maandag, oktober 31, 2005
HOE OUDER HOE GEKKER
De maskers zijn adembenemend, en niet alleen van binnen. Ze stinken en er binnenin is het bloedheet. Als je ze de hele avond ophoudt, wordt je deel van een historische Halloween, "the night of the wandering dead". En het ergste is nog, dat we ons een beetje belachelijk voelen, omdat we de enige zijn aan onze tafel van tien die verkleed zijn gekomen. Maar ja, als je een uitnodiging krijgt voor een Halloween party, ga je toch niet in je dagelijkse kloffie?
Reageer
De maskers zijn adembenemend, en niet alleen van binnen. Ze stinken en er binnenin is het bloedheet. Als je ze de hele avond ophoudt, wordt je deel van een historische Halloween, "the night of the wandering dead". En het ergste is nog, dat we ons een beetje belachelijk voelen, omdat we de enige zijn aan onze tafel van tien die verkleed zijn gekomen. Maar ja, als je een uitnodiging krijgt voor een Halloween party, ga je toch niet in je dagelijkse kloffie?
Reageer
zondag, oktober 30, 2005
zaterdag, oktober 29, 2005
HEFFALUMP
Anna is al tijden dol op Winnie de Poeh, al weigert zij het beest nog steeds bij zijn juiste naam aan te spreken en blijft het “Ellepoeh”. De film Winnie the Poeh and the Heffalump, die ik voor haar kocht, was een schot in de roos. Ofschoon ze het woord “Winnie” niet uit kan (of wil) spreken, heeft het bedienen van een geavanceerde TV en DVD installatie geen geheimen voor haar en wacht ze dan ook niet op toestemming van haar ouders. Vaak nog voordat wij zelfs maar wakker zijn huppelt de poehbeer al vrolijk over het scherm en alvorens Anna naar bed wil, moet er eerst nog even de Heffalump voorbij komen. Ze kijkt toch al gauw zo’n drie keer per dag – zou dat nou niet vervelen?
Reageer
Anna is al tijden dol op Winnie de Poeh, al weigert zij het beest nog steeds bij zijn juiste naam aan te spreken en blijft het “Ellepoeh”. De film Winnie the Poeh and the Heffalump, die ik voor haar kocht, was een schot in de roos. Ofschoon ze het woord “Winnie” niet uit kan (of wil) spreken, heeft het bedienen van een geavanceerde TV en DVD installatie geen geheimen voor haar en wacht ze dan ook niet op toestemming van haar ouders. Vaak nog voordat wij zelfs maar wakker zijn huppelt de poehbeer al vrolijk over het scherm en alvorens Anna naar bed wil, moet er eerst nog even de Heffalump voorbij komen. Ze kijkt toch al gauw zo’n drie keer per dag – zou dat nou niet vervelen?
Reageer
vrijdag, oktober 28, 2005
donderdag, oktober 27, 2005
BIRDS
Ik zit rustig achter mijn computertje, als er plotseling een gepiep van jewelste opklinkt. Het lijkt een kruising tussen een vogel en een muis en komt vanuit de kant van het raam. Ik loop naar het raam en til het lichte witte gordijn op, dat de zon buiten moet houden. Heel voorzichtig, want het klinkt als een muis van heel grote afmetingen die aan de verkeerde kant van het raam zit. De dikke groene dwergpapagaai, die aan de andere kant van het raam blijkt te zitten, vliegt geschrokken op, luid krijsend naar zijn of haar maatje dat in de boom zit te wachten. Toch wel leuk, zulke wilde dieren midden in de stad.
Reageer
Ik zit rustig achter mijn computertje, als er plotseling een gepiep van jewelste opklinkt. Het lijkt een kruising tussen een vogel en een muis en komt vanuit de kant van het raam. Ik loop naar het raam en til het lichte witte gordijn op, dat de zon buiten moet houden. Heel voorzichtig, want het klinkt als een muis van heel grote afmetingen die aan de verkeerde kant van het raam zit. De dikke groene dwergpapagaai, die aan de andere kant van het raam blijkt te zitten, vliegt geschrokken op, luid krijsend naar zijn of haar maatje dat in de boom zit te wachten. Toch wel leuk, zulke wilde dieren midden in de stad.
Reageer
woensdag, oktober 26, 2005
WATER UIT JE NEUS
Bevallen is een onderwerp dat Elodie, als moeder-in-de-dop, bovenmatig blijft boeien. Het komt dan ook regelmatig op als onderwerp aan de ontbijttafel, bovenop een krentenboterhammetje met kaas. Ze is verbaasd te horen dat in Nederland veel babietjes thuis geboren worden en ventileert haar weinig romantische maar wel realistische kijk op bevallingen:
“Nou dat wordt dan wel een bloedzooi in huis.”
Ik voeg mijn ervaringen daar aan toe:
“Niet alleen bloed, maar ook veel vruchtwater.”
“Dan moet je dus steeds naar de WC?”
“Nee hoor, het komt er gewoon uit, je kunt het niet controleren.”
“O.” Ze denkt even na. “Dus als water uit je neus.”
Reageer
Bevallen is een onderwerp dat Elodie, als moeder-in-de-dop, bovenmatig blijft boeien. Het komt dan ook regelmatig op als onderwerp aan de ontbijttafel, bovenop een krentenboterhammetje met kaas. Ze is verbaasd te horen dat in Nederland veel babietjes thuis geboren worden en ventileert haar weinig romantische maar wel realistische kijk op bevallingen:
“Nou dat wordt dan wel een bloedzooi in huis.”
Ik voeg mijn ervaringen daar aan toe:
“Niet alleen bloed, maar ook veel vruchtwater.”
“Dan moet je dus steeds naar de WC?”
“Nee hoor, het komt er gewoon uit, je kunt het niet controleren.”
“O.” Ze denkt even na. “Dus als water uit je neus.”
Reageer
dinsdag, oktober 25, 2005
ZE ROEPEN ME
Het hotelletje staat in een gezellige straat. Met name de naaste burman is erg leuk, dat is namelijk de muezzin (de roeper van de moskee toren). Hij heeft een welluidende stem, meer luidend dan wel, en heeft geen kaas gegeten van klokkijken. Hij begint om kwart voor drie ’s nachts de gelovigen op te roepen.Je zou denken dat hij voor een dove gemeente stond te prediken. Pas na 10 minuten bedenkt hij blijkbaar dat het ochtendgebed pas om 4.30 dient plaats te vinden en stopt abrupt. Om 4.30 is hij helaas zijn dwaling vergeten en begint zijn litanie van voor af aan en op volle sterkte. Ik begin langzaamaan meer waardering te krijgen voor het katolicisme.
Reageer
Het hotelletje staat in een gezellige straat. Met name de naaste burman is erg leuk, dat is namelijk de muezzin (de roeper van de moskee toren). Hij heeft een welluidende stem, meer luidend dan wel, en heeft geen kaas gegeten van klokkijken. Hij begint om kwart voor drie ’s nachts de gelovigen op te roepen.Je zou denken dat hij voor een dove gemeente stond te prediken. Pas na 10 minuten bedenkt hij blijkbaar dat het ochtendgebed pas om 4.30 dient plaats te vinden en stopt abrupt. Om 4.30 is hij helaas zijn dwaling vergeten en begint zijn litanie van voor af aan en op volle sterkte. Ik begin langzaamaan meer waardering te krijgen voor het katolicisme.
Reageer
maandag, oktober 24, 2005
SPIEGEL
Hotelletjes zijn vaak niet veel soeps in Bangladesh. In mijn hotel is het brandschoon, maar er is geen airco en helaas ook geen normaal toilet. Dat wil zeggen, hele volksstammen vinden dit toilet normaal (en hygiënisch) alleen ik kan er maar niet aan wennen. Ik moet mijn ding doen met mijn voeten op twee porseleinen voetstappen. Het geheel staat op een verhoging van twee treden, als een fout soort troon. Niet geplaagd door enige lenigheid (ik ben ten slotte ook geen koningin) hang ik ellendig in de lucht; het feit dat ik met mij rechterhand mijn kameez, die normaal bijna tot mijn enkels hangt, omhoog moet houden en met mijn linkerhand de broek, omdat die op de natte grond valt zodra je het touwtje losrekt, helpt natuurlijk niet. Direct naast me hangt boven de wastafel een spiegel, normaal op ooghoogte maar door de verhoging waarop het toilet staat nu op bilhoogte. Dat is misschien leuk als je zestien bent en strak in het vel zit, maar op een bepaald moment houdt dat toch echt op!
Reageer
Hotelletjes zijn vaak niet veel soeps in Bangladesh. In mijn hotel is het brandschoon, maar er is geen airco en helaas ook geen normaal toilet. Dat wil zeggen, hele volksstammen vinden dit toilet normaal (en hygiënisch) alleen ik kan er maar niet aan wennen. Ik moet mijn ding doen met mijn voeten op twee porseleinen voetstappen. Het geheel staat op een verhoging van twee treden, als een fout soort troon. Niet geplaagd door enige lenigheid (ik ben ten slotte ook geen koningin) hang ik ellendig in de lucht; het feit dat ik met mij rechterhand mijn kameez, die normaal bijna tot mijn enkels hangt, omhoog moet houden en met mijn linkerhand de broek, omdat die op de natte grond valt zodra je het touwtje losrekt, helpt natuurlijk niet. Direct naast me hangt boven de wastafel een spiegel, normaal op ooghoogte maar door de verhoging waarop het toilet staat nu op bilhoogte. Dat is misschien leuk als je zestien bent en strak in het vel zit, maar op een bepaald moment houdt dat toch echt op!
Reageer
zondag, oktober 23, 2005
WAGENZIEK
Mijn Bangladeshi medepassagier in de auto heeft zo’n honger na een dag ramadan, dat hij niet kan wachten tot we thuis zijn. Zodra het gebed van 17.42 begint te klinken, rukt hij het meegbrachte namaak Tupperware bakje open en begint het voer luid smakkend en met grote snelheid te verorberen. Zijn maag draait blijkbaar een tandje lager, want direct daarna begint hij opgewekt te boeren, en houdt dit geluid gaande tot wij thuis zijn. Goeie aanmoediging, als je last hebt van wagenziekte,zoals ik.
Reageer
Mijn Bangladeshi medepassagier in de auto heeft zo’n honger na een dag ramadan, dat hij niet kan wachten tot we thuis zijn. Zodra het gebed van 17.42 begint te klinken, rukt hij het meegbrachte namaak Tupperware bakje open en begint het voer luid smakkend en met grote snelheid te verorberen. Zijn maag draait blijkbaar een tandje lager, want direct daarna begint hij opgewekt te boeren, en houdt dit geluid gaande tot wij thuis zijn. Goeie aanmoediging, als je last hebt van wagenziekte,zoals ik.
Reageer
zaterdag, oktober 22, 2005
vrijdag, oktober 21, 2005
CORRUPTION PERCEPTIONS INDEX
Twee dagen geleden was de illustere dag waarop de jaarlijkse bekendmaking van de CPI, de Corruption Perceptions Index plaatsvond. Deze index wordt samengesteld uit resultaten van surveys, gehouden door tien onafhankelijke instituten. Hoe corrupter een land is, des te minder punten krijgt het. En raad eens wie er aan kop stond, ongeslagen voor het vijfde jaar, met het minste aantal punten: jawel, Bangladesh.
De krant haastte zich er een artikel aan te wijden. Deze uitslag betekende natuurlijk niet dat Bangladesh daadwerkelijk het meest corrupte land ìs; het gaat uiteindelijk slechts om percepties hier. Ze vergaten erbij te vermelden hoe daadwerkelijke corruptie dan wel gemeten dient te worden. Verder deelden ze mede, dat de gehanteerde definitie van corruptie in deze index, “het misbruik van openbare faciliteiten voor het eigen voordeel” was; dientengevolge was de overheid niet aansprakelijk, slechts ieder mens voor zich. En bovendien waren nog niet alle landen van de wereld getest, dus er was toch zeker een gerede kans dat in de toekomst een ander land de felbegeerde prijs zou kunnen wegslepen?
Toch goed dat zo’n onderzoek zoveel positieve acties tot gevolg heeft. Of zou Bangladesh zijn koppositie niet willen prijsgeven?
Reageer
Twee dagen geleden was de illustere dag waarop de jaarlijkse bekendmaking van de CPI, de Corruption Perceptions Index plaatsvond. Deze index wordt samengesteld uit resultaten van surveys, gehouden door tien onafhankelijke instituten. Hoe corrupter een land is, des te minder punten krijgt het. En raad eens wie er aan kop stond, ongeslagen voor het vijfde jaar, met het minste aantal punten: jawel, Bangladesh.
De krant haastte zich er een artikel aan te wijden. Deze uitslag betekende natuurlijk niet dat Bangladesh daadwerkelijk het meest corrupte land ìs; het gaat uiteindelijk slechts om percepties hier. Ze vergaten erbij te vermelden hoe daadwerkelijke corruptie dan wel gemeten dient te worden. Verder deelden ze mede, dat de gehanteerde definitie van corruptie in deze index, “het misbruik van openbare faciliteiten voor het eigen voordeel” was; dientengevolge was de overheid niet aansprakelijk, slechts ieder mens voor zich. En bovendien waren nog niet alle landen van de wereld getest, dus er was toch zeker een gerede kans dat in de toekomst een ander land de felbegeerde prijs zou kunnen wegslepen?
Toch goed dat zo’n onderzoek zoveel positieve acties tot gevolg heeft. Of zou Bangladesh zijn koppositie niet willen prijsgeven?
Reageer
donderdag, oktober 20, 2005
SCHEEPSTELESCOOP 2
Blijkbaar is een scheepstelescoop een gevaarlijk ding. Een toerist werd er blind van aan één oog toen hij erdoor keek, een aantal jaren geleden. Onderzoek leerde, dat hij al eens vaker aan hetzelfde oog blind was geworden, onder andere door een scheepsongeluk en en een champagneglas. Blijkbaar werd hij viermaal blind aan hetzelfde oog en hield er een aardig bedragje verzekeringsgeld aan over. Helaas is de verzekeringsmaatschappij toch wakker geworden na twintig jaar en moet hij het bedrag terug betalen (wat er nog van over is) en krijgt een boete en gevangenisstraf. Die verzekeringsmaatschappijen zijn wel makkelijk. Waarom moet ik dan toch zo’n moeite doen om een lullige zonnebril vergoed te krijgen die gesneuveld is bij een val?
Reageer
Blijkbaar is een scheepstelescoop een gevaarlijk ding. Een toerist werd er blind van aan één oog toen hij erdoor keek, een aantal jaren geleden. Onderzoek leerde, dat hij al eens vaker aan hetzelfde oog blind was geworden, onder andere door een scheepsongeluk en en een champagneglas. Blijkbaar werd hij viermaal blind aan hetzelfde oog en hield er een aardig bedragje verzekeringsgeld aan over. Helaas is de verzekeringsmaatschappij toch wakker geworden na twintig jaar en moet hij het bedrag terug betalen (wat er nog van over is) en krijgt een boete en gevangenisstraf. Die verzekeringsmaatschappijen zijn wel makkelijk. Waarom moet ik dan toch zo’n moeite doen om een lullige zonnebril vergoed te krijgen die gesneuveld is bij een val?
Reageer
woensdag, oktober 19, 2005
SCHEEPSTELESCOOP
Toen we in de buurt van Chittagong waren, wilden we wel eens zien waar al die dingen bleven, die de arme onderbetaalde arbeiders uit de gigantische schepen slopen. Dat bleek niet zo moeilijk, om de hoek was een straat, met maar één soort winkeltjes, wachtend op de niet opdagende klanten: winkeltjes met scheepsbenodigdheden. Alles van koper, bellen, klokken, kompassen. Alles echt van beroemde schepen, sprak de verkoper, maar sommige attributen leken maar al te zeer op elkaar en waren vermoedelijk “Made in Bangladesh”. Dat kon de pret niet drukken voor Victor, die zijn oog had laten vallen op een scheepstelescoop. Wij probeerden hem te ontmoedigen door uit te leggen dat een telescoop geen sterrekijker is, maar hij bleef likkebaardend rondlopen. De prijs die de verkoper ervoor vroeg was in elk geval astronomisch. Volgens de verkoper waren scheepsdingen wereldwijd populair en razend duur, maar de klanten kopen nog altijd liever via het internet dan dat ze even naar Bangladesh afreizen voor een boodschap, dus de omzet bleef laag.
Een week later wisten we dezelfde telescoop te scoren in Dhaka, voor een veel lager bedrag. En nu maar hopen dat Victor sterren ziet. Anders kunnen we hem altijd even helpen.
Reageer
Toen we in de buurt van Chittagong waren, wilden we wel eens zien waar al die dingen bleven, die de arme onderbetaalde arbeiders uit de gigantische schepen slopen. Dat bleek niet zo moeilijk, om de hoek was een straat, met maar één soort winkeltjes, wachtend op de niet opdagende klanten: winkeltjes met scheepsbenodigdheden. Alles van koper, bellen, klokken, kompassen. Alles echt van beroemde schepen, sprak de verkoper, maar sommige attributen leken maar al te zeer op elkaar en waren vermoedelijk “Made in Bangladesh”. Dat kon de pret niet drukken voor Victor, die zijn oog had laten vallen op een scheepstelescoop. Wij probeerden hem te ontmoedigen door uit te leggen dat een telescoop geen sterrekijker is, maar hij bleef likkebaardend rondlopen. De prijs die de verkoper ervoor vroeg was in elk geval astronomisch. Volgens de verkoper waren scheepsdingen wereldwijd populair en razend duur, maar de klanten kopen nog altijd liever via het internet dan dat ze even naar Bangladesh afreizen voor een boodschap, dus de omzet bleef laag.
Een week later wisten we dezelfde telescoop te scoren in Dhaka, voor een veel lager bedrag. En nu maar hopen dat Victor sterren ziet. Anders kunnen we hem altijd even helpen.
Reageer
dinsdag, oktober 18, 2005
OP DE GRENS
Pannenkoeken, taart, slingers en kadootjes. Victor wordt 12 vandaag. Is hij nu op een grens? Van jongen en man zijn? Is het een stap voorwaarts, van niets mogen naar alles mogen? De weg is lang en de stappen gaan langzaam. Maar wat hem het ergste dwars zit: zijn oudere broer mag altijd meer, hoeveel verjaardagen er ook voorbij gaan.
Reageer
Pannenkoeken, taart, slingers en kadootjes. Victor wordt 12 vandaag. Is hij nu op een grens? Van jongen en man zijn? Is het een stap voorwaarts, van niets mogen naar alles mogen? De weg is lang en de stappen gaan langzaam. Maar wat hem het ergste dwars zit: zijn oudere broer mag altijd meer, hoeveel verjaardagen er ook voorbij gaan.
Reageer
maandag, oktober 17, 2005
DE ANDERE KANT VAN DE WERELD
De weg trekt een smalle rechte streep tussen de twee eindeloze velden van water, de rechte statige rietpluimen nog net zichtbaar tegen de avondlucht. Sneeuwvlokjes schieten dwarrelig op ons af. Gelukkig zitten we in de auto, want deze sneeuwvlokjes zijn wolken insecten die het licht van de koplampen reflecteren.
Op iedere inham in de berm, hoe klein ook, zijn een paar hutjes gevallen, hun verlichting doemt op in het donker. Meestal hebben ze enkel olielampen en een paar kaarsen vastgekleefd aan de tafel. De grotere nederzettingen laten hun gloeilampen schijnen en hun gekleurde feestverlichting flikkeren. Op de banken en op de grond op hun hurken zitten groepjes mensen bijeen. Ze delen hun iftar, daar hebben ze de hele dag op gewacht.
Het lakentje mist dat boven de weg hangt, draagt bij aan de onwezenlijke sfeer. Ik heb even het gevoel dat ik aan de andere kant van de wereld ben. En dan realiseer ik me plotseling, dat dat ook zo is.
Reageer
De weg trekt een smalle rechte streep tussen de twee eindeloze velden van water, de rechte statige rietpluimen nog net zichtbaar tegen de avondlucht. Sneeuwvlokjes schieten dwarrelig op ons af. Gelukkig zitten we in de auto, want deze sneeuwvlokjes zijn wolken insecten die het licht van de koplampen reflecteren.
Op iedere inham in de berm, hoe klein ook, zijn een paar hutjes gevallen, hun verlichting doemt op in het donker. Meestal hebben ze enkel olielampen en een paar kaarsen vastgekleefd aan de tafel. De grotere nederzettingen laten hun gloeilampen schijnen en hun gekleurde feestverlichting flikkeren. Op de banken en op de grond op hun hurken zitten groepjes mensen bijeen. Ze delen hun iftar, daar hebben ze de hele dag op gewacht.
Het lakentje mist dat boven de weg hangt, draagt bij aan de onwezenlijke sfeer. Ik heb even het gevoel dat ik aan de andere kant van de wereld ben. En dan realiseer ik me plotseling, dat dat ook zo is.
Reageer
zondag, oktober 16, 2005
KIJK NIET OM
Toen Orpheus zijn Eurydice uit de Onderwereld omhoog sleurde, mocht hij niet omkijken, anders zou ze verdwijnen. Als ik op de dijk langs de rivier Padma sta, om de zonsondergang te fotograferen, kijk ik niet om, omdat ik bang ben dat het beeld van de honderden starende ogen niet zal verdwijnen.
"Wat doet die witte vrouw daar? Maakt zij foto's van de rivier? Wat is daar nu aan, dat is toch elke dag hetzelfde? Nee, een witte vrouw, dat is pas byzonder, die zien wij hooguit een keer per drie maanden. Als wij een camera hadden, wisten we wel wat we zouden fotograferen!"
De haag van ogen wordt dikker en dikker. Ik sla de beelden van de rivier op in mijn camera, zij slaan de beelden van mijn rug op in hun geheugen. Het verschil tussen de serene rust van de zon, die ondergaat boven de rivier voor me en de verzameling mensen achter me is bijna pijnlijk. Ik kijk niet om, want ik ben bang dat het ene beeld het andere zal verstoren.
Reageer
Toen Orpheus zijn Eurydice uit de Onderwereld omhoog sleurde, mocht hij niet omkijken, anders zou ze verdwijnen. Als ik op de dijk langs de rivier Padma sta, om de zonsondergang te fotograferen, kijk ik niet om, omdat ik bang ben dat het beeld van de honderden starende ogen niet zal verdwijnen.
"Wat doet die witte vrouw daar? Maakt zij foto's van de rivier? Wat is daar nu aan, dat is toch elke dag hetzelfde? Nee, een witte vrouw, dat is pas byzonder, die zien wij hooguit een keer per drie maanden. Als wij een camera hadden, wisten we wel wat we zouden fotograferen!"
De haag van ogen wordt dikker en dikker. Ik sla de beelden van de rivier op in mijn camera, zij slaan de beelden van mijn rug op in hun geheugen. Het verschil tussen de serene rust van de zon, die ondergaat boven de rivier voor me en de verzameling mensen achter me is bijna pijnlijk. Ik kijk niet om, want ik ben bang dat het ene beeld het andere zal verstoren.
Reageer
zaterdag, oktober 15, 2005
vrijdag, oktober 14, 2005
HOLLANDS ETEN
Wij kunnen waanzinnig verlangen naar sommige soorten eten. Lekkere oude kaas, bij voorbeeld, of hagelslag. Boerenkool met worst of zuurkool is minder erg, want als het buiten 30 graden is smaken zulke dingen toch wat minder lekker. Maar we concentreren ons op de dingen die ze hier wel hebben: verse vis, garnalen; en citroengras in de tuin! Ik weet wel dat dat bij jullie minder is, maar met gedroogde citroengras lukt het ook, dit heerlijke Recept van de Week: Noodle prawn salad.
Reageer
Wij kunnen waanzinnig verlangen naar sommige soorten eten. Lekkere oude kaas, bij voorbeeld, of hagelslag. Boerenkool met worst of zuurkool is minder erg, want als het buiten 30 graden is smaken zulke dingen toch wat minder lekker. Maar we concentreren ons op de dingen die ze hier wel hebben: verse vis, garnalen; en citroengras in de tuin! Ik weet wel dat dat bij jullie minder is, maar met gedroogde citroengras lukt het ook, dit heerlijke Recept van de Week: Noodle prawn salad.
Reageer
donderdag, oktober 13, 2005
MEER WATER
Rijdend richting huis komen we langs het dorpje van de ouders van onze chauffeur. Dat is altijd nog zo'n drie en een half uur rijden met een goede auto vanaf Dhaka, en een auto heeft hij natuurlijk niet, dus hij ziet ze niet zo vaak. Wij beloven hem daarom even langs te gaan. Kan hij zijn "baas" laten zien. Op de dag zelf regent het echter pijpenstelen. Hij wil het afzeggen, maar twee van zijn broers staan al minstens een uur te wachten langs de weg met twee paraplu's dus dat kunnen we niet over ons hart verkrijgen. Het dorp blijkt zo'n 10 minuten lopen vanaf de weg te liggen, en wegens de regen moeten we te voet gaan. Nou ja, zelfs te voet is al iets te veel enthousiasme, want de weg is hier en daar gewoon verdwenen door de regen! Drijfnat vervolgen we onze weg na het bezoek; Teb gleed uit in het water en de regen had geen boodschap aan onze paraplu's, alleen ons haar bleef droog. Maar we waren weer een ervaring rijker.
Reageer
Rijdend richting huis komen we langs het dorpje van de ouders van onze chauffeur. Dat is altijd nog zo'n drie en een half uur rijden met een goede auto vanaf Dhaka, en een auto heeft hij natuurlijk niet, dus hij ziet ze niet zo vaak. Wij beloven hem daarom even langs te gaan. Kan hij zijn "baas" laten zien. Op de dag zelf regent het echter pijpenstelen. Hij wil het afzeggen, maar twee van zijn broers staan al minstens een uur te wachten langs de weg met twee paraplu's dus dat kunnen we niet over ons hart verkrijgen. Het dorp blijkt zo'n 10 minuten lopen vanaf de weg te liggen, en wegens de regen moeten we te voet gaan. Nou ja, zelfs te voet is al iets te veel enthousiasme, want de weg is hier en daar gewoon verdwenen door de regen! Drijfnat vervolgen we onze weg na het bezoek; Teb gleed uit in het water en de regen had geen boodschap aan onze paraplu's, alleen ons haar bleef droog. Maar we waren weer een ervaring rijker.
Reageer
woensdag, oktober 12, 2005
GROND ONDER JE VOETEN
In Kurigram, waterland, vind je zandbanken en eilandjes in de eindeloos brede rivieren. Die eilandjes zijn niet honkvast, ze verdwijnen tijdens een overstroming en duiken ergens anders weer op. Deze gebieden heten chars. Zelfs op die uiterst tijdelijke stukken grond wonen mensen, heel arme mensen, de char dwellers. De grond is hun grond, en als die ergens anders weer opduikt, hebben ze recht op een stukje met dezelfde oppervlakte. Hun dak zijn ze dan natuurlijk wel kwijt, dat drijft weg met de stroom, net als dat deel van hun schamele bezittingen, dat ze niet bijtijds op het droge kregen. Schaapjes hebben ze al helemaal niet. De rivier geeft, de rivier neemt. En als ze pech hebben, duikt hun land aangrenzend aan het stuk land van een wat rijkere en niet zo eerlijke dorpsgenoot op, en dan zijn ze de grond onder hun voeten ook nog kwijt.
Reageer
In Kurigram, waterland, vind je zandbanken en eilandjes in de eindeloos brede rivieren. Die eilandjes zijn niet honkvast, ze verdwijnen tijdens een overstroming en duiken ergens anders weer op. Deze gebieden heten chars. Zelfs op die uiterst tijdelijke stukken grond wonen mensen, heel arme mensen, de char dwellers. De grond is hun grond, en als die ergens anders weer opduikt, hebben ze recht op een stukje met dezelfde oppervlakte. Hun dak zijn ze dan natuurlijk wel kwijt, dat drijft weg met de stroom, net als dat deel van hun schamele bezittingen, dat ze niet bijtijds op het droge kregen. Schaapjes hebben ze al helemaal niet. De rivier geeft, de rivier neemt. En als ze pech hebben, duikt hun land aangrenzend aan het stuk land van een wat rijkere en niet zo eerlijke dorpsgenoot op, en dan zijn ze de grond onder hun voeten ook nog kwijt.
Reageer
dinsdag, oktober 11, 2005
KOM NAAR BANGLADESH VOOR DE TOERISTEN KOMEN
Dit was eens de slagzin hier, enkele jaren geleden. Wees gerust, de toeristen zijn nog aldoor niet gekomen, dus jullie hebben nog kans. En met "worldcook en fam" als reisgidsen en gratis onderdak, moet het toch lukken zou ik denken!
Klik op de link voor meer plaatjes van onbedorven noord-west Bangladesh.
Reageer
Dit was eens de slagzin hier, enkele jaren geleden. Wees gerust, de toeristen zijn nog aldoor niet gekomen, dus jullie hebben nog kans. En met "worldcook en fam" als reisgidsen en gratis onderdak, moet het toch lukken zou ik denken!
Klik op de link voor meer plaatjes van onbedorven noord-west Bangladesh.
Reageer
maandag, oktober 10, 2005
KURIGRAM
Bangladesh is eigenlijk een grote rivierdelta van drie enorme rivieren. Vooral in het noord westelijke deel kun je dat goed zien, de wegen zijn zelfs in het droge seizoen dijkjes die de grote watermassa's doorsnijden. Waar je maar kijkt, op ieder droog stukje, is een hutje gebouwd. Langs de kant van het water zitten vissers. Kleine bootjes varen op en neer, mensen met lopen tot hun middel in het water van huis naar huis. Soms zie je een advertentiebord midden in het water staan - dan weet je dat het daar in elk geval soms droog moet zijn. In het natte seizoen staan zelfs de wegen onder water. Dan moet je een goed geheugen hebben om te weten waar je kunt lopen. De bewoners weten dat - ze zijn met het water opgegroeid en water en overstromingen zijn voor hun de normaalste zaken van de wereld. Voor mij zijn het vooral prachtige plaatjes.
Reageer
Bangladesh is eigenlijk een grote rivierdelta van drie enorme rivieren. Vooral in het noord westelijke deel kun je dat goed zien, de wegen zijn zelfs in het droge seizoen dijkjes die de grote watermassa's doorsnijden. Waar je maar kijkt, op ieder droog stukje, is een hutje gebouwd. Langs de kant van het water zitten vissers. Kleine bootjes varen op en neer, mensen met lopen tot hun middel in het water van huis naar huis. Soms zie je een advertentiebord midden in het water staan - dan weet je dat het daar in elk geval soms droog moet zijn. In het natte seizoen staan zelfs de wegen onder water. Dan moet je een goed geheugen hebben om te weten waar je kunt lopen. De bewoners weten dat - ze zijn met het water opgegroeid en water en overstromingen zijn voor hun de normaalste zaken van de wereld. Voor mij zijn het vooral prachtige plaatjes.
Reageer
zondag, oktober 09, 2005
HAAR OP JE LIP
Vincent is ambivalent over het feit dat zijn moeder een weblog schrijft. Vooral foto's vindt hij minder, en met name als ze hem in bepaalde conditie laten zien.
Maar, hoewel hij het aan de ene kant vreselijk vindt, aan de andere kant heeft hij wel het weblog adres aan al zijn schoolkameraden doorgegeven. Met de regelmaat van de klok klinkt het door het huis:
"Dat komt niet in je weblog!! Denk erom!!!"
"Waarom niet, dat is toch helemaal niet erg?"
"Mijn klasgenoten gaan om me lachen!"
"Als ik nou schrijf bij voorbeeld dat je een snor krijgt, is dat nou erg? Die krijgen ze toch allemaal?"
"Moeders!! GRRRR!!!"
Reageer
Vincent is ambivalent over het feit dat zijn moeder een weblog schrijft. Vooral foto's vindt hij minder, en met name als ze hem in bepaalde conditie laten zien.
Maar, hoewel hij het aan de ene kant vreselijk vindt, aan de andere kant heeft hij wel het weblog adres aan al zijn schoolkameraden doorgegeven. Met de regelmaat van de klok klinkt het door het huis:
"Dat komt niet in je weblog!! Denk erom!!!"
"Waarom niet, dat is toch helemaal niet erg?"
"Mijn klasgenoten gaan om me lachen!"
"Als ik nou schrijf bij voorbeeld dat je een snor krijgt, is dat nou erg? Die krijgen ze toch allemaal?"
"Moeders!! GRRRR!!!"
Reageer
zaterdag, oktober 08, 2005
MEER CHOCOLADE
Chocoladeverslaving is genetisch. Om dat te bewijzen, ofwel om jullie er van te overtuigen dat deze website echt van mij is, een nieuwe link, naar Chocolate Choices. En deze week een heerlijke Chocolate Cheesecake in het Recept van de Week.
Reageer
Chocoladeverslaving is genetisch. Om dat te bewijzen, ofwel om jullie er van te overtuigen dat deze website echt van mij is, een nieuwe link, naar Chocolate Choices. En deze week een heerlijke Chocolate Cheesecake in het Recept van de Week.
Reageer
vrijdag, oktober 07, 2005
RAMADAN
Anna had het eerder door dan ik. Toen zij gisteren om half vijf 's nachts naar boven kwam voor melk en chocola, was het inderdaad tijd voor het ontbijt. Het ontbijt dient namelijk sinds gisteren voor zonsopgang genuttigd te worden. Het is immers Ramadan! Ofwel, zoals GeenStijl het brengt:
"Niet eten, drinken of neuqen zolang de zon het doet."
Dat neuqverbod heeft niet zo veel effect, dat werd toch al meestal gedaan als het donker was, maar niet eten en drinken gooit de hele samenleving overhoop. Zo langzamerhand lijkt Ramadan een excuus voor een lui leven.
"Vergadering? Nee kan niet tijdens Ramadan."
"Field trip? Geen sprake van. Veel te vermoeiend tijdens Ramadan."
De overheid heeft de werktijden aangepast. Alle kantoren gaan om half vier 's middags dicht. De Iftar vindt pas plaats om kwart voor zes, dat wel, maar ja, de ambtenaren zijn toch veel te moe om het zo lang uit te houden. Mijn suggestie dat ze 's ochtends om half vijf ontbijten, en dus wel een uurtje eerder kunnen beginnen om de verloren tijd in te halen, wordt met hoongelach ontvangen.
"Veel te vermoeiend. En daarbij, wat denk je wel, we moeten nog een keer slapen tussen half vijf en half negen. Je begrijpt er niets van."
Dat klopt. Gelukkig is het maar één maand van de twaalf, dat de samenleving wereldwijd ontwricht is.
Reageer
Anna had het eerder door dan ik. Toen zij gisteren om half vijf 's nachts naar boven kwam voor melk en chocola, was het inderdaad tijd voor het ontbijt. Het ontbijt dient namelijk sinds gisteren voor zonsopgang genuttigd te worden. Het is immers Ramadan! Ofwel, zoals GeenStijl het brengt:
"Niet eten, drinken of neuqen zolang de zon het doet."
Dat neuqverbod heeft niet zo veel effect, dat werd toch al meestal gedaan als het donker was, maar niet eten en drinken gooit de hele samenleving overhoop. Zo langzamerhand lijkt Ramadan een excuus voor een lui leven.
"Vergadering? Nee kan niet tijdens Ramadan."
"Field trip? Geen sprake van. Veel te vermoeiend tijdens Ramadan."
De overheid heeft de werktijden aangepast. Alle kantoren gaan om half vier 's middags dicht. De Iftar vindt pas plaats om kwart voor zes, dat wel, maar ja, de ambtenaren zijn toch veel te moe om het zo lang uit te houden. Mijn suggestie dat ze 's ochtends om half vijf ontbijten, en dus wel een uurtje eerder kunnen beginnen om de verloren tijd in te halen, wordt met hoongelach ontvangen.
"Veel te vermoeiend. En daarbij, wat denk je wel, we moeten nog een keer slapen tussen half vijf en half negen. Je begrijpt er niets van."
Dat klopt. Gelukkig is het maar één maand van de twaalf, dat de samenleving wereldwijd ontwricht is.
Reageer
donderdag, oktober 06, 2005
ALWEER CHOCOLA
Elodie is dol op chocola. Het schijnt toch erfelijk te zijn, want ook Anna houdt er erg van. Midden in de nacht, om half vijf, klopt ze aan Elo's deur:
"Elo, boeke leese!"
Elo probeert door te slapen. Anna schudt haar:
"Elo! Anna melk! Kom!"
Met een slaapdronken hoofd loopt Elo naar beneden, Anna in haar kielzog, om een bekertje melk voor haar in te schenken. Als zij echter de koelkast opendoet, past Anna direct haar wensen aan:
"Nee melk! Anna chocola!"
Reageer
Elodie is dol op chocola. Het schijnt toch erfelijk te zijn, want ook Anna houdt er erg van. Midden in de nacht, om half vijf, klopt ze aan Elo's deur:
"Elo, boeke leese!"
Elo probeert door te slapen. Anna schudt haar:
"Elo! Anna melk! Kom!"
Met een slaapdronken hoofd loopt Elo naar beneden, Anna in haar kielzog, om een bekertje melk voor haar in te schenken. Als zij echter de koelkast opendoet, past Anna direct haar wensen aan:
"Nee melk! Anna chocola!"
Reageer
woensdag, oktober 05, 2005
GLOTE BEER
Anna is dol op voorlezen; vooral "Kleine beer, waar ga je naar toe?" is haar favoriet. We kunnen haar eindeloos vertellen over de geheimzinnige ploffer en de sijpelaar, en aan het eind slaakt ze altijd weer een zucht van verlichting als de beren "eindelijk thuis" zijn.
Zelf heeft ze ook een grote beer, die ze overal mee naartoe sleurt. Zo groot is hij, dat Anna makkelijk voor Kleine Beer door kan gaan.
Reageer
Anna is dol op voorlezen; vooral "Kleine beer, waar ga je naar toe?" is haar favoriet. We kunnen haar eindeloos vertellen over de geheimzinnige ploffer en de sijpelaar, en aan het eind slaakt ze altijd weer een zucht van verlichting als de beren "eindelijk thuis" zijn.
Zelf heeft ze ook een grote beer, die ze overal mee naartoe sleurt. Zo groot is hij, dat Anna makkelijk voor Kleine Beer door kan gaan.
Reageer
dinsdag, oktober 04, 2005
EEN SLECHTE MOEDER
Vincent is al een puber en mag later naar bed dan zijn broer en zussen. De laatste afspraak tussen ons is half tien voor door-de-week. Hij vindt het gezellig om met ons televisie te kijken en wij vinden dat eigenlijk ook gezellig. Deze avond is er een spannende film, "The Conspiracy Theory". Helaas is hij te zien op HBO en dus gelardeerd met reclame, en naarmate de film vordert neemt de frequentie van de reclames toe. Daarom duurt de film veel langer dan verwacht.
Als de film bijna ten einde lijkt te zijn, staat Vincent op:
"Ik ga naar bed."
Ik ben verbaasd.
"Maar Vincent, waarom ga je vlak voor het einde van de film naar bed?"
Het is inmiddels bij elven. Hij zucht, kijkt me verwijtend aan, en zegt:
"Mama, ik moet wél morgen naar school, hoor!"
Reageer
Vincent is al een puber en mag later naar bed dan zijn broer en zussen. De laatste afspraak tussen ons is half tien voor door-de-week. Hij vindt het gezellig om met ons televisie te kijken en wij vinden dat eigenlijk ook gezellig. Deze avond is er een spannende film, "The Conspiracy Theory". Helaas is hij te zien op HBO en dus gelardeerd met reclame, en naarmate de film vordert neemt de frequentie van de reclames toe. Daarom duurt de film veel langer dan verwacht.
Als de film bijna ten einde lijkt te zijn, staat Vincent op:
"Ik ga naar bed."
Ik ben verbaasd.
"Maar Vincent, waarom ga je vlak voor het einde van de film naar bed?"
Het is inmiddels bij elven. Hij zucht, kijkt me verwijtend aan, en zegt:
"Mama, ik moet wél morgen naar school, hoor!"
Reageer
maandag, oktober 03, 2005
zondag, oktober 02, 2005
HOND
De dierentuin in Chittagong is heel byzonder, zlefs zonder de olifant's edele delen. Er zitten op zijn minst 40 dieren, waarvan 30 apen en één Bengaalse tijger. Er zit een civetkat, maar ook een Hond. Een heuse Canis Vulgaris, en een terriër nog wel. Heel speciaal! En volgens Victor, die tegenwoordig een beetje Bengaals lezen kan, is het beest nog te koop ook. De Bengaalse tijger was echter niet te koop, gelukkig.
Reageer
De dierentuin in Chittagong is heel byzonder, zlefs zonder de olifant's edele delen. Er zitten op zijn minst 40 dieren, waarvan 30 apen en één Bengaalse tijger. Er zit een civetkat, maar ook een Hond. Een heuse Canis Vulgaris, en een terriër nog wel. Heel speciaal! En volgens Victor, die tegenwoordig een beetje Bengaals lezen kan, is het beest nog te koop ook. De Bengaalse tijger was echter niet te koop, gelukkig.
Reageer
zaterdag, oktober 01, 2005
OLIFANT
Om de kinderen koest te houden, gingen we naar de dierentuin. Aan de ingang stonden twee gipsen dieren, een giraf en een olifant, levensecht. Al hun onderdelen waren op ware grootte.
Terwijl ik de tickets stond te betalen, kwam ik oog in oog met dat onderdeel, dat voor de voortplanting wordt gebruikt. De fascinerende foto zal ik jullie besparen, aangezien ik bang ben dat mijn weblog anders voortaan verboden zal zijn voor de jonge kijkertjes.
Reageer
Om de kinderen koest te houden, gingen we naar de dierentuin. Aan de ingang stonden twee gipsen dieren, een giraf en een olifant, levensecht. Al hun onderdelen waren op ware grootte.
Terwijl ik de tickets stond te betalen, kwam ik oog in oog met dat onderdeel, dat voor de voortplanting wordt gebruikt. De fascinerende foto zal ik jullie besparen, aangezien ik bang ben dat mijn weblog anders voortaan verboden zal zijn voor de jonge kijkertjes.
Reageer
