donderdag, juni 30, 2005
WAAR HET HART VAN VOL IS
Nog net hoorde ik het Elodie zeggen:
“Teb werkt bij de Tsunami bank.” (het is de Sonali bank).
Niet verwonderlijk als je bedenkt, dat er nog steeds minstens elke week een activiteit is voor fundraising voor de tsunami slachtoffers. Op elke school zijn T-shirt verkopen, theatershows en cakebakkers. Als er in elk land net zoveel werd opgehaald als hier, dan hadden veel slachtoffers inmiddels een klein paleis kunnen bouwen.
Reageer
Nog net hoorde ik het Elodie zeggen:
“Teb werkt bij de Tsunami bank.” (het is de Sonali bank).
Niet verwonderlijk als je bedenkt, dat er nog steeds minstens elke week een activiteit is voor fundraising voor de tsunami slachtoffers. Op elke school zijn T-shirt verkopen, theatershows en cakebakkers. Als er in elk land net zoveel werd opgehaald als hier, dan hadden veel slachtoffers inmiddels een klein paleis kunnen bouwen.
Reageer
woensdag, juni 29, 2005
EEN KILOMETER TE VER
“Good morning, mam. This Akbar. Sorry, car broke again. Dynamo no work. We are near school.”
Gelukkig is het kwart over zeven ‘s morgens dus er is een hele dag tijd om het akkefietje op te lossen. Daarbij staat de auto minstens een keer per twee weken in de garage.
“OK Akbar, you go to garage and fix it.”
Om zes uur ‘s avonds zien we hem weer. Hij beweert helemaal uitgeput te zijn en de hele dag in de garage te zijn geweest. De dynamo, die niet stuk was, is gerepareerd en de bezine leidingen schoongemaakt. En nog reed de auto niet. Hij is zoooo moe.
Overduidelijk rijdt de auto echter nu wel, hij is immers hier gekomen? Wat was nu het probleem? Het blijkt simpel: de andere chauffeur had getankt, en omdat de benzineprijzen iets waren gestegen, had hij de tank niet helemaal vol gegooid, en verzuimd dat te melden. De chauffeurs rijden door tot de laatste kilometer voordat ze gaan tanken, en dat was dus in dit geval 10 kilometer te ver. Wat ze dan in die garage de hele dag gedaan hebben, blijft een raadsel. Ze vergeten echter helaas niet een rekening in te dienen voor het niet gedane werk.
Reageer
“Good morning, mam. This Akbar. Sorry, car broke again. Dynamo no work. We are near school.”
Gelukkig is het kwart over zeven ‘s morgens dus er is een hele dag tijd om het akkefietje op te lossen. Daarbij staat de auto minstens een keer per twee weken in de garage.
“OK Akbar, you go to garage and fix it.”
Om zes uur ‘s avonds zien we hem weer. Hij beweert helemaal uitgeput te zijn en de hele dag in de garage te zijn geweest. De dynamo, die niet stuk was, is gerepareerd en de bezine leidingen schoongemaakt. En nog reed de auto niet. Hij is zoooo moe.
Overduidelijk rijdt de auto echter nu wel, hij is immers hier gekomen? Wat was nu het probleem? Het blijkt simpel: de andere chauffeur had getankt, en omdat de benzineprijzen iets waren gestegen, had hij de tank niet helemaal vol gegooid, en verzuimd dat te melden. De chauffeurs rijden door tot de laatste kilometer voordat ze gaan tanken, en dat was dus in dit geval 10 kilometer te ver. Wat ze dan in die garage de hele dag gedaan hebben, blijft een raadsel. Ze vergeten echter helaas niet een rekening in te dienen voor het niet gedane werk.
Reageer
dinsdag, juni 28, 2005
DODE KIP
Uit een stukje in de krant over de slechte kwaliteit van een restaurant:
“Dirty curry.” (Ja dat klinkt niet goed).
“Chicken that was already dead before it was bought. Does this sound like a dustbin? Well, we are speaking about a restaurant.”
Daar kan zelfs Worldcook iets van leren. Kip die al dood is als je hem koopt, dat is helemaal verkeerd. Binnenkort zul je me dus zien lopen met in elke hand een op zijn kop hangende, spartelende en kakelende kip. We moeten nog even bedenken wie ze dan gaat doodmaken en plukken.
Reageer
Uit een stukje in de krant over de slechte kwaliteit van een restaurant:
“Dirty curry.” (Ja dat klinkt niet goed).
“Chicken that was already dead before it was bought. Does this sound like a dustbin? Well, we are speaking about a restaurant.”
Daar kan zelfs Worldcook iets van leren. Kip die al dood is als je hem koopt, dat is helemaal verkeerd. Binnenkort zul je me dus zien lopen met in elke hand een op zijn kop hangende, spartelende en kakelende kip. We moeten nog even bedenken wie ze dan gaat doodmaken en plukken.
Reageer
maandag, juni 27, 2005
RECEPT VAN DE WEEK
Deze week een enorme dikmaker in het Recept van de week, maar wel heeel erg lekker, en klassiek: Tiramisu. Plan maar een extra beetje exercise voor vanavond!
Reageer
Deze week een enorme dikmaker in het Recept van de week, maar wel heeel erg lekker, en klassiek: Tiramisu. Plan maar een extra beetje exercise voor vanavond!
Reageer
zondag, juni 26, 2005
WAAR GEBEURD
“Dag meneer van het uitzendburo, ik wil mijn chauffeur ontslaan, hij heeft bij de garage een deal gemaakt bij de reparatie van mijn auto en geld in zijn zak gestoken.”
“Hoeveel was dat mevrouw?”
“Ongeveer 10%.”
“Sorry mevrouw, daar kan ik niets aan doen. Daar kunt U hem niet voor ontslaan. Dat is standard. En nu we het er toch over hebben, al het andere personeel doet het ook. De kok steekt doorgaans 1-% van het boodschappengeld in zijn zak en de chauffeur 10% van het benzinegeld. De verkopers passen de bonnetjes aan. Dat is standaard, sorry. Alleen als het echt veel meer is dan 10% kunnen wij iets doen. Ik zie het al, U begrijpt niets van dit land.”
Nee, maar wil ik dat eigenlijk wel begrijpen?
Reageer
“Dag meneer van het uitzendburo, ik wil mijn chauffeur ontslaan, hij heeft bij de garage een deal gemaakt bij de reparatie van mijn auto en geld in zijn zak gestoken.”
“Hoeveel was dat mevrouw?”
“Ongeveer 10%.”
“Sorry mevrouw, daar kan ik niets aan doen. Daar kunt U hem niet voor ontslaan. Dat is standard. En nu we het er toch over hebben, al het andere personeel doet het ook. De kok steekt doorgaans 1-% van het boodschappengeld in zijn zak en de chauffeur 10% van het benzinegeld. De verkopers passen de bonnetjes aan. Dat is standaard, sorry. Alleen als het echt veel meer is dan 10% kunnen wij iets doen. Ik zie het al, U begrijpt niets van dit land.”
Nee, maar wil ik dat eigenlijk wel begrijpen?
Reageer
zaterdag, juni 25, 2005
WATERVAL
Het is extreem droog in Dhaka, tenminste, dat is wat men zegt.
“Het regent altijd erg deze maand! Nog nooit zo droog geweest!”
Het weer schijnt zich altijd abnormaal te moeten gedragen als wij ergens gaan wonen. Of het is gewoon een favoriet gespreksonderwerp. Maar als het dan een keer regent, is het ook meteen feest. Het begint tegen half vijf te gieten, en nog voor dat de klok vijf uur geslagen heeft, staat de boel blank. Het regent hard, weliswaar, maar de afvoer en de bescherming tegen hemelwater zijn volkomen ontoereikend. In overheidsgebouwen zitten zoveel lekken dat het water de trap afgutst en in de gaten tussen de trappen, waar in actiefilms de slachtoffers altijd zo lekker van de bovenste etage naar beneden donderen, vallen de regenwatervallen. In de straten staat het water tot ruim boven je enkels. De riksja’s staan aan de kant als lamme vogels, hun berijders verdringen elkaar onder kleine afdakjes. De kinderen zwemmen in hun onderbroek in de kinderbadjes die aan de kant van de weg zijn ontstaan.
Een flinke bui ontwricht het leven. Straks gaat het hele dagen regenen. De geleerden zeggen, dat er een super-overstroming verwacht wordt, in de orde van grootte van 1988 en 1998. Ik kan niets anders doen dan het geloven.
Reageer
Het is extreem droog in Dhaka, tenminste, dat is wat men zegt.
“Het regent altijd erg deze maand! Nog nooit zo droog geweest!”
Het weer schijnt zich altijd abnormaal te moeten gedragen als wij ergens gaan wonen. Of het is gewoon een favoriet gespreksonderwerp. Maar als het dan een keer regent, is het ook meteen feest. Het begint tegen half vijf te gieten, en nog voor dat de klok vijf uur geslagen heeft, staat de boel blank. Het regent hard, weliswaar, maar de afvoer en de bescherming tegen hemelwater zijn volkomen ontoereikend. In overheidsgebouwen zitten zoveel lekken dat het water de trap afgutst en in de gaten tussen de trappen, waar in actiefilms de slachtoffers altijd zo lekker van de bovenste etage naar beneden donderen, vallen de regenwatervallen. In de straten staat het water tot ruim boven je enkels. De riksja’s staan aan de kant als lamme vogels, hun berijders verdringen elkaar onder kleine afdakjes. De kinderen zwemmen in hun onderbroek in de kinderbadjes die aan de kant van de weg zijn ontstaan.
Een flinke bui ontwricht het leven. Straks gaat het hele dagen regenen. De geleerden zeggen, dat er een super-overstroming verwacht wordt, in de orde van grootte van 1988 en 1998. Ik kan niets anders doen dan het geloven.
Reageer
vrijdag, juni 24, 2005
MEER BRUIDSSCHAT
De regels voor de hoogte van de bruidsschat liggen niet vast. Vroeger werd het bedrag hoger met de leeftijd van het meisje en de aantrekkelijkheid van de aanstaande man. Dat is nog steeds zo, maar de ondergrenzen zijn verlegd en aantrekkelijkheid blijkt een veranderlijk begrip. De heel jonge meisjes en niet-zo-aantrekkelijke mannen worden niet meer gratis in de echt verbonden. De ouders moeten betalen, voor hun dochter die net van school komt, en zelfs als zij in het huwelijk treedt met een riksja-rijder of een bedelaar. ‘T is tenslotte een man.
Een nog groter probleem is, dat de mannen nu de mogelijkheden beginnen uit te buiten (ofschoon vaak gezegd wordt dat het de schoonmoeder is die deze snode plannen smeedt). De mannen zijn niet meer tevreden met een eenmalige bruidsschat bij het aangaan van het huwelijk. Het komt regelmatig voor, dat zij om een herhaalde betaling vragen. Kan of wil de familie van de vrouw niet over de brug komen, dan wordt er gescheiden. Er zijn immers nog genoeg huwbare meisjes vanaf twaalf in de aanbieding? En anders neem je gewoon een tweede vrouw erbij. Heb je nogeens wat te kiezen.
Reageer
De regels voor de hoogte van de bruidsschat liggen niet vast. Vroeger werd het bedrag hoger met de leeftijd van het meisje en de aantrekkelijkheid van de aanstaande man. Dat is nog steeds zo, maar de ondergrenzen zijn verlegd en aantrekkelijkheid blijkt een veranderlijk begrip. De heel jonge meisjes en niet-zo-aantrekkelijke mannen worden niet meer gratis in de echt verbonden. De ouders moeten betalen, voor hun dochter die net van school komt, en zelfs als zij in het huwelijk treedt met een riksja-rijder of een bedelaar. ‘T is tenslotte een man.
Een nog groter probleem is, dat de mannen nu de mogelijkheden beginnen uit te buiten (ofschoon vaak gezegd wordt dat het de schoonmoeder is die deze snode plannen smeedt). De mannen zijn niet meer tevreden met een eenmalige bruidsschat bij het aangaan van het huwelijk. Het komt regelmatig voor, dat zij om een herhaalde betaling vragen. Kan of wil de familie van de vrouw niet over de brug komen, dan wordt er gescheiden. Er zijn immers nog genoeg huwbare meisjes vanaf twaalf in de aanbieding? En anders neem je gewoon een tweede vrouw erbij. Heb je nogeens wat te kiezen.
Reageer
donderdag, juni 23, 2005
WAARDEVOLLE MANNEN
Armoede is een woord dat veel gezichten heeft, en veel gevolgen. Hoewel het niet helemaal duidelijk is soms, of iets een oorzaak is of een gevolg. Een van die dingen is de bruidsschat. Omdat mensen arm zijn, proberen ze overal geld uit te halen. De ontvanger doet iets aan zijn armoede maar de betaler wordt nog armer.
Bij een bruiddschat wordt maar voor één geslacht betaald, en in dit land zijn dat de mannen. Een andere regeling is waarschijnlijk niet denkbaar in combinatie met de heersende godsdienst. De ouders van meisjes moeten dan ook betalen als ze hun dochter getrouwd willen zien. En niet zo’n klein beetje, er zijn talloze families die grote leningen moeten afsluiten. Een meisje alleen in het veld is niet veilig, en daarbij loopt de hoogte van de bruidsschat op met de leeftijd, dus ouders zijn al snel bereid te betalen. De wet verbiedt het betalen van bruidsschat, en ook het trouwen onder de achttienjarige leeftijd is wettelijk verboden, maar toch is het hier volkomen normaal dat een meisje op dertienjarige leeftijd trouwt. En als ze pech heeft, met een veel oudere of al getrouwde man. In dit land is een huwbare man waardevoller dan de rechten van de vrouw.
Reageer
Armoede is een woord dat veel gezichten heeft, en veel gevolgen. Hoewel het niet helemaal duidelijk is soms, of iets een oorzaak is of een gevolg. Een van die dingen is de bruidsschat. Omdat mensen arm zijn, proberen ze overal geld uit te halen. De ontvanger doet iets aan zijn armoede maar de betaler wordt nog armer.
Bij een bruiddschat wordt maar voor één geslacht betaald, en in dit land zijn dat de mannen. Een andere regeling is waarschijnlijk niet denkbaar in combinatie met de heersende godsdienst. De ouders van meisjes moeten dan ook betalen als ze hun dochter getrouwd willen zien. En niet zo’n klein beetje, er zijn talloze families die grote leningen moeten afsluiten. Een meisje alleen in het veld is niet veilig, en daarbij loopt de hoogte van de bruidsschat op met de leeftijd, dus ouders zijn al snel bereid te betalen. De wet verbiedt het betalen van bruidsschat, en ook het trouwen onder de achttienjarige leeftijd is wettelijk verboden, maar toch is het hier volkomen normaal dat een meisje op dertienjarige leeftijd trouwt. En als ze pech heeft, met een veel oudere of al getrouwde man. In dit land is een huwbare man waardevoller dan de rechten van de vrouw.
Reageer
woensdag, juni 22, 2005
WAKKER WORDEN
Ik ben slecht in opstaan. Het feit, dat de wekker om 6.12 afgaat, helpt daar natuurlijk niet bij. Gelukkig heb ik een hele lieve man, die mij gewoon laat liggen, het hele circus met de kinderen afdraait en daar niet eens over zeurt. Als ik uiteindelijk beneden kom (meestal een half uur later, nog net op tijd om weg te kunnen) staan mijn geroosterde boterhammetje en mijn kopje thee al klaar.
Deze ochtend was het anders. De wekker was gegaan, en een paar minuten later kon ik zo maar opstaan. Ik stapte uit bed, deed de douche aan om hem warm te laten worden en enkele minuten later kletterde het water met een grote straal op mijn hoofd. Wat raar, hoe kon ik dan nog die schoenen horen kraken op de gang?
“He, het is al kwart over zeven hoor!”
Ik heb het allemaal gedroomd, het wakker worden, opstaan en douchen. Ik lig nog gewoon in bed. Wat was nu de prettige droom en wat was de nachtmerrie?
Reageer
Ik ben slecht in opstaan. Het feit, dat de wekker om 6.12 afgaat, helpt daar natuurlijk niet bij. Gelukkig heb ik een hele lieve man, die mij gewoon laat liggen, het hele circus met de kinderen afdraait en daar niet eens over zeurt. Als ik uiteindelijk beneden kom (meestal een half uur later, nog net op tijd om weg te kunnen) staan mijn geroosterde boterhammetje en mijn kopje thee al klaar.
Deze ochtend was het anders. De wekker was gegaan, en een paar minuten later kon ik zo maar opstaan. Ik stapte uit bed, deed de douche aan om hem warm te laten worden en enkele minuten later kletterde het water met een grote straal op mijn hoofd. Wat raar, hoe kon ik dan nog die schoenen horen kraken op de gang?
“He, het is al kwart over zeven hoor!”
Ik heb het allemaal gedroomd, het wakker worden, opstaan en douchen. Ik lig nog gewoon in bed. Wat was nu de prettige droom en wat was de nachtmerrie?
Reageer
dinsdag, juni 21, 2005
MEER VLIEGVELD
Dat ik heb toegegeven om belasting te betalen, betekent niet dat ik het pakje nu ook krijg. Dat kun je niet zelf doen, er moet een agent ingeschakeld. De agent zit in het cargo-straatje van het vliegveld. Dit straatje is vies en grauw, en het is er vol met morsige mannetjes die gewoon midden in het straatvuil zitten en gele rijst uit vieze metalen kommen met grote snelheid met hun rechterhand in hun mond proppen. Als ze klaar zijn maken ze vieze geluiden. 50 meter verderop wordt een deel van het straatje, aan het aroma te oordelen, gebruikt als urinoir. Eet smakelijk!
De schone witte vrouw trekt alle aandacht. Dat zie je er niet dagelijks. De met rijst gevulde linkerhanden blijven in de lucht steken, een paar gele korreltjes belanden tussen het straatvuil. Ik begeef me snel naar het kantoor van de agent. Twee dagen moet ik daar zitten, in een piepkleine donkere ruimte zonder raam en zonder airco. Er staan vier oude gammele bureaux in gepropt, en de leuningen van de stoelen worden bij elkaar gehouden met plakband. Er is één computer voor vier mensen, maar niemand gebruikt die. Ze zitten allen met grote precisie de getallen op te schrijven in een breed kasboek met dunne blauwe bladeren, om ze nooit meer terug te kunnen vinden. Ik vraag me af waarom deze beroemde wereldwijde pakjesverstuurder zulke hoge tarieven berekent, als ze hun employees er zo bij laten zitten.
Aan het eind van de twee dagen, als alle formaliteiten geregeld zijn en alle bakshies betaald, blijk ik al die tijd met mijn stoel tegen mijn eigen pakje aan gezeten te hebben.
Reageer
Dat ik heb toegegeven om belasting te betalen, betekent niet dat ik het pakje nu ook krijg. Dat kun je niet zelf doen, er moet een agent ingeschakeld. De agent zit in het cargo-straatje van het vliegveld. Dit straatje is vies en grauw, en het is er vol met morsige mannetjes die gewoon midden in het straatvuil zitten en gele rijst uit vieze metalen kommen met grote snelheid met hun rechterhand in hun mond proppen. Als ze klaar zijn maken ze vieze geluiden. 50 meter verderop wordt een deel van het straatje, aan het aroma te oordelen, gebruikt als urinoir. Eet smakelijk!
De schone witte vrouw trekt alle aandacht. Dat zie je er niet dagelijks. De met rijst gevulde linkerhanden blijven in de lucht steken, een paar gele korreltjes belanden tussen het straatvuil. Ik begeef me snel naar het kantoor van de agent. Twee dagen moet ik daar zitten, in een piepkleine donkere ruimte zonder raam en zonder airco. Er staan vier oude gammele bureaux in gepropt, en de leuningen van de stoelen worden bij elkaar gehouden met plakband. Er is één computer voor vier mensen, maar niemand gebruikt die. Ze zitten allen met grote precisie de getallen op te schrijven in een breed kasboek met dunne blauwe bladeren, om ze nooit meer terug te kunnen vinden. Ik vraag me af waarom deze beroemde wereldwijde pakjesverstuurder zulke hoge tarieven berekent, als ze hun employees er zo bij laten zitten.
Aan het eind van de twee dagen, als alle formaliteiten geregeld zijn en alle bakshies betaald, blijk ik al die tijd met mijn stoel tegen mijn eigen pakje aan gezeten te hebben.
Reageer
maandag, juni 20, 2005
AANVLIEGING
Het was al bijna een jaar geleden, dat ik een aanvaring had op het vliegveld (of moeten we zeggen een aanvlieging) met de douane autoriteiten. Zolang je zelf met je spullen aan komt vliegen is er geen groot probleem. Wil je echter iets opsturen of laten sturen, dan is het anders. Ging het voorheen om onze schamele bezittingen uit Tashkent, nu is het slechts één pakje. Na anderhalve maand lang vergeefs geprobeerde te hebben om het te importeren zonder een exorbitant belastingbedrag te hoeven betalen, en vele kastjes en muren gezien te hebben in even zovele grauwe overheidsgebouwen, geef ik het op. 100% belasting graag, mevrouwtje. We ontmoedigen import. Maar meneer, in ons contract staat dat we goederen voor eigen gebruik belastingvrij mogen invoeren. Ja dat lees ik. Maar die meneer die dat ondertekent, die is van Buitenlandse Zaken, die werkt hier dus niet. Maar meneer, dit wordt hier niet verkocht! Niets mee te maken. In dat geval nog 30% boete extra. Als het hier niet verkocht wordt, heb je het voor zeker niet nodig!
Reageer
Het was al bijna een jaar geleden, dat ik een aanvaring had op het vliegveld (of moeten we zeggen een aanvlieging) met de douane autoriteiten. Zolang je zelf met je spullen aan komt vliegen is er geen groot probleem. Wil je echter iets opsturen of laten sturen, dan is het anders. Ging het voorheen om onze schamele bezittingen uit Tashkent, nu is het slechts één pakje. Na anderhalve maand lang vergeefs geprobeerde te hebben om het te importeren zonder een exorbitant belastingbedrag te hoeven betalen, en vele kastjes en muren gezien te hebben in even zovele grauwe overheidsgebouwen, geef ik het op. 100% belasting graag, mevrouwtje. We ontmoedigen import. Maar meneer, in ons contract staat dat we goederen voor eigen gebruik belastingvrij mogen invoeren. Ja dat lees ik. Maar die meneer die dat ondertekent, die is van Buitenlandse Zaken, die werkt hier dus niet. Maar meneer, dit wordt hier niet verkocht! Niets mee te maken. In dat geval nog 30% boete extra. Als het hier niet verkocht wordt, heb je het voor zeker niet nodig!
Reageer
zondag, juni 19, 2005
VLIEGENDE KRONEN
Vandaag moet Vincent's beugel er uit. Ik zit voor het bureau van de tandarts mijzelf en anderen te vervelen. Op het bureau heeft de tandarts een aantal gipsen kaken geëxposeerd.
"Kijk, Teb, dit is nog eens een raar gebit!"
Het is een bovenkaak en daarom houd ik het gevaarte ondersteboven, dan lijkt het echter. Helaas is de kroon, die de tandarts erin heeft aangebracht, niet vastgelijmd en rolt hij rinkelend over de grond, een gapend gat achterlatend. Het volgende moment ligt Teb op zijn knieën om het kleinood vanonder het bureau te pulken. Met een rood hoofd zet ik het terug op zijn plek. Vertel ik mijn kinderen nou altijd dat ze overal af moeten blijven?
Reageer
Vandaag moet Vincent's beugel er uit. Ik zit voor het bureau van de tandarts mijzelf en anderen te vervelen. Op het bureau heeft de tandarts een aantal gipsen kaken geëxposeerd.
"Kijk, Teb, dit is nog eens een raar gebit!"
Het is een bovenkaak en daarom houd ik het gevaarte ondersteboven, dan lijkt het echter. Helaas is de kroon, die de tandarts erin heeft aangebracht, niet vastgelijmd en rolt hij rinkelend over de grond, een gapend gat achterlatend. Het volgende moment ligt Teb op zijn knieën om het kleinood vanonder het bureau te pulken. Met een rood hoofd zet ik het terug op zijn plek. Vertel ik mijn kinderen nou altijd dat ze overal af moeten blijven?
Reageer
vrijdag, juni 17, 2005
EEN KOEKJE VAN EIGEN DEEG
“Boehoehoe” klinkt het van boven aan de trap.
“Wat is er nu weer Elodie?”
“Victor heeft me geslagen. En ik deed nihihiks.”
Vast wel. Ik negeer het en als gewoonlijk gaat het gewoon vanzelf over. Een kwartier later komt ze stralend naar beneden.
“Mama, er is weer eens een waterval boven.”
Met de kwaliteit van de leidingen in Dhaka en recente problemen in gedachte, snel ik omhoog met twee treden tegelijk, om daar slechts Victor te vinden die tranen met tuiten huilt.
“Vincent heeft me geslagen. En ik deed nihihiks!”
Is dat nu een koekje van eigen deeg of een waterval?
Reageer
“Boehoehoe” klinkt het van boven aan de trap.
“Wat is er nu weer Elodie?”
“Victor heeft me geslagen. En ik deed nihihiks.”
Vast wel. Ik negeer het en als gewoonlijk gaat het gewoon vanzelf over. Een kwartier later komt ze stralend naar beneden.
“Mama, er is weer eens een waterval boven.”
Met de kwaliteit van de leidingen in Dhaka en recente problemen in gedachte, snel ik omhoog met twee treden tegelijk, om daar slechts Victor te vinden die tranen met tuiten huilt.
“Vincent heeft me geslagen. En ik deed nihihiks!”
Is dat nu een koekje van eigen deeg of een waterval?
Reageer
RECEPT VAN DE WEEK
Deze week in het Recept van de Week heerlijke Schotse Caledonian Cream, met alcohol natuurlijk!
Reageer
Deze week in het Recept van de Week heerlijke Schotse Caledonian Cream, met alcohol natuurlijk!
Reageer
donderdag, juni 16, 2005
OLIFANTJE KOPEN
Als je de kranten leest, lijkt het wel of het meest dringende probleem in Nederland bestaat uit het oplossen van files, in letterlijke en figuurlijke zin. Wij hadden vier jaar lang de mazzel om in Tashkent te wonen, waar files een rariteit zijn. Het lijkt echter of ieder mens een gemiddeld aantal files in zijn leven moet meemaken, want hier in Dhaka is het vaak nog twee keer zo erg als in Nederland. Niet zo gek als je bedenkt dat Bangladesh het dichtstbevolkte land is en Nederland op de tweede plaats komt.
Wil je ergens heen, dan moet je het zorgvuldig plannen. Nu hebben ze hier van die leuke olifantjes, te koop in de buurt van Dhaka University. Die olifantjes wilde ik. De chauffeur zei, dat het “a little bit more far” was, maar er was veel meer olifanten-keus. Qua afstand zou je er in 15 minuten naar toe moeten kunnen rijden. Ik plande een uur voor zowel de heen als de terugreis. Helaas vloog de tijd verder terwijl wij helemaal stil stonden. Drie uur later waren we thuis. Maar mèt de olifanten. Want ik weet natuurlijk niet van opgeven…
Reageer
Als je de kranten leest, lijkt het wel of het meest dringende probleem in Nederland bestaat uit het oplossen van files, in letterlijke en figuurlijke zin. Wij hadden vier jaar lang de mazzel om in Tashkent te wonen, waar files een rariteit zijn. Het lijkt echter of ieder mens een gemiddeld aantal files in zijn leven moet meemaken, want hier in Dhaka is het vaak nog twee keer zo erg als in Nederland. Niet zo gek als je bedenkt dat Bangladesh het dichtstbevolkte land is en Nederland op de tweede plaats komt.
Wil je ergens heen, dan moet je het zorgvuldig plannen. Nu hebben ze hier van die leuke olifantjes, te koop in de buurt van Dhaka University. Die olifantjes wilde ik. De chauffeur zei, dat het “a little bit more far” was, maar er was veel meer olifanten-keus. Qua afstand zou je er in 15 minuten naar toe moeten kunnen rijden. Ik plande een uur voor zowel de heen als de terugreis. Helaas vloog de tijd verder terwijl wij helemaal stil stonden. Drie uur later waren we thuis. Maar mèt de olifanten. Want ik weet natuurlijk niet van opgeven…
Reageer
woensdag, juni 15, 2005
TELEURSTELLING
Elodie vond het altijd gemeen dat de jongens soms mee mochten naar de golfbaan.
“Ik ben groot genoeg! Waarom mag ik niet mee?”
Na een aantal keer gaven we het op en dachten, vooruit, laten we het proberen. Op de golfbaan aangekomen, mochten de jongens een rondje lopen maar Elodie moest natuurlijk naar de driving range. Dat beviel haar allerminst. Toen ik haar had geinstalleerd met een emmer ballen en een golf club, trok ze vol afkeer haar neus op en zei:
“Wat? Moet ik van dit kleine plekje af schieten?”
Reageer
Elodie vond het altijd gemeen dat de jongens soms mee mochten naar de golfbaan.
“Ik ben groot genoeg! Waarom mag ik niet mee?”
Na een aantal keer gaven we het op en dachten, vooruit, laten we het proberen. Op de golfbaan aangekomen, mochten de jongens een rondje lopen maar Elodie moest natuurlijk naar de driving range. Dat beviel haar allerminst. Toen ik haar had geinstalleerd met een emmer ballen en een golf club, trok ze vol afkeer haar neus op en zei:
“Wat? Moet ik van dit kleine plekje af schieten?”
Reageer
dinsdag, juni 14, 2005
EEN VRIJE DAG
Woensdag is mijn vrije dag. De kinderen zitten op school. Dus ik kan lekker uitrusten. Om half acht speel ik tennis. Nog net genoeg tijd om om te kleden want van 9 tot 12 speel ik bridge (ik word al een ware expat-vrouw). Dan moeten er boodschappen gedaan, van die boodschappen die je niet aan de kok kunt overlaten. Helaas is de kok vooral bedreven op het gebied van standaard boodschappen en zijn er dus redelijk veel dingen die je niet aan hem kunt overlaten. Om half vier ren ik mijn huis binnen. Vlug een boterham naar binnen proppen, mijn mail ophalen, webloggen en wegwezen, want om half vijf heb ik een squash afspraak. Na afloop een biertje drinken, kinderen ophalen en naar huis racen. Om acht uur lig ik ondersteboven uitgevloerd op de bank. Een vrije dag? Waarom moet ik dan zoveel?
Reageer
Woensdag is mijn vrije dag. De kinderen zitten op school. Dus ik kan lekker uitrusten. Om half acht speel ik tennis. Nog net genoeg tijd om om te kleden want van 9 tot 12 speel ik bridge (ik word al een ware expat-vrouw). Dan moeten er boodschappen gedaan, van die boodschappen die je niet aan de kok kunt overlaten. Helaas is de kok vooral bedreven op het gebied van standaard boodschappen en zijn er dus redelijk veel dingen die je niet aan hem kunt overlaten. Om half vier ren ik mijn huis binnen. Vlug een boterham naar binnen proppen, mijn mail ophalen, webloggen en wegwezen, want om half vijf heb ik een squash afspraak. Na afloop een biertje drinken, kinderen ophalen en naar huis racen. Om acht uur lig ik ondersteboven uitgevloerd op de bank. Een vrije dag? Waarom moet ik dan zoveel?
Reageer
maandag, juni 13, 2005
DE GEUR VAN CHLOOR
Drie kwartier tennissen voordat je gaat werken is leuk en goed voor je gezondheid en het gestroomlijnde uiterlijk, maar ook heel erg warm. Aan het eind van de drie kwartier laat ik een spoor van druppels na op de heldergroen geverfde betonbaan. Zo kun je natuurlijk niet gaan werken, maar dat hoeft ook niet, want de club bezit een douche. Triest genoeg echter gebeurt er deze ochtend niets als ik de kraan opendraai.
Buiten bij het zwembad scharrelt een van de locale werkers rond in zijn oranje overhemd (eerbetoon aan de Dutch Club).
“No, mam, this night pump no work, no water come.”
Hij kijkt me meewarig aan. Ik overweeg nog even in het zwembad te springen maar vind dat toch iets te erg voor mijn mede-expats. De man heeft echter de oplossing. Hij tovert ergens een emmer vandaan en vult deze met zwembadwater.
“OK mam, now you wash.”
Tja, wat doe je dan. Het is beter dan niets. Mijn chloor parfum moet mijn collega’s lange tijd zijn bijgebleven.
Reageer
Drie kwartier tennissen voordat je gaat werken is leuk en goed voor je gezondheid en het gestroomlijnde uiterlijk, maar ook heel erg warm. Aan het eind van de drie kwartier laat ik een spoor van druppels na op de heldergroen geverfde betonbaan. Zo kun je natuurlijk niet gaan werken, maar dat hoeft ook niet, want de club bezit een douche. Triest genoeg echter gebeurt er deze ochtend niets als ik de kraan opendraai.
Buiten bij het zwembad scharrelt een van de locale werkers rond in zijn oranje overhemd (eerbetoon aan de Dutch Club).
“No, mam, this night pump no work, no water come.”
Hij kijkt me meewarig aan. Ik overweeg nog even in het zwembad te springen maar vind dat toch iets te erg voor mijn mede-expats. De man heeft echter de oplossing. Hij tovert ergens een emmer vandaan en vult deze met zwembadwater.
“OK mam, now you wash.”
Tja, wat doe je dan. Het is beter dan niets. Mijn chloor parfum moet mijn collega’s lange tijd zijn bijgebleven.
Reageer
zondag, juni 12, 2005
BORSTEN
Er was een balletuitvoering op school. Elodie, allemansvriend die zie is, had daar drie vriendinnen die meededen, dus we moesten gaan kijken. In de eerste drie nummers dansten er meisjes van haar leeftijd, maar in het vierde werd er echt gedanst door jongens en meisjes van respectabele leeftijd en het zag er professioneel uit. Dus ik vroeg haar:
“Wie zijn dat Elodie?”
“Dat zijn high school kinderen.”
”O, ken je ze dan?”
“Natuurlijk niet. Maar primary school mesjes hebben toch geen borsten?”
Reageer
Er was een balletuitvoering op school. Elodie, allemansvriend die zie is, had daar drie vriendinnen die meededen, dus we moesten gaan kijken. In de eerste drie nummers dansten er meisjes van haar leeftijd, maar in het vierde werd er echt gedanst door jongens en meisjes van respectabele leeftijd en het zag er professioneel uit. Dus ik vroeg haar:
“Wie zijn dat Elodie?”
“Dat zijn high school kinderen.”
”O, ken je ze dan?”
“Natuurlijk niet. Maar primary school mesjes hebben toch geen borsten?”
Reageer
zaterdag, juni 11, 2005
vrijdag, juni 10, 2005
HET HUIS VAN MENEER KHAN
Wij wonen in het huis van Ali Akhbar Khan. Deze meneer is een belangrijk man in Dhaka, heeft veel hoge posten bekleed en iedereen kent hem. Soms helpt dat.
Wij hebben zijn huis volgezet met planten, die niet allemaal even lang leven. De laatste keer dat we planten kochten, beklaagde ik mij erover. Natuurlijk luidde het standaard antwoord van de verkoper:
“No problem mam.”
Volgens de verkoper gingen zijn planten niet dood, maar indien dat toch zou gebeuren, kreeg ik een nieuwe plant of mijn geld terug.
Ik besloot hem aan zijn belofte te herinneren en ging op weg met twee planten die na een week al geheel bruin waren. Mijn chauffeur had zich al twee keer weg laten sturen. Ik was ook niet direct succesvol, hoewel ik wel snel een groep mensen wist te vezamelen. Nee, de baas was er niet. Ik kon 10 dollarcent korting krijgen op een nieuwe plant (van 10 dollar!). Inruilen of geld terug stond niet op het menu. Uw geld terug als het niet goed is? Maar mijn geld was toch goed?
Het geluk stond echter aan onze kant, want daar kwam onze huisbaas langsgewandeld. Binnen een minuut stonden er twee fonkelnieuwe planten in onze achterbak, zonder dat er een Taka van eigenaar was verwisseld. Nobody messes around with Mister Ali Akhbar Khan!
Reageer
Wij wonen in het huis van Ali Akhbar Khan. Deze meneer is een belangrijk man in Dhaka, heeft veel hoge posten bekleed en iedereen kent hem. Soms helpt dat.
Wij hebben zijn huis volgezet met planten, die niet allemaal even lang leven. De laatste keer dat we planten kochten, beklaagde ik mij erover. Natuurlijk luidde het standaard antwoord van de verkoper:
“No problem mam.”
Volgens de verkoper gingen zijn planten niet dood, maar indien dat toch zou gebeuren, kreeg ik een nieuwe plant of mijn geld terug.
Ik besloot hem aan zijn belofte te herinneren en ging op weg met twee planten die na een week al geheel bruin waren. Mijn chauffeur had zich al twee keer weg laten sturen. Ik was ook niet direct succesvol, hoewel ik wel snel een groep mensen wist te vezamelen. Nee, de baas was er niet. Ik kon 10 dollarcent korting krijgen op een nieuwe plant (van 10 dollar!). Inruilen of geld terug stond niet op het menu. Uw geld terug als het niet goed is? Maar mijn geld was toch goed?
Het geluk stond echter aan onze kant, want daar kwam onze huisbaas langsgewandeld. Binnen een minuut stonden er twee fonkelnieuwe planten in onze achterbak, zonder dat er een Taka van eigenaar was verwisseld. Nobody messes around with Mister Ali Akhbar Khan!
Reageer
donderdag, juni 09, 2005
BEESTJES
In andere landen vind je altijd andere flora en fauna. Soms erg mooi, soms wat minder aantrekkelijk. De fauna vinden wij niet altijd even leuk, met name als het insecten zijn. Kakkerlakken zijn alomtegenwoordig, en ook andere torren zjn vaak van van buitengewoon formaat. Door schade en schande hebben wij echter moeten leren, dat de kleinste beestjes het ergste zijn.
Wij hebben hele mooie bergplaatsen in de muur, waar we onze spellen hadden gestald. Triviant, Monopoly, Stratego, Risk, enzovoorts. Alles speciaal uit Nederland meegenomen en over de aardbol achter ons aan gesjouwd. In die kastjes blijken nu ook termieten te wonen, die dol zijn op spelletjes. Op de smaak daarvan, tenminste.
Drie weken geleden was er nog niets aan de hand. Nu echter zijn alle spelletjes gereduceerd tot een hoop pulp. De dozen en de speelborden zijn onherkenbaar als zodanig. Wat ons resteert, zijn de Stratego officieren, de Risk legers, huizen en hotels van Monopoly en de kaasjes van Triviant. Ik heb nog een ondeelbaar ogenblik gedacht om zelf speelborden te maken, maar alles zag er zo onsmakelijk uit, dat we het met een enorme boog hebben weggegooid. Te vies zelfs voor een foto.
Eén spel heeft het overleefd: Mah Jong, gemaakt van echte steen en bamboe. Wel hebben we alle 156 steentjes stuk voor stuk moeten schoonschuren. Maar ja, een mens wil toch wat kunnen spelen.
Reageer
In andere landen vind je altijd andere flora en fauna. Soms erg mooi, soms wat minder aantrekkelijk. De fauna vinden wij niet altijd even leuk, met name als het insecten zijn. Kakkerlakken zijn alomtegenwoordig, en ook andere torren zjn vaak van van buitengewoon formaat. Door schade en schande hebben wij echter moeten leren, dat de kleinste beestjes het ergste zijn.
Wij hebben hele mooie bergplaatsen in de muur, waar we onze spellen hadden gestald. Triviant, Monopoly, Stratego, Risk, enzovoorts. Alles speciaal uit Nederland meegenomen en over de aardbol achter ons aan gesjouwd. In die kastjes blijken nu ook termieten te wonen, die dol zijn op spelletjes. Op de smaak daarvan, tenminste.
Drie weken geleden was er nog niets aan de hand. Nu echter zijn alle spelletjes gereduceerd tot een hoop pulp. De dozen en de speelborden zijn onherkenbaar als zodanig. Wat ons resteert, zijn de Stratego officieren, de Risk legers, huizen en hotels van Monopoly en de kaasjes van Triviant. Ik heb nog een ondeelbaar ogenblik gedacht om zelf speelborden te maken, maar alles zag er zo onsmakelijk uit, dat we het met een enorme boog hebben weggegooid. Te vies zelfs voor een foto.
Eén spel heeft het overleefd: Mah Jong, gemaakt van echte steen en bamboe. Wel hebben we alle 156 steentjes stuk voor stuk moeten schoonschuren. Maar ja, een mens wil toch wat kunnen spelen.
Reageer
woensdag, juni 08, 2005
HET LAND VAN DE GROTE VRUCHTEN
Elke keer zijn we weer verbaasd door de afmeting van de vruchten. Een van de meest kolossale is de jackfruit (heeft dat ding eigenlijk een Nederlandse naam?). Ze hangen als puntige gekleurde vuilniszakken in de boom. Diezelfde boom is dan weer het doelwit van een paarse orchidee, een parasiet eigenlijk. Maar wel een mooie.
Reageer
Elke keer zijn we weer verbaasd door de afmeting van de vruchten. Een van de meest kolossale is de jackfruit (heeft dat ding eigenlijk een Nederlandse naam?). Ze hangen als puntige gekleurde vuilniszakken in de boom. Diezelfde boom is dan weer het doelwit van een paarse orchidee, een parasiet eigenlijk. Maar wel een mooie.
Reageer
dinsdag, juni 07, 2005
TONY BLAIR
Onze pup is kind van een locale hond, die door haar vorige baasje om onduidelijke redden “Tony Blair” is genoemd. Toen we de pup ophaalde, dronk ze nog steeds bij haar moeder, ondanks het feit dat ze al 9 weken oud was. De eerste nacht miste ze haar moeder dan ook zo erg, dat ze de hele tijd moest huilen. Na drie uur niet geslapen te hebben, verzuchtte ik:
“Was Tony Blair maar hier.”
Het was maar goed dat Teb op dat moment sliep!
Reageer
Onze pup is kind van een locale hond, die door haar vorige baasje om onduidelijke redden “Tony Blair” is genoemd. Toen we de pup ophaalde, dronk ze nog steeds bij haar moeder, ondanks het feit dat ze al 9 weken oud was. De eerste nacht miste ze haar moeder dan ook zo erg, dat ze de hele tijd moest huilen. Na drie uur niet geslapen te hebben, verzuchtte ik:
“Was Tony Blair maar hier.”
Het was maar goed dat Teb op dat moment sliep!
Reageer
maandag, juni 06, 2005
zondag, juni 05, 2005
LIEVER OLLEPANT
Toen Laska voor het eerst ons huis binnenkwam, reageerde Anna met de bij kleine kinderen gebruikelijke mengeling van blijdschap en angst. Met een stralende snoet:
“O, doggie. Kom, doggie, kom hier!”
Het hondje wordt helemaal blij en loopt enthousiast kwispelend op haar af. Haar uitdrukking verandert langzaam van blijdschap naar schrik en wanneer de hond haar ook nog begint te besnuffelen, loopt ze angstig gillend weg.
“No, doggie, go,go!”
Dit ritueel herhaalt zich een paar keer. Dan ziet ze plotseling de stenen olifant staan die ik een paar dagen geleden gekocht heb. Ze loopt erop af, omhelst de olifant steving en zucht opgelucht:
“Oh! Ollepant!”
Reageer
Toen Laska voor het eerst ons huis binnenkwam, reageerde Anna met de bij kleine kinderen gebruikelijke mengeling van blijdschap en angst. Met een stralende snoet:
“O, doggie. Kom, doggie, kom hier!”
Het hondje wordt helemaal blij en loopt enthousiast kwispelend op haar af. Haar uitdrukking verandert langzaam van blijdschap naar schrik en wanneer de hond haar ook nog begint te besnuffelen, loopt ze angstig gillend weg.
“No, doggie, go,go!”
Dit ritueel herhaalt zich een paar keer. Dan ziet ze plotseling de stenen olifant staan die ik een paar dagen geleden gekocht heb. Ze loopt erop af, omhelst de olifant steving en zucht opgelucht:
“Oh! Ollepant!”
Reageer
zaterdag, juni 04, 2005
GEBOREN
Met grote vreugde geven wij kennis van de geboorte van ons vijfde kind op 27 maart jongstleden. Zwart wit, harig en volkomen destructief. We wilden haar Quinta noemen, vanwege die vijfde positie, maar de kinderen gingen voor Laska en dus heet ze Laska. Maakt veel lawaai en verscheurt boeken en tapijten en alles wat verder op haar pad komt. Maar als ze haar koppie schuin houdt en je aankijkt met haar grote trouwe ogen, vergeef je haar alles.
Reageer
Met grote vreugde geven wij kennis van de geboorte van ons vijfde kind op 27 maart jongstleden. Zwart wit, harig en volkomen destructief. We wilden haar Quinta noemen, vanwege die vijfde positie, maar de kinderen gingen voor Laska en dus heet ze Laska. Maakt veel lawaai en verscheurt boeken en tapijten en alles wat verder op haar pad komt. Maar als ze haar koppie schuin houdt en je aankijkt met haar grote trouwe ogen, vergeef je haar alles.
Reageer
vrijdag, juni 03, 2005
SNEEUW IN DE WOESTIJN
De ontvangst van onze die onze kabelmaatschappij ons aanbood, was zo slecht, dat het zelfs sneeuwde tijdens “Operatie Desert Storm” (in the film “The Manchurian candidate”). Wij besloten daarom eens rond te kijken bij de concurrentie. Er waren een aantal mogelijkheden, maar het feit dat een van hen “BBC Prime” in het pakket aanbood gaf de doorslag. Nog even gecheckt bij de installateur:
“Yes sir, sure, we broadcast BBC Prime.”
Nadat de muren zijn doorgeboord en de kabels aangesloten, blijkt er geen BBC Prime te zijn. Nee, zo zegt de man bereidwillig, dat klopt, het is alleen tussen 7 en 1 ‘s ochtends. Had hij dat nu niet eerder kunnen vertellen?? Wij werken immers allebei??
De man zwijgt en glimlacht schaapachtig, ja dat had gekund en nee, hij heeft het niet gedaan. Maar de kabels zitten er en de ontvangst is inderdaad veel beter, dus vooruit, we betalen de gewenste som.
De volgende dag tijdens het ontbijt doen we de televisie vol verwachting aan, en ja, er verschijnt het volgende scherm:
Nog wat op en neer bellen leert, dat de uitzending niet van 7 tot 1 is, maar tussen 7 en 1. De precieze duur, daar kan men zich niet over uitlaten. Deze ochtend was het precies 43 minuten. Hoera voor onze nieuwe kabel!
Reageer
De ontvangst van onze die onze kabelmaatschappij ons aanbood, was zo slecht, dat het zelfs sneeuwde tijdens “Operatie Desert Storm” (in the film “The Manchurian candidate”). Wij besloten daarom eens rond te kijken bij de concurrentie. Er waren een aantal mogelijkheden, maar het feit dat een van hen “BBC Prime” in het pakket aanbood gaf de doorslag. Nog even gecheckt bij de installateur:
“Yes sir, sure, we broadcast BBC Prime.”
Nadat de muren zijn doorgeboord en de kabels aangesloten, blijkt er geen BBC Prime te zijn. Nee, zo zegt de man bereidwillig, dat klopt, het is alleen tussen 7 en 1 ‘s ochtends. Had hij dat nu niet eerder kunnen vertellen?? Wij werken immers allebei??
De man zwijgt en glimlacht schaapachtig, ja dat had gekund en nee, hij heeft het niet gedaan. Maar de kabels zitten er en de ontvangst is inderdaad veel beter, dus vooruit, we betalen de gewenste som.
De volgende dag tijdens het ontbijt doen we de televisie vol verwachting aan, en ja, er verschijnt het volgende scherm:
Nog wat op en neer bellen leert, dat de uitzending niet van 7 tot 1 is, maar tussen 7 en 1. De precieze duur, daar kan men zich niet over uitlaten. Deze ochtend was het precies 43 minuten. Hoera voor onze nieuwe kabel!
Reageer
donderdag, juni 02, 2005
SCHOTSE DRANKEN
Als je in een moslimland woont en je bent geen diplomaat, is het leven hard. Alcohol is nauwelijks te koop behalve in de tax-free warenhuizen, waar wij dus niet mogen komen. Gelukkig is er een "Duty Paid" winkel, waar wij ook kunnen kopen, gelimiteerde keus tegen astronomische prijzen. Omdat er whisky is, zijn we maar weer eens aan het klussen gegaan, om er iets echt lekkers van te maken. Deze week onze versie van Atholl Brose, een Schotse likeur. Eerst drinken, en dan doedelzak spelen!
Reageer
Als je in een moslimland woont en je bent geen diplomaat, is het leven hard. Alcohol is nauwelijks te koop behalve in de tax-free warenhuizen, waar wij dus niet mogen komen. Gelukkig is er een "Duty Paid" winkel, waar wij ook kunnen kopen, gelimiteerde keus tegen astronomische prijzen. Omdat er whisky is, zijn we maar weer eens aan het klussen gegaan, om er iets echt lekkers van te maken. Deze week onze versie van Atholl Brose, een Schotse likeur. Eerst drinken, en dan doedelzak spelen!
Reageer
woensdag, juni 01, 2005
WIJNPAGINA
Op het internet is fantastische informatie te vinden over het combineren van voedsel met wijn. Een van die pagina’s laat je niet toe voordat je een paar vragen hebt ingevuld. Zij willen, zo zeggen zij, geen informatie verstrekken aan mensen die volgens de wetten van hun land op hun leeftijd nog geen alcohol mogen consumeren. Dus dien je je geboortedatum en het land waar je woont op te geven. Nadat ik de veldjes waarheidsgetrouw heb ingevuld, krijg ik geen toegang. Omdat ik denk dat de leeftijd in dit geval niet de belemmerende factor is, verander ik snel het land waar ik woon, en wordt prompt toegelaten. Laat ik nu altijd gedacht hebben dat het voor internet nu juist niet uitmaakte, waar je woont?
Reageer
Op het internet is fantastische informatie te vinden over het combineren van voedsel met wijn. Een van die pagina’s laat je niet toe voordat je een paar vragen hebt ingevuld. Zij willen, zo zeggen zij, geen informatie verstrekken aan mensen die volgens de wetten van hun land op hun leeftijd nog geen alcohol mogen consumeren. Dus dien je je geboortedatum en het land waar je woont op te geven. Nadat ik de veldjes waarheidsgetrouw heb ingevuld, krijg ik geen toegang. Omdat ik denk dat de leeftijd in dit geval niet de belemmerende factor is, verander ik snel het land waar ik woon, en wordt prompt toegelaten. Laat ik nu altijd gedacht hebben dat het voor internet nu juist niet uitmaakte, waar je woont?
Reageer
