WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

Ben ik weliswaar gespaard voor een aanranding op locatie Tahrirplein, maar deze missie gaat niet zonder incidenten voorbij. Op een zaterdagse wandeling naar de toeristische plek Koptisch Cairo mindert een brommertje met twee pubers vaart voor, naar het schijnt, een verkeersdrempel. Ze dringen zich tussen mij en mijn collega en de bijrijder grijpt mijn ketting, breekt hem en ze sjezen ermee weg. Natuurlijk was het geen hele dure ketting; maar alle vrouwen lopen hier met grote gouden sieraden dus ik dacht dat een dun gouden kettinkje moest kunnen. Al neem ik op deze missies het liefst sieraden mee uit mijn vorig leven, dus gelukkig ook zonder emotionele waarde. Maar toch, je schrikt je dood.

Nu ga ik kettingloos door het leven, en struin Zamalek af naar een lokale vervanging. Toch wel zuur hoor, net als de gepekelde citroentjes hier.

Een youtube filmpje van het AD, mij toegestuurd door de man, toonde aan dat de verjaardag van de Egyptische lente niet voor iedereen een feest was. We zien daar een blonde vrouw, waarvan de krant aanneemt dat zij Nederlandse is, verdrukt worden in de menigte en door handen van Egyptische mannen betast. Volgens de krant roept zij duidelijk "Hou op!". Nadat ik het filmpje drie keer had beluisterd, was ik er niet zeker van dat dat inderdaad haar woorden waren, en ik vrees dat de Egyptenaren, wier kennis van de Nederlandse taal nog iets roestiger is dan de mijne, het ook niet hebben verstaan; ze leken er in elk geval geen gehoor aan te geven.

Mochten er mensen zijn die denken dat ik die blondine was, dan kan ik ze direct geruststellen. Naar Tahrirplein gaan op een dag als deze of in het weekend leek mij op zijn zachtst gezegd naïef, met name als je bedenkt hoeveel doden en gewonden er in het afgelopen jaar gevallen zijn. Natuurlijk is het geen rechtvaardiging voor wat de vrouw in het filmpje overkwam, en ik heb zeker medelijden met haar, maar zelf zoek ik het liever niet op. Ik zat dan ook gewoon op een terrasje op Zamalek rustig een tomatensalade te eten. Mijn hart is bij het protest van de Egyptenaren, maar mijn lichaam niet en de spannende gebeurtenissen zie ik liever op TV.

Hoewel we in Nederland nog twee maanden op de lente zullen moeten wachten, verjaart deze vandaag toch, en wel in Egypte. Het is een jaar geleden dat men in opstand kwam tegen President Mubarak. Of er echt iets te vieren valt, staat nog te bezien. In het afgelopen jaar is het erg onrustig geweest, met grote regelmaar vielen er doden en gewonden. De nieuw gekozen regering belooft niet al te vernieuwend te zijn, hetgeen met name voor de vrouwen problemen met zich mee zou kunnen brengen. Wat betreft vrouwen, in de regering zijn er minder dan een handvol terecht gekomen. Het goede nieuws is, dat de noodtoestand, die reeds van kracht was sinds 1952, vandaag is opgeheven, maar wat dat precies gaat betekenen, hangt af van de interpretatie van de legerbazen. Het kan vriezen, het kan dooien - hoewel het dat geen van beide ooit doet in Cairo. Wij moeten in het hotel blijven - de lente is dan wel jarig, maar wie weet is dat gevaarlijk. Buiten is het feest, en eet men onder andere vast bamia.

Moeder Worldcook moet weer eens buitengaats om de kost te verdienen - Egypte dit keer. Dat betekent een paar weken etenswaren, bereid in vloeibaar vet op 180 graden voor man en kinderen. Niet dat zij dat erg vinden, integendeel, maar Moeder Worldcook is daar bezorgd over. Daarom heeft zij op de laatste dag voor vertrek een lekkere klassieke haute cuisine schotel bereid, aangepast naar de bescheiden portemonnee: een eigen versie van Tong Walewska. De vis is genoemd naar de passievrucht van de buitenechtelijke relatie tussen Napoleon en Gravin Walewska. Zij vrijde natuurlijk alleen met hem om haar land te dienen, niet omdat het zo'n lekker ding was. Velen hebben haar voorbeeld gevolgd en met al dan niet aantrekkelijke beroemde mannen het bed gedeeld, maar er is niet altijd een culinaire schotel naar vernoemd naar de gevolgen daarvan.

De eerste avond van het jaar - ik vind hem altijd lamlendig en triest. Vrienden vertrokken, en een zwaar hoofd van teveel champagne en te weinig slaap, het weer saai, grijs en miezerig. We verkeren allemaal in een trage staat van verveling en niemand wil eten, laat staan koken. Gelukkig is dit jaar niet anders dan andere jaren: in de vriezer treffen we een schaal hapjes aan die we als gevolg van het grote aanbod van andere etenswaren vergeten zijn. Hup in de oven, met als toetje de overgebleven truffels; en toch maar weer een glas wijn. Op weg naar een zonniger morgenochtend.