WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

SUNDARBANS (5)
Het woord “Sundarbans” komt hoogstwaarschijnlijk van de Bengaalse woorden voor “mooi woud”, ondanks dat het reis-expert boek van Lonely Planet beweert dat het komt van “Sundari”, de lange kaarsrechte bomen die overal in de Sundarbans staan. Vermoedelijk is het omgekeerd, en stamt het woord “Sundari” van Sundarbans.
De Sundarban mangrove wouden omgeven de Ganges-delta en zijn de grootste ter wereld. Een derde van het gebied hoort bij India, twee derde bij Bangladesh. Niet dat de bomen zich iets van die grens aantrekken, en de dieren al evenmin. Er leven meer dan 250 vogelsoorten, meer dan 40 zoogdieren en vele reptielsoorten.
De Sundariboom groeit in zout water en heeft keihard hout, twee eigenschappen die de boom uitstekend boot-materiaal maken en dus onderwerp van illegaal kappen. Het voortbestaan van de dieren wordt ook aan alle kanten bedreigd door onze menselijke belangen. Armoede maakt het moeilijk de milieu gerelateerde wetten te implementeren. Als je niets te eten hebt, is het moeilijk om wakker te liggen over het voortbestaan van een mangrovebos, hoe mooi het ook mag zijn.
Reageer

SUNDARBANS (4)
Tijdens de eerste avond-borrel op de boot (het leven moet uiteindelijk zijn normale voortgang behouden) wordt het plan gelanceerd om op “vogel-zoektocht” te gaan om 6.30 de volgende ochtend. Als Elodie zich krakend in het stapelbed boven mij heeft genesteld, antwoordt ze verwijtend op mijn vraag of we mee zullen gaan, als rechtgeaard kind van haar moeder:
“Maar mama! Asjeblieft, het is vakantie!”
Helaas was ze even vergeten dat we met padvinders op stap waren. Nadat we lang wakker lagen van tot diep in de nacht doorlopende motoren, een generator die op ontploffen lijkt te staan en een afrollende ankerketting, klinken de luide geluiden en de stemmen die zeggen dat de koffie klaarstaat om kwart voor zes in de ochtend ons niet als muziek in de oren. En nog minder opwekkend wordt het, als blijkt, nadat wij uiteindelijk uit armoede ook maar zijn opgestaan, dat er een potdichte mist hangt, die zelfs het zien van een olifant onmogelijk zou hebben gemaakt. De vogeljacht drie uur wordt uitgesteld.
Reageer

SUNDARBANS (3)
In Bangladesh, een rechtgeaard tropisch land, ligt de gemiddelde snelheid van leven laag. Ondanks dat wij volgens de eerste berichten om 7.45 op het appel hadden moeten verschijnen, duurt het tot 12 uur voordat het vliegtuig aanstalten maakt om de startbaan te betreden. Na een anderhalf uur durende busreis van Jessore naar Kulna kunnen wij dan toch uiteindelijk onze langverwachte boot betreden. We varen luid puffend weg, door Kulna, onder een grote verkeersbrug door. Tien minuten later valt de motor bijna stil, draaien wij 180 graden en varen wederom enthousiast op dezelfde brug af.
“Jongens, waarom gaan we terug?”
“We gaan helemaal niet terug!”
“Wel waar, kijk dan, daar is die brug weer waar we net onderdoor voeren.”
“Nietes! Achter ons is net zo’n brug.”
Dom genoeg kijk ik nog achterom, maar daar is natuurlijk niets anders te zien dan de lokkende wateren van de Sundarbans. Er blijkt een kind van de trap te zijn gevallen en we moeten terug naar een dokter. Gelukkig viel het mee, met een paar hechtingen mocht hij de reis afmaken. Maar wij zijn rond vijf uur nog steeds niet in de Sundurbas aangeland!
Reageer

IJS-VERSLAAFD
Anna is ijsverslaafd. Geen enkel toetje voldoet. Het moet ijs zijn, elke dag, en liever drie porties dan twee. Wij eten ook graag yoghurt, vooral omdat deze zelfgemaakt is en lekker romig. Maar Anna kunnen we niet overtuigen. Ze schudt beslsit het hoofd:
"No mama! First ice-cream, then yogurt only!"
Voor Anna dus, het Recept van de Week: mokka parfait, zo klaar, niet roeren, enkel wachten tot het bevroren is.

Reageer

COMMUNICATIE IN BANGLADESH
Op weg naar het vliegveld zien we een prachtig oud gebouw. Denkend, dat het misschien een rajbari is, een oud paleis, een museum of iets anders interessants, vragen we de chauffeur van de reisorganisatie:
"Wat is dat voor gebouw?"
De chauffeur, duidelijk het zijne denkend over het intelligentie-niveau van expats, haalt zijn schouders ongeïnteresseerd op en zegt:
"Dat is een oud huis."
Bij het vliegveld aangekomen, haalt de douane medewerkster, narrig omdat ze door mijn bagage moet gaan bij gebrek aan een machine met zo'n interessant schermpje, mijn fles drank van onderuit mijn tas:
"Wat is DAT!"
Ik besluit op de Bengaalse manier te reageren, haal mijn schouders op en zeg,alsof eenieder dat zou moeten weten:
"Dat is Martini."
Het werkt. Ze stopt de fles terug in de tas.
In het vliegtuig heeft Bangladesh echter het laatste woord. De stewardess geeft me een zakje nootjes. Ik heb enorme honger. Op het zakje staat:
"Met de smaak van de toekomst."
Inderdaad. Ik krijg het zakje met geen mogelijkheid open.
Reageer

WAAR IS DE MOEDER?
De griep is uitgebroken in Bangladesh, gelukkig nog niet de vogelgriep. Een foto in de Daily Star illustreert de volgende zinsnede:
"A mother helplessly stands with her influenza-hit child yesterday as Dhaka Medical College Hospital's children's ward is overcrowded following a flu outbreak."
En ik kan alleen maar denken:
"Waar is die moeder?"


Photo: The Daily Star
Reageer

BUSSEN
Omdat de armoede groot is, leggen veel mensen de lange afstanden af per bus. Op de smalle provinciale wegen, die de steden met elkaar verbinden, rijden dan ook bijna alleen maar bussen en vrachtwagens. De gevaarlijkste bussen rijden ‘s nachts. Ze vertrekken in de avond en rijden de hele nacht door. De chauffeurs, doodmoe van het hardrijden op kronkelige onverlichte wegen, zijn niet meer toerekeningsvatbaar, maar nog steeds verantwoordelijk voor een bus vol passagiers. Ze halen graag, vaak en onverantwoord in. Rijtijdenbesluit en tachograaf zijn nog ver verwijderde idealen in dit land.
Reageer

BETERE OPLEIDING, LAGERE VRUCHTBAARHEID
Van de gender onderzoekers, mensen die het weten kunnen, komt de volgende boodschap:
“One of the benefits of female education is reduced fertility. Empirical evidence shows, that a three year increase in schooling is associated with one less child per woman.”
Blijkbaar is het hebben van veel kinderen niet verkiesbaar en het hebben van een goede opleiding wel. Een combinatie van de twee behoort niet tot de directe mogelijkheden.
Het is toch maar goed dat ik geen onderwerp van die onderzoeken ben geweest, dat zou de uitkomsten en conclusies danig beinvloed hebben. Of heb ik eigenlijk helemaal niks geleerd in al die jaren?
Reageer

SUNDARBANS (2)
Omdat we op boy scout trip gaan, worden we voorzien van een lijst met dingen die absoluut moeten worden meegebracht. Game boys mogen (pfff gelukkig maar) maar niet op de boot. Verder moet er mee: het boy scout handboek, een zaklantaarn, verrekijker, regenjas, paraplu en hoge schoenen. Ik voel me al direct een heel stuk veiliger. Als de tijger aangeslopen komt, klaar om zijn gigantische sprong te maken naar de boot, op weg naar mijn hut voor een avond hapje, kijk ik in mijn boy scout handboek wat ik moet doen, pak mijn zaklantaarn en verrekijker om hem te lokaliseren, en sla hem op zijn kop met mijn paraplu. O ja, om de feestvreugde te verhogen, staat er op hetzelfde vel papier:
“The weather is getting less predictable and rough waters are possible."
Ik kijk erg uit naar dit reisje.
Reageer

SUNDARBANS
We gaan op een trip met de boy scouts naar de Sundarbans, de mangrovebossen in het zuiden van Bangladesh, waar de Bengaalse tijgers wonen en een paar verdwaalde krokodillen. Victor is er al eens geweest en vindt dat ik mij geen zorgen hoef te maken: van de tijgers zie je alleen sporen en de krokodillen houden zich slechts op in stilstaand water. Ik mag dus alleen in sterk stromend water zwemmen. De stroming is dan wel zo sterk, dat ik flink mijn best moet doen om bij de boot terug te komen. Anders drijf ik af naar het krokodillengebied! Verder is er modder en drijfzand. Maar een echte boyscout moeder treedt het gevaar met opgeheven hoofd tegemoet. Het is maar een paar dagen, ten slotte.
Reageer

LEVEN IN DE DIERENTUIN
The Daily Star zegt het:
"Despite lack of development, Dhaka Zoo remains an attractive place for visitors."
En de foto die het artikel begeleidt, illustreert de aantrekkelijkheid. Vinden jullie ook niet?


Photo: The Daily Star
Reageer

GRANDMOTHER
De kinderen zijn dol op Yugio kaarten. Ook Anna, volgens ons ouders de enige juiste doelgroep voor dit soort spelletjes, begint de lol ervan in te zien. Ze bladert opgewonden door het pak kaarten, tot ze een bekend gezicht ziet:
"Look! Grandmother!"
Oma hoeft daar niet van te schrikken; als ze lieve dametjes ziet van 56+, roept ze altijd:
"Look, oma!"
Dus blijkbaar zijn oma en grandmother niet altijd dezelfde personen.


Reageer

SPINAZIE
Teb vraagt onze chauffeur een paar boodschappen te doen. Spinazie hebben we nodig. Ja, gelukkig weet hij wat spinazie is. 500 gram graag. Ja, hij weet ook was 500 gram is, no problem, boss. En hij gaat direct, zo belooft hij.
Na een uur wordt er aan de voordeur geklopt:
"Madam, about the shopping. Should I go now or later?"
Zucht.
"Didn't boss tell you to go immediately?"
"Yes. But I want to ask madam first. And I thought maybe you sleeping."

Om tien uur in de ochtend is dat niet de meest waarschijnlijke situatie. Een half uur later komt de chauffeur terug met in zijn hand een zielig bosje spinazie, op zijn hoogst 100 gram, met veel goede wil en fantasie. Dat wordt vechten, vanavond met zijn zessen.
"Did boss forget to tell you 500 gram?"
"No, he did tell 500 gram. Market man said, this 500 gram, or about."
Hij gaat weer op weg, met afhangende schouders. De prijs van de spinazie had hem ook niet hoeven ontmoedigen. Voor 5 Taka (6 Eurocent), daar had hij er best een paar meer voor mogen scoren.
Reageer

KORSTJES
De kinderen hebben altijd moeite met broodkorstjes. Het midden van de boterham wordt opgegeten, de onsmakelijk uitziende korsten blijven liggen. Net met sesam semolina (griesmeel) brood, deze week in het Recept van de Week. Dan eten ze eerste de korst op en blijft het binnenste liggen.

Reageer

AAN DE ONTBIJTTAFEL
De mannelijke (moslim) collega’s van mijn project bespreken de sirtuatie in Pathia, Thailand, de beroemde vindplaats van Thaise scharreltjes voor senioren, aan de ontbijttafel.
“It is so sad. The women are poorly dressed. They have only skirts like this.”
Wijst met zijn vinger een bandje met een breedte van twee centimeter ter hoogte van zijn heup aan.
“And they are tucked under the arm of an old man, so old, he is as old as my father. With gray hair and long gray eyebrows.”
Hij maakt met zijn hand een soort gordijntje voor zijn ogen.
“And these men are so bulky! It is horrible. No place to go to with your family.”
Een spijtoptant misschien?
Reageer

INSTORTENDE GEBOUWEN
De kwaliteit van de gebouwen in Bangladesh is abominabel. Stortte er een jaar geleden al een kleding fabriek in met vele doden als gevolg, nu stortten er binnen een week twee gebouwen in Chittagong in en een in Dhaka. Wij rijden elke dag langs het gebouw in Dhaka. Het is een gebouw van vier etages, een vroegere kleding fabriek, nu verlaten. Het was voorbestemd om een ziekenhuis te worden. Er waren alleen maar bouwvakkers binnen, en gelukkig niet zoveel. Het gebouw viel gewoon in elkaar op het midden van de dag, zonder aanwijsbare oorzaak – plat als een pannenkoek. Ik moet er niet aan denken dat het ziekenhuis in full swing zou zijn geweest. Het ziekenhuis komt er niet meer. Binnen een week is het gehele gebouw van de aardbodem gevaagd, alsof het er nooit gestaan heeft. Dat is in elk geval een voordeel van slechte kwaliteit bouwsel – het opruimen ervan kost nauwelijks tijd.
Reageer

FOUT BEROEP
Ik heb uitgevonden dat ik het foute beroep heb. Ik had rechten moeten gaan studeren. Mijn advocaat stuurt mij een rekening voor 24 minuten werk – 2 inkomende berichten en 2 uitgaande emails (naar mijzelf) van precies een regel; en dat alles a raison van 200 Euro per uur. Dit is blijkbaar officieel goedgekeurd, hoewel het mij onduidelijk is door wie.
Ik pak mijn rekenmachine. Gemiddeld inkomende emails tussen de 80 en 120 per dag; ik beantwoord er ongeveer de helft van; dat is toch al gauw Euro 3,000 per dag. Verder op zijn minst 8 officiele brieven. En dan moet ik nog beginnen aan mijn echte werk!
Reageer

BOODSCHAPPEN DOEN
Vanavond eten we iets met ananas en kokos. Op de boodshappenlijst staat “grated coconut, 1 bag”. Thuisgekomen is de kokos onvindbaar. Wel is er een ondefineerbaar gevalletje gekocht. Het ziet eruit als een soort mislukte citroentrekker (voor wie weet wat dat is). Navraag leert, dat dit ding kokosnoot kan raspen. Waar de kokosnoot is, die geraspt moet worden, dan wel de “bag”, die op de lijst stond, blijft nog even onduidelijk.
Reageer

DODE FIETSER
Opeens zet de chauffeur de auto stil, om volkomen onduidelijke reden. Hij draait het raampje open en roept:
“He, bhai!” naar een volkomen onbekende man, we zijn immers allemaal broeders, en begint in rad Bangla te praten. Er blijkt een oude man overreden te zijn op zijn fiets, hij is dood, en de buschauffeur is doorgereden. Dan zie ik ook waarom we gestopt zijn: overal langs de kant staan auto’s te wachten. Een groep dorpelingen is in opstand gekomen, en het is beter even te wachten, voordat ze hun woede op de verkeerde koelen. Ik kan de buschaufeur niet eens ongelijk geven, dat hij is doorgereden. Lynchen was anders waarschijnlijk zijn lot geweest, hij zou de eerste niet zijn, die door de omstanders naar de eeuwige jachtvelden werd geholpen. Ik kan de omstanders ook geen ongelijk geven: de buschauffeurs zijn ware kamikazepiloten, die zonder een enkel verkeersinzicht over de weg jakkeren, andere weggebruikers totaal negerend. De keren, dat wij in de berm belanden omdat twee bussen elkaar op de smalle tweebaansweg aan het inhalen zijn, zijn niet meer te tellen. De voetganger of fietser die daar nog tussen zit, moet het onderspit delven.
Reageer

WAGENZIEK
Mijn ogen zijn vastgekleefd aan de horizon, in een vruchteloze poging de golven misselijkheid te bedwingen. We rijden op een rechte weg maar de chauffeur probeert er de maximum lengte uit te halen, door S-bochten van links naar rechts te maken om voetgangers, fietsen, dieren, vrachtwagens, bussen en voor de auto springende bomen te ontwijken. Uiteindelijk houd ik het niet meer uit en moeten we een noodlanding in de berm maken. Als ik voorover gebogen sta bij een boom, staan in een mum van tijd aan mijn linkerhand een collega met een fles water en aan mijn rechterhand de chauffeur met een doos tissues. Voor en achter mij snellen mensen uit hun hutjes, ze lijnen zich op om maar niets van dit rare schouwspel te hoeven missen. Al die belangstelling, hoe goed bedoeld misschien ook, maakt niet dat ik me minder armoedig voel als ik over mijn schoenen kots. Laat me alsjeblieft een minuutje alleen!
Reageer

RECEPT VAN DE WEEK
Deze week Tarte Tatin. Zo klaar, speciaal als je kant-en-klaar bladerdeeg gebruikt. Wat wij natuurlijk niet doen, al was het alleen maar omdat dat hier niet te koop is. Zo lekker, dat je je vingers erbij opeet, maar pas op dat je ze niet verbrandt.

Reageer

SPUGEN
In Peking zijn de authoriteiten een campagne tegen spugen begonnen, omdat daar over twee jaar de Olympische Spelen zullen worden gehouden. Ze verklaarden het spugen tot de slechtste gewoonte in de stad.
Nu komen er in Dhaka vooralsnog geen Olympische spelen, maar spugen is hier zeker ook een van de allerslechtste gewoonte; nog erger dan het spugen zijn de rochelende geluiden die de mannen erbij maken. Gadver!!! Vrouwen hoor je niet, die hebben blijkbaar geen last van dischtgeslibde luchtwegen.
In Peking wordt politie en camerabewaking ingezet. In Dhaka is men zich er zelfs nog niet van bewust dat spugen een probleem zou kunnen zijn. Ik heb het spugen en rochelen op kantoor verboden, en meestal is het daar rustig. Maar op straat luistert helaas niemand naar mij. Misschien wordt het tijd voor een Chinese invasie.
Reageer

MARSEPEIN
Uit Nederland hebben we een kilogram marsepein gekregen. Die ligt in de koelkast, te wachten op een speciale gelegenheid, waarbij wij mooie taarten bakken. Op een dag echter ligt er nog maar een heel klein stukje. De speciale gelegenheid is nog niet geweest. “Jongens, wie heeft er van de marsepein gesnoept?’
Een driestemmig “Nee! Klinkt op. Nee, ze zouden nooooit zoiets doen. Na langdurig druk uitoefenen, geven ze allemaal toe hooguit eeeeen keer een heeeel klein stukje genomen te hebben. Dat is dus 333 gram marsepein per persoon per keer. Wat zullen die kinderen ziek zijn geweest!
Reageer

TEGENSTELLINGEN (4)
Het verschil tussen rijk en arm is niet alleen erg groot in Bangladesh, het is ook erg zichtbaar. Waar aan de ene kant een bedelaar met het stompje van zijn arm tegen je autoraam slaat voor een paar baksjies, zie je aan de ander kant de vinger van een vrouw op de wekelijkse bridge middag schaamteloos fonkelen met een diamant van maar liefst 8 karaat. Sommige Bengaalse kinderen op de International School rijden rond in een eigen Lexus met eigen chauffeur; andere kinderen op straat duwen hun invalide opa op een versleten karretje, op zoek naar voedsel.
In Nederland is het niet netjes om met je rijkdom te koop te lopen; in Bangladesh is het doodgewoon. Heb je iets, laat het dan zien! Dan geniet je er dubbel van. Waar elders op de wereld mensen laatdunkend reageren op de “nouveau riche”, worden ze hier ruimschoots bewonderd.
Reageer

TEGENSTELLINGEN (3)
Soms vraag ik me af waarom de vrouwen in dit land zo vrolijk afsteken, met name wanneer ik lees over geweld tegen vrouwen. In Bangladesh krijgt 42.%5 van de vrouwen minimaal één keer in hun leven te maken met lichamelijk geweld, in 99% van de gevallen door hun echtgenoot. Dus bijna de helft van die vrolijk aangeklede vrouwen die ik zie lopen is al eens mishandeld door hun man of zal dat binnenkort worden. De “redenen” daarvoor zijn vaak financiëel, bijvoorbeeld de ouders van de bruid die geen tweede toelage in de bruidsschat kunnen betalen. Daartegenover staat, dat als de vrouwen zelf uit werken gaan, het risico op mishandeling groter wordt, ze mogen misschien wel geld verdienen maar niet teveel praatjes krijgen. Ik weet opeens waarom de mannen er zo onopvallend bijlopen: ze schamen zich natuurlijk voor hun gedrag!
Reageer

TEGENSTELLINGEN (2)
De vrouwen zijn het kleurigst. Fel oranje sari’s, diep paarse kameezen, doorweven met gouddraad, versierd met prachtige motieven en bloemen of handgeborduurd. De arme vrouwen op het platteland dragen het liefst rode sari’s, omdat die het langst hun kleur behouden. Zelden zie je een vrouw in enkel zwart of grijs. De mannen zijn er echter dol op. De kantoormannen gaan zonder uitzondering gekleed in polyester grijze broeken, en overhemden in grauwgroen, grauwblauw, grauwgeruit of gewoon grijs. Zelfs de witte overhemden zijn grijs. De riksja-rijders dragen lunghi’s (lange omgeknoopte doeken) in onopvallende kleuren. Het liefst dragen zij een gestreepte lunghi met een geruite bloes of omgekeerd, als de kleuren maar niet te fel zijn. De religieuze mannen en vrouwen vormen echter een uitzondering. De vrouwen lopen geheel in het zwart, van top tot teen zijn zij erin gehuld, en slechts hun ogen zijn zichtbaar, terwijl de mannen met hun witte outfit ook afsteken bij hun soortgenoten. En mijn project-chauffeur vormt een uitzondering, omdat hii zijn bazin graag pleziert met een hagelwit hempje.
Reageer

TEGENSTELLINGEN
Op weg naar Naogaon in de vroege ochtend, is de stad Dhaka vol leven. Links en rechts van de straat bewegen de mensen zich op weg naar hun bestemming. Meisjes gaan naar school, in blauw gesteven jurkjes met een hagelwitte sjaal. Jongens gaan naar de medressah, geheel in het wit, een wit hoedje, witte broek, witte punjabi en zelfs witte sokken en schoenen. Een wonder dat de schoenen zo wit blijven, want de wegen zijn bedekt met een dikke laag vuil. De huizen schimmelig en oud, de muren moeten ooit wit geweest zijn maar nu lopen dikke grijsgroene schimmeltranen vanaf het dak naar beneden. Sommige flatgebouwen zijn al vervallen, terwijl ze nog niet eens zijn afgebouwd. De opkomende zon verzacht de contouren van de hoge gebouwen met een stoffige mist. Voor de gebouwen staan stalletjes met vuurode tomaten en fel oranje Afrikaantjes. Het kleurige toneelstuk speelt zich af tegen een grauw décor.
Reageer

BRIOCHE
Brioche smaakt een beetje naar croissant, maar ziet er totaal anders uit. Toch is de overeenkomst in smaak niet zo raar, want beiden bevatten een heel pakje boter. Ik weet het, het is niet gezond, maar hjet is zo lekker. Ik houd erg van vet, zoet, en vet en zoet tegelijk; hoe vetter hoe lekkerder! Eet het nou gewoon niet elke dag, dan komt alles goed. Dus, deze week: brioche.

Reageer

OP DE FOTO
Anna houdt erg van gefotografeerd worden. Ze is natuurlijk ook erg fotogeniek! Als ik weer eens met de camera klaarsta om haar en haar aap te kieken, moet het een sessie worden. Aap in de wagen, aap uit de wagen, aap op de arm. Anna alleen, aap alleen. Anna en aap op de grond.
“OK Anna, dat is wel genoeg, nu stoppen we ermee!”
Anna voelt dat ze snel iets nieuws moet bedenken. En ze heeft fantasie genoeg. Snel wordt de aap aan de kant gegooid, en Anna gaat achter het wagentje liggen. Is dat nou niet leuk om te fotograferen, mama?

Reageer

MUIZEN
Ik slaap weer eens in onze guesthouse in Rajshahi, waar ik voorheen mijn vriend de boktor ontmoette. Hij woont hier nog steeds, dat hoor ik al snel. Een kwartier nadat ik het licht heb uitgedaan, begint hij harder en harder te knagen. Zo hard, dat mijn oren er pijn van doen. En te piepen, en te ritselen….het is geen boktor, het zijn muizen. Als ik het licht aandoe, zie ik drie muizen uit mijn prullenbak springen, waar ze papiertjes aan het verorberen waren. Ze rennen van links naar rechts door de kamer, en zelfs mijn “Kss, kss” (als waren het poezen) doet ze niet verdwijnen. Ze hebben het blijkbaar erg naar hun zin. Ik iets minder!
Reageer

HOTEL IN NAOGAON
Het hotel ziet er op het eerste gezicht prima uit. Ze hebben een speciale kamer voor de bideshi bazin, de “Luxe suite”. Redelijk fris, een brandnieuwe airco, en zelfs een televisie waar een handdoek overheen ligt, zodat het uitzicht binnen de kamer niet bedorven wordt door zo’n lelijk apparaat. Er is ook een douche met koude en warme kranen.
De werkelijkheid is iets anders. De kranen komen alleen in paren in kranenwinkels, dus uit een kraan met een rood dopje hoeft niet noodzakelijk warm water te komen. De volle asbak, die nog op tafel stond, getuigde al van een voorgaande rokende gast. Na het ophangen van het muskietennet blijkt, dat deze bij voorkeur daaronder kettingrookte. Hij is blijkbaar naar de kamer hiernaast verhuisd, want daar rochelt luidkeels de ganse nacht iemand om de 10 minuten. Ik zou bijna wensen dat hij voor altijd met roken ophield. Op de provinciale weg die voor de deur loopt, rijdt veel lawaaiig verkeer. Tegen twaalven, als het meeste verkeer huiswaarts is gegaan, wordt de weg overgenomen door de nachtbussen die zich luid toeterend een weg door de nachtelijke stilte boren. Een frisse kijk op het leven in de ochtend – dat is precies wat ik nodig heb.
Reageer