woensdag, januari 31, 2007
dinsdag, januari 30, 2007
OUDJAARSAVOND - EEN MAAND LATER
Van Sepilok en Sandakan gingen we naar Kota Kinabalu, waar we Oudjaarsavond vierden. In Dhaka is dat nooit veel, maar in KK was het ook niet om over naar huis te schrijven (toch doe ik het bij deze). Er waren geen oliebollen en geen vuurwerk. Er was een groep Filippijnse "oudere jongedames" wier formaat jurk hun zangcapaciteit evenaarde. Ze mogen er dan uitgezien hebben als publieke dames, ze waren zo preuts als oude tantes. In de songtekst "lying naked on the ground" prefereerden zij "broken on the ground" te zijn en de woorden "curling up your ass" in een ander liedje kregen zij slechts uit hun mond als "holding your hand."
Voor Anna,maakte het allemaal niets uit, een feestje is een feestje uiteindelijk, en ook Vincent had het erg naar zijn zin, want hij had "Sex on the beach" al was het alleen maar in de vorm van zijn eerste cocktail.
Reageer
Van Sepilok en Sandakan gingen we naar Kota Kinabalu, waar we Oudjaarsavond vierden. In Dhaka is dat nooit veel, maar in KK was het ook niet om over naar huis te schrijven (toch doe ik het bij deze). Er waren geen oliebollen en geen vuurwerk. Er was een groep Filippijnse "oudere jongedames" wier formaat jurk hun zangcapaciteit evenaarde. Ze mogen er dan uitgezien hebben als publieke dames, ze waren zo preuts als oude tantes. In de songtekst "lying naked on the ground" prefereerden zij "broken on the ground" te zijn en de woorden "curling up your ass" in een ander liedje kregen zij slechts uit hun mond als "holding your hand."
Voor Anna,maakte het allemaal niets uit, een feestje is een feestje uiteindelijk, en ook Vincent had het erg naar zijn zin, want hij had "Sex on the beach" al was het alleen maar in de vorm van zijn eerste cocktail.
Reageer
maandag, januari 29, 2007
WAT IS NOU MOOI
Het is vakantie en dus hebben we veel tijd voor Anna. Tijd ook voor educatieve doeleinden en taaltraining. Wij zijn erg ambitieuze ouders, zoals iedereen weet. Anna spreekt bij voorkeur Engels, maar als kind van Nederlandse ouders moeten we haar moedertaal in ere houden. Het begin gaat fantastisch:
“Wat is een oor?”
“Ear.”
“Een neus?”
“Nose!”
“Haar?”
“Hair.”
Het is duidelijk tijd voor een tandje erbij. We gaan over naar de bijvoeglijke naamwoorden.
“Jij bent stout is you are…?”
”Naughty.”
“En lief? You are…?”
“Sweet.”
“Mooi? Jij bent mooi? You are very….?”
Zij kijkt even peinzend. Dan weet ze het:
”Bengali!”
Reageer
Het is vakantie en dus hebben we veel tijd voor Anna. Tijd ook voor educatieve doeleinden en taaltraining. Wij zijn erg ambitieuze ouders, zoals iedereen weet. Anna spreekt bij voorkeur Engels, maar als kind van Nederlandse ouders moeten we haar moedertaal in ere houden. Het begin gaat fantastisch:
“Wat is een oor?”
“Ear.”
“Een neus?”
“Nose!”
“Haar?”
“Hair.”
Het is duidelijk tijd voor een tandje erbij. We gaan over naar de bijvoeglijke naamwoorden.
“Jij bent stout is you are…?”
”Naughty.”
“En lief? You are…?”
“Sweet.”
“Mooi? Jij bent mooi? You are very….?”
Zij kijkt even peinzend. Dan weet ze het:
”Bengali!”
Reageer
zondag, januari 28, 2007
RECEPT UIT SABAH (2)
Sabah is een echte smeltkroes van culturen en bevolkingsgroepen. Naast de Chinezen en Indiërs, die sowieso overal in Maleisië wonen, vind je hier ook nog eens meer dan 30 inheemse stammen, allemaal met hun eigen wijze van koken. De grootste stam, Kadazan Dusu, leven in het binnenland, verbouwen rijst op de heuvels en eten dus vooral rijst, wortels, knollen, zaden en riviervis. Ze koken en stoven veel, omdat olie in deze verre plaatsen niet voorhanden was en soms nog niet is. De tweede grootste groep daarentegen, de bajau, ook wel "zeezigeuners" genaamd, waren van origine een zeevarende groep en eten dus veel gerechten met zeevis en ook wel zeewier. Deze week een recept van die zeezigeuners uit Sabah, we reizen ten slotte niet voor niets de hele wereld rond: Nasu baleh (gele vis).
Reageer
Sabah is een echte smeltkroes van culturen en bevolkingsgroepen. Naast de Chinezen en Indiërs, die sowieso overal in Maleisië wonen, vind je hier ook nog eens meer dan 30 inheemse stammen, allemaal met hun eigen wijze van koken. De grootste stam, Kadazan Dusu, leven in het binnenland, verbouwen rijst op de heuvels en eten dus vooral rijst, wortels, knollen, zaden en riviervis. Ze koken en stoven veel, omdat olie in deze verre plaatsen niet voorhanden was en soms nog niet is. De tweede grootste groep daarentegen, de bajau, ook wel "zeezigeuners" genaamd, waren van origine een zeevarende groep en eten dus veel gerechten met zeevis en ook wel zeewier. Deze week een recept van die zeezigeuners uit Sabah, we reizen ten slotte niet voor niets de hele wereld rond: Nasu baleh (gele vis).
Reageer
zaterdag, januari 27, 2007
BORNEO
Borneo is het derde grootste eiland van de wereld (tussen Groenland, Nieuw Guinea en Madagascar) en wordt gedeeld door Maleisië (Sabah en Sarawak), Indonesië (Kalimantan) en Brunei. Op het eiland wonen vele verschillende groepen mensen, en zelfs binnen Sabah is er een grote verscheidenheid: niet alleen zijn er bewoners uit China en India zoals overal in Maleisië, maar er wonen ook meer dan 30 inheemse stammen, met verschillende achtergronden en godsdiensten.
Historisch gezien is Sabah onder de voet gelopen door Portugezen, Spanjaarden, Nederlanders en Engelesen, vervolgens bezet door de Japanners, en weer "beschermd" door de Engelsen. Pas sinds 1963 maakt het officieel deel uit van Maleisië. Maar daarmee is ook weer niet iedereen blij: Sabah moet 95% van de inkomsten afstaan aan Kuala Lumpur, maar de ontwikkeling van het eiland blijft behoorlijk achter, dus soms gaan er stemmen op voor onafhankelijkheid. De komende jaren echter lijkt dat nog niet te gebeuren. Voorlopig is het leuk al die invloeden weerspiegeld te zien in verschillende uiterlijken, kleding, talen, kerken en recepten, niet te vergeten.
Reageer
Borneo is het derde grootste eiland van de wereld (tussen Groenland, Nieuw Guinea en Madagascar) en wordt gedeeld door Maleisië (Sabah en Sarawak), Indonesië (Kalimantan) en Brunei. Op het eiland wonen vele verschillende groepen mensen, en zelfs binnen Sabah is er een grote verscheidenheid: niet alleen zijn er bewoners uit China en India zoals overal in Maleisië, maar er wonen ook meer dan 30 inheemse stammen, met verschillende achtergronden en godsdiensten.
Historisch gezien is Sabah onder de voet gelopen door Portugezen, Spanjaarden, Nederlanders en Engelesen, vervolgens bezet door de Japanners, en weer "beschermd" door de Engelsen. Pas sinds 1963 maakt het officieel deel uit van Maleisië. Maar daarmee is ook weer niet iedereen blij: Sabah moet 95% van de inkomsten afstaan aan Kuala Lumpur, maar de ontwikkeling van het eiland blijft behoorlijk achter, dus soms gaan er stemmen op voor onafhankelijkheid. De komende jaren echter lijkt dat nog niet te gebeuren. Voorlopig is het leuk al die invloeden weerspiegeld te zien in verschillende uiterlijken, kleding, talen, kerken en recepten, niet te vergeten.
Reageer
vrijdag, januari 26, 2007
BAMBOEDANS
In Sepilok wordt een dans opgevoerd. Twee mannen houden drie lange bamboestokken vast, waartussen meisjes op en neer springen terwijl zij ze tegen elkaar slaan. Onze kinderen proberen het ook. Elodie is er vooral van gecharmeerd.
“Mammie, mag ik thuis ook zulke palen?”
”He nee, Elodie, je kunt toch niet zomaar alles kopen wat je leuk lijkt. Wat moet je ermee?”
”Dansen natuurlijk. Zie je wel, ik mag ook nooit eens wat.”
“Elo, denk nu eens na. Wie gaat er dan die stokken vasthouden en op en neer bewegen als jij danst?”
Ze haalt haar schouders op.
“Nou, de jongens natuurlijk.”
De uitdrukking op de gezichten van de jongens beloven geen wervelende show. Hopelijk vergeet ze de stokken snel.
Reageer
In Sepilok wordt een dans opgevoerd. Twee mannen houden drie lange bamboestokken vast, waartussen meisjes op en neer springen terwijl zij ze tegen elkaar slaan. Onze kinderen proberen het ook. Elodie is er vooral van gecharmeerd.
“Mammie, mag ik thuis ook zulke palen?”
”He nee, Elodie, je kunt toch niet zomaar alles kopen wat je leuk lijkt. Wat moet je ermee?”
”Dansen natuurlijk. Zie je wel, ik mag ook nooit eens wat.”
“Elo, denk nu eens na. Wie gaat er dan die stokken vasthouden en op en neer bewegen als jij danst?”
Ze haalt haar schouders op.
“Nou, de jongens natuurlijk.”
De uitdrukking op de gezichten van de jongens beloven geen wervelende show. Hopelijk vergeet ze de stokken snel.
Reageer
donderdag, januari 25, 2007
PARAPLU'S STAAN KLAAR
Het resort in Sepilok heeft een prachtige groene jungle-tuin vol kleurige bloemen. Het regent er dan ook veel en hard, en de huisjes liggen ver van het restaurant. Het hotel management heeft daar het volgende op gevonden: paraplu's liggen overal voor het grijpen (wel oppassen dat de apen dat niet doen), en gelukkig hebben ze ook een beetje opgelet, dat ze goed bij lekaar passen:
Reageer
Het resort in Sepilok heeft een prachtige groene jungle-tuin vol kleurige bloemen. Het regent er dan ook veel en hard, en de huisjes liggen ver van het restaurant. Het hotel management heeft daar het volgende op gevonden: paraplu's liggen overal voor het grijpen (wel oppassen dat de apen dat niet doen), en gelukkig hebben ze ook een beetje opgelet, dat ze goed bij lekaar passen:
Reageer
woensdag, januari 24, 2007
dinsdag, januari 23, 2007
WIE KIJKT ER NAAR WIE?
Het doel van het orang oetan rehabilitatie centrum is, de orang oetans terug te laten gaan naar de jungle. Om dat te bewerkstelligen, worden ze twee keer per dag gevoerd, in de hoop dat ze vanzelf "ontsnappen". Helaas vinden de apen dat kant-en-klare voer wel gemakkelijk en velen van hen maken niet veel haast om die bewuste jungle op te zoeken.
Dit ontmoedigt de busladingen toeristen geenszins. Gewapend met één of meerdere camera's bekijken ze het kleine schavotje, waar de orang oetans gevoerd worden, hetgeen een komisch plaatje oplevert. Het voedertheater wordt tweemaal daags opgevoerd. Je vraagt je af, wie de acteurs zijn en wie de bezoekers. Maar de apen hebben mazzel: ze betalen geen entree en krijgen nog te eten op de koop toe!
Reageer
Het doel van het orang oetan rehabilitatie centrum is, de orang oetans terug te laten gaan naar de jungle. Om dat te bewerkstelligen, worden ze twee keer per dag gevoerd, in de hoop dat ze vanzelf "ontsnappen". Helaas vinden de apen dat kant-en-klare voer wel gemakkelijk en velen van hen maken niet veel haast om die bewuste jungle op te zoeken.
Dit ontmoedigt de busladingen toeristen geenszins. Gewapend met één of meerdere camera's bekijken ze het kleine schavotje, waar de orang oetans gevoerd worden, hetgeen een komisch plaatje oplevert. Het voedertheater wordt tweemaal daags opgevoerd. Je vraagt je af, wie de acteurs zijn en wie de bezoekers. Maar de apen hebben mazzel: ze betalen geen entree en krijgen nog te eten op de koop toe!
Reageer
maandag, januari 22, 2007
RECEPT VAN SABAH
Op Sabah kun je heerlijk Maleisisch eten, met wat Filippijnse en Chinese invloeden. Daarom, deze week, een recept uit Sabah: Ayam Kuah, pittige kip uit Sabah.
Reageer
Op Sabah kun je heerlijk Maleisisch eten, met wat Filippijnse en Chinese invloeden. Daarom, deze week, een recept uit Sabah: Ayam Kuah, pittige kip uit Sabah.
Reageer
zondag, januari 21, 2007
ORANG OETAN
Na Lankayan gaat de reis naar Sepilok, een plaats die gevormd wordt door een vakantie-resort en een Orang oetan rehabilitatie centrum. Afkomstig uit een land met historische banden met Indonesië kost het me moeite om te wennen aan de Amerikaanse uitspraak van de naam van de aap, die klinkt als één woord, zoiets als "orenkoeten". Dat lijkt al helemaal niet meer op de "Orang Oetan" de "man van het woud"!
Reageer
Na Lankayan gaat de reis naar Sepilok, een plaats die gevormd wordt door een vakantie-resort en een Orang oetan rehabilitatie centrum. Afkomstig uit een land met historische banden met Indonesië kost het me moeite om te wennen aan de Amerikaanse uitspraak van de naam van de aap, die klinkt als één woord, zoiets als "orenkoeten". Dat lijkt al helemaal niet meer op de "Orang Oetan" de "man van het woud"!
Reageer
zaterdag, januari 20, 2007
BIG GIRL
Twee uur ‘s middags is tijd voor Anna’s middagdutje, maar de twee mannen, die buiten voor de deur van het bungalowtje luid converserend het strand staan te vegen, helpen daar niet aan mee. Ik doe de deur open en roep ze:
“Hey, can you be a little bit less noisy? My baby is sleeping.”
Ik draai me om en daar staat mijn baby vlak achter me, handen in de zij, neus in de lucht:
“Mama, what are you saying! I am not a baby! I am a big girl now.”
Reageer
Twee uur ‘s middags is tijd voor Anna’s middagdutje, maar de twee mannen, die buiten voor de deur van het bungalowtje luid converserend het strand staan te vegen, helpen daar niet aan mee. Ik doe de deur open en roep ze:
“Hey, can you be a little bit less noisy? My baby is sleeping.”
Ik draai me om en daar staat mijn baby vlak achter me, handen in de zij, neus in de lucht:
“Mama, what are you saying! I am not a baby! I am a big girl now.”
Reageer
vrijdag, januari 19, 2007
SCHILDPADDEN OP DE VLUCHT
Op het eiland Lankayan is een broedplaats voor zeeschildpadden, waar de nesten beschermd liggen achter een hek tegen vogels, hagedissen en krabben, die dol zijn op eieren. Elke schildpad legt ongeveer 60 eieren per nest op het uiteinde van het strand en het duurt 80-120 dagen voordat ze uitkomen. Er leven groene en havikssnavel-schildpadden rond het eiland, maar in dit seizoen legt voornamelijk de groene eieren.
We zagen al een grote schildpad rondzwemmen onder de aanlegsteiger, maar tot onze vreugde wordt er ook een nest geboren op eerste Kerstdag. Ze moeten zo snel mogelijk naar zee worden gebracht, om hun kans op overleving te vergroten. Die kans is sowieso maar 1%, en ze mogen dan ontsnapt zijn aan de stranddieren, we zien al tijdens het vrijlatingsproces, dat er een paar opgegeten worden door de kleine haaien die rondzwemmen. Een haai heeft ook recht op een kerstdiner, tenslotte!
Reageer
Op het eiland Lankayan is een broedplaats voor zeeschildpadden, waar de nesten beschermd liggen achter een hek tegen vogels, hagedissen en krabben, die dol zijn op eieren. Elke schildpad legt ongeveer 60 eieren per nest op het uiteinde van het strand en het duurt 80-120 dagen voordat ze uitkomen. Er leven groene en havikssnavel-schildpadden rond het eiland, maar in dit seizoen legt voornamelijk de groene eieren.
We zagen al een grote schildpad rondzwemmen onder de aanlegsteiger, maar tot onze vreugde wordt er ook een nest geboren op eerste Kerstdag. Ze moeten zo snel mogelijk naar zee worden gebracht, om hun kans op overleving te vergroten. Die kans is sowieso maar 1%, en ze mogen dan ontsnapt zijn aan de stranddieren, we zien al tijdens het vrijlatingsproces, dat er een paar opgegeten worden door de kleine haaien die rondzwemmen. Een haai heeft ook recht op een kerstdiner, tenslotte!
Reageer
donderdag, januari 18, 2007
ZANDKASTEEL
Er waren meer spellen, behalve de tomatendans, en een daarvan was, niet geheel veraassend, zandkastelen bouwen. Teb en Anna zaten in één van de vijf teams, Vincent, Victor en Elodie in een ander team en Herma zat in de jury. Was dat even moeilijk, om objectief te blijven! Het personeels-team had een fantastische slang geproduceerd, inclusief een echte dode kip als buit; Vincent, Victor en Elodie hadden een schildpad. Maar we moesten binnen de opdracht blijven, die luidde "bouw het mooiste zandkasteel", en aangezien het bouwsel van Anna en haar papa het enige was, dat de benaming "kasteel" mocht dragen, kregen zij de hoofdprijs.
Reageer
Er waren meer spellen, behalve de tomatendans, en een daarvan was, niet geheel veraassend, zandkastelen bouwen. Teb en Anna zaten in één van de vijf teams, Vincent, Victor en Elodie in een ander team en Herma zat in de jury. Was dat even moeilijk, om objectief te blijven! Het personeels-team had een fantastische slang geproduceerd, inclusief een echte dode kip als buit; Vincent, Victor en Elodie hadden een schildpad. Maar we moesten binnen de opdracht blijven, die luidde "bouw het mooiste zandkasteel", en aangezien het bouwsel van Anna en haar papa het enige was, dat de benaming "kasteel" mocht dragen, kregen zij de hoofdprijs.
Reageer
woensdag, januari 17, 2007
dinsdag, januari 16, 2007
TOMATENDANS
In een heel grijs verleden was ik eens in een hotel in Italië, waar de aldaar per bus aangevoerde toeristen een "ballonnendans" uitvoerden na het diner. Op dat moment heb ik besloten, me nooit in een dergelijke activiteit te zullen storten.
De schrik sloeg me dan ook om het hart, toen op kerstavond in Lankayan een "tomatendans" werd aangekondigd als onderdeel van de "Christmas fun-and-games". Trouw aan mijn overtuiging wist ik de aanmoedigingen te weerstaan, en keek ik toe vanaf mijn stoel hoe de paren Victor-Elodie en Anna-duikleraar er volop van genoten.
Reageer
In een heel grijs verleden was ik eens in een hotel in Italië, waar de aldaar per bus aangevoerde toeristen een "ballonnendans" uitvoerden na het diner. Op dat moment heb ik besloten, me nooit in een dergelijke activiteit te zullen storten.
De schrik sloeg me dan ook om het hart, toen op kerstavond in Lankayan een "tomatendans" werd aangekondigd als onderdeel van de "Christmas fun-and-games". Trouw aan mijn overtuiging wist ik de aanmoedigingen te weerstaan, en keek ik toe vanaf mijn stoel hoe de paren Victor-Elodie en Anna-duikleraar er volop van genoten.
Reageer
maandag, januari 15, 2007
KERST OP LANKAYAN
We hebben vaker kerst in warme landen gevierd, dus dat was nog niet eens zo byzonder. Een kerstdiner was er, en kerstliedjes en zelfs een boom. Maar toch was het raar, kerst op een mini eiland, waar slechts duikers, resort personeel en schildpadden op wonen. Zitten aan een lange houten tafel, in je korte broek, en luisteren hoe de brullende branding tussen de tonen van de kerstliedjes door klinkt. En om 10 uur naar bed! De volgende ochtend vonden we het laatste overblijfsel van het kerstfeest, eenzaam op het lege zonnige terras:
Reageer
We hebben vaker kerst in warme landen gevierd, dus dat was nog niet eens zo byzonder. Een kerstdiner was er, en kerstliedjes en zelfs een boom. Maar toch was het raar, kerst op een mini eiland, waar slechts duikers, resort personeel en schildpadden op wonen. Zitten aan een lange houten tafel, in je korte broek, en luisteren hoe de brullende branding tussen de tonen van de kerstliedjes door klinkt. En om 10 uur naar bed! De volgende ochtend vonden we het laatste overblijfsel van het kerstfeest, eenzaam op het lege zonnige terras:
Reageer
zondag, januari 14, 2007
WITTE CHOCOLADETAART
Omdat Vincent jarig was, mocht hij kiezen wat we aten. Het hoofdgerecht laten we maar buiten beschouwing: spaghetti bolognese, saai als altijd, elk jaar en zelfs elke week hetzelfde. Niet goed voor de zoon van World-cook!
Maar voor de taart legde hij wat meer fantasie aan de dag, en daarom deze week een heerlijke, calorierijke witte chocoladetaart met aardbeien.
Reageer
Omdat Vincent jarig was, mocht hij kiezen wat we aten. Het hoofdgerecht laten we maar buiten beschouwing: spaghetti bolognese, saai als altijd, elk jaar en zelfs elke week hetzelfde. Niet goed voor de zoon van World-cook!
Maar voor de taart legde hij wat meer fantasie aan de dag, en daarom deze week een heerlijke, calorierijke witte chocoladetaart met aardbeien.
Reageer
zaterdag, januari 13, 2007
ALWEER EEN KINDJE EEN JAARTJE OUDER
Vijftien jaar oud is hij vandaag geworden, onze Vincent. Zijn kadootjes waren computer- en Playstation-gerelateerd. En een zonnebril van Adidas.
"Ik hoop dat hij goed is, Vin, ik weet niet zo goed wat "hot" is tegenwoordig."
"Nou hij is prima."
"Maar is Adidas wel in de mode dan?"
"Mama, dat maakt mij niets uit, ik doe gewoon wat ik zelf leuk vind."
Zelfs de knagende onzekerheid van de puberteit is hij al voorbij. Vijftien jaar - voor mij waren het maar vijftien uur. Maar gelukkig weet hij me gerust te stellen als ik hem vertel, dat Bengaalse meisjes op deze leeftijd trouwen. De gedachte aan trouwen alleen al bezorgt hem rillingen. Nu maar hopen dat tenminste zijn moeder vijftien jaar na nu aan die gedachte kan wennen. Of blijven kinderen altijd klein in de ogen van hun moeder?
Reageer
Vijftien jaar oud is hij vandaag geworden, onze Vincent. Zijn kadootjes waren computer- en Playstation-gerelateerd. En een zonnebril van Adidas.
"Ik hoop dat hij goed is, Vin, ik weet niet zo goed wat "hot" is tegenwoordig."
"Nou hij is prima."
"Maar is Adidas wel in de mode dan?"
"Mama, dat maakt mij niets uit, ik doe gewoon wat ik zelf leuk vind."
Zelfs de knagende onzekerheid van de puberteit is hij al voorbij. Vijftien jaar - voor mij waren het maar vijftien uur. Maar gelukkig weet hij me gerust te stellen als ik hem vertel, dat Bengaalse meisjes op deze leeftijd trouwen. De gedachte aan trouwen alleen al bezorgt hem rillingen. Nu maar hopen dat tenminste zijn moeder vijftien jaar na nu aan die gedachte kan wennen. Of blijven kinderen altijd klein in de ogen van hun moeder?
Reageer
vrijdag, januari 12, 2007
NOODTOESTAND
Gisteravond werd de noodtoestand afgekondigd in Bangladesh, en we mogen niet meer de straat op tussen elf uur 's avonds en vijf uur 's ochtends. Nu hadden we daar toch al niet zo'n behoefte aan, gewoonlijk liggen we dan namelijk op twee oren, zoals oude saaie ouders betaamt.
De leider van de interim regering is opgestapt en heeft de hulp van het leger ingeroepen om de rust te handhaven. De verkiezingen worden voorlopig uitgesteld. De EC en UN hebben echter hun steun in de verkiezingen opgezegd.
Als gewoonlijk merk je het minst van dit soort dingen als je er middenin zit. Als ik het bericht van de noodtoestand op mijn email krijg, ligt Teb al in bed. Ik steek mijn hoofd door de klamboe:
"Teb, de noodtoestand is net afgekondigd!"
"O ja, nou welterusten hoor."
Maak je geen zorgen over ons, het leven gaat gewoon door. We werken, gaan naar school, golfen en gaan naar de Dutch Club. Nou ja gewoon: het is heerlijk rustig op straat, en tot mijn grote blijdschap rijd ik in een kwartier naar kantoor, in plaats van de gewoonlijke anderhalf uur.
Reageer
Gisteravond werd de noodtoestand afgekondigd in Bangladesh, en we mogen niet meer de straat op tussen elf uur 's avonds en vijf uur 's ochtends. Nu hadden we daar toch al niet zo'n behoefte aan, gewoonlijk liggen we dan namelijk op twee oren, zoals oude saaie ouders betaamt.
De leider van de interim regering is opgestapt en heeft de hulp van het leger ingeroepen om de rust te handhaven. De verkiezingen worden voorlopig uitgesteld. De EC en UN hebben echter hun steun in de verkiezingen opgezegd.
Als gewoonlijk merk je het minst van dit soort dingen als je er middenin zit. Als ik het bericht van de noodtoestand op mijn email krijg, ligt Teb al in bed. Ik steek mijn hoofd door de klamboe:
"Teb, de noodtoestand is net afgekondigd!"
"O ja, nou welterusten hoor."
Maak je geen zorgen over ons, het leven gaat gewoon door. We werken, gaan naar school, golfen en gaan naar de Dutch Club. Nou ja gewoon: het is heerlijk rustig op straat, en tot mijn grote blijdschap rijd ik in een kwartier naar kantoor, in plaats van de gewoonlijke anderhalf uur.
Reageer
donderdag, januari 11, 2007
LANKAYAN
Na onze vakantie op Bali en de eerste duikervaringen, wilden we met de kerst op duikvakantie. We - dat is te zeggen twee-derde deel van de familie. Anna moet nog 7 jaar wachten en daarom mag ik zeven jaar op haar passen. Dat is niet erg: wij doken samen onder de dekens voor heerlijke siësta's.
Het eerste plan was Australië. We hoorden echter van een Australiër, die we op Bali ontmoetten, dat de kwallen, en ook dodelijke kwallen, daar ook graag met kerst hun boompje opzetten. Daarom moest er een andere bestemming worden gezocht. Gegoogled op "de mooiste duikoorden van de wereld" kwamen we uit bij Sipadan, een "legende in de duikwereld". Dit eiland bleek echter zo mooi, dat het sinds een jaar ook beschermd wordt tegen toeristen. De duikers moeten in een dorp op palen slapen, dat midden in de zee gebouwd is. En omdat Anna niet alleen niet duiken kan, maar ook niet zwemmen, was dat niet goed voor mijn broodnodige rust. Een soortgelijke optie, maar op de begane grond, was Lankayan, volgens hun eigen website een "untouched little bit of paradise ringed by an endless pure white sandy beach".
Het was allemaal waar, behalve dat "endless" dan. De duikleider zei, dat het een mooie wandeling rondom het eiland zou zijn van minimaal een half uur, afhankelijk van je conditie. Dat ws natuurlijk een enorme opsteker voor mij, toen ik na veertien minuten wandelen alweer bij het restaurant was teruggekeerd. Blijkbaar ben ik in topconditie!
Reageer
Na onze vakantie op Bali en de eerste duikervaringen, wilden we met de kerst op duikvakantie. We - dat is te zeggen twee-derde deel van de familie. Anna moet nog 7 jaar wachten en daarom mag ik zeven jaar op haar passen. Dat is niet erg: wij doken samen onder de dekens voor heerlijke siësta's.
Het eerste plan was Australië. We hoorden echter van een Australiër, die we op Bali ontmoetten, dat de kwallen, en ook dodelijke kwallen, daar ook graag met kerst hun boompje opzetten. Daarom moest er een andere bestemming worden gezocht. Gegoogled op "de mooiste duikoorden van de wereld" kwamen we uit bij Sipadan, een "legende in de duikwereld". Dit eiland bleek echter zo mooi, dat het sinds een jaar ook beschermd wordt tegen toeristen. De duikers moeten in een dorp op palen slapen, dat midden in de zee gebouwd is. En omdat Anna niet alleen niet duiken kan, maar ook niet zwemmen, was dat niet goed voor mijn broodnodige rust. Een soortgelijke optie, maar op de begane grond, was Lankayan, volgens hun eigen website een "untouched little bit of paradise ringed by an endless pure white sandy beach".
Het was allemaal waar, behalve dat "endless" dan. De duikleider zei, dat het een mooie wandeling rondom het eiland zou zijn van minimaal een half uur, afhankelijk van je conditie. Dat ws natuurlijk een enorme opsteker voor mij, toen ik na veertien minuten wandelen alweer bij het restaurant was teruggekeerd. Blijkbaar ben ik in topconditie!
Reageer
woensdag, januari 10, 2007
VAKANTIE? - 2
Het weer werd ook weer mooi, op Lankayan. De duikers verdwenen onder water en Anna en ik bezaten een onbewoond eiland, een boek, een emmer en schepjes.
Reageer
Het weer werd ook weer mooi, op Lankayan. De duikers verdwenen onder water en Anna en ik bezaten een onbewoond eiland, een boek, een emmer en schepjes.
Reageer
dinsdag, januari 09, 2007
VAKANTIE?
Rond vijf uur worden in de ochtend we wakker door een gierende wind en roffelende regen. We horen de branding beuken tegen het zand. Twee uur later stappen we op de speedboot, die de anderhalf uur tussen Lankayan en het vasteland van Sabah moet overbruggen.
We zitten met zijn zestienen in de boot en anderhalve meter boven ons zit de bestuurder, gehuld in een vrolijk geel shirt met de tekst: "Lankayan, island dive resort in the Sulu sea." Sulu sea, alleen de naam maakt me al zeeziek. Zijn shirt is nog droog gebleven, in tegenstelling tot de passagiers, die tot op het bot doorweekt zijn met steenkoud zeewater. De bestuurder kijkt fronsend om zich heen en probeert de boot met de kop op de hoge golven te houden. Om de minuut slaan onze tanden op elkaar als we met een harde klap in het golfdal neerkomen.
De zee om ons heen is donker groen-grijs en aan de onstabiele horizon gaat het over in het loodgrijs van de lucht. De twee grote motoren draaien met gierende uithalen. Het zeewater slaat ons met golven in het gezicht.
Is dit nou vakantie?
Reageer
Rond vijf uur worden in de ochtend we wakker door een gierende wind en roffelende regen. We horen de branding beuken tegen het zand. Twee uur later stappen we op de speedboot, die de anderhalf uur tussen Lankayan en het vasteland van Sabah moet overbruggen.
We zitten met zijn zestienen in de boot en anderhalve meter boven ons zit de bestuurder, gehuld in een vrolijk geel shirt met de tekst: "Lankayan, island dive resort in the Sulu sea." Sulu sea, alleen de naam maakt me al zeeziek. Zijn shirt is nog droog gebleven, in tegenstelling tot de passagiers, die tot op het bot doorweekt zijn met steenkoud zeewater. De bestuurder kijkt fronsend om zich heen en probeert de boot met de kop op de hoge golven te houden. Om de minuut slaan onze tanden op elkaar als we met een harde klap in het golfdal neerkomen.
De zee om ons heen is donker groen-grijs en aan de onstabiele horizon gaat het over in het loodgrijs van de lucht. De twee grote motoren draaien met gierende uithalen. Het zeewater slaat ons met golven in het gezicht.
Is dit nou vakantie?
Reageer
maandag, januari 08, 2007
ZO KOUD
In de week tussen 28 december en 4 januari zijn 56 doden gevallen in Bangladesh, voornamelijk bedelaars en daklozen. De meesten doden vielen op de vierde januari, toen het maar liefst 6 graden werd. Terugkomend uit Borneo, maakten wij ook een berenkoude nacht mee. Wat een ironie, kou lijden in de tropen!
Waarschijnlijk kwam het kwik niet veel lager dan 10 graden, maar in een huis, dat al een week aan deze temperatuur is blootgesteld zonder verwarming, is het toch wel behoorlijk kil. We lagen dan ook, volledig gekleed met sokken aan, onder een dik dekbed, dat eigenlijk normaal slechts dient als souvenir uit vroegere tijden. Het was net "mijn oom en tante in Aerdenhout: met zijn zessen onder één elektrieke deken".
De volgende dag moesten wij muffe truien uit oude koffers opdiepen. Na zeven jaar in warme landen gewoond te hebben, is de voorraad winterkleren aanzienlijk geslonken, en modieus zijn ze al helemaal niet meer. Vincent draagt mijn truien, Victor die van Vincent, Elo die van Victor en toch komen de mouwen niet eens tot aan hun polsen.
Gelukkig weten we uit ervaring, dat deze marteling nooit langer dan een week of twee aanhoudt.
Reageer
In de week tussen 28 december en 4 januari zijn 56 doden gevallen in Bangladesh, voornamelijk bedelaars en daklozen. De meesten doden vielen op de vierde januari, toen het maar liefst 6 graden werd. Terugkomend uit Borneo, maakten wij ook een berenkoude nacht mee. Wat een ironie, kou lijden in de tropen!
Waarschijnlijk kwam het kwik niet veel lager dan 10 graden, maar in een huis, dat al een week aan deze temperatuur is blootgesteld zonder verwarming, is het toch wel behoorlijk kil. We lagen dan ook, volledig gekleed met sokken aan, onder een dik dekbed, dat eigenlijk normaal slechts dient als souvenir uit vroegere tijden. Het was net "mijn oom en tante in Aerdenhout: met zijn zessen onder één elektrieke deken".
De volgende dag moesten wij muffe truien uit oude koffers opdiepen. Na zeven jaar in warme landen gewoond te hebben, is de voorraad winterkleren aanzienlijk geslonken, en modieus zijn ze al helemaal niet meer. Vincent draagt mijn truien, Victor die van Vincent, Elo die van Victor en toch komen de mouwen niet eens tot aan hun polsen.
Gelukkig weten we uit ervaring, dat deze marteling nooit langer dan een week of twee aanhoudt.
Reageer
zondag, januari 07, 2007
WELCOME TO BANGLADESH
"Ladies and gentlemen, we have begun our descent into Dhaka."
Voordat de piloot het zei, wist ik al hoe laat het was. Twee buurmannen op de stoelen voor me zaten al te rochelen en overal om ons heen beginnen passagiers naarstig in zakken en koffers te zoeken naar mobielke telefoons. Ze zetten ze direct aan, zonder zich te storen aan de opgewonden opmerkingen van de stewardessen omtrent de veiligheid van het toestel. De telefoons beginnen nog net niet te rinkelen, al zou dat beslist niet de eerste keer zijn.
Wij staan al snel buiten het Dhaka vliegveld, maar helaas kan datzelfde niet gezegd worden over onze chauffeur, die erop rekende dat we wel een uurtje nodig zouden hebben om de douane te overtuigen van de wenselijkheid van onze aanwezigheid in dit prachtige land. Wij verschansen ons dan ook in de parkeergarage, waar ik gelukkig nog net de hand kan leggen op één van de vijf in het vliegveld aanwezige bagagekarretjes. We begeven ons met karretje in de richting, waarvandaan de chauffeur naar alle waarschijnlijkheid zal komen. Dit tot groot misnoegen van de rondlopende vliegveldmannetjes, die met lede ogen een inkomstenbron zien verdwijnen. Twee van hen lopen luid scheldend achter me aan. Hun Engels blijkt verbazend goed. Ik mag het wagentje niet meenemen, zo vinden zij. Mijn aansporing in verschillende - niet allemaal even nette - bewoordingen om me toch vooral met rust te laten leggen ze naast zich neer.
Daar komt de chauffeur de hoek omzeilen. Binnen een halve minuut zijn de koffers verhuisd van bagagekarretje naar achterbak van de auto. Met het verdwijnen van de koffers verdwijnen de scheldkannonades. De mannetjes gooien het nu over een andere boeg:
"Madame, I am a very poor man. Please give me baksheesh!"
Ik herinner hem eraan, dat hij me zojuist nog voor rotte vis stond uit te maken. Dat werkt niet inkomstenverhogend.
"But madame, you don't understand. I want to explain...."
Nog voor hij zijn uitleg is begonnen, heb ik de deur al dichtgeslagen. Zou hij misschien hebben willen zeggen:
"This is Bangladesh! Welcome!"
Reageer
"Ladies and gentlemen, we have begun our descent into Dhaka."
Voordat de piloot het zei, wist ik al hoe laat het was. Twee buurmannen op de stoelen voor me zaten al te rochelen en overal om ons heen beginnen passagiers naarstig in zakken en koffers te zoeken naar mobielke telefoons. Ze zetten ze direct aan, zonder zich te storen aan de opgewonden opmerkingen van de stewardessen omtrent de veiligheid van het toestel. De telefoons beginnen nog net niet te rinkelen, al zou dat beslist niet de eerste keer zijn.
Wij staan al snel buiten het Dhaka vliegveld, maar helaas kan datzelfde niet gezegd worden over onze chauffeur, die erop rekende dat we wel een uurtje nodig zouden hebben om de douane te overtuigen van de wenselijkheid van onze aanwezigheid in dit prachtige land. Wij verschansen ons dan ook in de parkeergarage, waar ik gelukkig nog net de hand kan leggen op één van de vijf in het vliegveld aanwezige bagagekarretjes. We begeven ons met karretje in de richting, waarvandaan de chauffeur naar alle waarschijnlijkheid zal komen. Dit tot groot misnoegen van de rondlopende vliegveldmannetjes, die met lede ogen een inkomstenbron zien verdwijnen. Twee van hen lopen luid scheldend achter me aan. Hun Engels blijkt verbazend goed. Ik mag het wagentje niet meenemen, zo vinden zij. Mijn aansporing in verschillende - niet allemaal even nette - bewoordingen om me toch vooral met rust te laten leggen ze naast zich neer.
Daar komt de chauffeur de hoek omzeilen. Binnen een halve minuut zijn de koffers verhuisd van bagagekarretje naar achterbak van de auto. Met het verdwijnen van de koffers verdwijnen de scheldkannonades. De mannetjes gooien het nu over een andere boeg:
"Madame, I am a very poor man. Please give me baksheesh!"
Ik herinner hem eraan, dat hij me zojuist nog voor rotte vis stond uit te maken. Dat werkt niet inkomstenverhogend.
"But madame, you don't understand. I want to explain...."
Nog voor hij zijn uitleg is begonnen, heb ik de deur al dichtgeslagen. Zou hij misschien hebben willen zeggen:
"This is Bangladesh! Welcome!"
Reageer
zaterdag, januari 06, 2007
RECEPT VAN DE WEEK
Voordat de jungleverhalen worden gepubliceerd, moet ik eerst nog snel even mijn recept van Driekoningentaart kwijt. Het is tenslotte 6 januari vandaag, en hij is zo klaar. Nu maar hopen, dat ik niet degene ben die af moet wassen.
Reageer
Voordat de jungleverhalen worden gepubliceerd, moet ik eerst nog snel even mijn recept van Driekoningentaart kwijt. Het is tenslotte 6 januari vandaag, en hij is zo klaar. Nu maar hopen, dat ik niet degene ben die af moet wassen.
Reageer
vrijdag, januari 05, 2007
TERUG UIT BORNEO
In de regio voltrokken zich een aantal rampen - een aardbeving op Taiwan, een vliegtuig neergestort en een veerboot gezonken in Indonesie. Gelukkig vallen we nog steeds onder de categorie onkruid, en hebben we het merendeel van de rampen pas in de krant gevonden, toen we al bijna thuis waren. Het ergste wat ons overkwam, was dat het internet op Lankayan de laatste twee dagen buiten werking was, omdat de onderzeese kabel was gebroken als gevolg van de aardbeving.
De kindertjes hebben hun PADI diploma gehaald, we vallen hier allemaal wat minder op omdat we wat bruiner zijn geworden, de boekenkast is weer leger maar de receptenverzameling voller. We hebben apen gezien, schorpioenen, leguanen, enge vissen, zeeschildpadden en nog veel meer.
Morgen meer, over de Borneose jungle. Maar voor nu alvast, de allerbeste wensen voor 2007 voor familie, vrienden en andere lezers!
Reageer
In de regio voltrokken zich een aantal rampen - een aardbeving op Taiwan, een vliegtuig neergestort en een veerboot gezonken in Indonesie. Gelukkig vallen we nog steeds onder de categorie onkruid, en hebben we het merendeel van de rampen pas in de krant gevonden, toen we al bijna thuis waren. Het ergste wat ons overkwam, was dat het internet op Lankayan de laatste twee dagen buiten werking was, omdat de onderzeese kabel was gebroken als gevolg van de aardbeving.
De kindertjes hebben hun PADI diploma gehaald, we vallen hier allemaal wat minder op omdat we wat bruiner zijn geworden, de boekenkast is weer leger maar de receptenverzameling voller. We hebben apen gezien, schorpioenen, leguanen, enge vissen, zeeschildpadden en nog veel meer.
Morgen meer, over de Borneose jungle. Maar voor nu alvast, de allerbeste wensen voor 2007 voor familie, vrienden en andere lezers!
Reageer
