dinsdag, mei 31, 2005
REGELS
Als goed geëmancipeerde vrouw leer ik mijn kinderen dat ze direct moeten ophouden, als iemand anders laat weten niet blij te zijn met wat ze doen. Zo komt het regelmatig voor dat ze elkaar vasthouden terwijl de vastgehoudenen daar niet blij mee is. Ook Anna is daar regelmatig het slachtoffer van. Voor het naar bed gaan mag ze altijd een welterusten rondje maken. Iedereen gaat dan in bed liggen en doet quasi-serieus het licht uit. Victor heeft niet genoeg aan één kusje en grijpt Anna stevig vast voor meer. Anna heeft daar geen zin in en stribbelt heftig tegen.
“Nee, nee! Wil niet!!”
“Victor, je weet wat mama altijd zegt. Laat haar los.”
“Pfffft. OK. Ik wou alleen nog een kusje.”
Dan moet Anna zelf naar bed. Ze wil niet.
“Nee, nee! Niet slapen!!”
We brengen haar heftig tegenstribbelend naar bed. En ik vraag me af, waarom sommige regels alleen voor kinderen gelden.
Reageer
Als goed geëmancipeerde vrouw leer ik mijn kinderen dat ze direct moeten ophouden, als iemand anders laat weten niet blij te zijn met wat ze doen. Zo komt het regelmatig voor dat ze elkaar vasthouden terwijl de vastgehoudenen daar niet blij mee is. Ook Anna is daar regelmatig het slachtoffer van. Voor het naar bed gaan mag ze altijd een welterusten rondje maken. Iedereen gaat dan in bed liggen en doet quasi-serieus het licht uit. Victor heeft niet genoeg aan één kusje en grijpt Anna stevig vast voor meer. Anna heeft daar geen zin in en stribbelt heftig tegen.
“Nee, nee! Wil niet!!”
“Victor, je weet wat mama altijd zegt. Laat haar los.”
“Pfffft. OK. Ik wou alleen nog een kusje.”
Dan moet Anna zelf naar bed. Ze wil niet.
“Nee, nee! Niet slapen!!”
We brengen haar heftig tegenstribbelend naar bed. En ik vraag me af, waarom sommige regels alleen voor kinderen gelden.
Reageer
maandag, mei 30, 2005
REACTIES
Wie een weblog schrijft mag reacties verwachten. Dat is nu juist een van de leuke dingen. Iedereen die reageert is vrij om te schrijven wat hij wil, net als de weblogger zelf. Zolang je tenminste geen rare dingen of beledigingen jegens anderen de internet ruimte inslingert. Voor zover ik weet heb ik dat nog niet gedaan, en ik ben het ook niet van plan. Denken staat gelukkig vrij. Dat ik wel eens rare of nare dingen over bepaalde andere mensen heb gedacht, durf ik eerlijkheidshalve niet te ontkennen. Soms ontkom je er gewoon niet aan.... Maar omdat ik die nooit aan het weblog heb toevertrouwd, verwacht ik eigenlijk geen vervelende of botte reacties. Toch gebeurt het heel af en toe, op het beledigende af. En het rare is, het raakt me toch. Ik zou het natuurlijk naast me neer moeten leggen, maar dat lukt me niet altijd. Waar ik vroeger vol verwachting mijn postbus open maken, is er nu een knagend gevoel bij gekomen. Zou er iets naars tussen zitten? En als ik iets schrijf, fluistert er een vogeltje in mijn hoofd, zou hier iemand een vervelend commentaar op kunnen hebben?
Maar, lieve lezers, vrees niet, het zit me wel dwars maar ontmoedigt me niet. Ik zal dus gewoon blijven schrijven wat ik denk (bijna alles, dan). Het is zoals ze hier op het werk ook zeggen: je kunt nooit iedereen tevreden maken! En in geval van nood kunnen reacties gewoon worden verwijderd. Berichten blijven echter altijd staan!
Reageer
Wie een weblog schrijft mag reacties verwachten. Dat is nu juist een van de leuke dingen. Iedereen die reageert is vrij om te schrijven wat hij wil, net als de weblogger zelf. Zolang je tenminste geen rare dingen of beledigingen jegens anderen de internet ruimte inslingert. Voor zover ik weet heb ik dat nog niet gedaan, en ik ben het ook niet van plan. Denken staat gelukkig vrij. Dat ik wel eens rare of nare dingen over bepaalde andere mensen heb gedacht, durf ik eerlijkheidshalve niet te ontkennen. Soms ontkom je er gewoon niet aan.... Maar omdat ik die nooit aan het weblog heb toevertrouwd, verwacht ik eigenlijk geen vervelende of botte reacties. Toch gebeurt het heel af en toe, op het beledigende af. En het rare is, het raakt me toch. Ik zou het natuurlijk naast me neer moeten leggen, maar dat lukt me niet altijd. Waar ik vroeger vol verwachting mijn postbus open maken, is er nu een knagend gevoel bij gekomen. Zou er iets naars tussen zitten? En als ik iets schrijf, fluistert er een vogeltje in mijn hoofd, zou hier iemand een vervelend commentaar op kunnen hebben?
Maar, lieve lezers, vrees niet, het zit me wel dwars maar ontmoedigt me niet. Ik zal dus gewoon blijven schrijven wat ik denk (bijna alles, dan). Het is zoals ze hier op het werk ook zeggen: je kunt nooit iedereen tevreden maken! En in geval van nood kunnen reacties gewoon worden verwijderd. Berichten blijven echter altijd staan!
Reageer
zondag, mei 29, 2005
BABYBORN
Elodie’s vriendin had ooit een Babyborn pop, reden voor haar om eindeloos aan mijn hoofd te zeuren of zij er ook een krijgen kon. Softie die ik ben, gaf ik na enkele weken de strijd op en kocht er een voor haar. Dat had ik beter niet kunnen doen, want de pop noch haar attributen mochten zich op de gunsten van hun bezitster verheugen en Babyborn moest met lede ogen toezien hoe Elo zich met andere zaken bezighield. Met poppen spelen was nu eenmaal niet haar favoriete bezigheid.
Heel anders is dat met Anna. Waar de pop bij Elodie na jaren nog steeds slechts bekend stond onder de naam “Babyborn”, noemt Anna haar nu al liefkozend “Beeeebie”. Baby moet geknuffeld, baby moet slapen op twee kussentjes, en baby moet in bad. En als je dan jezelf natgespetterd hebt, trek je gewoon zelf je kleren uit en ga je erbij zitten.
Reageer
Elodie’s vriendin had ooit een Babyborn pop, reden voor haar om eindeloos aan mijn hoofd te zeuren of zij er ook een krijgen kon. Softie die ik ben, gaf ik na enkele weken de strijd op en kocht er een voor haar. Dat had ik beter niet kunnen doen, want de pop noch haar attributen mochten zich op de gunsten van hun bezitster verheugen en Babyborn moest met lede ogen toezien hoe Elo zich met andere zaken bezighield. Met poppen spelen was nu eenmaal niet haar favoriete bezigheid.
Heel anders is dat met Anna. Waar de pop bij Elodie na jaren nog steeds slechts bekend stond onder de naam “Babyborn”, noemt Anna haar nu al liefkozend “Beeeebie”. Baby moet geknuffeld, baby moet slapen op twee kussentjes, en baby moet in bad. En als je dan jezelf natgespetterd hebt, trek je gewoon zelf je kleren uit en ga je erbij zitten.
Reageer
zaterdag, mei 28, 2005
GESPREK MET EEN VIJFJARIGE
“Hoi, hoe oud ben jij?”
Neus in de lucht, handen in de zij:
“Ik ben vijf-en-een-half. Wat heb jij daar in je mond?”
“Dat is een beugel, om mijn tanden recht te zetten.”
“O, en spreek jij ook Bangla?”
“Ik niet. Jij wel?
“Een beetje.”
“O laat eens horen?”
“Ik weet maar een ding eigenlijk. Rak doera, dat betekent: Ik hoef jou niet.”
Kennis is macht.
Reageer
“Hoi, hoe oud ben jij?”
Neus in de lucht, handen in de zij:
“Ik ben vijf-en-een-half. Wat heb jij daar in je mond?”
“Dat is een beugel, om mijn tanden recht te zetten.”
“O, en spreek jij ook Bangla?”
“Ik niet. Jij wel?
“Een beetje.”
“O laat eens horen?”
“Ik weet maar een ding eigenlijk. Rak doera, dat betekent: Ik hoef jou niet.”
Kennis is macht.
Reageer
vrijdag, mei 27, 2005
EEN MOOI KIPPETJE
Het mooie geroosterde kippetje, dat deze week op het Recept van de Week prijkt, heb ik de danken aan mijn kok, een ware artiest. Door hem kwam ik er ook achter, dat mijn site niet zo handig is, als je daadwerkelijk iets ervan wilt koken (en dat doen jullie toch hopelijk?). De blauwe kleur maakt de letters onleesbaar en daarbij slurpt het hopeloos veel inkt. Daarom nu, bij elke pagina, een simpele zwart-wir print-versie. Probeer het uit, hoef je niet steeds met die computer naar de keuken te slepen.
Reageer
Het mooie geroosterde kippetje, dat deze week op het Recept van de Week prijkt, heb ik de danken aan mijn kok, een ware artiest. Door hem kwam ik er ook achter, dat mijn site niet zo handig is, als je daadwerkelijk iets ervan wilt koken (en dat doen jullie toch hopelijk?). De blauwe kleur maakt de letters onleesbaar en daarbij slurpt het hopeloos veel inkt. Daarom nu, bij elke pagina, een simpele zwart-wir print-versie. Probeer het uit, hoef je niet steeds met die computer naar de keuken te slepen.
Reageer
donderdag, mei 26, 2005
ANNA'S KEUZE
Anna moet van de melkboer zijn, anders kan ik het niet verklaren. Haar vader en moeder zijn hopleloos ouderwets en geven niets om mode. Teb vindt het zonde om een kledingstuk weg te gooien dat jonger is dan 10 jaar, en hoewel ik altijd de gek met hem steek, doe ik stiekumpjes hetzelfde. Wij lopen nog eens het risico dat een expat ons een kwartje aanbiedt om een nieuw shirt te kopen.
Maar Anna, Anna is anders. Dankzij haar vriendin Maxime heeft ze een kast vol met prachtige moderne kleren. En aan haar is het goed besteed. Ze wil niet zomaar iets aan, nee, een jurk. En ze weet precies welke. Wij proberen haar ergens anders in te praten, maar maken geen kans. Die koppigheid heeft ze natuurlijk niet van de melkboer. Geen korte leggings graag. En nee, niet dat oude T-shirt. En haar haar moet gedaan! Anders is haar dag niet goed. En dat vlekje, daar moet je maar overheen kijken. We kunnen haar tenslotte niet drie keer per dag omkleden.
Reageer
Anna moet van de melkboer zijn, anders kan ik het niet verklaren. Haar vader en moeder zijn hopleloos ouderwets en geven niets om mode. Teb vindt het zonde om een kledingstuk weg te gooien dat jonger is dan 10 jaar, en hoewel ik altijd de gek met hem steek, doe ik stiekumpjes hetzelfde. Wij lopen nog eens het risico dat een expat ons een kwartje aanbiedt om een nieuw shirt te kopen.
Maar Anna, Anna is anders. Dankzij haar vriendin Maxime heeft ze een kast vol met prachtige moderne kleren. En aan haar is het goed besteed. Ze wil niet zomaar iets aan, nee, een jurk. En ze weet precies welke. Wij proberen haar ergens anders in te praten, maar maken geen kans. Die koppigheid heeft ze natuurlijk niet van de melkboer. Geen korte leggings graag. En nee, niet dat oude T-shirt. En haar haar moet gedaan! Anders is haar dag niet goed. En dat vlekje, daar moet je maar overheen kijken. We kunnen haar tenslotte niet drie keer per dag omkleden.
Reageer
woensdag, mei 25, 2005
KAPPER
Na drie maanden en een volledig uitgegroeide haarbos werd het eens tijd voor de kapper. Er ging minstens tien centimeter af, maar helaas merkte geen van mijn huisgenoten het verschil op. Dus stelde ik Teb de eeuwenoude vraag:
“Zie je niets aan me?”
Hij keek mij peinzend aan. Plotseling klaarde zijn gezicht op:
“Heb je je wenkbrauwen soms getatoeëerd?”
Ja, ik zou graag wenkbrauwen hebben als like Brooke Shields. En inderdaad, de mijne zijn niet erg opvallend, noch supermooi. Maar tatoeëren, dat zou toch de eerste keer zijn geweest. Maar misschien was het een hint?
Reageer
Na drie maanden en een volledig uitgegroeide haarbos werd het eens tijd voor de kapper. Er ging minstens tien centimeter af, maar helaas merkte geen van mijn huisgenoten het verschil op. Dus stelde ik Teb de eeuwenoude vraag:
“Zie je niets aan me?”
Hij keek mij peinzend aan. Plotseling klaarde zijn gezicht op:
“Heb je je wenkbrauwen soms getatoeëerd?”
Ja, ik zou graag wenkbrauwen hebben als like Brooke Shields. En inderdaad, de mijne zijn niet erg opvallend, noch supermooi. Maar tatoeëren, dat zou toch de eerste keer zijn geweest. Maar misschien was het een hint?
Reageer
dinsdag, mei 24, 2005
LUIER WASSEN
Anna houdt erg van douchen en in bad gaan, met name als het een gemeenschappelijke exercitie is. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd. In het weekend gaat ze samen met haar mama. Ze bestudeert nauwgezet alles wat ik doe en spreekt haar commentaar in:
“Handen wassen.”
“Voeten wassen.”
“Buik wassen.”
En dan, omdat alles tenslotte toch schoon moet worden:
“Luier wassen!”
Reageer
Anna houdt erg van douchen en in bad gaan, met name als het een gemeenschappelijke exercitie is. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd. In het weekend gaat ze samen met haar mama. Ze bestudeert nauwgezet alles wat ik doe en spreekt haar commentaar in:
“Handen wassen.”
“Voeten wassen.”
“Buik wassen.”
En dan, omdat alles tenslotte toch schoon moet worden:
“Luier wassen!”
Reageer
maandag, mei 23, 2005
REGEN
Na zes maanden zonnig volkomen regenloos weer was ik vergeten hoe het hier kan regenen. Deze middag gebeurt het. Binnen een half uur is de hemel inktzwart en giet het met bakken uit de lucht. Ik moet van mijn kantoor naar de uitgang lopen, een paar honderd meter. Gelukkig heeft één van mijn collega’s een paraplu. Helaas is het nut van dit hulpmiddel beperkt. Als ik hem boven mijn hoofd houd, wordt alles vanaf mijn schouders nat. Houd ik hem iets naar voren, dan word ik van achteren nat, en vice versa. Kortom, tegen de tijd dat ik in de auto stap, ben ik doorweekt, op de bovenkant van mijn haar na, de paraplu ten spijt.
Reageer
Na zes maanden zonnig volkomen regenloos weer was ik vergeten hoe het hier kan regenen. Deze middag gebeurt het. Binnen een half uur is de hemel inktzwart en giet het met bakken uit de lucht. Ik moet van mijn kantoor naar de uitgang lopen, een paar honderd meter. Gelukkig heeft één van mijn collega’s een paraplu. Helaas is het nut van dit hulpmiddel beperkt. Als ik hem boven mijn hoofd houd, wordt alles vanaf mijn schouders nat. Houd ik hem iets naar voren, dan word ik van achteren nat, en vice versa. Kortom, tegen de tijd dat ik in de auto stap, ben ik doorweekt, op de bovenkant van mijn haar na, de paraplu ten spijt.
Reageer
zondag, mei 22, 2005
BEROEMDE ALI B
De beroemde Ali B kwam ons bezoeken in Bangladesh, vlak voor onze vakantie, om, zo las ik in één van de media, “Zich te verdiepen in de kinderen van Bangladesh”. Interessante missie. Een voor hem waarschijnnlijk prettige bijkomstigheid was, dat hij een aantal landen in verschillende werelddelen mocht bezoeken, om daar een programma over maken, “Rap around the world”.
Voor zijn komst was een feestje georganiseerd. De kinderen noch wij kenden deze brave rapper, maar dat moet aan ons hebben gelegen, want iedereen was in grote opwinding over zijn aanwezigheid. Een van de meisjes vroeg verbaasd aan Vincent, die Anna een stukje pizza gaf:
“Hoe kun jij je zusje voeren als Ali B er is!!”
Na afloop van zijn bezoek wisten wij nog steeds niet wat nu zo bijzonder was aan dit jongmens, verder dan foto’s maken met in iedere arm een meisje en handtekeningen zetten op lichaamsdelen en kledingstukken was hij niet gekomen. De kinderen van expats waren dan ook geen onderdeel van zijn missie.
Reageer
De beroemde Ali B kwam ons bezoeken in Bangladesh, vlak voor onze vakantie, om, zo las ik in één van de media, “Zich te verdiepen in de kinderen van Bangladesh”. Interessante missie. Een voor hem waarschijnnlijk prettige bijkomstigheid was, dat hij een aantal landen in verschillende werelddelen mocht bezoeken, om daar een programma over maken, “Rap around the world”.
Voor zijn komst was een feestje georganiseerd. De kinderen noch wij kenden deze brave rapper, maar dat moet aan ons hebben gelegen, want iedereen was in grote opwinding over zijn aanwezigheid. Een van de meisjes vroeg verbaasd aan Vincent, die Anna een stukje pizza gaf:
“Hoe kun jij je zusje voeren als Ali B er is!!”
Na afloop van zijn bezoek wisten wij nog steeds niet wat nu zo bijzonder was aan dit jongmens, verder dan foto’s maken met in iedere arm een meisje en handtekeningen zetten op lichaamsdelen en kledingstukken was hij niet gekomen. De kinderen van expats waren dan ook geen onderdeel van zijn missie.
Reageer
zaterdag, mei 21, 2005
LUI
Ofschoon wij van lekker eten houden, behoren wij ook tot die groep van mensen, die liever lui zijn dan moe. Te hard werken is slecht voor de gezondheid. Wij eten graag een bakje ijs met onze voeten op de bank voor de televisie. Daarom in het Recept van de Week een recept voor Frozen Mango Puree, een soort snel ijs dat je van allerlei vruchten kunt maken. Met drie bomen in onze tuin die vol hangen met mango's, is dit recept een uitkomst.
Reageer
Ofschoon wij van lekker eten houden, behoren wij ook tot die groep van mensen, die liever lui zijn dan moe. Te hard werken is slecht voor de gezondheid. Wij eten graag een bakje ijs met onze voeten op de bank voor de televisie. Daarom in het Recept van de Week een recept voor Frozen Mango Puree, een soort snel ijs dat je van allerlei vruchten kunt maken. Met drie bomen in onze tuin die vol hangen met mango's, is dit recept een uitkomst.
Reageer
vrijdag, mei 20, 2005
donderdag, mei 19, 2005
OP DE STOEP
Gisteren heb ik Misty zelf naar huis gebracht met de auto. En Karmela opgehaald om haar te vervangen. Geen moeilijke taak, zou je denken. Misty wist waar Karmela woonde, dat scheelde alvast een stuk. In een morsig winkelstraatje stoppen we. We gaan een somber overdekt steegje in, links en rechts donkergrijze betonnen ingangen van flats. Het steegje lijkt uit nauwelijks meer te bestaan dan de voorkant van één flat, maar er zijn minstens vier ingangen.
Een oude man in een groezelig wit gewaad, met een oude scheve bril en een vlassige grijze baard schuifelt achter me aan. Zijn wantrouwige ogen laten me geen ogenblik los. Hij volgt ons zelfs tot de tweede etage, waar Karmela woont. Ook naar beneden volgt hij ons weer. Wat doet die witte vrouw in deze buurt?
Beneden gekomen, stapt Misty in de auto. Ik heb haar drie keer uitgelegd dat we hier op Karmela wachten, zodat we samen een oplossing kunnen uitwerken. Zij wil liever direct naar huis. Tegen de chauffeur zeg ik, door het open raampje, dat we allemaal hier wachten. Ik loop om de auto heen om in te stappen. Als ik ter hoogte van de kofferbak ben, scheurt de auto weg, mij verbouwereerd op de stoep in de verzengende hitte achterlatend. Op straat gaan schoolkinderen en riksja-rijders schijnbaar doelloos heen en weer, van opzij vlugge nieuwsgierige blikken naar mij werpend.
Als ik na een kwartier nagenoeg gesmolten ben, komt de chauffeur alleen terug. Misty had gezegd dat hij haar naar huis moest brengen. Ik negeer boze gedachten die zich aan mij opdringen en overtuig mijzelf ervan dat ze het toch verkeerd begrepen had. Engels is een moeilijke taal. Ook voor de chauffeur, en ik zie er daarom vanaf om de kwestie van hierarchie aan de orde te stellen. Voor hem is er waarschijnlijk maar één baas, en dat is "boss" en daarna pas "mam". Waarom hij mij op de stoep had laten staan, kon hij ook niet verklaren.
De baardige man blijkt geen respectabele dorpsoudste te zijn, maar gewoon een nieuwsgierige bejaarde buurman, die niets te doen heeft. Hij heeft gelijk. Wat deed ik nou eigenlijk daar, op de stoep in de zon?
Reageer
Gisteren heb ik Misty zelf naar huis gebracht met de auto. En Karmela opgehaald om haar te vervangen. Geen moeilijke taak, zou je denken. Misty wist waar Karmela woonde, dat scheelde alvast een stuk. In een morsig winkelstraatje stoppen we. We gaan een somber overdekt steegje in, links en rechts donkergrijze betonnen ingangen van flats. Het steegje lijkt uit nauwelijks meer te bestaan dan de voorkant van één flat, maar er zijn minstens vier ingangen.
Een oude man in een groezelig wit gewaad, met een oude scheve bril en een vlassige grijze baard schuifelt achter me aan. Zijn wantrouwige ogen laten me geen ogenblik los. Hij volgt ons zelfs tot de tweede etage, waar Karmela woont. Ook naar beneden volgt hij ons weer. Wat doet die witte vrouw in deze buurt?
Beneden gekomen, stapt Misty in de auto. Ik heb haar drie keer uitgelegd dat we hier op Karmela wachten, zodat we samen een oplossing kunnen uitwerken. Zij wil liever direct naar huis. Tegen de chauffeur zeg ik, door het open raampje, dat we allemaal hier wachten. Ik loop om de auto heen om in te stappen. Als ik ter hoogte van de kofferbak ben, scheurt de auto weg, mij verbouwereerd op de stoep in de verzengende hitte achterlatend. Op straat gaan schoolkinderen en riksja-rijders schijnbaar doelloos heen en weer, van opzij vlugge nieuwsgierige blikken naar mij werpend.
Als ik na een kwartier nagenoeg gesmolten ben, komt de chauffeur alleen terug. Misty had gezegd dat hij haar naar huis moest brengen. Ik negeer boze gedachten die zich aan mij opdringen en overtuig mijzelf ervan dat ze het toch verkeerd begrepen had. Engels is een moeilijke taal. Ook voor de chauffeur, en ik zie er daarom vanaf om de kwestie van hierarchie aan de orde te stellen. Voor hem is er waarschijnlijk maar één baas, en dat is "boss" en daarna pas "mam". Waarom hij mij op de stoep had laten staan, kon hij ook niet verklaren.
De baardige man blijkt geen respectabele dorpsoudste te zijn, maar gewoon een nieuwsgierige bejaarde buurman, die niets te doen heeft. Hij heeft gelijk. Wat deed ik nou eigenlijk daar, op de stoep in de zon?
Reageer
woensdag, mei 18, 2005
ZIEK
Misty, één van onze nannies, is ziek. Al een tijdje oogde ze niet zo jofeltjes, maar gisteren kwam ze helemaal niet meer opdagen. Gelukkig hebben we twee nannies, en de tweede was bereid in te vallen. De volgende ochtend kwam Misty alweer aanzetten, of eigenlijk meer aanschuifelen. Ze sleepte zich door de voordeur.
“Misty, are you OK?
“Yes Mam.”
“Can you work?”
“Actually, no mam. Today I can work, but tomorrow I want holiday.”
“What is wrong with you?”
“I have typhoid and jaundice. Doctor says. I can work again Saturday”
Typhus en geelzucht? Dat klinkt niet alsof ze zaterdag weer kan werken. Hoewel je het nooit weet met de diagnoses van locale dokters hier. En voor een klein beetje geld is alles te koop. Een doktersbriefje dat je dood bent, maar ook een briefje dat je beter bent. Onafhankelijk van je conditie.
Voorlopig ziet ze er niet goed uit. We hebben haar maar naar huis gebracht. Een griepje is het zeker niet. Stiekumpjes ben ik blij dat we allemaal zijn ingeënt tegen typhus. Je kunt immers nooit weten.
Reageer
Misty, één van onze nannies, is ziek. Al een tijdje oogde ze niet zo jofeltjes, maar gisteren kwam ze helemaal niet meer opdagen. Gelukkig hebben we twee nannies, en de tweede was bereid in te vallen. De volgende ochtend kwam Misty alweer aanzetten, of eigenlijk meer aanschuifelen. Ze sleepte zich door de voordeur.
“Misty, are you OK?
“Yes Mam.”
“Can you work?”
“Actually, no mam. Today I can work, but tomorrow I want holiday.”
“What is wrong with you?”
“I have typhoid and jaundice. Doctor says. I can work again Saturday”
Typhus en geelzucht? Dat klinkt niet alsof ze zaterdag weer kan werken. Hoewel je het nooit weet met de diagnoses van locale dokters hier. En voor een klein beetje geld is alles te koop. Een doktersbriefje dat je dood bent, maar ook een briefje dat je beter bent. Onafhankelijk van je conditie.
Voorlopig ziet ze er niet goed uit. We hebben haar maar naar huis gebracht. Een griepje is het zeker niet. Stiekumpjes ben ik blij dat we allemaal zijn ingeënt tegen typhus. Je kunt immers nooit weten.
Reageer
dinsdag, mei 17, 2005
SLAGVELD(2)
Ook in Bangladesh gaat het leven meestal niet over rozen. Eergisteren was er weer een zware storm, en is er een overvolle veerboot gezonken. Honderd dood, vijftig gered. Maar, zo, zegt de Internetkrant Nu, in Bangladesh zinken regelmatig overvolle veerboten. Heel gewoon dus. Net als overstromingen, armoede en ziekte. Het is allemaal aan de orde van de dag. Hoe veel mensen ook hun best doen hier, de veranderingen gaan dodelijk langzaam.
Reageer
Ook in Bangladesh gaat het leven meestal niet over rozen. Eergisteren was er weer een zware storm, en is er een overvolle veerboot gezonken. Honderd dood, vijftig gered. Maar, zo, zegt de Internetkrant Nu, in Bangladesh zinken regelmatig overvolle veerboten. Heel gewoon dus. Net als overstromingen, armoede en ziekte. Het is allemaal aan de orde van de dag. Hoe veel mensen ook hun best doen hier, de veranderingen gaan dodelijk langzaam.
Reageer
maandag, mei 16, 2005
SLAGVELD
Oezbekistan, het land waar een deel van ons hart is achtergebleven, verkeert in problemen. In Andijon, een stad in de Ferghana Vallei, zijn de mensen tegen het regime van president Karimov in opstand gekomen. De soldaten, gekleed in kogelvrije vesten en gewapend met Kalasjnikovs, hebben het vuur op de verzamelde menigte geopend. Het trieste resultaat is waarschijnlijk honderden doden.
Buitenlandse journalisten heeft Karimov de stad uitgezet, voor hun eigen veiligheid, zo zegt hij. Ze lopen anders het risico gegijzeld te worden door de opstandelingen. Op waarheid berustende berichtgeving dient in de kiem te worden gesmoord.
Het Witte Huis, bij monde van Scott McClellan heeft laten weten zich afzijdig te zullen houden. De Verenigde Staten zijn bezorgd over de mensenrechten in Oezbekistan, inderdaad, maar meer bezorgd nog over het uitbreken van geweld. Natuurlijk moet daar ook een democratische regering komen.
“Maar door vreedzame vooruitgang, niet met behulp van geweld.”
In dit geval tenminste. Want Oezbekistan is uiteindelijk “een partner van Amerika in de strijd tegen het terrorisme” maar vooral ook een luchtmachtbasis ter ondersteuning van de Amerikaanse operaties richting Afghanistan. Het slagveld van de politiek is mistig als gewoonlijk en de strijd gaat om persoonlijke belangen.
Reageer
Oezbekistan, het land waar een deel van ons hart is achtergebleven, verkeert in problemen. In Andijon, een stad in de Ferghana Vallei, zijn de mensen tegen het regime van president Karimov in opstand gekomen. De soldaten, gekleed in kogelvrije vesten en gewapend met Kalasjnikovs, hebben het vuur op de verzamelde menigte geopend. Het trieste resultaat is waarschijnlijk honderden doden.
Buitenlandse journalisten heeft Karimov de stad uitgezet, voor hun eigen veiligheid, zo zegt hij. Ze lopen anders het risico gegijzeld te worden door de opstandelingen. Op waarheid berustende berichtgeving dient in de kiem te worden gesmoord.
Het Witte Huis, bij monde van Scott McClellan heeft laten weten zich afzijdig te zullen houden. De Verenigde Staten zijn bezorgd over de mensenrechten in Oezbekistan, inderdaad, maar meer bezorgd nog over het uitbreken van geweld. Natuurlijk moet daar ook een democratische regering komen.
“Maar door vreedzame vooruitgang, niet met behulp van geweld.”
In dit geval tenminste. Want Oezbekistan is uiteindelijk “een partner van Amerika in de strijd tegen het terrorisme” maar vooral ook een luchtmachtbasis ter ondersteuning van de Amerikaanse operaties richting Afghanistan. Het slagveld van de politiek is mistig als gewoonlijk en de strijd gaat om persoonlijke belangen.
Reageer
zondag, mei 15, 2005
HET LENZEN MYSTERIE
Het mysterie van de verloren lenzen is opgelost. Het had alles te maken met leeftijd, maar niet met hoge leeftijd. Nadat Teb ook zijn lenzen kwijt was, begonnen we al eens achter onze oren te krabben. Maar ja, omdat hij op zijn minst net zo vergeetachtig is als ik, dachten we er verder nog niets van. Tot ik vanochtend mijn lenzendoosje vond. Met de linkerkant open, de lens er nog in en de vloeistof verdwenen. Gelukkig niet andersom.
De oplossing heet Anna. Anna op onderzoek. Die houdt van alles openmaken en de details bekijken. Volgende keer bergen we ze beter op, dat wil zeggen, boven de hoogte van een meter. Dat verhoogt de houdbaarheid van de lenzen aanzienlijk.
Reageer
Het mysterie van de verloren lenzen is opgelost. Het had alles te maken met leeftijd, maar niet met hoge leeftijd. Nadat Teb ook zijn lenzen kwijt was, begonnen we al eens achter onze oren te krabben. Maar ja, omdat hij op zijn minst net zo vergeetachtig is als ik, dachten we er verder nog niets van. Tot ik vanochtend mijn lenzendoosje vond. Met de linkerkant open, de lens er nog in en de vloeistof verdwenen. Gelukkig niet andersom.
De oplossing heet Anna. Anna op onderzoek. Die houdt van alles openmaken en de details bekijken. Volgende keer bergen we ze beter op, dat wil zeggen, boven de hoogte van een meter. Dat verhoogt de houdbaarheid van de lenzen aanzienlijk.
Reageer
vrijdag, mei 13, 2005
HEBBERIG
Als kindjes groot worden, worden ze ook hebberig. Anna had al snel de speelgoedwinkel gevonden op het vliegveld van Bangkok. Een paarse hond, dat was wat ze wilde. Ze rende erop af. Na twee minuten ermee rondgelopen te hebben, gaf ze hem aan ons (en niet terugleggen graag), want nu had ze haar favoriete houten “Ollepant” gezien. Dit beest was hetzelfde lot beschoren. Binnen vijf minuten liepen wij beladen met speelgoed, en Anna met haar laatste aanwinst en een stralende snoet.
Reageer
Als kindjes groot worden, worden ze ook hebberig. Anna had al snel de speelgoedwinkel gevonden op het vliegveld van Bangkok. Een paarse hond, dat was wat ze wilde. Ze rende erop af. Na twee minuten ermee rondgelopen te hebben, gaf ze hem aan ons (en niet terugleggen graag), want nu had ze haar favoriete houten “Ollepant” gezien. Dit beest was hetzelfde lot beschoren. Binnen vijf minuten liepen wij beladen met speelgoed, en Anna met haar laatste aanwinst en een stralende snoet.
Reageer
BEUGELS
Een van de dingen die opviel in Bangkok, was dat er erg veel jongeren waren met beugels, meer nog dan in Europa. Pas later in Dhaka vond ik dit artikel op het internet, waaruit blijkt dat een beugel een soort statussymbool is, om aan te tonen hoe rijk je ouders zijn. Je kunt al een nepbeugel aanschaffen voor een paar dollar, bij de Thaise Kruidvat. Vincent en ik voelden ons helemaal thuis. En ik heb nooit geweten dat mijn ouders zo rijk waren!
Reageer
Een van de dingen die opviel in Bangkok, was dat er erg veel jongeren waren met beugels, meer nog dan in Europa. Pas later in Dhaka vond ik dit artikel op het internet, waaruit blijkt dat een beugel een soort statussymbool is, om aan te tonen hoe rijk je ouders zijn. Je kunt al een nepbeugel aanschaffen voor een paar dollar, bij de Thaise Kruidvat. Vincent en ik voelden ons helemaal thuis. En ik heb nooit geweten dat mijn ouders zo rijk waren!
Reageer
donderdag, mei 12, 2005
BANGKOK
Bangkok een stad van 8 miljoen inwoners, was in de jaren 60 de plaats waar de Amerikaanse soldaten hun Vietnames ervaringen konden vergeten en Thaise konden opdoen. Die sfeer is er nog steeds, op elke straathoek wordt massage in allerlei vormen aangeprezen en de ene halfnaakte juffrouw is nog mooier dan de volgende. En ze staan allemaal klaar voor je, een kleine 20% van de bevolking van Bangkok schijnt betrokken te zijn bij de sex industrie.
Waardoor ik met vragen van Vincent en Victor werd geconfronteerd:
“Mama, wat is body-to-body massage?” en, daarop volgend:
“Wat betekent full satisfaction?”
Tja, weet ik veel.
Reageer
Bangkok een stad van 8 miljoen inwoners, was in de jaren 60 de plaats waar de Amerikaanse soldaten hun Vietnames ervaringen konden vergeten en Thaise konden opdoen. Die sfeer is er nog steeds, op elke straathoek wordt massage in allerlei vormen aangeprezen en de ene halfnaakte juffrouw is nog mooier dan de volgende. En ze staan allemaal klaar voor je, een kleine 20% van de bevolking van Bangkok schijnt betrokken te zijn bij de sex industrie.
Waardoor ik met vragen van Vincent en Victor werd geconfronteerd:
“Mama, wat is body-to-body massage?” en, daarop volgend:
“Wat betekent full satisfaction?”
Tja, weet ik veel.
Reageer
woensdag, mei 11, 2005
WORLDCOOKIE
Wat zou een Worlcook zijn zonder Worldcookies? Deze week in het Recept van de Week heerlijke amandelkoekjes op een nieuw zwart bord. Smul ze!
Reageer
Wat zou een Worlcook zijn zonder Worldcookies? Deze week in het Recept van de Week heerlijke amandelkoekjes op een nieuw zwart bord. Smul ze!
Reageer
dinsdag, mei 10, 2005
TEMPEL VAN DE DAGERAAD
Een van de meest gefotografeerde tempels in Bangkok is Wat Arun, de Tempel van de Dageraad, prachtig gelegen aan de rivier. Koning Rama II startte de bouw in de negentiende eeuw en Koning Rama III voltooide de tempel. Een van de gebouwen op het terrein dateert al van voor de stichting van Bangkok (1782) en werd gebouwd door Koning Taksin.
De tempel is heel kleurig. Als je de muren van dichtbij gaat bekijken, kun je zien dat er gebruik is gemaakt van kleurig Chinees porcelein, stukken van bordjes en schotels. Dat lijkt misschien luxueus, maar in die tijd gebruikte schepen uit China dit als ballast en het gebruik ervan is dus gewoon een vorm van hedendaagse recycling.
Reageer
Een van de meest gefotografeerde tempels in Bangkok is Wat Arun, de Tempel van de Dageraad, prachtig gelegen aan de rivier. Koning Rama II startte de bouw in de negentiende eeuw en Koning Rama III voltooide de tempel. Een van de gebouwen op het terrein dateert al van voor de stichting van Bangkok (1782) en werd gebouwd door Koning Taksin.
De tempel is heel kleurig. Als je de muren van dichtbij gaat bekijken, kun je zien dat er gebruik is gemaakt van kleurig Chinees porcelein, stukken van bordjes en schotels. Dat lijkt misschien luxueus, maar in die tijd gebruikte schepen uit China dit als ballast en het gebruik ervan is dus gewoon een vorm van hedendaagse recycling.
Reageer
maandag, mei 09, 2005
DESIGNERS
In Bangkok zijn veel, heel veel winkels. Aangezien wij niet zulke heftige shoppers zijn beperken we de winkelexpeditie tot één dag. Wel zien we op die dag veel grote-namen-designer winkels en hoeken in het warenhuis. Mode is hier van groot belang. En wij lopen hopeloos achter. Want zelfs 60 plussers lopen hier met shirts waarop een discreet “DKNY” op de rand staat. Of veel minder discreet, en blijkbaar de allerlaatste mode, levensgroot “Von Dutch” op de voorkant van een shirt dat zonder deze tekst in niets verschilt van T-shirts die je op elke markt in elke stad kopen kunt. Of het moest de prijs zijn. Trouwens, wie is die Von Dutch eigenlijk? Is hij Duits? Is hij Engels? Of...is hij Dutch??
Reageer
In Bangkok zijn veel, heel veel winkels. Aangezien wij niet zulke heftige shoppers zijn beperken we de winkelexpeditie tot één dag. Wel zien we op die dag veel grote-namen-designer winkels en hoeken in het warenhuis. Mode is hier van groot belang. En wij lopen hopeloos achter. Want zelfs 60 plussers lopen hier met shirts waarop een discreet “DKNY” op de rand staat. Of veel minder discreet, en blijkbaar de allerlaatste mode, levensgroot “Von Dutch” op de voorkant van een shirt dat zonder deze tekst in niets verschilt van T-shirts die je op elke markt in elke stad kopen kunt. Of het moest de prijs zijn. Trouwens, wie is die Von Dutch eigenlijk? Is hij Duits? Is hij Engels? Of...is hij Dutch??
Reageer
zondag, mei 08, 2005
OLLEPANT
Een heel nieuw hoofdstuk is er aan Anna’s woordenboek toegevoegd tijdens de vakantie. Een aantal dieren en hun bijbehorende geluiden maken daar deel van uit. Tijdens de trekking tocht leerde ze dat de haan “Koekoekoekoe” doet. Het beest liet dat vaak genoeg horen, niet gehinderd door de wetenschap dat een haan hoort te kraaien gedurende zonsopgang.
Maar haar favoriete woord is toch wel “Ollepant”. De ollepantenrit was een groot success en ook in de dierentuin in Bangkok moet er uitgebreid bij de grote grijze dikhuiden worden stilgestaan, en gaat Anna slechts mee onder luidkeels protest. Het klinkt als een imitatie van het geluid dat olifanten maken.
Reageer
Een heel nieuw hoofdstuk is er aan Anna’s woordenboek toegevoegd tijdens de vakantie. Een aantal dieren en hun bijbehorende geluiden maken daar deel van uit. Tijdens de trekking tocht leerde ze dat de haan “Koekoekoekoe” doet. Het beest liet dat vaak genoeg horen, niet gehinderd door de wetenschap dat een haan hoort te kraaien gedurende zonsopgang.
Maar haar favoriete woord is toch wel “Ollepant”. De ollepantenrit was een groot success en ook in de dierentuin in Bangkok moet er uitgebreid bij de grote grijze dikhuiden worden stilgestaan, en gaat Anna slechts mee onder luidkeels protest. Het klinkt als een imitatie van het geluid dat olifanten maken.
Reageer
zaterdag, mei 07, 2005
NETTE KLEREN
Bij de Grand palace aangekomen, bleek dat wij niet netjes genoeg gekleed waren. Mouwloze kleding en korte broeken (zelf kuitlange broeken) waren niet toegestaan. Daartoe had men een uitleenburo opgezet, waar je voor niets kleren kon lenen. Niet de meest modieuze uiteraard, maar je kunt een gegeven paard niet in de bek kijken. Vincent voelde zich erg ongelukkig in zijn outfit, en bezwoer mij regelmatig tijdens de bezichtiging dat de vloek van de Emerald Boeddha op mij zou komen te rusten als ik een foto van hem zou nemen met de broek. Dat heb ik dus ook niet gedaan. Ik bedoel, iedereen zou toch in die broek kunnen zitten?
Reageer
Bij de Grand palace aangekomen, bleek dat wij niet netjes genoeg gekleed waren. Mouwloze kleding en korte broeken (zelf kuitlange broeken) waren niet toegestaan. Daartoe had men een uitleenburo opgezet, waar je voor niets kleren kon lenen. Niet de meest modieuze uiteraard, maar je kunt een gegeven paard niet in de bek kijken. Vincent voelde zich erg ongelukkig in zijn outfit, en bezwoer mij regelmatig tijdens de bezichtiging dat de vloek van de Emerald Boeddha op mij zou komen te rusten als ik een foto van hem zou nemen met de broek. Dat heb ik dus ook niet gedaan. Ik bedoel, iedereen zou toch in die broek kunnen zitten?
Reageer
vrijdag, mei 06, 2005
GRAND PALACE
Het Grand Palace, aan de rivier Chao Praya in Bangkok, is niet alleen het koninklijk paleis (koning Rama IX, vandaag de dag) maar heeft ook een tempel en regeringsgebouwen binnen zijn muren. Het terrein is enorm, bijna 220.000 vierkante meter groot, en het paleis werd in 1782 gebouwd door koning Rama I.
In de tempel staat de Emerald Boeddha, een beeldje dat gevonden werd in 1434 in Chiang Rai en dat na een aantal omzwervingen in deze tempel terecht kwam. Men dacht dat het een gewoon stenen beeldje was, en pas toen na jaren een groene neus naar buiten kwam piepen, werd duidelijk dat er een jaden Boeddha onder zat (emerald staat voor de kleur groen).
Het Boedha manneke heeft drie sets kleren als gevolg waarvan hij drie keer per jaar wordt omgekleed. Een soort Thais Manneke Pis, dus eigenlijk.
Reageer
Het Grand Palace, aan de rivier Chao Praya in Bangkok, is niet alleen het koninklijk paleis (koning Rama IX, vandaag de dag) maar heeft ook een tempel en regeringsgebouwen binnen zijn muren. Het terrein is enorm, bijna 220.000 vierkante meter groot, en het paleis werd in 1782 gebouwd door koning Rama I.
In de tempel staat de Emerald Boeddha, een beeldje dat gevonden werd in 1434 in Chiang Rai en dat na een aantal omzwervingen in deze tempel terecht kwam. Men dacht dat het een gewoon stenen beeldje was, en pas toen na jaren een groene neus naar buiten kwam piepen, werd duidelijk dat er een jaden Boeddha onder zat (emerald staat voor de kleur groen).
Het Boedha manneke heeft drie sets kleren als gevolg waarvan hij drie keer per jaar wordt omgekleed. Een soort Thais Manneke Pis, dus eigenlijk.
Reageer
donderdag, mei 05, 2005
NIEUWE BORDJES
Kijkend op mijn eigen website, werd ik een beetje verveeld door steeds maar hetzelfde servies. Hadden we in Oezbekistan nog wel eens leuke keramiek, in Bangladesh is dat minder. De borden die we probeerden mee te verhuizen, zijn voor een groot gedeelte gesneuveld. Maar Bangladesh is bekend om zijn serviezen, dus daar moet wat aan te doen zijn. Beroemde serviezen worden hier voor weinig gemaakt en in Europa voor veel verkocht (net als de kleding, trouwens). Dus, op naar Monno Ceramics voor een paar bordjes. Ik moest nog wel een hobbeltje nemen: de bordjes werden in principe niet los verkocht. Maar na mijn overtuigende kwaliteiten op de eigenaar te hebben losgelaten, mocht ik mee naar het magazijn en werd verblijd met een hele stapel verschillende bordjes. Dus, van nu af aan, let niet alleen op het eten, maar ook op de bordjes. Te beginnen met vandaag in het recept van de week: chocolate chip ijs op een Picasso bordje.
Reageer
Kijkend op mijn eigen website, werd ik een beetje verveeld door steeds maar hetzelfde servies. Hadden we in Oezbekistan nog wel eens leuke keramiek, in Bangladesh is dat minder. De borden die we probeerden mee te verhuizen, zijn voor een groot gedeelte gesneuveld. Maar Bangladesh is bekend om zijn serviezen, dus daar moet wat aan te doen zijn. Beroemde serviezen worden hier voor weinig gemaakt en in Europa voor veel verkocht (net als de kleding, trouwens). Dus, op naar Monno Ceramics voor een paar bordjes. Ik moest nog wel een hobbeltje nemen: de bordjes werden in principe niet los verkocht. Maar na mijn overtuigende kwaliteiten op de eigenaar te hebben losgelaten, mocht ik mee naar het magazijn en werd verblijd met een hele stapel verschillende bordjes. Dus, van nu af aan, let niet alleen op het eten, maar ook op de bordjes. Te beginnen met vandaag in het recept van de week: chocolate chip ijs op een Picasso bordje.
Reageer
woensdag, mei 04, 2005
EEN GEDACHTE OP 4 MEI
Een van de leden kwam bij mij klagen:
“Ik zag een locale werknemer de kraan gebruiken.” Ze griezelt. “U begrijpt toch dat ik die kraan nu niet meer kan gebruiken? Die mensen hebben geen hygiene. Gadver!”
In mijn functie moet ik haar vriendelijk toelachen en zeggen dat ik er iets aan zal doen. De locale werknemers hebben immers een eigen kraantje en worden verondersteld dit te gebruiken.
Als ze wegloopt, kijk ik haar na. Ze is Amerikaanse en behoort tot de bevolkingsgroep, die een krappe vijftig jaar geleden niet werden toegelaten tot bepaalde scholen en parken. In die tijd waren er beslist mensen, die pertinent geweigerd hadden een kraan met haar te delen, met soortgelijke argumenten als zij nu gebruikte. Erg genoeg op zichzelf. Maar nog erger vind ik, dat zij deze periode kennelijk helemaal uit haar geheugen heeft gewist. Konden we maar allemaal iets leren uit het verleden, dan zou de wereld er veel vriendelijker uitzien.
Reageer
Een van de leden kwam bij mij klagen:
“Ik zag een locale werknemer de kraan gebruiken.” Ze griezelt. “U begrijpt toch dat ik die kraan nu niet meer kan gebruiken? Die mensen hebben geen hygiene. Gadver!”
In mijn functie moet ik haar vriendelijk toelachen en zeggen dat ik er iets aan zal doen. De locale werknemers hebben immers een eigen kraantje en worden verondersteld dit te gebruiken.
Als ze wegloopt, kijk ik haar na. Ze is Amerikaanse en behoort tot de bevolkingsgroep, die een krappe vijftig jaar geleden niet werden toegelaten tot bepaalde scholen en parken. In die tijd waren er beslist mensen, die pertinent geweigerd hadden een kraan met haar te delen, met soortgelijke argumenten als zij nu gebruikte. Erg genoeg op zichzelf. Maar nog erger vind ik, dat zij deze periode kennelijk helemaal uit haar geheugen heeft gewist. Konden we maar allemaal iets leren uit het verleden, dan zou de wereld er veel vriendelijker uitzien.
Reageer
dinsdag, mei 03, 2005
DE GEVALLEN STAD
Mijn papa en mama hadden zich wekenlang het hoofd gebroken over een geschikt kado voor mij. Uiteindelijk wisten ze het: Duplo. Dus sjouwden ze zich een breuk uit Bangkok met boerderij-duplo; en toen hier in Dhaka een mega-doos door iemand verafscheid werd, kochten ze die ook nog.
Op de avond voor mijn verjaardag kuste ik mijn broertjes en zusje in bed gedag, en ging slapen. Zij werden vervolgens weer uit bed gehaald voor een belangrijke taak: het bouwen van een duplo-stad. Ik mocht weer niet meedoen natuurlijk. Ruim anderhalf uur zijn ze bezig geweest met zijn vijven, met fantastisch resultaat. Toen ik de volgende ochtend uit bed kwam was ik helemaal stil van blijdschap en niet weg te slaan bij mijn nieuwe kado.
Nadat ik er een uur mee gespeeld had, nam mijn vader mij mee naar de Club om te zwemmen, en taartjes te snoepen. En toen kwamen we terug. En de huiskamer was leeg. De aya had, in een vlaag van ijver, de hele stad opgeruimd. Alles, tot het laatste stukje duplo toe, zat in een grote kartonnen doos. Ik weet niet wie er het verdrietigst was. OK, jongens, jullie weten wat je te doen staat vanavond!
Reageer
Mijn papa en mama hadden zich wekenlang het hoofd gebroken over een geschikt kado voor mij. Uiteindelijk wisten ze het: Duplo. Dus sjouwden ze zich een breuk uit Bangkok met boerderij-duplo; en toen hier in Dhaka een mega-doos door iemand verafscheid werd, kochten ze die ook nog.
Op de avond voor mijn verjaardag kuste ik mijn broertjes en zusje in bed gedag, en ging slapen. Zij werden vervolgens weer uit bed gehaald voor een belangrijke taak: het bouwen van een duplo-stad. Ik mocht weer niet meedoen natuurlijk. Ruim anderhalf uur zijn ze bezig geweest met zijn vijven, met fantastisch resultaat. Toen ik de volgende ochtend uit bed kwam was ik helemaal stil van blijdschap en niet weg te slaan bij mijn nieuwe kado.
Nadat ik er een uur mee gespeeld had, nam mijn vader mij mee naar de Club om te zwemmen, en taartjes te snoepen. En toen kwamen we terug. En de huiskamer was leeg. De aya had, in een vlaag van ijver, de hele stad opgeruimd. Alles, tot het laatste stukje duplo toe, zat in een grote kartonnen doos. Ik weet niet wie er het verdrietigst was. OK, jongens, jullie weten wat je te doen staat vanavond!
Reageer
maandag, mei 02, 2005
HAPPY HAPPY
Onze kleine Anna wordt twee vandaag en haar geestelijke ontwikkeling gaat met astronomische sprongen vooruit. Ze kan dus een liedje zingen voor haar verjaardag! Het is een international kind, het zal dan ook niemand verbazen dat ze in het Engels zingt. Helemaal foutloos gaat het nog niet:
“Happy happy to you,
Happy happy to you!”
Maar goed, dat is al beter dan “Birthday, birthday to you!”
Reageer
Onze kleine Anna wordt twee vandaag en haar geestelijke ontwikkeling gaat met astronomische sprongen vooruit. Ze kan dus een liedje zingen voor haar verjaardag! Het is een international kind, het zal dan ook niemand verbazen dat ze in het Engels zingt. Helemaal foutloos gaat het nog niet:
“Happy happy to you,
Happy happy to you!”
Maar goed, dat is al beter dan “Birthday, birthday to you!”
Reageer
zondag, mei 01, 2005
LIEF VOOR ANNA
Oudere ouders zijn wel eens vergeetachtig. Na een reis geboekt te hebben bij een travel agent, reden we in een open taxi terug naar ons hotel. Na vijf minuten kwam een motorrijder achter ons aan, heftig zwaaiend. Oei, dachten wij, een overval, een noodgeval? Niets van dat alles, de brave reisagent kwam ons Anna’s vergeten flesje brengen.
Een half uur later zaten wij bij de reisagent in het hotel om een kamer te boeken. Toen wij voor de lift stonden te wachten, kwam daar weer een meneer aangehold, met, raad eens wat.....
Reageer
Oudere ouders zijn wel eens vergeetachtig. Na een reis geboekt te hebben bij een travel agent, reden we in een open taxi terug naar ons hotel. Na vijf minuten kwam een motorrijder achter ons aan, heftig zwaaiend. Oei, dachten wij, een overval, een noodgeval? Niets van dat alles, de brave reisagent kwam ons Anna’s vergeten flesje brengen.
Een half uur later zaten wij bij de reisagent in het hotel om een kamer te boeken. Toen wij voor de lift stonden te wachten, kwam daar weer een meneer aangehold, met, raad eens wat.....
Reageer
