WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

IK HEB MIJN WAGEN VOLGELADEN (2)
Dit keer is de wagen volgeladen met Balinese dames. Een lekker recept heb ik daar helaas niet voor.


Reageer

IK HEB MIJN WAGEN VOLGELADEN
Vol met jonge..varkens! Op Bali is Babi Guling (geroosterd speenvarken) een favoriet gerecht, en de varkentjes worden op deze manier in manden vervoerd. Of de varkens het net zo leuk vinden als de toeristen, blijft natuurlijk de vraag.


Reageer

DE NAAM VAN MIJN ZUSTER
De smoezelige beambte van het vliegveld in Dhaka moet de tassen van de uitgaande passagiers controleren op dingen die daar niet thuishoren. Hij verveelt zich blijkbaar en heeft wel zin in een praatje. Hij gaat volkomen voorbij aan het feit dat we bezig zijn het land te verlaten.
"Are you coming to Bangladesh for first time?"
"No, we are leaving Dhaka for holidays."
"So you on holiday in Dhaka?"
"No we live and work in Dhaka."
"Where you work?"
"With the UN."
"O, my elder sister also work with UN. Maybe you know her."
"What is her name?"
Hij kauwt peinzend op zijn lip en bestudeert het plafond. Na enige minuten stilte haalt hij zijn schouders op en zegt:
"Sorry, I forgot her name. Cannot remember it at the moment."
Ik hoop maar dat hij niet zo vergeetachtig is als het aankomt op het herkennen van attributen waarmee medemensen naar de andere wereld geholpen kunnen worden.
Reageer

WAT ETEN WE?
Hoewel Bali hemelsbreed niet zo ver van Bangladesh verwijderd is, is het vliegen toch weer een hele onderneming. Van deur tot deur zijn we meer dan 17 uur onderweg, in een aaneenschakeling van rijden, wachten op de airport, eten, vervelen, en dan weer van voor af aan. De vluchten zijn overdag, dus Anna is de enige die slaapt. Als we midden in de nacht thuiskomen, zijn we suf en vol van vliegtuigvoer en willen snel slapen.
Anna nestelt zich met een blij gezicht op de bank, start Cartoon Network op en vraagt:
"He, what is for dinner today?"
"Niks, Anna, het is midden in de nacht, we hebben al gegeten, we gaan nu slapen."
Het maakt weinig indruk, evenmin als het vliegtuigcakeje, dat Teb heeft meegesmokkeld. Ze knabbelt er een randje af. Na tien minuten gaat ze aan tafel zitten.
"When is dinner coming? Is it ready now?"
Gelukkig hebben we nog wat ijs in de vriezer, en na een lange discussie verdwijnt ze zuchtend naar bed, om de volgende ochtend om 7 uur alweer vrolijk aan de slaapkamerdeur te kloppen. Wanneer begint die vakantie eigenlijk?
Reageer

TERUG UIT BALI
Terugkomend uit Bangladesh vanuit Bali beseffen wij, dat Bangladesh voorlopig nog niet als vakantieland gekenmerkt zal gaan worden. De slogan "Come to Bangladesh before the tourists come" die de Bangladesh Tourist Board op prachtige foto's van posterformaat kwistig rondstrooit, laat nog meer dan genoeg ruimte voor wie nu al geïnteresseerd mocht zijn.
Naar Bali zijn de toeristen al wel gekomen. En niet verwonderlijk: het is er prachtig, schoon, heerlijke geuren en zalig eten. Er is natuur, cultuur, bergen, strand, zee en bossen. Het eiland is klein, maar wij gaan er zeker nog eens heen. En dan te bedenken dat Indonesië nog veel meer eilanden heeft, met nog meer verschillende keukens.
Dag werk! Wij gaan voortaan alleen nog maar op vakantie!
Reageer

GROETEN UIT BALI
Het heeft wel charme, om eens geen enkel probleem te hebben behalve uit te kiezen welke van de vier outfits je vanavond zult dragen.

Groeten uit zonnig Bali!

XXX
Reageer

BALI
Geheime informatie: Victor krijgt een leuk kado voor zijn verjaardag: we gaan naar Bali! Eigenlijk zijn we al onderweg. Acht dagen zon, zee, strand, bergen cocktails en Indonesisch eten. Weer een nieuw hoofdstuk voor Worldtravel en recepten. En bovendien: weg van de nachtwakers!

Dus als ik er eens niet ben, ben ik druk met andere dingen. Maar ons fantastische hotel heeft snel internet op de kamer, en wie weet druk ik er af en toe nog een postje door.
Reageer

TOEKOMSTIGE MOORDENARES
De bewakers van de Amerikaanse ambassademedewerkers, die naast ons wonen, moeten zich gedurende hun hele werktijd ophouden in een gazen hokje van één bij één meter aan de buitenkant van het perceel. En dat is oersaai. Aan de overkant wonen ook Amerikanen, met een bewaker. Gelukkig mogen beide heren zich twee stappen van hun hok verwijderen. Niet meer, want gevaar schuilt natuurlijk in een klein hoekje, in Bangladesh.
Die twee stappen nemen ze, en met name 's nachts. En dan praten ze met elkaar. Helaas zijn ze met die wederzijdse stappen nog lang niet op praatafstand, en zijn hun stemmen niet zacht. Elke nacht maar weer schreeuwen ze hun koffiepraatjes naar elkaar, vlak onder ons slaapkamerraam.
En elke nacht maar weer sta ik, slechts gehuld in een medium-size handdoek, op het balkon en schreeuw dat ze hun kop moeten houden. Zij schijnen echter niet in het bezit te zijn van een lange-termijn-geheugen, noch zijn ze geïmponeerd door mijn fantastische lichaam.
Vannacht hervatten zij het gesprek alweer na 5 minuten. Toen ik voor de tweede keer het balkon op schreed, kreeg ik opeens begrip. Voor mensen die te ver gaan in burenruzies. Voor mensen die lichamelijk geweld gebruiken. Als ik een geweer had gehad....gelukkig heb ik er geen. En ik kan niet eens schieten. Maar het zou weleens kunnen gebeuren, dat ik ze eigenhandig de nek ga omdraaien, binnenkort.
Reageer

WEG WEG OF BRUG WEG
Drie jaar geleden werd er een brug gebouwd in Bogra, een stad in de buurt van Mahastangarh. Een klein doch saillant detail werd echter over het hoofd gezien: noch aan de ene, noch aan de andere kant was de brug aangesloten op een weg. Na drie jaar vruchteloos klagen besloot de bevolking een nieuw doel voor de brug te vinden: het ophangen van de dorps-was.

Foto: The Daily Star.
Reageer

ALLEEN WATER TOEVOEGEN
Vincent en Victor gaan op kampeertocht met de padvinders. Er moet ook gegeten worden, en dus zijn de taken verdeeld. Iedereen moet voor zijn eigen groep iets koken. Mijn mannen dachten dat een pizza een top-idee zou zijn.
"Is er dan een oven?"
"Ja, een Dutch oven."
De kans op succes daalt aanzienlijk. Een Dutch oven namelijk is een soort gietijzeren pot, die in het kampvuur gaat. Niet direct het goede apparaat om een mooie pizza te maken. Maar de beslissing is genomen, dus pizza moet het zijn. Er moeten boodschappen gedaan (dat doen de padvinders natuurlijk weer niet zelf), en het lijstje komt tevoorschijn:
"Een pot tomatensaus voor pizza; pizzadeeg"
Een pot tomatensaus? Jongens, dit is Bangladesh hoor! Ze gaan accoord met ketchup. Het pizzadeeg echter is een ander verhaal.
"Hoe hadden jullie dat gedacht?"
"Nou gewoon, we maken hier deeg, en dat nemen we mee."
"Is er een koelkast dan?"
"Neeeee."
Eind van het liedje is, dat mama de droge ingrediënten mengt en in een luchtdichte doos doet. Victor prijst het aan:
"A just-add-water pizzadough!"
"Ja jongens, en doe nu niet teveel water erbij, eerst een kopje, en dan langzaam kleine beetjes."
Het resultaat was zoals te verwachten. Eerst een kopje en toen dat te droog bleef, nog een flinke kop. Een vieze natte kledder werd het, die vervolgens ook nog eens flink verbrandde in de Dutch oven. Maar lol hadden ze. En gelukkig had één van de Amerikaanse padvinders kant en klare "Just-add-butter-rice" bij zich, dus kwamen ze niet van de honger om.
Reageer

DEZE WEEK: BROODJE BAPAO


Reageer

EEN NIEUWE CHAUFFEUR (4)
Het verhaal van de nieuwe chauffeur blijkt een vervolgverhaal. De nieuwe chauffeur is alweer oud. Op de dag van sollicitatie kwam hij iets te laat. Op de tweede werkdag kwam hij alweer te laat. Dit proces herhaalde zich om de drie dagen. In het weekend had hij helemaal geen zin, dan kwam hij rustig een uur te laat. Desgevraagd meldde hij dan, luid sniffend en steunend, dat hij ziek was.
Op zijn laatste zaterdag belde hij, een uur nadat hij zijn dienst had moeten beginnen:
"Sorry boss. I am doing footwork."
Wat nu? Was hij zich aan het omscholen tot schoenmaker? Luid hijgend gaf hij de verklaring:
"No rickshaw available boss, and no bus, I have to walk."
Na een uur was hij er nog niet. Telefonisch gaf hij zijn lokatie aan, die nog geen 200 meter van de vorige verwijderd was. Inmiddels hadden wij uitgevonden, dat er een stuk weg van hooguit een kilometer was afgezet.
Drie en en half uur te laat kwam hij aangesloft. Gelukkig was het de laatste dag van de maand, zodat wij hem direct zijn laatste salaris konden overhandigen. Zijn smeekbede, om nog eens een laatste kans, het was tenslotte Ramadan, hebben we vrolijk genegeerd. Zo langzamerhand beginnen we te passen in het beeld van niets ontziende gemene buitenlanders.
Reageer

GEEN COMMENTAAR (19)


Reageer

DE STRATEN VAN DHAKA(4)
Er zijn geen stoepen, dus de voetgangers wandelen langs of temidden van de auto’s, die zich in rijen van vijf in slakkengang op de driebaansweg verdringen. Langs de kant staat een man het verkeer te bestuderen. Zijn lunghi houdt hij in een knoop in zijn rechterhand ter hoogte van zijn edele delen, terwijl hij met zijn linkerhand lustig krabt. Ja, er zijn veel muggen in Dhaka.
Andere mannen ruimen met gevaar voor eigen leven het puin uit de middenberm. Rollen prikkeldraad worden uitgerold en vastgespijkerd, om alle voetgangers aan één kant van de weg te houden, en te zorgen dat zij niet oversteken. Niet dat het helpt, want iedereen stapt er even zo vrolijk overheen. Een nors kijkende politie agent staat op het midden van een kruispunt, en slaat naar de auto’s met zijn hand alsof het lastige vliegen zijn. Bij het stoplicht hobbelen misvormde bedelaars over het asfalt, in de hoop een goedgemutste reiziger aan te treffen. Helaas verhoogt het uren in de file staan de goedgevigheid van de meeste mensen niet, en de buit is dan ook onveranderlijk schamel.
Reageer

DE STRATEN VAN DHAKA (3)
’s Avonds, als ik naar huis ga, ziet de straat er heel anders uit. Een lange file auto’s beweegt zich met een slakkengang van de kantoren richting het thuisfront. Het is al (bijna) donker, dus de kleurige bougainvillea en palmen die 's ochtends de grijze straat opvrolijken, zijn nu onzichtbaar. Het geluid is oorverdovend: auto’s toeteren en riksja’s bellen in een vruchteloze poging de eindeloze rij weggebruikers sneller te laten voortbewegen. Niemand kan ergens heen en er gebeurt dan ook niets.
Het aanbod van koopwaar is totaal anders dan in de ochtend: jongetjes met boeken, water en popcorn rennen af en aan en langs de weg staat een stalletje met autobumpers. De gigantische billboards langs de kant van de weg worden verlicht door grote spots en maken reclame voor zaken die de gewone Bengaalse burger alleen maar van kan dromen, zoals buitenlandse reizen, camera’s en juwelen. In de grote lichtbundels dansen miljoenen muggen op en neer.
Op de Gulshan-cirkel staat een metershoge LCD-TV, die gelukkig wat meer bescheiden waren aanprijst, zoals rijst en kruiden. Omdat het op zijn minst een kwartier duurt om de stoplichten daar te passeren, is het zelfs een welkome afwisseling om de Indiase mevrouw met een brede glimlach haar etenswaar te zien aanprijzen.
Reageer

DE STRATEN VAN DHAKA (2)
In de vroege ochtend vindt er veel handel plaats. Bij de spoorlijnen staan verkopers met verse groente en vis, en mannen met manden vol koopwaar op hun hoofd lopen af en aan. De veelkleurige vlaggen staan vrolijk voor het roze “Pan Pacific Sonargaon hotel” te wapperen; in het smalle baantje weg dat met een touw langs het hotel is afgezet snellen de riksja’s op weg naar de zakenmannen, die straks naar hun werk moeten. Ean paar meisjes staan langs de kant van de weg, een paraplu omhooghoudend tegen de nog bleke zon. De Rapid Action Batallion soldaten, die grimmig achteruit een legertruck loeren, hebben ook grote zwarte zonnebrillen op. Meer dan de de zon tegen te houden, geven deze brillen cachet en status. De zwarte hoofddoek gecombineerd met deze zonnebril is voldoende garantie voor angst en ontzag van de doorsnee burger.
Reageer

DE STRATEN VAN DHAKA
De straten in Dhaka vormen altijd een inspiratiebron. In de ochtend zien ze er anders uit dan ’s avonds, al komt dat ook omdat ik altijd al om 7 uur vertrek, als de stad nog niet helemaal wakker is. Het is rustig op straat, een enkele rare expat is met de auto op weg naar het werk, maar daar tussendoor zie je ook een jongen lopen die twaalf touwtjes in zijn handen klemt, waaraan de geiten zitten die uitgelaten moeten worden. Hun zwartwitte poten bewegen in een zenuwachtige kluwen over het asfalt, in een poging zover mogelijk bij het gemotoriseerde verkeer uit de buurt te bijven. In de straat van de kledingfabrieken vallen de kleurige saris op van de jonge naaisters, die in lange stoeten naar hun atelier lopen, tussen de grauwe huizen. Lange stoeten zie je ook voor de verschillende ambassades, maar dat zijn zonder uitzondering mannen, die wachten tot de deur opengaat, zodat ze een visum kunnen aanvragen, veelal zonder enig positief resultaat. Als je pech hebt, ben je ’s avonds nog niet aan de beurt geweest, en de iets beter gesitueerden huren dan ook een “stand-in” die hen belt wanneer ze echt aan de beurt zijn.
Reageer

NASI KEBULI
Onze vriend, die naar Indonesië op vakantie ging, vroeg wat hij daar vandaan voor me mee kon nemen. Een kookboek natuurlijk! Het Indonesische eten is zo lekker, dat ik bijna zin krijg om er zelf heen te gaan. Daarom, deze week, het recep van nasi kebuli. Nasi goreng kennen we allemaal, maar nu eens wat anders.

Reageer

EEN NIEUWE CHAUFFEUR (3)
The exit van de ene chauffeur betekent automatisch de binnenkomst van de volgende, met de gewoonlijke opstart-problemen. Het lijken wel oude auto's in de winter.
In Dhaka is er maar één plaats waar je verse room kunt kopen, en dat is bij “Sally Ann”, de winkel van het leger des Heils. Niet direct waar je het verwachten zou, maar chauffeurs weten dat, want buitenlanders kopen dat soort dingen graag. En omdat wij extreem lekker en niet altijd even gezond koken, hebben wij vaak room nodig.
De nieuwe chauffeur had er geen probleem mee:
“You know this shop Sally Ann?
“Yes sir, it is in Banani”
“So you can go there and buy cream?”
“Yes sir, no problem.”
Ik hoor jullie al denken, als “No problem” komt, dan weet je het wel. En inderdaad.
“Make sure that you are home by 11, because we have to go somewhere. Even if you don’t find all the shopping.”
“Yes boss.”
Om 11.15 is er niemand, om 11.30 is er niemand, om 11.45 nog niet. Pas na telefonisch contact komt hij opdraven.
“Sorry boss. I ask in all markets on Gulshan 2 circle, but nobody has heard of “Cream Sally Ann”. So I am looking for one and a half hour.”
Boss ontplofte bijna. Ik kon hem nog net weerhouden om de brave chauffeur al na twee weken te ontslaan.
Reageer

EEN NIEUWE CHAUFFEUR (2)
Wij gingen begin juli op vakantie en, omdat we pas in augustus terug zouden komen, betaalden we ons personeel het salaris van juli vooruit. Wij blijken helaas ook niet onfeilbaar. Een uur voordat we terugkwamen op het vliegveld van Dhaka, belde de vrouw van onze privé-chauffeur de project-chauffeur, dat hij daar niet zou kunnen zijn on ons op te halen. Waarom niet?
“He is suffering from sickness.”
“What kind of sickness?”
“O I don’t know, somewhere near the belly.”
Hij was blijkbaar zo ziek, dat hij de beloofde wekelijkse bezoekjes aan de auto ook niet had kunnen afleggen, zodat deze nu met een lege accu stond. Bengaalse accu’s hebben namelijk een speciale verzorging nodig, net als Bengaalse chauffeurs.
De privé-chauffeur belde niet meer. Als wij zijn vrouw belde, was de ondefinieerbare pijn nog steeds aanwezig. Op een gegeven moment ging zijn telefoon niet meer over. Nee, hij was niet dood. De telefoonkaart, die wij hem gegeven hadden, was op. En hij had gewoon meteen een andere baan gevonden, toen wij weggingen, en ving zo dubbel salaris. Dat zal ons, softies, leren!
Reageer

GEEN COMMENTAAR (18)


Reageer

DURGA PUJA
Gisteren werd Durga Puja gevierd, een jaarlijks terugkerend groot Hindu festival. Puja betekent religieus Hundu ritueel, Durga is een godin (een verschijningsvorm van Parvati, ook wel Devi genoemd) en een symbool van waarheid. Ze doodt met tien wapens in even zovele handen Mahishasura, die kwaad en onrecht symboliseert. Niet verwonderlijk, daar deze lelijkerd het product is van de daad van een god en een waterbuffel, en dus niets goeds kan belichamen.
Durga Puja is een vijf dagen durend feest, maar de laatste dag is een nationale vrije dag, waar wij niet-Hindus ook van kunnen profiteren.
Wij besluiten naar de Dhakeshwari tempel in Dhaka te gaan, om daar het bloedstollende spektakel te zien, maar het enige zichtbare bloed is dat van mannelijke bloeddonoren, die op tafeltjes uitgestrekt liggen temidden van de feestelijk uitgedoste en van rode stippen voorziene menigte. Vrouwen gewapend met koperen bakjes vol rode en gele verf proberen ook ons te versieren. Bij Elodie lukte het ze nog wel om de goede plek, het voorhoofd, te bereiken, maar ik ben een soort reuzin in Bangladesh en eindigde daarom met kleren en een nek vol rode en gele stippen.
Het nemen van een bad is één van de onderdelen van het Puja ritueel, en Durga wordt dan ook van haar tijger gehaald aan het eind van de dag, om ondergedompeld te worden in de rivier de Buriganga, gevolgd door vele sympathisanten en even zovele gewapende politiemannen.
Durga wordt ook wel Maa Durga (moeder Durga) genoemd. Wat een moeder, rijdend op een tijger met tien handen! Daar ben ik maar saai bij, slechts rijdend in een project-auto en dan nog niet eens met mijn eigen twee handen.


Reageer

RAMADAN (5)
De politieman wuift het verkeer van links door. De auto’s, die al ruim vijf minuten met brullende motor stonden te wachten op het verlossende moment, storten zich naar voren. De twee riksjawallahs hebben het moeilijker. Beiden hebben zij twee zware passagiers in hun bakje en hebben moeite om op gang te komen. Ze spannen hun spieren terwijl ze op de trappers staan, maar moeten toch een groot gat laten vallen. De politieman schreeuwt tegen ze. Als dat geen effect sorteert, trekt hij een mes uit zijn zak, springt met een woedende blik op een riksja af en snijdt één van de banden aan stukken. De riksjawallah stapt jammerend van zijn fiets; zo’n band kost minstens een week salaris. Voortgestuwd door zoveel succes weet de politieman ook nog de tweede riksja in the halen en herhaalt zijn exercitie. Met een brede glimlach herneemt hij zijn plaats op het midden van het kruispunt.
Het staat in de Koran en ook in de krant:
“The holy month of Ramadan teaches a Muslim to abstain from all kinds of unjust, evil and shameful deeds.”
Misschien is die politieman analfabeet. Of geldt de Koran niet voor politiemannen.
Reageer

RAMADAN (4)
De Ramadan begint voor alle Moslims wanneer de nieuwe maan aan de hemel verschijnt. Vroeger had je je eigen ogen nodig om dat te kunnen vaststellen, tegenwoordig kan men dat al eeuwen van tevoren berekenen. Het merendeel van de Moslims gaat uit van de wetenschappelijk berekende datum voor het begin van Ramadan. Zo niet de Bangladeshi: die hebben een speciale "Moonsighting Committee". En omdat het in Bangladesh vaak regent, wordt de maan even zo vaak niet gezien, onafhankelijk van de aanwezigheid van het hemellichaam aan het firmament. Ook dit jaar leidde dat er weer toe dat in Bangladesh de Ramadan later begon dan elders op de wereld.
De Bangladeshi zagen de maan niet, dus anderen moeten zich het hebben verbeeld. De maan was er niet! We kunnen hun ogen niet geloven.
Reageer