dinsdag, november 11, 2008
RUSTIG ZITTEN
Het eten is gedaan, het kindje gewassen en in pyama, de tanden zijn gepoetst. Het is een lange drukke dag geweest en alweer half negen. Kortom, tijd voor Anna om naar bed te gaan. Anna zelf denkt daar natuurlijk heel anders over.
"Kom Anna, schiet nu eens even op."
De langzaam-aan actie sleept zich voort.
"Anna, nu naar bed, papa en mama willen ook even rustig zitten."
Ze rimpelt haar neus en kijkt me afkeurend aan.
"Dat is goed. Dat wil ik ook. Even rustig zitten - met jullie!"
Het eten is gedaan, het kindje gewassen en in pyama, de tanden zijn gepoetst. Het is een lange drukke dag geweest en alweer half negen. Kortom, tijd voor Anna om naar bed te gaan. Anna zelf denkt daar natuurlijk heel anders over.
"Kom Anna, schiet nu eens even op."
De langzaam-aan actie sleept zich voort.
"Anna, nu naar bed, papa en mama willen ook even rustig zitten."
Ze rimpelt haar neus en kijkt me afkeurend aan.
"Dat is goed. Dat wil ik ook. Even rustig zitten - met jullie!"
Labels: Kinderen
Reageer
donderdag, november 06, 2008
STILTE GRAAG
Als recent Nederlands autochtoon was ik niet op de hoogte van de nieuwigheden binnen de NS. Een van die dingen is het bestaan van een stiltecoupé. Nu zijn de teksten op de ramen, die aangeven dat het hier om zo'n speciale ruimte gaat, net zo weinig opvallend als het geluid daar zou moeten zijn, dus in het begin had ik het niet zo in de gaten. Gelukkig heeft niemand er last van als je tegen jezelf zit te mompelen.
Dat was anders met de twee stellen die tegenover elkaar zaten, en die alle andere medepassagiers de kans gaven om van hun wel en wee te genieten. De conducteur, die langskwam, wees hun erop dat, als ze wilden praten, ze beter naar een andere coupé konden gaan. Ze dempten daarop hun toon en lieten elkaar nog slechts zachtjes weten hoe belachelijk ze dat vonden.
Aangekomen bij hun eindbestemming barstten ze tegelijk uit in luidkeels gelach. Een van hen bleek in het bezit van enige zelfkennis en riep:
"Gelukkig, we zijn er, kunnen we tenminste eindelijk weer hardop ouwehoeren."
Nu is het wachten enkel nog op de "ouwehoercoupé".
Als recent Nederlands autochtoon was ik niet op de hoogte van de nieuwigheden binnen de NS. Een van die dingen is het bestaan van een stiltecoupé. Nu zijn de teksten op de ramen, die aangeven dat het hier om zo'n speciale ruimte gaat, net zo weinig opvallend als het geluid daar zou moeten zijn, dus in het begin had ik het niet zo in de gaten. Gelukkig heeft niemand er last van als je tegen jezelf zit te mompelen.
Dat was anders met de twee stellen die tegenover elkaar zaten, en die alle andere medepassagiers de kans gaven om van hun wel en wee te genieten. De conducteur, die langskwam, wees hun erop dat, als ze wilden praten, ze beter naar een andere coupé konden gaan. Ze dempten daarop hun toon en lieten elkaar nog slechts zachtjes weten hoe belachelijk ze dat vonden.
Aangekomen bij hun eindbestemming barstten ze tegelijk uit in luidkeels gelach. Een van hen bleek in het bezit van enige zelfkennis en riep:
"Gelukkig, we zijn er, kunnen we tenminste eindelijk weer hardop ouwehoeren."
Nu is het wachten enkel nog op de "ouwehoercoupé".
Labels: Leven in Nederland
Reageer
