maandag, april 28, 2014
TIJDVERDRIJF
Iedereen denkt
altijd, dat op missie gaan in Afghanistan reuze spannend is – nou, dat is
doorgaans niet het geval. Landen als Afghanistan komen meestal in het nieuws
als er een aanslag is gepleegd of mensen gewond zijn geraakt of gedood als gevolg
van conflict. Als je echter kijkt naar de omvang van de landen en de frequentie
van zulke gebeurtenissen, is de kans dat je zoiets te zien krijgt, laat staan
er slachtoffer van wordt, uiterst klein. Lees Joris Luijendijk er maar op na,
“Het zijn net mensen”, die kan het veel mooier zeggen dan ik.
Daarmee is niet
gezegd dat security geen invloed heeft op je leven, integendeel; het maakt het
leven hier ongelooflijk saai. Dit keer werk ik voor de EU en ik rijd dus niet
rond in een van die mooie witte glimmende gepantserde bolide, maar in een
gewone private (paarse…) auto. Daarmee trek ik minder aandacht, maar ik word
ook niet toegelaten op parkeerplaatsen van ministeries en internationale
organisaties. Je weet immers nooit wat voor kwaad zo’n gevaarlijk uitziende
buitenlandse mevrouw in de zin heeft.
Het gevolg is
wachten en nog eens wachten. Het duurt gemiddeld een half uur vanaf het moment
dat ik de auto verlaat tot het moment dat ik de persoon die ik wil ontmoeten
daadwerkelijk de hand schud (als deze daar tenminste voor in is); het gebeurt
niet zelden dat men vergeten is om mij op de bezoekerslijst te zetten, of dat
het kantoor van de persoon in kwestie onvindbaar is (Dr. Ahmad? No, never
heard of him, he does not work here!) en dan duurt het nog veel langer.
Reageer
zaterdag, april 26, 2014
NOOIT MEER KOKEN
Hoe zou het toch met die Worldcook zijn? Zou ze nooit meer koken? Je zou het inderdaad haast denken, de Worldcook kan tegenwoordig ook gewoon Worldworker genoemd worden met al die eindeloze werkdagen.
De Worldcook is in Afghanistan en daar valt weinig te koken; als er al gekookt wordt, is dat niet zelden van woede. Veel mensen staan elkaar nog steeds naar het leven en er zit helaas weinig vooruitgang in, niettegenstaande het feit dat iedereen veel moeite om de situatie te verbeteren en de meeste mensen gewoon een rustig leven willen hebben, met genoeg te eten en de kindertjes naar school.
Eergisteren er twee Amerikaanse dokters doodgeschoten op de drempel van een ziekenhuis - buitenlanders zijn ook regelmatig doelwit, hoewel niet altijd duidelijk is waarom. Veel mensen dragen wapens, of meer precies, veel mannen; puberjongens staan achteloos met hun schietspeelgoed te slingeren langs de kant van de weg, een zelfvoldane glimlach op hun gezicht. Was het analfabetisme maar niet zo hoog, dan zou iedereen gewoon deze borden kunnen lezen.
Reageer
Hoe zou het toch met die Worldcook zijn? Zou ze nooit meer koken? Je zou het inderdaad haast denken, de Worldcook kan tegenwoordig ook gewoon Worldworker genoemd worden met al die eindeloze werkdagen.
De Worldcook is in Afghanistan en daar valt weinig te koken; als er al gekookt wordt, is dat niet zelden van woede. Veel mensen staan elkaar nog steeds naar het leven en er zit helaas weinig vooruitgang in, niettegenstaande het feit dat iedereen veel moeite om de situatie te verbeteren en de meeste mensen gewoon een rustig leven willen hebben, met genoeg te eten en de kindertjes naar school.
Eergisteren er twee Amerikaanse dokters doodgeschoten op de drempel van een ziekenhuis - buitenlanders zijn ook regelmatig doelwit, hoewel niet altijd duidelijk is waarom. Veel mensen dragen wapens, of meer precies, veel mannen; puberjongens staan achteloos met hun schietspeelgoed te slingeren langs de kant van de weg, een zelfvoldane glimlach op hun gezicht. Was het analfabetisme maar niet zo hoog, dan zou iedereen gewoon deze borden kunnen lezen.
Reageer