WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

RUIMTEGEBREK
Het kind op de foto in de krant, dat door zijn vader omhoog gehouden wordt, heeft een been en een stompje. Hij leeft, zoals veel anderen, in de sloppen langs de spoorbaan. In een land dat zo vol is als Bangadesh, is ruimte een kostbaar goed, en het reepje grond lang de spoorbaan een van de goedkoopste plekken.
Gezinnen wonen daar, en de kinderen spelen op de spoorbaan, want alle andere lege plekjes zijn volgebouwd met hutjes. De trein komt elke 30 minuten langs. Dit jaar, tussen 1 januari en 14 september, zijn er 117 mensen omgekomen door treinongelukken in het stuk spoorweg dat onder de jurisdictie van de Dhaka Government Railway Police valt, een stuk met een lengte van enkele tientallen kilometers. De meeste zijn kleine kinderen en oude mensen. Het aantal ongelukken, waarbij kinderen zwaar gehandicapt zijn geraakt, is onbekend.
Reageer

HOE WORD IK BUSCHAUFFEUR
Reizen met de bus in Bangladesh is een hachelijke onderneming. Elke week, en met name in het weekend, is er wel een ongeluk waar een bus bij betrokken is. Op de wegen tussen de steden, die nagenoeg altijd tweebaans zijn en vol met rijdend, lopend en waggelend verkeer, rijden de bussen met gemak honderd en halen slingerend in.
De opleiding tot buschauffeur is dan ook weinig genuanceerd. Een buschauffeur begint als "bushanger": in de steden hangt er altijd een jongmens aan de treeplank, die zijn hand uitsteekt in de richting waarin de bus zich wil bewegen en schreeuwt tegen de verkeersdeelnemers die daar niet meteen voor wijken. Als hij deze taak enige jaren naar behoren heeft vervuld, mag hij de kaartjes controleren, en een paar jaar verder wordt hij chauffeur. Een rijbewijs is nog net wel vereist.
Reageer

SELECTIEF GEHEUGEN
Bij het lezen van de weblog van Merel Roze, die zich verbaasde over het feit, dat veel mensen dingen niet weten, die voor haar heel normaal zijn, kreeg ik een flits van herkenning. Ik heb daar ook last van, en anderen hebben daar nog meer last van. Als ik iets weet, denk ik altijd dat anderen het dan ook weten. Tot (soms) grote ergernis van die anderen:
"Weeeet je dat dan niet? Dat weet toch iedereen?"
Niet omdat ik denk dat ik zoveel weet, integendeel, ik denk vaak, dat als ik iets weet, tenminste 90% van de wereldbevolking het ook weet. Dat ik dat wetenswaardige feit misschien pas een maand geleden heb opgedoken, ben ik dan helaas allang vergeten. Want ik heb een goed geheugen, maar het werkt heel selectief.
Reageer

SNEEUW
De kleine televisie in de wachtkamer van de tandarts stond aan en vertoonde een hert in een hertenkamp, dat rondglibberde in de sneeuw. Ik kreeg kippenvel bij het zien van al die kou. Mijn medepatienten bekeken het tafereel met wazige blikken. Opeens realiseerde ik mij, dat er op de harde schijf van hun herinnering geen enkele winterfile moest staan. Ze kenden het niet, het knerpen van sneeuw onder je schoenen, bevroren adem, tintelende vingers. Ze hadden nog nooit een sneeuwpop gemaakt, met sneeuwballen gegooid, en waren nooit ingepeperd. Voor hun was sneeuw net zo buitenissig als het hert dat erin rondhuppelde.
Reageer

LUIZEN
In de heel vroege ochtend was en droog ik slaperig mijn haren. Als ik ze begin te kammen, vallen er kleine dingetjes uit. Luizen?? Ondanks dat ik het vreemd vind, dat sommige mensen bij het vinden van luizen reageren alsof de wereld op punt staat te vergaan, schrik ik toch. Verdorie, moet ik aan de gang met speciale shampoos en lotionnetjes?
Het is waar, eergisteren kwam Anna thuis met een briefje, dat zei dat "er luizen waren aangetroffen bij sommige kinderen. Er werd aangenomen dat de betreffende ouders passende maatregelen zouden nemen."
Waren wij die ouders, die de leraren niet hadden durven aanspreken, uit angst voor smaad en vernedering? Zouden wij voortaan met de nek worden aangekeken?
Maar als ik nog eens goed kijk, zie ik dat de "luizen" wel erg kleurrijk zijn, groen, rood en geel. De handdoek, die met me meegereisd is uit Tashkent, is van Oezbeekse kwaliteit en begint uit elkaar te vallen. Daar is geen shampoo tegen gewassen.
Reageer

BILLENKOEK
Ik las ergens dat het de verjaardag is van het woord "pannenkoek" (de nieuwe spelling, bedoelden ze). In ons huis vieren wij de geboorte van het woord "billenkoek".
Anna heeft weer eens problemen met de "botelam" eten. Chocolade hageltjes, OK, maar de botelam daaronder, daar vindt ze niets aan. Na eindeloos smeken, wordt Teb boos.
"Anna, nu dooreten!"
"Nee! Niet eten!!"
"Anna, wil jij billenkoek?"
Ze kijkt blij op van haar zo gehate botelam, alsof ze opgelucht is dat haar een betere optie wordt aangeboden:
"Ja! Billenkoek!"
Alles beter dan een botelam, toch?

Reageer

RECEPT VAN DE WEEK
Nu eens niet de gewone gevulde tomaten, maar gefrituurde gevulde tomaten, gevuld met heerlijke verse kaas en gekleed in een deegjasje. Lekker vegetarisch hoofdgerecht, prima snack.

Reageer

STEIGERS
In Nederland zijn er vast en zeker allerlei veiligheidsmaatregelen voor het gebruik van steigers. In Bangladesh is dat anders, en zien steigers er volkomen anders uit. Steigers zijn gemaakt van bamboe stokken, die met paktouwtjes aan elkaar zitten. Er zijn geen plateautjes waar je op kunt staan, noch is er een lift om omhoog en omlaag te gaan. Het zijn gewoon horizontale en verticale stokken, soms wel 10 etages hoog. De werkers klimmen als aapjes naar boven, en zitten op een horizontale stok op hun hurken om het werk te volbrengen. Ik heb er nog nooit een zien vallen, gelukkig.
Reageer

FRIED
Elodie heeft van haar opa en oma in de vakantie een prachtig kralen weefraam gekregen. Ze is er dag en nacht mee in de weer. Het is heel leuk maar ook moeilijk en het zijn piepkleine kraaltjes, die ook nog eens de ongewenste aandacht van Anna trekken. Al de eerste dag klom ze op de tafel en keerde een van de flesjes ondersteboven op de rieten stoel, waarbij honderden kraaltjes bekneld raakten tussen het riet.
Toen Elodie haar eerste armbandje af had, bleek dat ze zo geconcentreerd was geweest, dat ze de “N” uit het woord “Friend” vergeten was, en nu een sieraad had geweven met “fried”. Wanneer ze het draagt, noemen we haar dus “chicken”.

Reageer

AARDBEVING
Ik bevind me in een overheidsgebouw als de computers op de tafels beginnen te dansen. Aangezien computers normaal gezien geen feestneuzen zijn, moet er iets anders aan de hand zijn, een aardbeving bij voorbeeld. Ik ren naar de gang maar zie niemand. Iedereen zit gewoon op zijn stoel achter zijn bureau. Ze lachen schaapachtig.
Als ik ze vraag wat ze zouden doen, als er een ernstige aardbeving zou zijn, geven de meesten toe dat ze direct naar de lift zouden rennen. Onder een deurpost gaan staan of onder een tafel zitten? Daar moeten ze enkel erg om lachen.
Het was de 23e aardbeving dit jaar in Dhaka, met een kracht van 5.6 op de schaal van Richter. Het risico is dus niet geheel te verwaarlozen. Misschien is er een baan voor mij weggelegd als free-lance emergency trainer.
Reageer

CHOCOLA
Onze Anna wordt al groot, zo groot dat je niet meer de hele tijd op haar hoeft te letten. Ze drentelt door het huis zonder constante supervisie. Denken wij. Ze begrijpt ook al veel.
"Hier Anna, breng jij even de melk naar de keuken."
Ze weet waar de keuken is, en wat melk is. En dat melk in de koelkast hoort. Ze blijft lang weg, heel lang, en is heel zoet. Na tien minuten ga ik eens even kijken. En, o ja, bij ons staat de hagelslag ook in de koelkast.

Reageer

DESPERATE HOUSEWIVES
En zo kochten wij zowel de hele serie "Sex and the city" als "Desperate Housewives". En nu ben ik verslaafd. Elke dag lig ik, als een couch potato (bank aardappel?) languit met mijn hoofd op Teb's buik, thee en chocola binnen handbereik, en volg de serie met grote herkenning. Want ondanks dat ik al een aantal jaren noch huisvrouw, noch wanhopig ben geweest, herken ik mijzelf in Lynnette. Gillende kinderen, honderd dingen te doen. Vliegende spruitjes. Kinderen die zich stiekum volproppen met chocola. Wat moet ik doen als die serie afgelopen is?
Reageer

SEX AND THE CITY
Veel dingen zijn niet te krijgen, hier in Dhaka, en dat is de reden waarom wij altijd met zwaar beladen tassen uit Nederland vertrekken. Een ding is er wel, DVD's. Deze zijn zonder uitzondering illegaal. Soms binnen in de bioscoop opgenomen, soms gewoon gecopieerd van videobanden. Ook de meest populaire series zijn te koop op DVD. Die worden meestal gewoon met behulp van een videoband in het buitenland van televisie opgenomen (het irritante merkje van de zender staat gewoon rechts onder in beeld) en vervolgens op DVD gezet. De kwaliteit is slecht, alle mensen hebben vierkante hoofden. Het is zoals Teb zegt, je betaalt niks, maar dan heb je ook niks.
De serie "Sex and the city" is hier verboden, zoals het hoort in een zichzelf reseecterend moslim land. Niet dat er zoveel naakte onderdelen op de buis te zien zijn, maar de naam "Sex" in de titel is op zichzelf genoeg. Dat de serie niet op televisie uitgezonden mag worden, wil niet zeggen dat hij niet op elke straathoek te koop is op DVD, voor weinig. Kunnen wij expats tenminste genieten van die vierkante sex.
Reageer

GARNALEN MET VANILLE SAUS
Het klinkt een beetje raar, maar het is heerlijk en heel professioneel: garnalen met vanille saus, in het Recept van de Week.

P.S. Nouvelle Cuisine is uit, grote porties zijn in!

Reageer

KAMEELBERIJDERS
Vijftien kindertjes tussen vier en vijftien jaar oud zijn teruggekomen uit de United Arab Emirates. Zij waren “camel jockeys”. De UAE kameeleigenaren gebruikten deze kinderen omdat ze op die leeftijd nog zo licht zijn (zeker als ze uit Bangladesh komen) en de kamelen dus harder rennen. Unicef heeft in mei een contract getekend met de UAE, dat er geen jockeys van jonger dan 16 jaar meer gebruikt zullen worden, en de kindertjes mochten naar huis, naar Bangladesh in dit geval. Ze kwamen terug met de meest vreselijke verhalen. In plaats van het beloofde zakgeld kregen ze slaag als ze niet bij de eerste drie eindigden. Ze waren veelal door hun ouders meegegeven aan ooms en tantes, die beloofden dat ze in de UAE een goede opleiding zouden krijgen. Een opleiding, jawel, maar helaas enkel als kameelberijder.
Misschien zullen deze doortrapte kameeleigenaren nu wat minder vaak winnen, en wat minder geld verdienen, zodat de kans toeneemt dat ze zelf ooit zo’n bult moeten bestijgen. Kunnen ze ook eens voelen hoe dat is.
Reageer

SAVAR
De tegenstellingen tussen arm en rijk komen tijdens mijn trip als hamerslagen neer. In Savar is een aantal maanden geleden een kledingfabriek, een van die onooglijke, grijze, 10 verdiepingen tellende wankele gebouwen, ingestort. Oorzaak onduidelijk. Maar wel helaas tijdens werkuren, terwijl iedereen achter de naaimachine zat. Resultaat: honderden doden. Het gebouw was van dusdanige kwaliteit, dat het zomaar totaal instortte. Het mocht dan ook niets kosten, natuurlijk.
De families van de omgekomen werkers krijgen een magere uitkering, namelijk een compensatie op basis van de verloren “verdiencapaciteit”. En verdiencapaciteit is een heel subjectief begrip. Dit gebeurt op basis van een wet uit 1923, die nog is aangenomen onder de Engelse heerschappij. Aangezien de werkers een paar dollar per dag verdienen (als ze geluk hebben) kost dat de buitenlandse aanbesteder niet veel. Blijft de winstmarge in Europa tenminste gelijk.
Reageer

IN HET VELD
In “het veld”, in de kleinere dorpen of steden van Bangladesh en op het platteland, zie je heel andere dingen dan in Dhaka. Dan zie je plotseling de enorme rivieren, daar kan de Rijn zich twee keer in omdraaien, en dat is nog maar de droge tijd.
Op weg vanaf Dhaka komen we langs Savar, waar de kledingfabrieken staan. Hoge grijze aftandse flatgebouwen met ramen zonder glas als hongerige ogen bederven het uitzicht. Grimmig torenen ze omhoog aan beide kanten van de weg. Hier zitten duizenden meisjes de hele dag te werken voor een mager loontje aan kleding voor onze bekende Westerse kledingbedrijven. Als wij langskomen gaan ze net naar hun werk. Een lange stoet jonge vrouwen in kleurige sari’s en salwar kameez, veelal rood, geel en oranje, maar ook andere kleuren. Een vrolijke stoet tussen al dat grijs. De kleren die dag en nacht onder hun naaimachines vandaan rollen, zullen zij nooit dragen.
Reageer

SALWAR KAMEEZ
De vrouwen in Dhaka worden niet gezien in jeans of een rokje, zij dragen een sari of een salwar kameez. De sari, een zes meter lange lap, die om het lichaam gewikkeld wordt, begint een beetje op de achtergrond te raken, vanwege het ongemak. Hij wordt nog wel vaak voor speciale gelegenheden gebruikt. In de dorpen draagt men ze nog wel, getrouwde vrouwen dragen een sari, als je een salwar kameez aanhebt, ben je rijp voor de huwelijks markt.
De salwar kameez is een wijde broek (kameez) met daarover een kuitlange jurk (salwar), en een sjaal om de borsten te bedekken, en bij sommigen ook het hoofd. Broek, sjaal en jurk zijn van bij elkaar passende stof gemaakt. De stoffen zijn prachtig van kleur en meestal handgeborduurd. De salwar kameez zit zo comfortabel, dat wij er ook af en toe voor zwichten. Hoewel, de sjaal laat ik meestal voor wat hij is. Zijn we niet mooi? En nee, we zijn niet huwbaar.

Reageer

BELLENDE TASJES
Het is een teken des tijds, de bellende tasjes. In een vergadering, in de bioscoop, in de supermarkt, in de trein. Overal rinkelen ze, of althans, er klinken geluiden uit op, want rinkelen is ouderwets, of is het nu juist weer modern, een bakelieten mobieltje? Zelfs na uitdrukkelijke verzoeken om mobieltjes uit te schakelen, blijven ze afgaan, want iedereen heeft zo zijn eigen dringende reden om hem aan te laten. Kindertjes, een geheime liefde of het werk.
Zo werd een theateropleiding op school dan ook opgeluisterd met verschillende soorten niet-bijbehorende muziek. Zelfs klonk er op een bepaald moment een vreselijke gesmoorde kreet uit het tasje: “Hello dear, it is me!”als ware he dat de partner zelf in het tasje was gepropt. Een theater buiten het theater.
Reageer

BIJTEND ZUUR – 8
Ondanks dat de namen en omstandigheden ietwat zijn veranderd, is dit een waar gebeurd verhaal. En niet jaren geleden, maar maandag 29 augustus. Dit meisje had “geluk”. Geluk omdat niet haar gezicht maar “slechts” haar rug beschadigd werd. Geluk omdat een medewerker van een NGO vasthoudend genoeg was om haar uiteindelijk naar het juste ziekenhuis te brengen. Dezelfde NGO medewerker helpt nu ook haar vader om aangifte te doen en de schoonvader voor het gerecht te brengen.
In 2004 waren er 322 gevallen van zuur gooien en slechts 36 veroordelingen. De slachtoffers worden vaak verborgen gehouden en de familie onderneemt niet altijd actie.
De meeste slachtoffers zijn vrouwelijk, meer dan de helft van hen onder de achttien. De redenen zijn veelal geld-gerelateerd.
In Dhaka is een organisatie, de Acid Survivors Foundation, die ervoor pleit dat de overlevenden weer in de samenleving worden opgenomen. De oorzaak moet echter ook worden aangepakt.
Het geld kreeg de schoonvader niet door deze actie. De verminkingen zullen echter nooit meer helemaal verdwijnen.

Reageer

BIJTEND ZUUR – 7
Budhi werd wakker door het luide bonzen op de deur van de hut. In een waas herkende ze de hut van haar ouders. Haar vader liep naar de deur.
“Nee ze blijft hier. Het hele dorp hoeft niet te weten dat ik de bruidsschat niet kan betalen. En te zien hoe zij eruit ziet. Ze blijft binnen, hier bij ons.”
“Maar ze moet naar Dhaka, naar het Acid Survivors Hospital. Alleen daar kunnen ze er nog iets aan doen.”
“Ze blijft hier. We hebben al genoeg schande over ons heen gekregen. En ik heb geen geld voor die behandeling.”
Toen de derde persoon aan de deur kwam kloppen, en uitlegde dat hij niet voor die behandeling hoefde te betalen, gaf Budhi’s vader het op. Budhi werd meegenomen naar Dhaka, waar ze een stuk huid op haar rug transplanteerden, die verminkt was omdat haar schoonvader een fles zuur naar haar gegooid had. Het zou nog maanden duren voor zij was opgeknapt en helemaal de oude zou zij nooit meer worden
Reageer

BIJTEND ZUUR – 6
Sayed had weliswaar een goede opleiding, maar er was niet veel werk in het dorpje. Daarom werkte hij op het land, als er iets te doen was. Vandaag was hij aan het helpen met de rijst oogst. Budhi was hem even op gaan zoeken met een kan thee. Toen ze weer thuis kwam, waren juist de 24 uur, die periode waarvan zij het bestaan niet eens wist, verstreken. Haar schoonvader stond in de deur van de hut op haar te wachten, met een fles in zijn hand.
Budhi glimlachte naar hem, en keek naar de fles, niet begrijpend. Opeens gooide hij de inhoud naar haar toe. Ze schrok en in een flits draaide ze zich om. Daarna voelde ze alleen nog maar pijn. Haar rug stond in brand. Ze verloor haar bewustzijn.
Reageer

BIJTEND ZUUR - 5
Precies op de eerste verjaardag van het huwelijk, toen Budhi nog net geen achttien was, kwamen de vaders weer bijeen. Sayed’s vader had besloten dat zijn geduld op was.
“Morgen moet ik het geld zien, anders neem ik mijn maatregelen.”
Budhi’s vader viel op zijn knieën en smeekte om een paar weken uitstel maar Sayed’s vader was omvermurwbaar.
“Je leent het maar ergens. Zo niet, dan zorg ik er voor dat niemand je dochter meer wil, zelfs haar lieve Sayed niet.”
De angst zat als een knoop in de maag van Budhi’s vader. Zo snel als het eerste jaar gegaan was, zo langzaam gingen deze 24 uur.
Reageer

BIJTEND ZUUR - 4
Sayed en Budhi trokken in bij de ouders van Sayed. Dat was niet altijd even makkelijk, de hut was klein en Sayed’s moeder bazig. Maar het was nu eenmaal de gewoonte en geld voor een eigen huisje was er nog niet. In elk geval waren ze nu bij elkaar. s’ Avonds in hun kleine kamer lagen ze vaak te praten tot de zon alweer opkwam.
Geen van beiden wisten ze precies wat de afspraak tussen de vaders inhield. Ze vermoedden wel dat er iets was afgesproken, maar de ware grootte was voor hun verborgen gebleven. Minstens een keer per week ging Sayed’s vader even een herinnering brengen, alsof Budhi’s vader het vergeten zou kunnen zijn.
Budhi’s vader werkte dag en nacht en Budhi’s moeder at nauwelijks nog maar het jaar was om voor ze er erg in hadden en ze hadden nog maar een paar duizend Taka kunnen sparen.
Reageer

BIJTEND ZUUR – 3
De volgende dag ging Budhi met haar moeder naar Dhaka, waar ze zes meter rode stof en gouddraad kocht voor haar bruidsjurk. Twee weken lang besteedde ze elke vrije minuut aan het borduren van de prachtige rode stof.
Op de dag zelf zat een stralende Budhi op de speciaal voor haar versierde stoel; Sayed liep rond en praatte met de gasten. Af en toe wierp hij een blik naar haar over de hoofden heen.
Budhi’s vader was blij dat de bruiloft bij Sayed’ ouders thuis gehouden had mogen worden. De rode bruidsjurk had hem al een slapeloze nacht gekost. En dat was nog niets vergeleken de enorme bruiddschat die hem nog te wachten stond.
Reageer

BIJTEND ZUUR - 2
Budhi was het enige kind van haar ouders. Vooral bij haar vader kon ze wel een potje breken. Haar vader had ook wel gezien dat ze een oogje had op Sayed – tja, wie zag dat niet. Het hele dorp wist het eigenlijk, en kletste er uitgebreid over. Na vele avonden erover gepraat te hebben, gaf haar vader toe. Hij zou met Sayed’s vader gaan praten.
Op een mooie zomeravond liep hij naar de vader van Sayed. Deze was niet direct enthousiast. Hij wist dat zijn zoon, met zijn leuke kop en goede opleiding, een waardevolle bezitting was. Hij wist echter ook dat de jongen koppig was en erg verliefd en mogelijk met Budhi weg zou lopen. En dan kwam zijn oude dag in gevaar! En daarbij, Allah mocht verhoeden dat zij eens samen het veld ingingen. In zo’n klein dorp zat een schoolmeester niet op schandaal te wachten. Een goede bruiddschat was echter zijn recht en dat liet hij niet aan zijn neus voorbij gaan.
De zon kwam alweer op, toen ze na lang praten op het plaatsje voor de hut tot overeenstemming kwamen. Buddhi’s vader zou 50.000 Taka betalen, maar hij zou een jaar de tijd krijgen. De bruiloft werd direct gepland, de sterren zouden al over twee weken goed staan voor een trouwpartij.
Buddhi’s vader was blij voor zijn dochter, maar de beloofde bruiddschat, voor hem meer dan twee jaarsalarissen, hing als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd.
Reageer

BIJTEND ZUUR - 1
Budhi was zestien toen ze verliefd werd op Sayed. Sayed, een spontane jongen met een snelle lach, woonde bij haar in het kleine dorp in Kurigram, in het noorden van Bangladesh. Sayeds vader was leraar in de dorpsschool en gaf hem af en toe extra lessen thuis,‘s avonds, nadat hij water had gehaald uit de twee kilometer verderop gelegen put. Natuurlijk ging Sayed tot zijn zestiende elke dag naar school.
Budhi’s vader is riksjawallah en kan helemaal niet lezen en schrijven. Hij werkt elke dag van zonsopgang tot zonsondergang, en verdient net genoeg om zijn gezin te eten te geven, zelfs al is dat gezin maar klein: hijzelf, zijn vrouw en Budhi. Soms, als hij een slechte dag heeft gehad, moet hij ook ‘s avonds werken. Hij steekt dan het kleine olielampje aan, dat onder zijn riksja hangt, en rijdt extra voorzichtig. In het dorp zijn er nog wel een paar TL buizen van winkeltjes die licht geven, maar buiten het dorp rijdt hij alleen onder het schijnsel van de maan.
Budhi zelf heeft drie jaar op school gezeten; maar dat geeft niet, want zij is een meisje en voor een meisje is een schoolopleiding niet zo belangrijk. Maar dom is ze niet. In elk geval is ze slim genoeg om te weten, dat de toekomst met Sayed niet voor haar open ligt. Maar Sayed houdt ook van haar. En haar hart is sterker dan haar verstand.
Reageer

SUN
Vincent en Victor doen mee aan een zwemwedstrijd. Er doen een aantal scholen mee. Ik ben nieuwsgierig en vraag naar de namen. Zij komen niet verder dan twee, hun eigen school en de Amerikaanse.
"And one more; the Sunschool, sun and stars, zo iets."
Ik doe een paar suggesties maar niets klopt.
"Nee we weten de naam niet meer, maar er zat zeker het woord Sun in!"
Ik doe een laatste poging:
"Kan het Scholastica zijn?"
Een brede lach is mijn beloning.
"Ja, dat is het!"
Inderdaad, sun, moon en stars.
Reageer

RECEPT VAN DE WEEK
Voor de laatste zomerse dagen: een heerlijke vispaté met een lekker glaasje wijn!

Reageer