WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

EEN GARO FEESTJE (4)
Het Garo dorp was in een prima staat van onderhoud, en al het land eromheen was in het trotse bezit van de dorpsbewoners. Er stonden vooral ananassen op, die, volgens de dorpsoudste, in 1942 per ossenkar vanaf de grens met India waren binnengebracht. Nu was Bangladesh in 1942 nog helemaal niet onafhankelijk, dus een grens met India was er ook niet. We gingen er maar van uit dat hij het overdrachtelijk bedoelde. Toen hij echter even later vertelde, dat zijn moeder op 150-jarige leeftijd was overleden, begonnen we te denken dat zijn tijdsschaal misschien niet helemaal gelijk liep met de onze!

EEN GARO FEESTJE (3
Tien varkens waren geslacht voor het feestje, en van ieder varken werd een poot opgehangen. Of dit ritueel was of dat ze gewoon hingen te wachten op consumptie, werd niet duidelijk. Een aantal grote potten stonden in het vuur te stoven, met varkensvlees en lever en vruchten en groente. Wij wilden graag proeven, maar mochten niets anders dan kijken. Dat eten, zo werd gezegd, was niet goed voor onze zwakke buitenlandse magen, wij zouden daar maar ziek van worden. We werden dan ook afgevoerd naar de hut van de gastheer, alwaar wij een speciaal voor ons klaargemaakte lunch geserveerd kregen. Varkenslever kregen we nog net, maar alleen op ons uitdrukkelijk verzoek.

EEN GARO FEESTJE (2)
Onze chauffeur is ook Garo. Zuiver toevallig, een erfenis van de mensen die voor ons in ons huis woonden. Koken kan hij toch niet, voor zover ik weet, dus ook geen varkens klaarmaken. Hij heeft echter wel dorpsgenoten, die dat kunnen, en dus werden wij uitgenodigd voor een feest in zijn dorp.
De Garo's zijn een matrilineale gemeenschap, dat wil zeggen dat de overerving verloopt van moeder naar dochter, en daarbij is vooral de jongste dochter populair (precies zoals het hoort, zou Anna zeggen). De vrouwen zijn dus heel belangrijk en met name het uithuwelijken daarvan. Dit geheel in tegenstelling tot de Bangladeshi Moslims, waar een bruidsschat betaald moet worden om van de dochter af te raken.
Een van de vrouwen in het dorp was huwbaar, en trotse bezitster van land. Er was een toekomstige man gevonden, en dus reden voor een feestje. Tijdens de festiviteiten werd echter niet alleen gegeten en gedronken, maar ook druk onderhandeld, want zo'n vrouw wil iedereen wel. Eind van het liedje was, dat er in drie dagen 1,500 gasten waren geweest, maar de onderhandelingen waren niet succesvol afgerond en het was dus niet zeker dat de gevierde trouwpartij ook daadwerkelijk plaats zou vinden.

EEN GARO-FEESTJE (1)
In Bangladesh wonen voor het merendeel Moslims, maar ook Hindu's en verschillende stammen. In de Bandarbans wonen veel stammen met Sino-Tibetaanse achtergrond, maar ook in Dhaka vind je ze. In Dhaka zijn het meestal Garo's, een stam die komt uit de omgeving van Mymensingh (in het midden van Bangladesh). De reden, dat je ze veel in Dhaka ziet, is dat ze erg populair zijn als medewerkers in het huis van expats, vermoedelijk vanwege hun religieuze achtergrond. Expats eten natuurlijk graag een varkentje, en als je kok Moslim is, kookt hij dat bij voorkeur niet. Garo's waren niet altijd christelijk, ze zijn overtuigd door missionarissen om Christen te worden, en ze doen dat met veel verve, het zijn regelmatige kerkgangers en ze zijn dol op het zingen van religieuze liederen. En daarbij eten ze graag varkentjes, maar ook slakken en aal. Een (Moslim-georienteerde) Bengaalse generaal schijnt eens gezegd te hebben, dat Garo's alles eten, zolang het beweegt, maar dit kan ik niet uit ervaring bevestigen. Ten slotte zijn wij ook niet vies van varkens, slakken of paling. Katten eten ze in elk geval niet, want die hebben een speciale plek in hun samenleving.

GEEN ELECTRICITEIT
In Dhaka is regen iets heel normaals, gemiddeld gezien regent het toch al gauw zo'n vier maanden per jaar. Electriciteits-stoornis is helaas al even gewoon. Vandaag is er echter al om half acht geen electriciteit meer, waar het normaal pas om 11 uur begint weg te vallen.
Een telefoontje naar de electriciteitsmaatschappij geeft ons de uitleg. Er is iets byzonders aan de hand:
"Madame, it is raining!"
Het lijkt de Nederlandse Spoorwegen wel.

PLANTJES OF PARKEREN
In Bangladesh wonen 150 miljoen mensen op een stukje land dat nauwelijks groot genoeg is voor de helft daarvan. Een van de consequenties is, dat er ook veel te veel auto's wonen. Die auto's zorgen niet alleen voor eindeloze files, ze moeten ook ergens geparkeerd worden. En parkeergarages zijn een onbekend fenomeen. Ook parkeerplaatsen zijn dun gezaaid, en dus moeten auto's op de meest onwaarschijnlijke plaatsen hun broodnodige rust vinden.
Het ministerie van het gebouw waar ik werk was gelukkig verstandig en maakte een parkeerplaats, groot genoeg voor tien autos voor de deur. Die plaatsen waren dan ook altijd bezet, en wel door auto's tot nu toe. Maar gisteren is daar verandering in gekomen. Plotseling stonden de randen van parkeerplaatsen vol met potten Afrikaantjes. Geparkeerd mocht er niet meer worden, vooral niet door auto's.
"Sorry madam, we have a new director. He wants beautification."
Waar de auto dan moest staan voortaan? Dat moest ik zelf maar oplossen.

ONLY CHOCOLATE
Anna zit voor de TV en kijkt Teletubbies. Het is tijd om te ontbijten.
"Anna, vandaag heeft mama iets lekkers voor het ontbijt gebakken. Brood met banaan en sinaasappel. Kom je eten?"
Ze zendt me een verachtelijke blik en richt haar aandacht weer op de TV:
"No thanks. I don't want breakfast. I only like chocolate."

IN MIJN BUIKJE
Het was weekend en ik had heerlijke chocolade-koekjes gebakken. Dat ze lekker waren, daar was iedereen het over eens, en met name Anna. Met grote moeite kon ik een paar koekjes achterover drukken voor onze gasten van die avond, maar omdat die aan de lijn waren, bleven er nog vijf koekjes over, die op een mooi schaaltje in de koelkast op hun beurt wachtten.
De volgende ochtend was daar alleen nog een lege bodem. Aangezien de koekjes behoorlijk machtig waren, kon ik de weg van één koekje redelijk makkelijk volgen, maar vijf koekjes, die kon niemand mijns insziens binnen zo korte tijd wegwerken. De meest waarschijnlijke schuldige werd op het matje geroepen:
"Anna, waar zijn de chocoladekoekjes?"
Een stralende glimlach komt mij tegemoet. Ze wrijft over haar buikje en schakelt als gewoonlijk over op Engels:
"In my tummy."
"OK, so you have eaten only one cookie. What happened to the other four?"
Ze schudt teleurgesteld het hoofd. Zo'n domme moeder. Ze zei het toch duidelijk genoeg. Even overschakelen naar eenvoudige taal dan maar:
"Only one. Only two. Only three. Only four. Only five!"
"But Anna, that is not fair. We all like like these cookies."
"O yes, very fair. No problem!"
En niets meer aan te doen, bovendien.

MOOI HE
Toen ik een puber was, verfde ik mij tot misnoegen van mijn moeder in alle kleuren van de regenboog (als ik de kans kreeg, tenminste). Elodie is een aanstormende puber, en niet alleen probeert zij zich op te verven (één nagel maar, mama, asjeblieeeft), ze maakt ook graag foto's van zichzelf. Als ik op een middag thuiskom, vind ik zo'n 80 foto's van haar op mijn digitale camera, met verschillende gezichtsuitdrukkingen en poses. Ik heb de mooiste uitgezocht.

DHAMRAI
In Dhamrai, een plaatsje even ten noorden van Dhaka, wordt nog een heel oud ambacht bedreven. Het heet de methode van de “verloren was” en er worden beeldjes gemaakt van koper, zilver en brons. Nu ben ik niet zo’n liefhebber van metalen godinnen met duizend handen (waarschijnlijk ben ik gewoon jaloers) dus ik ging er niet met groot enthousiasme op af, maar toen ik de artiesten deze (klaarblijkelijk 2000 jaar oude) techniek zag gebruiken, was ik meteen verkocht. Ze maken gedetailleerde figuren van was, helemaal met de hand, soms naar aanleiding van een foto of tekening. Om deze figuren wordt een kleilaag gelegd, en vervolgens gaat het geheel de oven in, waarbij de klei wordt gebakken en de was eruit loopt; vandaar de “verloren was”. De holte wordt gevuld met vloeibaar metaal, en als dit is afgekoeld, gaat de kleilaag eraf. Er wordt nog wat gepoetst en gebeiteld, en voila! Het kunstwerk is klaar.

HERMA EN SONJA
Ooit, in die lang vervlogen grijze dagen voordat ik had besloten doctorandus-in-het-kwadraat te worden, deed ik de opleiding “gewichtsconsulent” bij de LOI. Na afronding daarvan leidde ik een paar afvalraces voor mensen die een maatje minder wilden, en daar bleef het bij. De inkomsten uit dit beroep bleven mager. De enige die echt beter werd van gewichtsconsultancy, leek het, was de LOI.
Niets bleek minder waar, nu er Sonja Bakker is. Van beroep: “gewichtsconsulent” Men fluistert mij in het oor, dat zij inmiddels wereldberoemd is en miljonair. Ik heb blijkbaar toch iets fout gedaan. Het enige, dat ik aan de wereld achterlaat, is een website, waaraan ik drie uur per dag werk, maar waar ik geen cent aan verdien. En het ergste is, afvallen doe je er ook niet van, want het is allemaal even lekker en zelden laag in calorieën. Maar wie weet word ik op een dag ook wereldberoemd, met mijn kookboek: “Lekker ongezond eten.” Want tenslotte is afvallen niet leuk. En lekker eten wel!

GEFELICITEERD
Ik feliciteer mijzelf! Vandaag is mijn weblog drie jaar oud geworden. Wat kan een mens toch veel ouwehoeren, is het niet. Ik hoop dat jullie het nog lang blijven lezen.

BOODSCHAPPEN
Het boodschappen halen van de chauffeur is niet altijd even succesvol, en daarom doe ik het soms zelf. De Bangladeshi bezoekers in de supermarkt vinden mij altijd een vreemd fenomeen. Waar zij hun karretjes volladen met buitenlandse goederen (Edammer kaas, Amerikaanse pannenkoekenstroop, Franse jam, Deense feta, en alles tegen astronomische prijzen), heb ik doorgaans alleen maar lokale dingen in mijn mandje (Bangladeshi yoghurt, bananen, ananas, kurma kruiden, kardamom, mosterdzaad, en alles even goedkoop). Ze kunnen niet begrijpen, dat iemand die dingen uit vrije wil koopt, laat staan ze ook eet, en zeker geen buitenlandse. Of zou ze echt zo gierig zijn?

MODERNE OUDERS
Langzamerhand zijn wij zo oud geworden, dat onze kinderen ons uit moeten leggen hoe de afstandsbediening werkt. Betreden van de internetsnelweg reduceert ons tot voetgangers, die overreden worden, terwijl ze op zoek zijn naar het zebrapad. Toch raken wij niet ontmoedigd en proberen keer op keer aan de overkant te komen. Zo ontdekten wij nu de mogelijkheid om muziek te downloaden uit computers van snelweggebruikers over de hele wereld, en dat leek ons wel wat.
Teb, net zo'n internetfossiel als ik, wilde de Eagles downloaden, muziek die populair was in het Stenen Tijdperk van onze jeugd. Nu hebben we weliswaar een snelle internetverbinding, maar vergeleken bij Europese waardes gaat het nog steeds om een slakkengang, en zo'n download duurt dan ook eindeloos. Hij besloot daarom om het proces 's avonds voor het naar bed gaan op te starten.
Toen ik de volgende ochtend uit bed kwam, vond ik een muziekfolder vol met totaal onbekende liedjes (althans voor mij) van een "garage rock band" "The Eagles of Death Metal". Tja, op onze leeftijd is de snelheid van het internet heel hoog!

ANNA EN DE TUBBIES
Eeen nieuwe (zwart gekleurde) computer met een snelle internetverbinding, dat zou ons leven helemaal opfleuren. Uploaden, downloaden, browsen, alles tegelijk, het kan allemaal. Het grijze fossiel met minigeheugen was voor de kinderen. Het meest verwende kind dacht daar echter anders over. Sindskort een fan van de Teletubbies site, is dat het eerste wat ze wil als ze uit bed komt. Ontbijten kunnen we voortaan overslaan. En de Tubbies lopen natuurlijk veel harder op de nieuwe computer.
Soms willen wij even onze mail checken en proberen we Anna achter de stenen tijdperk computer te zetten. Maar dat kunnen we wel vergeten:
"Hey, that is my cuter! What are you doing there! I want the black one, you can sit over there."
Het is een kind van deze tijd.