WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

CONTROLE
Anna gaat tegenwoordig, geflankeerd door haar papa, twee keer per week naar zwemles. Haar papa is niet altijd even optimaal georganiseerd en zo kon het gebeuren, dat uit de zwemtas niet Anna’s badpak kwam, maar een onderdeel van Elodie’s bikini. Dat was tegelijkertijd te groot en te weinig voor Anna om in te kunnen zwemmen. Gelukkig kon ze iets lenen van een ander meisje, en ‘s avonds klaagde ze haar nood bij mama:
“Sorry, mama, I had no swimming suit today!”
“Ja, dat weet ik Anna, maar daar kon ik toch niets aan doen?”
”Yes you can! Next time I think you check papa’s bag before we go.”

NEIMAN MARCUS
Het verhaal gaat, dat iemand in het New Yorkse superdure warenhuis Neiman Marcus zozeer van deze koekjes genoot, dat hij het recept wilde kopen. Hij was in de veronderstelling dat het $2,50 zou kosten en schrok zich dan ook dood toen er plotsklaps $250 van zijn rekening werd afgeschreven. Hij besloot van de nood een deugd te maken door het recept met iedereen te delen. Ik weet niet of het verhaal waar is, maar ik wil toch deze week wel helpen het recept te verspreiden, want de koekjes zijn erg lekker.

IK STA IN DE REGEN
Ik zit braaf op mijn kantoortje te werken als de telefoon gaat:
“Mama! Waar is Henry? We staan hier bij de poort van de school in de regen en Henry is er niet.”
“Is hij er helemaal niet?”
“Ja, ik zie de auto wel, maar hij is nergens te bekennen. En het regent heel hard.”
Dan maar weer een telefoontje plegen naar Henry, die, als moderne chauffeur, natuurlijk een mobieltje heeft:
“Henry, where are you? The children are waiting for you.”
“Yes madam, I am here, but too much rain, I cannot go to front gate.”
“But Henry, the children are waiting for you in the rain, you have to go there!”
“O yes madam.”
Wat je toch niet allemaal moet regelen als full-time werkende moeder.

Als je in een stilstaande trein zit en de trein vlak naast je rijdt weg, dan denk je dat je zelf de andere kant op rijdt. Hoewel we niet de gebruikelijke trilling voelen of een druk van de stoel door de versnelling van de trein, zijn onze hersenen toch Niet in staat om direct de werkelijkheid goed in te schatten.
In Bangladesh, net als elders op de wereld, is een grote hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek gaande naar onder andere voeding en gezondheid. Uit dat onderzoek worden conclusies getrokken, waaruit weer acties voortvloeien. Nieuwe vindingen leiden tot nieuwe en soms tegengestelde conclusies en vervolgens acties. Het onderzoek is complex en speelt zich soms af op de vierkante nanometer. Ik vraag me weleens af, of, als wij niet eens weten of die trein rijdt, de wetenschappers wel in staat hun observaties juist te interpreteren? Zien ze wel wat er echt is? Met andere woorden, stappen die wetenschappers weleens uit de trein, om een observatie van buitenaf te kunnen maken?

In Bangladesh wordt rivierklei gebruikt om bakstenen te bakken. Langs de rivieren staan simpele fabrieken, waar de bakstenen met de hand gevormd worden, in de zon gedroogd en vervolgens in een met vuur gestookte oven gebakken. Bangladesh is een rivierdelta en er zijn dus veel rivieren en nog meer baksteenfabrieken. Hun slanke schoorstenen steken af tegen de lucht. Op een zonnige dag is dat een prachtig gezicht, maar wanneer ze allemaal aan het werk zijn, en hun rook uitstoten, is het ietsje minder mooi, met name voor het milieu.

LEVENDE KIPPEN
In Dhaka kun je geen dode kip verkopen. Een dode kip is slecht want die kan niet vers zijn; er zijn al restaurants op de bon geslingerd door de locale Keuringsdienst van Waren omdat ze kipvlees uit plastic gebruikten. Een echte kip leeft, en die draag je ondersteboven naar de pan. Op de markt kun je dan ook deze taferelen zien. Wij zijn nog steeds niet overtuigd, en halen onze dode kip dan ook doodgewoon uit de supermarkt.

ULTIMATE FUSION COOKING
In Bangladesh wordt "Kajoli" verkocht, een pasta uit dadelpalmsiroop. Dadelpalmen groeien hier lokaal en de stroop wordt gebruikt voor melasse. Het smaakte goed en omdat ik altijd probeer alle lokale dingen in recepten te verwerken, ging ik op zoek en dacht dat Caribbische bananen wel een goed idee zouden zijn. Na een beetje uitproberen met ingrediënten echter, was er niet veel Caribbisch meer aan, behalve misschien de rum. Maar dat geeft niets, het is een mooi voorbeeld van "ultimate fusion cooking", het ideaal van Worldcook.

POTTENKIJKERS
Bangladeshi zijn erg nieuwsgierig, en een witneus is nog steeds nieuws. Als ik in de auto zit, draaien vele hoofden zich in mijn richting, wacht ik op diezelfde auto dan staan de omstanders stil. Ga ik naar de supermarkt, dan piepen er hoofden achter de schappen vandaan om deze vreemde diersoort stiekem te bestuderen. Maar het meeste succes heb ik als er een raam op ooghoogte is, waarachter ik mij bevind. In de meeste gevallen proberen zich zoveel mensen achter het raam te verdringen als maar mogelijk is, om mij in actie te zien. En kijk maar, Bangladeshi kindertjes zijn niet anders!

DIERTJES
Een van de interessante aspecten van in Verweggistan wonen is de overvloedigheid aan diertjes. Dieren in het algemeen zijn nog wel leuk - olifanten, krokodillen, tijgers. Zij blijven weg bij jou, dus als jij dat ook doet komt het wel goed. Heel anders is dat met diertjes, zoals mieren, termieten, muggen en kakkerlakken. Daarvan wonen er hier net zoveel als Bangladeshi bedelaars, en geen van beiden doet enige moeite om bij je uit de buurt te blijven, hoe hard jij ook daartoe je best doet. De kakkerlakken marcheren in hordes door het huis. Vele strategieën hebben we al geïmplementeerd, van vergif tot mottenballen en het dichtplakken van de afvoer met ductape, maar allen met even weinig positief resultaat. De kakkerlakken halen nonchalant hun schoudertjes op en marcheren verder. Je moet maar met ze leren leven. Met deze hieronder hoefde dat gelkukkig niet meer.

THAT’S NOT MUSIC
Trots op mijn mooie Ipodje en de bijbehorende boxen heb ik de muziek hard aanstaan. De moderne techniek heft mij in staat gesteld om de muziek van mijn jeugd grateloos te downloaden en ik droom weg. Normaal gezien heeft Vincent een hele reeks afkeurende woorden klaar voor de kwaliteit van de antieke muziek van zijn oude moeder, maar gelukkig is hij niet thuis.
Maar ik vergeet dat Anna er nog is. Van beneden roept zij:
“Mama? What is that sound?”
“Ik heb muziek opstaan, liefje.”
“Music? That is not music! That is a man shouting!”

DROP WHERE YOU STOP
Winkelen wordt weleens aangeprezen met “shop till you drop”, welnu, mijn kinderen hebben een andere leuze: “Drop where you stop”. En deze aanbeveling gebruiken ze telkens wanneer ze zich uit- of omkleden. Zo komt het dat je overal in huis onderbroeken vindt, rokjes, lange en korte broeken. Die vallen namelijk als vanzelf van je billen af en blijven daar zo liggen, als een vers gebakken hondendrol. Shirts willen nog weleens ergens blijven hangen, maar zelden waar ze horen, laat staan in de wasmand. Daar heb je toch een ayah voor? Of een moeder? Of een partner....

WAAR IS DE MUNT
Voor "citroen en munt kip" heb je munt nodig, en dat is niet zo makkelijk te krijgen in Bangladesh. Na een stevige zoektocht heb ik een bosje bemachtigd. We krijgen vier gasten te eten, dus ik maak alles van tevoren klaar en leg de munt op het aanrecht om later over de kip te knippen. Onze ayah gaat vast voortvarend te werk met opruimen. Dat bosje rommel gooit ze in de vuilnisbak. Als ik (te laat) uitvind wat er gebuerd is, kan ik nog slechts drie blaadjes redden met een flinke wasbeur. Gelukkig heeft niemand de munt gemist, noch hadden ze enig idee waar die paar blaadjes geweest waren.

Abdullah (46) had al enkele dagen ernstige diarree en op een ochtend om 4 uur besloot zijn vrouw dat het niet langer zo door kon gaan en dat hij direct naar het ziekenhuis moest. Ze woonden in een dorp en het ziekenhuis was 10 kilometer weg. Er was geen geld voor vervoer. Abdullah’s zoon ging de straat op en reed als een waanzinnige rond met een riksja om geld bij elkaar te sprokkelen voor het vervoer van zijn zieke vader. Er waren niet veel mensen op dat vroege uur die ergens met de riksja heen moesten en pas om 11 uur had hij eindelijk genoeg verdiend om zelf een speciale rikjsa te kunen huren, waarop de zieke vervoerd kon worden. Liggend op de houten planken achter de riksja overleed zijn vader onderweg naar Dhaka aan nierfalen.

Anna’s grote broer is een weekje in Dhaka en ze vindt het geweldig. Omdat ze hem niet zo vaak ziet, noemden we hem “big brother”, zodat ze zou begrijpen hoe het zit met de relaties. Toen ze echter op een ochtend vroeg:
“Papa, why is your big brother still sleeping?”
begreep ik, dat die taktiek niet gewerkt had.

ZOET OF ZUUR
Er zijn miljoenen zoetzure recepten, zoals zoetzuur varkensvlees, zoetzure vis en zoetzure groente. Het speciale ingrediënt in deze zoetzure schotel is lychee. In Bangladesh zijn lychees volop verkrijgbaar in bepaalde maanden, we kopen ze in bossen van honderd. Anna is er dol op, die eet ze ook in bossen van honderd. In Nederland kun je ingeblikte lychees gebruiken, hetzelfde geldt voor ananas als die niet vers verkrijgbaar is.

Anna ging eergisteren voor het eerst naar de “grote school”. Natuurlijk moesten papa en mama mee om getuige te zijn van deze enorme stap. Daar stonden we in de kleuterklas, en we torenden ruimschoots uit boven de meubeltjes, speelgoed en de kinderen zelf. Als Alice in Wonderland ging ik terug naar mijn eigen eerste schooldag, en de kleuterschool waar alles enorme afmetingen had in mijn kleuterogen. De kapstokjes met de zeven dwergen erboven, waar ik op mijn tenen moest staan om mijn jasje op te hangen. De imposant zuster Alma die je opwachtte bij de poppenhoek. De meubeltjes waar je precies inpaste en de enorme speelplaats. De kleuterklas is hetzelfde gebleven, maar ik ben alleen wat groter en ouder geworden. Zal Anna het zich nog herinneren, over 44 jaar, de kleuterschool in Dhaka?

DE GITAAR
Vincent was zojuist trotse bezitter van een fonkelnieuwe electrische gitaar geworden. Die kon natuurlijk niet in de buik van het vliegtuig reizen tussen de hotsende en botsende koffers. Omdat wij heel bescheiden hoeveelheden handbagage bij ons hadden en de gitaar niet zo groot was, wilde hij hem meenemen in het vliegtuig. Dat ging een aantal keer goed, maar hij had buiten de waard gerekend, die ons tegemoet kwam vlakbij de deur van het vliegtuig in de vorm van een struise niet bepaald vriendelijke dame.
“O nee hoor, die gitaar gaat niet mee naar binnen.”
“Maar ze hebben ons verteld, dat als de stewardes het goed vond, dat het wel mocht.”
“Niks mee te maken.”
“En als hij stuk gaat, is Singapore Airlines dan verantwoordelijk?”
“Nee natuurlijk niet. Wij zijn nergens voor verantwoordelijk. Nooit. Daarvoor hebt U een reisverzekering.”
“Maar die hebben wij niet. Wij wonen in het buitenland, dan werkt dat niet. En bovendien lijkt het alsof U nu de zaken omdraait.”
“Niks mee te maken, het is uw risico.”
“Maar waarom mag hij niet mee, hij neemt bijna geen plaats in?”
“Security regels.”
“Security? Een gitaar??”
“Snaarinstrumenten zijn ten strengste verboden in de nieuwe security regels. Wegens de snaren.”
“Maar ik heb een setje losse snaren in mijn tas. Mag dat dan wel mee?”
“Dat mag wel mee.”
So much for security. De conversatie werd erg onprettig en de gitaar moest de buik in. Gelukkig kwam hij onbeschadigd aan op Singapore, waar we over moesten stappen. Singapore staat bekend om zijn strenge veiligheidseisen, dus we hielden ons hart al vast.
“Hello sir, what kind of guitar is that, acoustic or electrical?”
“Electrical.”
“O how nice! Have a good flight!”
Zelfde maatschappij, andere mensen. Het is maar goed dat de veiligheid niet echt in het geding was.

ROLSCHAATSEN
In Bangladesh valt er niet veel te rolschaatsen, dus de nabijheid van een winkel die die dingen verkocht was een redden om het hotel te kiezen, zwaar aangemoedigd door de kinderen.
Ze hebben gerolschaatst, de groterds tenminste, Elodie wat bibberig, de jongens gingen goed. Maar na drie kwartier waren ze alweer klaar.
“Hoezo zijn jullie nu al terug?”
“Nou gewoon, we hadden er genoeg van.”
Een tweede keer hoefde niet. Misschien moeten volgende keer andere eisen aan het hotel stellen.

WINKELEN IN SINGAPORE
Een groot deel van het oppervlakte van de stad Singapore is bezet met winkels en winkelcentra. Je kunt er letterlijk alles kopen. We moesten dus minimaal een halve dag daaraan besteden, met name Elodie vond, dat we de stad niet konden verlaten zonder een winkelbezoek. Victor en Anna vonden het echter maar saai en wisten zichzelf op een andere manier bezig te houden. Zodat we ook maar weer snel klaar waren.

SINGAPORE SLING
De Singapore Sling is ontworpen voor het Raffles Hotel rond 1910. Het originele recept was iets simpeler, dat bestond slechts uit drie soorten alcohol, maar dit is wat je tegenwoordig krijgt in het hotel en Singapore Airlines.