maandag, januari 31, 2005
ST MARTIN’S EILAND (3)
Op het eiland is niet veel te doen, behalve zwemmen en in de zon liggen. Nou ja, in toeristenoorden betaal je een vermogen om dat te doen, en dan deel je het strand nog met duizenden anderen.
Hier zijn we een groot deel van de tijd totaal alleen. Tien kilometer strand helemaal voor je zelf. De hele zee voor jou. Op de kinderen letten is een peuleschilletje. Cocktails zijn er hier helaas niet, noch enige andere vorm van alcohol (tenzij je die zelf meeneemt). Het meest exotische drankje is verse kokosmelk uit een kokosnoot met een rietje.
Reageer
Op het eiland is niet veel te doen, behalve zwemmen en in de zon liggen. Nou ja, in toeristenoorden betaal je een vermogen om dat te doen, en dan deel je het strand nog met duizenden anderen.
Hier zijn we een groot deel van de tijd totaal alleen. Tien kilometer strand helemaal voor je zelf. De hele zee voor jou. Op de kinderen letten is een peuleschilletje. Cocktails zijn er hier helaas niet, noch enige andere vorm van alcohol (tenzij je die zelf meeneemt). Het meest exotische drankje is verse kokosmelk uit een kokosnoot met een rietje.
Reageer
zondag, januari 30, 2005
ST MARTIN’S EILAND (2)
St Martin’s eiland is een byzonder eiland: het enige koraaleiland dat Bangladesh rijk is en zeeschildpadden leggen er eieren. Daarom is er in 1996 een project opgestart, om de schildpadden te bestuderen en hun eieren te beschermen.
De eieren worden soms opgegraven door wilde honden, de bevolking eet ze op en de schildpadden zelf raken verstrikt in de netten van vissers.
Wij brengen een bezoek aan de project site maar er is niet veel te zien. Gewoonlijk leggen twee schildpadden per nacht eieren en de medewerkers graven de nesten uit en nemen ze mee om ze op te kweken, dus we zien wat bergjes zand met stokken en nummers. Pas nadat een medewerker mij met verschrikte ogen aankijkt, merk ik dat de door mij gemaakte foto “ten strengste verboden” was.
Reageer
St Martin’s eiland is een byzonder eiland: het enige koraaleiland dat Bangladesh rijk is en zeeschildpadden leggen er eieren. Daarom is er in 1996 een project opgestart, om de schildpadden te bestuderen en hun eieren te beschermen.
De eieren worden soms opgegraven door wilde honden, de bevolking eet ze op en de schildpadden zelf raken verstrikt in de netten van vissers.
Wij brengen een bezoek aan de project site maar er is niet veel te zien. Gewoonlijk leggen twee schildpadden per nacht eieren en de medewerkers graven de nesten uit en nemen ze mee om ze op te kweken, dus we zien wat bergjes zand met stokken en nummers. Pas nadat een medewerker mij met verschrikte ogen aankijkt, merk ik dat de door mij gemaakte foto “ten strengste verboden” was.
Reageer
zaterdag, januari 29, 2005
ST MARTIN’S EILAND
Van Teknaf, een stad op de grens van Myanmar in het absolute zuiden van Bangladesh, namen we de boot naar St Martin’s eiland. Op dit eiland wonen zo’n vijf en een half duizend mensen en hoewel er twee boten per dag naar toe gaan vanaf het vaste land, gaan beide boten op precies dezelfde tijd en zijn de reis-mogelijkheden aldus beperkt.
Er is (nog) geen electriciteit op het eiland, ondanks pogingen daartoe in de vorm van zonnecellen, windmolens en het verbranden van kokosnoten.
De twee hotels die het eiland rijk is, hebben een generator. De generator wordt echter alleen gebruikt tussen 6 en 10 uur ‘s avonds. Daarna worden er olielampen uitgedeeld en warm water is er helemaal niet. We keken uit naar een paar romantische dagen!
Reageer
Van Teknaf, een stad op de grens van Myanmar in het absolute zuiden van Bangladesh, namen we de boot naar St Martin’s eiland. Op dit eiland wonen zo’n vijf en een half duizend mensen en hoewel er twee boten per dag naar toe gaan vanaf het vaste land, gaan beide boten op precies dezelfde tijd en zijn de reis-mogelijkheden aldus beperkt.
Er is (nog) geen electriciteit op het eiland, ondanks pogingen daartoe in de vorm van zonnecellen, windmolens en het verbranden van kokosnoten.
De twee hotels die het eiland rijk is, hebben een generator. De generator wordt echter alleen gebruikt tussen 6 en 10 uur ‘s avonds. Daarna worden er olielampen uitgedeeld en warm water is er helemaal niet. We keken uit naar een paar romantische dagen!
Reageer
vrijdag, januari 28, 2005
COX'S BAZAR TO TEKNAF
De weg van Cox's Bazar naar Teknaf gaat door de
Chittagong Hill Tracts, een van de weinige heuvelachtige gebieden van Bangladesh. Daarom gaat de reis dit keer niet alleen van links naar rechts maar ook op en neer.
Gelukkig zijn we dit keer vroeg vertrokken en hebben we geen rijstpudding gegeten, zodat het eten in onze magen blijft en we allemaal van het uitzicht kunnen genieten. De heuvels zijn prachtig groen en elk stukje vlak land is bebouwd en wordt bewerkt met ossen. In een land als dit, waar het aantal mensen per oppervlakte nog hoger is dan in Nederland, wordt geen stukje ongebruikt gelaten.
Richting Teknaf komen we langs een vluchtelingenkamp voor mensen uit Myanmar (voormalig Birma. De hutjes zijn gemaakt van oude lappen en piepklein, en ze staan met de "muren" tegen elkaar. Als iedere bewoner een paar vierkante meter heeft mag hij blij zijn. Evengoed hebben ze op de enige open plek een schommel gemaakt, waar kinderen op schommelen. En dan hoor ik mijn kinderen klagen:
"Ik heb niks te doeoeoen!"
Reageer
De weg van Cox's Bazar naar Teknaf gaat door de
Chittagong Hill Tracts, een van de weinige heuvelachtige gebieden van Bangladesh. Daarom gaat de reis dit keer niet alleen van links naar rechts maar ook op en neer.
Gelukkig zijn we dit keer vroeg vertrokken en hebben we geen rijstpudding gegeten, zodat het eten in onze magen blijft en we allemaal van het uitzicht kunnen genieten. De heuvels zijn prachtig groen en elk stukje vlak land is bebouwd en wordt bewerkt met ossen. In een land als dit, waar het aantal mensen per oppervlakte nog hoger is dan in Nederland, wordt geen stukje ongebruikt gelaten.
Richting Teknaf komen we langs een vluchtelingenkamp voor mensen uit Myanmar (voormalig Birma. De hutjes zijn gemaakt van oude lappen en piepklein, en ze staan met de "muren" tegen elkaar. Als iedere bewoner een paar vierkante meter heeft mag hij blij zijn. Evengoed hebben ze op de enige open plek een schommel gemaakt, waar kinderen op schommelen. En dan hoor ik mijn kinderen klagen:
"Ik heb niks te doeoeoen!"
Reageer
donderdag, januari 27, 2005
KOEKJESBUFFET
Wat kun je doen als je een verjaardag hebt en je moeder is een kook-verslaafde? Dan MOET je een koekjes-buffet nuttigen. Wat een straf. Jakkie! Doe maar liever spruitjes.
Reageer
Wat kun je doen als je een verjaardag hebt en je moeder is een kook-verslaafde? Dan MOET je een koekjes-buffet nuttigen. Wat een straf. Jakkie! Doe maar liever spruitjes.
Reageer
woensdag, januari 26, 2005
RECEPT VAN DE WEEK
Deze week een klassieker in het Recept van de Week: Tomates a l'Antiboise. Ofschoon de naam van het recept erop lijkt te wijzen dat het uit Antibes komt, schijnt het een recept uit Frankrijk te zijn, en wel uit de Provence.
Geniet van de herinneringen aan een Franse zomer terwijl de wind om het huis giert, met een lekker glas Zuid-Franse wijn erbij.
Reageer
Deze week een klassieker in het Recept van de Week: Tomates a l'Antiboise. Ofschoon de naam van het recept erop lijkt te wijzen dat het uit Antibes komt, schijnt het een recept uit Frankrijk te zijn, en wel uit de Provence.
Geniet van de herinneringen aan een Franse zomer terwijl de wind om het huis giert, met een lekker glas Zuid-Franse wijn erbij.
Reageer
dinsdag, januari 25, 2005
ZOOO KOUD
Op de voorpagina van “THE DAILY STAR”, één van de grootste kranten van Bangladesh:
BITING COLD TO CONTINUE FOR TWO MORE DAYS
The country experienced a most gloomy weather yesterday, with drizzles and icy gusts chilling people to their bones and paralyzing normal life. The temperature in the capital dipped to only 15,5 degrees, and the drizzle made it cold enough for people to stay indoors.
15,5 graden, Celcius wel te verstaan. Wat zou het rustig zijn op straat in Nederland, als iedereen zich in huis zou verschansen op het moment de temperatuur onder de 15 graden was en gepaard ging met een motregentje.
Reageer
Op de voorpagina van “THE DAILY STAR”, één van de grootste kranten van Bangladesh:
BITING COLD TO CONTINUE FOR TWO MORE DAYS
The country experienced a most gloomy weather yesterday, with drizzles and icy gusts chilling people to their bones and paralyzing normal life. The temperature in the capital dipped to only 15,5 degrees, and the drizzle made it cold enough for people to stay indoors.
15,5 graden, Celcius wel te verstaan. Wat zou het rustig zijn op straat in Nederland, als iedereen zich in huis zou verschansen op het moment de temperatuur onder de 15 graden was en gepaard ging met een motregentje.
Reageer
maandag, januari 24, 2005
HET GOEDE
Het goede van het afschrikwekkende spektakel van gisteren? In de loop van de middag sjokten er allemaal tandeloze vrouwtjes, oude mannetjes en gehandicapten langs de straat, met in hun hand een tasje. Een plastic of papieren tasje, veelal tweede, derde of vierde hands. Met daarin vlees. Een stuk van de geslachte koeien, het derde deel van de buit waar de armen recht op hebben. Zij hebben dus voorlopig weer wat te eten. Je moet er maar niet bij stilstaan dat ze thuis geen koelkast hebben (als ze al een huis hebben), laat staan een vriezer...
Gelukkig hoor ik net dat ze zich niet zo storen aan de geboden in de Koran, dat er niets van deze slacht verkocht mag worden; zij verkopen het vlees namelijk aan restaurants. OK, zij gaan niet naar de hemel, en wij gaan deze week niet uit eten in restaurants.
Reageer
Het goede van het afschrikwekkende spektakel van gisteren? In de loop van de middag sjokten er allemaal tandeloze vrouwtjes, oude mannetjes en gehandicapten langs de straat, met in hun hand een tasje. Een plastic of papieren tasje, veelal tweede, derde of vierde hands. Met daarin vlees. Een stuk van de geslachte koeien, het derde deel van de buit waar de armen recht op hebben. Zij hebben dus voorlopig weer wat te eten. Je moet er maar niet bij stilstaan dat ze thuis geen koelkast hebben (als ze al een huis hebben), laat staan een vriezer...
Gelukkig hoor ik net dat ze zich niet zo storen aan de geboden in de Koran, dat er niets van deze slacht verkocht mag worden; zij verkopen het vlees namelijk aan restaurants. OK, zij gaan niet naar de hemel, en wij gaan deze week niet uit eten in restaurants.
Reageer
zondag, januari 23, 2005
DE STRATEN ZIEN ROOD VAN HET BLOED
Het is gebeurd. De koeien en geiten die gisterochtend nog in leven zijn, liggen nu op apegapen. Hun hoofden zijn voor een groot gedeelte gescheiden van hun lichaam: gelukkig was de slachting “halal”. Hun medebroeders die wat later op de dag aan de beurt zullen zijn, kijken met lede ogen toe. Ik had niet gedacht dat het kon, maar het is echt waar: de straten zien rood van het bloed.
VOOR
NA
Reageer
Het is gebeurd. De koeien en geiten die gisterochtend nog in leven zijn, liggen nu op apegapen. Hun hoofden zijn voor een groot gedeelte gescheiden van hun lichaam: gelukkig was de slachting “halal”. Hun medebroeders die wat later op de dag aan de beurt zullen zijn, kijken met lede ogen toe. Ik had niet gedacht dat het kon, maar het is echt waar: de straten zien rood van het bloed.
VOOR
NA
Reageer
zaterdag, januari 22, 2005
SAMENWERKENDE STATEN
Uit het NRC: volgens Condoleezza Rice, de beoogde minister van Buitenlandse Zaken in de tweede regering-Bush, moeten overleg en internationale samenwerking het Amerikaanse buitenlandbeleid gaan kenmerken.
Dat is goed nieuws. Ik wist niet dat er binnenkort alweer nieuwe presidentsverkiezingen zijn? Bush zelf denkt er namelijk heel anders over: tijdens de inauguratie liet hij weten te willen doorgaan met het opleggen van zijn levensstijl aan anderen. Het woord samenwerking noch overleg vonden een plaats in zijn speech.
Condoleezza mag wel oppassen. Het is helemaal nog niet zeker dat ze de post krijgt....
Reageer
Uit het NRC: volgens Condoleezza Rice, de beoogde minister van Buitenlandse Zaken in de tweede regering-Bush, moeten overleg en internationale samenwerking het Amerikaanse buitenlandbeleid gaan kenmerken.
Dat is goed nieuws. Ik wist niet dat er binnenkort alweer nieuwe presidentsverkiezingen zijn? Bush zelf denkt er namelijk heel anders over: tijdens de inauguratie liet hij weten te willen doorgaan met het opleggen van zijn levensstijl aan anderen. Het woord samenwerking noch overleg vonden een plaats in zijn speech.
Condoleezza mag wel oppassen. Het is helemaal nog niet zeker dat ze de post krijgt....
Reageer
vrijdag, januari 21, 2005
VAGEVUUR
Op donderdagavond sjokken de koeien gewoon tussen het autoverkeer, op de drukke rotonde Gulshan 2 in Dhaka. Het zijn allemaal bruine jonge stiertjes met een bult tussen hun schouders. De bult wiebelt vermoeid op en neer tijdens hun laatste gang naar de slacht.
De volgende ochtend blijkt dat slachten ook een kunst is. Vanuit alle straten klinkt een dramatisch geloei op. Nu pas blijkt dat er ook geiten en schapen geslacht worden, want gemekker en geblaat is ook niet van de lucht. Het lijkt wel een vagevuur voor dieren: geween en geknars der tanden. Eid-ul-azha is een waar feest.
Reageer
Op donderdagavond sjokken de koeien gewoon tussen het autoverkeer, op de drukke rotonde Gulshan 2 in Dhaka. Het zijn allemaal bruine jonge stiertjes met een bult tussen hun schouders. De bult wiebelt vermoeid op en neer tijdens hun laatste gang naar de slacht.
De volgende ochtend blijkt dat slachten ook een kunst is. Vanuit alle straten klinkt een dramatisch geloei op. Nu pas blijkt dat er ook geiten en schapen geslacht worden, want gemekker en geblaat is ook niet van de lucht. Het lijkt wel een vagevuur voor dieren: geween en geknars der tanden. Eid-ul-azha is een waar feest.
Reageer
donderdag, januari 20, 2005
EID-UL-AZHA
Morgen is het Eid-ul Azha, een van de twee belangrijke Moslim feestdagen. Deze feestdag gedenkt de intentie van Abraham om zijn zoon te offeren, waarna God het goedvond dat er een dier voor in de plaats kwam. Ter nagedachtenis is het verplicht dat iedere Allah-vrezende Moslim een dier offert op deze feestdag. Omdat ook de gedachte aan de medemens een plaats moet krijgen, worden de koeien in drieën verdeeld: een deel voor de eigen familie, een deel voor de verwanten en een deel voor de armen.
Er zijn veel Bangladeshi en dus ook veel koeien nodig (het favoriete slachtdier hier is een koe). Aan de rand van het centrum van Dhaka is een ad hoc veemarkt opgericht waar duizende koeien hun lot gelaten afwachten. Velen zijn versierd met slingers en kleurige bloemen.
We stoppen om een foto te maken. Daarmee trekken we zelf kijkers, want wat valt er nu te fotograferen? Dat slachten is toch doodgewoon?
Victor, gezeten op de achterbank van de auto, trekt zich het lot van de bonte koeien aan:
“Kijk ze daar nou staan, helemaal versierd. Wat zielig dat ze morgen dood zullen zijn. En ze weten het niet eens."
Reageer
Morgen is het Eid-ul Azha, een van de twee belangrijke Moslim feestdagen. Deze feestdag gedenkt de intentie van Abraham om zijn zoon te offeren, waarna God het goedvond dat er een dier voor in de plaats kwam. Ter nagedachtenis is het verplicht dat iedere Allah-vrezende Moslim een dier offert op deze feestdag. Omdat ook de gedachte aan de medemens een plaats moet krijgen, worden de koeien in drieën verdeeld: een deel voor de eigen familie, een deel voor de verwanten en een deel voor de armen.
Er zijn veel Bangladeshi en dus ook veel koeien nodig (het favoriete slachtdier hier is een koe). Aan de rand van het centrum van Dhaka is een ad hoc veemarkt opgericht waar duizende koeien hun lot gelaten afwachten. Velen zijn versierd met slingers en kleurige bloemen.
We stoppen om een foto te maken. Daarmee trekken we zelf kijkers, want wat valt er nu te fotograferen? Dat slachten is toch doodgewoon?
Victor, gezeten op de achterbank van de auto, trekt zich het lot van de bonte koeien aan:
“Kijk ze daar nou staan, helemaal versierd. Wat zielig dat ze morgen dood zullen zijn. En ze weten het niet eens."
Reageer
woensdag, januari 19, 2005
RECEPT VAN DE WEEK
Heb jij op zondag ook altijd zo’n zin in een lekker ontbijtbuffet? Of meer een brunch na een avondje stappen? Kijk dan naar het Recept van de Week: bagels, heerlijk met kaas, cream cheese of gerookte zalm. Voor meer variatie in je buffet, zoals warme croissantjes of chocoladebroodjes, kun je op de terecht op World-cook's bread recipes.
Reageer
Heb jij op zondag ook altijd zo’n zin in een lekker ontbijtbuffet? Of meer een brunch na een avondje stappen? Kijk dan naar het Recept van de Week: bagels, heerlijk met kaas, cream cheese of gerookte zalm. Voor meer variatie in je buffet, zoals warme croissantjes of chocoladebroodjes, kun je op de terecht op World-cook's bread recipes.
Reageer
dinsdag, januari 18, 2005
NIEUW
Elke dag wordt er geknutseld aan de website. Er is een nieuw koksmuts-icoontje (krijg je te zien als je de blog-pagina aan je favorieten toevoegt) en nu ook een pagina voor de nieuwste recepten. Klik links op de ster met "nieuw", en je ziet in één oogopslag wat er pas is toegevoegd. Je hoeft niet meer elke keer door de site te browsen op zoek naar inspiratie, klik en kook is voldoende!
Reageer
Elke dag wordt er geknutseld aan de website. Er is een nieuw koksmuts-icoontje (krijg je te zien als je de blog-pagina aan je favorieten toevoegt) en nu ook een pagina voor de nieuwste recepten. Klik links op de ster met "nieuw", en je ziet in één oogopslag wat er pas is toegevoegd. Je hoeft niet meer elke keer door de site te browsen op zoek naar inspiratie, klik en kook is voldoende!
Reageer
maandag, januari 17, 2005
STAM-VROUWEN
De meerderheid van de wereldbevolking bestaat uit vrouwen. In Bangladesh (en veel andere Moslim landen) weten ze dat echter goed te verbergen. Als je een schatting zou moeten maken van het percentage vrouwen onder de bevolking op basis van diegenen die je op straat ziet, kom je niet veel hoger dan 10%. Overal hangen, staan en lopen mannen. Met name in de landelijke gebieden zie je slechts zelden vrouwen.
Het is een verademing te zien dat dat op Moheshkali Island anders is. Vlakbij de Boeddha tempel worden verschillende dingen verkocht: zelfgeweven stoffen, goud en zilver. De stoffen worden geweven en aan de man gebracht door vrouwen.. De juweliers zijn allemaal mannen, maar er is ook een geldschieter in hun midden, in dit geval een “schietster”: het mooiste pandje, waar de juweliers hun spullen moeten belenen, wordt gerund door een vrouw.
Volgens onze gids komt dat, omdat de vrouwen lid zijn van de Rakhinee stam. De vrouwen uit deze stammen zijn actief en zien er “strijdlustig”uit, velen van hen lopen met beschilderde gezichten op straat. Een goed voorbeeld voor de rest van de bevolking.
Reageer
De meerderheid van de wereldbevolking bestaat uit vrouwen. In Bangladesh (en veel andere Moslim landen) weten ze dat echter goed te verbergen. Als je een schatting zou moeten maken van het percentage vrouwen onder de bevolking op basis van diegenen die je op straat ziet, kom je niet veel hoger dan 10%. Overal hangen, staan en lopen mannen. Met name in de landelijke gebieden zie je slechts zelden vrouwen.
Het is een verademing te zien dat dat op Moheshkali Island anders is. Vlakbij de Boeddha tempel worden verschillende dingen verkocht: zelfgeweven stoffen, goud en zilver. De stoffen worden geweven en aan de man gebracht door vrouwen.. De juweliers zijn allemaal mannen, maar er is ook een geldschieter in hun midden, in dit geval een “schietster”: het mooiste pandje, waar de juweliers hun spullen moeten belenen, wordt gerund door een vrouw.
Volgens onze gids komt dat, omdat de vrouwen lid zijn van de Rakhinee stam. De vrouwen uit deze stammen zijn actief en zien er “strijdlustig”uit, velen van hen lopen met beschilderde gezichten op straat. Een goed voorbeeld voor de rest van de bevolking.
Reageer
zondag, januari 16, 2005
DE GESCHIEDENIS VAN BUDDHA
Het eiland Moheshkali is zo bezienswaardig omdat er twee religieuze overblijfselen zijn. Een is een Hindu monument, gewijd aan Adinath, het andere is een Boeddhistische temple, geleid door monniken uit het naburige Myanmar.
In de Boeddhistische temple staat de gebruikelijke dikke gouden Boeddha en daaromheen hangen schilderijen die elkaar schijnbaar in tijd opvolgen. Ik moet mijn onwetendheid bekennen – ik heb vast een keer het verhaal van Boeddha gehoord maar blijkbaar was mijn interesse niet zo groot dat ik er ook maar iets van kan reproduceren. Ik vraag het aan de gids, maar voordat deze kan antwoorden vertelt Vincent al de geschiedenis van Boeddha, over de koningszoon Siddharta Gautama die van zijn vader geen dode, zieke en oude mensen mocht zien omdat een profetie hem de toekomst van zijn zoon had getoond, een andere toekomst dan de koning in gedachten had.
Buddha blijkt een soort Orientaalse Doornroosje. Vincent kende alle details, de voordelen van een internationale scholing werden duidelijk. En zijn moeder schaamde zich een beetje over haar domheid, maar was trots op haar zoon.
Reageer
Het eiland Moheshkali is zo bezienswaardig omdat er twee religieuze overblijfselen zijn. Een is een Hindu monument, gewijd aan Adinath, het andere is een Boeddhistische temple, geleid door monniken uit het naburige Myanmar.
In de Boeddhistische temple staat de gebruikelijke dikke gouden Boeddha en daaromheen hangen schilderijen die elkaar schijnbaar in tijd opvolgen. Ik moet mijn onwetendheid bekennen – ik heb vast een keer het verhaal van Boeddha gehoord maar blijkbaar was mijn interesse niet zo groot dat ik er ook maar iets van kan reproduceren. Ik vraag het aan de gids, maar voordat deze kan antwoorden vertelt Vincent al de geschiedenis van Boeddha, over de koningszoon Siddharta Gautama die van zijn vader geen dode, zieke en oude mensen mocht zien omdat een profetie hem de toekomst van zijn zoon had getoond, een andere toekomst dan de koning in gedachten had.
Buddha blijkt een soort Orientaalse Doornroosje. Vincent kende alle details, de voordelen van een internationale scholing werden duidelijk. En zijn moeder schaamde zich een beetje over haar domheid, maar was trots op haar zoon.
Reageer
zaterdag, januari 15, 2005
CYCLOON
Het eerste dat we zagen toen we aankwamen op Moheshkali Island, was een raar vierkant betonnen gebouw. Navraag leerde dat dit een cycloon schuilplaats was. Blijkbaar is de kust van Bagladesh een frequent doel van dit soort stormen. De meest verwoestende had plaatsgevonden in april 1991. Omdat ik me deze ramp niet eens meer kon herinneren, deed ik onderzoek op het internet. Er waren meer dan 130,000 mensen omgekomen, niet eens zoveel minder dan bij de recente tsunami. 1 op elke 3 inwoners van Moheshkali had er het leven bij gelaten. Alleen diegenen die op tijd de cycloon schuilplaats bereikten, waren zeker er levend doorheen te komen.
Is het niet raar dat ik zo'n ramp na 14 jaar vergeten kunnen zijn? Zouden we de recente tsunami over 14 jaar ook vergeten zijn? De herinnering weggespoeld door andere rampen?
Het eiland is nu behoorlijk beschermd. Tijdens de cycloon van 1997 werden slechts een paar mensen gedood, wel liepen nagenoeg alle huizen schade op. Wij kunnen echter alleen maar raden wat er zou zijn gebeurd als deze cycloon had toegeslagen op een ander tijdstip, deze storm kwam namelijk tijdens laag tij.
Op Moheshkali eiland herinnert bijna niets meer aan deze ramp. Alleen de cycloon schuilplaats op de kop van het eiland.
Reageer
Het eerste dat we zagen toen we aankwamen op Moheshkali Island, was een raar vierkant betonnen gebouw. Navraag leerde dat dit een cycloon schuilplaats was. Blijkbaar is de kust van Bagladesh een frequent doel van dit soort stormen. De meest verwoestende had plaatsgevonden in april 1991. Omdat ik me deze ramp niet eens meer kon herinneren, deed ik onderzoek op het internet. Er waren meer dan 130,000 mensen omgekomen, niet eens zoveel minder dan bij de recente tsunami. 1 op elke 3 inwoners van Moheshkali had er het leven bij gelaten. Alleen diegenen die op tijd de cycloon schuilplaats bereikten, waren zeker er levend doorheen te komen.
Is het niet raar dat ik zo'n ramp na 14 jaar vergeten kunnen zijn? Zouden we de recente tsunami over 14 jaar ook vergeten zijn? De herinnering weggespoeld door andere rampen?
Het eiland is nu behoorlijk beschermd. Tijdens de cycloon van 1997 werden slechts een paar mensen gedood, wel liepen nagenoeg alle huizen schade op. Wij kunnen echter alleen maar raden wat er zou zijn gebeurd als deze cycloon had toegeslagen op een ander tijdstip, deze storm kwam namelijk tijdens laag tij.
Op Moheshkali eiland herinnert bijna niets meer aan deze ramp. Alleen de cycloon schuilplaats op de kop van het eiland.
Reageer
donderdag, januari 13, 2005
DERTIEN
Jongens van dertien, niet zo gelukkig
Jongens van dertien, er net tussenin
Te groot voor de treintjes, te klein voor de meisjes....
(Vrij gepikt van Paul van Vliet)
Vincent is gisteren dertien geworden, jawel! En het lijkt nog gisteren dat hij geboren werd. Weer herinner ik me, hoeveel geluk we hadden dat het goed afliep. En zie nu wat een boom daar staat.
Vincents eigen bijdrage:
“Mam, schiet op, doe normaal.”
Reageer
Jongens van dertien, niet zo gelukkig
Jongens van dertien, er net tussenin
Te groot voor de treintjes, te klein voor de meisjes....
(Vrij gepikt van Paul van Vliet)
Vincent is gisteren dertien geworden, jawel! En het lijkt nog gisteren dat hij geboren werd. Weer herinner ik me, hoeveel geluk we hadden dat het goed afliep. En zie nu wat een boom daar staat.
Vincents eigen bijdrage:
“Mam, schiet op, doe normaal.”
Reageer
WORLDCOOKIES
Drie weken geleden hadden wij een "powershot" op het electriciteitsnet en daar werd onze apparatuur niet vrolijk van. Een aantal dingen gaven de geest. Kun je je voorstellen, midden in de kerstvakantie, geen computer en playstation? Gisteren was de computer weer gemaakt, dus hopelijk verschijnt het Recept van de Week vanaf nu weer een beetje op tijd.
In het Recept van de Week deze week caramel shortbread. Dat waren echte wereldkoekjes. Ze waren gewoon te lekker. Ik had er zo'n veertig gemaakt, en aan het eind van de werkdag konden Teb en ik er nog anderhalf elk van de bodem van de koektrommel afkrabben.
Desgevraagd gaven de kinderen toe er elk twee (Vincent en Victor) respectievelijk één (Elodie en Anna) te hebben gegeten. Dit getal was echter volgens mij slechts een afspiegeling van hun capaciteit tot liegen. Of het moest zijn dat het personeel erg hongerig was. Dat kan natuurlijk zo maar. Hoe dan ook, volgende keer verstop ik ze totdat Teb en ik onze ratio verorberd hebben.
Reageer
Drie weken geleden hadden wij een "powershot" op het electriciteitsnet en daar werd onze apparatuur niet vrolijk van. Een aantal dingen gaven de geest. Kun je je voorstellen, midden in de kerstvakantie, geen computer en playstation? Gisteren was de computer weer gemaakt, dus hopelijk verschijnt het Recept van de Week vanaf nu weer een beetje op tijd.
In het Recept van de Week deze week caramel shortbread. Dat waren echte wereldkoekjes. Ze waren gewoon te lekker. Ik had er zo'n veertig gemaakt, en aan het eind van de werkdag konden Teb en ik er nog anderhalf elk van de bodem van de koektrommel afkrabben.
Desgevraagd gaven de kinderen toe er elk twee (Vincent en Victor) respectievelijk één (Elodie en Anna) te hebben gegeten. Dit getal was echter volgens mij slechts een afspiegeling van hun capaciteit tot liegen. Of het moest zijn dat het personeel erg hongerig was. Dat kan natuurlijk zo maar. Hoe dan ook, volgende keer verstop ik ze totdat Teb en ik onze ratio verorberd hebben.
Reageer
woensdag, januari 12, 2005
MOHESHKALI EILAND
Na de “natte” lunch spoeden we ons naar de haven, om een boot naar Moheshkali Eiland te pakken. De haven is net zo vol met allerlei soorten boten als de straten vol zijn met auto’s, fietsen en wandelaars. Hier zijn gelukkig echter geen dieren; van de vissen hebben we weinig last. De speedboot zwenkt scherp naar links en rechts om materiaal en zo laat mogelijk te ontwijken.
Moheshkali Eiland is een klein eiland, voornamelijk bewoond door vissers en hun familie. Ze zijn arm en hebben grote gezinnen; 6 kinderen is niet ongewoon.
We doen een kwartier over het tochtje. Als we van de boot stappen staat ons al een eindeloze rij riksja’s op te wachten. Het lukt ons er drie uit te zoeken voordat ze elkaar om zeep geholpen hebben. Het is alsof je een muis in een rivier vol hongerige krokodillen gooit.
We gaan over een lange brug en een kade om het eiland te bereiken. Op de kade leggen de vissers hun netten gewoon op de stenen te drogen, en wij fietsen daar overheen. Links en rechts liggen prachtige houten schepen; je waant je niet alleen heel ver weg, maar ook nog in de 19e eeuw.
Reageer
Na de “natte” lunch spoeden we ons naar de haven, om een boot naar Moheshkali Eiland te pakken. De haven is net zo vol met allerlei soorten boten als de straten vol zijn met auto’s, fietsen en wandelaars. Hier zijn gelukkig echter geen dieren; van de vissen hebben we weinig last. De speedboot zwenkt scherp naar links en rechts om materiaal en zo laat mogelijk te ontwijken.
Moheshkali Eiland is een klein eiland, voornamelijk bewoond door vissers en hun familie. Ze zijn arm en hebben grote gezinnen; 6 kinderen is niet ongewoon.
We doen een kwartier over het tochtje. Als we van de boot stappen staat ons al een eindeloze rij riksja’s op te wachten. Het lukt ons er drie uit te zoeken voordat ze elkaar om zeep geholpen hebben. Het is alsof je een muis in een rivier vol hongerige krokodillen gooit.
We gaan over een lange brug en een kade om het eiland te bereiken. Op de kade leggen de vissers hun netten gewoon op de stenen te drogen, en wij fietsen daar overheen. Links en rechts liggen prachtige houten schepen; je waant je niet alleen heel ver weg, maar ook nog in de 19e eeuw.
Reageer
dinsdag, januari 11, 2005
DUTCHBLOGGIES
Het kan nog een paar dagen (tot 15 januari), nomineren voor Dutchbloggies. Je hoeft maar een hokje aan te vinken!
Reageer
Het kan nog een paar dagen (tot 15 januari), nomineren voor Dutchbloggies. Je hoeft maar een hokje aan te vinken!
Reageer
ONDER DE DOUCHE
De weg van Chittagong naar Cox’s Bazar is prachtig, mijn medereizigers komen dan ook ogen tekort. De weg is echter ook bochtig, vol met kuilen en nog voller met medepassagiers. De chauffeur schept er een boosaardig genoegen in om overal scherp omheen te draaien en voor ieder ding, mens of dier te toeteren. Omdat ik uitsluitend bezig ben met het rechthouden van Anna en toch niet naar buiten kan kijken houd ik mij wetenschappelijk bezig, met het berekenen van de toetersnelheid. Eenmaal toeteren per 11 seconden (μ = 11 ± 1 seconde).
Aangekomen in Cox’s Bazar hebben wij slechts een uur voor de lunch, daarna moeten wij verder om de boot te halen naar Moheshkali Island. Helaas is er voor een arme moeder geen keus, de kleren moeten uitgewassen. Pluspunt is de aanwezigheid van een emmer in de hotelkamer; minpunt dat hij niet onder de kraan past. Ik heb maar één keus: onder de douche met mezelf, de stinkende kleren, het waspoeder en de emmer. Zo komt het dat ik onder het klaterende water sta te dromen van een heerlijke lunch en me afvraag wanneer die rustige vakantie nu eens gaat beginnen.
Reageer
De weg van Chittagong naar Cox’s Bazar is prachtig, mijn medereizigers komen dan ook ogen tekort. De weg is echter ook bochtig, vol met kuilen en nog voller met medepassagiers. De chauffeur schept er een boosaardig genoegen in om overal scherp omheen te draaien en voor ieder ding, mens of dier te toeteren. Omdat ik uitsluitend bezig ben met het rechthouden van Anna en toch niet naar buiten kan kijken houd ik mij wetenschappelijk bezig, met het berekenen van de toetersnelheid. Eenmaal toeteren per 11 seconden (μ = 11 ± 1 seconde).
Aangekomen in Cox’s Bazar hebben wij slechts een uur voor de lunch, daarna moeten wij verder om de boot te halen naar Moheshkali Island. Helaas is er voor een arme moeder geen keus, de kleren moeten uitgewassen. Pluspunt is de aanwezigheid van een emmer in de hotelkamer; minpunt dat hij niet onder de kraan past. Ik heb maar één keus: onder de douche met mezelf, de stinkende kleren, het waspoeder en de emmer. Zo komt het dat ik onder het klaterende water sta te dromen van een heerlijke lunch en me afvraag wanneer die rustige vakantie nu eens gaat beginnen.
Reageer
maandag, januari 10, 2005
ONBEDEKT
Wij reizen altijd licht. Het is een sport, ervoor te zorgen dat geen enkel stuk baggage ongebruikt naar huis terugkeert. Daardoor kan het soms gebeuren, dat wij gehuld zijn in kleren waar je soep van kunt koken. De vakantie wordt daar niet minder leuk van.
Met een klein kindje als reisgenoot moet je de lat wat minder hoog leggen. Kleine kinderen worden vies, ze kruipen op de grond, poepen, plassen, gooien met eten en knoeien met water. En ze kunnen enorm overgeven.
In het hotel in Chittagong was niet veel eten voorhanden. Voor het diner kregen we een prachtige geïllustreerde gelamineerde menukaart onder onze neuzen geschoven. Westerse, Bangladeshi en Chinese gerechten. Nadat wij echter verschillende malen zonder succes gerechten hadden besteld, besloten we te vragen wat er wel voorhanden was. Drie Chinese gerechten en een aantal soepen. We bestelden alle aanwezige gerechten tegelijk. Voor de broodnodige variatie.
Bij het dessert aangekomen bleek de situatie nog armetieriger – dat was er helemaal niet. De hotelmanager bleek echter van goede wil en na vijftien minuten werden we op de kamer opgebeld, of we misschien rijstpudding wilden.
Ja hoor, vonden wij, laat maar doorkomen. Elodie en Anna lagen helaas inmiddels al op bed. De volgende ochtend zagen zij de twee overgebleven toetjes staan, vielen vol smaak aan en aten de bakjes tot op de bodem leeg. Dat hadden ze beter niet kunnen doen.
Toen we goed en wel een half uur op weg waren, gooide Anna het toetje eruit, vermengd met de twee hardgekookte eieren die ze ook nog had weten te verorberen. Ook Elodie kon het niet binnenhouden maar had de tegenwoordigheid van geest om de emmer te grijpen die de gids voor dat doel (neem ik aan) in de auto had staan. Anna was niet zo wijs. Tijdens de drie uur durende reis van Chittagong naar Cox’s Bazar wist ze vier outfitjes van zichzelf en drie van mij onder te kotsen. Daar helpt geen uitgebreide bagage tegen. Van de zes pakjes die ik voor haar had ingepakt was er nu nog een over. Gelukkig was er ook wasmiddel in de tas. Van het prachtige uitzicht onderweg heb ik niet echt genoten.
Het omkleden van Anna was niet zo’n probleem. Mijzelf omkleden was wat moeilijker. Overal, werkelijk overal, lopen Bangladeshi. Ik weet zeker dat er minstens twee rondlopen die ernstige wraak van Allah vrezen, omdat ze een blik hebben geworpen op het onbedekte vlees van een witte vrouw.
Reageer
Wij reizen altijd licht. Het is een sport, ervoor te zorgen dat geen enkel stuk baggage ongebruikt naar huis terugkeert. Daardoor kan het soms gebeuren, dat wij gehuld zijn in kleren waar je soep van kunt koken. De vakantie wordt daar niet minder leuk van.
Met een klein kindje als reisgenoot moet je de lat wat minder hoog leggen. Kleine kinderen worden vies, ze kruipen op de grond, poepen, plassen, gooien met eten en knoeien met water. En ze kunnen enorm overgeven.
In het hotel in Chittagong was niet veel eten voorhanden. Voor het diner kregen we een prachtige geïllustreerde gelamineerde menukaart onder onze neuzen geschoven. Westerse, Bangladeshi en Chinese gerechten. Nadat wij echter verschillende malen zonder succes gerechten hadden besteld, besloten we te vragen wat er wel voorhanden was. Drie Chinese gerechten en een aantal soepen. We bestelden alle aanwezige gerechten tegelijk. Voor de broodnodige variatie.
Bij het dessert aangekomen bleek de situatie nog armetieriger – dat was er helemaal niet. De hotelmanager bleek echter van goede wil en na vijftien minuten werden we op de kamer opgebeld, of we misschien rijstpudding wilden.
Ja hoor, vonden wij, laat maar doorkomen. Elodie en Anna lagen helaas inmiddels al op bed. De volgende ochtend zagen zij de twee overgebleven toetjes staan, vielen vol smaak aan en aten de bakjes tot op de bodem leeg. Dat hadden ze beter niet kunnen doen.
Toen we goed en wel een half uur op weg waren, gooide Anna het toetje eruit, vermengd met de twee hardgekookte eieren die ze ook nog had weten te verorberen. Ook Elodie kon het niet binnenhouden maar had de tegenwoordigheid van geest om de emmer te grijpen die de gids voor dat doel (neem ik aan) in de auto had staan. Anna was niet zo wijs. Tijdens de drie uur durende reis van Chittagong naar Cox’s Bazar wist ze vier outfitjes van zichzelf en drie van mij onder te kotsen. Daar helpt geen uitgebreide bagage tegen. Van de zes pakjes die ik voor haar had ingepakt was er nu nog een over. Gelukkig was er ook wasmiddel in de tas. Van het prachtige uitzicht onderweg heb ik niet echt genoten.
Het omkleden van Anna was niet zo’n probleem. Mijzelf omkleden was wat moeilijker. Overal, werkelijk overal, lopen Bangladeshi. Ik weet zeker dat er minstens twee rondlopen die ernstige wraak van Allah vrezen, omdat ze een blik hebben geworpen op het onbedekte vlees van een witte vrouw.
Reageer
zondag, januari 09, 2005
VERTREK
We konden kiezen, trein vanaf het station in de oude stad of vanaf het vliegveld. De vertrektijd vanaf het vliegveld was een half uur later dan vanaf de oude stad, ondanks dat dit station verder weg ligt van de beoogde bestemming. Zuidoost-Aziatische logica. Die logica strekt zich ook uit tot de tijdsrekening, zo zouden we al spoedig ervaren.
Niet dat we ons verveelden, en onze medereizigers nog minder. Al snel had zich een kring van drie lijven dik om ons heen gevormd; honderden starende bruine ogen allemaal op ons gericht.
“What your name?”
“What country?”
Na de honderdvijftigste keer begon ik antwoorden te geven als:
“Sinterklaas met de lange baard” en
“Zanzibar.”
Het mocht de pret niet drukken. De nieuwsgierige omstanders knikten en glimlachten net zo hard op het antwoord “Antarctica” als op “The Netherlands” en ook “Julia Roberts” was voor hun geen twijfelgeval.
Elodie had geluk; waar haar lange blonde haar meestal het toppunt van attractie is, viel zij nu in het niet bij kleine Anna. Gelukkig is Anna nog onbedorven en zij lachte en zwaaide dan ook enthousiast naar al die mensen. Wij zijn wat meer bedorven en waren dankbaar dat wij later in de trein een van de buitenwereld afgesloten coupé hadden. Vanachter het treinraampje kon slechts een beperkt aantal Bangladeshi naar ons kijken.
De uitdrukking “Zeg, heb ik wat van je aan” schoot meer dan eens in mijn gedachten. Gezien de verschillende kleedgewoontes was dat echter zeer onwaarschijnlijk.
De geschatte reisduur was 5 tot 6 uur, dus in het ongunstigste geval, zo dachten wij, aangezien de vertrektijd van de trein 7.40 was, zouden wij om 13.40 in Chittagong zijn, en ampel tijd hebben om een of twee bezienswaardigheden te gaan bezien. Zo had onze gids dat ook voorgesteld.
Toen er om 8.15 al een aantal treinen waren gestopt die volgens goedwillende medereizigers overal heengingen maar niet naar Chittagong, werden wij een beetje zenuwachtig. Mogelijk hadden we het niet goed begrepen? De stationschef gromde desgewenst:
“Maybe after one hour.”
Inderdaad, maybe. Drie uur later maar liefst zagen wij en vele anderen met ons het perron langzaam achter ons wegschuiven. Ook de geschatte reisduur was een duidelijk geval van maybe, we kwamen om zeven uur ‘s avonds aan. De bezienswaardigheden van Chittagong, zo die nog open waren voor bezichtiging, werden door ons niet meer bezocht. Wij kwamen niet meer verder dan eettafel en bed.
Reageer
We konden kiezen, trein vanaf het station in de oude stad of vanaf het vliegveld. De vertrektijd vanaf het vliegveld was een half uur later dan vanaf de oude stad, ondanks dat dit station verder weg ligt van de beoogde bestemming. Zuidoost-Aziatische logica. Die logica strekt zich ook uit tot de tijdsrekening, zo zouden we al spoedig ervaren.
Niet dat we ons verveelden, en onze medereizigers nog minder. Al snel had zich een kring van drie lijven dik om ons heen gevormd; honderden starende bruine ogen allemaal op ons gericht.
“What your name?”
“What country?”
Na de honderdvijftigste keer begon ik antwoorden te geven als:
“Sinterklaas met de lange baard” en
“Zanzibar.”
Het mocht de pret niet drukken. De nieuwsgierige omstanders knikten en glimlachten net zo hard op het antwoord “Antarctica” als op “The Netherlands” en ook “Julia Roberts” was voor hun geen twijfelgeval.
Elodie had geluk; waar haar lange blonde haar meestal het toppunt van attractie is, viel zij nu in het niet bij kleine Anna. Gelukkig is Anna nog onbedorven en zij lachte en zwaaide dan ook enthousiast naar al die mensen. Wij zijn wat meer bedorven en waren dankbaar dat wij later in de trein een van de buitenwereld afgesloten coupé hadden. Vanachter het treinraampje kon slechts een beperkt aantal Bangladeshi naar ons kijken.
De uitdrukking “Zeg, heb ik wat van je aan” schoot meer dan eens in mijn gedachten. Gezien de verschillende kleedgewoontes was dat echter zeer onwaarschijnlijk.
De geschatte reisduur was 5 tot 6 uur, dus in het ongunstigste geval, zo dachten wij, aangezien de vertrektijd van de trein 7.40 was, zouden wij om 13.40 in Chittagong zijn, en ampel tijd hebben om een of twee bezienswaardigheden te gaan bezien. Zo had onze gids dat ook voorgesteld.
Toen er om 8.15 al een aantal treinen waren gestopt die volgens goedwillende medereizigers overal heengingen maar niet naar Chittagong, werden wij een beetje zenuwachtig. Mogelijk hadden we het niet goed begrepen? De stationschef gromde desgewenst:
“Maybe after one hour.”
Inderdaad, maybe. Drie uur later maar liefst zagen wij en vele anderen met ons het perron langzaam achter ons wegschuiven. Ook de geschatte reisduur was een duidelijk geval van maybe, we kwamen om zeven uur ‘s avonds aan. De bezienswaardigheden van Chittagong, zo die nog open waren voor bezichtiging, werden door ons niet meer bezocht. Wij kwamen niet meer verder dan eettafel en bed.
Reageer
zaterdag, januari 08, 2005
TERUG IN DHAKA
Wij zijn weer terug van vakantie. Nou ja, wat heet vakantie, als je bijna elke dag om 6.30 moet opstaan? Ik heb weer 5 dagen nodig om bij te komen!
Maar even serieus, het was heerlijk. Zalig weer, eindeloze indrukken opgedaan, gevaren, vis gegeten, garnalen en zelfs kreeft, 10 kilometer strand helemaal alleen voor ons, een fantastische gids helemaal voor ons alleen, en nog meer, teveel om op te noemen. Vanavond zal ik proberen wat foto's te verwerken en vanaf morgen komt het vervolgverhaal over onze vakantie in Bangladesh!
Reageer
Wij zijn weer terug van vakantie. Nou ja, wat heet vakantie, als je bijna elke dag om 6.30 moet opstaan? Ik heb weer 5 dagen nodig om bij te komen!
Maar even serieus, het was heerlijk. Zalig weer, eindeloze indrukken opgedaan, gevaren, vis gegeten, garnalen en zelfs kreeft, 10 kilometer strand helemaal alleen voor ons, een fantastische gids helemaal voor ons alleen, en nog meer, teveel om op te noemen. Vanavond zal ik proberen wat foto's te verwerken en vanaf morgen komt het vervolgverhaal over onze vakantie in Bangladesh!
Reageer
zondag, januari 02, 2005
ZON, ZEE EN PALMEN
Wat is het beste dat je kunt doen om het nieuwe jaar goed te beginnen? Juist, op vakantie gaan. En dat is wat wij doen. We vertrekken op 2 januari en zijn terug op 7 januari. Naar het zuiden van Bangladesh: Chittagong, Cox's Bazar, Moheskali Island en St Martin's Island. Veel zon, zee en palmen. Stranden met nagenoeg geen toeristen. Snorkelen en een zeeschildpadden kolonie. Ongetwijfeld niet heel luxe maar wel heel relaxed. En vooral geen computer, internet, radio of televisie. Wij lijden daar slechts onder de geluidsoverlast van onze eigen schatjes.
Aanstaande vrijdag zijn we weer terug, om jullie mee te laten genieten.
Reageer
Wat is het beste dat je kunt doen om het nieuwe jaar goed te beginnen? Juist, op vakantie gaan. En dat is wat wij doen. We vertrekken op 2 januari en zijn terug op 7 januari. Naar het zuiden van Bangladesh: Chittagong, Cox's Bazar, Moheskali Island en St Martin's Island. Veel zon, zee en palmen. Stranden met nagenoeg geen toeristen. Snorkelen en een zeeschildpadden kolonie. Ongetwijfeld niet heel luxe maar wel heel relaxed. En vooral geen computer, internet, radio of televisie. Wij lijden daar slechts onder de geluidsoverlast van onze eigen schatjes.
Aanstaande vrijdag zijn we weer terug, om jullie mee te laten genieten.
Reageer
zaterdag, januari 01, 2005
GELUKKIG NIEUWJAAR
Alweer een jaar om. De cliché is helaas waar (zoals de meeste cliché’s), dat elk jaar sneller gaat. Was het niet vorige week, dat we het millennium vierden?
De wereld was in beroering. Een tsunami, aardbevingen, overstromingen, een overijverige Amerikaanse president en niet te vergeten de spanningen in ons eigen kikkerlandje.
In ons privéleven was het redelijk rustig, daarentegen. Ik realiseer me dat niet iedereen dat rustig zou noemen, een verhuizing van Oezbekistan naar Bangladesh, een nieuwe school, nieuwe baan en nieuw huis. Maar echt, het ging geruisloos. We zijn alweer helemaal op onze plek, wat natuurlijk makkelijk is als je je “thuis” overal mee naar toeneemt. "Wherever I lay my hat, that’s my home", bij ons is dat "Wherever I have my family, that’s my home!"
In mijn nieuwe rol van assistant manager rest mij alleen nog te zeggen:
“Bedankt alle familieleden en vrienden voor jullie inzet. Dankzij jullie is het een fantastisch jaar geworden!”
En natuurlijk wens ik alle lezers liefde, warmte, geluk, vriendschap en rust en al het andere waar een mens blij van kan worden.
Reageer
Alweer een jaar om. De cliché is helaas waar (zoals de meeste cliché’s), dat elk jaar sneller gaat. Was het niet vorige week, dat we het millennium vierden?
De wereld was in beroering. Een tsunami, aardbevingen, overstromingen, een overijverige Amerikaanse president en niet te vergeten de spanningen in ons eigen kikkerlandje.
In ons privéleven was het redelijk rustig, daarentegen. Ik realiseer me dat niet iedereen dat rustig zou noemen, een verhuizing van Oezbekistan naar Bangladesh, een nieuwe school, nieuwe baan en nieuw huis. Maar echt, het ging geruisloos. We zijn alweer helemaal op onze plek, wat natuurlijk makkelijk is als je je “thuis” overal mee naar toeneemt. "Wherever I lay my hat, that’s my home", bij ons is dat "Wherever I have my family, that’s my home!"
In mijn nieuwe rol van assistant manager rest mij alleen nog te zeggen:
“Bedankt alle familieleden en vrienden voor jullie inzet. Dankzij jullie is het een fantastisch jaar geworden!”
En natuurlijk wens ik alle lezers liefde, warmte, geluk, vriendschap en rust en al het andere waar een mens blij van kan worden.
Reageer
