WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

Op maandag na de wisseling naar wintertijd moest ik weer vroeg vertrekken. Het opstaan leek nog moeizamer te gaan dan andere weken, ondanks dat we een uur extra hadden. Beneden aangekomen was het aardedonker. Wij hadden de gewoonlijke halfjaarlijkse discussie, of het nu acht uur zou zijn geweest in plaats van zeven uur, of juist zes uur in plaats van zeven uur; en of je, en zo ja hoe lang, dergelijke beweringen kunt doen zonder de ergernis van je huisgenoten op te wekken. Onze conversatie ging verder in op de details:

"Maar in elk geval had ik verwacht dat het nu licht zou zijn, aangezien het toch eigenlijk al acht uur is, en het is nog steeds ontzettend donker!"

"En wat gek dat Anna nog niet uit bed is, als het eigenlijk al acht uur is."

Ja, wat gek was dat nou. We hadden gewoon vergeten de telefoontijd met een uur aan te passen, en dus was het zes uur, en zou het twee dagen geleden zeven uur hebben geheten. Heel ingewikkeld allemaal, maar eigenlijk was de conclusie dat ik gewoon een uur te vroeg was opgestaan. Gelukkig had ik nog een plakje van mijn zelfgebakken karwijzaadbrood, voor bij die hele sterke koffie die ik opeens nodig had. Kijk, dat is nou goed voor de productiviteit, veel beter dan die hele zomertijd zelf. Ik was namelijk heel vroeg op kantoor!

Een eigen huis is leuk, maar wellicht niet zo eigen als je zou hebben gedacht toen je de maandelijkse hypotheeklasten bekeek. De puberkinderen wachten namelijk echt niet op de erfenis alvorens zich het rechtmatig eigendom van het huis toe te kennen; en ze gebruiken het zo goed mogelijk voor hun eigen doeleinden. Puberdochter wil een paar vrienden uitnodigen om "een filmpje te kijken". Pubermoeder had nu juist bedacht om een kop koffie te drinken met een paar vrienden. Welnu, dat zal niet gaan; pubermoeder moet proberen te begrijpen, dat de nabije aanwezigheid van ouders en koffie enorm genant is tijdens het kijken van een filmpje.

Als pubermoeder zo aardig zou zijn om van de koffie-actie af te zien, zou in ruil daarvoor het feestje zich op een decibel-arme manier kunnen afspelen.

Pubermoeder ziet van de koffie af en gaat op tijd naar bed. Tot in de laatste uurtjes kan zij vanuit haar bed letterlijk de film en de puberconversatie volgen. De enige oplossing blijkt een stevige borrel. Een zelfgemaakte vlierbessenlikeur, dat hoort zo bij dit seizoen. De pubermoeder voelt zich namelijk opeens ook een beetje herfstig.

Dit keer ging de reis van Meerssen naar Amersfoort. Er waren werkzaamheden gepland, die een half uur vertraging zouden opleveren, omdat men de bus moest nemen tussen Den Bosch en Geldermalsen. De bussen bleken echter niet meegepland, en zo stond ik temidden van duizend andere reizigers (de meesten daarvan op weg naar de caravanbeurs, wellicht in de hoop dat ander vervoer meer succesvol zou zijn) op een bus te wachten, die eenmaal per kwartier binnenkwam. Op mijn I-pod had ik stukjes geschiedenis in het Frans gezet, om mijn Frans te oefenen. Door het verhaal heen hoorde ik de metalen stem van de NS-juffrouw om de vijf minuten luidkeels rondliegen dat er een vertraging van een half uur te verwachten viel. Ook hoorde ik een van de medewachters zeggen, dat er ergere dingen waren dan anderhalf uur in de rij staan. Omdat mijn I-pod geschiedenis ging over de concentratiekampen in Polen, kon ik niets anders doen dan instemmend zwijgen.

Op de terugweg zou het beter gaan, zo deelde ik de man mede, want om tien uur 's avonds reist er niemand meer. Helaas was dat anders, en een nieuwe rij mensen stond al klaar. Eindelijk in de trein, pakte ik de Libelle die ik gekocht had om de tijd te doden. Hans Verstraaten vertelde daarin in zijn column over een a-sociaal gezin, waarmee hij zijn treinreis zo gezellig doorgebracht had. Wat een verrassing, ze hadden alweer de trein genomen en zaten naast mij, mij zonder enige moeite met hun geweldige omvang het bankje uit persend. Helaas was hun humeur minder gezellig dit keer, hetgeen te begrijpen is aangezien ze blijkbaar ook vaker met de trein reisden. Een van hen beklaagde zich luidkeels en gedurende de hele reis over de slechte werking van de treinen en de onwetendheid van het personeel:

"Ze sturen je gewoon van het bosje naar de dingen!"

Ook ik had echter baat bij hun gezelschap. Ze hadden tassen vol chips, chocola en cola, net als in het Verstraaten-verhaal. Alhoewel ze in dit geval mij niets aanboden (ik ben natuurlijk niet zo aardig als Hans), bleek na hun vertrek een Mars uit de tas gevallen te zijn. Na vier uur was dat precies waar ik behoefte aan had. De chocolade liet mij dromen, van een heerlijke chocolademousse met Drambuie.

Gisteren keken wij de film "Revolutionary Road", een film die volgens het internet vooral gaat over de huwelijksproblemen van een stel in de jaren 50 in de Amerikaanse suburbs. Voor mij ging de film vooral over de flinterdunne lijn tussen "normaal" en "gek". Wat is normaal? Wie is er nu eigenlijk normaal? Ben je gek als je andere ambities hebt dan op kantoor zitten? Ben je gek als je niet gelukkig bent met de dingen waar anderen wel gelukkig mee zijn? De vraag die de film je stelt is, of die andere mensen wel zo gelukkig zijn, maar ook of je er straffeloos uit kunt stappen. En die vraag wordt, ironisch genoeg, gesteld door iemand die uit een psychiatrische inrichting komt en dus wordt verondersteld "gek" te zijn.

De film speelt in de jaren 50 en het is dan ook de vrouw die thuis zit en haar man bezweert, dat hij kwaliteiten heeft die absoluut aangeboord moeten worden; zij zal dan voor het gezinsinkomen gaan zorgen. Daarnaast is ze voortdurend in de weer in de keuken. Bij ons heeft de emancipatie toegeslagen en is het omgekeerd. Maar of het ook beter is?

Ik zit op kantoor en de man bezweert mij uiterst zelden dat ik kwaliteiten heb, laat staan dat ik die moet aan gaan boren en al helemaal niet dat hij dan gaat werken. Daarbij ben ik dan ook nog eens degene die voortdurend in de keuken staat. Huwelijksproblemen en loopgravenoorlog hebben we dan weer niet, gelukkig.

Wie weet, komt er over 50 jaar een film over een dergelijk echtpaar in het begin van de 21ste eeuw. Aangezien ik me voorlopig bij mijn rol heb neergelegd en ook een beetje gek ben, ging ik in de film op zoek naar de link met eten. Er werden crudités geserveerd, echt Amerikaans, maar zo'n bordje rauwe groente is nou niet echt culinair opwindend te noemen. Daarom ga ik voor Toll House cookies. Ik heb ze in de film niet gezien, maar aangezien ze in 1936 voor het eerst werden geserveerd in de Verenigde Staten, had het zomaar gekund. De film kan ik iedereen aanraden, het boek (van Richard Yates) ook.

Oud worden is minder leuk dan ik dacht toen ik nog jong was. Maar als je jong bent, voel je je niet jong. Je kunt je ook niet voorstellen, dat je daar later wel zo over zult denken. Mijn tweede kind is vandaag 18 geworden. Toen hij geboren werd, was ik bijna twee keer achttien jaar oud, en ik vond mezelf niet jong. Als ik er nu op terugkijk, zie ik het anders. Het was de slechtste periode van mijn leven, maar gelukkig was de baby er als stralend lichtpunt. Mijn zelfvertrouwen was echter minimaal en ik dacht, dat ik niets anders kon dan blijven waar ik was. Nu weet ik dat ik nog jong was en heel wat moest leren. Gelukkig is alles nu anders, maar leren moet ik misschien nog steeds.

Het zelfvertrouwen van ons feesvarkentje is, zoals het de jeugd betaamt, bovenmatig. Maar ondanks alles is hij een behoorlijk evenwichtig mens geworden. Ik wens hem dan ook toe, dat hij het grootste deel van dat zelfvertrouwen mag behouden, zodat hij in zijn beslissingen altijd op zichzelf vertrouwen kan. Natuurlijk wil zijn moedertje hem bij tijd en wijle wijze raad geven, maar als je jong bent, vind je je ouders enkel oud en niet wijs. Dus geef ik hem nog maar geen wijze raad, maar wel een lekkere taart.

In ons Zuid-Limburgse dorp is nog niet zo lang geleden de Super overgenomen door de Jumbo. Meestal zijn we daarmee tevreden, maar soms blijkt de Jumbo niet zo Super. Omdat ik zoveel zoekers naar walnotentaarten op mijn website krijg, had ik besloten een pagina met recepten voor walnotentaarten te maken, en daarvoor moest ik natuurlijk walnoten hebben. De mevrouw van de Jumbo meende echter dat walnoten niet in oktober rijp worden:

"Nee mevrouw, die hebben we nog niet, dat duurt nog wel even."

Dan moeten ze maar snel opschieten, want alle concurrenten hebben ze natuurlijk wel. Gepelde walnoten waren er wel, maar die kostten net zoveel als briljanten en zagen eruit alsof ze hetzelfde zouden smaken. De zakken ongepelde gemengde noten die ik vervolgens kocht, om de walnoten eruit te vissen, bleken van vorig jaar. Veel doppen bevatten niets of slechts zwarte kruimels. Maar uiteindelijk is het toch gelukt, een heerlijke herfsttaart. een een mooie pagina voor nog meer walnotentaartinspiratie.

Veel mensen halen bosbessen en blauwe bessen door elkaar, maar toch zitten er veel verschillen in. Bosbessen zitten aan kleine sruikjes, stengeltjes bijna, en groeien in, surprise, het bos. Ze zijn in juni rijp. Blauwe bessen groeien aan grote struiken die familie zijn van heideplanten. De blauw gekleurde bessen die je in winkels en op de markt ziet zijn dus meestal geen bosbessen, maar blauwe bessen. Blauwe bessen zijn wat later rijp dan bosbessen. Ze worden steeds populairder in Nederland; dit zijn meestal gecultiveerde soorten. De blauwe bes komt oorspronkelijk uit Noord-Amerika.

Blauwe bessen bevatten heel veel anti-oxidanten, waarvan de goede eigenschappen door iedereen, en met name ook verkopers, geprezen worden. Bij verhitten verdwijnt een deel van de goede eigenschappen. Maar of je dit heerlijke blauwe bessenbrood daarom ongebakken zou moeten eten, dat betwijfel ik; dat zou je gezondheid ook geen goed doen.

De volgende dag moesten we terugtreinen naar Limburg. Het was zondag, dus de NS had afsluitingen gepland; "gepland" in dit geval betekent niets anders dan dat je geen geld terug kunt claimen. Maar gelukkig wisten we dit van tevoren, en ik kon er dus voor zorgen dat Anna, die met mij meereisde, een rugzakje vol met leuke dingen bij zich had, dan was die reis zo voorbij. Aangezien ik in Meppel zat, zou de man daarvoor zorgen.

Vol goede moed stapten we in de trein. Direct al ging het rugzakje open - waarin naast wat ondergoed en een haarborstel slechts een nachtponnetje bleek te huizen. De reis was lang, heel lang. Toen Anna drie keer naar het nachtponnetje had gekeken, kon ze er ook niets meer mee.
De duim deed goede dienst, maar als die uit de mond kwam, was er "Honger!!!!". Ondanks de lengte van de reis was er geen tussenstop om daar iets aan te doen. We droomden de hele reis van leuke dingen en eten. Een lekker smørrebrødje zou er goed zijn ingegaan, maar zelfs een boterham met tevredenheid hadden we op dat moment weten te waarderen.

Vroeger kwamen er bij de NS mannetjes met karretjes langs, leurend met koffie en gevulde koeken. Ik noemde die koeken "spoorkoeken", omdat ze behoorlijk afweken van "gewone" gevulde koeken. Ze waren namelijk zo oud, dat ze al uit elkaar gevallen waren, voor je de kans had gekregen ze op te eten.

Spoorkoeken en koffie worden in de trein nog slechts zelden geserveerd, maar de reizen zijn er niet korter op geworden. De blaadjes beginnen te vallen, en daarom heeft de NS vast een voorschot genomen en lopen sinds een maand de treinen bepaald niet meer als een trein. Zat ik drie achtereenvolgende weken vast tussen Eindhoven en Maastricht, dit keer was het Meppel. Van en naar Meppel ging er niets meer.
Om 1 uur beloofde men dat om 2 uur de trein weer zou gaan, om 2 uur deelde men mede dat er helemaal geen treinen meer zouden komen en dat er bussen werden ingezet. Helaas was de frequentie van de bussen net zo hoog als die van gevulde koeken in de trein. We stonden met een enorme groep mensen in de gestaag neerpletterende regen voor station Meppel. Om de tien minuten kwam er een bus, die zonder uitzondering naar Hoogeveen ging (wij moesten naar Zwolle) en waar op zijn hoogst nog 2 stoelen vrij waren. Niemand stapte uit - wat moest je immers in Meppel, waar je vervolgens niet meer weg kon. Na een uur wachten kwam er een bus naar Zwolle. De drijfnatte groep stortte zich als één man, of liever gezegd monster, op de ingang, en de plaatsen werden vergeven volgens het motto "wie het eerst komt, wie het eerst maalt". Ellebogen en paraplu's werden wapens van belang.
Voor een heel grote groep mensen werd er niets gemalen, maar gelukkig hoorde ik daar niet bij. In de bus met door regendampen beslagen ramen, volgepakt met mensen met drijfnatte haren, jassen en tassen (als je de paraplu als wapen gebruikt word je zelf behoorlijk nat), spoedden we ons naar Zwolle; waar ik, gelukkig, nog net tijd had om mijn troostvoedsel aan te schaffen, de andere spoorsnack: een heerlijk saucijzenbroodje. Want dat verkopen ze gelukkig nog steeds op de stations. En gelet op de prestaties van de NS met betrekking tot op tijd rijden, zou het opnieuw invoeren van karretjes met koffie en gevulde koeken nog niet eens zo'n slecht idee zijn.

We gaan het weer over het weer hebben. Witte wolken met blauwe oogjes schuiven over het scherm van Buienradar, onze hedendaagse afgod. Ik zit onder het dekbed met de laptop op schoot. De komende 6 maanden wordt het bed mijn favoriete warme plek - en moet het ontbijt daar worden opgediend. Eeen beschuitje is natuurlijk heerlijk, maar de kruimels prikken je de ganse nacht, en daarom hebben we wat variatie nodig. Muffins bij voorbeeld, daar kun je alle kanten mee uit. Deze hartige muffins maakte ik al een tijdje geleden. Daarbij ging er van alles mis. In de drukte liet ik de oven op de voorverwarmstand staan zodat hij alleen van boven goed bakte en de muffins een groot gezwel kregen. Bovendien was er een typefoutje ingeslopen, zodat de t ontbrak en het "harige muffins" werden, harige gezwellen dus eigenlijk. Dat klinkt heel vies maar het is natuurlijk wel lekker warm!