WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

Werkend aan mijn klusje in Soedan moet ik vaak terugdenken aan de tijd dat ik in Egypte mijn al dan niet gewaardeerde adviezen uitdeelde. Een van de eerste keren dat ik er was, vroeg iemand mij: "Do you want a bibs?" Ik had geen enkel idee wat een bibs was (tenminste niet in Egypte) en gaf dat ook spontaan toe. De gulle gever trapte daar niet in: "A bibs, a bibs, of course you know what is a bibs!" Ik wist het echt niet, maar na enige malen op en neer gevraagd te hebben, gaf ik het op en besloot ja te zeggen op die spannende bibs. Als snel begreep ik wat het was. De Arabische taal kent geen P en men gebruikt dan vaak de B. Ook klinkers worden regelmatig weggelaten. Een bibs was gewoon een Pepsi. Drink smakelijk. Weer eens wat anders dan een Singapore Sling.

Vandaag ben ik niet jarig. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat er iemand is die in dit oord jarig zou willen zijn. Dit oord, dat is Nyala, de hoofdstad van Zuid-Darfoer. In die staat wonen ruim 4 miljoen mensen, dus een snelle berekening leert, dat er toch al gauw 10.000 mensen om mij heen jarig moeten zijn. Zelfs in het vluchtelingenkamp zijn dat er zo'n kleine 150 onder de 55,000 inwoners. Wij moeten advies geven, hoe het er beter zou kunnen worden, of, in ontwikkelingsjargon, hoe men van noodhulp richting ontwikkelingshulp kan bewegen. Ideeën zijn er wel, maar hoe die uit te voeren als de huizen van de kampbewoners voortdurend worden platgebrand en je zonder gevaar voor eigen leven de weg niet op kunt? Velen hebben geen huis, land of baan en durven niet goed het kamp uit om opnieuw te beginnen. Het liefst blijven ze er: daar krijg je tenminste wat voedsel, en er zijn scholen, waterputten en dokters. Ze vragen wel om meer: wat meer graan, een stuk plastic om hun lekke dak tegen de regen te beschermen. Daarom is het maar goed dat ik een non-verjaardag heb zonder cadeautjes. Iedere verlanglijst, hoe bescheiden ook, zou schrijnend afsteken tegen die schamele wensen. Ik stel me tevreden met een simpele maaltijd zonder alcohol en droom van miljonairs' shortbread - dat begrijpen de kampbewoners vast en zeker ook.

Wetenschappelijke onderzoeken zijn rare dingen, vooral als het om voedsel gaat. Men ontdekt voortdurend nieuwe spannende zaken, liefst elkaar tegensprekend. Voor de voedselindustrie is dat fijn, dan kunnen ze weer iets nieuws bedenken dat onze gezondheid goeddoet. Tegen die tijd dat het einde van het melkkoestadium in zicht is, is er immers wel weer een nieuwe vinding.
Een van de recente leukere vindingen had te maken met koffie. Mensen die koffie dronken, zo bleek, hadden minder kans om Alzenheimer te krijgen. Dat klonk natuurlijk uiterst aantrekkelijk, vooral voor ons 50-plussers die toch al geregeld in arren moede achter de oren krabden omdat er weer eens iets kwijt was – vergis ik me nu, of gebeurt dat wel erg vaak, de laatste tijd?
Vele mensen begonnen hun koffieconsumptie op te schroeven, maar zij die eigenlijk niet van koffie hielden, gaven het al snel op. Dat laatste bleek tenminste te kloppen. Verder onderzoek liet zien dat het gen dat ervoor zorgde dat je van koffie houdt en het gen gerelateerd aan Alzenheimer heel dicht bij elkaar zitten – niets aan te doen dus. Houd je van koffie, dan blijft je geheugen lang goed. Houd je niet van koffie, dan was je toch al een loser. Allemaal kletskoppen! (Ook lekker bij de koffie).