveltjes (berg) op haar hoofd had.
Het is echter niet alleen de kindertaal die grappig is, maar ook de manier waarop kinderen de dingen interpreteren. Op vrijdag gingen we met een paar mensen van kantoor uit eten, omdat enkele kinderen van collega's uit Kazachstan naar Tashkent waren afgereisd, om een basketball toernooi te spelen. De werknemers in Tashkent met Engels sprekende kinderen waren dus uitgenodigd (gesommeerd) om mee te gaan eten, teneinde de nodige verstrooiing te bieden. Helaas spreken de meeste van mijn collega's wel Engels, maar hun kinderen niet, dus de afvaardiging was beperkt (vier kinderen, waarvan drie van mij).
Aangekomen in het restaurant begon onze baas (zoals bazen dat plegen te doen) aan de “plaats-aanwijs-ceremonie”. Vrienden niet naast elkaar, broers en zussen niet naast elkaar, ouders niet naast hun kinderen. Victor, niet bekend met deze ceremonie, wilde al gaan zitten, waarop ik hem terugriep met de mededeling, dat hij moest wachten tot de baas de lakens had uitgedeeld (wat een zegen dat niemand Nederlands spreekt). Na een minuut of 10 sloeg hij zijn armen rond het lichaam, keek mij kouwelijk aan en sprak: “Waar blijven die dekens nou toch, die ze zou geven?”.
Tijdens hetzelfde diner wist Vincent aan iedereen te vertellen, dat hij “elke dag” 6 liter melk moest halen (een keer per week), bij een winkeltje dat “heel ver weg” was (op de hoek van onze 500 meter lange straat). En dat hij dat “helemaal alleen moest tillen” (ze gaan altijd samen en ik heb ze al 100 keer een extra tas aangeboden, maar dat hoefde nooit, want 6 liter was “helemaal niks”). De mee-eters keken me allemaal aan: “werk jij voor een organisatie die de rechten van de kinderen verdedigt?? Uitbuiter!!”
Reageer
Ik weet het, kindertaal als onderwerp is al door vele (vrouwen)weekbladen uitgemolken. "Prietpraat", hoewel al heel oud, staat mij nog vers in het geheugen. Een dergelijke rubriek bestaat waarschijnlijk nog steeds , zij het onder een andere naam. Het is dan ook een dankbaar onderwerp. En natuurlijk, ik kom ook vaak met kinderspraak in aanraking, als gevolg van de mij omringende kinderschaar. Zo wist Elodie mij gisteren te melden dat Anna nog steeds heuveltjes (berg) op haar hoofd had.
Het is echter niet alleen de kindertaal die grappig is, maar ook de manier waarop kinderen de dingen interpreteren. Op vrijdag gingen we met een paar mensen van kantoor uit eten, omdat enkele kinderen van collega's uit Kazachstan naar Tashkent waren afgereisd, om een basketball toernooi te spelen. De werknemers in Tashkent met Engels sprekende kinderen waren dus uitgenodigd (gesommeerd) om mee te gaan eten, teneinde de nodige verstrooiing te bieden. Helaas spreken de meeste van mijn collega's wel Engels, maar hun kinderen niet, dus de afvaardiging was beperkt (vier kinderen, waarvan drie van mij).
Aangekomen in het restaurant begon onze baas (zoals bazen dat plegen te doen) aan de “plaats-aanwijs-ceremonie”. Vrienden niet naast elkaar, broers en zussen niet naast elkaar, ouders niet naast hun kinderen. Victor, niet bekend met deze ceremonie, wilde al gaan zitten, waarop ik hem terugriep met de mededeling, dat hij moest wachten tot de baas de lakens had uitgedeeld (wat een zegen dat niemand Nederlands spreekt). Na een minuut of 10 sloeg hij zijn armen rond het lichaam, keek mij kouwelijk aan en sprak: “Waar blijven die dekens nou toch, die ze zou geven?”.
Tijdens hetzelfde diner wist Vincent aan iedereen te vertellen, dat hij “elke dag” 6 liter melk moest halen (een keer per week), bij een winkeltje dat “heel ver weg” was (op de hoek van onze 500 meter lange straat). En dat hij dat “helemaal alleen moest tillen” (ze gaan altijd samen en ik heb ze al 100 keer een extra tas aangeboden, maar dat hoefde nooit, want 6 liter was “helemaal niks”). De mee-eters keken me allemaal aan: “werk jij voor een organisatie die de rechten van de kinderen verdedigt?? Uitbuiter!!”
Reageer
woensdag, maart 17, 2004
LIPIOSHKA
In Oezbekistan is het meest populaire en ook het lekkerste brood (mits vers) lipioshka. Dit is een rond brood, zonder gist, dat in een heel hete klei-oven wordt bereid. Je kunt ze op veel straathoeken kopen, en ze zijn vaak nog warm. Je ziet ook wel verkopers met oude kinderwagens, waarin de lipioshka’s onder een dekentje worden warmgehouden. (Dit is vast het enige land ter wereld waar in kinderwagens vrijwel nooit baby’s liggen, maar bijna altijd koopwaar).
Lipioshka’s zijn ook te koop in de andere Centraal Aziatische landen, zoals Turkmenistan en Kyrgyzstan. Het eten en gebruiken van een lipioshka is aan regels gebonden. Een lipioshka mag nooit op zijn kop liggen en er mag geen lipioshka op de grond terecht komen, zelfs niet in een tas. Men is hier sowieso zuinig op brood: brood mag nooit worden weggegooid. Als het echt oud is geeft men het aan de dieren. Ik heb eens een mevrouw voor mij op de vliegtuigtrap kruimels brood zien oprapen, die haar voorganger, die een broodje liep te eten, verloor!
De lipioshka zelf wordt in stukken gescheurd aan tafel, waarna iedereen een stuk krijgt aangereikt of zelf mag pakken.
Ze zijn heerlijk zo uit het vuistje, maar ook met tomaten en gesmolten kaas, als een soort pizza. Dit recept is speciaal voor Ingrid.
LIPIOSHKA
• 2 dl lauw water
• 1 tl zout
• 2 el olie
• 400 gr bloem
• karwijzaad
Meng bloem, water, zout en olie en kneed minstens 15 minuten (brood zonder gist heeft een langere kneed-tijd). Laat dit deeg anderhalve dag staan op een warme plek. Vorm hiervan 4 ronde dunne broden, maak een leuk figuur in het midden (met een speciale stempel, als je die hebt, anders met een koekvormpje) en bestrooi met karwijzaad.
Bak de broden 10 minuten in een zeer hete oven. Direct opeten.
Reageer
In Oezbekistan is het meest populaire en ook het lekkerste brood (mits vers) lipioshka. Dit is een rond brood, zonder gist, dat in een heel hete klei-oven wordt bereid. Je kunt ze op veel straathoeken kopen, en ze zijn vaak nog warm. Je ziet ook wel verkopers met oude kinderwagens, waarin de lipioshka’s onder een dekentje worden warmgehouden. (Dit is vast het enige land ter wereld waar in kinderwagens vrijwel nooit baby’s liggen, maar bijna altijd koopwaar).
Lipioshka’s zijn ook te koop in de andere Centraal Aziatische landen, zoals Turkmenistan en Kyrgyzstan. Het eten en gebruiken van een lipioshka is aan regels gebonden. Een lipioshka mag nooit op zijn kop liggen en er mag geen lipioshka op de grond terecht komen, zelfs niet in een tas. Men is hier sowieso zuinig op brood: brood mag nooit worden weggegooid. Als het echt oud is geeft men het aan de dieren. Ik heb eens een mevrouw voor mij op de vliegtuigtrap kruimels brood zien oprapen, die haar voorganger, die een broodje liep te eten, verloor!
De lipioshka zelf wordt in stukken gescheurd aan tafel, waarna iedereen een stuk krijgt aangereikt of zelf mag pakken.
Ze zijn heerlijk zo uit het vuistje, maar ook met tomaten en gesmolten kaas, als een soort pizza. Dit recept is speciaal voor Ingrid.
LIPIOSHKA
• 2 dl lauw water
• 1 tl zout
• 2 el olie
• 400 gr bloem
• karwijzaad
Meng bloem, water, zout en olie en kneed minstens 15 minuten (brood zonder gist heeft een langere kneed-tijd). Laat dit deeg anderhalve dag staan op een warme plek. Vorm hiervan 4 ronde dunne broden, maak een leuk figuur in het midden (met een speciale stempel, als je die hebt, anders met een koekvormpje) en bestrooi met karwijzaad.
Bak de broden 10 minuten in een zeer hete oven. Direct opeten.
Reageer
dinsdag, maart 16, 2004
ONZE EIGEN STRAAT
Schone straten is een “big issue” in Oezbekistan. Dit strekt zich ook uit tot eenieders eigen stoep. Die stoep dient er tevens streeploos uit te zien. Iedere burger is verplicht zijn eigen stoep te vegen, zonodig dagelijks. Er staat geen verplichte frequentie voor, maar er mag ook niets liggen.
De Makhalla zorgt ervoor dat deze regel wordt geimplementeerd. De Makhalla is zoiets als een wijkraad. Elke wijk in een stad of dorp is georganiseerd in een Makhalla; de leden helpen elkaar, de meest armen worden gesteund, en de Makhallaraad, de bazen van de wijk, zorgen ervoor dat alles gaat zoals het moet (of zoals zij vinden dat het moet). En er zijn nogal wat regels waar aan voldaan moet worden.
Wanneer iemand zijn straat niet veegt, moet er, na twee waarschuwingen, een boete betaald worden. Nu zijn wij niet zulke ijverige mensen, en onze gedienstige is helaas al niet veel ijveriger, noch is zij iemand, die zelfstandig schoonmaakinitiatieven aan de dag legt. Zo kan het gebeuren dat, omdat onze buren wel vegen, er zich het een en ander aan de rand van onze voortuin ophoopt.
Toch hebben we nog nooit bezoek gehad van de Makhallaraad. We weten niet waarom, maar vermoeden omdat we buitenlanders zijn. Dat is toch altijd eng voor sommige Oezbeken, misschien begrijpen we geen Russisch, en zeker begrijpen we het sociale systeem van de Makhalla niet en passen er niet in (en kunnen er ook niet van profiteren).
Toch voel ik me een beetje schuldig, zo’n vies voortuintje temidden van al die maagdelijke percelen. Morgen maar eens even een briefje voor mijn gedienstige neerleggen!
Reageer
Schone straten is een “big issue” in Oezbekistan. Dit strekt zich ook uit tot eenieders eigen stoep. Die stoep dient er tevens streeploos uit te zien. Iedere burger is verplicht zijn eigen stoep te vegen, zonodig dagelijks. Er staat geen verplichte frequentie voor, maar er mag ook niets liggen.
De Makhalla zorgt ervoor dat deze regel wordt geimplementeerd. De Makhalla is zoiets als een wijkraad. Elke wijk in een stad of dorp is georganiseerd in een Makhalla; de leden helpen elkaar, de meest armen worden gesteund, en de Makhallaraad, de bazen van de wijk, zorgen ervoor dat alles gaat zoals het moet (of zoals zij vinden dat het moet). En er zijn nogal wat regels waar aan voldaan moet worden.
Wanneer iemand zijn straat niet veegt, moet er, na twee waarschuwingen, een boete betaald worden. Nu zijn wij niet zulke ijverige mensen, en onze gedienstige is helaas al niet veel ijveriger, noch is zij iemand, die zelfstandig schoonmaakinitiatieven aan de dag legt. Zo kan het gebeuren dat, omdat onze buren wel vegen, er zich het een en ander aan de rand van onze voortuin ophoopt.
Toch hebben we nog nooit bezoek gehad van de Makhallaraad. We weten niet waarom, maar vermoeden omdat we buitenlanders zijn. Dat is toch altijd eng voor sommige Oezbeken, misschien begrijpen we geen Russisch, en zeker begrijpen we het sociale systeem van de Makhalla niet en passen er niet in (en kunnen er ook niet van profiteren).
Toch voel ik me een beetje schuldig, zo’n vies voortuintje temidden van al die maagdelijke percelen. Morgen maar eens even een briefje voor mijn gedienstige neerleggen!
Reageer
maandag, maart 15, 2004
SCHONE STRATEN
Vannacht en vanmorgen regende het in Tashkent. En niet een beetje mot, nee, het zeikregende op zijn Hollands gezegd (ik moest de spelling van dit woord nog even verifiëren). Dit feit echter kon onze "veegvrouwtjes" niet ontmoedigen. Want de straten moeten schoon!
Iedere ochtend zien wij vrouwtjes, gekleed in kleurige velours jurken met daaroverheen een fel oranje mouwloos vestje, als waren zij wegwerkers, de straten van Tashkent vegen. Zij houden daarbij een hand op de rug. Zij lopen licht gebogen; omdat de bezem heel klein is en zonder steel, zouden zij de grond niet eens raken als ze rechtop liepen! Sommige van deze vrouwtjes zijn gepensioneerd; ze moeten deze taak volbrengen teneinde hun, nagenoeg altijd drie maanden achterstallige, fantastische maandelijkse pensioen van 7 dollar kunnen toucheren.
Niet alleen kleine straatjes worden geveegd, nee, ook de snelweg moet schoon. Toerend door Tashkent wordt het ons niet duidelijk in welk jaargetijde we ons bevinden, in de herfst liggen er geen bladeren en in de lente geen afgevallen bloesem. In de winter wordt de sneeuw weggeveegd.
Waarschijnlijk dient het mede als werkverschaffing; geen erg nuttige, weliswaar, maar wat moeten die vrouwen anders, de hele dag thuiszitten? En zelfs dat schamele salaris van 7 dollar per maand (het salaris is in dit geval gelijk aan het pensioen) niet ontvangen...wie hoor ik daar nog klagen?
Reageer
Vannacht en vanmorgen regende het in Tashkent. En niet een beetje mot, nee, het zeikregende op zijn Hollands gezegd (ik moest de spelling van dit woord nog even verifiëren). Dit feit echter kon onze "veegvrouwtjes" niet ontmoedigen. Want de straten moeten schoon!
Iedere ochtend zien wij vrouwtjes, gekleed in kleurige velours jurken met daaroverheen een fel oranje mouwloos vestje, als waren zij wegwerkers, de straten van Tashkent vegen. Zij houden daarbij een hand op de rug. Zij lopen licht gebogen; omdat de bezem heel klein is en zonder steel, zouden zij de grond niet eens raken als ze rechtop liepen! Sommige van deze vrouwtjes zijn gepensioneerd; ze moeten deze taak volbrengen teneinde hun, nagenoeg altijd drie maanden achterstallige, fantastische maandelijkse pensioen van 7 dollar kunnen toucheren.
Niet alleen kleine straatjes worden geveegd, nee, ook de snelweg moet schoon. Toerend door Tashkent wordt het ons niet duidelijk in welk jaargetijde we ons bevinden, in de herfst liggen er geen bladeren en in de lente geen afgevallen bloesem. In de winter wordt de sneeuw weggeveegd.
Waarschijnlijk dient het mede als werkverschaffing; geen erg nuttige, weliswaar, maar wat moeten die vrouwen anders, de hele dag thuiszitten? En zelfs dat schamele salaris van 7 dollar per maand (het salaris is in dit geval gelijk aan het pensioen) niet ontvangen...wie hoor ik daar nog klagen?
Reageer
zondag, maart 14, 2004
ZELF KOKEN
Oezbekistan is een land met veel heerlijke etenswaren. Hier wordt het meest smakelijke fruit dat je ooit hebt geproefd verkocht, heerlijke groente, prima vlees. In het algemeen is de kwaliteit stukken beter dan in Nederland. Er is echter wel een maar: niets is lang houdbaar. Veredeld of genetisch geknutseld wordt er hier niet. De aardappels zijn dan ook niet even groot, de aardbeien zijn af en toe gespleten en de wortels hebben soms dikke puisten. Verder is alles op het moment dat het te koop wordt aangeboden rijp en eetbaar, en er is niets aan gedaan om het langer houdbaar te maken.
Kant en klaar produkten zijn hier nauwelijks, en als ze er zijn, zijn ze van slechte kwaliteit en duur.
Helaas hebben wij nogal wat wensen op eetgebied, vooral dat het lekker moet zijn. Wij staan dan ook een aanzienlijk deel van de dag in de keuken, en maken alles zelf. Dat begint al bij twee keer per dag brood bakken (het meel en de gist zijn hier prima, het brood echter lijkt helemaal nergens op); verder bakken we zelf koekjes en taarten; bereiden we baby-voer, maken yoghurt en toetjes, vruchtensauzen en jams, en marmelade.
Verder dingen zoals sinaasappel- en koffielikeur, geconfijte sinaasappelschilletjes, amandelspijs en marsepein. Maar ook paté en saucijzen. En sambal, pindakaas, chocoladepasta, chutney, mayonnaise, tomatenketchup en pesto. En, lekker is het. Het is maar goed dat personenweegschalen hier ook niet van goede kwaliteit zijn!
En omdat ik weet hoeveel mijn lieve kijkbuislezertjes van lekker eten houden, volgt hier weer eens een recept.
CHINESE HALVE MAANTJES
• 100 GR MEEL
• 1 EI
• 200 GR VARKENSVLEES
• 50 GR KOOL, KLEIN GESNEDEN
• 3 GROENE UITJES, GESNIPPERD
• 50 GR TAUGÉ
• 2 EETLEPELS MAIZENA
• 2 EETLEPELS KETJAP
• 1 DL OLIE
Maak een deeg van meel, ei, 1 dl water en een beetje zout. Rol het dun uit en snijd er cirkels uit met behulp van een glas. Snijd het vlees heel klein en meng met de kool, uitjes, taugé, maizena en ketjap. Leg hoopjes van dit mengsel op de deegcirkels, maak de randen nat en druk ze dicht in de vorm van een half maantje. Frituur ze 5 minuten in hete olie. Serveer met een rode saus.
Reageer
Oezbekistan is een land met veel heerlijke etenswaren. Hier wordt het meest smakelijke fruit dat je ooit hebt geproefd verkocht, heerlijke groente, prima vlees. In het algemeen is de kwaliteit stukken beter dan in Nederland. Er is echter wel een maar: niets is lang houdbaar. Veredeld of genetisch geknutseld wordt er hier niet. De aardappels zijn dan ook niet even groot, de aardbeien zijn af en toe gespleten en de wortels hebben soms dikke puisten. Verder is alles op het moment dat het te koop wordt aangeboden rijp en eetbaar, en er is niets aan gedaan om het langer houdbaar te maken.
Kant en klaar produkten zijn hier nauwelijks, en als ze er zijn, zijn ze van slechte kwaliteit en duur.
Helaas hebben wij nogal wat wensen op eetgebied, vooral dat het lekker moet zijn. Wij staan dan ook een aanzienlijk deel van de dag in de keuken, en maken alles zelf. Dat begint al bij twee keer per dag brood bakken (het meel en de gist zijn hier prima, het brood echter lijkt helemaal nergens op); verder bakken we zelf koekjes en taarten; bereiden we baby-voer, maken yoghurt en toetjes, vruchtensauzen en jams, en marmelade.
Verder dingen zoals sinaasappel- en koffielikeur, geconfijte sinaasappelschilletjes, amandelspijs en marsepein. Maar ook paté en saucijzen. En sambal, pindakaas, chocoladepasta, chutney, mayonnaise, tomatenketchup en pesto. En, lekker is het. Het is maar goed dat personenweegschalen hier ook niet van goede kwaliteit zijn!
En omdat ik weet hoeveel mijn lieve kijkbuislezertjes van lekker eten houden, volgt hier weer eens een recept.
CHINESE HALVE MAANTJES
• 100 GR MEEL
• 1 EI
• 200 GR VARKENSVLEES
• 50 GR KOOL, KLEIN GESNEDEN
• 3 GROENE UITJES, GESNIPPERD
• 50 GR TAUGÉ
• 2 EETLEPELS MAIZENA
• 2 EETLEPELS KETJAP
• 1 DL OLIE
Maak een deeg van meel, ei, 1 dl water en een beetje zout. Rol het dun uit en snijd er cirkels uit met behulp van een glas. Snijd het vlees heel klein en meng met de kool, uitjes, taugé, maizena en ketjap. Leg hoopjes van dit mengsel op de deegcirkels, maak de randen nat en druk ze dicht in de vorm van een half maantje. Frituur ze 5 minuten in hete olie. Serveer met een rode saus.
Reageer
zaterdag, maart 13, 2004
MEER TURKMENISTAN
Over Turkmenistan bestaat genoeg stof tot schrijven. Turkmenbashi is als baby gered bij een aardbeving en daarbij wees geworden. Dat was natuurlijk door de goden zo gearrangeerd. Turkmenbashi heeft nu in het centrum van de stad een enorm standbeeld van een stier neergezet, die een wereldbol op zijn hoorns draagt; en op deze wereldbol zit een gouden baby, dat is natuurlijk Babybashi. Het standbeeld draait de hele dag langzaam, zodat de zon altijd op het gezicht van babybashi schijnt! Dat zeg ik natuurlijk verkeerd, de zon richt zich naar Babybashi.
Wat een heel raar gezicht is, zijn de borden met de Bashitronie middenin de enorme katoenvelden; het lijkt wel alsof hij daar de rol van vogelverschrikker (mensenverschrikker?) vervult.
Turkmenbashi heeft ook wat onderwijshervormingen doorgevoerd. Universitaire opleidingen duren nog maar twee jaar. Geschiedenis en etnische relaties mogen niet meer worden bestudeerd. Alleen die mensen mogen studeren, die van “schone Turkmeense afkomst” zijn, dat wil zeggen dat ze drie generaties lang geen genetische inmenging van niet-Turkmenen in de familie hadden. Deze beperking geldt trouwens voor veel dingen, zoals de mogelijkheid om ambtenaar te worden, bijvoorbeeld.
Maar er zijn ook positieve dingen te melden. De hoofdstad ziet er schoon en netjes uit. Omdat Bashi alleenheerser is, neemt hij alle besluiten zelf, dus ook (soms) goede. Zo heeft hij in no-time zout jodering doorgevoerd in het hele land, iets waar wij in Oezbekistan al drie jaar voor vechten, omdat de wet er maar niet doorkomt. En dat terwijl jodium onontbeerlijk is voor de ontwikkeling van kinderen!
Reageer
Over Turkmenistan bestaat genoeg stof tot schrijven. Turkmenbashi is als baby gered bij een aardbeving en daarbij wees geworden. Dat was natuurlijk door de goden zo gearrangeerd. Turkmenbashi heeft nu in het centrum van de stad een enorm standbeeld van een stier neergezet, die een wereldbol op zijn hoorns draagt; en op deze wereldbol zit een gouden baby, dat is natuurlijk Babybashi. Het standbeeld draait de hele dag langzaam, zodat de zon altijd op het gezicht van babybashi schijnt! Dat zeg ik natuurlijk verkeerd, de zon richt zich naar Babybashi.
Wat een heel raar gezicht is, zijn de borden met de Bashitronie middenin de enorme katoenvelden; het lijkt wel alsof hij daar de rol van vogelverschrikker (mensenverschrikker?) vervult.
Turkmenbashi heeft ook wat onderwijshervormingen doorgevoerd. Universitaire opleidingen duren nog maar twee jaar. Geschiedenis en etnische relaties mogen niet meer worden bestudeerd. Alleen die mensen mogen studeren, die van “schone Turkmeense afkomst” zijn, dat wil zeggen dat ze drie generaties lang geen genetische inmenging van niet-Turkmenen in de familie hadden. Deze beperking geldt trouwens voor veel dingen, zoals de mogelijkheid om ambtenaar te worden, bijvoorbeeld.
Maar er zijn ook positieve dingen te melden. De hoofdstad ziet er schoon en netjes uit. Omdat Bashi alleenheerser is, neemt hij alle besluiten zelf, dus ook (soms) goede. Zo heeft hij in no-time zout jodering doorgevoerd in het hele land, iets waar wij in Oezbekistan al drie jaar voor vechten, omdat de wet er maar niet doorkomt. En dat terwijl jodium onontbeerlijk is voor de ontwikkeling van kinderen!
Reageer
vrijdag, maart 12, 2004
ONZE ZUIDERBUREN
Naar aanleiding van een toegestuurd stukje (dank je Karin!) moest ik weer eens denken aan onze zuiderburen, de Belgen van Oezbekistan. Mag het in Oezbekistan soms vreemd toegaan, in Turkmenistan is het nog een graadje erger. Ik ben daar twee keer geweest en viel van de ene verbazing in de andere. Hoewel de NRC meldde dat ballet en operavoorstellingen sinds mei verboden waren, weet ik dat er al geen opvoeringen meer waren toen ik in Ashgabad was voor MSF, dat is al drie en een half jaar geleden.
De president aldaar, Nijazov, is een ware dictator. Hij besloot dat kunst niet in de cultuur hoort van de Turkmenen en daarom niet meer opgevoerd hoefde te worden. Het prachtige theater in de hoofdstad staat dan ook al enige tijd leeg. Echt iets te lachen valt er ook niet, of het moest zijn om de manshoge portretten van de president die op iedere straathoek en lantaarnpaal hangen, de president die zichzelf “Turkmenbashi” noemt. Turkmenbashi betekent leider van alle Turkmenen. Bijna evenvaak als zijn portret verschijnt, zie je de leus “Halk, Watan, Turkmenbashi” wat zoveel betekent als “Eén volk, één vaderland, één Turkmenbashi.
De reden dat Turkmenbashi uiteindelijk de Nederlandse krant haalde, was dat Nijazov het dragen van baarden heeft verboden. Hetgeen natuurlijk vreemd is, als bij hun zuiderburen (Afghanistan) het dragen van baarden nu juist verplicht is. Dat komt, omdat in Afghanistan de leiding, voor zover niet verdeeld, van orthodox islamitische achtergrond is, terwijl Nijazov nu juist in St Petersburg heeft gestudeerd en dus selectief moderne opvattingen aanhangt.
Er zal wel weinig grensverkeer zijn. Zo’n Afghaan kan nog wel even snel zijn kin gladscheren, voor een Turkmeen is de oplossing niet zo eenvoudig.
Reageer
Naar aanleiding van een toegestuurd stukje (dank je Karin!) moest ik weer eens denken aan onze zuiderburen, de Belgen van Oezbekistan. Mag het in Oezbekistan soms vreemd toegaan, in Turkmenistan is het nog een graadje erger. Ik ben daar twee keer geweest en viel van de ene verbazing in de andere. Hoewel de NRC meldde dat ballet en operavoorstellingen sinds mei verboden waren, weet ik dat er al geen opvoeringen meer waren toen ik in Ashgabad was voor MSF, dat is al drie en een half jaar geleden.
De president aldaar, Nijazov, is een ware dictator. Hij besloot dat kunst niet in de cultuur hoort van de Turkmenen en daarom niet meer opgevoerd hoefde te worden. Het prachtige theater in de hoofdstad staat dan ook al enige tijd leeg. Echt iets te lachen valt er ook niet, of het moest zijn om de manshoge portretten van de president die op iedere straathoek en lantaarnpaal hangen, de president die zichzelf “Turkmenbashi” noemt. Turkmenbashi betekent leider van alle Turkmenen. Bijna evenvaak als zijn portret verschijnt, zie je de leus “Halk, Watan, Turkmenbashi” wat zoveel betekent als “Eén volk, één vaderland, één Turkmenbashi.
De reden dat Turkmenbashi uiteindelijk de Nederlandse krant haalde, was dat Nijazov het dragen van baarden heeft verboden. Hetgeen natuurlijk vreemd is, als bij hun zuiderburen (Afghanistan) het dragen van baarden nu juist verplicht is. Dat komt, omdat in Afghanistan de leiding, voor zover niet verdeeld, van orthodox islamitische achtergrond is, terwijl Nijazov nu juist in St Petersburg heeft gestudeerd en dus selectief moderne opvattingen aanhangt.
Er zal wel weinig grensverkeer zijn. Zo’n Afghaan kan nog wel even snel zijn kin gladscheren, voor een Turkmeen is de oplossing niet zo eenvoudig.
Reageer
donderdag, maart 11, 2004
HOOFDDOEKEN
Het hebben van een mening lijkt soms eenvoudig maar zodra deze zwart op wit staat, begeef je je al op glad ijs. En niet in de laatste plaats bij jezelf. Want die mening is soms niet zo duidelijk omlijnd, als je zelf dacht.
Neem nu het al dan niet dragen van een hoofddoek. Als het aantal vrouwen dat een hoofddoek draagt, evenredig is aan de aandacht die de media daaraan besteedt, lopen er in Nederland veel meer vrouwen rond met een hoofddoek dan hier. Dat is natuurlijk niet het geval, daar in Oezbekistan meer dan 80% van de bevolking de Islam aanhangt. Nu is het zo, dat men hier wel in Allah gelooft, maar niet in het feit dat Hij al te stringente regels heeft opgesteld. In Tashkent drinkt men alcohol, slaat de moskee-beurt regelmatig over en de meeste vrouwen lopen erbij alsof ze het anarchisme zelf belichamen (als het opstellen van kledingregels een belangrijke Goddelijke bezigheid zou zijn). Ultra-korte rokjes en doorkijkblouses houden hier de hitte op afstand. Nu is dat buiten Tashkent wel even anders, in de oblast is men strenger en loopt met lange jurken en ook wat vaker met hoofddoeken, zij het vrijwel altijd gekleurde.
Nu terug naar de mening, de mijne wel te verstaan (de lezers kunnen de hunne kwijt in “reageer”). Ik vond altijd dat, net zo als bij vrouwen die al dan niet werken, ieder vooral moet doen wat hij (zij) wil, werken, niet werken, een hoofddoek dragen, een piercing of helemaal niets.
Natuurlijk hebben drie jaar Saoedi Arabie mijn mening iets bijgeschaafd. Daar liepen alle vrouwen immers geheel bedekt, van top tot teen en enkel in zwart; niet bedekt lopen betekende “Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs Start”. Echt gezellig vond ik dat niet, hoe zeer de vrouwen ook beweerden dat het totaal hun eigen keus was. Waar misschien, in sommige gevallen, maar de vraag is hoever een verandering van omgeving hun standpunt zou veranderen. Een niet-bedekte vrouw had geen enkele kans in dit land, noch kon zij het land uit.
De hoofddoek is niet altijd alleen een kledingstuk, hij kan soms ook de positie van de vrouwen weergeven. Afgelopen weekend kwamen wij met een dergelijke situatie in aanraking. We moesten op eet-bezoek bij de familie van een klasgenoot van Victor, zodat deze als vriend geaccepteerd zou kunnen worden. Deze familie is streng gelovig, ze gingen tijdens het eten van tafel om te bidden. De vrouwen waren alle gedoekt, de twee oudere zusters, de moeder, en zelfs zijn zusje van vijf had een hoofddeksel op, zij het een soort frivool hoedje.
De twee oudste meisjes waren leuke, intelligente en goed Engels sprekende mensen. Voor hun was echter slechts een toekomst in familieverband voorzien. Abror zelf, de vriend, is een aardig jongetje maar lang niet zo briljant als zijn zusters. Zijn vader heeft verordonneerd, dat hij over een jaar of wat naar Duitsland zal afreizen om aldaar een opleiding te gaan volgen in, liefst, iets wat uitstekend verdient. De vader zelf dacht aan arts of chirurg. Wat wij daarvan vonden? Onze opmerking dat Abror zelf misschien ook een voorkeur had, werd brommend van de hand gewezen.
Dat is nou verspilling; jammer dat zoveel (vrouwelijke) spirit verloren gaat. De meisjes zelf hadden er echter geen mening over (al probeerden wij die natuurlijk voorzichtig uit te vinden). En mijn mening? Die is ook niet meer zo zwart-wit.
Reageer
Het hebben van een mening lijkt soms eenvoudig maar zodra deze zwart op wit staat, begeef je je al op glad ijs. En niet in de laatste plaats bij jezelf. Want die mening is soms niet zo duidelijk omlijnd, als je zelf dacht.
Neem nu het al dan niet dragen van een hoofddoek. Als het aantal vrouwen dat een hoofddoek draagt, evenredig is aan de aandacht die de media daaraan besteedt, lopen er in Nederland veel meer vrouwen rond met een hoofddoek dan hier. Dat is natuurlijk niet het geval, daar in Oezbekistan meer dan 80% van de bevolking de Islam aanhangt. Nu is het zo, dat men hier wel in Allah gelooft, maar niet in het feit dat Hij al te stringente regels heeft opgesteld. In Tashkent drinkt men alcohol, slaat de moskee-beurt regelmatig over en de meeste vrouwen lopen erbij alsof ze het anarchisme zelf belichamen (als het opstellen van kledingregels een belangrijke Goddelijke bezigheid zou zijn). Ultra-korte rokjes en doorkijkblouses houden hier de hitte op afstand. Nu is dat buiten Tashkent wel even anders, in de oblast is men strenger en loopt met lange jurken en ook wat vaker met hoofddoeken, zij het vrijwel altijd gekleurde.
Nu terug naar de mening, de mijne wel te verstaan (de lezers kunnen de hunne kwijt in “reageer”). Ik vond altijd dat, net zo als bij vrouwen die al dan niet werken, ieder vooral moet doen wat hij (zij) wil, werken, niet werken, een hoofddoek dragen, een piercing of helemaal niets.
Natuurlijk hebben drie jaar Saoedi Arabie mijn mening iets bijgeschaafd. Daar liepen alle vrouwen immers geheel bedekt, van top tot teen en enkel in zwart; niet bedekt lopen betekende “Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs Start”. Echt gezellig vond ik dat niet, hoe zeer de vrouwen ook beweerden dat het totaal hun eigen keus was. Waar misschien, in sommige gevallen, maar de vraag is hoever een verandering van omgeving hun standpunt zou veranderen. Een niet-bedekte vrouw had geen enkele kans in dit land, noch kon zij het land uit.
De hoofddoek is niet altijd alleen een kledingstuk, hij kan soms ook de positie van de vrouwen weergeven. Afgelopen weekend kwamen wij met een dergelijke situatie in aanraking. We moesten op eet-bezoek bij de familie van een klasgenoot van Victor, zodat deze als vriend geaccepteerd zou kunnen worden. Deze familie is streng gelovig, ze gingen tijdens het eten van tafel om te bidden. De vrouwen waren alle gedoekt, de twee oudere zusters, de moeder, en zelfs zijn zusje van vijf had een hoofddeksel op, zij het een soort frivool hoedje.
De twee oudste meisjes waren leuke, intelligente en goed Engels sprekende mensen. Voor hun was echter slechts een toekomst in familieverband voorzien. Abror zelf, de vriend, is een aardig jongetje maar lang niet zo briljant als zijn zusters. Zijn vader heeft verordonneerd, dat hij over een jaar of wat naar Duitsland zal afreizen om aldaar een opleiding te gaan volgen in, liefst, iets wat uitstekend verdient. De vader zelf dacht aan arts of chirurg. Wat wij daarvan vonden? Onze opmerking dat Abror zelf misschien ook een voorkeur had, werd brommend van de hand gewezen.
Dat is nou verspilling; jammer dat zoveel (vrouwelijke) spirit verloren gaat. De meisjes zelf hadden er echter geen mening over (al probeerden wij die natuurlijk voorzichtig uit te vinden). En mijn mening? Die is ook niet meer zo zwart-wit.
Reageer
woensdag, maart 10, 2004
VERWARMING
Een hypermodern apparaat als een thermostaat heeft in Oezbekistan zijn intrede nog niet gedaan. Bij de weerschommelingen van de laatste dagen worden we daar maar al te zeer mee geconfronteerd. In Nederland, als het weer kouder wordt, sta je op uit je stoel en draai je de thermostaat wat hoger.
Hier bestaat het verwarmingssysteem slechts uit een heel grote ketel, buizen en radiatoren. Op de buis die het gas naar de ketel brengt, zit een klein kraantje; staat het horizontaal dan heb je maximale toevoer, staat het verticaal dan heb je helemaal geen gastoevoer. Daartussenin kun je varieren, al heb je wel een timmermansoog nodig.
Als de buitentemperatuur verandert, snellen wij dan ook naar beneden om aan het kraantje te draaien. Eerlijk gezegd snel ik iets minder vaak (nooit?), ik heb namelijk besloten dat dit echt mannenwerk is. Maar daarmee is de kous nog niet af.
Zodra het weer namelijk kouder wordt, loopt ook de gastoevoer terug. De verwarmingssystemen in Oezbekistan zijn (uiteraard) van Oezbeekse kwaliteit en dus meestal niet in staat om een huis normaal te verwarmen. Daarom draait iedereen alle gaspitten in de keuken hoog, doet de keukendeur dicht en gaat in de keuken zitten. En omdat de gastoevoer ook niet van voldoende kwaliteit is (sic), moet de verwarming nog meer omhoog, met als gevolg, enzovoorts.
Andersom is nog erger. Als het weer warmer wordt, hebben we dus plotsklaps een enorme gasdruk. Als je niet direct het kraantje dicht hebt gedraaid, gaat het water in de ketel en in de buizen koken, met als gevolg een enorm lawaai; en waarschijnlijk is het nog gevaarlijk ook. Directe actie is dus geboden.
Gelukkig zit er een veiligheidsklepje op de ketel, dat het gastoevoer afsluit wanneer er iets ernstigs aan de hand is. Dit klepje zit echter vastgebonden met een touwtje, omdat het steeds maar dichtklapte…Het is maar goed dat verwarmingsketels hier niet op zolder staan, maar veelal buiten. En dan hebben we het nog niet over de warm water ketel gehad, die separaat is en aan hetzelfde euvel lijdt.
Reageer
Een hypermodern apparaat als een thermostaat heeft in Oezbekistan zijn intrede nog niet gedaan. Bij de weerschommelingen van de laatste dagen worden we daar maar al te zeer mee geconfronteerd. In Nederland, als het weer kouder wordt, sta je op uit je stoel en draai je de thermostaat wat hoger.
Hier bestaat het verwarmingssysteem slechts uit een heel grote ketel, buizen en radiatoren. Op de buis die het gas naar de ketel brengt, zit een klein kraantje; staat het horizontaal dan heb je maximale toevoer, staat het verticaal dan heb je helemaal geen gastoevoer. Daartussenin kun je varieren, al heb je wel een timmermansoog nodig.
Als de buitentemperatuur verandert, snellen wij dan ook naar beneden om aan het kraantje te draaien. Eerlijk gezegd snel ik iets minder vaak (nooit?), ik heb namelijk besloten dat dit echt mannenwerk is. Maar daarmee is de kous nog niet af.
Zodra het weer namelijk kouder wordt, loopt ook de gastoevoer terug. De verwarmingssystemen in Oezbekistan zijn (uiteraard) van Oezbeekse kwaliteit en dus meestal niet in staat om een huis normaal te verwarmen. Daarom draait iedereen alle gaspitten in de keuken hoog, doet de keukendeur dicht en gaat in de keuken zitten. En omdat de gastoevoer ook niet van voldoende kwaliteit is (sic), moet de verwarming nog meer omhoog, met als gevolg, enzovoorts.
Andersom is nog erger. Als het weer warmer wordt, hebben we dus plotsklaps een enorme gasdruk. Als je niet direct het kraantje dicht hebt gedraaid, gaat het water in de ketel en in de buizen koken, met als gevolg een enorm lawaai; en waarschijnlijk is het nog gevaarlijk ook. Directe actie is dus geboden.
Gelukkig zit er een veiligheidsklepje op de ketel, dat het gastoevoer afsluit wanneer er iets ernstigs aan de hand is. Dit klepje zit echter vastgebonden met een touwtje, omdat het steeds maar dichtklapte…Het is maar goed dat verwarmingsketels hier niet op zolder staan, maar veelal buiten. En dan hebben we het nog niet over de warm water ketel gehad, die separaat is en aan hetzelfde euvel lijdt.
Reageer
dinsdag, maart 09, 2004
WAT EEN WEER
Ook in Oezbekistan roert maart zijn staart. Hadden we in het weekend nog 32 graden (plaatselijk gemeten in de schaduw) en zaten we met korte broeken en sandalen te puffen op ons heerlijke platje, vandaag is het weer berenkoud. Afgelopen nacht ging de temperatuur al naar rond het vriespunt.
De bloesem, die een paar dagen geleden al figureerde op deze blog, heeft nog geen week aan de boom gezeten en was al een paar dagen geleden aan het vallen. Het prachtige bloesemkleed ligt nu op de grond bruin te worden. Het lijkt bijna zonde, elk jaar weer zoveel moois voor maar zo’n korte tijd.
Onze keuken heeft een glazen wand, die uitkijkt op de tuin, precies op een abrikozenboom. Daaronder is het nu helemaal wit van de bloesem. Toen het gisteravond opeens zo koud werd, dacht ik iedere keer als ik naar buiten keek, dat het sneeuwde, omdat het ook een beetje regende en de witte bloesem precies sneeuw leek.
Vanochtend echter keek ik vanuit school naar buiten en zag weer sneeuw. Op het schoolplein staan geen bloeiende bomen, dus dit keer was het Echte Sneeuw. De kinderen zijn teleurgesteld; van het weekend moest de discussie alweer gevoerd worden, wanneer het zwembad nu eindelijk gevuld wordt. Mammie, het is zoooo warm! Waarom mag het nou niet, je lijkt wel een Oezbeek, het is helemaaaal niet te koud! Mogen we dan met de tuinslang spelen? Uiteindelijk kwamen we tot overeenstemming met enkele flessen water. Vanmorgen in de auto gaven ze met benepen stemmetjes toe, dat ik misschien toch wel een heel klein beetje gelijk had gehad.
We hopen dat dit weer snel voorbij is.
Reageer
Ook in Oezbekistan roert maart zijn staart. Hadden we in het weekend nog 32 graden (plaatselijk gemeten in de schaduw) en zaten we met korte broeken en sandalen te puffen op ons heerlijke platje, vandaag is het weer berenkoud. Afgelopen nacht ging de temperatuur al naar rond het vriespunt.
De bloesem, die een paar dagen geleden al figureerde op deze blog, heeft nog geen week aan de boom gezeten en was al een paar dagen geleden aan het vallen. Het prachtige bloesemkleed ligt nu op de grond bruin te worden. Het lijkt bijna zonde, elk jaar weer zoveel moois voor maar zo’n korte tijd.
Onze keuken heeft een glazen wand, die uitkijkt op de tuin, precies op een abrikozenboom. Daaronder is het nu helemaal wit van de bloesem. Toen het gisteravond opeens zo koud werd, dacht ik iedere keer als ik naar buiten keek, dat het sneeuwde, omdat het ook een beetje regende en de witte bloesem precies sneeuw leek.
Vanochtend echter keek ik vanuit school naar buiten en zag weer sneeuw. Op het schoolplein staan geen bloeiende bomen, dus dit keer was het Echte Sneeuw. De kinderen zijn teleurgesteld; van het weekend moest de discussie alweer gevoerd worden, wanneer het zwembad nu eindelijk gevuld wordt. Mammie, het is zoooo warm! Waarom mag het nou niet, je lijkt wel een Oezbeek, het is helemaaaal niet te koud! Mogen we dan met de tuinslang spelen? Uiteindelijk kwamen we tot overeenstemming met enkele flessen water. Vanmorgen in de auto gaven ze met benepen stemmetjes toe, dat ik misschien toch wel een heel klein beetje gelijk had gehad.
We hopen dat dit weer snel voorbij is.
Reageer
maandag, maart 08, 2004
VROUWENDAG
Hoewel men het in de ex-Soviet landen niet altijd eens is over de data van bepaalde gebeurtenissen, is de “Internationale Vrouwendag” onveranderlijk op 8 maart. Internationaal is in dit geval maar beperkt, net zoiets als “Vader Abraham, wereldberoemd in Nederland!” Ondanks dat de Verenigde Naties vrouwendag ook als een internationale dag beschrijven, heb ik er in mijn Nederlandse tijd nog nooit iets van gemerkt. Evengoed is het een grandioze feestdag. Veel bedrijven zijn gesloten en de vrouwen worden ruimschoots verwend.
Op het werk kreeg ik dan ook een groot aantal cadeautjes en was er vrijdag een feest voor ons aangericht met heerlijk eten en drinken. De inbox van email stond bol van de felicitaties. En, vandaag vrij!
Thuis had ik niet al teveel deelname aan deze dag verwacht (het is immers elke dag “vrouwendag”/”moederdag”?) Maar ook ik kan positief verrast worden.
Elodie had een fantastisch bloemstuk van klei gemaakt. Op de dag zelf, nadat ik had mogen uitslapen tot half elf, stond mij een heerlijke, die ochtend zelf gebakken appeltaart op te wachten! Daarbij was de man speciaal naar de kapper geweest (of was dat niet om die reden?). Het leven is prima!
Reageer
Hoewel men het in de ex-Soviet landen niet altijd eens is over de data van bepaalde gebeurtenissen, is de “Internationale Vrouwendag” onveranderlijk op 8 maart. Internationaal is in dit geval maar beperkt, net zoiets als “Vader Abraham, wereldberoemd in Nederland!” Ondanks dat de Verenigde Naties vrouwendag ook als een internationale dag beschrijven, heb ik er in mijn Nederlandse tijd nog nooit iets van gemerkt. Evengoed is het een grandioze feestdag. Veel bedrijven zijn gesloten en de vrouwen worden ruimschoots verwend.
Op het werk kreeg ik dan ook een groot aantal cadeautjes en was er vrijdag een feest voor ons aangericht met heerlijk eten en drinken. De inbox van email stond bol van de felicitaties. En, vandaag vrij!
Thuis had ik niet al teveel deelname aan deze dag verwacht (het is immers elke dag “vrouwendag”/”moederdag”?) Maar ook ik kan positief verrast worden.
Elodie had een fantastisch bloemstuk van klei gemaakt. Op de dag zelf, nadat ik had mogen uitslapen tot half elf, stond mij een heerlijke, die ochtend zelf gebakken appeltaart op te wachten! Daarbij was de man speciaal naar de kapper geweest (of was dat niet om die reden?). Het leven is prima!
Reageer
zondag, maart 07, 2004
COMPUTERFREAKS
Het is gelukt, we zijn een computer-freak-familie geworden (wat een mooi word om galgje mee te spelen). Volgens de nieuwe spelling moet dit woord aan elkaar geschreven (“woorden moeten zoveel mogelijk aan elkaar geschreven worden”) maar een computerfreakfamilie, dat is nagenoeg onleesbaar. Rest de vraag of het geen computerfreakenfamilie moet zijn.
Hoe dan ook, onze computers zijn dagelijks ruim bezet. De kinderen aan het spelen (de meest vreselijke skeletten moeten worden verslagen) of aan het internetten. En wij aan het loggen en aan het knutselen aan de website. De arme kinderen mogen echter maar een uurtje, omdat we denken dat ze anders muishanden krijgen, vierkante ogen, enzovoorts.
Sinds ik Teb de “nuttige toepassingen” heb laten zien van de HTML taal, is hij ook een website begonnen. En, nog erger dan ik, een echte met een eigen domeinnaam. Helaas viel het tijdgebruik van dit moois nogal tegen. Hij dacht, dat doen we even! Maar het op het scherm krijgen van de titel, op de juiste plaats, met de juiste kleur en het juiste formaat, dat alleen duurde al twee uur. Toen had hij nog niet eens een foto of logo....en dat was pas de eerste pagina!
Het houdt ons van de straat, helaas ook nu het zo heerlijk weer is. Moeder, roep eens even dat we buiten moeten gaan spelen! Hoe kunnen we tegen onze kinderen zeggen, dat ze niet langer mogen computeren, als we zelf zo’n slecht voorbeeld geven.
Als we klaar zijn met knutselen, komt Tebs website zeker in de favorietenlijst. Kunnen jullie zien waar we steeds mee bezig zijn. Hieronder vast een voorproefje.
Reageer
Het is gelukt, we zijn een computer-freak-familie geworden (wat een mooi word om galgje mee te spelen). Volgens de nieuwe spelling moet dit woord aan elkaar geschreven (“woorden moeten zoveel mogelijk aan elkaar geschreven worden”) maar een computerfreakfamilie, dat is nagenoeg onleesbaar. Rest de vraag of het geen computerfreakenfamilie moet zijn.
Hoe dan ook, onze computers zijn dagelijks ruim bezet. De kinderen aan het spelen (de meest vreselijke skeletten moeten worden verslagen) of aan het internetten. En wij aan het loggen en aan het knutselen aan de website. De arme kinderen mogen echter maar een uurtje, omdat we denken dat ze anders muishanden krijgen, vierkante ogen, enzovoorts.
Sinds ik Teb de “nuttige toepassingen” heb laten zien van de HTML taal, is hij ook een website begonnen. En, nog erger dan ik, een echte met een eigen domeinnaam. Helaas viel het tijdgebruik van dit moois nogal tegen. Hij dacht, dat doen we even! Maar het op het scherm krijgen van de titel, op de juiste plaats, met de juiste kleur en het juiste formaat, dat alleen duurde al twee uur. Toen had hij nog niet eens een foto of logo....en dat was pas de eerste pagina!
Het houdt ons van de straat, helaas ook nu het zo heerlijk weer is. Moeder, roep eens even dat we buiten moeten gaan spelen! Hoe kunnen we tegen onze kinderen zeggen, dat ze niet langer mogen computeren, als we zelf zo’n slecht voorbeeld geven.
Als we klaar zijn met knutselen, komt Tebs website zeker in de favorietenlijst. Kunnen jullie zien waar we steeds mee bezig zijn. Hieronder vast een voorproefje.
Reageer
zaterdag, maart 06, 2004
MOE
Bij de “humanitaire” organisatie, waar ik werk, wordt de 40-urige workweek niet gerespecteerd. Collega’s werken tussen de 60 en 70 uur per week, hebben gemiddeld 55 vakantiedagen over, en zijn zowel ’s avonds na achten als in het weekend regelmatig op kantoor te vinden.
Op vrijdag is er een stafvergadering. Baas vraagt collega: “Is je werkplan met onze partner X klaar?” “Nee bijna, partner X was op zakenreis en komt vanavond terug”. “Nou dan wil ik het morgen zien.” Benepen stemmetje: “Maar morgen is het zaterdag....”. Baas, met opgetrokken wenkbrauwen: “Ja, en?” Bewuste collega is nog niet zo lang getrouwd en heeft twee kinderen onder de drie, hij probeert het dus af en toe nog, om thuis op te duiken.
Luie Herma echter doet niet mee aan deze stoelendans. Ik verlaat dagelijks het pandje om kwart voor zes, uiterlijk zes uur. Wat me regelmatig opmerkingen oplevert: “Ga je nu al weg? Je bent er net?” Ik vind het wel best. Alles wat niet in die 40 uur kan, kan wel wachten. Maar meestal is alles klaar. Thuis blijft voorlopig de prioriteit.
Helaas moet zelfs deze vrijwilliger er af en toe aan geloven. Zoals eergisteren, toen er een conference call was waaraan ook New York, Geneve en Almaty meededen. Ze komen natuurlijk ook in New York pas om negen uur binnen. Dud moest ik om 8 uur ’s avonds terugkomen op kantoor. En lag pas heel laat in mijn mandje.
De tol was dan ook zwaar. Gisteravond, toen ik om kwart over negen Anna naar bed ging brengen, zag ik al door de kier tussen de deuren dat mijn geliefde op de bank in slaap was gevallen (hij had op mij gewacht, de dag daarvoor). De volle pot thee stond koud te worden in de vensterbank. Ik ben dus ook “even” gaan liggen, kleren aan, lenzen nog in. Om kwart over twaalf kwamen we elkaar weer tegen.....
Reageer
Bij de “humanitaire” organisatie, waar ik werk, wordt de 40-urige workweek niet gerespecteerd. Collega’s werken tussen de 60 en 70 uur per week, hebben gemiddeld 55 vakantiedagen over, en zijn zowel ’s avonds na achten als in het weekend regelmatig op kantoor te vinden.
Op vrijdag is er een stafvergadering. Baas vraagt collega: “Is je werkplan met onze partner X klaar?” “Nee bijna, partner X was op zakenreis en komt vanavond terug”. “Nou dan wil ik het morgen zien.” Benepen stemmetje: “Maar morgen is het zaterdag....”. Baas, met opgetrokken wenkbrauwen: “Ja, en?” Bewuste collega is nog niet zo lang getrouwd en heeft twee kinderen onder de drie, hij probeert het dus af en toe nog, om thuis op te duiken.
Luie Herma echter doet niet mee aan deze stoelendans. Ik verlaat dagelijks het pandje om kwart voor zes, uiterlijk zes uur. Wat me regelmatig opmerkingen oplevert: “Ga je nu al weg? Je bent er net?” Ik vind het wel best. Alles wat niet in die 40 uur kan, kan wel wachten. Maar meestal is alles klaar. Thuis blijft voorlopig de prioriteit.
Helaas moet zelfs deze vrijwilliger er af en toe aan geloven. Zoals eergisteren, toen er een conference call was waaraan ook New York, Geneve en Almaty meededen. Ze komen natuurlijk ook in New York pas om negen uur binnen. Dud moest ik om 8 uur ’s avonds terugkomen op kantoor. En lag pas heel laat in mijn mandje.
De tol was dan ook zwaar. Gisteravond, toen ik om kwart over negen Anna naar bed ging brengen, zag ik al door de kier tussen de deuren dat mijn geliefde op de bank in slaap was gevallen (hij had op mij gewacht, de dag daarvoor). De volle pot thee stond koud te worden in de vensterbank. Ik ben dus ook “even” gaan liggen, kleren aan, lenzen nog in. Om kwart over twaalf kwamen we elkaar weer tegen.....
Reageer
vrijdag, maart 05, 2004
TEVREDEN
De Oezbeken zijn een tevreden volkje. Elk jaar wordt er een poll gehouden, om uit te vinden hoe ze over hun situatie denken. En ook dit jaar heeft weer 97,7% van de mensen gezegd, dat ze positief zijn over de huidige politieke situatie en dat ze hun president een geweldig man vinden. Daarom kijken ze allemaal zo blij, natuurlijk!
86,3% heeft desgevraagd ook nog gemeld, dat ze er niet over denken om hun land te verlaten en elders te gaan wonen of werken.
Dat is maar goed ook, want sinds de Sum "convertibel" is geworden, zijn er nieuwe regels opgesteld. Oezbeken mogen nu maximaal 272,000 sums exporteren (275 dollar). Maar, aangezien dit 50x het minimum salaris bedraagt, kunnen ze daar natuurlijk een flink tijdje van rondkomen.
Na uitgebreid zelfonderzoek heb ik besloten dat het aan ons ligt: wij trekken gewoon de foute mensen aan. Vier van de vijf mensen die wij spreken (taxichauffeurs, winkelbediendes, buren, nannies, collega's) klagen over hun situatie, over de politiek, over het land, vertellen dat ze niets liever willen dan weggaan en proberen daarbij ook nog vaak onze hulp in te lijven. Maar de goede mensen spreken wij natuurlijk niet, die blijven namelijk binnenshuis. Die hebben geen enkele behoefte aan werken of buiten komen. Thuis is alles beter!
Overigens (volgens mijn geliefde symptomatisch, volgens mij een technisch probleempje) wilde de foto hieronder gedurende een halve dag niet op mijn weblog verschijnen.
Reageer
De Oezbeken zijn een tevreden volkje. Elk jaar wordt er een poll gehouden, om uit te vinden hoe ze over hun situatie denken. En ook dit jaar heeft weer 97,7% van de mensen gezegd, dat ze positief zijn over de huidige politieke situatie en dat ze hun president een geweldig man vinden. Daarom kijken ze allemaal zo blij, natuurlijk!
86,3% heeft desgevraagd ook nog gemeld, dat ze er niet over denken om hun land te verlaten en elders te gaan wonen of werken.
Dat is maar goed ook, want sinds de Sum "convertibel" is geworden, zijn er nieuwe regels opgesteld. Oezbeken mogen nu maximaal 272,000 sums exporteren (275 dollar). Maar, aangezien dit 50x het minimum salaris bedraagt, kunnen ze daar natuurlijk een flink tijdje van rondkomen.
Na uitgebreid zelfonderzoek heb ik besloten dat het aan ons ligt: wij trekken gewoon de foute mensen aan. Vier van de vijf mensen die wij spreken (taxichauffeurs, winkelbediendes, buren, nannies, collega's) klagen over hun situatie, over de politiek, over het land, vertellen dat ze niets liever willen dan weggaan en proberen daarbij ook nog vaak onze hulp in te lijven. Maar de goede mensen spreken wij natuurlijk niet, die blijven namelijk binnenshuis. Die hebben geen enkele behoefte aan werken of buiten komen. Thuis is alles beter!
Overigens (volgens mijn geliefde symptomatisch, volgens mij een technisch probleempje) wilde de foto hieronder gedurende een halve dag niet op mijn weblog verschijnen.
Reageer
donderdag, maart 04, 2004
CARNAVAL
Ondanks dat Oezbeken niet zulke feestneuzen zijn, wordt er op de school van onze kinderen toch carnaval gevierd. Dit waarschijnlijk onder invloed van het Duitse contingent in die school. Hoewel, is carnaval nu zo’n belangrijke gebeurtenis onder de Duitsers? Willen ze hun van nature aanwezige feestneuzen inzetten? (Grapje…)
In ieder geval, de kinderen werd per brief gesommeerd om verkleed op school te komen. Nu is dat hier niet zo makkelijk, winkels met feestkledij hebben we niet en ik ben ook niet zo’n moeder die uren achter de naaimachine gaat zitten voor een outfit die slechts éénmaal per jaar gedragen wordt. Gelukkig ben ik gezegend met creatieve kinderen. Victor ging zelf plakken en knippen voor een “Jugio” outfit (ik weet ook niet wat dat is). Vincent werd golfer, dus die kon gewoon zijn eigen ruiten broek aan, mijn golfschoenen, Teb’s pet en een golfclub mee.
Elodie besloot Pippi Langkous te worden. Dat betekende dat ik ‘s morgens om 6 uur opmoest, om haar haren in te vlechten. Zij heeft weliswaar lang haar, maar het hangt onder invloed van de zwaartekracht gewoonlijk naar beneden. Dus moesten er twee takken worden ingezet, die natuurlijk eerst bijgesneden werden anders was heur haar zeker gesneuveld . Maar met behulp van een flink aantal elastieken bleef het bouwsel toch op zijn plaats. Met bruine mascara nog wat sproeten erbij getekend, en klaar is Pippi! Astrid Lindgren zou er trots op zijn geweest.
Op school gekomen was er toch een kleine teleurstelling: Sophie was ook als Pippi aangejurkt. Háár moeder hield overduidelijk niet van vroeg opstaan want ze had twee zielige hangende vlechtjes (ze heeft ook wat minder haar) en een beetje rode verf opgespoten. De op het laatste moment ingeschoven ijzerdraadjes deden nauwelijks iets om de vlechten een vrolijker aanzien te geven. Sproeten waren ook al niet aangebracht.
Kortom, oordeel zelf, onze Elodie, “Koningin der Pippi’s”!
Reageer
Ondanks dat Oezbeken niet zulke feestneuzen zijn, wordt er op de school van onze kinderen toch carnaval gevierd. Dit waarschijnlijk onder invloed van het Duitse contingent in die school. Hoewel, is carnaval nu zo’n belangrijke gebeurtenis onder de Duitsers? Willen ze hun van nature aanwezige feestneuzen inzetten? (Grapje…)
In ieder geval, de kinderen werd per brief gesommeerd om verkleed op school te komen. Nu is dat hier niet zo makkelijk, winkels met feestkledij hebben we niet en ik ben ook niet zo’n moeder die uren achter de naaimachine gaat zitten voor een outfit die slechts éénmaal per jaar gedragen wordt. Gelukkig ben ik gezegend met creatieve kinderen. Victor ging zelf plakken en knippen voor een “Jugio” outfit (ik weet ook niet wat dat is). Vincent werd golfer, dus die kon gewoon zijn eigen ruiten broek aan, mijn golfschoenen, Teb’s pet en een golfclub mee.
Elodie besloot Pippi Langkous te worden. Dat betekende dat ik ‘s morgens om 6 uur opmoest, om haar haren in te vlechten. Zij heeft weliswaar lang haar, maar het hangt onder invloed van de zwaartekracht gewoonlijk naar beneden. Dus moesten er twee takken worden ingezet, die natuurlijk eerst bijgesneden werden anders was heur haar zeker gesneuveld . Maar met behulp van een flink aantal elastieken bleef het bouwsel toch op zijn plaats. Met bruine mascara nog wat sproeten erbij getekend, en klaar is Pippi! Astrid Lindgren zou er trots op zijn geweest.
Op school gekomen was er toch een kleine teleurstelling: Sophie was ook als Pippi aangejurkt. Háár moeder hield overduidelijk niet van vroeg opstaan want ze had twee zielige hangende vlechtjes (ze heeft ook wat minder haar) en een beetje rode verf opgespoten. De op het laatste moment ingeschoven ijzerdraadjes deden nauwelijks iets om de vlechten een vrolijker aanzien te geven. Sproeten waren ook al niet aangebracht.
Kortom, oordeel zelf, onze Elodie, “Koningin der Pippi’s”!
Reageer
woensdag, maart 03, 2004
LENTE ZONDER HOLLANDSE TULPEN
In de tuin staan vier grote bloembakken. In één van deze bakken hebben wij vorig jaar tulpenbollen gezet (heimwee naar Nederland?). Ze waren weinig succesvol (want Uzbek quality): van de 20 gaf er ééntje een klein rood bloemetje; de rest bleef beperkt tot gebladerte. Wij hebben de bollen er dan ook fluks uitgerukt en basilicum in de pot geplant. De hele zomer hebben we genoten van kaas met tomaat en verse basilicum. Dat is al heel wat lekkerder dan tulpenbollen.
De tulpjes bleken echter sterker dan gedacht: van de week kwam er één heel klein tulpje op, dat de destructieve acties had overleefd. Een voorbode van de lente (dachten wij). Het lot was ons echter niet goed gezind.
De volgende dag lag het tulpje onthoofd naast de bak. Tobias, onze hond, had het bloempje ook gezien. Hij had het opgegraven; zou hij het ons kado hebben willen doen?
Alweer een lente zonder Nederlandse tulpen!
Reageer
In de tuin staan vier grote bloembakken. In één van deze bakken hebben wij vorig jaar tulpenbollen gezet (heimwee naar Nederland?). Ze waren weinig succesvol (want Uzbek quality): van de 20 gaf er ééntje een klein rood bloemetje; de rest bleef beperkt tot gebladerte. Wij hebben de bollen er dan ook fluks uitgerukt en basilicum in de pot geplant. De hele zomer hebben we genoten van kaas met tomaat en verse basilicum. Dat is al heel wat lekkerder dan tulpenbollen.
De tulpjes bleken echter sterker dan gedacht: van de week kwam er één heel klein tulpje op, dat de destructieve acties had overleefd. Een voorbode van de lente (dachten wij). Het lot was ons echter niet goed gezind.
De volgende dag lag het tulpje onthoofd naast de bak. Tobias, onze hond, had het bloempje ook gezien. Hij had het opgegraven; zou hij het ons kado hebben willen doen?
Alweer een lente zonder Nederlandse tulpen!
Reageer
dinsdag, maart 02, 2004
LENTE IN TASHKENT
In de ex-Soviet landen begint de lente niet op 21 maart. Op de meeste andere plaatsen ter aarde laat men de lente beginnen op 21 maart, de lente-equinox (in het Nederlands on-poëtisch "lente dag-en-nacht-evening" genoemd). Op deze dag staat de zon recht boven de evenaar, op zijn weg van zuid naar noord. De Soviets geven er echter de voorkeur aan zelf per oekaze te verordonneren wanneer de seizoenen aanvangen. Daarbij laten ze zich niet leiden door overwegingen aangaande het weer: in Rusland kan het nog behoorlijk koud zijn als de lente allang begonnen is. De zon laat zich namelijk niet per oekaze rond-commanderen!
De Oezbeken hebben dus hun eigen lente (niet te verwarren met de Praagse Lente) en die begint op 1 maart. Als in Nederland de winter nog volop zijn staart roert, dus.
Maar voor Oezbekistan is de definitie lente nu op zijn plaats: het is hier daadwerkelijk lente. Het is heerlijk weer en overal begint de bloesem uit te lopen. Kijk maar naar de foto van de abrikozenbloesem in onze tuin! Binnen een week zal Tashkent vol staan met bloeiende bomen. De stad lijkt wel een grote boomgaard.
Het jammere is, dat dit maar heel kort duurt: na twee weken zijn al deze bomen weer uitgebloeid. Maar tijdens deze weken bieden zij voldoende optisch tegenwicht aan de vaak afgebladderde huizen die zich achter de bomen verschuilen. Want hoewel de meeste huizen aan de buitenkant in pasteltinten geschilderd zijn, is de verf die gebruikt wordt wederom van “Uzbek quality”. Meestal gebruikt men niet-watervaste verf die bij het eerste regenbuitje even zo vrolijk naar beneden dwarrelt, als de bloesem van de lente-bomen!
Reageer
In de ex-Soviet landen begint de lente niet op 21 maart. Op de meeste andere plaatsen ter aarde laat men de lente beginnen op 21 maart, de lente-equinox (in het Nederlands on-poëtisch "lente dag-en-nacht-evening" genoemd). Op deze dag staat de zon recht boven de evenaar, op zijn weg van zuid naar noord. De Soviets geven er echter de voorkeur aan zelf per oekaze te verordonneren wanneer de seizoenen aanvangen. Daarbij laten ze zich niet leiden door overwegingen aangaande het weer: in Rusland kan het nog behoorlijk koud zijn als de lente allang begonnen is. De zon laat zich namelijk niet per oekaze rond-commanderen!
De Oezbeken hebben dus hun eigen lente (niet te verwarren met de Praagse Lente) en die begint op 1 maart. Als in Nederland de winter nog volop zijn staart roert, dus.
Maar voor Oezbekistan is de definitie lente nu op zijn plaats: het is hier daadwerkelijk lente. Het is heerlijk weer en overal begint de bloesem uit te lopen. Kijk maar naar de foto van de abrikozenbloesem in onze tuin! Binnen een week zal Tashkent vol staan met bloeiende bomen. De stad lijkt wel een grote boomgaard.
Het jammere is, dat dit maar heel kort duurt: na twee weken zijn al deze bomen weer uitgebloeid. Maar tijdens deze weken bieden zij voldoende optisch tegenwicht aan de vaak afgebladderde huizen die zich achter de bomen verschuilen. Want hoewel de meeste huizen aan de buitenkant in pasteltinten geschilderd zijn, is de verf die gebruikt wordt wederom van “Uzbek quality”. Meestal gebruikt men niet-watervaste verf die bij het eerste regenbuitje even zo vrolijk naar beneden dwarrelt, als de bloesem van de lente-bomen!
Reageer
maandag, maart 01, 2004
NIEUWE CAPACITEITEN
Lieve mama
Je moet niet klagen als ik mijn nieuw verworven capaciteiten inzet. Natuurlijk kun jij in een hotel een prachtige slaapplaats voor mij creëren, met behulp van een matrasje op de grond, geflankeerd door twee leunstoelen en een koffer. Maar ja, als ik wakker word, kruip ik naar de koffer en probeer deze weg te duwen.
En als dat niet lukt, kruip ik terug naar de stoel en sta dan op met behulp van de armleuning. En dan, dan kan ik jou zien. Maar jij reageert niet, want jij slaapt. Dus roep ik jou, maar jij reageert nog steeds niet. Omdat ik best hard roep, denk ik dat jij doet alsof je slaapt.
Maar hoe dan ook, ik zet nu al mijn krachten in en brul gewoon wat harder. En kijk, nu word je wel wakker! Trouwens, nu ik weet hoe het moet, doe ik het nog een paar keertjes doen vannacht.
Kusjes
Anna
Reageer
Lieve mama
Je moet niet klagen als ik mijn nieuw verworven capaciteiten inzet. Natuurlijk kun jij in een hotel een prachtige slaapplaats voor mij creëren, met behulp van een matrasje op de grond, geflankeerd door twee leunstoelen en een koffer. Maar ja, als ik wakker word, kruip ik naar de koffer en probeer deze weg te duwen.
En als dat niet lukt, kruip ik terug naar de stoel en sta dan op met behulp van de armleuning. En dan, dan kan ik jou zien. Maar jij reageert niet, want jij slaapt. Dus roep ik jou, maar jij reageert nog steeds niet. Omdat ik best hard roep, denk ik dat jij doet alsof je slaapt.
Maar hoe dan ook, ik zet nu al mijn krachten in en brul gewoon wat harder. En kijk, nu word je wel wakker! Trouwens, nu ik weet hoe het moet, doe ik het nog een paar keertjes doen vannacht.
Kusjes
Anna
Reageer
