WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

Wie is er nog miljonair tegenwoordig? Toen de gulden nog bestond, was het allemaal iets eenvoudiger. Met de invoering van de euro halveerde ons collectieve vermogen overnight - vooral met betrekking tot het aantal miljonairs. De huidige beurs doet ook al niets goeds daaraan.

Daarom lijkt het me een goed idee als we allemaal miljonair's shortbread gaan eten. Het zou toch jammer zijn als die heerlijke koekjes in de vergetelheid raakten, alleen omdat het ons financieel niet zo voor de wind gaat.

Een glutenvrij dieet betekent hoofdpijn. Hoofdpijn om iets te zoeken zonder tarwe, buikpijn als je het wel eet. Geen leuke keuze dus, want meel zit in heel veel produkten. Brood, taart, pasta en koekjes, het moet allemaal van het menu worden geschrapt. En iedereen heeft toch weleens zin in een koekje bij de thee?

Makroud, of dadelkoekjes mogen wel, want er zit geen tarwe in. Misschien zijn het niet echt koekjes, zoals wij ze kennen, maar toch heerlijk bij de thee. Vooral als ze net gebakken zijn.

KOMT HIJ WEL OF KOMT HIJ NIET
Toen ik naar de plaatselijke grootgrutter ging om iets voor de lunch te halen, werd ik zoals elk jaar overvallen door de nieuwe uitstalling van pepernoten, speculaas en borstplaat. Er was ook een nieuw item, trouwens: "truffelpepernoten". Zouden onze lieve kinderen dan de "truffelzwijnen" zijn? Kunnen we uitzien naar briefjes in de schoen: "Lieve Sint, in ruil voor de wortel graag een zakje truffelpepernoten", of liggen die verzoeken alleen in de schoenen met maat 38-plus? 

De discussie of Sinterklaassnoep wel of niet 3 maanden van tevoren in de winkels moet liggen (hij komt....hij komt nog lang niet) laat ik voor wat hij is. Tenslotte heeft zelfs Geenstijl zich daar al eens over gebogen. Wel merkte ik, dat een dergelijke uitstalling een commerciële waarde heeft. Zelfs op mij, de anti-winkelaar, had het invloed. Ik snakte plotseling naar een stuk speculaas. De behoefte heb ik ingevuld met speculaas uit het onderste schap en prijsklasse - die in de rood-witte verpakking. Scheelt meer dan de helft in prijs. Maar het zat me toch niet lekker, al smaakte het wel lekker. Om de ontstane behoefte naar winterse koekjes te bevredigen, had ik tenslotte beter mijn eigen anijskoekjes kunnen bakken.

Als wij op reis gaan, probeer ik altijd op onderzoek uit te gaan naar culinaire historie en gewoontes, streekgerechten en alles wat er te vinden is op het gebied van eten en koken. In Luik heb je Luikse gehaktballetjes, Luikse wafels en Luikse koffie (café Liègois). Maar je hebt ook Luikse Pékèt. Dat is een soort Waalse jenever met een alcoholpercentage tussen de 22 en 35. Wat ik niet wist is, dat je er verschillende smaken in hebt. Toen wij dan ook in een klein winkeltje een fles Pékèt scoorden, was de inhoud lichtpaars, en deed me denken aan een van die kleine flesjes die vroeger bij mijn ouders in de kast stonden, waarschijnlijk Parfait d'Amour.

Helaas smaakte het ook paars - naar viooltjes. We hebben alles geprobeerd - met ijs, zonder ijs, gemengd met alcohol of frisdrank, maar eerlijk gezegd bleef het gewoon niet lekker. En omdat ik een slechte weggooier ben, heb ik er toen maar ijs van gemaakt. Met suiker, vlierbessensiroop en room werd het heel wat. Niet echt Luiks misschien, maar wel met een echt Luiks ingrediënt. En met een herfstanemoon erop wordt het ook nog een recept van de maand september.

Het hebben van een culinaire website mag bewerkelijk en tijdrovend zijn, het is ook reuze leerzaam. Zo vond ik vandaag pas uit, dat Freddie Mercury slechts enkele maanden nadat Oezbekistan onafhankelijk werd van Rusland, gestorven is. In mijn beleving was dat vele jaren later. Zou dat komen omdat de muziek van Queen nog steeds zo levend is, terwijl we de Sovjetoverheersing liever snel vergeten?

Volgens Google heet Freddie eigenlijk Farrokh Bulsara, is hij een Indiase Parsi van origine en geboren op Zanzibar. Ook dat is allemaal nieuw voor mij, eigenlijk ben ik een cultuurbarbaar waar het gaat om niet-culinaire wetenswaardigheden. Ter ere van Freddie vandaag Indiase kerrie-aardappels. Dat past ook goed bij ons Nederlandse herfstweer. Ook de volgorde van de seizoenen loopt bij mij een beetje door elkaar, inmiddels.

De vakanties zijn voorbij, het weer klaart op. Het lijkt wel een spreekwoord over verdronken kalveren en putten. Verdronken zijn we in elk geval bijna. Dus zon of geen zon, wij gaan ons richten op knus binnen zitten, open haard, warme chocolade en koekjes. Nu de vakantie over is, hebben we ook weer kinderen aan tafel, die elkaar de hersenpan inslaan om het laatste koekje te bemachtigen. Dat is nou het gezellige familieleven, dat mij voor ogen stond toen ik begon aan reproductieve actie. Wat zij niet weten, is dat er nog vier koekjes in een plastic doosje achter in de kast staan, voor ons om te verorberen als zij de hielen hebben gelicht.