donderdag, mei 01, 2014
SOCIAAL VERLEGEN
Langdurig werken
in emergency situaties heeft vaak een raar effect op mensen – ze worden er
sociaal verlegen van. Ik merkte dat al eens eerder in Darfoer, en hier is het
niet zo verschillend. Het is soms alsof ik alleen ben in het guesthouse. We
hebben een kok die lunch en diner bereidt, en dat klaar zet in grote zilveren
warmhoudbakken – genoeg voor eenieder die hier vroeger gewoond zou kunnen
hebben.
Sommige van de mensen
die hier al enige jaren wonen, gaan niet meer naar feestjes of andere sociale
gebeurtenissen. “We werken alleen” zeggen ze. Het helpt natuurlijk niet, dat
een aantal organisaties bijna nergens meer naar toe mogen, behalve ambassades
en gebouwen van de Verenigde Naties; en veel van hun moeten op dezelfde
compound wonen, waar ook hun kantoor is gevestigd.
Het eten in het
guesthouse vindt niet plaats op een bepaalde tijd, maar je kunt beginnen om
twaalf uur met de lunch en om vijf uur met het diner. Ik zou me kunnen afvragen
of de mensen hier eigenlijk wel eten, als ik ze niet heel af en toe zou
tegenkomen in de keuken. Daar laden ze hun bord vol met de snelheid van licht,
om dan vervolgens fluks naar hun kamer te verdwijnen om het daar op te eten –
en het ergste is, ik begin het zelf ook te doen! Na twee weken al….wat doet dat
bakje yoghurt naast de laptop?
In dat opzicht lijken buitenlandse "experts" slechter af dan de Afghanen zelf: die hebben het zwaar, maar in veel gevallen hebben ze elkaar.
Reageer
