WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

Tweede kerstdag was de dag van de klassiekers. Kerstkoekjes, waarvoor volgens mijn statistiekenpagina zelfs op deze dag nog veel mensen het recept zoeken, blijkbaar bang om, getroffen door een tomeloze kerstverveling, kerstfilms te moeten kijken, dan wel niet goed voorbereid zijnde. Ook krentenbrood, slakken, beenham, stoofperen en chocolademousse stonden op het menu. En we dachten aan de kerstmenu's thuis, vroeger, met biefstuk en brood op kerstavond, en op kerst zelf hors d'oeuvre, konijn met vruchtjes en chipolatapudding toe - waarna wij waggelend van het vele eten lijkend op de in dit seizoen zo populaire kalkoenen wel een avondwandeling moesten maken om de spijsvertering een zetje te geven.

We draaiden weer een klassieke kerstfilm, Scrooged dit keer. Wij weten dus nu wel hoe je niet moet omgaan met de medemens. De hond nog steeds niet, die deponeerde een klassieker, dit keer voor de open haard. Ik ga nog even snel naar de supermarkt, om de overgebleven en afgeprijsde hazen en kalkoenen in te slaan. Daarmee gaan we weer verder, op weg naar de nieuwjaarsklassiekers.

Staat de hele wereld stil om de kerstdagen anders te laten verlopen dan andere dagen, bij ons is het business as usual. Wij vieren kerst zonder kadootjes en slechts de hond heeft zich niet aan die regel gehouden: op kerstochtend vinden wij een verse geurige kerstdrol onder de kerstboom.

Gelukkig eten wij al alle dagen alsof het kerstmis is, en we zijn dan ook niet te zeer geschokt als de kinderen zich in de loop van de dag afmelden om bij hun (al dan niet) toekomstige schoonfamilie te gaan eten. Snel laten wij de aangeschafte biefstuk en Hollandse garnalen in de vriezer verdwijnen voor een volgende gelegenheid. Wij hebben nog wat spruitjes over, daar maken we een soepje van; gevolgd door palingkroketten en een heerlijke koffie met likeur en slagroom; dat alles onder het genot van "A Muppet's Christmas Carol". Zo is het toch nog echt kerstmis. Maar hopelijk krijgen wij alleen op eerste kerstdag kadootjes.

Ik wens alle familie, vrienden en lezers hele fijne kerstdagen toe. Wij sturen geen snail mail, dus wie niets ontvangen heeft, bij deze het allerbeste toegewenst. Enne...niet internetten hoor, met kerst, dat hoort niet en ik doe het ook niet:) nou ja, bijna niet.

BUSINESS AS USUAL - MET DANK AAN DE MAN
Als ik mij verpoos in exotische oorden, zorgt de man voor de kinderen. De kinderen komen doorgaans niets tekort, en zelfs op culinair gebied is het "business as usual". Om mij daarvan te verzekeren stuurt hij mij zelfs het recept van één van de genuttigde creaties, een pepernotentaart:
"Veeg de laatste pepernoten van de vloer en pleur deze met het restant uit de zak in een ovenschaal; overgiet het geheel met een mengsel van melk, eieren en suiker."
Bij de meeste gezinnen vind je die pepernoten nog maar tot 6 december, bij ons duurt dat wat langer; als je als man culinair bezig moet zijn, kun je niet schoonmaken; multitasking is immers een kwaliteit die slechts bij het vrouwelijk geslacht wordt aangetroffen.
De taart ziet er misschien niet uit maar hij was echt lekker; de kinderen zouden ervan hebben gesmuld. Die wisten niet waar die pepernoten vandaan kwamen.

Het is altijd weer leuk om te zien welke zoekwoorden mensen naar mijn weblog leiden. Vaak is het duidelijk; woorden als "handenbindertje" en "boktor" vind ik zelf ook makkelijk terug en zoekers naar combinaties als "recepten uit ..." en "leven in ..." zijn goed terecht gekomen.

Maar wat te doen met de zoekterm "de grootste borsten van de weerelt"? Toegegeven, ik heb niet helemaal achteraan gestaan bij het uitdelen ervan, maar "groot" is toch echt teveel eer. Ik schrijf, voor zover ik weet, ook niet over dergelijke onderwerpen. Jammer voor de zoeker, die wellicht ook liever beeldmateriaal wilde dan flauwe verhaaltjes.

Wie zou het zijn, trouwens, die zoeker? Een ongeletterde eenzame man, smachtend op de late avond bij een schamel lampje achter zijn computerscherm? Of gewoon een stout kind, ontsnapt aan de internetbewaking van zijn ouders? Ik vermoed het laatste. Lief jongetje, die borsten passen helemaal niet op jouw computerscherm. Ik geef jou gewoon een lekker snoepje.

Van Congo naar Egypte met een korte tussenstop in ons schone Limburg, het is een hele schok. Behalve dat beide landen in verkiezingsperikelen gewikkeld zijn, zie ik niet veel overeenkomsten tussen beide landen. Maar ook Egypte zelf ziet er anders uit. Waar de meisjes tijdens mijn bezoek in april nog in flukse truitjes en blootshoofds rondliepen, hebben ze nu allemaal de haren bedekt, zelfs op Zamalek, de Vrije Vogelwijk van Cairo. Ik ben er niet zeker van of dit een gevolg is van de verkiezingsuitslag of gewoon van de kou. Want koud is het hier! Ga je naar een warm land omdat je zo'n hekel hebt aan dat Hollandse rotweer, zit je binnen met de kachel aan (als die er is) en 10 graden op straat; en natuurlijk een volstrekt verkeerd gepakte koffer, met leuke bloesjes met voornamelijk korte mouwen. Ik zou er bijna een hoofddoek voor op gaan doen, het is maar goed dat Wilders dat niet toestaat. Gelukkig hebben ze hier ook lekkere winterschotels met bonen, ful medamis, hartverwarmend, zij het niet hoofdverwarmend.

Sinterklaas gaat door de achterdeur naar buiten, de Kerstman komt er door de voordeur in. De zak van de sint bij het grofvuil, er moet ruimte komen voor de kerstboom en de mistletoe. De lampjes buiten in de dennenboom knipogen vriendelijk naar me. Het koken en bakken gaat gewoon door.

Ik ben niet de enige op weg naar Kerstmis. Elke dag zoeken er hordes mensen op de website naar recepten voor kerstkoekjes. En aangezien ik mijn lezers graag bijsta, heb ik een pagina gemaakt met alleen maar kerstkoekjes. Om lekker creatief bezig te zijn; anders moet je blijkbaar dit jaar meedoen aan de nieuwe rage: kerstballen breien, en dat is mij weer een brug te ver. Ik zie mijzelf nog niet zitten met die breinaalden in mijn hand, en nog minder zie ik dit soort ballen in mijn boom hangen. Het is verbazend om te zien, hoe alle bladen dit produkt van 2 mannen die blijkbaar niets te doen hebben, overnemen als ware het de nieuwste stroming in de kunst. Doe mij dan maar een simpel kerstkoekje: geen kunst maar wel lekker; en ook een prima bezigheidstherapie.

Aan vrede op aarde geloof ik allang niet meer. Ondanks dat ik met veel plezier de vele uithoeken van onze planeet bezoek, zie ik daar zelden vrede, en ook bij ons om de hoek is het niet altijd koek en ei. Met de jaren vervaagt het idealisme en verleggen zich de bakens. Ging het eerst van "vrede" naar "vreten", nu ben ik nog een trapje gedaald op de ladder richting "zuipen".

Het is zoals de man zegt: "Iedereen praat over mijn zuipen, maar niemand heeft het over mijn dorst". En dorst hebben we, met de kerstdagen. En niet in water, want iedereen weet toch wat vissen daarin doen? Dat is pas echt vies. Nee, doe dan maar heerlijke likeuren. Als je ze nu opstart, zijn ze nog net voor de kerst klaar. Die paar mandarijnen liggen er mooi bij voor de camouflage; vitamine C is helaas niet meegekomen in de drank. Proost!

Toen ik voor het eerst in een ontwikkelingsland kwam, was de telefoon al een symbool van status en macht. Hoge regeringsfunctionarissen, die veelal de hele dag in hun neus zaten te peuteren (als ze hem tenminste niet ophaalden, iets waar ik na al die jaren nog steeds niet aan kan wennen) onder de gigantische foto van hun door het gehele volk beminde president, zaten achter gigantische bureaus, waarop minstens 6 telefoons prijkten, die zelden of nooit rinkelden.

De tijd schrijdt voort en de techniek ook. Iedere zichzelf respecterende Congolees van nu heeft minimaal 4 telefoons, mobiele telefoons wel te verstaan. Zodra hij (het zijn meestal mannen) zich aan een tafel neerzet, worden de telefoons met veel misbaar uitgestald. En ze gaan ook nog over!

Het lijkt een schande te zijn om geen telefoon te hebben. Als wij aan een arme vrouw haar mobiele nummer vroegen, luidde het steevast:

"Mon téléphone portable ne marche pas maintenant. Il est tombé dans l'eau."
Anna heeft onze telefoon wel eens in een vol glas bier gegooid, toen ze een jaar of twee was; die deed het daarna gewoon. Het zou natuurlijk heel anders zijn geweest als hij in een lekkere cocktail was gevallen, zoals Singapore Sling.

Je merkt pas dat je iets nodig hebt, als het er niet is. Op de ochtend van mijn vertrek uit Congo (5.00 in de ochtend) is er geen water, koud noch warm. Het haren wassen de vorige dag uitgesteld en na een warme nacht word ik daar niet vrolijker van. Gelukkig heeft het hotel een mannetje die zorgt voor een emmer koud water. Je zou je toch van te voren niet kunnen voorstellen dat je blij wordt van haren wassen met een emmer koud water?

Zo meteen heb ik het weer, warm water, koud water, electriciteit, echte koffie en een beschuitje met zelfgemaakte pruimenjam. Dus, ben je de sleur zat? Pak dan vlug het vliegtuig naar Congo, en je zult je leven waarderen als nooit tevoren.

CHRISTUS IS IN CONGO
De sporen van de oorlog zijn overal duidelijk in de Kivus in Congo. Militairen van allereli origine zijn dik gezaaid op straat en vrachtwagens met gehelmde mannen rijden af en aan. Aan de rechterkant van de straat een kazerne, aan de overkant een kerk. De kerk heet “Christus in Congo”. Ik vraag mij erg af of die daar wel is, of dat hij ook zijn biezen heeft gepakt.

BEZWANGEREN MAG WEL
Geweld en verkrachtingen zijn helaas nog steeds aan de orde van de dag in de Kivus, een feit dat inmiddels bekend mag worden verondersteld. Maar ook geweld kent gradaties, en doet de normen verschuiven. Enkele vrouwen die ik interviewde, vertelden, dat voor hun geweld met name ging om vrouwen die door een of meerdere militairen op brute wijze verkracht werden. Wanneer een jongen een oogje op een meisje had laten vallen, was dat wat anders. De jongen zou het meisje bezwangeren, naar haar vader gaan, geld en goederen over tafel schuiven en vervolgens met het meisje trouwen. Of het meisje daar al dan niet van gecharmeerd was, deed niet terzake – ze kwam immers goed terecht? En dit gedrag veranderen was al helemaal niet aan de orde, want dat zou een Herculeswerk zijn – het ging hier wellicht om miljoenen meisjes.

De vrouwen die ik sprak waren arme vrouwen in de dorpen, maar ook hoogopgeleide feministes. We mogen alleen maar hopen, dat de oorlog in de Kivu's snel ten einde komt, en er dan tijd en ruimte zal zijn om aan het volgende probleem te werken. Wat zou het toch mooi zijn als meisjes ook jongens konden bezwangeren.

In de tijd dat er nog ijzeren handen bestonden en België nog niet zoveel moeite had met het vormen van regeringen, regeerde daar een zekere koning Leopold II. Deze Leo zag een aantal buurlanden uit verre oorden geld en land binnensleuren en had daar ook wel oren naar. Aldus begon hij zijn snode verovering van Congo. Al die ingepikte stukken land werden natuurlijk aan Belgen gegeven, en de Congolezen raakten gewend aan het gezicht van blanken, als soldaten, missionarissen of gelukszoekers. Ze noemden deze mensen "Baflamand", het Swahili woord voor de Franse versie van Vlaming. Langzamerhand werd het gebruikt voor de witneus in het algemeen, en zo is het nu nog steeds.

Ik ben dus een Baflamande (een vrouwelijke Baflamand); en dat is nu echt een woord waar mijn fantasie van op hol slaat. Nog leuker is, dat ik eigenlijk een soort Belg ben, zo in Meerssen dicht tegen België aan. Om dat te vieren, zou een lekker Belgisch ijsje er wel ingaan, hier op het warme vliegveld in Kigali.