donderdag, maart 24, 2005
THAILAND
Zelfs Anna weet het:
"Waar gaan we naar toe Anna?"
"Taiiiilannnd."
Natuurlijk kon wat haar betreft Thailand om de hoek van haar slaapkamerdeur liggen. Maar ze heeft er zin in, en de rest van de familie ook. Zes dagen Chiang Mai, vier dagen Bangkok. Olifanten, wild water rafting en winkelen. En Thais eten natuurlijk. Nee niet taais eten hoop ik.
Als er internet connectie is in het hotel, zal ik jullie updaten. Anders, tot over tien dagen. Geniet van de regen en de wind.
XXX
Herma en fam
Reageer
Zelfs Anna weet het:
"Waar gaan we naar toe Anna?"
"Taiiiilannnd."
Natuurlijk kon wat haar betreft Thailand om de hoek van haar slaapkamerdeur liggen. Maar ze heeft er zin in, en de rest van de familie ook. Zes dagen Chiang Mai, vier dagen Bangkok. Olifanten, wild water rafting en winkelen. En Thais eten natuurlijk. Nee niet taais eten hoop ik.
Als er internet connectie is in het hotel, zal ik jullie updaten. Anders, tot over tien dagen. Geniet van de regen en de wind.
XXX
Herma en fam
Reageer
woensdag, maart 23, 2005
STRAATKINDEREN FESTIVAL
In Nederland denk je dan aan zo’n feest, waarbij alle buurkinderen zaklopen en snoephappen, vrolijke ballonnen en toeters overall. Zo verschillend was het in Dhaka niet, het festival in een van de expat clubs. Veel ballonnen, muziek en snoep. Alleen waren het hier arme kinderen. In Dhaka “wonen” ongeveer een miljoen straatkinderen. Vierhonderdvijftig kinderen mochten meedoen. Ze kregen allemaal shirts en petten, eten en drinken. En ze mochten zwemmen. Wat een feest!
450 van de miljoen, een dag van de 365, een druppel op de gloeiende plaat. Maar ze hebben ervan genoten!
Reageer
In Nederland denk je dan aan zo’n feest, waarbij alle buurkinderen zaklopen en snoephappen, vrolijke ballonnen en toeters overall. Zo verschillend was het in Dhaka niet, het festival in een van de expat clubs. Veel ballonnen, muziek en snoep. Alleen waren het hier arme kinderen. In Dhaka “wonen” ongeveer een miljoen straatkinderen. Vierhonderdvijftig kinderen mochten meedoen. Ze kregen allemaal shirts en petten, eten en drinken. En ze mochten zwemmen. Wat een feest!
450 van de miljoen, een dag van de 365, een druppel op de gloeiende plaat. Maar ze hebben ervan genoten!
Reageer
dinsdag, maart 22, 2005
DONOREN KUNNEN WEL OPKRASSEN
Volgens de Minister van Financiën kunnen donoren opkrassen als ze zich niet aan de politiek van Bangladesh aanpassen, aldus een artikel in de Daily Star. Op zich niet zo’n vreemde verklaring. Ware het niet dat het ging om een bepaalde vorm van politiek. Het komt namelijk vrijwel dagelijks voor, dat burgers “in crossfires and encounters” worden doodgeschoten. Zonder enig vorm van proces, zelfs zonder de zekerheid dat deze mensen ergens bij betrokken waren. Ze kunnen immers toch niet meer protesteren.
Maar we hoeven niet bezorgd te zijn, aldus de minister:
“Only killers are taken to encounters. If the killings of those killers are not human rights violation, what is? We are not framing the law.”
Gelukkig maar. Hoewel, het lijkt eerder alsof die wet hier een volstrekt nutteloos instrument is. Donoren mogen echter geen commentaar geven, alleen geld.
Reageer
Volgens de Minister van Financiën kunnen donoren opkrassen als ze zich niet aan de politiek van Bangladesh aanpassen, aldus een artikel in de Daily Star. Op zich niet zo’n vreemde verklaring. Ware het niet dat het ging om een bepaalde vorm van politiek. Het komt namelijk vrijwel dagelijks voor, dat burgers “in crossfires and encounters” worden doodgeschoten. Zonder enig vorm van proces, zelfs zonder de zekerheid dat deze mensen ergens bij betrokken waren. Ze kunnen immers toch niet meer protesteren.
Maar we hoeven niet bezorgd te zijn, aldus de minister:
“Only killers are taken to encounters. If the killings of those killers are not human rights violation, what is? We are not framing the law.”
Gelukkig maar. Hoewel, het lijkt eerder alsof die wet hier een volstrekt nutteloos instrument is. Donoren mogen echter geen commentaar geven, alleen geld.
Reageer
maandag, maart 21, 2005
RECHT VAN LEVEN
Wat is er nu meer van jezelf dan je eigen leven, zou je denken. Niets is minder waar. De wens om daar een einde aan te maken is de inzet van twee discussies die de krantenkoppen wisten te halen, aan twee kanten van de aardbol.
Aan de ene kant breekt Bush zijn Texaanse vakantie af om Terri, een patiente die al 15 jaar in coma ligt en wiens kans nog bij te komen nul komma nul is, van de dood te redden (wat is het toch een goedhartige man; blijkbaar bestaat er een waardeschaal voor verschillende levens) door haar voedings- en watertoevoer weer aan te sluiten; in Nederland moet de "dokter on line" verboden worden omdat mensen daar pijnstillers kunnen kopen waarmee ze zelfmoord kunnen plegen. Misschien kan iemand snel die pijnstillers nog bestellen voordat de website door de Nederlandse politiek wegens onethische commercie verboden wordt en die aan die arme Terri sturen zodat zij van haar langverbeide rust kan genieten. En haar man nog een kans van leven krijgt.
Reageer
Wat is er nu meer van jezelf dan je eigen leven, zou je denken. Niets is minder waar. De wens om daar een einde aan te maken is de inzet van twee discussies die de krantenkoppen wisten te halen, aan twee kanten van de aardbol.
Aan de ene kant breekt Bush zijn Texaanse vakantie af om Terri, een patiente die al 15 jaar in coma ligt en wiens kans nog bij te komen nul komma nul is, van de dood te redden (wat is het toch een goedhartige man; blijkbaar bestaat er een waardeschaal voor verschillende levens) door haar voedings- en watertoevoer weer aan te sluiten; in Nederland moet de "dokter on line" verboden worden omdat mensen daar pijnstillers kunnen kopen waarmee ze zelfmoord kunnen plegen. Misschien kan iemand snel die pijnstillers nog bestellen voordat de website door de Nederlandse politiek wegens onethische commercie verboden wordt en die aan die arme Terri sturen zodat zij van haar langverbeide rust kan genieten. En haar man nog een kans van leven krijgt.
Reageer
zondag, maart 20, 2005
MUGGEN
Onze vriend en loge Edwin had voor ons uit Bangkok een muggendoder meegebracht, een elektrisch geladen racket waarmee je genadeloos muggen uit de lucht kunt smashen. Gisteren bleven de muggen om ons heen zoemen dus ik greep het racket en deed mijn werk. Ze bleven maar komen. De rest van de familie werd erop uitgestuurd om een kiertje in een raam of deur te vinden. De kok Dilip kwam de borden ophalen. Big smile.
"Many mosquito's today, mam!"
Voor de gein begon ik te tellen. Bij driehonderd werd ik wanhopig.
"Er moet ergens een raam openstaan!"
Niemand vond iets. Bij vijfhonderd was ik de instorting nabij.
"Jongens, overal zoeken, er MOET een raam openstaan."
In de keuken. Alle lichten aan. Een raam wagenwijd open. Dilip toonde nog eens zijn brede glimlach.
"Yes mam. I already say. Many mosquito's today!"
Reageer
Onze vriend en loge Edwin had voor ons uit Bangkok een muggendoder meegebracht, een elektrisch geladen racket waarmee je genadeloos muggen uit de lucht kunt smashen. Gisteren bleven de muggen om ons heen zoemen dus ik greep het racket en deed mijn werk. Ze bleven maar komen. De rest van de familie werd erop uitgestuurd om een kiertje in een raam of deur te vinden. De kok Dilip kwam de borden ophalen. Big smile.
"Many mosquito's today, mam!"
Voor de gein begon ik te tellen. Bij driehonderd werd ik wanhopig.
"Er moet ergens een raam openstaan!"
Niemand vond iets. Bij vijfhonderd was ik de instorting nabij.
"Jongens, overal zoeken, er MOET een raam openstaan."
In de keuken. Alle lichten aan. Een raam wagenwijd open. Dilip toonde nog eens zijn brede glimlach.
"Yes mam. I already say. Many mosquito's today!"
Reageer
zaterdag, maart 19, 2005
HOTELLETJE ZOEKEN
Sorry jongens, ik heb even geen tijd om veel te schrijven, want ik moet een hotelletje zoeken in Thailand! We gaan vrijdag al en we hebben nog steeds geen tijd gehad om iets te boeken. Dus, ik ben aan het surfen!
Reageer
Sorry jongens, ik heb even geen tijd om veel te schrijven, want ik moet een hotelletje zoeken in Thailand! We gaan vrijdag al en we hebben nog steeds geen tijd gehad om iets te boeken. Dus, ik ben aan het surfen!
Reageer
vrijdag, maart 18, 2005
OP SCHOOLREIS
Victor ging op schoolreis, met zijn klasgenoten op de rivier voor drie dagen. Enkele weken voor de grote gebeurtenis kwam hij naar huis met een keuzelijst, drie keuzes voor ontbijt, lunch en diner voor drie dagen. Voorwaar geen gemakkelijke opgave, waar wij hem bij assisteerden. Toen hij terugkwam van de reis was onze eerste vraag dan ook, hoe het eten was geweest. Voor het ontbijt drie dagen lang pannenkoeken voor iedereen. Voor lunch en diner drie dagen rijst en vis. Maar hij had het lekker gevonden.
De school had zich de moeite en het papier kunnen besparen. Of zou het in het kader van de opleiding zijn geweest? Beslissingen nemen in het dagelijks leven. Met als belangrijkste boodschap, dat je niet alles kunt beinvloeden. Zeker niet in Bangladesh.
Reageer
Victor ging op schoolreis, met zijn klasgenoten op de rivier voor drie dagen. Enkele weken voor de grote gebeurtenis kwam hij naar huis met een keuzelijst, drie keuzes voor ontbijt, lunch en diner voor drie dagen. Voorwaar geen gemakkelijke opgave, waar wij hem bij assisteerden. Toen hij terugkwam van de reis was onze eerste vraag dan ook, hoe het eten was geweest. Voor het ontbijt drie dagen lang pannenkoeken voor iedereen. Voor lunch en diner drie dagen rijst en vis. Maar hij had het lekker gevonden.
De school had zich de moeite en het papier kunnen besparen. Of zou het in het kader van de opleiding zijn geweest? Beslissingen nemen in het dagelijks leven. Met als belangrijkste boodschap, dat je niet alles kunt beinvloeden. Zeker niet in Bangladesh.
Reageer
donderdag, maart 17, 2005
RECEPT VAN DE WEEK
Het is weer bijna weekend (in Dhaka dan toch) dus deze keer in het
Recept van de Week lekkere zoete kaneelbroodjes.
Reageer
Het is weer bijna weekend (in Dhaka dan toch) dus deze keer in het
Recept van de Week lekkere zoete kaneelbroodjes.
Reageer
woensdag, maart 16, 2005
THE MUSIC IN ME
Vanmorgen werd ik wakker met het liedje "I got the music in me" in mijn hoofd. Toen ik in de auto zat, was ik nog steeds aan het hummen. Na de regel "I know my life is a circle" liet mijn oude geheugen mij in de steek en begon ik te neuriën.
Opeens klonk een glashelder stemmetje vanaf de achterbank:
"I gotta move in a straight line!"
En foutloos in perfect Engels zong ze het liedje woordelijk uit. Elodie, 8 jaar jong. Soms weten je eigen kinderen je nog te verbazen.
Reageer
Vanmorgen werd ik wakker met het liedje "I got the music in me" in mijn hoofd. Toen ik in de auto zat, was ik nog steeds aan het hummen. Na de regel "I know my life is a circle" liet mijn oude geheugen mij in de steek en begon ik te neuriën.
Opeens klonk een glashelder stemmetje vanaf de achterbank:
"I gotta move in a straight line!"
En foutloos in perfect Engels zong ze het liedje woordelijk uit. Elodie, 8 jaar jong. Soms weten je eigen kinderen je nog te verbazen.
Reageer
dinsdag, maart 15, 2005
WEKKER
Ik lig nog maar net in bed als de wekker alweer afgaat. Met een slaapdronken hoofd en een erratische hand voel ik op het nachtkastje op zoek naar de telefoon, om het alarm uit te zetten. Na een halve minuut vind ik hem en 10 seconden later vind ik ook de UIT knop. Helaas gaat het geluid gewoon door. Vogelgekwetter kun je namelijk niet uitzetten.
Reageer
Ik lig nog maar net in bed als de wekker alweer afgaat. Met een slaapdronken hoofd en een erratische hand voel ik op het nachtkastje op zoek naar de telefoon, om het alarm uit te zetten. Na een halve minuut vind ik hem en 10 seconden later vind ik ook de UIT knop. Helaas gaat het geluid gewoon door. Vogelgekwetter kun je namelijk niet uitzetten.
Reageer
maandag, maart 14, 2005
DE BRUID
De bruid was 18 jaar jong en gekleed in een speciale trouw-sari, donkerrood met goud geborduurd. Haar gezicht was met gele pasta ingesmeerd en haar lippen donkerrood geverfd, en zoals ze op haar stoel zat, haar gouden tasje met de sieraden in haar handen geklemd, leek ze nog het meest op een levensgrote porseleinen pop. Ze lachte niet. De hele tijd dat ze op haar pauwentroon zat, glimlachte ze zelfs niet. De troon naast haar werd beklommen door heren van verschillende leeftijd en echtelijke status, zowel als door jongetjes die erop dansten en plagerig aan haar prachtige sluier trokken. Maar het kon haar allemaal niet blij maken. Ze stond tentoongesteld voor een zaal met pakweg honderd stoelen, waar gasten, merendeels vrouwen, plaatsnamen en daar gedurende anderhalf uur slechts keken. Naar haar. Haar echtgenoot in spe liep rond, trots als een pauw op zijn prachtige bruid. Hij name echter geen plaats op de lege troon naast haar.
En toen het kijken lang genoeg geduurd had, werd er gegeten. Het eten echter moest snel gebeuren, want tien minuten later stond de volgende buslading gasten alweer te trappelen achter de stoelen.
Reageer
De bruid was 18 jaar jong en gekleed in een speciale trouw-sari, donkerrood met goud geborduurd. Haar gezicht was met gele pasta ingesmeerd en haar lippen donkerrood geverfd, en zoals ze op haar stoel zat, haar gouden tasje met de sieraden in haar handen geklemd, leek ze nog het meest op een levensgrote porseleinen pop. Ze lachte niet. De hele tijd dat ze op haar pauwentroon zat, glimlachte ze zelfs niet. De troon naast haar werd beklommen door heren van verschillende leeftijd en echtelijke status, zowel als door jongetjes die erop dansten en plagerig aan haar prachtige sluier trokken. Maar het kon haar allemaal niet blij maken. Ze stond tentoongesteld voor een zaal met pakweg honderd stoelen, waar gasten, merendeels vrouwen, plaatsnamen en daar gedurende anderhalf uur slechts keken. Naar haar. Haar echtgenoot in spe liep rond, trots als een pauw op zijn prachtige bruid. Hij name echter geen plaats op de lege troon naast haar.
En toen het kijken lang genoeg geduurd had, werd er gegeten. Het eten echter moest snel gebeuren, want tien minuten later stond de volgende buslading gasten alweer te trappelen achter de stoelen.
Reageer
zondag, maart 13, 2005
MOTORKAP
Iedere morgen schrik ik me weer een hoedje. Als ik door het raam kijk, zie ik de motorkap van de auto openstaan en de chauffeur kijkt achterdochtig naar binnen. Mijn hart slaat een slag over. Is er weer een probleem? Doet-ie het weer niet? Moeten we vliegensvlug in taxi of riksja? Ik wen er nooit aan, maar dit is standaard procedure. De chauffeur moet elke ochtend olie en water checken. Voor je-kan-niet-weten. Ondanks dat we hooguit 20 kilometer per dag rijden.
Reageer
Iedere morgen schrik ik me weer een hoedje. Als ik door het raam kijk, zie ik de motorkap van de auto openstaan en de chauffeur kijkt achterdochtig naar binnen. Mijn hart slaat een slag over. Is er weer een probleem? Doet-ie het weer niet? Moeten we vliegensvlug in taxi of riksja? Ik wen er nooit aan, maar dit is standaard procedure. De chauffeur moet elke ochtend olie en water checken. Voor je-kan-niet-weten. Ondanks dat we hooguit 20 kilometer per dag rijden.
Reageer
zaterdag, maart 12, 2005
RECEPT VAN DE WEEK
Deze week een lekker zoet snoepje voor lange koude winteravonden, bij een glaasje gluhwein. Wordt het al warmer bij jullie? Hier stijgt de temperatuur behoorlijk. De mussen vallen regelmatig van het dak, als ze tenminste klaar zijn met luidruchtig zingen en zich voortplanten. Dat is dan ook een vermoeiende bezigheid. Geniet van de caramels maar denk om je tanden.
Reageer
Deze week een lekker zoet snoepje voor lange koude winteravonden, bij een glaasje gluhwein. Wordt het al warmer bij jullie? Hier stijgt de temperatuur behoorlijk. De mussen vallen regelmatig van het dak, als ze tenminste klaar zijn met luidruchtig zingen en zich voortplanten. Dat is dan ook een vermoeiende bezigheid. Geniet van de caramels maar denk om je tanden.
Reageer
vrijdag, maart 11, 2005
ZELFS DE VOGELS
Drie uur 's nachts. Het stormt en regent en er zijn een paar planten stukgevallen op het dakterras. Vier uur. De imam roept de moslims op om te gaan bidden. Half vijf. De zoete vogeltjes worden wakker. Ze zingen allemaal zoals ze gebekt zijn. En blijkbaar is het paarseizoen, want ze roepen en antwoorden. En niet zachtjes. Nee zelfs die verd.... vogeltjes zingen luid, in Dhaka.
Reageer
Drie uur 's nachts. Het stormt en regent en er zijn een paar planten stukgevallen op het dakterras. Vier uur. De imam roept de moslims op om te gaan bidden. Half vijf. De zoete vogeltjes worden wakker. Ze zingen allemaal zoals ze gebekt zijn. En blijkbaar is het paarseizoen, want ze roepen en antwoorden. En niet zachtjes. Nee zelfs die verd.... vogeltjes zingen luid, in Dhaka.
Reageer
donderdag, maart 10, 2005
PRAATJES
Een van de (voor ons) meest storende factoren in Dhaka is geluidsoverlast. Mensen praten hard en laat (of vroeg…). Er wordt getimmerd en gebouwd.
Deze ochtend, 5 uur. We worden wakker van een geagiteerd geschreeuw over de mobilofoon. Onze buren werken bij de Amerikaanse ambassade en hebben een bewaker met zo’n apparaat. Als het na tien minuten niet ophoudt, wikkel ik een handdoek om en stap het balkon op. De noodtoestand, die wij vermoedden, blijkt er niet te zijn. De bewaker neemt niet eens deel aan het gesprek. Hij wandelt over het oprijpad en heeft de mobilofoon voor het gemak op de stoep van zijn huisje gezet, op vol volume. Ik roep dat hij het ding weg moet zetten of zachter. Geen antwoord. Ik vraag of hij Engels verstaat. Hij kijkt me schaapachtig aan maar geeft geen enkel antwoord. Ik verhef mijn stem en gebaar naar de bron van lawaai. Het wordt stil. Vijf minuten lang. En daarna begint het weer. Als we om 7 uur aan het ontbijt zitten, genieten we nog steeds van deze conversatie. De basis voor ons ochtendhumeur is gelegd.
Reageer
Een van de (voor ons) meest storende factoren in Dhaka is geluidsoverlast. Mensen praten hard en laat (of vroeg…). Er wordt getimmerd en gebouwd.
Deze ochtend, 5 uur. We worden wakker van een geagiteerd geschreeuw over de mobilofoon. Onze buren werken bij de Amerikaanse ambassade en hebben een bewaker met zo’n apparaat. Als het na tien minuten niet ophoudt, wikkel ik een handdoek om en stap het balkon op. De noodtoestand, die wij vermoedden, blijkt er niet te zijn. De bewaker neemt niet eens deel aan het gesprek. Hij wandelt over het oprijpad en heeft de mobilofoon voor het gemak op de stoep van zijn huisje gezet, op vol volume. Ik roep dat hij het ding weg moet zetten of zachter. Geen antwoord. Ik vraag of hij Engels verstaat. Hij kijkt me schaapachtig aan maar geeft geen enkel antwoord. Ik verhef mijn stem en gebaar naar de bron van lawaai. Het wordt stil. Vijf minuten lang. En daarna begint het weer. Als we om 7 uur aan het ontbijt zitten, genieten we nog steeds van deze conversatie. De basis voor ons ochtendhumeur is gelegd.
Reageer
PRAATJES
Een van de (voor ons) meest storende factoren in Dhaka is geluidsoverlast. Mensen praten hard en laat (of vroeg…). Er wordt getimmerd en gebouwd.
Deze ochtend, 5 uur. We worden wakker van een geagiteerd geschreeuw over de mobilofoon. Onze buren werken bij de Amerikaanse ambassade en hebben een bewaker met zo’n apparaat. Als het na tien minuten niet ophoudt, wikkel ik een handdoek om en stap het balkon op. De noodtoestand, die wij vermoedden, blijkt er niet te zijn. De bewaker neemt niet eens deel aan het gesprek. Hij wandelt over het oprijpad en heeft de mobilofoon voor het gemak op de stoep van zijn huisje gezet, op vol volume. Ik roep dat hij het ding weg moet zetten of zachter. Geen antwoord. Ik vraag of hij Engels verstaat. Hij kijkt me schaapachtig aan maar geeft geen enkel antwoord. Ik verhef mijn stem en gebaar naar de bron van lawaai. Het wordt stil. Vijf minuten lang. En daarna begint het weer. Als we om 7 uur aan het ontbijt zitten, genieten we nog steeds van deze conversatie. De basis voor ons ochtendhumeur is gelegd.
Reageer
Een van de (voor ons) meest storende factoren in Dhaka is geluidsoverlast. Mensen praten hard en laat (of vroeg…). Er wordt getimmerd en gebouwd.
Deze ochtend, 5 uur. We worden wakker van een geagiteerd geschreeuw over de mobilofoon. Onze buren werken bij de Amerikaanse ambassade en hebben een bewaker met zo’n apparaat. Als het na tien minuten niet ophoudt, wikkel ik een handdoek om en stap het balkon op. De noodtoestand, die wij vermoedden, blijkt er niet te zijn. De bewaker neemt niet eens deel aan het gesprek. Hij wandelt over het oprijpad en heeft de mobilofoon voor het gemak op de stoep van zijn huisje gezet, op vol volume. Ik roep dat hij het ding weg moet zetten of zachter. Geen antwoord. Ik vraag of hij Engels verstaat. Hij kijkt me schaapachtig aan maar geeft geen enkel antwoord. Ik verhef mijn stem en gebaar naar de bron van lawaai. Het wordt stil. Vijf minuten lang. En daarna begint het weer. Als we om 7 uur aan het ontbijt zitten, genieten we nog steeds van deze conversatie. De basis voor ons ochtendhumeur is gelegd.
Reageer
woensdag, maart 09, 2005
HET LEVEN IS ZWAAR
Het leven is zwaar, soms, als je personeel hebt. Vincent en Victor zijn uitgenodigd bij een vriendje. Ik geef Henry, onze chauffeur, instructies.
"You can bring them directly after school, so DO NOT go home first, because otherwise it will be too late."
"Yes madam."
"The address is road 68, sixty eight, number 15. One five, not five zero. You understand?"
"Yes madam. Of course madam."
Een uur en een kwartier na het verstrijken van de schooltijd verschijnt zijn naam op het schermpje van mijn mobiele telefoon. De afstand van school naar het huis van de vriend is ongeveer tien minuten.
"Sorry madam, number 15, no friend lives here."
"You are sure this is 15, one five, not five zero?"
"Yes madam."
"Where have you been all this time?"
"First go home with boys madam. Than come here. And search."
"But I told you NOT to go home."
"Yes madam. I know madam."
Ik begin te twijfelen aan de juistheid van het adres en bel Teb, die net in de buurt rijdt op weg van kantoor naar huis. Hij gaat naar Road 68 en meldt dat onze auto in geen velden of wegen te bekennen is. Ik bel Henry maar weer eens.
"Henry, where in heaven's name are you???"
"Road 59, mam."
"What are you doing there!!! I told you road 68???"
(Meer dan anderhalf uur zijn inmiddels voorbij.)
"Yes mam. I know. Sorry madam. No problem."
"No problem???"
De kinderen konden nog precies vijf minuten met elkaar spelen.
Reageer
Het leven is zwaar, soms, als je personeel hebt. Vincent en Victor zijn uitgenodigd bij een vriendje. Ik geef Henry, onze chauffeur, instructies.
"You can bring them directly after school, so DO NOT go home first, because otherwise it will be too late."
"Yes madam."
"The address is road 68, sixty eight, number 15. One five, not five zero. You understand?"
"Yes madam. Of course madam."
Een uur en een kwartier na het verstrijken van de schooltijd verschijnt zijn naam op het schermpje van mijn mobiele telefoon. De afstand van school naar het huis van de vriend is ongeveer tien minuten.
"Sorry madam, number 15, no friend lives here."
"You are sure this is 15, one five, not five zero?"
"Yes madam."
"Where have you been all this time?"
"First go home with boys madam. Than come here. And search."
"But I told you NOT to go home."
"Yes madam. I know madam."
Ik begin te twijfelen aan de juistheid van het adres en bel Teb, die net in de buurt rijdt op weg van kantoor naar huis. Hij gaat naar Road 68 en meldt dat onze auto in geen velden of wegen te bekennen is. Ik bel Henry maar weer eens.
"Henry, where in heaven's name are you???"
"Road 59, mam."
"What are you doing there!!! I told you road 68???"
(Meer dan anderhalf uur zijn inmiddels voorbij.)
"Yes mam. I know. Sorry madam. No problem."
"No problem???"
De kinderen konden nog precies vijf minuten met elkaar spelen.
Reageer
dinsdag, maart 08, 2005
Vandaag een stukje uit het leven van Teb:
DE DOOD VAN EEN BANKIER
Onlangs overleed een van mijn lokale collega’s in de bank. Hij was de voorzitter van de CBA (Collective Bargaining Agency), in Nederland zou je dat ‘het vertegenwoordigend overleg’ noemen. De goede man (57) zat in de bus naar huis, maar stapte niet bij zijn halte uit. Hij bleef zitten tot aan het eindpunt van de lijn ….. zijn eindpunt. De buschauffeur en zijn hulpje droegen hem de bus uit. Reanimatie was niet meer nodig. In de moslim gemeenschap gaat begraven binnen een dag, dus de familie van de overledene kreeg nauwelijks tijd om nog afscheid van hem te nemen. Hoewel hij niet behoorde tot de regerende politieke partij, moest er nog de volgende morgen een eredienst worden gehouden in de bank. Toen wij om kwart over acht bij de bank arriveerden (normaal zijn wij de eersten) stonden zijn directe collega’s al met toepasselijke grafgezichten op het bordes om de condoleance in ontvangst te nemen. Veel mensen waren er, toen om 12 uur de eredienst begon. Zeker 2,500 tot 3,000 man verdrongen zich in de (grote) klantenzaal om de kist, om nog een laatste glimp van hun collega op te vangen. De open kist werd boven de hoofden doorgegeven en wij hadden eigenlijk het beste uitzicht op de deinende meute; van boven, hangend over de balustrade van de eerste verdieping: Allah Akbar, Allah Akbar …… We waren blij, dat de goede man er niet uitrolde. De imam zegende de overledene, de directeur sprak lovende de woorden, de regerende partij kon ook al geen kwaad meer spreken. Bloemen, tranen, emoties ….. en de strijd over de opvolging kon beginnen.
Reageer
DE DOOD VAN EEN BANKIER
Onlangs overleed een van mijn lokale collega’s in de bank. Hij was de voorzitter van de CBA (Collective Bargaining Agency), in Nederland zou je dat ‘het vertegenwoordigend overleg’ noemen. De goede man (57) zat in de bus naar huis, maar stapte niet bij zijn halte uit. Hij bleef zitten tot aan het eindpunt van de lijn ….. zijn eindpunt. De buschauffeur en zijn hulpje droegen hem de bus uit. Reanimatie was niet meer nodig. In de moslim gemeenschap gaat begraven binnen een dag, dus de familie van de overledene kreeg nauwelijks tijd om nog afscheid van hem te nemen. Hoewel hij niet behoorde tot de regerende politieke partij, moest er nog de volgende morgen een eredienst worden gehouden in de bank. Toen wij om kwart over acht bij de bank arriveerden (normaal zijn wij de eersten) stonden zijn directe collega’s al met toepasselijke grafgezichten op het bordes om de condoleance in ontvangst te nemen. Veel mensen waren er, toen om 12 uur de eredienst begon. Zeker 2,500 tot 3,000 man verdrongen zich in de (grote) klantenzaal om de kist, om nog een laatste glimp van hun collega op te vangen. De open kist werd boven de hoofden doorgegeven en wij hadden eigenlijk het beste uitzicht op de deinende meute; van boven, hangend over de balustrade van de eerste verdieping: Allah Akbar, Allah Akbar …… We waren blij, dat de goede man er niet uitrolde. De imam zegende de overledene, de directeur sprak lovende de woorden, de regerende partij kon ook al geen kwaad meer spreken. Bloemen, tranen, emoties ….. en de strijd over de opvolging kon beginnen.
Reageer
maandag, maart 07, 2005
IDEALE MATEN
Een van de bekende bedrijven die kleding per postorder verkoopt in Duitsland en Nederland, haalt zijn waren uit Bangladesh. Niet zo gek als je bedenkt dat stoffen hier niets kosten en arbeid bijna gratis is. Een probleem doet zich echter voor als er gepast moet worden: de Bangladeshi maten komen, mede als gevolg van die fantastische lonen, niet overeen met de Europese.
Er werd dan ook gezocht naar Europese kindertjes met de juiste maten om te zien of die winstgevende kleertjes ook wel de juiste afmeting hadden. Dat was iets voor Vincent, onze fantastische teenager met modelmaten. Zo kreeg hij zijn eerste baantje als model. Wat zullen de meiden hem achtervolgen. Niet dat hem dat iets kan schelen:
"Meisjes zijn saaaaai."
Reageer
Een van de bekende bedrijven die kleding per postorder verkoopt in Duitsland en Nederland, haalt zijn waren uit Bangladesh. Niet zo gek als je bedenkt dat stoffen hier niets kosten en arbeid bijna gratis is. Een probleem doet zich echter voor als er gepast moet worden: de Bangladeshi maten komen, mede als gevolg van die fantastische lonen, niet overeen met de Europese.
Er werd dan ook gezocht naar Europese kindertjes met de juiste maten om te zien of die winstgevende kleertjes ook wel de juiste afmeting hadden. Dat was iets voor Vincent, onze fantastische teenager met modelmaten. Zo kreeg hij zijn eerste baantje als model. Wat zullen de meiden hem achtervolgen. Niet dat hem dat iets kan schelen:
"Meisjes zijn saaaaai."
Reageer
zondag, maart 06, 2005
CHOCOLAATJES
Ik hoorde dat je zo'n leuke nieuwe baan had? En wat doe je dan zoal?
Nou, bij voorbeeld chocolaatjes inpakken. Honderden hartvormige bonbons op een gouden kartonnetje in een cellofaantje met roze hartjes en een roze lint. Voor Valentijnsdag.
En ik dacht dat jij gestudeerd had??
Grapje hoor. Kijk maar naar het fantastische resultaat.
Reageer
Ik hoorde dat je zo'n leuke nieuwe baan had? En wat doe je dan zoal?
Nou, bij voorbeeld chocolaatjes inpakken. Honderden hartvormige bonbons op een gouden kartonnetje in een cellofaantje met roze hartjes en een roze lint. Voor Valentijnsdag.
En ik dacht dat jij gestudeerd had??
Grapje hoor. Kijk maar naar het fantastische resultaat.
Reageer
zaterdag, maart 05, 2005
KOUD??
Min 20,7 graden? Geen treinverkeer? Geen vliegtuigen geland? Auto's geslipt?
Vanochtend een heerlijk croissantje op ons dakterras tussen de palmen. Daarna een uurtje tennissen en een duik in het zwembad. Even een kletsje maken op een zonnenstoel met een glas verse jus d'orange.
Vraagt er nu nog eens iemand waarom we zo graag in het buitenland wonen?
Reageer
Min 20,7 graden? Geen treinverkeer? Geen vliegtuigen geland? Auto's geslipt?
Vanochtend een heerlijk croissantje op ons dakterras tussen de palmen. Daarna een uurtje tennissen en een duik in het zwembad. Even een kletsje maken op een zonnenstoel met een glas verse jus d'orange.
Vraagt er nu nog eens iemand waarom we zo graag in het buitenland wonen?
Reageer
INLEGKRUISJES
Onze kok doet over het algemeen de boodschappen. Als het iets echt speciaals is, doe ik het zelf. Maar luiers, die vond ik niet zo speciaal.
Toch een beetje onzeker over zijn capaciteiten, legde ik de lege luierzak naast het boodschappenbriefje, met de begeleidende tekst dat het precies deze moesten zijn en bij welke winkel ze gehaald moesten worden. (Teb heeft het namelijk al eens gepresteerd met maatje Newborn aan te komen voor de dikke billen van onze Anna).
Toen ik onze kok vroeg, of het gelukt was met de luiers, knikte hij bevestigend.
"No problem, mam."
Gevleugelde woorden. Echt gevleugeld, dit keer, want wat had hij meegebracht? Inlegkruisjes met vleugeltjes, van het bekende merk. Gelukkig was er nog een luier uit de oude zak. Toen ik onze aya vroeg of zij het had gezien, giechelde ze een beetje en zei:
"Yes, strange nappies. A little bit small."
Arme Anna.
Reageer
Onze kok doet over het algemeen de boodschappen. Als het iets echt speciaals is, doe ik het zelf. Maar luiers, die vond ik niet zo speciaal.
Toch een beetje onzeker over zijn capaciteiten, legde ik de lege luierzak naast het boodschappenbriefje, met de begeleidende tekst dat het precies deze moesten zijn en bij welke winkel ze gehaald moesten worden. (Teb heeft het namelijk al eens gepresteerd met maatje Newborn aan te komen voor de dikke billen van onze Anna).
Toen ik onze kok vroeg, of het gelukt was met de luiers, knikte hij bevestigend.
"No problem, mam."
Gevleugelde woorden. Echt gevleugeld, dit keer, want wat had hij meegebracht? Inlegkruisjes met vleugeltjes, van het bekende merk. Gelukkig was er nog een luier uit de oude zak. Toen ik onze aya vroeg of zij het had gezien, giechelde ze een beetje en zei:
"Yes, strange nappies. A little bit small."
Arme Anna.
Reageer
vrijdag, maart 04, 2005
LEKKER KOUD
Omdat jullie allemaal van die lekkere sneeuw hebben in Nederland, deze week een recept voor een salade. Kun je vast denken aan de zomer. Maar hij is ook lekker in de winter hoor, met winterwortels en een lapje vlees. Bij ons schijnt het zonnetje als nooit tevoren! Ik ben niet jaloers! Ik ga straks even lekker zwemmen en zal eraan dneken, hoe jullie aan het sneeuwruimen zijn. Veel plezier.
Reageer
Omdat jullie allemaal van die lekkere sneeuw hebben in Nederland, deze week een recept voor een salade. Kun je vast denken aan de zomer. Maar hij is ook lekker in de winter hoor, met winterwortels en een lapje vlees. Bij ons schijnt het zonnetje als nooit tevoren! Ik ben niet jaloers! Ik ga straks even lekker zwemmen en zal eraan dneken, hoe jullie aan het sneeuwruimen zijn. Veel plezier.
Reageer
donderdag, maart 03, 2005
TOO LATE
"Hello, is this Uttara Furniture Rental Company?"
"Yes madam."
"I ordered some tables and chairs with you for 2 o'clock this afternoon."
"I have sent them madam."
"Well that is interesting, because I cannot imagine I would have missed seeing 12 big tables and 48 chairs."
"Maybe they still on the road. I sent 5 minutes ago."
(Het bedrijf is minimaal een half uur hiervandaan).
"They should have been here by two o'clock. It is well past three now."
"Yes mam. I know mam. Thank you mam."
"But do you realize you are more than one hour late! We are waiting here all the time and the guests have already arrived!!"
"Yes mam. Thank you mam. Bi bi mam."
Reageer
"Hello, is this Uttara Furniture Rental Company?"
"Yes madam."
"I ordered some tables and chairs with you for 2 o'clock this afternoon."
"I have sent them madam."
"Well that is interesting, because I cannot imagine I would have missed seeing 12 big tables and 48 chairs."
"Maybe they still on the road. I sent 5 minutes ago."
(Het bedrijf is minimaal een half uur hiervandaan).
"They should have been here by two o'clock. It is well past three now."
"Yes mam. I know mam. Thank you mam."
"But do you realize you are more than one hour late! We are waiting here all the time and the guests have already arrived!!"
"Yes mam. Thank you mam. Bi bi mam."
Reageer
woensdag, maart 02, 2005
MILLION DOLLAR BABIES
De echte wereld is nog steeds interessanter dan de film. Waar gebeurd. Uit de "Daily Star" :
Four children accused in criminal case
Four children yesterday appeared before the Court of Metropolitan Magistrate, Chittagong for bail in a case filed against them along with their family members. The accused are Chittaranjan and his wife Minoti, their two-year-old son Sagar and eleven-month-old Hriday, and nephews 18-month-old Durjoy and seven-month-old Bijoy. The plaintiff in the case accused Chittaranjan and his family of ransacking and looting his house following a dispute over land. Police arrested Minoti and Sagar and sent them to jail immediately after the case was filed with the police Station. They were released on bail on February 16. The metropolitan magistrate granted them bail.
Reageer
De echte wereld is nog steeds interessanter dan de film. Waar gebeurd. Uit de "Daily Star" :
Four children accused in criminal case
Four children yesterday appeared before the Court of Metropolitan Magistrate, Chittagong for bail in a case filed against them along with their family members. The accused are Chittaranjan and his wife Minoti, their two-year-old son Sagar and eleven-month-old Hriday, and nephews 18-month-old Durjoy and seven-month-old Bijoy. The plaintiff in the case accused Chittaranjan and his family of ransacking and looting his house following a dispute over land. Police arrested Minoti and Sagar and sent them to jail immediately after the case was filed with the police Station. They were released on bail on February 16. The metropolitan magistrate granted them bail.
Reageer
dinsdag, maart 01, 2005
POLITIEK
In het dagelijks leven neem ik fluitend beslissingen. Moeten er knopen worden doorgehakt? Geen probleem. Iets anders wordt het wanneer ik beslissingen moet nemen over mijn carriere, dan ben ik niet zo stoer. Er zijn zoveel leuke dingen om te doen. Ooit was ik econoom, bankier, lesgever. Ik gaf les in bankzaken en koken. Toen werd ik nutritionist. Ik zat in de research. Ik leidde een humanitair programma. En nu assistent manager. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de banen die ik in mjn jeugd had. En al helemaal niet over alle dingen die ik ooit heb overwogen en nog steeds overweeg (maar niet meer zo actief).
Een van die dingen was in de politiek gaan, dat leek me wel wat. Ik werd tegengehouden door het feit, dat er geen enkele partij is waar ik me voor de volle honderd procent achter kan scharen. En gelukkig maar, want politiek was niets voor mij geweest. Na gisteravond was ik er weer zeker van.
Een vergadering op de Nederlandse Club. Alles was er, wat ik me bij politiek voorstel. Stemverheffen, theater. Nepotisme. Liegen en bluffen. Persoonlijke aanvallen. Emoties. Slachtoffers in genante posities gedrongen. Het verdedigen van de eigen positie ten koste van het algemeen belang.
En dit is slechts een vereniging ter verhoging van het algemeen Nederlands vreugdegevoel in den vreemde. Ik kan alleen maar dromen hoe de politiek eruit ziet op lands- of wereldnivo. Politiek? Brrr, niet voor mij.
Reageer
In het dagelijks leven neem ik fluitend beslissingen. Moeten er knopen worden doorgehakt? Geen probleem. Iets anders wordt het wanneer ik beslissingen moet nemen over mijn carriere, dan ben ik niet zo stoer. Er zijn zoveel leuke dingen om te doen. Ooit was ik econoom, bankier, lesgever. Ik gaf les in bankzaken en koken. Toen werd ik nutritionist. Ik zat in de research. Ik leidde een humanitair programma. En nu assistent manager. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de banen die ik in mjn jeugd had. En al helemaal niet over alle dingen die ik ooit heb overwogen en nog steeds overweeg (maar niet meer zo actief).
Een van die dingen was in de politiek gaan, dat leek me wel wat. Ik werd tegengehouden door het feit, dat er geen enkele partij is waar ik me voor de volle honderd procent achter kan scharen. En gelukkig maar, want politiek was niets voor mij geweest. Na gisteravond was ik er weer zeker van.
Een vergadering op de Nederlandse Club. Alles was er, wat ik me bij politiek voorstel. Stemverheffen, theater. Nepotisme. Liegen en bluffen. Persoonlijke aanvallen. Emoties. Slachtoffers in genante posities gedrongen. Het verdedigen van de eigen positie ten koste van het algemeen belang.
En dit is slechts een vereniging ter verhoging van het algemeen Nederlands vreugdegevoel in den vreemde. Ik kan alleen maar dromen hoe de politiek eruit ziet op lands- of wereldnivo. Politiek? Brrr, niet voor mij.
Reageer
