vrijdag, oktober 24, 2008
BANANENVOETEN
Volgens mij is er iets mis met Anna's voeten. Misschien lijken ze teveel op elkaar. Ze heeft namelijk voortdurend de verkeerde schoen aan de foute voet. Of is het de goede schoen aan de foute voet? Of de foute schoen aan de goede voet? Hoe dan ook, het ziet er niet uit. Het gebeurt bij nette lakschoentjes net zo snel als bij stoere gympen. Wij noemen dat dan "bananenvoeten".
"O jee, Anna heeft weer bananenvoeten."
Het moet erfelijk zijn. Het gebeurt namelijk niet alleen als Anna zichzelf aankleedt, maar ook als Teb haar aankleedt. Gelukkig doet hij het nog net niet met zijn eigen schoenen.
Volgens mij is er iets mis met Anna's voeten. Misschien lijken ze teveel op elkaar. Ze heeft namelijk voortdurend de verkeerde schoen aan de foute voet. Of is het de goede schoen aan de foute voet? Of de foute schoen aan de goede voet? Hoe dan ook, het ziet er niet uit. Het gebeurt bij nette lakschoentjes net zo snel als bij stoere gympen. Wij noemen dat dan "bananenvoeten".
"O jee, Anna heeft weer bananenvoeten."
Het moet erfelijk zijn. Het gebeurt namelijk niet alleen als Anna zichzelf aankleedt, maar ook als Teb haar aankleedt. Gelukkig doet hij het nog net niet met zijn eigen schoenen.
Labels: Kinderen
Reageer
woensdag, oktober 22, 2008
HIER MOET JE HET MEE DOEN
Anna is natuurlijk een verwend nakomertje en af en toe moet ik daarmee worstelen. Ze kan zich soms in ons bed verschansen om televisie te kijken en krijst dan vervolgens:
"Papa!!! Eeen beschuitje! Met donkerbruine hagels!"
En met een beetje mazzel komt dat beschuitje wel naar boven. Mama is echter niet zo lief en dan botst het weleens.
Anna boos, mama boos. Ik verzucht:
"Ik wou dat ik ergens een lief kindje kon kopen."
Ze trekt minachtend haar neus op en zegt:
"Nou mama, dit is uit je buik gekomen. Dus daar moet je het mee doen."
Anna is natuurlijk een verwend nakomertje en af en toe moet ik daarmee worstelen. Ze kan zich soms in ons bed verschansen om televisie te kijken en krijst dan vervolgens:
"Papa!!! Eeen beschuitje! Met donkerbruine hagels!"
En met een beetje mazzel komt dat beschuitje wel naar boven. Mama is echter niet zo lief en dan botst het weleens.
Anna boos, mama boos. Ik verzucht:
"Ik wou dat ik ergens een lief kindje kon kopen."
Ze trekt minachtend haar neus op en zegt:
"Nou mama, dit is uit je buik gekomen. Dus daar moet je het mee doen."
Labels: Kinderen
Reageer
dinsdag, oktober 21, 2008
WALNOTEN
Gisteren was het een topdag op Worldcook! 2.848 hits maar liefst. Eerst dacht ik nog dat het een foutje was - er stond immers weleens 0 terwijl er echt mensen waren geweest - maar nee, het was echt. Als er zoveel mensen kijken, moet ik ook aan hun wensen tegemoetkomen. En omdat in Nederland de blaadjes vallen, vallen de walnoten ook en "recepten met walnoten" staat bovenaan de lijst. Dus deze week een walnotentaart en een walnotencake. Omdat het herfst is!
Gisteren was het een topdag op Worldcook! 2.848 hits maar liefst. Eerst dacht ik nog dat het een foutje was - er stond immers weleens 0 terwijl er echt mensen waren geweest - maar nee, het was echt. Als er zoveel mensen kijken, moet ik ook aan hun wensen tegemoetkomen. En omdat in Nederland de blaadjes vallen, vallen de walnoten ook en "recepten met walnoten" staat bovenaan de lijst. Dus deze week een walnotentaart en een walnotencake. Omdat het herfst is!
Labels: Recepten
Reageer
donderdag, oktober 16, 2008
ROOKPINDA'S
Lang geleden, toen ik nog geen kinderen had, droomde ik van werken in de horeca. In bezit van de benodigde papieren om een restaurant te mogen openen en een praktische opleiding met betrekking tot alles wat er in een restaurant omgaat, ging ik mijn geluk opzoeken en kwam bij een chique restaurant in de buurt van Nijkerk terecht. Het restaurant leefde, naast de gebruikelijke a la carte menu's, voornamelijk van recepties die in een belendende ruimte werden gehouden. In die tijd werd er nog volop binnen gerookt. Tijdens de recepties werden er pinda's in wijnglazen op de tafels gezet voor de gasten. Aan het eind van de avond gingen die pinda's terug in een groot blik, wat, zo sprak de niet door overmaat aan sympathie gehinderde manager:
"Hier wordt niets weggegooid."
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het er maar een maand heb uitgehouden. Het werk bestond voornamelijk uit het klaarzetten van het meubilair voor de feesten en partijen en dit meubilair na afloop weer wegzetten, meestal zo tussen twee en drie uur 's nachts. En dat tegen een schamel loontje, wat mogelijk nog gunstiger uitpakte voor het restaurant omdat ik via een stage-overeenkomst met de horecaschool was ingehuurd.
Ik vertelde de manager, die toen waarschijnlijk even oud was als ik nu, dat ik wegging omdat het werk niet was wat ik ervan verwachtte. Hij keek me aan over zijn bril en zei kribbig:
"Nou? Wat had je dan gedacht? Dat je hier manager zou worden?"
Omdat ik toen nog aardig was, zei ik alleen tegen mezelf dat ik best wat verandermanagement zou willen toepassen in deze tent, en dat ik zou beginnen met het veranderen van de teruggang van de pinda's naar de blikken. Ik zei echter niets en ging naar huis.
Waarschijnlijk had ik ongelijk, want het restaurant bestaat nog steeds. Ik weet niet of de manager er nog werkt en of de pinda's nog steeds bewaard worden. Gerookt mag er nu niet meer worden, dus het is te hopen dat de gasten gewone oude pinda's net zo lekker vinden als doorgerookte pinda's.
Lang geleden, toen ik nog geen kinderen had, droomde ik van werken in de horeca. In bezit van de benodigde papieren om een restaurant te mogen openen en een praktische opleiding met betrekking tot alles wat er in een restaurant omgaat, ging ik mijn geluk opzoeken en kwam bij een chique restaurant in de buurt van Nijkerk terecht. Het restaurant leefde, naast de gebruikelijke a la carte menu's, voornamelijk van recepties die in een belendende ruimte werden gehouden. In die tijd werd er nog volop binnen gerookt. Tijdens de recepties werden er pinda's in wijnglazen op de tafels gezet voor de gasten. Aan het eind van de avond gingen die pinda's terug in een groot blik, wat, zo sprak de niet door overmaat aan sympathie gehinderde manager:
"Hier wordt niets weggegooid."
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het er maar een maand heb uitgehouden. Het werk bestond voornamelijk uit het klaarzetten van het meubilair voor de feesten en partijen en dit meubilair na afloop weer wegzetten, meestal zo tussen twee en drie uur 's nachts. En dat tegen een schamel loontje, wat mogelijk nog gunstiger uitpakte voor het restaurant omdat ik via een stage-overeenkomst met de horecaschool was ingehuurd.
Ik vertelde de manager, die toen waarschijnlijk even oud was als ik nu, dat ik wegging omdat het werk niet was wat ik ervan verwachtte. Hij keek me aan over zijn bril en zei kribbig:
"Nou? Wat had je dan gedacht? Dat je hier manager zou worden?"
Omdat ik toen nog aardig was, zei ik alleen tegen mezelf dat ik best wat verandermanagement zou willen toepassen in deze tent, en dat ik zou beginnen met het veranderen van de teruggang van de pinda's naar de blikken. Ik zei echter niets en ging naar huis.
Waarschijnlijk had ik ongelijk, want het restaurant bestaat nog steeds. Ik weet niet of de manager er nog werkt en of de pinda's nog steeds bewaard worden. Gerookt mag er nu niet meer worden, dus het is te hopen dat de gasten gewone oude pinda's net zo lekker vinden als doorgerookte pinda's.
Labels: Leven in Nederland
Reageer
dinsdag, oktober 14, 2008
OP HET FOUTE SPOOR
De kaartjesautomaat op ons station heeft soms rare kuren. Ik ben er al eens een pinpasje aan verloren, nadat hij er onleesbaar uitkwam. Sindskort getooid met een nieuw pasje verwacht ik geen problemen. Helaas, de automaat eet het kaartje op, kauwt er luidruchtig op, en spuugt het ongebruikt weer uit. Bij een tweede poging beweert de automaat dat mijn kaart onleesbaar is. Ja, dank je de koekoek!
Maar hoe kom ik nu aan een treinkaartje? Het is zes uur in de ochtend, het loket is nog niet open. Ik heb niet voldoende muntgeld, en bankbiljetten accepteert de automaat niet. De horecamensen slapen nog. Ik moet echt met die trein, dus ik besluit de conducteur te benaderen.
"Dag meneer, kunt U mij misschien helpen?"
Nee, dat kan hij niet. Hij heeft geen kleingeld. Hij kan een kaartje uitschrijven, maar dat kost me 35 Euro boete. Misschien krijg ik dat terug, misschien ook niet. Hij benadert me alsof ik een lastige puber ben, die haar voeten niet van de bank wil halen. Wanneer ik zeg dat ik die boete onterecht vind, gaat hij eerst in de deuropening staan om mij te beletten in te stappen en als ik dan onder zijn arm doorpiep, dreigt hij de politie te halen. Op dat moment wordt het me teveel en schiet ik in de lach, en spoor hem aan om dat toch vooral te doen.
Natuurlijk doet hij dat niet, maar hij neemt wel wraak, Bij het volgende station krijg ik nog eens een extra boete van 35 Euro omdat ik buiten mijn OV-chipkaart met foto geen ander identiteitsbewijs heb laten zien. Ik vraag hem een aantal keer naar zijn naam, maar die weigert hij te geven. Hij voelt waarschijnlijk wel dat hij niet meer op het goede spoor zit.
Zulke hulp zit volgens mij niemand op te wachten, en al helemaal niet om zes uur 's ochtends!
UPDATE
Na een schriftelijke klacht hoefde ik geen van beide boetes te betalen. De conducteur heeft er echter niets van geleerd. Vorige week zat hij weer op mijn trein. Hij herkende mij niet. Ik hem wel. Een medepassagier die een probleem had werd door hem als een hond afgeblaft. De man zei dat hij een klacht zou indienen. Ik hoop dat hij het gedaan heeft. Op zulk personeel zit de NS niet te wachten. Wat mij betreft kunnen ze deze conducteur een gratis enkele reis naar huis geven. Er hoeft geen 35 Euro boete op, en die krijgt hij dan ook niet terug.
De kaartjesautomaat op ons station heeft soms rare kuren. Ik ben er al eens een pinpasje aan verloren, nadat hij er onleesbaar uitkwam. Sindskort getooid met een nieuw pasje verwacht ik geen problemen. Helaas, de automaat eet het kaartje op, kauwt er luidruchtig op, en spuugt het ongebruikt weer uit. Bij een tweede poging beweert de automaat dat mijn kaart onleesbaar is. Ja, dank je de koekoek!
Maar hoe kom ik nu aan een treinkaartje? Het is zes uur in de ochtend, het loket is nog niet open. Ik heb niet voldoende muntgeld, en bankbiljetten accepteert de automaat niet. De horecamensen slapen nog. Ik moet echt met die trein, dus ik besluit de conducteur te benaderen.
"Dag meneer, kunt U mij misschien helpen?"
Nee, dat kan hij niet. Hij heeft geen kleingeld. Hij kan een kaartje uitschrijven, maar dat kost me 35 Euro boete. Misschien krijg ik dat terug, misschien ook niet. Hij benadert me alsof ik een lastige puber ben, die haar voeten niet van de bank wil halen. Wanneer ik zeg dat ik die boete onterecht vind, gaat hij eerst in de deuropening staan om mij te beletten in te stappen en als ik dan onder zijn arm doorpiep, dreigt hij de politie te halen. Op dat moment wordt het me teveel en schiet ik in de lach, en spoor hem aan om dat toch vooral te doen.
Natuurlijk doet hij dat niet, maar hij neemt wel wraak, Bij het volgende station krijg ik nog eens een extra boete van 35 Euro omdat ik buiten mijn OV-chipkaart met foto geen ander identiteitsbewijs heb laten zien. Ik vraag hem een aantal keer naar zijn naam, maar die weigert hij te geven. Hij voelt waarschijnlijk wel dat hij niet meer op het goede spoor zit.
Zulke hulp zit volgens mij niemand op te wachten, en al helemaal niet om zes uur 's ochtends!
UPDATE
Na een schriftelijke klacht hoefde ik geen van beide boetes te betalen. De conducteur heeft er echter niets van geleerd. Vorige week zat hij weer op mijn trein. Hij herkende mij niet. Ik hem wel. Een medepassagier die een probleem had werd door hem als een hond afgeblaft. De man zei dat hij een klacht zou indienen. Ik hoop dat hij het gedaan heeft. Op zulk personeel zit de NS niet te wachten. Wat mij betreft kunnen ze deze conducteur een gratis enkele reis naar huis geven. Er hoeft geen 35 Euro boete op, en die krijgt hij dan ook niet terug.
Labels: Leven in Nederland
Reageer
donderdag, oktober 09, 2008
BEVROREN GELD
Hoewel het lang geleden is, dat prinses Diana en haar vriend omkwamen in een auto-ongeluk, weet ik nog precies hoe Vincent reageerde:
"Zijn ze dood? Ja mama, dat is niet zo gek als je "Dodie" en "Di" heet."
Hetzelfde gevoel overviel me bij het debakel van de Ijslandse bank. "Bevroren tegoeden? Ja wat denk je dan, dat je krijgt, als je bij "Icesave" spaart!"
Hoewel het lang geleden is, dat prinses Diana en haar vriend omkwamen in een auto-ongeluk, weet ik nog precies hoe Vincent reageerde:
"Zijn ze dood? Ja mama, dat is niet zo gek als je "Dodie" en "Di" heet."
Hetzelfde gevoel overviel me bij het debakel van de Ijslandse bank. "Bevroren tegoeden? Ja wat denk je dan, dat je krijgt, als je bij "Icesave" spaart!"
Labels: Kinderen
Reageer
dinsdag, oktober 07, 2008
ZWART HAAR
Vincent heeft een weddenschap afgesloten met zijn vrienden. Als zij binnen een maand 500 leden op een Hyves groep krijgen, moet hij zijn haar zwart verven. Lukt het niet, dan doen zij het. Al binnen anderhalve week is het hun gelukt, meer dan 500 leden met evenzovele enthousiaste aanmoedigingen hebben zich aangemeld.
Aldus verfde Vincent zijn haar zwart. Dat was even slikken voor ons. Nu, een maand of wat later, blijft alleen de vraag over, wie er nu eigenlijk heeft gewonnen. Volgens eigen zeggen is hij veel succesvoller bij het knappere geslacht, en daarom laat hij het zo. Sterker nog, hij heeft het alweer geverfd, en nu met een permanente kleuring. Black Beauty, here I come!
Vincent heeft een weddenschap afgesloten met zijn vrienden. Als zij binnen een maand 500 leden op een Hyves groep krijgen, moet hij zijn haar zwart verven. Lukt het niet, dan doen zij het. Al binnen anderhalve week is het hun gelukt, meer dan 500 leden met evenzovele enthousiaste aanmoedigingen hebben zich aangemeld.
Aldus verfde Vincent zijn haar zwart. Dat was even slikken voor ons. Nu, een maand of wat later, blijft alleen de vraag over, wie er nu eigenlijk heeft gewonnen. Volgens eigen zeggen is hij veel succesvoller bij het knappere geslacht, en daarom laat hij het zo. Sterker nog, hij heeft het alweer geverfd, en nu met een permanente kleuring. Black Beauty, here I come!
Labels: Kinderen
Reageer
maandag, oktober 06, 2008
BRILJANTE VONDSTEN
In mijn werk kom ik soms in speeches en voorstellen briljante vondsten tegen. Wat te denken van deze:
"Working with the people for more than 20 years, the organisation has come to the realisation that women constitute 50% of the total population."
Daar hebben ze lang over nagedacht, en het is nog niet eens waar ook.
In mijn werk kom ik soms in speeches en voorstellen briljante vondsten tegen. Wat te denken van deze:
"Working with the people for more than 20 years, the organisation has come to the realisation that women constitute 50% of the total population."
Daar hebben ze lang over nagedacht, en het is nog niet eens waar ook.
Reageer
zaterdag, oktober 04, 2008
DIERENDAG
Het foldertje van Lidl valt in onze bus, en op de voorpagina staan grote foto's te prijken van felrood vlees op een groen bakje. Bergen gehakt, speciaal geprepareerde hazen en varkensvlees. Vast en zeker van dieren die niet in het weidse landschap zijn opgegroeid.
Anna laat zich daar niet door van de wijs brengen. Ze pakt enthousiast een schaar en begint de vlezige foto's uit te knippen.
"Wat doe je Anna?"
"Nou ik knip de foto's uit."
"Waarom dan?"
"Het is toch dierendag? Ik doe dat voor de dieren!"
Daar zullen die dieren vast heel blij mee zijn.
Het foldertje van Lidl valt in onze bus, en op de voorpagina staan grote foto's te prijken van felrood vlees op een groen bakje. Bergen gehakt, speciaal geprepareerde hazen en varkensvlees. Vast en zeker van dieren die niet in het weidse landschap zijn opgegroeid.
Anna laat zich daar niet door van de wijs brengen. Ze pakt enthousiast een schaar en begint de vlezige foto's uit te knippen.
"Wat doe je Anna?"
"Nou ik knip de foto's uit."
"Waarom dan?"
"Het is toch dierendag? Ik doe dat voor de dieren!"
Daar zullen die dieren vast heel blij mee zijn.
Labels: Kinderen
Reageer
donderdag, oktober 02, 2008
VASTEN
De Ramadan is weer voorbij en er hoeft niet langer gevast te worden. De Bangladeshi hadden als gewoonlijk pech, er hing weer eens een wolk voor de maan en dus moest men een dag wachten alvorens zich te kunnen vullen met vette en zoete happen. Na vele jaren in Moslimlanden te hebben gewoond, hebben wij natuurlijk ook een passend gerecht gemaakt, en volgens het NRC waren dat deze walnotenkoekjes. Ook lekker op andere tijdstippen, trouwens.
De Ramadan is weer voorbij en er hoeft niet langer gevast te worden. De Bangladeshi hadden als gewoonlijk pech, er hing weer eens een wolk voor de maan en dus moest men een dag wachten alvorens zich te kunnen vullen met vette en zoete happen. Na vele jaren in Moslimlanden te hebben gewoond, hebben wij natuurlijk ook een passend gerecht gemaakt, en volgens het NRC waren dat deze walnotenkoekjes. Ook lekker op andere tijdstippen, trouwens.
Labels: Recepten
Reageer
