WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

George Orwell zou zich achter de oren gekrabt hebben bij de dingen die wij vandaag de dag bedenken. In de Lingewaard is men druk doende een DNA-bank op te starten voor hondendrollen. Baasjes moeten wangslijm bij hun honden laten afnemen; wanneer geregistreerde honden dan een boodschapje achterlaten, kan de gemeente dader terstond identificeren. Omdat er privacy mee gemoeid is, kunnen de baasjes echter niet gedwongen worden. Als oplossing heeft de Lingewaard nu bedacht, dat de brave vrijwillige honden een gouden penning krijgen, zodat eenieder kan zien hoe gehoorzaam hun baasjes zijn. Dat is een grote investering voor een klein probleem. Het privacy probleem lijkt hiermee ook niet opgelost, maar ach, dat is slechts bijzaak. De gemeente weet toch al waar jouw huis woont.

De man is een super-boodschapper, maar helaas zijn de kinderen super-eters. Tenzij er een briefje op iets eetbaars zit waarop ik met koeienletters "AFBLIJVEN!!!" heb gezet, is het geen lang leven beschoren, of het nu gaat over etensresten van de dag daarvoor of net aangeschafte chocolade. Zo ook de walnoten, die ik had aangeschaft om paaslekkers mee te gaan bakken; een vuilnisbak is er niets bij.
De eerste maakt het open: "Ik heb er maar eentje gehad hoor!"
De tweede eet het zakje half leeg: "Het was immers al open".
De derde eet alle noten op, op een na: "Het zakje was toch al bijna op." Dat wordt een paasbrood zonder walnoten; en als je niets zegt, mist niemand ze. De eerste neemt een klein plakje paasbrood...en voordat Pasen daadwerkelijk aanbreekt, is het brood vast al op.

Italië blijkt gelukkig tenslotte toch niet failliet, althans niet op culinair gebied. Op religieuze en economische gebieden moeten we nog maar even afwachten wat het wordt. Het eten was echter weer prima, de koffie uit de kunst en spotgoedkoop. Het leuke is dat bedriegerij met eten niet acceptabel is - je moet toch iets hebben waar je op rekenen kunt. Als je in een restaurant iets bestelt, dat niet vers gemaakt is, maar uit de diepvries komt, wordt dat met een sterretje aangegeven, zelfs in de kleinste eettentjes. Het leuke is, dat dat nu juist in de onooglijkste straatgelegenheden niet voorkomt, terwijl in de dure grote toeristenhotels de pizza's bijna uitsluitend uit de diepvries komen en dan nog 20 euro kosten ook. Niet doen dus. In plaats daarvan een heerlijke warme Italiaanse bonensoep, om het laatste staartje winter te verdrijven. Met varkensvlees, en neem er ook maar een groot glas wijn bij.

Het vliegtuig van Alitalia neemt mij via een tussenstop in Rome mee naar een moslimland, waar ik gedurende veel te lange tijd (en dij tijd is altijd veel te lang) van alcohol verstoken zal moeten zijn. Het lijkt mij dan ook een goed plan om de interne voorraad flink aan te vullen voor het zover is. De dames en heren bemanning blijven echter gedurende ruim drie kwartier op hun stoeltjes vastgegespt zitten. Het vliegtuig vliegt rustig en rechtlijnig, dus turbulentie kan het niet zijn. Al snel ontdek ik wat het wel is: de bezuiniging. Zolang zij daar zitten kunnen wij immers niets nuttigen.
Op mijn vraag naar een glas wijn, luidt het antwoord dat er geen alcohol geschonken wordt. Het eten bestaat uit en minuscuul zakje met een paar vieze harde zoutjes (ik had ook zoetjes kunnen kiezen). Dorstig, hongerig en knorrig vervolg ik mijn reis. Wellicht heeft het recente vertrek van de paus een rijkaard uit de Golfstaten op het idee gebracht het land in te lijven en mogen er daarom geen alcohol en broodjes ham meer worden geserveerd. Of zijn ze gewoon bijna failliet? Ik hoop dat het allemaal snel goed komt en dat ik op de terugweg een muffuletta sandwich aangereikt zal krijgen, belegd met een vette plak salami en weggespoeld met een groot glas wijn.

Mijn zeer gewaardeerde ex (al was het maar wegens zijn ex-zijn) maakte lang geleden al eens publiek dat ik geen vrouw ben. Mijn waardering voor hem is stijgend, want vandaag werd dat maar weer eens bevestigd. Posters riepen mij luidkeels toe: "Het is Internationale Vrouwendag vandaag!" Nu hoor ik van andere vrouwen, dat zij verrast worden met bloemen, knuffels en chocolade. Het enige waar ik mee verrast word, is totale ontkenning door het manvolk. Nu weet ik dus het zeker: ik ben geen vrouw. Rest mij nog uit te vinden wat ik dan wel ben: een misvormde man wellicht? Zou al dat kookgedoe slechts een vermomming zijn? Als de mannen mij niet willen verwennen, moet ik dat zelf maar doen. Een lekkere chocolade-praline taart als troostvoer werk ik als mislukte man in drie happen weg. Kom op mannen, doe dan tenminste iets leuks voor de echte vrouwen, die zijn er heus genoeg. En denk erom geen geweld gebruiken, want vroeger of later slaan we terug.

Deze post is voor mijn vriendin Louise. Louise is een fantastische veganist. Het blad Opzij vraagt zich moeten we nu wel of juist niet “veganiste” moeten zeggen, welnu, dat mogen jullie zelf bedenken. Ook kopt het blad deze maand: “Wie niet kan koken is sneu”. Ik vatte dit in eerste instantie op als een bevestiging van mijn vermeende culinaire hoogbegaafdheid, maar nee, de teneur van het artikel is nu juist dat iedere vrouw van de bovengemiddelde sociale klasse na haar veertigste “culisnob” wordt en achter dezelfde culinaire modes aanholt, wat ik toch weer niet erg complimenteus kan vinden. Gelukkig ben ik al bezig met koken en alles wat daarbij hoort sinds mijn twaalfde, en doe ik nauwelijks mee aan trends. Het artikel blijkt dan ook niet op mij van toepassing.
Veganisme lijkt echter nog steeds geen echte trend te worden, ondanks alle vreselijke berichten over dieren en hun behandeling die het levenslicht zien. Ikzelf ben ook nog niet om, en al ben ik geen grote vleeseter, een lekker visje of een stukje wild vind ik niet te versmaden; en een stuk kaas al helemaal niet. Toch denk ik er graag over na en praat er nog meer over, net zoals over alle kook-gerelateerde onderwerpen. Want zeg nou zelf, als je bent wat je eet, wie zou er graag een legbatterijkip zijn? In dat licht is de paardenvleesaffaire nog niet zo erg: ik ben dan liever een paard, tenslotte is dat een edel dier, met wat ruimte om zich heen en zonder de niet aflatende plicht om elke dag een ei te leggen.
Voor diegenen die (part-time) veganist willen worden, zijn er gelukkig mogelijkheden genoeg om heerlijk te eten. Champignons met groene uitjes bij voorbeeld; dan kun je vanavond nog een paddenstoel worden. Dat is lekker rustig, als je maar oppast dat de pluk-arbeidsomstandigheden goed zijn; en dat er geen kabouter op je gaat zitten.